Ιστορικές Μπάντες: Kinks

Studio Albums (1964-1969)

*** STUDIO ALBUMS (1964-1969)

** Kinks (1964)

Tracks: 1) Beautiful Delilah 2) So Mystifying 3) Just Can't Go To Sleep 4) Long Tall Shorty 5) I Took My Baby Home 6) I'm A Lover Not A Fighter 7) You Really Got Me 8) Cadillac 9) Bald Headed Woman 10) Revenge 11) Too Much Monkey Business 12) I've Been Driving On Bald Mountain 13) Stop Your Sobbing 14) Got Love If You Want It

Ο Ray Davies έχει εδώ έξη δικά του κομμάτια (ένα σε συνεργασία με τον Jimmy Page), αλλά δεν είναι όλα καλά. Το 'Revenge' που είναι instrumental είναι βαρετό και θυμίζει το 'Cadillac', το 'So Mystifying' δανείζεται την όλη μουσική του ιδέα από το 'It's All Over Now' του Bobby Womack και προφανώς ο Ray άκουσε τη διασκευή των Stones και το “πήρε”. Το 'Just Can't Go To Sleep' είναι υπέρ-γλυκό, το 'I Took My Baby Home' έχει καλύτερη φυσαρμόνικα από το 'Revenge', το 'Fortune Teller' θυμίζει στο ρεφρέν Animals και το 'Stop Your Sobbing' θυμίζει Beatles. Είναι αλήθεια, ότι ο παραγωγός δεν τους έδωσε καλά κομμάτια να διασκευάσουν. Οι Stones και οι Animals είναι καλύτεροι στις διασκευές που κάνουν και όχι απαραίτητα σαν μουσικοί, αλλά επειδή οι Stones και οι Animals διαθέτουν δύο σούπερ τραγουδισταράδες. Οι Kinks δεν πατάνε ακόμα στα πόδια τους, δεν ξέρουν ακόμα τι θέλουν να κάνουν και εδώ που τα λέμε, ο Dave μπορεί να είναι καλός κιθαρίστας, αλλά δεν είναι Ο τραγουδιστής. Στα κομμάτια που τραγουδάει, 'Beautiful Delilah', 'Long Tall Shorty', 'I'm A Lover Not A Fighter' & 'Got Love If You Want It', αντιλαμβάνεσαι πολύ εύκολα ότι με μία άλλη φωνή, θα ακούγονταν καλύτερα. Αντίθετα, τα υπόλοιπα κομμάτια ακούγονται καλύτερα με τη φωνή του Ray που ομολογουμένως διαθέτει μία από τις πιο εκφραστικές φωνές της Rock. Οι Rock Μπάντες έρχονται και παρέρχονται, αλλά το Rock είναι και θα είναι εδώ. Αυτό ισχύει λοιπόν για το album ντεμπούτο των Kinks, και το Rock που είναι εδώ, είναι πρωτόγονο και μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα. Η μπάντα μόλις ξεκινάει, η παραγωγή είναι σκοτεινή και καθώς τα διαμάντια είναι παντοτινά, ο Ray παρ’ όλο που δεν νοιώθει ακόμα βέβαιος για τον εαυτό του, έχει εδώ ένα παντοτινό διαμάντι. Το 'You Really Got Me'. Το πρώτο Hard Rock τραγούδι που έκανε τους Kinks διάσημους μέσα σε μια νύχτα. Το 'You Really Got Me' διαθέτει το πρώτο –πέντε νότες όλο κι’ όλο- riff της Rock ιστορίας. Ένα riff που “συνελήφθη” από τον Dave εντελώς τυχαία καθώς “πείραζε” τον ενισχυτή της κιθάρας του με μία βελόνα. Πίσω λοιπόν στο 1964, κομμάτια σαν το 'You Really Got Me' και το 'House Of The Rising Sun' των Animals, ήταν ότι καλύτερο συνέβαινε που προωθούσε τη μουσική.

