Οι Κιθαρίστες της Rock: Eric Clapton

Clapton Δεκαετία ‘80

*** Another Ticket (1981)
Tracks: 1) Something Special 2) Black Rose 3) Blow Wind Blow 4) Another Ticket 5) I Can't Stand It 6) Hold Me Lord 7) Floating Bridge 8) Catch Me If You Can 9) Rita Mae.
Καλό είναι και αυτό. Επιστρέφει στα ιδανικά του 461 Ocean Boulevard με καλογραμμένες country-Rock & Blues-Rock μελωδίες. Δεν χρειάζεται να πω ότι η μπάντα είναι για άλλη μια φορά καινούργια. Αυτή φορά είναι μία μπάντα Βρετανική. Ο Eric πάντα ήθελε μία “χείρα βοηθείας” μέσα στο στούντιο. Είτε τον Jack Bruce, είτε τον Duane Allman. Αυτή τη φορά παίρνει τον Gary Brooker (ex-Procol Harum) και τα πλήκτρα του Gary είναι εξαιρετικά. Ο δε Eric, καταφέρνει να είναι αναγνωρίσιμος χωρίς να υπερκαλύπτει τα πάντα με την κιθάρα του. Ως συνήθως λοιπόν, έχουμε Blues ("Blow Wind Blow" & "Floating Bridge"), εξαιρετικά Gospel & Pop ('Hold Me Lord', 'Catch Me If You Can' & 'I Can't Stand It'), country ('Black Rose') και το καταιγιστικό "Rita Mae" που ξεχωρίζει από όλα.

* Σχόλιο: Ίσως η κιθάρα είναι υπερβολικά παντού, αλλά πώς να το κάνουμε αλλιώς; Κιθαρίστας είναι ο άνθρωπος. Καλό album.

*** Money And Cigarettes (1983)
Tracks: 1) Everybody Oughta Make A Change 2) The Shape You're In 3) Ain't Going Down 4) I've Got A Rock 'N' Roll Heart 5) Man Overboard 6) Pretty Girl 7) Man In Love 8) Crosscut Saw 9) Slow Down Linda 10) Crazy Country Hop.

Ένα album για το τίποτα. Προφανώς ο Eric ήθελε να το διασκεδάσει και επειδή οι Gary Brooker & Henry Spinetti δεν προσφέρονταν για κάτι τέτοιο, τους απέλυσε και προσέλαβε τον Ry Cooder. Το album ανοίγει με το μισο-Blues 'Everybody Oughta Make A Change' που το ξεχνάς μόλις μπει το 'Shape You're In'. Η μπαλάντα 'Pretty Girl' είναι όμορφη και ατμοσφαιρική. Το 'Man Overboard' είναι επίσης καλό. Το μοναδικό που ροκάρει σπηντάτα, είναι το 'Ain't Going Down' που θυμίζει όμως τη διασκευή του Hendrix στο 'All Along The Watchtower'. Τα υπόλοιπα δεν είναι κάτι το special και κυμαίνονται από το νορμάλ στο αδιάφορο. Τα καλύτερα κομμάτια ('The Shape You're In', 'Man Overboard', 'Pretty Girl' & 'Ain't Going Down'), έχουν γραφτεί όλα από τον Eric.

* Σχόλιο: Ούτε καλό ούτε κακό. Θα μπορούσε πάντως να μην το έχει κάνει. Ούτε καν που θα νοιώθαμε την απουσία του.

*** Behind The Sun (1985)
Tracks: 1) She's Waiting 2) See What Love Can Do 3) Same Old Blues 4) Knock On Wood 5) Something's Happening 6) Forever Man 7) It All Depends 8) Tangled In Love 9) Never Make You Cry 10) Just Like A Prisoner 11) Behind The Sun.

