695 online · 210.851 μέλη
|
Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Στείλε το άρθρο σου
σχολιάστε το άρθρο
| #15541 / 23.07.2008, 03:33 / Αναφορά Αν και συνάντησα αρκετές άγνωστες λέξεις (και κατ' επέκταση κάποια δυσκολία...) κατά την ανάγνωση του άρθρου, τελικά, ένιωσα ότι έγινα σοφότερος, καλύτερος και πιό πλήρης! ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ!!! Σε ευχαριστώ gate και ελπίζω και σε άλλα γραπτά αυτής της ποιότητας. |
| #15543 / 23.07.2008, 13:37 / Αναφορά Η τέχνη έχει χάσει το νόημά της, καθώς "επιστημοποιείται" βιαίως. Ένα κλασικό παράδειγμα είναι ότι όποιος δεν μαθαίνει να "πατά" φωνητικά σε συγκερασμένες κλίμακες, θεωρείται λίγο ως πολύ φάλτσος... Σήμερα, κάθε "κρίση" περιλαμβάνει καθαρά και μόνο τεχνικά στοιχεία. Λησμονούμε ότι ο σκοπός της τέχνης είναι να μας δείξει έναν κόσμο πέρα από τα όρια των συναισθητικών λογισμών. Εμείς την καταντήσαμε λογική. Λογική τέχνη... Το τραγούδι, όπως και το ψαλτήρι, θέλει καθαρή ψυχή. Είχα παλαιότερα δηλώσει σε ένα φόρουμ, ότι προτιμώ τον φάλτσο αλλά αυθεντικό, από τον ορθόφωνο αλλά μιμο. Μεγάλο πράγμα να τραγουδά κανείς το "κράτησα τη ζωή μου" καταλαβαίνοντας πλήρως τον υπερλόγο του στίχου. Μεγάλο βάρος επίσης το να ψάλλει το "Χριστός Ανέστη" την ημέρα της Αναστάσεως. Θέλει- δεν θέλει, η φωνή του θα σπάσει μέσα στη ροή του υπερνοήματος. Η φωνή είναι εκ φύσεως αδύναμο στοιχείο μπροστά στο Νόημα, μιας και αποτελεί έναν από τους τρόπους προσέγγισης του. Θα μου επιτρέψεις μία εφαπτόμενη του θέματος ανάλυση του εγωισμού: Το "εγώ" είναι μία συμβατική έννοια, που προσδιορίζει το υποκείμενο μίας πρότασης της εξίσου συμβατικής γλώσσας. Έτσι, εγώ για κάθε σου κύτταρο είναι η αποδοχή της αυτοσυνειδησίας του ως αυτοτελούς και αυτόνομου οργανισμού. Πάνω από το "μικρο-εγώ" των κυττάρων υπάρχει το εγώ του ανθρώπου. Τώρα το εγώ έχει υπερκεράσει το μικροεγώ, καθώς η συγκεντρωτική κοινότητα των μικροεγώ προϋποθέτει την ίδια την ύπαρξη των μικροεγώ (το μεμονωμένο κύτταρο δεν μπορεί να επιβιώσει έναντι πολυκύτταρων οργανισμών). Κάποια στιγμή ο άνθρωπος θα διαπιστώσει ότι το εγώ του αποτελεί ένα πρώιμο στάδιο κώδικα επιβίωσης, το οποίο λειτουργεί μακροπρόθεσμα σε βάρος του ίδιου του είδους του. Για να δέσω και το εγώ με την τέχνη... Η τέχνη ξεκίνησε από την προσπάθεια του ανθρώπου να συνεννοηθεί με τους συνανθρώπους του σε υψηλότερο επίπεδο από εκείνο του ορθού λόγου (δομημένων στέρεων εμπειρικών εννοιών). Δεν υπήρχε θέμα επιβολής των μικροεγώ στα υπόλοιπα μέσω της τέχνης, αλλά συνένωσής τους σε ένα υπέρ-εγώ. Στις μέρες μας και σε μεγάλο βαθμό μεταλλάξαμε την τέχνη σε μορφή νόησης που επικρατούσε για χιλιάδες παρελθόντα χρόνια, μιας και χρησιμοποιείται ώς ορθός λόγος στη διαδικασία επιβολής του εγώ μας στα υπόλοιπα. Ζητώ συγνώμη για το κείμενο, αλλά ελπίζω να προβλημάτισα ευχάριστα. Τεράστιο το θέμα των εγώ Νεκταρία. Χαίρομαι που δεν διστάζεις να τμήσεις δύσκολες καταστάσεις, όπως τις ενδοεκκλησιαστικές σχέσεις και λειτουργίες. |
