Ιστορικές Μπάντες: Kinks

Studio Albums (1970-1979)

*** STUDIO ALBUMS (1970-1979)

** Lola V/S Powerman & The Moneygoround Part 1 (1970)

Tracks: 1) The Contenders 2) Strangers 3) Denmark Street 4) Get Back In The Line 5) Lola 6) Top Of The Pops 7) The Moneygoround 8) This Time Tomorrow 9) A Long Way From Home 10) Rats 11) Apeman 12) Powerman 13) Got To Be Free

Ok!!! Ο Ray γράφει και κυκλοφορεί σ’ αυτό το album, το καλύτερο τραγούδι που έγραψε ποτέ σε ολόκληρη την καριέρα του και αυτό το τραγούδι είναι το 'Lola' που έγινε η διεθνής υπογραφή των Kinks. Το album αυτό, υστερεί μουσικά σε σχέση με το Arthur. Θεωρείται όμως -και είναι- επιτυχημένο, επειδή εκτός από το 'Lola' περιέχει και άλλο ένα classic. Το 'Apeman'. Με προεξέχοντα λοιπόν τα 'Lola' & 'Apeman', τα υπόλοιπα κομμάτια βρίσκονται …..υπό σκιάν!!! Tα 'Denmark Street', 'Top Of The Pops', 'Moneygoround' & 'Powerman' μαλώνουν μεταξύ τους για το ποιο είναι καλύτερο, αλλά είναι καταφανέστατο ότι στερούνται μουσικών ιδεών, σα να τα έδωσε όλα ο Ray με το Arthur. Δεν σημαίνει όμως αυτό ότι τα κομμάτια είναι άσχημα. Τα 'Denmark Street' & 'Moneygoround' βασίζονται στο πιάνο. Το 'Top Of The Pops' ροκάρει όμορφα και το 'Powerman' είναι καλύτερο από όλα αυτά. Ο Dave επανακάμπτει συνθετικά και τραγουδιστικά με το πολύ όμορφο 'Strangers' που θα ήταν ακόμα πιο όμορφο εάν το τραγουδούσε ο Ray, αλλά ο Dave που δεν χαμπαριάζει, ροκάρει με το 'Rats' και διορθώνει τα πράγματα. Από όλα τα concept albums και τις Rock όπερες που έκαναν οι Kinks, αυτό βρίσκεται στο πιο χαμηλό μουσικό σημείο. Το Lola όμως, καθιερώνει τον Ray σαν έναν από τους πιο σημαντικούς τραγουδοποιούς/ποιητές της γενιάς του και δεν ξέρω γιατί ο τίτλος του album περιέχει τη φράση 'Part One'. Σκόπευε άραγε ο Ray να κάνει και 'Part Two'? Λέτε να μας το φυλάει; Δεν ξέρω… Η Rhino μας δίνει για bonus tracks, μία version του 'Lola' με την original φράση 'it tastes like Coca-Cola' που ο Ray την άλλαξε σε 'cherry cola' ύστερα από την παρέμβαση της Coca-Cola, μία version του 'Apeman' και το 'Powerman' σε demo.

Σχόλιο: Concept ξε-concept, μόνο για τα 'Lola' & 'Apeman', είναι ένα album θησαυρός!!!

** Muswell Hillbillies (1971)

Tracks: 1) 20th Century Man 2) Acute Schizophrenia Paranoia Blues 3) Holiday 4) Skin And Bone 5) Alcohol 6) Complicated Life 7) Here Come The People In Grey 8) Have A Cuppa Tea 9) Holloway Jail 10) Oklahoma USA 11) Uncle Son 12) Muswell Hillbilly