Θα σας πω ένα παραμύθι. Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια δισκογραφική εταιρία που την έλεγαν Warner Bros και είχε πολλά παιδιά. Το ένα απ’ αυτά το λέγανε Eric αλλά οι δίσκοι του δεν πουλούσαν. Έκατσε λοιπόν η εταιρία και σκέφτηκε τι να κάνει. Σκέφτηκε από δω, σκέφτηκε από κει, αλλά αποτέλεσμα δεν έβγαλε. Αποφάσισε τότε να ρωτήσει έξω τους ειδικούς μήπως και της δώσουνε κανένα βότανο, κανένα γιατροσόφι που να κάνει τους δίσκους του Eric να πουλάνε. Ρώτησε από δω, ρώτησε από κει ώσπου έμαθε ότι κάπου ζει ένας Μάγος που ξέρει πολλά ξόρκια και γιατρεύει τα πάντα. Έστειλε τότε η εταιρία τους απεσταλμένους της να βρουν τον Μάγο και να τον φέρουν μπροστά της. Έτσι κι έγινε. Ο Μάγος έφτασε στην αυλή της εταιρίας με τα βότανά του, τα γιατροσόφια του και τα ξόρκια του και αφού συμφώνησε να πάρει σαν αμοιβή δυο φορές το βάρος του σε χρυσό, υποσχέθηκε σαν Mr Eighties Popmaker να σώσει την κατάσταση. Η εταιρία μετά από αυτό ξάπλωσε στο κρεβάτι της και κοιμήθηκε ήσυχη. Ο Eric δεν φάνηκε να νοιάστηκε και πολύ για αυτή τη συνεργασία με τον Phil Collins, τον άνθρωπο που έχτισε την καριέρα του πάνω στην παραίτηση του Peter Gabriel από τους Genesis. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Ο Collins δεν θα ήταν ποτέ κάτι παραπάνω από ένας ντράμερ των Genesis αν ο Peter Gabriel εξακολουθούσε να είναι μέλος τους. Το album αυτό, δεν έχει πολλές κιθάρες, αλλά και όπου έχει, επισκιάζονται από τα σύνθια και τα drum machines. Το πιστεύετε αυτό; Ούτε ντραμς δεν έπαιξε ο ντράμερ/παραγωγός. Το καλύτερο κομμάτι είναι το τελευταίο, αλλά δυστυχώς είναι το μικρότερο. Όλα τα υπόλοιπα βρωμάνε χειρότερα και από την πιο βρώμικη τουαλέτα στη Σιβηρία.

* Σχόλιο: Την ξέρετε την παροιμία “Δουλειά δεν είχε ο διάολος κλπ…κλπ;” Ε λοιπόν θα την παραφράσω: “Δουλειά δεν είχε ο Collins και παρήγαγε σκουπίδια”. Θα σας αρέσει μόνο αν είστε fan ΚΑΙ των δύο.

*** August (1986)
Tracks: 1) It's In The Way That You Use It 2) Run 3) Tearing Us Apart 4) Bad Influence 5) Walk Away 6) Hung Up On Your Love 7) Take A Chance 8) Hold On 9) Miss You 10) Holy Mother 11) Behind The Mask 12) Grand Illusion.

Να μην σας πω πάλι το παραμύθι, αλλά αν δεν μπορείτε να φανταστείτε χειρότερο δίσκο από το Behind The Sun, ακούστε το August και τραβήξτε τα μαλλιά σας. Στο 90% έχει κάνει την παραγωγή πάλι ο Μάγος του παραμυθιού και δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τον Clapton. Πιθανότατα δεν τον ένοιαξε και πολύ. Καθώς είναι μπερδεμένος με τα προσωπικά του προβλήματα, αλλά και με τη γέννηση του γιου του, δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία. Είναι πολύ πιθανό να τους είπε: 'Εϊ παιδιά…. Ετοιμάστε τα όλα εσείς και θα έρθω να τραγουδήσω. Ε εντάξει…. Μπορεί να περάσω και κάνα-δυο σόλα.' Δεν υπάρχει ούτε μία δική του σύνθεση εδώ. Όλα τα κομμάτια είναι Clapton/Collins & Clapton/Phillinganes. Μόνο στο 'Holy Mother' στέκεσαι να ακούσεις το σολάρισμά του, που είναι ένα από τα καλύτερα που έχει κάνει ποτέ σε στούντιο. Στο 'Tearing Us Apart' που έχει καλή μελωδία, τραγουδάει μαζί με την Tina Turner αλλά όλα αυτά τα σύνθια είναι υπερβολικά. Αυτά όμως τα δύο κομμάτια, δεν είναι ικανά να σηκώσουν το album ψηλότερα.

