Ο Κωστής Μαραβέγιας στο MusicHeaven

Γράφει ο Σωτήρης (beatlus)
20 άρθρα στο MusicHeaven

Β' Μέρος

Πηγαίνεις σε μουσικές σκηνές;
Πηγαίνω, βεβαίως. Πηγαίνω όσο μπορώ και βλέπω και άλλα
ενδιαφέροντα πράγματα άλλοτε ωραία, άλλοτε ανούσια. Γενικώς
βγαίνω.

Πως θα σου φαινόταν αν οι καλλιτέχνες του ελληνικού μουσικού χώρου έφτιαχναν από μόνοι τους μια μουσική σκηνή με συγκεκριμένες εμφανίσεις και φθηνές τιμές εισόδου;
Πολύ ωραίο αυτό, το έχω σκεφτεί και το έχω συζητήσει και με άλλα
παιδιά, αλλά είναι δύσκολο, δυστυχώς, κυρίως φοροτεχνικά. Είναι
ωραίο σαν ιδέα και πολύ το θέλουνε, αλλά αν πας να το υλοποιήσεις
ξαφνικά βρίσκεσαι σε ένα Γολγοθά και από εκεί που αγαπάς τη
μουσική γίνεσαι μαγαζάτορας. Θα ήταν ωραίο, όμως να γίνει…
κατάληψη! Να βρεθεί ένα κτίριο και να γίνει κάτι σαν κατάληψη. Να
μπουν δέκα συγκροτήματα μέσα και να παγιωθεί έτσι μια κατάσταση
χωρίς εισιτήριο. Χωρίς τίποτα. Ο καθένας να εκφράζεται όπως θέλει…

Το κόστος;
Το κόστος να μοιράζεται στις μπάντες. Αν πάει να γίνει η ιστορία
νόμιμα και με λογιστή, θα απορροφήσει πολλή ενέργεια και κόπο που
στην τελική μπορεί να μην εκδοθεί και άδεια ή κάποιος να σε
μπλοκάρει. Είναι δύσκολη κατάσταση, αλλά η ιδέα σύμπλευσης
καλλιτεχνών για μουσικό στέκι είναι πολύ καλή.

Σου έχει τύχει σε ένα μαγαζί όταν είναι να παίξεις σε μια μουσική
σκηνή η φιάλη του ποτού να είναι ακριβή;
Αν υπήρχαν πιο πολλά φεστιβάλ ίσως να ήταν καλύτερα τα πράγματα.
Όλα είναι ακριβά, η μπύρα, τα ποτά, τα πάντα. Το κράτος πρέπει να
δίνει χώρους για συναυλίες και φεστιβάλ, τόσοι νέοι άνθρωποι
μπορούν να το χειριστούν υπέροχα, χωρίς μίζες και με χαμηλά budget.
Τόσοι άνθρωποι έχουν ωραία άποψη και αισθητική, ώστε να κάνουν
διάφορα φεστιβάλ όχι απαραίτητα μόνο στην Αθήνα. Αξίζει να δώσουν
δουλειά και σε νέα συγκροτήματα, σε νέους καλλιτέχνες, να μη
χρειαστεί να πάνε σε μαγαζί. Γιατί αν κάνεις δέκα συναυλίες το
καλοκαίρι προκύπτει ένα αξιοσέβαστο ποσό, που μπορεί να σε
συντηρήσει για μισό χρόνο. Γι' αυτό πιστεύω ότι αν υπήρχε μεγάλη
συναυλιακή κίνηση το καλοκαίρι, θα είχαμε λιγότερα ακριβά εισιτήρια
και λιγότερα μπουζουκομάγαζα. Γιατί μπουζουκομάγαζα είναι και
πολλές μουσικές σκηνές! Γιατί πας και κλείνεις τραπέζι, σου φέρνουν
ξηρούς καρπούς και βλέπεις δεξιά κι αριστερά να σκάνε και τα
μπουκαλάκια και τα παγάκια και στραβολαιμιάζεις με τον τρόπο που
σε βάζουν να καθήσεις. Τι είδους μουσική σκηνή είναι αυτό; Μουσική
σκηνή είναι να κάνεις πραγματικά μια σκηνή μουσικής. Πάσχει από
συναυλιακούς χώρους η Αθήνα. Να μπορεί ο κόσμος να μεταφερθεί στο
δάπεδο, να έχουνε πάγκους, να μπορεί κάποιος να σηκωθεί πιο άνετα
και να μην υπάρχει αυτός ο συνωστισμός μέσα στα τραπέζια λες και
είμαστε σε γάμους και βαφτίσια.