| #15586 / 25.07.2008, 15:06 Έχω να ομολογήσω ότι αυτή η ανάλυση περί "Εγώ" είναι από τις καλύτερες που έχω ακούσει και σ' ευχαριστώ γι' αυτό, όπως και για όλα όσα όμορφα μπόρεσες να εμπνευστείς απ' αυτό το κειμενάκι. Αυτός και μόνο ο λόγος θα αρκούσε, για να αναγνωριστεί μια κάποια αξία σ' αυτό... |
| #15549 / 23.07.2008, 16:04 / Αναφορά Εκτός από την Βυζαντινή Μουσική και ολόκληρο το μουσικό χώρο,το κείμενο αναφέρεται σε όλο τον κόσμο. Σίγουρα το Εγω λειτουργεί και σε ανθρώπους της Εκκλησίας.. 'Αλλωστε ,η πρώτη προτεραιότητα του ΕΓΩ είναι να μας πείσει οτι είμαστε χωρισμένοι από το Θεό.Κι έτσι νιώθουμε χωρισμένοι από τους συνανθρώπους και ξένοι με τον αληθινό μας εαυτό. Συγχαρητήρια για το άρθρο σου Νεκταρία,ελπίζω να ακολουθήσουν κι άλλα. |
| #15587 / 25.07.2008, 15:10 Μαργαρίτα μου συμφωνώ και επαυξάνω και σ' ευχαριστώ που υπενθύμισες τη φράση κλειδί: "χωρισμός απ' τον Θεό", φράση που μπορεί να σύρει πίσω τις πολλές πολλές δεύτερες και τρίτες σκέψεις πιο βαθιές και πιο ουσιώδεις για το "ΤΙ" είμαστε... |
| #15550 / 23.07.2008, 16:12 / Αναφορά Κατ' αρχήν χαίρομαι πολύ που είσαι ξανά μαζί μας. Αυτό που διάβασα με προβλημάτισε πολύ και λέω με προβλημάτισε γιατί όλα αυτά είναι γνωστά σε όλους αλλά κανένας δεν τα αναφέρει ποτέ. Είναι κάτι σαν ένα κοινό μυστικό. Τέλος πάντων ίσως και αυτό που έγραψα να μην βγάζει νόημα αλλά έτσι το είχα στο μυαλό μου. |
| #15588 / 25.07.2008, 15:17 Είμαι πάντα μαζί σας... :) Απλώς... η δουλειά με κρατάει κάποτε κάποτε μακριά Κατάλαβα πολύ καλά αυτό που έγραψες και νομίζω πως έχεις δίκιο. Αυτά είναι τα "οικεία κακά" που λέγαν κι οι αρχαίοι, που δεν θέλουμε ούτε να τα αναφέρουμε ούτε να τα ακούμε, γιατί καθρεφτίζουν την αλήθεια μας. |
| #15551 / 23.07.2008, 16:21 / Αναφορά Έγω όποια συμπεριφορά ανιχνεύω στους ανθρώπους προσπαθώ να την δώ μέσα στην κοινωνία που την έπλασε... Έτσι λοιπόν η συμπεριφορά των ψαλτών δεν μοιάζει με τη συμπεριφορά του "κοινού" τους?? Των πιστών που πάνε στην εκκλησία για να σχολιάσουν το συνολάκι και τα σκουλαρίκια της διπλανής...? Μήπως δεν είναι λίγοι αυτοι που μέσα στην εκκλησία πραγματικά προσεύχονται?? Απλος συλλογισμός.... |
| #15589 / 25.07.2008, 15:20 Εξαιρετική η παρατήρηση και ασφαλώς... κανέναν δεν εξαιρούμε από το γενικό κακό μας... Εννοείται πως το κοινό είναι ανάλογο. Το θέμα απλώς είναι πως τίποτε απ' αυτά (κοινό και ..."κινούμενοι") δεν είναι ανάλογοι με τον χώρο και τον σκόπο... |
| #15555 / 23.07.2008, 18:07 / Αναφορά Εκτός του ότι η Νεκταρία/Gate αποδεδειγμένα είχε κι έχει πέννα, στα κείμενά της βρίσκεις την ουσία που χρειάζεται το όποιο γραπτό, που δεν έχει σκοπό μόνο να αναπτύξει κάποιο θέμα, αλλά να φτάσει και στις βαθύτερες προεκτάσεις του. Που στη συγκεκριμένη περίπτωση - όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ - ξεφεύγει από τα στενά πλαίσια της Βυζαντινής μουσικής και της Θρησκείας και ασχολείται με την μάστιγα του "εγώ"... Δηλαδή, του χειρότερου μυστικο-σύμβουλου της προσωπικότητας του καθενός από εμάς... |
