Μια μικρή στιγμή...

…σαν φτάσαμε στην άκρη του, μου ψιθύρισες…
«ας πάψουμε για λίγο να μιλάμε, της ησυχίας μας
την σπάνια ηχώ ν΄ αφουγκραστείς».
Δυό σύννεφα –περαστικά-
ξαφνιάστηκαν στο άκουσμα της προτροπής σου και κοντοστάθηκαν,
[τ’ αγέρι αποσιώπησε τον ασθμαίνοντα τριγμό τους],
κι ένας αετός ανέβηκε ψηλότερα, σεβόμενος το θέλημα σου.
Σιωπή…
Της επιθυμίας σου σιωπή.
Ιερή.
Και ΄γώ απέμεινα να παρακολουθώ τον τρελό [μα αθόρυβο]
χορό που έστησαν οι κόρες των ματιών σου.
Κι αφού καταβρόχθισαν τον ορίζοντα , στάθηκαν πάνω μου.
Ένοιωσα γυμνός
[σαν, μόλις, να βγήκα από σκοτεινή μήτρα].
Χαμογέλασες… και ‘λυσες την σιωπή.
«μόνο οι σκιές μας δεν υπακούν».
«ναι, όσο υπάρχει ο εθελοντής Ήλιος» σου απάντησα.
Ένα χάδι σου έφερε πάλι σιωπή.
Κι ένα χαμόγελο ακόμη.
Στην άκρη του γκρεμού τα λόγια μοιάζουν σπατάλη.