Οι Ποιητές της Rock: Macca

Studio (Solo Again) Albums

*** STUDIO (SOLO AGAIN) ALBUMS:

** McCartney II: (Paul McCartney, 1980)

Tracks: 1) Coming Up 2) Temporary Secretary 3) On The Way 4) Waterfalls 5) Nobody Knows 6) Front Parlour 7) Summer's Day Song 8) Frozen Jap 9) Bogey Music 10) Darkroom 11) One Of Those Days.

Μετά από το ατυχές περιστατικό στο αεροδρόμιο του Τόκιο και τη διάλυση των Wings, ο Paul αρχίζει πάλι από την αρχή επιστρέφοντας πραγματικά μέσα στο ….αυγό!!! Κλείνεται στο στούντιο, κάνει ένα δίσκο και παίζει για δεύτερη φορά όλα τα όργανα μόνος του. Αποφασίζει να μην ασχοληθεί με Disco και Punk, αλλά με synth-Pop και new wave. Και εντάξει αυτό το τελευταίο. Η synth-Pop όμως με τον Paul McCartney είναι δύο πράγματα που δεν πάνε μαζί. Πάνε; Δεν πάνε! Νομίζω ότι ασχολούμενος με τα σύνθια και τους ήχους τους, ξέχασε να γράψει καλές μελωδίες. Μα Paul μου, αν θέλουμε synth Pop, θα ακούσουμε Human League. Συμφωνείς;

Όπως και στο McCartney, έτσι κι εδώ, έχει αρκετά μικρά αλλά και μεγάλα instrumental κομμάτια και αυτό που καταλαβαίνει κανείς ακούγοντάς τα, είναι ότι το μόνο που κάνει ο Paul, είναι να εξερευνά τους καινούργιους ήχους που του προσφέρει η τεχνολογία ('Front Parlour' & 'Frozen Jap'. Αυτό βέβαια έχει κάποιο ενδιαφέρον, μόνο που η εξερεύνηση του νέου μουσικού τοπίου έχει ήδη γίνει από ένα σωρό καινούργιες μπάντες ηλεκτρονικής μουσικής.

Στο 'Bogey Music' νομίζεις ότι τραγουδάει ένα ρομπότ και ειλικρινά δεν βρίσκω κανένα ενδιαφέρον σ’ αυτό. Το ίδιο συμβαίνει και με το επίσης ρομποτικό 'Temporary Secretary', το οποίο όμως έχει πολύ καλή μελωδία και αν είχε διαφορετική ενορχήστρωση (χωρίς σύνθια δηλαδή), θα ξεχώριζε. Αυτό είναι πασιφανές και φαίνεται ήδη στα 'Coming Up', 'Waterfalls', 'On The Way' & 'Nobody Knows', κομμάτια στα οποία τα σύνθια είτε απουσιάζουν, είτε είναι λιγοστά. Αυτό πάντως που ξεχωρίζει από το ΙΙ, είναι το 'Darkroom' και ας είναι ….συνθετικό!!!

* Σχόλιο: Μην πάρετε αυτό το album αν δεν σας αρέσει ο Macca, αλλά μην το πάρετε ακόμα και αν ακούτε synth Pop. Προπαντός δε, μην αρχίσετε την Macca-ική σας εξερεύνηση από αυτό το album.

** Tug Of War: (Paul McCartney, 1982)

Tracks: 1) Tug Of War 2) Take It Away 3) Somebody Who Cares 4) What's That You're Doing? 5) Here Today 6) Ballroom Dancing 7) The Pound Is Sinking 8) Wanderlust 9) Get It 10) Be What You See (Link) 11) Dress Me Up As A Robber 12) Ebony And Ivory.

Πάάάάάάάάρα πολύ καλό! Διορθώνει εδώ το λάθος του McCartney II και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο. Στην παραγωγή του album, βρίσκεται κάποιος που ο Paul γνωρίζει πάρα πολύ καλά και αυτός δεν είναι άλλος από τον George Martin. Τα σύνθια εδώ υπάρχουν, αλλά υπάρχουν περιστασιακά.