Είναι το πρώτο album που έκαναν οι Kinks στην RCA και έχει , πάρα πολύ ενδιαφέρον. Πρώτα από όλα, ο Ray υιοθετεί την Ντυλανική συμπεριφορά της τραγουδοποιίας, αδιαφορώντας για την εμπορική επιτυχία που του ζητάει η RCA. Αποτέλεσμα; Χαμηλές πωλήσεις σε όλη την RCA-περίοδο 1971-1975, με εξαίρεση το Muswell Hillbillies που είναι classic. Τα φιλοσοφημένα στιχάκια και η βαθιά κοινωνικοπολιτική κριτική του Arthur, δίνουν εδώ τη θέση τους σε Jazz/Ragtime τραγούδια, που ακόμα και σήμερα ακούγονται καινούργια. Ο Ray πέτυχε εδώ έναν φοβερό συνδυασμό. Αντί να χρησιμοποιήσει το Βικτωριανό μουσικό στυλ για να ντύσει τα στιχάκια του, όπως έκανε στο Something Else ή να ροκάρει όπως έκανε στο Arthur, προσλαμβάνει ένα Jazz τρίο (που θα συνοδεύει πλέον τη μπάντα για πολύ καιρό) και περιγράφει τα καθημερινά προβλήματα της εργατικής τάξης της Βρετανίας, κορνιζάροντάς τα με αμερικανική Jazz και Ragtime. Ένα πάντρεμα, που στην ιστορία της Rock δεν έχει όμοιό του και δίνει στο album μία μοναδικότητα. Ο τίτλος Muswell Hill αναφέρεται στο μέρος που ο Ray πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Τα περισσότερα τραγούδια εδώ, δεν είναι τίποτα το σπέσιαλ, αλλά όλα έχουν κάτι που σου τραβάει την προσοχή και το ενδιαφέρον. Κάτι που σου μένει. Το 'Acute Schizophrenia Paranoia Blues', έχει κάτι από New Orleans, το 'Skin And Bone' είναι Bebop, τα 'Complicated Life' & 'Have A Cuppa Tea' έχουν περίφημο τραγούδισμα και πάρα πολύ καλό στίχο, το 'Here Come The People In Grey' είναι τρυφερό και στο 'Holiday' ο Ray δίνει στη φωνή του το χρώμα και τον ήχο των τραγουδιών της δεκαετίας του 1920, τραγουδώντας με ένα τσιγάρο στο στόμα. Το 'Alcohol' είναι Jazz και είναι το πιο διάσημο από όλα με τσιγγάνικο και folk ύφος, αλλά αυτό που ξεχωρίζει είναι το '20th Century Man'. Ξεχωρίζει γιατί είναι το μοναδικό που ροκάρει και δείχνει να μην κολλάει με τα υπόλοιπα, αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα. Είναι σπουδαίο τραγούδι με πολύ σπουδαίο τραγούδισμα από τον Ray μου. Αυτή τη φορά, είναι η Velvel που το επανακυκλοφορεί και μας δίνει δύο bonus tracks. Τα 'Mountain Woman' που στιχουργικά είναι η ακολουθία του 'Apeman' και το 'Kentucky Moon'.

Σχόλιο: Επιτυχημένο πάντρεμα του βρετανικού τρόπου με την αμερικάνικη Jazz. Ουάου!!!

** Everybody’s In Show-Biz (1972)

Tracks: 1) Here Comes Yet Another Day 2) Maximum Consumption 3) Unreal Reality 4) Hot Potatoes 5) Sitting In My Hotel 6) Motorway 7) You Don't Know My Name 8) Supersonic Rocket Ship 9) Look A Little On The Sunnyside 10) Celluloid Heroes 11) Top Of The Pops 12) Brainwashed 13) Mr Wonderful 14) Acute Schizophrenia Paranoia Blues 15) Holiday 16) Muswell Hillbilly 17) Alcohol 18) Banana Boat Song 19) Skin And Bone 20) Baby Face 21) Lola