Ποια είναι η γνώμη σου για τον θεσμό της Eurovision;
Δεν είναι θεσμός, αλλά ένα πανηγυράκι. Μία νεοπόπ κατάσταση, δίπλα
στο… Βαλκανόβαλτο κυπροελληνικοτουρκό κακό ποπ χιτ. Πολύς χαμός
για το τίποτα και δίνουν λεφτά γι' αυτό το καρναβάλι. Κακώς, πάντως,
το χαρακτηρίζω έτσι, γιατί το καρναβάλι είναι ωραίο. Δεν μπορώ να
καταλάβω ποιος χαίρεται με αυτό… Είναι ένα είδος τζόγου, καθόμαστε
όλοι γελάμε, σχολιάζουμε και μετά στοιχηματίζουμε ποιος θα βγει
πρώτος. Αυτός ο πρωταθλητισμός ουραγών είναι ένα είδος κακού
στίβου, ας τον πούμε, μουσικού.

Θα ήθελες κάποια στιγμή να επιστρέψεις στην Ιταλία. Πως ήταν η ζωή για ένα νέο τραγουδοποιό;
Η Ιταλία μ' αρέσει πολύ, πάρα πολύ. Είναι πολύ καλές οι συνθήκες για
ένα καλλιτέχνη που ζει εκεί.

Δέχονται πιο εύκολα κάποιον νέο στο χώρο;
Ναι, νομίζω ότι είναι πιο εύκολο για κάποιον νέο να ξεκινήσει εκεί.
Είναι πολλά τα φεστιβάλ, μπορείς εύκολα να πας και να σε δει μεγάλο
κοινό. Κάθε χωριό κάνει το δικό του φεστιβάλ.

Την έχεις γυρίσει όλη την Ιταλία;
Όλη, από άκρη σε άκρη. Να γυρίσω να μείνω μόνιμα θα το έκανα
ευχαρίστως για τη Ρώμη γιατί μου αρέσει πολύ, όπως και η Μπολόνια,
αλλά δεν νομίζω, είναι νωρίς ακόμα.

Επηρεάστηκες από την ατμόσφαιρα της Ιταλίας;
Σαφώς όλοι καλούμαστε να αντλήσουμε έμπνευση, ενέργεια και κέφι
για δημιουργία μέσα από το χώρο που ζούμε. Αλλιώς είναι να ζεις εδώ
στου Ψυρρή, αλλιώς να ζεις στην Πολιτεία κι αλλιώς είναι να είσαι στη
Ρώμη ή στο Καϊρο.

Θες να μας πεις για το ρεπορτάζ που σας έκαναν στην Ινδονησία;
Απίστευτη εμπειρία! Μας βρήκανε μέσω myspace. Αυτοί είναι ένα
κανάλι Ινδονησιακό, στυλ MTV. Είναι μια εκπομπή που λέγεται Class
Trip, γυρνάνε όλον τον κόσμο και κάνουν αφιερώματα για τις πόλεις,
για τα καλλιτεχνικά δρώμενα, για τα στέκια, που βγαίνει ο
νεαρόκοσμος κλπ. Κάναμε μια συνεντευξούλα, την οποία προβάλανε
(https://www.youtube.com/watch?v=Iu0WzgfASOs) και η πλάκα ήταν
μετά στο feedback που πήραμε από το myspace από παιδιά που ήταν
από κει και μας έγραφαν "what a nice time on TV"! Ξαφνικά, ενώ δεν
πάω στην τηλεόραση στην Ελλάδα - εκτός από μια φορά στη Μπήλιω
στο "Έχει Γούστο" και μια στη Λυδία στο "Funked" (γενικά προσέχω
πολύ την τηλεόραση) - με έδειχνε η τηλεόραση στην Ινδονησία!