Όλα τα τραγούδια είναι πάρα πολύ καλά με μοναδική εξαίρεση το 'What's That You're Doing' σε συνεργασία με τον Stevie Wonder. Το τραγούδισμα του Paul είναι απίστευτο, αλλά το κομμάτι που είναι Disco/Funk είναι “άψυχο” και κρατάει πολύ ώρα. Είναι το μεγαλύτερο του δίσκου. Στα υπόλοιπα, οι κιθάρες και τα νορμάλ ….πλήκτρα, είναι στην πρώτη γραμμή.

Στο 'Get It' συνυπάρχει με τον Carl Perkins και στο αντιρατσιστικό 'Ebony And Ivory' ξανά με τον Stevie Wonder. Το 'Pound Is Sinking', είναι πιθανότατα ένα ξεχασμένο διαμάντι και θυμίζει Peter Gabriel σε εποχή Genesis (δεν εννοώ λόγω τίτλου).

Το 'Ballroom Dancing' σου τυπώνεται στο μυαλό, το 'Take It Away' είναι γλυκό και ρομαντικό, το 'Somebody Who Cares' είναι μελαγχολικό όπως και το 'Here Today' που είναι tribute στον Lennon και είναι πολύ γλυκό να βλέπεις τον Paul να κάνει πέρα όλες τις διαφορές, γράφοντας ένα τραγούδι για τον παλιό καλό του φίλο που “έφυγε”. Πέρα από όσα ειπώθηκαν και από τις δύο πλευρές, δεν έπαψαν ποτέ να ενδιαφέρονται ο ένας για τον άλλον και δεν αμφιβάλλω καθόλου γι’ αυτό. Άλλωστε η “έχθρα” μεταξύ τους δεν κράτησε παρά μόνο 2-3 χρόνια και δεν θα βρεις καμία “τραγουδιστική αλληλογραφία” στους σόλο δίσκους τους από το 1971 και μετά. Θα είχε πάντως πολύ ενδιαφέρον μία συλλογή με τίτλο "The Musical Correspondence Between John and Paul" με τραγούδια σαν τα 'How Do You Sleep' & 'Dear Friend', που θα τέλειωνε όμως με το 'Here Today'. Αλλά καλύτερα να συνεχίσω με το album, γιατί θα με πάρουν τα …..ζουμιά!!!

Λοιπόν που λέτε… το 'Ebony And Ivory' μπορεί να πέρναγε έως και απαρατήρητο αν δεν είχε αυτό το μουσικό ξάφνιασμα στη μέση και στο φινάλε που το κάνει να είναι το καλύτερο τραγούδι του δίσκου.

* Σχόλιο: Το τελευταίο καλό album τουMacca, μετά από αρκετά χρόνια.

** Pipes Of Peace: (Paul McCartney, 1983)

Tracks: 1) Pipes Of Peace 2) Say Say Say 3) The Other Me 4) Keep Under Cover 5) So Bad 6) The Man 7) Sweetest Little Show 8) Average Person 9) Hey Hey 10) Tug Of Peace 11) Through Our Love.

Ανεξάρτητα από το τι θα μου γράψετε στα σχόλιά σας, εγώ θα γράψω τώρα εδώ, ότι η δεκαετία του 80 ήταν για το Rock η χειρότερη δεκαετία. Ήταν η Dark Age δεκαετία και πρώτοι από όλους το ένοιωσαν οι Paul McCartney, Rolling Stones, Who, Bob Dylan, Eric Clapton και οι….λοιποί συγγενείς που λέει και ο φίλος μου Νίκος Ξύδης (koukou-tsa). Όλοι αυτοί λοιπόν, εγκατέλειψαν τις γνωστές και κλασικές τους φόρμες και ασχολήθηκαν από σύνθια και ηλεκτρονική μουσική, μέχρι Disco, Punk & Metal. O Paul βέβαια, δεν έγινε “διάσημος” για το Metal του, αλλά για τα αποτυχημένα του πειράματα με τα σύνθια και τους νέους ήχους.