Αυτό το album είναι διπλό. Μισο-live και μισο-studio. Το live album είναι "ζουμερό" και ατμοσφαιρικό. Οι Kinks είναι πολύ καλοί επάνω στη σκηνή και το έχουν αποδείξει πολλές φορές. Εστιάζει περισσότερο στα κομμάτια από το Hillbillies και αυτό είναι νορμάλ, αφού η μπάντα θέλει να “σπρώξει” το album του περασμένου χρόνου. Έτσι κι αλλιώς όμως, το Hillbillies ήταν πάρα πολύ καλό. Το studio part, είναι άλλο ένα concept με τον ίδιο ήχο του Hillbillies, αλλά με διαφορετική θεματική. Ο Ray καταπιάνεται εδώ με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ζώντας μέσα στο star system. Ακούγοντάς το, νοιώθεις κάπως ….déjà vu! Σε παραπέμπει στο Hillbillies και παρ’ όλο που μελωδικά δεν είναι άσχημο, δεν είναι τόσο καλό όσο εκείνο. Το 'Here Comes Yet Another Day' ανοίγει δυνατά, το 'Maximum Consumption' ακολουθεί τη μελωδία του 'Acute Schizophrenia Paranoia Blues', το 'Unreal Reality' είναι Jazz και το 'Look A Little On The Sunny Side' προσκαλεί τον “φτωχό” καλλιτέχνη να κάνει αυτό που λέει ο τίτλος. Το 'Hot Potatoes' ξεχωρίζει, το 'Motorway' αναφέρεται στο φαγητό που μπορεί να τρώει κάποιος όταν ταξιδεύει ('motorway food is the worst in the world') και έρχεται και ο Dave για να μας πει 'You Don't Know My Name', αλλά εμείς του απαντάμε ότι το όνομά του το γνωρίζουμε πολύ καλά. Έχουμε όμως εδώ τρία αριστουργηματικά κομμάτια. Αν δηλαδή μας ζήταγε κάποιος να ξεχωρίσουμε μία ντουζίνα από τα καλύτερά τους, αυτά τα τρία θα τα ξεχωρίζαμε οπωσδήποτε. Το πρώτο είναι το 'Sitting In My Hotel', που καταπιάνεται με τη μοναξιά που νοιώθει ο καλλιτέχνης superstar. Είναι μία μαγευτική μπαλάντα και ο Ray κατορθώνει εδώ να συλλάβει ξανά την τελειότητα του Arthur. Το δεύτερο είναι το 'Supersonic Rocket Ship' που είναι γοητευτικότατο και το τρίτο είναι το αριστούργημα των αριστουργημάτων. Είναι το 'Celluloid Heroes'. Ασχολείται με τους stars του Hollywood και ρε παιδί μου…. Τι υπέροχη μελωδία είναι αυτή; Το ακούω σε σετάκια των 20. Η Velvel μας δίνει δύο live bonus tracks. Τα 'Till The End Of The Day' & 'She Bought A Hat Like Princess Marina'.

Σχόλιο: Μη διστάσετε να το πάρετε. Κι αν νοιώσετε τον Ray σαν αδελφό σας, δεν θα απέχετε από την πραγματικότητα.

** Preservation Act I (1973)

Tracks: 1) Preservation 2) Morning Song 3) Daylight 4) Sweet Lady Genevieve 5) There's A Change In The Weather 6) Where Are They Now 7) One Of The Survivors 8) Cricket 9) Money And Corruption/I Am Your Man 10) Here Comes Flash 11) Sitting In The Midday Sun 12) Demolition