Μια φίλη σου η Κατερίνα Πατεράκη λέει το εξής: "στο Δρόμο, στο
Δρόμο!" όλοι νομίζουν ότι πρόκειται για ερωτικό τραγούδι. Για
κάποιον που σε ξέρει καλά είναι στάση ζωής. Το κόλπο είναι στο
δρόμο;
Καλώς την! Αγαπημένη φίλη η Κατερίνα! Ναι, τα πάντα είναι στο
δρόμο, πιστεύω. Για μένα η ζωή πλέον στο δρόμο υπάρχει. Θα περάσει
κάποιος να δει κάτι, θα μιλήσει με ένα φίλο του, θα συζητήσουνε, θα
δούνε ένα Live, θα πάνε σε ένα μουσείο που λέγαμε, δε γίνονται μες
στο σπίτι αυτά. Το internet βοηθάει στο ότι ανοίγεσαι λίγο, μαθαίνεις
και επιλέγεις να δεις πράγματα, αλλά κι αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι,
θέλει προσοχή, έχει ένα όριο. Γιατί αν πέσεις βαθιά στο internet είναι
σα να βλέπεις όλη τη μέρα τηλεόραση. Εγώ πιστεύω στο δρόμο πολύ,
πάρα πολύ. Και σαν ταξίδι και σαν στάση ζωής. Οτιδήποτε έχει μέσα
δρόμο έχει εξέλιξη.

Μια και αναφέρθηκες στο Internet, η Πασχαλίνα ρωτάει ποια η άποψή σου για το downloading.
Κοίτα, αν κάποιος δεν μπορεί να αγοράσει ένα cd, μια ταινία ή ένα
βιβλίο είμαι υπέρ του downloading και να του το στείλω και με email,
το έχω κάνει αρκετές φορές. Αν όμως έχει κάποιος τη δυνατότητα να
το αγοράσει και κατεβάζει τραγούδια απλά για να κατεβάζει χωρίς
ποτέ να τα ακούσει και να τα μοιράζει σε άλλους, αυτό δεν το
υποστηρίζω.

Σήμερα η ιστορία της μουσικής πηγαίνει στο να υπάρχει το cd απλά για να το προτείνεις στο κοινό σου και πλέον η επαφή να είναι από κοντά; Εκεί είναι το στοίχημα;
Όπως είναι τώρα η δισκογραφία, οι πωλήσεις και το σύστημα που
προβάλει κάθε καλλιτέχνη, αν δεν είσαι στην εύκολη ποπ δεν μπορεί να
σε στηρίξει, δεν μπορεί να σε κάνει γνωστό. Άρα τα Live είναι
μονόδρομος. Το downloading μπορεί να βοηθήσει την κατάσταση.
Βγάλανε π.χ. οι Locomondo το single "Πίνω μπάφους και παίζω pro",
πήγε από στόμα σε στόμα και τους έκανε φοβερό promotion, αυτό είναι
στις εξαιρέσεις όμως. Γιατί για να πάει κάποιος να σε κατεβάσει, από
κάπου πρέπει να σε μάθει. Όντως το cd πλέον είναι δείγμα δουλειάς
για να σε γνωρίσει απλά κάποιος, δε βοηθάει πολύ. Βέβαια μια
πώληση κατωτάτου ορίου 2,500 cd είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση
να κάνεις cd, για να υπάρχει παραγωγή. Αλλά κι εκεί μειώνεται το
κόστος, ο καθένας φτιάχνει το δικό του home studio. Γενικώς το τοπίο
είναι πολύ θολό.

