Οι Κιθαρίστες της Rock: Eric Clapton

Clapton Δεκαετία ‘70

*** Eric Clapton (1970)
Tracks: 1) Slunky 2) Bad Boy 3) Lonesome And A Long Way From Home 4) After Midnight 5) Easy Now 6) Blues Power 7) Bottle Of Red Wine 8) Lovin' You Lovin' Me 9) I've Told You For The Last Time 10) Don't Know Why 11) Let It Rain.

Και να λοιπόν που φτάσαμε στο πρώτο solo album του Eric. Η έμφαση εδώ, δίνεται στα πνευστά των Bobby Keyes & Jim Price. Το album χωρίζεται –θεωρητικά- σε δύο ενότητες. Στην ενότητα “Clapton” και στην ενότητα “Outside Influences”. Στην ενότητα “Clapton” που είναι και η καλύτερη, ο Eric “λάμπει” με τα 'Bad Boy', 'Blues Power', 'Let It Rain', 'Bottle Of Red Wine' & 'Easy Now', ενώ από την ενότητα “Outside Influences” ξεχωρίζει μόνο το 'After Midnight' του J.J. Cale. Τα υπόλοιπα κομμάτια σχεδόν τα ξεχνάς.

* Σχόλιο: Δεν είναι πλημμύρα οι session εδώ. Είναι ….τσουνάμι!!! Καλό album.

*** Layla And Other Assorted Love Songs (Derek and the Dominos/1970 - Tο Πεμπτουσιακό)
Tracks: 1) I Looked Away 2) Bell Bottom Blues 3) Keep On Growing 4) Nobody Knows You When You're Down And Out 5) I Am Yours 6) Anyday 7) Key To The Highway 8) Tell The Truth 9) Why Does Love Got To Be So Sad? 10) Have You Ever Loved A Woman 11) Little Wing 12) It's Too Late 13) Layla 14) Thorn Tree In The Garden.

Η στιγμή για solo καριέρα, ίσως δεν ήταν η κατάλληλη. Έτσι ο Eric προσλαμβάνει τους Jim Gordon (τύμπανα), Bobby Whitlock (πλήκτρα) και Carl Radle (μπάσο), τους ονομάζει Dominos, βαφτίζει τον εαυτό του Derek (είδαμε πώς) και βγαίνουν για περιοδεία μαζί με τον περίφημο κιθαρίστα Duane Allman, από τους Allman Brothers. Κάπου κάνουν ένα διάλειμμα, μπαίνουν στο στούντιο και ηχογραφούν αυτό (και μόνον αυτό) το album, συνεχίζουν την περιοδεία και διαλύονται αμέσως μετά. Φαίνεται ότι ο Eric δεν μπορεί να ανεχθεί να συνυπάρχει με άλλους σ’ αυτό που λέμε μπάντα και μάλιστα μπάντα με σταθερά μέλη. Το album ανοίγει με το ρουτινιάρικο 'I Looked Away'. Το 'I Am Yours' είναι ερωτική μπαλάντα, αλλά υστερεί στα κιθαρίσματα που ίσως να το ανέβαζαν. Το 'Thorn Tree In The Garden' είναι του Bobby Whitlock και το τραγουδάει ο ίδιος, αλλά είναι βαρετό, αργό και ληθαργικό. Ευτυχώς που είναι τελευταίο. Τα 'Anyday' & 'Keep On Growing' είναι μέτρια και ευτυχώς που υπάρχει η εναλλαγή Duane/Eric & Eric/Duane στα σολαρίσματα. Η διασκευή του 'Little Wing' δεν είναι καθόλου άσχημη και το διαμάντι ανάμεσα σε όλα αυτά, είναι το 'Why Does Love Got To Be So Sad?'. Άμα βρεις όμως ένα διαμάντι, καλύτερα να ψάξεις, γιατί κάπου τριγύρω ίσως υπάρχουν κι άλλα. Ναι λοιπόν. Δέκα λεπτά τζαμάρισμα στο 'Key To The Highway' και δεν πετάς ούτε δέκατο του δευτερολέπτου. Τα 'Nobody Loves You When You're Down And Out', 'Tell The Truth' & 'Have You Ever Loved A Woman' είναι επίσης πολύ καλά. Στο 'Have You Ever Loved A Woman', ο στίχος 'have you ever loved a woman so much it's a shame and a sin?/All the time you know she belongs to your very best friend' είναι ένα sms που στέλνει ο Eric στην Pattie Boyd. Το highlight του album είναι φυσικά το 'Layla', που είναι γραμμένο από τον Eric για την Pattie. Είναι εμπνευσμένο από το ποίημα του Πέρση ποιητή Nezami Ganjavi, “The Story of Layla and Majnun” και αναφέρεται σε κάποιον που ερωτεύτηκε παράφορα τη γυναίκα του καλύτερού του φίλου. Ο Eric βρήκε την ιστορία αυτή πανομοιότυπη με τη δική του περίπτωση και έτσι έγραψε το συγκεκριμένο τραγούδι.