Σα να μην έφταναν τα έξη ή εφτά concept albums μέχρι τώρα και ο Ray αποφασίζει να κάνει μία full Rock opera. Ένα musical/stage show που θα το ολοκληρώσει σε τρία albums. To Preservation (Act I & II), χτίστηκε πάνω στο Village Green και ολοκληρώθηκε με το Schoolboys In Disgrace. Αρχικά επρόκειτο να βγει ένα διπλό album χωρίς τον διαχωρισμό σε Act I & II, αλλά ο Ray άλλαξε γνώμη την τελευταία στιγμή. Η όλη ιστορία, έχει δύο πρωταγωνιστές. Τον κακό Mr. Flash που καταστρέφει την ειρηνική και ήσυχη ζωή των κατοίκων του Village Green και τον καλό Mr. Black που υπόσχεται να σώσει το Village Green και να επαναφέρει την ησυχία και την τάξη. Ο ήχος, δεν είναι ο Jazz ήχος που μας είχαν συνηθίσει τελευταία οι Ray & Co, αλλά είναι boogie και τα πράγματα εδώ δεν είναι καθόλου καλά. Ο Ray βυθισμένος μέσα στην ιδέα του concept, ξεχνάει όχι μόνο τη μελωδικότητά του, αλλά και τα καλά του στιχάκια. Τον αγαπάω παρ΄όλα αυτά. Τον αγαπάω κι ας δείχνει με το 'One Of The Survivors' ότι έχει ξεχάσει να ροκάρει. Οι κιθάρες είναι …..απούσες και αναρωτιέσαι πού στο διάολο πήγαν τα υπέροχα riffs του Dave. Το 'Money And Corruption/I Am Your Man' δεν τελειώνει ….ποτέ, το 'Demolition' είναι εντελώς αμελωδικό, το 'Where Are They Now?' έρχεται από το Village Green, το 'Sitting In The Midday Sun' μοιάζει σαν διασκευή του 'Sunny Afternoon' και το 'Here Comes Flash' θυμίζει Black Sabbath στο 'Paranoid'. Ξεχωρίζει (με το ζόρι) το 'Cricket' και αυτό συμβαίνει επειδή μοιάζει σα να έρχεται από τα Show-Biz & Hillbillies. Εάν όμως τα Hillbillies & Show-Biz διακρίνονται για το χιούμορ, τον καλό στίχο, τη μελωδία και τη Jazz, στο Preservation δεν θα βρούμε τίποτα από όλα αυτά. Η Velvel δίνει σαν bonus το 'Preservation'. Ένα τραγούδι που δεν υπήρχε στο original album. Ευτυχώς, γιατί είναι το καλύτερο από όλα.

Σχόλιο: Rock opera χωρίς έμπνευση.

** Preservation Act II (1974)

Tracks: 1) Announcement 1 2) Introduction To Solution 3) When A Solution Comes 4) Money Talks 5) Announcement 2 6) Shepherds Of The Nation 7) Scum Of The Earth 8) Second-Hand Car Spiv 9) He's Evil 10) Mirror Of Love 11) Announcement 3 12) Nobody Gives 13) Oh Where Oh Where Is Love 14) Flash's Dream (The Final Elbow) 15) Flash's Confession 16) Nothing Lasts Forever 17) Announcement 4 18) Artificial Man 19) Scrapheap City 20) Announcement 5 21) Salvation Road

Στην εξέλιξη της ιστορίας του Preservation, στο Act II συμβαίνουν αλλαγές. Ο κακός Mr. Flash δείχνει σημάδια καλοσύνης και ανθρωπιάς με τα 'Scum Of The Earth' & 'Mirror Of Love', τη στιγμή που ο καλός Mr. Black μετασχηματίζεται σε δικτάτορα. Κατασκευάζει τον 'Artificial Man' και οδηγεί τους ανθρώπους στην 'Salvation Road' καταργώντας όλα τα ΜΜΕ. Τελικά στο Preservation, δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, γιατί πολύ απλά, είναι όλοι κακοί. Η ποιητική ευρηματικότητα του Ray καταδικάζει τον Flash που τα θέλει όλα δικά του, αλλά καταδικάζει και τον Black που αντιλαμβάνεται το ιδεώδες με τα δικά του μέτρα και σταθμά. Είναι και οι δύο ίδιοι ακολουθώντας όμως στην πράξη διαφορετικό σύστημα. Ο καπιταλιστής Flash και ο κομμουνιστής Black. Μουσικά, τα πράγματα είναι καλύτερα στο Act II. Μερικά κομμάτια ροκάρουν και ροκάρουν πολύ καλά. Ίσως ο Ray να σκέφτηκε ότι η μπάντα πρέπει να κουνήσει λίγο τα ….χέρια της. Στο Act II βρίσκουμε μία δυναμικότητα και μία ενέργεια που απουσιάζουν από το Act 1. Το καλύτερο σημείο είναι το 'Mirror Of Love'.