* Σχόλιο: Περισσότερα σκουπίδια από τον Phil Collins. Μα καλά…. Καμία ευαισθησία για το περιβάλλον δεν έχει αυτό το άτομο; Το album αυτό, δεν το συστήνω ούτε στον χειρότερο εχθρό μου.

*** Journeyman (1989)
Tracks: 1) Pretending 2) Anything For Your Love 3) Bad Love 4) Running On Faith 5) Hard Times 6) Hound Dog 7) No Alibis 8) Run So Far 9) Old Love 10) Breaking Point 11) Lead Me On 12) Before You Accuse Me.

Surprise, surprise!!! Ε λοιπόν το έχω πει ξανά και ξανά. Να δεις που όλοι τους, τα λένε τηλεφωνικά και συνεννοούνται.

-Έλα Eric Ετοιμάζεις κάτι καλό;
- Ναι Paul. Εσύ;
- Κι εγώ έτσι λέω. Ετοιμάζω το Flowers In The Dirt. Μίλαγα και με τον Mick πριν λίγο.
- Τι ετοιμάζει;
- Κάτι καλό μου είπε ότι έχει κι αυτός. Το Steel Wheels
- Τα ίδια μου είπε και ο Bob προχθές. Πάει για το Oh Mercy.

Ο Phil Collins μας τελείωσε (ευτυχία) και ο Eric αφού τον πετάει στη χωματερή (ποιος σου άνοιξε τα μάτια χρυσέ μου;), μαζί με τα σύνθια του και τα drum machines του, παίρνει ξανά την κιθάρα του και αποφασίζει να γράψει μερικά όμορφα τραγούδια μόνος του. Όπως οι κολλητοί του McCartney, Dylan & Stones, κάνει κι αυτός ένα album, μόνο που το δικό του είναι μισό καλό και μισό κακό. Από τα σκουπίδια πάντως του Μάγου, είναι πολύ καλύτερο. Πρώτα από όλα, υπάρχουν εδώ κιθάρες. Ηλεκτρικές, ακουστικές, ότι γουστάρεις έχει. Το 'Pretending' ας πούμε, γίνεται μοναδικό και συγκαταλέγεται ανάμεσα στα καλύτερα του Eric, ενώ αν το είχε πάρει στα χέρια του ο Collins, θα ψάχναμε τώρα να βρούμε τον κάδο της …..ανακύκλωσης!!! Το 'Bad Love' θα ήταν καλύτερο αν ο Eric δεν προσπαθούσε να μιμηθεί τον εαυτό του στο riff του 'Layla', αλλά πάντως, η ταχύτητα του “αργοχέρη” έχει επιστρέψει και είναι εδώ. To 'Running On Faith' είναι αναμφισβήτητα ένα από τα highlights του δίσκου όπως και το 'Old Love' που ξεχωρίζει σαν καλύτερο από όλα. Η ομολογία του Clapton για την παλιά του αγάπη (Pattie), δεν γίνεται να σε αφήσει ασυγκίνητο. Είναι επίσης καλό και το 'Run So Far' του George Harrison με τον ίδιο τον George να παίζει εξαιρετική slide κιθάρα, όπως και το 'Hard Times' του Ray Charles. Λίγο πιο χαμηλά βρίσκονται τα 'Anything For Your Love', 'No Alibis' & 'Lead Me On'.

* Σχόλιο: Ελπιδοφόρα η επιστροφή. Για να δούμε όμως τι έχουμε στη συνέχεια.