Σχόλιο: Σαν album, είναι μέτριο. Σαν το 'You Really Got Me' όμως, δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο γι’ αυτό, αλλά και για την παρουσία του Jimmy Page στις κιθάρες, αξίζει! Και δικαίως….. αναρωτιέμαι τώρα: “πώς θα ήταν η Rock μουσική σήμερα αν δεν υπήρχε εκείνη η βελόνα;”

** Kinda Kinks (1965)

Tracks: 1) Look For Me Baby 2) Got My Feet On The Ground 3) Nothin' In The World Can Stop Me Worryin' About That Girl 4) Naggin' Woman 5) Wonder Where My Baby Is Tonight 6) Tired Of Waiting For You 7) Dancing In The Street 8) Don't Ever Change 9) Come On Now 10) So Long 11) You Shouldn't Be Sad 12) Something Better Beginning

Εδώ τα πράγματα είναι καλύτερα. Ο Ray εξελίσσεται σε μεγάλο τραγουδοποιό, μόνο που εξελίσσεται με πολύ αργό ρυθμό. Ένα πολύ καλό πράγμα που συμβαίνει εδώ, είναι ότι δεν υπάρχει πλέον ο Jimmy Page. Και μη βιαστείτε να με πετροβολήσετε. Δεν υποτιμώ τον Jimmy. Αντίθετα, τον θαυμάζω. Η απουσία του όμως, είναι μία ευκαιρία για να βγουν μόνοι τους μπροστά και να δείξουν τις ικανότητές τους. Κάνουν λοιπόν εδώ τραγούδια με ακουστική βάση και τα μιξάρουν θαυμάσια με ήχους a la 'You Really Got Me' και ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το 'Tired Of Waiting For You'. Ένα άλλο πράγμα που συμβαίνει, είναι οι μελωδίες που είναι αισθητά καλύτερες και είναι καταφανέστατο ότι ο Ray αρχίζει να αφήνει το στίγμα του. Το τραγούδισμά του, είναι ακόμα ένα άλλο πράγμα που συμβαίνει και είναι από τα καλύτερα πολεμοφόδια της μπάντας των Kinks. Ερασιτεχνικό και αντιεπαγγελματικό, ένα τραγούδισμα που βγαίνει μέσα από σένα και από μένα. Τα “Tired Of Waiting For You & Something Better Beginning” είναι σούπερ. Το 'Come On Now' είναι Μπητλικό, ο Dave βελτιώνει το τραγούδισμά του στο 'Got My Feet On The Ground' αλλά στο 'Naggin' Woman' δεν τα πάει καθόλου καλά. Ας δούμε τώρα και τα υπόλοιπα. Το 'Nothin' In The World Can Stop Me Worryin' 'Bout That Girl' είναι ακουστικό και μπαλαντοειδές. Το 'Can I Get A Witness' του Marvin Gaye όπως και το 'You Shouldn't Be Sad' είναι ρουτινιάρικα, αλλά το 'See My Friends' είναι πολύ όμορφο. Το 'Everybody's Gonna Be Happy' είναι πολύ νευρικό και σπηντάτο και πρέπει να πω εδώ ότι υπάρχει μία έκδοση cd της Rhino, που περιλαμβάνει bonus tracks. Από τα bonus λοιπόν ξεχωρίζει το 'Set Me Free', που είναι μία άσκηση a la 'You Really Got Me', το 'I Need You', που κάνει τριλογία μαζί με τα 'You Really Got Me' & 'All Day And All Of The Night' και το 'Well Respected Man', που είναι υπέροχο. Όλα αυτά, δείχνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό, το ταλέντο του Ray στο μαστόρεμα των τραγουδιών.

Σχόλιο: Αν το βρείτε με τα bonus tracks, δεν πρέπει να το αφήσετε να σας ξεφύγει με τίποτα!