Το Pipes Of Peace λοιπόν, δεν βασίζεται πραγματικά πάνω σ’ αυτά, αλλά είναι γεμάτο από πράγματα που δεν έχουν καθόλου φαντασία και έμπνευση και δεν σου προξενούν το ενδιαφέρον ούτε για μια στιγμή, εκτός από το ομότιτλο που ξεχωρίζει ….κάπως!!! Τα θέλετε τώρα ….ένα-ένα; Εντάξει πάμε:

Το 'Say Say Say' το τραγουδάει μαζί με τον Michael Jackson και είναι πολύ μακριά από τα standards του Macca. Το 'The Other Me' θα ταίριαζε καλύτερα στην Britney Spears. Το 'Keep Under Cover' είναι Disco-synth και μοιάζει κομμένο από το McCartney II. Το 'So Bad' είναι πραγματικά …..'So Bad' και το 'My Love' έχει τον καταπληκτικό διάλογο: 'Girl I love you/Girl I love you so bad' και εκείνη απαντάει: 'Boy I love you/Boy I love you so bad'. που σε ….ανατριχιάζει!!!!

Το 'Man' είναι ακόμα μία συνεργασία με τον Michael Jackson, αλλά ας ….σταματήσω εδώ! Ας σταματήσω εδώ, γιατί ο Macca είχε τη φαεινή, να γράψει ένα τραγούδι που λέγεται 'Tug Of Peace'. Και γιατί σε παρακαλώ; Για να “κοντράρεις” με το 'Tug Of War' από το πολύ καλό ομότιτλό σου album?

* Σχόλιο: No Comments!!!

** Press To Play: (Paul McCartney, 1986)

Tracks: 1) Stranglehold 2) Good Times Coming/Feel The Sun 3) Talk More Talk 4) Footprints 5) Only Love Remains 6) Press 7) Pretty Little Head 8) Move Over Busker 9) Angry 10) However Absurd 11) Write Away 12) It's Not True 13) Tough On A Tightrope.

Κανένας Beatle δεν έκανε ποτέ ένα τόσο κακό album. Σκεφτείτε ότι ακόμα και τα albums του Ringo είναι …..καλύτερα!!! Η περιπέτεια του McCartney II που συνεχίστηκε με το Pipes Of Peace, συνεχίζεται με το Press To Play και συμπληρώνει την ….τριλογία!!! Τα σύνθια λοιπόν και τα drum machines είναι εδώ σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια. Να σχολιάσω τα τραγούδια;

Το 'Highlights' είναι Punk (Punk το 1986? Πού ήσουνα Macca μου το 1977? Το 'Move Over Busker' ηχεί σαν Kiss αλλά προς το ηλεκτρονικό!!! Τα μοναδικά κομμάτια που αγγίζουν τα όρια του παραδεκτού, είναι τα 'Good Times Coming' & 'Only Love Remains'.
Το κακό Pipes Of Peace, ήταν …..καλύτερο!!!

Ο μόνος τρόπος για να φτιάξει κανείς ένα album σαν κι αυτό, είναι να πάρει τους Depeche Mode, να τους διασταυρώσει με τους Modern Talking για να φτιάξει τους Depeche Mode-rn Talking που μετά όμως θα πρέπει να τους διασταυρώσει με έναν πολύ μεθυσμένο Peter Gabriel που για να μπει στο στούντιο, τον κρατάει από το χέρι ο Phil Collins. Αλλιώς δεν ….εξηγείται!!!

* Σχόλιο: Ηλεκτρονικά σκουπίδια. Μία από τις χειρότερες στιγμές της Rock ιστορίας! Ξεχάστε το!!!

** Flowers In The Dirt: (Paul McCartney, 1989)

Tracks: 1) My Brave Face 2) Rough Ride 3) You Want Her Too 4) Distractions 5) We Got Married 6) Put It There 7) Figure Of Eight 8) This One 9) Don't Be Careless Love 10) That Day Is Done 11) How Many People 12) Motor Of Love 13) Ou Est Le Soleil 14) Back On My Feet 15) Flying To My Home.