* Σχόλιο: Υπερτιμημένο, αλλά κλασικό.

*** 461 Ocean Boulevard (1974)
Tracks: 1) Motherless Children 2) Willie And The Hand Jive 3) Get Ready 4) I Shot The Sheriff 5) I Can't Hold Out 6) Please Be With Me 7) Let It Grow 8) Steady Rollin' Man 9) Mainline Florida 10) Give Me Strength.

Με αυτό το album ο Eric κερδίζει νέους θαυμαστές και ξανακερδίζει παλιούς, που εξακολουθούσαν να μένουν στα δεδομένα των Cream. Αν θα μπορούσε κάποιος να με υποχρεώσει να διαλέξω μόνο ένα τραγούδι από το 461 Ocean Boulevard, τότε χωρίς δισταγμό θα διάλεγα το 'Let It Grow'. Παρ’ όλα αυτά, το album κρατάει την αίγλη του ακόμα μέχρι και σήμερα. Άλλα τραγούδια που ξεχωρίζουν και ξεχωρίζουν με το πρώτο άκουσμα, είναι το 'I Shot The Sheriff' του Bob Marley που έκανε τη Reggae πιο δημοφιλή από όσο την έκανε ο Marley. Δεν υπήρξα ποτέ μεγάλος θαυμαστής του Marley και μη με σταυρώσετε τώρα οι τυχόν θαυμαστές του. Εντάξει τον σέβομαι τον άνθρωπο, έχω όλους τους δίσκους του και λίγη Reggae που και που δεν κάνει κακό, αλλά δεν βρίσκω και μεγάλη ποικιλία στο έργο του για να τον ακούω με τις ώρες. Άλλο ένα που ξεχωρίζει αμέσως είναι το 'Steady Rollin' Man' του Robert Johnson. Επίσης και τα 'Willy And The Hand Jive', 'I Can't Hold Out', 'Please Be With Me' & 'Get Ready'. Προσέξτε το 'Mainline Florida' με τους ήχους των γουρουνιών που τους χρησιμοποίησαν αργότερα οι Pink Floyd και το 'Give Me Strength' που κουβαλάει αναλαμπές από το 'Presence Of The Lord'.

Α ναι…. Ξέχασα να σας πω ότι εδώ ο Eric έχει καινούργια μπάντα. Τι; Το είχατε καταλάβει; Ε καλά ντε..… Αφήστε με όμως να σας πω ποιοι είναι. Λοιπόν έχουμε και λέμε: Carl Radle (μπάσο), Nick Simms (πλήκτρα), George Terry (κιθάρα), Jamie Oldaker (τύμπανα), Yvonne Elliman & Marcy Levy (φωνητικά).

* Σχόλιο: Blues? Όχι. Reggae & country, αλλά είναι όμορφο.

*** There's One In Every Crowd (1975)
Tracks: 1) We've Been Told (Jesus Coming Soon) 2) Swing Low Sweet Chariot 3) Little Rachel 4) Don't Blame Me 5) The Sky Is Crying 6) Singin' The Blues 7) Better Make It Through Today 8) Pretty Blue Eyes 9) High 10) Opposites.