** Kink Kontroversy (1966)

Tracks: 1) Milk Cow Blues 2) Ring The Bells 3) Gotta Get The First Plane Home 4) When I See That Girl Of Mine 5) I Am Free 6) Till The End Of The Day 7) The World Keeps Going Round 8) I'm On An Island 9) Where Have All The Good Times Gone 10) It's Too Late 11) What's In Store For Me 12) You Can't Win

Το album αυτό, ξεκινάει πολύ δυνατά με το 'Milk Cow Blues' που είναι garage στα 1966. Στο τέλος του 1965, οι Kinks είχαν εξοστρακίσει τους Pretty Things και είχαν κερδίσει τον τίτλο της πιο άγριας βρετανικής μπάντας. Το 'Milk Cow Blues' ξεφεύγει από το κλισαρισμένο "μ’ αγαπά, δεν μ’ αγαπά" και το ίδιο κάνει και το 'Till The End Of The Day' που μπορεί να πει κανείς ότι ακολουθεί τα βήματα του 'You Really Got Me', αλλά μόνο στην παραμόρφωση. Σε αντίθεση με τα 'I Need You' & 'All Day And All Of The Night' που είναι remakes του 'You Really Got Me', αυτό είναι όχι μόνο πιο μελωδικό, αλλά και πιο ώριμο. Αν ψάξετε εδώ για το καλύτερο κομμάτι, θα το βρείτε στο 'Where Have All The Good Times Gone'. Εμένα βέβαια, μου αρέσει πάρα πολύ το 'Till The End Of The Day', αλλά στο 'Where Have All The Good Times Gone', ο Ray επιχειρεί για πρώτη φορά να κάνει κοινωνικά σχόλια μέσα από το στίχο του και φαίνεται ότι αυτή την περίοδο –όπως ο John Lennon αλλά και άλλοι- άκουγε πολύ Dylan. Το 'I'm On An Island' είναι προπομπός του 'Apeman', που θα έρθει σε τέσσερα χρόνια. Στα bonus tracks της Rhino βρίσκουμε το κλασσικό αριστούργημα 'Dedicated Follower Of Fashion' και το 'Sittin' On My Sofa', με τον Nicky Hopkins στο πιάνο.

Σχόλιο: Στο Kontroversy βρίσκουμε τους Kinks να πατάνε με το ένα πόδι στο παρελθόν και με το άλλο στο μέλλον. Ξέρετε όμως τι κάνουν με τα χέρια τους; Ετοιμάζουν τις βαλίτσες για το ταξίδι που ξεκινάει από το επόμενο album. Ένα ταξίδι με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και που μάλιστα στις αποσκευές, δεν περιέχει ….βελόνες!!!

** Face To Face (1966)

Tracks: 1) Party Line 2) Rosie Won't You Please Come Home 3) Dandy 4) Too Much On My Mind 5) Session Man 6) Rainy Day In June 7) A House In The Country 8) Holiday In Waikiki 9) Most Exclusive Residence For Sale 10) Fancy 11) Little Miss Queen Of Darkness 12) You're Lookin' Fine 13) Sunny Afternoon 14) I'll Remember