Σχόλιο: Καλύτερο από το Act 1. Εδώ, βρίσκεις τουλάχιστον μερικές μουσικές ιδέες.

** Soap Opera (1975)

Tracks: 1) Everybody's A Star (Starmaker) 2) Ordinary People 3) Rush Hour Blues 4) Nine To Five 5) When Work Is Over 6) Have Another Drink 7) Underneath The Neon Sign 8) Holiday Romance 9) You Make It All Worthwhile 10) Ducks On The Wall 11) (A) Face In The Crowd 12) You Can't Stop The Music

Άλλο ένα concept/Rock opera album, που δεν έχει να πει τίποτα μα τίποτα απολύτως. Οι μουσικές ιδέες του Ray κλέβονται από τον ίδιο και το ένδοξο παρελθόν του. Το θέμα έχει ως εξής: Ο Norman, δέχεται να γίνει το πειραματόζωο του 'Starmaker' και να απολαύσει τις χαρές της ζωής, όπου (σύμφωνα με τη θεωρία του 'Starmaker'), θα δουλεύει γι’ αυτόν 6 ώρες την ημέρα, θα τρώει κάθε μέρα το άνοστο φαγητό που θα του μαγειρεύει η γυναίκα του 'Starmaker', δηλαδή η …..starmake-ίτενα (όπως θα λέγαμε Τζωνλένενα για τη Υοκο Ονο, ή θα ονομάζαμε την Liz Taylor, Ριτσαρντμπάρτενα), με στόχο να ξεφύγει από την καθημερινότητα του απλού ανθρώπου και να γίνει ….star!!! Στο τέλος, βλέποντας ότι δεν γίνεται τίποτα, παραιτείται. Βέβαια εγώ, δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να καταλήξω star, τρώγοντας κάθε μέρα το φαγητό (έστω και άνοστο) που θα μου μαγειρεύει η σταρμεκίτενα. Εσείς μπορείτε; Τεσπα… ο καλλιτέχνης δεν είναι με κανέναν τρόπο υποχρεωμένος να κάτσει να εξηγήσει και να αναλύσει την ιδέα του, γιατί όπως πολύ σωστά είπε ο Bob Dylan, “αν κάθομαι και εξηγώ τι γράφω, θα χαθεί όλο το νόημα.” Σε αντίθεση λοιπόν με το Preservation, το χιούμορ είναι εδώ. Οι μελωδίες δείχνουν να είναι και αυτές εδώ, αλλά είναι εδώ επειδή ο Ray τις κλέβει από τον εαυτό του. Για παράδειγμα, το 'Everybody's A Star' είναι ίδιο με το 'I Can't Explain' και το 'Underneath The Neon Sign' το έχεις ακούσει ξανά σαν 'Midnight Special'. Λέγεται ότι το Soap Opera αποκαλείται solo album του Ray και ίσως γι’ αυτό ο Dave να το μισεί τόσο πολύ. Ο Ray δεν τον άφησε ούτε καν να αγγίξει αυτό που λέγεται τραγουδοποιία. Όπως και να ‘χει το πράγμα, τα 'You Make It All Worthwhile', 'Underneath The Neon Sign' & 'When Work Is Over' σου χαρίζουν ευχάριστες στιγμές. Οι Kinks βρίσκονται σε πολύ κρίσιμη περίοδο. Παρ’ όλα αυτά δεν διέλυσαν και το Soap Opera δεν είναι το χειρότερό τους. Το bonus track της Velvel είναι το 'Ordinary People'.

Σχόλιο: Ακούγεται ευχάριστα και ας πρόκειται για το φεστιβάλ του ….κλεψίματος. Αν δεν είστε fan, καλύτερα να το αποφύγετε.