Ε λοιπόν, αυτό το album είναι (ευτυχώς) ένα μεγάλο comeback και το αστείο ή το συμπτωματικό αν προτιμάτε, είναι ότι συμπίπτει με το επίσης μεγάλο comeback του Dylan (Oh Mercy) και των Rolling Stones (Steel Wheels). Δεν γίνεται να μη σε εντυπωσιάζει αυτή η σύμπτωση. Αλλά δεν είναι μόνο αυτή. Είναι και η επόμενη που συνέβη ξανά ΚΑΙ στους τρεις με τα: Off The Ground, Voodoo Lounge & Time Out Of Mind. Ρε παιδιά τι συμβαίνει; Τα λέτε τηλεφωνικά; Τι να πει κανείς…

Στο Flowers In The Dirt λοιπόν, δεν έχουμε σύνθια (πλην ελαχίστων) και drum machines, αλλά έχουμε πραγματικούς ανθρώπους με σάρκα και οστά, που παίζουν πραγματική μουσική με πραγματικά όργανα και αυτοί είναι οι: Hamish Stuart (μπάσο), Robbie Mcintosh (κιθάρες), Paul Wickens (πλήκτρα) και Chris Witten & Blair Cunningham (τύμπανα). Όχι ότι όλα είναι άψογα, αλλά πάντως, ο παλιός καλός Macca είναι εδώ!!!

Το 'How Many People', είναι Reggae, το 'Don't Be Careless Love', είναι ελαφρά …συνθετικό και το 'Motor Of Love' θυμίζει τα ηθικοπλαστικά του …..George Harrison!!! Τα τραγούδια ψιλο-μοιάζουν το ένα με το άλλο. Δεν είμαστε βλέπεις στη πολύ καλή περίοδο των μέσων της δεκαετίας του 70 που οι καινούργιες ιδέες καιροφυλακτούσαν και εμφανίζονταν από τραγούδι σε τραγούδι.

Στο 'My Brave Face' συλλογίζεται τον εαυτό του, στο 'Distractions' σιγομουρμουρίζει τις χαρές της ζωής, αλλά το πιο καλό από όλα είναι το 'Put It There' που είναι ένα νοσταλγικό κομψοτέχνημα. Πολύ καλά είναι επίσης και τα 'Rough Ride' & 'Figure Of Eight' με τον Macca σε υψηλές τραγουδιστικές επιδόσεις.

Στο 'You Want Her Too', που κάνει ντουέτο με τον Elvis Costello, θυμίζει τα τραγουδιστικά του ντουέτα της Μπητλικής εποχής με τον John Lennon και ας μην είναι πολύ καλή η μελωδία που έχει εδώ. Κλείνει με το 'Ou Est Le Soleil' που θυμίζει Police στο Zenyatta Mondatta, αλλά το πείραμα είναι πολύ καλό. Rock on Macca!

* Σχόλιο: Καλό προς το παρόν το comeback, αλλά έχει ……κι άλλο!!!

** Off The Ground: (Paul McCartney, 1993)

Tracks: 1) Off The Ground 2) Looking For Changes 3) Hope Of Deliverance 4) Mistress And Maid 5) I Owe It All To You 6) Biker Like An Icon 7) Peace In The Neighbourhood 8) Golden Earth Girl 9) The Lovers That Never Were 10) Get Out Of My Way 11) Winedark Open Sea 12) C'mon People.

Αυτό είναι λοιπόν το περίφημο Off The Ground που αποτελεί ένα πραγματικά μεγάλο comeback του Macca. Ακούς το 'Hope Of Deliverance' και το μαγικό 'C'mon People', ενθουσιάζεσαι, αλλά παρ’ όλα αυτά, δεν είναι τα καλύτερα.

Το 'Hope For Deliverance', θα κόλλαγε πολύ άνετα στο Flowers In The Dirt, το 'Peace In The Neighbourhood' είναι υπέροχο, το 'Looking For Changes' το θυμάσαι για πολύ καιρό και το 'Winedark Open Sea' είναι άψογο!