Το There's One In Every Crowd είναι ένα από τα πιο εκλεκτικά albums του Eric. Είναι διαφορετικό και γοητευτικό. Άμα προσθέσετε και το ταλέντο του σαν ενορχηστρωτή, κιθαρίστα και τραγουδιστή –το τραγούδισμά του βελτιώνεται συνεχώς- έχετε έναν υπέροχο δίσκο. Η πρώτη πλευρά, είναι περισσότερο γρήγορη. Από τα αυλάκια της περνάει το Gospel, το Blues και η Reggae, ενώ η δεύτερη διαθέτει αυλάκια με μπαλάντες. Το 'We've Been Told (Jesus Is Coming Soon)' κάνει την εισαγωγή με Gospel και η Reggae ενορχήστρωση του Eric στο παραδοσιακό 'Swing Low Sweet Chariot' σε συνδυασμό με το ανεπανάληπτο τραγούδισμα της Yvonne Elliman σου βουτάει τα αυτιά μέσα στο μέλι. (Μμμμμμ…..) Λοιπόν σοβαρά τώρα…. Όσοι την θυμόσαστε στο ρόλο της Μαγδαληνής στο Jesus Christ Superstar, καταλαβαίνετε πολύ καλά τι θέλω να πω. Το 'Little Rachel' είναι ένα “τεμπέλικο” Blues με εξαιρετικές κιθάρες και έχω την εντύπωση ότι πριν από τον Eric δεν έκανε κανένας άλλος “τεμπέλικα” Blues. Δεν ξέρω…. Δεν είμαι και ειδικός του είδους, αλλά έχω αυτή την εντύπωση και εννοείται ότι αν κάνω λάθος μπορείτε να με διορθώσετε. Αααααα όχι….. να που θυμήθηκα τώρα κάτι και αυτό θα σας βοηθήσει να καταλάβετε τι εννοώ όταν λέω “τεμπέλικα” Blues. “Τεμπέλικα” Blues έκανε ο J. J. Cale και όσον αφορά στην ατμόσφαιρα των “τεμπέλικων” Blues, την έδωσαν πολύ καλά και οι Dire Straits που πάντρεψαν τον J. J. Cale με τον Dylan. (Την καταβρίσκω με αυτούς τους γάμους. Νοιώθω …….καλεσμένος!!!!!) Πιστεύω ότι καταλάβατε τι εννοώ με αυτόν τον όρο. Ναι; Μετά λοιπόν από τα ….κουφέτα, το ατμοσφαιρικότατο 'Sky Is Crying' του Elmore James κλείνει την πρώτη πλευρά για να ανοίξει τη δεύτερη το επίσης Gospel 'Singin' The Blues' και να περάσουμε εν συνεχεία στις μπαλάντες. Το 'Better Make It Through Today' είναι ατμοσφαιρικό και ρομαντικό, ενώ τα 'Pretty Blue Eyes' & 'High' μοιάζουν μεταξύ τους σαν …..δίδυμα. Αν δεν προσέξεις, δεν καταλαβαίνεις πού τελειώνει το ένα και πού αρχίζει το άλλο. Αυτή η πλευρά μοιάζει στο στυλ, με το Abbey Road των Beatles και δεν θα είναι υπερβολή να πω ότι στο 'Opposites', ο Eric έχει "δανειστεί" την εισαγωγή από το 'Because' του πολύ καλού μου φίλου John Lennon. Πάρτο χρυσέ μου, αλλά γράψε κάτι έστω….

* Σχόλιο: Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για τη συνέχεια του Ocean Boulevard.

*** No Reason To Cry (1976)
Tracks: 1) Beautiful Thing 2) Carnival 3) Sign Language 4) County Jail Blues 5) All Our Past Times 6) Hello Old Friend 7) Double Trouble 8) Innocent Times 9) Hungry 10) Black Summer Rain 11) Last Night.

Χμμμμ…… Με εξαίρεση το 'Double Trouble', σε κανένα άλλο κομμάτι δεν βρίσκεις τον Eric. Μπορείς να βρεις τους Band, τον Ronnie Wood, τον Dylan, τον Jesse Ed Davis, τον Georgie Fame, τον Marcy Levy και ένα σωρό άλλους guests, αλλά πουθενά τον Eric. Άλλωστε τα περισσότερα κομμάτια εδώ, είναι του Dylan ή των Band. Άντε και του Marcy Levy που έφτιαξε μετά τους Shakespeare's Sister. Πρόκειται για τη χειρότερη κατάθεση του Eric στη δεκαετία του 70. Το όλο γεγονός, έλαβε χώρα στο στούντιο των Band με τον Marcy Levy να τραγουδάει και τον Robbie Robertson να είναι ο άρχοντας στα σόλα. Ε εντάξει, τον γουστάρω τον Robbie, αλλά εδώ έχουμε δίσκο του Clapton και ο Clapton πού είναι; Με εξαίρεση το 'Double Trouble' που είναι ένα τυπικό Clapton-ικό κομμάτι, ξεχωρίζει το 'Sign Language' του Dylan, με τον ίδιο τον Dylan να κάνει τραγουδιστικό ντουέτο με τον Eric. Ξεχωρίζει επίσης και το 'All Our Past Times' των Band με τους ίδιους να τραγουδάνε σε κάποια μέρη. Το 'Hello Old Friend' του Eric είναι κάπως καλό, αλλά όλα τα υπόλοιπα είναι βήτα. Ο Marcy Levy τραγουδάει στο 'Innocent Times' και νομίζει ότι είναι η ……Yvonne Elliman! Ο Eric υπήρξε μέγας fan των Band. Το ότι ηχογράφησε λοιπόν μαζί τους, ήταν τόσο σπουδαίο για αυτόν, που δεν έδωσε σημασία στα υπόλοιπα. Ευτυχώς που στο επόμενο ήταν πολύ καλός.