** Schoolboys In Disgrace (1975)

Tracks: 1) Schooldays 2) Jack The Idiot Dunce 3) Education 4) The First Time We Fall In Love 5) I'm In Disgrace 6) Headmaster 7) The Hard Way 8) The Last Assembly 9) No More Looking Back 10) Finale

Εδώ κάτι συμβαίνει. Πρόκειται για το ενδέκατο concept album των Kinks και για την τρίτη τους Rock opera. Εδώ έχουμε έναν μαθητή που τιμωρείται από τον διευθυντή του σχολείου. Οι μελωδίες ούτε και εδώ είναι αξιομνημόνευτες και οι καλύτερες είναι πάλι κλεμμένες. Ο Ray τις βγάζει από τη μία τσέπη και τις βάζει στην άλλη. Το 'Jack The Idiot Dunce' θυμίζει Jerry Lee Lewis, το 'First Time We Fall In Love' πάει προς Beach Boys μεριά και το 'The Hard Way' είναι για μια ακόμα φορά, παραλλαγή του 'I Can't Explain', Υπάρχουν όμως λόγοι για να μας αρέσει αυτό το album. Κατ’ αρχήν τα 'I'm In Disgrace', 'Headmaster' & 'Hard Way', είναι κομμάτια που στέκονται και μόνα τους ανεξάρτητα από το αν βρίσκονται μέσα σε μία Rock opera. Θα έλεγα καλύτερα ότι πρόκειται για ένα album θεματικό με θέμα τη νοσταλγία που νοιώθει ο Ray για τα σχολικά του χρόνια και είναι η πρώτη φορά που ο Ray ηχογραφεί αυτοβιογραφικά στοιχεία και τα στοιχεία αυτά, λειτουργούν καλύτερα από την περιπέτεια που είχε ο Norman με τον Starmaker. Το 'Schooldays' σε κάνει να φωνάξεις: "ΝΑΙ! Αυτό είναι Ray Davies. Αγαπημένε μου φίλε καλωσόρισες!” Συγνώμη που δακρύζω αλλά... Στα περισσότερα κομμάτια νοιώθεις έτσι. Τα γυναικεία φωνητικά και τα πνευστά είναι δοσμένα με μέτρο και τα κομμάτια ροκάρουν όσο ποτέ. Μόνο το 'No More Looking Back' πάει λίγο προς τα προηγούμενα θεατρικά τους και δεν ξέρω εάν οι υπόλοιποι της μπάντας πίεσαν τον Ray να εγκαταλείψει τη 'θεατρική περίοδο' και να επιστρέψει στα γνωστά Kink-ικά δεδομένα. Εδώ δεν έχουμε άσχημα τραγούδια. Μπορεί μερικά απ’ αυτά να άλλαξαν ….τσέπη, αλλά ούτε ένα δεν είναι άσχημο. Το Schoolboys In Disgrace είναι το τελευταίο album που έκαναν για την RCA που διέκοψε το συμβόλαιό τους. Την αιτία τη μαντεύετε φαντάζομαι. Δεν πούλησε πολλά αντίτυπα.

Σχόλιο: Γοητευτικό και νοσταλγικό. Η μαγεία του Ray Davies είναι παρούσα. Αφήστε την RCA. να λέει ότι θέλει και εσείς να το πάρετε. Η RCA (και η κάθε RCA), το μόνο που βλέπει, ακούει, αντιλαμβάνεται και εκτιμάει, είναι η μαγεία των χρημάτων.

** Sleepwalker (1977)

Tracks: 1) Life On The Road 2) Mr Big Man 3) Sleepwalker 4) Brother 5) Juke Box Music 6) Sleepless Night 7) Stormy Sky 8) Full Moon 9) Life Goes On