Πες μου εκείνη τη στιγμή που ανεβαίνεις πάνω στη σκηνή, πώς ζεις όλο αυτό το performing, την ενέργεια;
Αυτό είναι δράση-αντίδραση. Ουσιαστικά δεν είναι μόνο δική μου
ενέργεια, αλλά και του κόσμου από κάτω. Δίνεις κάτι σου δίνουν ακόμα
περισσότερο, το επιστρέφεις ακόμα περισσότερο, μέχρι που φτάνεις
στην έκρηξη κι έχεις συντονιστεί με όλους. Αυτό είναι το στοίχημα του
live και ευτυχώς σχεδόν πάντα συμβαίνει. Δεν τσιγκουνεύομαι να δώσω
αυτό που έχω μέσα μου και από κάτω προσφέρουν απλόχερα το
χειροκρότημα και το τραγούδι. Αισθάνομαι μια φοβερή δύναμη στη
σκηνή, μια φοβερή χαρά που δεν την συναντώ στη ζωή μου συχνά,
είναι κάτι το μαγικό.

Πραγματικά το μεταδίδεις αυτό, την ενέργεια, τη ζωντάνια, το νιώσαμε και στην "Εξέδρα".
Για μένα να σταματήσω να κάνω live θα είναι ένα πλήγμα, να σταματήσω να κάνω δίσκους θα είναι λιγότερο.

Προτιμάς ανοιχτούς χώρους ή μικρά μαγαζάκια;
Και τα δυο. Οι ανοιχτοί χώροι έχουν άλλα καλά, όπως άλλα καλά έχουν
και οι κλειστοί χώροι.

Πόσο έχει ανάγκη ο κόσμος που στην καθημερινότητά του είναι
σφιγμένος, να θέλει να εκτονωθεί;
Η Αθήνα προκαλεί στον κόσμο εγκλεισμό, πολεοδομικά (γειτονιά-
γειτονιά), στο μποτιλιάρισμα στο αυτοκίνητο, στα χρέη του, σαφώς
θέλει να ξεφύγει. Αλλά δεν αρκεί να έρθει να χορέψει, πρέπει να το
κάνει σαν στάση ζωής. Να αρνηθεί τα πολλά. Δε θυμάμαι να έχει
ξαναγίνει τέτοιο πράγμα με τον υπερδανεισμό, οι τράπεζες δίνουν
απλόχερα δάνεια (cdοδάνειο θα βγάλουν σε λίγο, liveοδάνειο κλπ). Το
θέμα δεν είναι μόνο τι κάνει ο κόσμος, αλλά τι κάνει το τραπεζικό
σύστημα, η κρατική παρέμβαση για να τον προστατέψει. Τίποτα,
βολεύονται όλοι γύρω από αυτό, απλώς κοιτάνε νούμερα και
στατιστικές, διαπιστώνουν "πρόοδο", ότι όλα πάνε καλά, μειώνεται η
ανεργία κ.α. Γενικώς υπάρχει ένας εγκλωβισμός στο μέσο Νεο-Έλληνα
και μια διέξοδος είναι να βγει έξω, να ζήσει, να πάρει ένα ποδήλατο,
να μειώσει τα έξοδά του, να αρνηθεί χαζοπολυτέλειες, να βρει
καλύτερη ποιότητα ζωής και να ανεβάσει το βιοτικό επίπεδο όχι μέσα
από τον καταναλωτισμό, αλλά μέσα από τον τρόπο ζωής. Να βρει
περισσότερο ελεύθερο χρόνο, να μην κάνει καριεριστική δουλειά η
οποία τον γυρνάει σπίτι του στις 10 μ.μ..

Ο Γιώργος (σ.σ. mprizas) ρωτάει που θα προτιμούσες να ακούγονται τα τραγούδια σου: σε μια πίστα στο πεντάλεπτο του έντεχνου, στο ραδιόφωνο ενός αυτοκινήτου από έναν κουρασμένο υπάλληλο ή στο δωμάτιο ενός δωδεκάχρονου;
Χαχαχα, γεια σου ρε Γιώργο! Θα προτιμούσα να ακούγονται
οπουδήποτε, αλλά αυτοί που τα ακούνε να τα ακούνε γιατί κάτι τους
λέει, κάτι τους κάνει.