Αν καταφέρεις να ξεκολλήσεις από όλα αυτά τα όμορφα και υπέροχα τραγούδια, τότε θα ανακαλύψεις το ομότιτλο και θα μείνεις ….εκεί!!! Το 'Mistress And Maid' είναι μία ακόμα συνεργασία με τον Elvis Costello και θα κόλλαγε και αυτό στο Flowers. Το 'I Owe It All To You', είναι μία υπέροχη μπαλάντα, το 'Biker Like An Icon' ροκάρει όπως και το ομότιτλο και στο 'Golden Earth Girl' πειραματίζεται a la Lennon στο 'I Am The Walrus'. Το Off The Ground είναι ένα πάρα πολύ καλό album.

* Σχόλιο: Αυτό είναι ένα πραγματικά μεγάλο comeback. Να το πάρετε!!!

** Flaming Pie: (Paul McCartney, 1997)

Tracks: 1) The Songs We Were Singing 2) The World Tonight 3) If You Wanna 4) Somedays 5) Young Boy 6) Calico Skies 7) Flaming Pie 8) Heaven On A Sunday 9) Used To Be Bad 10) Souvenir 11) Little Willow 12) Really Love You 13) Beautiful Night 14) Great Day.

Ουπςςςςςςςς!!!!!!!!!! Α-μελωδικός McCartney? Πού ακούστηκε αυτό; Πότε; Πώς; Γιατί; Εδώ; Ναι εδώ! Το ένα τραγούδι είναι χειρότερο από το άλλο. Δεν σώζεται τίποτα όσα ακούσματα και να του κάνεις.

* Σχόλιο: Δεν πρόκειται για “Φλεγόμενη Πίτα”, αλλά για “Φλεγόμενη …….Καταστροφή”.. Είστε καλά Sir Paul? Εγώ μια χαρά, ευχαριστώ!

** Run Devil Run: (Paul McCartney, 1999)

Tracks: 1) Blue Jean Bop 2) She Said Yeah 3) All Shook Up 4) Run Devil Run 5) No Other Baby 6) Lonesome Town 7) Try Not To Cry 8) Movie Magg 9) Brown Eyed Handsome Man 10) What It Is 11) Coquette 12) I Got Stung 13) Honey Hush 14) Shake A Hand 15) Party.

Άλλο ένα “κακό” album. Ειπώθηκαν φήμες ότι ο Macca εγκαταλείπει την ενεργό δράση, αλλά δεν ξέρω… μπορεί αυτό να ήταν διαφήμιση. Ο Paul βάζει εδώ 15 διασκευές από Gene Vincent & Ray Charles, μέχρι Elvis Presley και δεν ξέρω γιατί. Back to the roots? Εντάξει, λες μπορεί να είναι αυτό, αλλά πρόσεχε λίγο βρε παιδάκι μου τις ενορχηστρώσεις σου. Το μόνο ενδιαφέρον σημείο σ’ αυτό το album, είναι ο Dave Gilmour, αλλά και πάλι, το να βάζεις τον Gilmour να παίζει woogie-boogie, δεν είναι και ότι καλύτερο. Όπως επίσης, δεν είναι ότι καλύτερο να έχεις έναν 57χρονο Paul McCartney να θέλει να αποδείξει ότι …..ροκάρει!

Θα το πάρω ….αλλιώς τώρα. Δείτε: Τίποτα από εδώ δεν είναι αξιοσημείωτο, αλλά τίποτα δεν είναι και ….για πέταμα! Ίσως, ήθελε να δώσει στον εαυτό του λίγη ζωντάνια μετά από τον χαμό της Linda και προτίμησε να ροκάρει αντί να το ρίξει στα ναρκωτικά. Σεβαστό!!!! Στο κάτω-κάτω, το Rock'n'roll δεν είναι το φάρμακο για όλες τις ασθένειες;

* Σχόλιο: Το μόνο σχόλιο που θα κάνω, είναι το εξής: Αυτός που είναι ικανός και μπορεί ακόμα και μέχρι σήμερα να βάλει τον “Διάβολο να …..Τρέχει”, δεν είναι ο Paul McCartney, αλλά ο Mick Jagger.