Ουάου!!!!!! Μπράβο ρε παιδιά! Τι καταπληκτικό δισκάκι που είναι αυτό; Ο Ray Davies εξερευνά το βρετανικό κοινωνικό τοπίο και το πληρώνει με χαμηλές πωλήσεις. Με το Face To Face έκανε ένα αριστούργημα, αλλά οι Kinks κέρδισαν τον τίτλο της πιο αποτυχημένης μπάντας, στην κατηγορία των …..επιτυχημένων!!! Δεν βαριέσαι… Ray μου ξέρω ότι δεν σε πείραξαν οι χαμηλές πωλήσεις. Εγώ -έτσι κι αλλιώς- είμαι μαζί σου και το ξέρεις. Τι μ’ έχεις μόστρα στους Well Respected Fans σου; 14 τραγούδια έχουμε λοιπόν εδώ και τα 14 είναι πανέμορφα. Πάμε: Τα 'Fancy', 'Too Much On My Mind' & 'I'll Remember' είναι υπέροχες μπαλάντες και τα 'Party Line' & 'You're Lookin' Fine' σε γραπώνουν από την πρώτη νότα. Στο 'Rosie Won't You Please Come Home', ο Ray κάνει πολύ όμορφο τραγούδισμα για μια μητέρα που θρηνεί την -για πολύ καιρό- χαμένη της κόρη, που ίσως να την έχει καμακώσει ο δανδής του 'Dandy', που καθώς είναι και πλούσιος, κάνει 'Holidays In Waikiki' έχει 'House In The Country' και δεν δίνει μία για τη φτωχή τάξη που διαμαρτύρεται για την υψηλή φορολογία στο 'Sunny Afternoon', τη στιγμή που ο μυστικισμός της 'Little Miss Queen Of Darkness', αντιμετωπίζει την κακοκαιρία του 'Rainy Day In June'. Τα 'Rosie' & 'Rainy Day In June', είναι κορυφαία, αλλά αυτό που ξεχωρίζει και κανένας δεν μπορεί να το περάσει “ντούκου”, είναι το περίφημο 'Sunny Afternoon', με έναν Ray να κάνει γλυκό, αργό και τεμπέλικο τραγούδισμα και με στιχάκια που αντιπροσωπεύουν 100% τη βρετανική κοινωνία. Ο Nicky Hopkins είναι παρών με το πιάνο του στο στούντιο και ο Ray του αφιερώνει το 'Session Man'. Το Face To Face προορίζονταν για concept, με διαλόγους, διαλείμματα και ηχητικά εφφέ, αλλά ο παραγωγός Shel Talmy -η μία από τις δύο πληγές της Rock μουσικής. Η άλλη πληγή, είναι ο Allen Klein- αντέδρασε αρνητικά. Έτσι άφησαν μόνο το κουδούνισμα του τηλεφώνου στο 'Party Line' και τους ήχους της βροχής και των κεραυνών στο 'Rainy Day In June'. Κρίμα πάντως, γιατί απέτρεψε τους Kinks από το να κάνουν το δικό τους Sgt. Pepper. Παρ’ όλα αυτά, το Face To Face είναι concept album γιατί έχει θεματική συνοχή. Στα bonus tracks της Rhino, θα βρούμε το “Dead End Street” που ασχολείται με τους άστεγους και την ανεργία και ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψε ποτέ ο Ray Davies. Το “Mr. Pleasant”.

Σχόλιο: Διαχρονικό album, που βάζει τους Kinks στην πρώτη τους βρετανικο/κοινωνική ….περιπέτεια!!!

** Something Else (1967)

Tracks: 1) David Watts 2) Death Of A Clown 3) Two Sisters 4) No Return 5) Harry Rag 6) Tin Soldier Man 7) Situation Vacant 8) Love Me Till The Sun Shines 9) Lazy Old Sun 10) Afternoon Tea 11) Funny Face 12) End Of The Season 13) Waterloo Sunset

Πολύς κόσμος, θεωρεί το Something Else σαν το καλύτερο album των Kinks, αλλά εγώ διαφωνώ. Δεν είναι άσχημο, αλλά δεν είναι το καλύτερό τους. Το Face To Face, είναι καλύτερο απ’ αυτό. Με το Something Else αφήνουν τους Stones και τους Who να ασχολούνται με το “σκληρό ροκ” και στρέφονται προς το VBMS (Βικτωριανό Βρετανικό Μουσικό Στυλ). Ανοίγουν με το 'David Watts' που είναι το πιο γρήγορο κομμάτι εδώ και συνεχίζουν με το 'Death Of A Clown' που είναι ομολογουμένως όχι μόνο το καλύτερο κομμάτι που έγραψε ποτέ ο Dave, αλλά κάνει και το καλύτερό του τραγούδισμα. Τα 'No Return', 'Situation Vacant', & 'Funny Face' ασχολούνται με Βρετανικούς χαρακτήρες a la Face To Face και τα 'Two Sisters' & 'Afternoon Tea' έχουν υπέροχα ρεφρέν. Ο Dave συνεχίζει με το 'Love Me Till The Sun Shines', αλλά μας πάει πίσω στο …..πρώτο album. Ευτυχώς, επεμβαίνει ο Ray και σώζει την κατάσταση με τα 'Tin Soldier Man' & 'Harry Rag' που αποπνέουν άρωμα βρετανικής φολκ και με το 'Lazy Old Sun' που αρωματίζει τον χώρο ψυχεδελικά. Το album κλείνει με τα γαλλικά αρώματα του 'End Of The Season' και κλείνει με τα βρετανικά του 'Waterloo Sunset'. Τι να πεις για αυτό το κομμάτι; Μπροστά στην ομορφιά του, όλες οι λέξεις ξαφνικά ….φτωχαίνουν!!! Στα bonus tracks της Rhino, θα βρούμε το πολύ καλό και πολυ-μερές 'Autumn Almanac' το μέτριο 'Susannah's Still Alive' του Dave (που σκέφτεται να κάνει σόλο καριέρα, αλλά εγκαταλείπει τελικά τα σχέδια), το 'Act Nice And Gentle' που μοιάζει σα να έρχεται από το Face To Face και τα 'Wonderboy' & 'Polly' που είναι όμορφα, αλλά όχι σαν το 'Autumn Almanac'.