Ο Κωστής Μαραβέγιας με την kithara-woman

Η Πασχαλίνα συνεχίζει με επόμενη ερώτηση. Η απήχηση των πιο
ιδιαίτερων τραγουδιών όπως τα δικά σου και γενικά του έντεχνου
είδους, δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη στο ευρύ κοινό των νέων. Κατά πόσο θα ήθελες ο ίδιος να συμβάλλεις στη γνωστοποίηση της μουσικής αυτού του είδους με όποιο τρόπο μπορούσες χωρίς όμως να σκεφτείς το κόστος;
Δε με ενδιαφέρει να βρω τρόπο να την γνωστοποιήσω στο ευρύ κοινό.
Δεν πιστεύω στην ποσότητα, αλλά στην ποιότητα. Εμένα με ενδιαφέρει
να έχω από κάτω κάποιους ανθρώπους στο Live ή να μου στέλνουν
μηνύματα επειδή πραγματικά τους άρεσε το cd κι επειδή έχουν μια
στάση ζωής που είναι κοντά στη δική μου. Ο άσχετος που μπορεί να σε
ακούσει και πάει όλη μέρα στα σκυλάδικα, ακολουθεί σαν έρμαιο τη
μάζα και πήρε ένα cd κατά λάθος παραπάνω, δε μου λέει τίποτα
απολύτως.

Συνεχίζει και κλείνει η Πασχαλίνα: Ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία εκλείπουν οι ιδεολόγοι. Οι τραγουδοποιοί και τραγουδιστές της γενιάς σου θα μπορούσαν να βάλουν ένα λιθαράκι αλλαγής στο παρακμάζον μουσικό τοπίο;
Για μένα ιδεολογία είναι το καλό τραγούδι. Από κει ξεκινάνε όλα. Οι
καλές προθέσεις, νέα άποψη, φρέσκος ήχος, η προσπάθεια κάποιου να
σπάσει τις φόρμες, να βγει από το σύστημα του promotion και να την
παλέψει μόνος. Εκεί είναι η ιδεολογία. Τώρα η ιδεολογία όσον αφορά
στην πολιτική, στην αριστερά, στη δεξιά, στον καπιταλισμό, στον
κομμουνισμό, δε νομίζω ότι μπορεί να αποτυπωθεί εύκολα μουσικά. Ο
Manu Chao παράδειγμα με κούρασε. Ενώ τον λατρεύω, στην τελευταία
του δουλειά πάσχει μουσικά, έχει κρατήσει μόνο τα πολιτικά
συνθήματα κι έχει χάσει την ουσία. Μουσική κάνεις, δεν κάνεις
διαδήλωση. Κι εγώ μπορεί να διαδηλώσω, να βγω στο δρόμο,
εννοείται. Αλλά όταν γράφεις μουσική, πρέπει πρώτα να προσέχεις να
είναι καλά τα τραγούδια, έξυπνος ο στίχος και η μουσική και μετά να
βγάλεις την ιδεολογία σου. Αν το κάνεις αντίστροφα δεν έχει διαφορά
από τα κακά σουξεδάκια.

Γράφεις πρώτα μουσική και τους στίχους μετά;
Συνήθως έχω μια ιδέα που την αποτυπώνω κατευθείαν. Πιάνω την
κιθάρα και βγαίνει η μελωδία, ο στίχος γεννιέται, στη συνέχεια το
τραγούδι από μόνο του. Είναι βέβαια και φορές που δουλεύω σε άλλο
στίχο ή έχω μια μουσική έτοιμη, αλλά δεν πετυχαίνει πάντα.

Ο Spiroos ρωτάει πόσο και πόσους συγγενείς μουσικά αισθάνεσαι ότι έχεις στην Ελλάδα;
Τα Μακρινά Ξαδέρφια! Αφού είναι μακρινά..! (γέλια). Μου άρεσε
επίσης η Monica με το Over the Hill. Έκανε μια αγγλόφωνη παραγωγή.
Ενθουσιάστηκα πολύ, έχει κάτι δικό της, ενώ δεν είμαι οπαδός του
αγγλόφωνου ελληνικού ροκ. Το έχει δουλέψει πολύ καλά αυτή η κοπέλα
και νομίζω θα πάει καλά.