* Σχόλιο: Ένα album των Band. Ένα album του Dylan. Ένα album του Marcy Levy. Πώς είπατε; Eric Clapton? Ποιος είναι; Πού είναι;

*** Slowhand (1977)
Tracks: 1) Cocaine 2) Wonderful Tonight 3) Lay Down Sally 4) Next Time You See Her 5) We're All The Way 6) The Core 7) May You Never 8) Mean Old Frisco 9) Peaches And Diesel.

Αυτή τη φορά ο Eric δεν “μπλέκεται” ούτε με Gospel ούτε με Reggae. Αυτή τη φορά δεν προσκαλεί ούτε κανέναν Robbie Robertson, ούτε κανέναν άλλον. Αυτή τη φορά παίρνει για παραγωγό τον Glyn Johns και όπου υπάρχει ο Glyn Johns, σημαίνει σκληρή δουλειά με στόχο να ηχογραφηθεί ένας καλός δίσκος και το αποτέλεσμα είναι ότι πράγματι το Slowhand είναι ένας πολύ καλός δίσκος. Όλα τα κομμάτια είναι πολύ καλά και τα μισά περίπου από αυτά αγγίζουν την τελειότητα. Τα τρία κομμάτια που ανοίγουν, είναι super hits. Το 'Cocaine' αν είχε στο μπάσο τον Jack Bruce, θα λέγαμε με πολύ άνεση ότι ανήκει στους Cream. Το 'Wonderful Tonight' δεν νομίζω ότι χρειάζεται συστάσεις. O Eric το έγραψε περιμένοντας την Pattie (ex-Harrison) να ετοιμαστεί για να πάνε στο σπίτι του Paul McCartney που τους είχε καλέσει σε πάρτυ, αλλά φαίνεται ότι η Pattie άργησε να ετοιμαστεί, γιατί το 'Peaches And Diesel' έχει σχεδόν την ίδια μελωδία. Άρα ο Eric περιμένοντάς την, έγραψε …….δύο τραγούδια!!! Το 'Lay Down Sally' είναι ένα λευκό μπλουζ, το 8λεπτο 'Core' διαθέτει ένα super riff και το 'Mean Old Frisco' είναι του στυλ των 'Steady Rollin' Man' & 'Willie And The Hand Jive'.

* Σχόλιο: Έξοχο album. Από τα πιο πολυακουσμένα του 1977. Ο τίτλος αναφέρεται στο ψευδώνυμο που είχε πριν από το “God”.

*** Backless (1978)
Tracks: 1) Walk Out In The Rain 2) Watch Out For Lucy 3) I'll Make Love To You Anytime 4) Roll It 5) Tell Me That You Love Me 6) If I Don't Be There By Morning 7) Early In The Morning 8) Promises 9) Golden Ring 10) Tulsa Time.

Κανείς βέβαια δεν περίμενε άλλο ένα Slowhand από τον “αργοχέρη”, αλλά νομίζω ότι το Backless που είναι μία υπέροχη –θα μπορούσα να πω- συλλογή από rag, Blues, saloon boogie & Pop μπαλάντες με country αίσθηση, υποτιμήθηκε πολύ. Υπάρχουν διαμαντάκια εδώ. Το 'I'll Make Love To You Anytime', το 'Promises' και το 'Tulsa Time'. Το 'Roll It' και το 'Golden Ring'. Μόνο το 'Early In The Morning' είναι εδώ ο αδύνατος κρίκος.

* Σχόλιο: Μια –ας πούμε- επανάληψη Slowhand. Το αδελφάκι του. Καλό album.