Σχόλιο: Προσπάθησαν να ξεπεράσουν το Face To Face, αλλά δεν τα κατάφεραν. Ας πούμε ότι αυτό το album, είναι το μικρό του αδελφάκι.

** The Village Green Preservation Society (1968)

Tracks: 1) The Village Green Preservation Society 2) Do You Remember Walter 3) Picture Book 4) Johnny Thunder 5) The Last Of The Steam Powered Trains 6) Big Sky 7) Sitting By The Riverside 8) Animal Farm 9) Village Green 10) Starstruck 11) Phenomenal Cat 12) All My Friends Were There 13) Wicked Annabella 14) Monica 15) People Take Pictures Of Each Other.

Εδώ στο 'Village Green', έχουμε πολλές πρωτιές. Δείτε: Είναι το πρώτο album που 1: Δεν έχει παραγωγό τον Shel Talmy (επιτέλους!). 2: Επιβεβαιώνει την ηγεμονία του Ray στη μπάντα (ο Dave ούτε τραγουδάει, ούτε έχει δικά του τραγούδια) και 3: Είναι concept (mini-'Rock opera'). Υπάρχουν κομμάτια που ανταγωνίζονται μεταξύ τους στους ….τίτλους: ('Picture Book' vs 'People Take Pictures Of Each Other' & 'The Village Green Preservation Society' vs 'Village Green'). Με την εξαίρεση των 'Last Of The Steam Powered Trains' & 'Wicked Annabella', έχουμε εδώ το Βικτωριανό στυλ σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Στο album αυτό, ο Ray εξιδανικεύει τη ζωή της επαρχίας και με το ομότιτλο τραγούδι, σατιρίζει τον βρετανικό συντηρητισμό: 'We are the Office Block Persecution Affinity/God save little shops, china cups and virginity'. Η νοσταλγία και ο ρομαντισμός του 'Do You Remember Walter' μιξάρονται με το χιούμορ του 'Picture Book' και κάνουν τον 'Johnny Thunder' να διασκεδάζει χορεύοντας με το 'Starstruck'. Ο 'Harry Rag' που δανείζει τη μελωδία του στο 'Village Green', προτιμάει το Ragtime, 'Sitting By The Riverside', αλλά ξαφνικά μας το γυρίζει σε Latin γιατί φοβάται μη χάσει τη 'Monica'. Να τονίσω λοιπόν εδώ, ότι για όσους προτιμούν ηχητικά δυνατούς και σκληρούς Kinks θα απογοητευθούν με το 'Village Green'. Μόνο το 'Wicked Anabella' πλησιάζει προς τα εκεί. Τα κομμάτια είναι ακουστικά και ας έχουν ηλεκτρικές κιθάρες. Η ατμόσφαιρα που δίνει όμως ο Ray, είναι μοναδική. Το album πούλησε ελάχιστα στην Αμερική. Τα ατμοκίνητα επαρχιακά τραίνα, η σπιτική μαρμελάδα φράουλα και τα καταπράσινα χωριά, δεν ήταν οι προτεραιότητες των Αμερικανών στα 1968. Η Rhino δεν μας έδωσε bonus tracks εδώ, παρά μόνο το πάρα πολύ καλό 'Days'.