** Working Classical: 1999

Tracks: 1) Junk 2) A Leaf 3) Haymakers 4) Midwife 5) Spiral 6) Warm And Beautiful 7) My Love 8) Maybe I'm Amazed 9) Calico Skies 10) Golden Earth Girl 11) Somedays 12) Tuesday 13) She's My Baby 14) The Lovely Linda.

Δίσκος που λειτούργησε σαν tribute για τη Linda, με τα κομμάτια του Paul παιγμένα από συμφωνική ορχήστρα και θυμίζουν Tchaikowsky ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

* Σχόλιο: Εγώ προτιμώ τα original, αλλά δεν έχει σημασία. Ο δίσκος δεν είναι κακός και συστήνεται στους φίλους του είδους.

** Driving Rain: (Paul McCartney, 2001)

Tracks: 1) Lonely Road (Nu Nu) 2) From A Lover To A Friend 3) She Given Up Talking 4) Driving Rain 5) I Do 6) Tiny Bubble 7) It Must Have Been Magic 8) Your Way 9) Spinning On An Axis 10) About You 11) Heather 12) Back In The Sunshine Again 13) Loving Flame 14) Riding Into Jaipur 15) Rinse The Raindrops.

Μετά από την “Φλεγόμενη Καταστροφή” και τη γκάφα του “Διαβόλου που δεν μπορούσε να …..Τρέξει” έχουμε εδώ ένα αξιοσημείωτο comeback, δέκα σχεδόν χρόνια μετά από το μεγάλο comeback του Off The Ground.

Ένα album που από το 'Lonely Road' μέχρι το 'Rinse The Raindrops', σε εξιτάρει με τη ….σκοτεινιά του. Πότε ακούσατε σε album του Macca ατμόσφαιρα σαν το 'She Given Up Talking'? Ποτέ!!! Επαναλαμβάνει βέβαια τον εαυτό του όπως στα 'From A Lover To Friend' & 'This One', αλλά δεν πειράζει καθόλου. Είναι και τα δύο υπέροχες μπαλάντες. Η σκοτεινιά του album, είναι πραγματικά μοναδική.

Το 'Lonely Road' είναι ένα πολύ μεγάλο τραγούδι και το 'She Given Up Talking' είναι γραμμένο για τον θάνατο της Linda. Το 'Tiny Bubble' είναι σα να έρχεται από το Flowers In The Dirt και το 'It Must Have Been Magic' θυμίζει ELO. Λέτε να “μπερδεύτηκε” ο Jeff Lynne εδώ;

Το 'Spinning On An Axis' ροκάρει συνεργατικά με τον James McCartney και το 'Riding Into Jaipur', ψυχεδελίζει. Εντελώς απρόσμενο είναι το φινάλε του δίσκου με το 'Rinse The Raindrops', που είναι ένα μοναδικό κομμάτι. Ότι πρέπει για κλείσιμο δίσκου.

* Σχόλιο: Υπέροχος δίσκος!

** Chaos And Creation In The Backyard: (Paul McCartney, 2005)

Tracks: 1) Fine Line 2) How Kind Of You 3) Jenny Wren 4) At The Mercy 5) Friends To Go 6) English Tea 7) Too Much Rain 8) Certain Softness 9) Riding To Vanity Fair 10) Follow Me 11) Promise To You Girl 12) This Never Happened Before 13) Anyway.

Το τρίτο –στη σειρά- σοβαρό album του Paul με δύο αξιοσημείωτες και ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις:

1) Είναι η τρίτη του απόπειρα να γράψει όλα τα όργανα μόνος του στα βήματα των albums McCartney & McCartney II.