Καινούργια χρονιά, καινούργιο album και καινούργια εταιρία. Αυτή φορά είναι η Arista που δεν θέλει να ακούει ούτε λέξη για ροκ όπερες και concept και ο Ray κάνει μία στροφή προς τα….θεματικά albums. Χτίζει τα κομμάτια του πάνω σε μία κεντρική ιδέα που δεν είναι απαραίτητο να καλύπτει όλο το album. Στο Sleepwalker, οι μελωδίες μπορεί να μην αγγίζουν τα standards των Kinks, αλλά είναι αρκετά καλές και σηματοδοτούν άλλη μία στροφή. Οι Kinks εγκαταλείπουν τη Jazz, τη New Orleans και το Broadway και επιστρέφουν στην πατρίδα. Επιστρέφουν δηλαδή στο Rock. Επιτέλους Ray μου… Στο 'Life On The Road' που ανοίγει, ο Ray τραγουδάει 'I'm livin' the life that I chose, Livin' my life on the road'. Welcome back, boys... Βρισκόμαστε πάλι στα γνωστά μονοπάτια. Το 'Brother' έχει καταπληκτικό τραγούδισμα και το 'Stormy Sky' αποπνέει ευγένεια και σε χαϊδεύει σε στυλ George Harrison. Το 'Mr Big Man' ροκάρει δυναμικά και ας δανείζεται τη μελωδία του από το 'Headmaster'. Το 'Juke Box Music' δείχνει να μην κολλάει με τα υπόλοιπα, αλλά πραγματικά είναι όλα πολύ όμορφα. Και τώρα που το σκέφτομαι…. Η τελευταία φορά που ακούσαμε τους Kinks να ροκάρουν ήταν στο Arthur. Δέκα χρόνια πίσω δηλαδή. Κάπου εκεί… Εδώ στα 1977, ο μπασίστας John Dalton τους εγκαταλείπει και παίρνουν στη θέση του τον Andy Pyle. Η Velvel μας δίνει για bonus τα: 'Prince Of The Punks', 'Artificial Light', 'Poseur' & 'On The Outside'.

Σχόλιο: Επιστροφή στις ρίζες και τέλος της 'θεατρικής περιόδου'.

** Misfits (1978)

Tracks: 1) Misfits 2) Hay Fever 3) Live Life 4) A Rock'n'Roll Fantasy 5) In A Foreign Land 6) Permanent Waves 7) Black Messiah 8) Out Of The Wardrobe 9) Trust Your Heart 10) Get Up.

Από εδώ και πέρα, οι Kinks υιοθετούν την ιδέα 'back-to-roots' με hard-Rock υλικό. Το Sleepwalker πρωτοπόρησε σ’ αυτό και το Misfits θέλει να πάει ακόμα πιο πέρα. Ο Ray εγκαταλείπει οριστικά τις Rock όπερες και επιτρέπει στον Dave (αυτό το καλό του αδελφάκι) να σπηντάρει. Το άσχημο εδώ, είναι ότι ο Ray επικεντρώνεται στα στιχάκια εις βάρος της μελωδίας. Το Misfits, διαπραγματεύεται στιχουργικά, ανθρώπους με ψυχολογικά προβλήματα, περιθωριακούς, αρρωστημένους και όπου η ιδέα του concept είναι βαθιά, οι μελωδία του Ray είναι … ρηχή!!! Δεν λέω… να πεις ρε παιδί μου και για τις κοινωνικές αλλαγές, να πεις και για τα συστήματα, να πεις και για τον καπιταλισμό, να πεις και για τον κομμουνισμό, αλλά βάλε βρε αγόρι μου και μια μελωδία της προκοπής να μας “κάτσει”. Ειδ’ άλλως, καλύτερα να πάρω και να διαβάσω το “Κεφάλαιο” του Karl Marx. Σωστά; Και δεν είναι ότι δεν μπορείς. Μπορείς που να πάρει ο διάολος. Δεν έχουμε πολλούς σαν κι εσένα. Τραγούδια όπως τα 'In A Foreign Land', 'Get Up' & 'Out Of The Wardrobe' τα ξεχνάς εύκολα. Το 'Live Life' είναι λίγο καλύτερο όπως και το 'Black Messiah'. Ο Dave προσθέτει το δικό του 'Trust Your Heart', αλλά απέχει από τα καλά που έκανε το 1967. Το 'Hay Fever' είναι διασκεδαστικό, το 'Permanent Waves' αντιεμπορικό και το 'Rock'n'Roll Fantasy' είναι το mini hit του δίσκου. Δηλαδή εδώ δεν έχουμε κάτι καλό; Χμμμ… Ευτυχώς!!! Ευτυχώς που υπάρχει το αριστουργηματικό ομότιτλο. Συναγωνίζεται το 'Celluloid Heroes', αλλά είναι μόνο ένα τραγούδι και ο δίσκος έχει δέκα.