Υπάρχει κάποιος που θα ήθελες να συνεργαστείς στο μέλλον,
δισκογραφικά ή επί σκηνής;
Υπάρχουν πολλοί τραγουδιστές και συγκροτήματα που εκτιμώ πολύ,
αλλά δεν μπορώ να πω ότι έχω όνειρο να συνεργαστώ με κάποιον. Θα
μου άρεσε να συνεργαστώ με κάποιους υπό μια κοινή ιδέα, σε μια
παράσταση, να υπάρχει νόημα. Όχι απλά να συμπράξουμε, να
ενώσουμε το κοινό μας και να παίξουμε σε πιο μεγάλο χώρο, αυτά
είναι αστεία. Αν αισθανθώ ότι θέλω να παίξω με κάποιον, σαφώς και
θα του μιλήσω και θα το επιδιώξω. Έχω κάνει αρκετές συνεργασίες
στο παρελθόν. Ουσιαστικά μόνος μου, με την μπάντα μου τους Ilegal,
παίζω από τον Απρίλιο. Οπότε νομίζω ότι θέλω χρόνο για να
αισθανθώ ανάγκη να ανανεωθώ καλλιτεχνικά, να συμπράξω μουσικά.

Το καινούριο σου υλικό τι περιλαμβάνει; Θα είναι πιο ρυθμικό;
Αυτό έχω στο μυαλό μου, όπως είπα, αλλά δεν το έχω σχεδιάσει
ακριβώς ακόμα. Είμαι λίγο τεμπέλης (γέλια).

Αν και δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία σου δουλειά...
Όντως. Ακόμα ο κόσμος την ανακαλύπτει κι εμείς παίζουμε τα
τραγούδια και τα χαιρόμαστε, δεν τα έχουμε βαρεθεί. Μέχρι τώρα έχω
ένα πρόγραμμα υπερφορτωμένο με συναυλίες, συναντήσεις κλπ και
πρέπει να στρωθώ να δουλέψω.

Ίσως η καινούρια δουλεία να είναι κάτι σαν ένα "όργιο στο ισόγειο";
Δεν ξέρω, μπορεί να είναι και προς τα 'κει. Αλλά σίγουρα την θέλω πιο
βρώμικη και πιο υπόγεια και λίγο πιο θεατράλε, κάπως έτσι την έχω
στο μυαλό μου.

Πότε προβλέπεται να κυκλοφορήσει;
Θα ήθελα πολύ να βγει πριν από τα Χριστούγεννα. Το ίδιο team θα
είναι, με τους μουσικούς, τον Π. Καλαντζόπουλο, είμαστε όλοι
ευχαριστημένοι.

Σε προβληματίζει το γεγονός μήπως κάποια στιγμή κουραστείς από τη διαδικασία της επανάληψης;
Υπάρχει πάντα ο προβληματισμός μην κουραστώ όχι μόνο εγώ αλλά το κοινό, οι μουσικοί μου, η μάνα μου (γέλια). Πρέπει κ να εξελίσσεσαι και να είσαι εργατικός.

Έχει υπάρξει στιγμή είτε προσωπική είτε πάνω στη δουλειά σου που να έχεις κουραστεί από τη μουσική;
Ναι, έχει τύχει όπως π.χ. να με έχει κουράσει κάποιο τραγούδι και να το
έχω κόψει από το πρόγραμμα. Από τον πρώτο δίσκο λέω ένα μόνο.
Παλιά έλεγα πάνω από 6-7. Αν κουραστείς πάνω στη σκηνή δε βγαίνει
τίποτα μετά. Έχει κουραστεί το κοινό πριν καν σε δει.

Μουσικά κύματα-μόδα στην Ελλάδα, όπως τα ελαφρολαϊκά και η
εύκολη ποπ, γιατί μένει πιο εύκολα και το αποδέχεται το αυτί του
Έλληνα;
Νομίζω αυτό είναι άμεσα συνδεδεμένο με τη βραδινή έξοδο, με το μωρό
το 2μετρο το ξανθό που ανέβηκε πάνω στο τραπέζι και όταν το
ξανακούει ο θαμώνας χαίρεται και το βάζει δυνατά γιατί θυμάται όλο
αυτό το σκηνικό που έζησε και που πέρασε καλά. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς, έχω κάνει ψυχανάλυση και δεν μπορώ να καταλάβω..