2) Η παρουσία του Nigel Godrich που είναι ο παραγωγός των Radiohead. Οι φήμες "McCartney Meets Radiohead" δεν ευσταθούν ακριβώς, ή ίσως ευσταθούν στο ….περίπου! Τίποτα εδώ δεν θυμίζει Radiohead, αλλά Radiohead ή όχι Radiohead, το “ζευγάρωμα” McCartney-Godrich είναι μοναδικό, το αποτέλεσμα είναι μοναδικό και μας δίνει ένα album που είναι κι αυτό μοναδικό! Κανένα άλλο album του Macca δεν είναι σαν κι αυτό. Κανένα!!! Το Chaos & Creation είναι πιανιστικό και είναι το …..ψιθυριστό album του Paul.

To 'Jenny Wren' έχει ίχνη από 'Blackbird', 'Mother Nature's Son', 'Mama's Little Girl' & 'Yesterday', το 'Fine Line' είναι πολύ καλό και το 'Promise To You Girl' που αρχίζει ….νορμάλ, αποδεικνύεται το καλύτερο κομμάτι του δίσκου και θα μπορούσε να σώσει το Flaming Pie εάν υπήρχε εκεί.

Το 'Riding To Vanity Fair', παραπέμπει στη σχέση του Paul με τον John και το 'How Kind Of You' που είναι μάλλον για την Heather, θα μπορούσε να είναι ένα σούπερ κομμάτι για τους Radiohead. Το 'Too Much Rain', είναι πάρα πολύ καλό και το 'Follow Me' είναι ψιλο-Disco. Εάν όμως φορέσετε ακουστικά και καταφέρετε να βάλετε τη φωνή στο αριστερό ηχείο και τη μουσική στο δεξί, ακούστε μόνο τη φωνή και είσαστε ….εντάξει!

Η έκπληξη έρχεται με το 'κρυμμένο τραγούδι' που αρχίζει ένα περίπου λεπτό μετά το 'Anyway'. Είναι μικρό αλλά είναι διαμάντι. Στο Chaos & Creation, δύσκολα θα βρεις κομμάτι που να είναι σκάρτο. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ευτυχής που δεν ροκάρει, αλλά πιστέψτε με, είναι το τελευταίο πράγμα που μου πέρασε από το μυαλό. Όλα τα κομμάτια είναι μοναδικά και στέκονται αυτόνομα. Το καθένα έχει τη δική του ομορφιά και μπορείς άνετα να πεις ότι το album αυτό, το έκανε ένας άνθρωπος που ξαναβρήκε το …..φως του!!! Η παρουσία του Godrich θριαμβεύει!

* Σχόλιο: Αφού Paul μου μπορείς να είσαι μαγικός όταν παίζεις πιάνο, τότε να σε κολλήσουμε σε ένα πιάνο με …..super glue!!!

** Memory Almost Full: (Paul McCartney, 2007)

Tracks: 1) Dance Tonight 2) Ever Present Past 3) See Your Sunshine 4) Only Mama Knows 5) You Tell Me 6) Mr. Bellamy 7) Gratitude 8) Vintage Clothes 9) That Was Me 10) Feet In The Clouds 11) House Of Wax 12) The End of the End 13) Nod Your Head.

Το album αυτό, παίζονταν στις 5 Ιουνίου του 2007 σε όλα τα Starbucks του κόσμου για τα γενέθλια του Macca που έκλεισε τα 64 στις 18 Ιουνίου.

Το "Ever Present Past" αφιερώθηκε σε όλους τους 64ρηδες του κόσμου που ανάλωσαν τη ζωή τους εργαζόμενοι σκληρά, το "Gratitude" είναι ο ρομαντικός αποχαιρετισμός ενός γάμου που οδεύει για διαζύγιο (βλέπε Heather) και τα "Vintage Clothes" & "Feet in the Clouds" είναι νοσταλγικά.

Το "End of the End" περιέχει χιουμοριστικές οδηγίες ….κηδείας (!!!!!) και κλείνει με το "Nod Your Head" που δίνει συμβουλές στους άνω των 60 …..εραστές!!!

* Σχόλιο: Δεν ξέρω αν χάθηκε η παιδικότητα του Macca, αλλά και αν ακόμα χάθηκε, το αντιμετωπίζει με χιούμορ!