Σχόλιο: Πολύ καλό album με φανταστικές μελωδίες. Ευτυχώς που ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα και το 'Village Green', 30 χρόνια μετά από την κυκλοφορία του απόλαυσε και εξακολουθεί να απολαμβάνει όσα του αξίζουν. Τι του αξίζει; Αν μη τι άλλο, η αναγνώριση ότι στα 1968 ένας πολύ σπουδαίος Βρετανός τραγουδοποιός που τον λένε Ray Davies, έγραψε και ηχογράφησε με τους φίλους του αυτό το album, με μοναδικό του στόχο να προσφέρει στην τέχνη, αδιαφορώντας για την εμπορική του επιτυχία. Τα σέβη μου….

** Arthur (1969)

Tracks: 1) Victoria 2) Yes Sir No Sir 3) Some Mother's Son 4) Drivin' 5) Brainwashed 6) Australia 7) Shangri La 8) Mr Churchill Says 9) She's Bought A Hat Like Princess Marina 10) Young And Innocent Days 11) Nothing To Say 12) Arthur

To Arthur είναι κι αυτό concept και είναι καλύτερο από το Village Green. Ο Ray ετοίμαζε αυτή την εποχή ένα soundtrack για μία τηλεοπτική ταινία που την τελευταία στιγμή ματαιώθηκε. Του έμειναν έτσι τα τραγούδια τα οποία είναι ότι καλύτερο έχει γράψει ποτέ του. Οι μελωδίες είναι εξαιρετικές. Ανοίγει με το 'Victoria', που είναι ένας Punk παράδεισος, χτισμένος επάνω σε τρία ακόρντα με στιχάκια σαν κι αυτά: 'Long ago, grass was green, sex was bad and obscene'. Συνεχίζει με το αντιπολεμικό και σκοτεινό 'Yes Sir No Sir' και το επίσης αντιπολεμικό 'Some Mother's Son' για να πάει στο 'Drivin'' που έχει υπέροχες φωνητικές αρμονίες και κολλάει άνετα στο Village Green. Το 'Brainwashed' που είναι ένα κρυμμένο διαμάντι, έχει απλά κιθαριστικά riffs και θυμωμένο τραγούδισμα και το 'Australia' παρωδεί τις τηλεοπτικές διαφημίσεις. Συνεχίζει με το 'Shangri-La' που έχει ατμόσφαιρα Gothic και είναι κατά τη γνώμη μου, ένα από τα τρία ή τέσσερα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει ο Ray ποτέ του. Ύστερα έρχεται το 'Mr Churchill Says' που συγγενεύει μελωδικά με τα 'Yes Sir No Sir' & 'Brainwashed', το γοητευτικό Ragtime 'She Bought A Hat Like Princess Marina', το 'Young And Innocent Days' που λίγο ….υστερεί, το 'Nothing To Say' που όντως δεν λέει ….τίποτα και κλείνει με το ομότιτλο που είναι πάρα πολύ καλό. Έχουμε λοιπόν ένα concept album στα 1969 και πολύς κόσμος το συγκρίνει με το Tommy. Σας πληροφορώ όμως, ότι η 'Rock opera' Arthur (που στιχουργικά διαπραγματεύεται τον άνθρωπο και το πεπρωμένο του), είναι πολύ καλύτερη και δεν το γράφω αυτό επειδή είμαι fan του Ray Davies.

Σχόλιο: Αναρωτηθήκατε ποτέ τι είναι το Βικτωριανό Punk? Θα βρείτε την απάντηση εδώ. Αυτό το album το αγόρασαν λίγοι. Πάρτε το και εσείς όχι για να γίνουμε ….πολλοί, αλλά κυρίως επειδή αξίζει!!!