Άρα είναι ο τρόπος σκέψης ουσιαστικά.
Είναι ένα συστηματάκι που εξυπηρετεί νύχτα, δισκογραφία, video clip, νύχτα ξανά, κτλ, που άμα σπάσει κάτι από αυτά αρχίζει και γκρεμίζεται.

Μουσικά αυτό σε έχει πειράξει; Να ακούγονται δηλαδή αυτά τα
τραγούδια που δεν έχουν αξία;
Δε με πειράζει και πολύ, γιατί αυτό το φαινόμενο υπάρχει παντού και
στην Αμερική και στην Αγγλία.. καμιά χώρα δεν έχει το peak της
ποιότητας. Όλα μαζί. Έτσι είναι η κοινωνία, ανάμεικτη.

Κάποια στιγμή εδώ στην Ελλάδα, σε πολύ δύσκολες εποχές, όπου ο κόσμος είχε πολύ μεγάλη ανάγκη να χαρεί κάποια πράγματα μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ήρθαν στη ζωή μας και ο Χατζηδάκις και ο Θεοδωράκης. Μπορούμε πιστεύεις να ξαναβγάλουμε τέτοια μεγέθη;
Ναι, νομίζω δεν έχει να κάνει με το υπάρχον κλίμα και την υπάρχουσα μουσική κατάσταση. Ήδη υπάρχουν και σήμερα μεγάλα μεγέθη, εξαιρετικοί συνθέτες εξαιρετικοί στιχουργοί, όπως και αξιόλογοι καλλιτέχνες σε όλες τις τέχνες. Φαινόμενα σαν το Χατζηδάκι σαφώς δε βγαίνουν κάθε δέκα χρόνια.

Από ξένη μουσική τι έχεις ακούσει τελευταία και σου άρεσε;
Μου αρέσουν πολύ οι Macaco, οι Ojos de Brujo, η Bebe , οι Beirut.

Πώς θα παρουσίαζες τη δουλειά σου σύντομα και περιεκτικά σε ένα μουσικό περιοδικό για να σχημάτιζε μια εικόνα ο κόσμος που δεν έχει ακούσει ακόμα τα τραγούδια;
Αυτό δεν έχω καταφέρει να το απαντήσω μέχρι τώρα.. πρέπει να βρω την απάντηση τώρα, για να την έχω για πάντα (γέλια). Κοίταξε, αν προσπαθούσαμε να της δώσουμε έναν τίτλο, μάλλον ένα σίγουρο στοιχείο είναι η πολυρυθμία. Δεν έχεις να κάνεις μόνο με Ska. Ή μόνο με Pop ή Reggae. Μια πολυρυθμία που αλλάζει ακόμα και στο ίδιο το τραγούδι. Όπως "Στο Δρόμο" που ξεκινάει με ροκαμπιλο-σκα μετά γίνεται Dub, μετά ξανά ροκαμπιλο-σκα ή στο "Που να βρω μια να σου μοιάζει" που είναι μποσανοβίτσα μετά γίνεται βαλκανικό ντιριντάχτα. Υπάρχει μια πολυρυθμική προσέγγιση και στα τραγούδια και στο cd. Μετά υπάρχει ο ελληνικός στίχος, άρα μιλάμε για ελληνικό τραγούδι, αν και υπάρχει κάποιος δανεισμός ξένων λέξεων σε κάποια στιχάκια. Ιταλικά, ισπανικά, αραβικά. Ένα άλλο στοιχείο είναι σίγουρα το ακορντεόν, τα ακουστικά όργανα που είναι περισσότερα των ηλεκτρικών. Μιλάμε για ένα μεσογειακό ποπ, μια μουσική του δρόμου. Κάτι που εξελίσσεται και φτιάχνεται με το ταξίδι, με τη γνωριμία με ανθρώπους, με μέρη.