Σχόλιο: Όχι τόσο καλό όσο το Sleepwalker. Έχει όμως καλές στιγμές.

** Low Budget (1979)

Tracks: 1) Attitude 2) Catch Me Now I'm Falling 3) Pressure 4) National Health 5) (Wish I Could Fly Like) Superman 6) Low Budget 7) In A Space 8) Little Bit Of Emotion 9) Misery 10) A Gallon Of Gas 11) Moving Pictures.

Ο Ray Davies αποφασίζει να γίνει superstar ξανά. Αποφασίζει να ανακατέψει όλες τις μουσικές του ιδέες με το Punk και τη Disco. Αποφασίζει να βαδίσει προς την κατεύθυνση των Rolling Stones. Και γιατί όχι; Αυτή η συνταγή άλλωστε “δουλεύει”. Τα τραγούδια του Low Budget είναι καλύτερα από το Misfits. Είναι διαφορετικά. Ανάμεσα στις μπαλάντες και τα Rock, σου πετάει ένα Punk ('Pressure'), ένα Disco ('National Health') και ένα μίγμα και από τα δύο ('Superman'. Ο Ray δεν σταματάει μπροστά σε τίποτα. Χρησιμοποιεί απλές ακολουθίες ακόρντων και απλές μελωδίες και “δανείζεται” από όπου μπορεί. Ακόμα και από τον εαυτό του. Στο 'Catch Me Now I'm Falling' παίρνει το riff του 'Jumpin' Jack Flash' των Rolling Stones. Στο 'In A Space' μπαίνει με ένα θέμα παρόμοιο με το 'Superstar' του Andrew Lloyd Webber. Αν παίρνεις θέματα από τους άλλους, η ουσία είναι να τα μετασχηματίζεις σε κάτι καινούργιο. Σε κάτι άλλο. Ε λοιπόν ο Ray το πετυχαίνει αυτό και το πετυχαίνει με τον καλύτερο τρόπο. Το hit είναι εδώ το 'Superman'. Μπορεί να είναι Punk-Disco που εγώ δεν την ακούω, αλλά είναι καλό και είναι original. Το 'Pressure' είναι ένα κομμάτι παρωδία του Chuck Berry που ανησυχεί τους Ramones και το ομότιτλο ανησυχεί τους …..Rolling Stones. Όλα τα κομμάτια είναι πολύ καλά. Ακόμα και το 'Misery' ή και το 'A Gallon Of Gas', ή και το επίσης Disco 'Moving Pictures', που κλείνει. Συνέβη κάτι; Η απάντηση είναι ότι ο Ray άμα θέλει, μπορεί να φτιάξει όμορφα τραγούδια και θα μπορούσε να το κάνει αυτό και στο Misfits. Όπου το Misfits αποτυγχάνει, το Low Budget επιτυγχάνει. Ααα… να πω και αυτό: Στο 'Catch Me Now I'm Falling' ο Ray μπορεί να ρισκάρισε μία μήνυση από τον Keith Richards λόγω 'Jumpin' Jack Flash'. Τελικά, όχι μόνο μήνυση δεν έφαγε, αλλά έφτιαξε ένα πολύ όμορφο τραγούδι. Και κλείνω με αυτό: Το αριστούργημα του δίσκου το άφησα τελευταίο. Είναι το 'Little Bit Of Emotion' που το ακούω σε σετάκια των 20. Άντε τώρα να βρεις τα λόγια, για να το περιγράψεις. Το μόνο που μπορώ να γράψω, είναι ότι ο Ray καταφέρνει τελικά κάθε φορά να βάζει σε κάθε δίσκο μία μπαλάντα αριστούργημα. Τι παιδί κι αυτό…

Σχόλιο: Καλό album. Ελαφρά ….βαρύ και απαλά ….σκληρό!!! Έχει αυτό που λέμε… 'Little Bit Of Emotion'. Ικανοποιητικότατο.