Ο Absurdus_delirium ρωτάει αν πέρασες καλά στα Γιάννενα.
Τα αγαπάω πολύ τα Γιάννενα. Έχω έναν ισχυρό δεσμό με τα Γιάννενα
γιατί από εκεί είναι και η Θοδώρα η Τζήμου και πηγαίνω πολλά χρόνια
και ο κολλητός μου ο Νίκος Παπαβρανούσης που είναι ο ντράμερ της
μπάντας. Τα Γιάννενα μου αρέσουν σαν πόλη, με τη λίμνη, το κέντρο
τους, το φοιτητόκοσμο. Έχει δέσει πολύ η σχέση μας. Μας έχουν
αγαπήσει πολύ, μας ζητάνε. Ήδη έχουμε κανονίσει τρεις εμφανίσεις,
στο Πανεπιστήμιο, την κεντρική πλατεία και την έκθεση κόμιξ Βαβέλ.

Αγρίνιο σκοπεύεις να ξαναπάς; Ρωτάει η kithara2. Δεν πηγαίνεις στην πόλη σου;
Δεν πηγαίνω συχνά. Έχω μια πολύ περίεργη σχέση με το Αγρίνιο. Δεν ξέρω... πάντα με την πατρίδα έχεις μια περίεργη σχέση, όπως είναι η σχέση παιδιού με γονείς, τη μία προβληματική την άλλη καλή. Την αγαπάω πολύ, αλλά δεν πηγαίνω.

Κατά πόσο νομίζεις ότι διοργανώσεις σαν τη Cosmomusica μπορούν να έχουν επιτυχία στην Ελλάδα; Κατά πόσο το ελληνικό κοινό είναι έτοιμο να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις μιας διεθνούς έκθεσης μουσικής;
Ό,τι συμβαίνει έξω "στο δρόμο", είμαι υπέρ. Απλά πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να υπάρχουν κάποια κονδύλια, κάποιες χορηγίες, έτσι ώστε να μην υπάρχει εισιτήριο.

Είσαι υπέρ της αποποινικοποίησης κάποιων ναρκωτικών;
Αυτό θέλει πολλή ανάλυση και επιστημονική προσέγγιση. Έτσι απλώς όπως το λες όχι.

Υπό προϋποθέσεις όμως;
Υπό προϋποθέσεις πρέπει να το δούμε, να το αναλύσουμε. Είναι από
τα θέματα που χρήζουν βαθιάς, μακροχρόνιας και επιστημονικά τεκμηριωμένης ανάλυσης. Αυτό που κυρίως με προβληματίζει είναι το γιατί υπάρχουν, ποια η ρίζα του κακού, τι ωθεί τον κόσμο προς αυτό και πώς να τ' αποφύγει. Επίσης πρέπει να υπάρχει ένας σαφής διαχωρισμός μεταξύ μαριχουάνας, χασίς και υπολοίπων. Δεν μπορεί ένα 19χρονο πιτσιρίκι που κάπνισε ένα τσιγάρο να τραβιέται στα αυτόφωρα και στα δικαστήρια και να λερώνει το ποινικό του μητρώο, ενώ κάποιος που πίνει αδιάκοπα αλκοόλ, όπως κάτι Ελληνάρες που πίνουν τα ουίσκι και καβαλάνε μετά τα τζιπ παίρνοντας τον κόσμο μαζί, να κυκλοφορούν αθώοι και να μην ενοχοποιούνται για τίποτα. Πρέπει να καταρριφθεί αυτός ο μύθος. Δεν ξέρω αν πρέπει να είναι ελεύθερο το χασίς και η μαριχουάνα, αλλά σίγουρα πρέπει να υπάρχει ένας διαχωρισμός. Ο χρήστης του μεν να μην είναι ίδιος με τον χρήστη του δε. Για μένα το κύριο πρόβλημα είναι οι έμποροι, εκεί πρέπει να καταπολεμηθεί κάπως το θέμα.

Κάποιο μήνυμα προς τους αναγνώστες;
Μ' αρέσει πολύ αυτή η κοινότητα που έχετε κάνει, που υπάρχει
διάλογος. Καμιά φορά μπαίνω, τσεκάρω διαβάζω διάφορα θέματα,
υπάρχει ζωντάνια.

Σε ευχαριστούμε πολύ για την παρεούλα.
Εγώ σας ευχαριστώ!

Υπογράφοντας την αφιέρωση προς τα μέλη του MusicHeaven...

...και η αφιέρωση!