| #15590 / 25.07.2008, 15:26 Ασφαλώς και είναι έτσι ! Ο χειρότερος μυστικοσύμβουλός μας και πιο πολυχρησιμοποιημένος μας... Σ' ευχαριστώ πολύ για τα τόσο όμορφα λόγια... |
| #15561 / 23.07.2008, 21:41 / Αναφορά Ευτυχώς που υπάρχουν εδώ γύρω άνθρωποι-καλλιτέχνες που δεν επιβεβαιώνουν τον κανόνα, που είναι αυτό που περιγράφει η Νεκταρία. Όχι βέβαια οτι είναι πολλοί. Ωραίο κείμενο Νεκταρούλι :) |
| #15567 / 24.07.2008, 14:26 «Ουαι υμιν γραμματεις και φαρισαιοι υποκριται...» Αυτό πιστεύω ότι τα λέει όλα αγαπητή Νεκταρία! Όταν το βρίσκουμε μπροστά μας, αν μπορούμε να συμβουλεύσουμε το κάνουμε, αν όχι, απλά προσευχόμαστε για αυτούς όπως και για τον εαυτό μας να μην είμαστε ή να μην γίνουμε σαν και αυτούς! Φιλικά Φώτης! |
| #15591 / 25.07.2008, 15:30 Ευτυχώς! Αν και το "κακό" χτυπά και στις... "καλύτερες οικογένειες", έστω και για λίγο... Ευχαριστώ Χορχίτο μου! |
| #15593 / 25.07.2008, 15:34 Ευτυχώς! Αν και το "κακό" χτυπά και στις... "καλύτερες οικογένειες", έστω και για λίγο... Ευχαριστώ Χορχίτο μου! |
| #15568 / 24.07.2008, 14:29 / Αναφορά Μεγάλες αλήθειες... υπέροχα κείμενα και τα δυο !!! Οφείλω επίσης, να συγχαρώ και τους σχολιαστές… ιδιαιτέρως τον StavmanR, για την "ανάλυση του εγωισμού" και για την εν γένει τοποθέτησή του. Θα προσπαθήσω να μείνω στα θρησκευτικά και καλλιτεχνικά πλαίσια του ζητήματος καίτοι η εμβέλειά του τα ξεπερνά… "Μην κρίνετε ίνα μην κριθείτε" διδαχθήκαμε… τόσο απλό, μα είναι φορές που το ξεχνάμε. Ίσως γιατί, μεγαλώνοντας, νιώθουμε πως οφείλουμε κι εμείς να διδάξουμε… να μεταλαμπαδεύσουμε όσα διδαχθήκαμε, τρόπον τινά. Έτσι όμως, προσδίδουμε στο "εγώ" μας, ιδιότητες αυθεντίας. Το "κατ’ εικόναν και καθ’ ομοίωσιν" διαστρεβλώνεται… γίνεται ύβρις (… άλλωστε, η "Ανθρωπομορφία" δεν είναι ακραιφνώς ελληνικό φαινόμενο)… γίνεται ματαιοδοξία. Πλέον, με λίγη πείρα και με λίγη γνώση (… που τείνει συνεχώς προς το ελάχιστο) ο καθένας χρίζεται (… ενίοτε αυτοχρίζεται) διδάσκαλος… Τι έχει μεγαλύτερη σημασία, όμως ? Ο αυτοπροσδιορισμός ή ο ετεροπροδιορισμός ? Ποιος δικαιούται να κρίνει την αυθεντικότητα, την αγνότητα, την ψυχή ενός καλλιτέχνη ή την πίστη κι εν κατακλείδι, τη συνείδηση ενός ψάλτη ? Το "καλό" είναι υποκειμενικό κι ως εκ τούτου, μάταιο να προσπαθήσει κανείς να το ορίσει, χωρίς να παρεμβάλει παραμέτρους που θα τον βόλευαν. Το "σωστό" όμως, κρίνεται βάσει κανόνων, στους οποίους υπόκειται, άρα μπορεί να οριστεί με κάποια αντικειμενικότητα. Το "καλό" ή το "ωραίο", είναι απλώς γνώμες (…θα έχετε ακούσει με τι παρομοιάζει η "άποψη", ας μην το επαναλάβω… ο καθένας πάντως, έχει από μία). Το να κρίνει κανείς το "σωστό" ή το "λάθος", προϋποθέτει βαθιά γνώση του εκάστοτε αντικειμένου. Η συγκεντρωμένη γνώση πάλι, δημιουργεί θώκους… βάθρα, ενίοτε δυσθεώρητα. Όσο εύκολα δημιουργεί είδωλα και μύθους, ο άνθρωπος, άλλο τόσο εύκολα τα γκρεμίζει, όταν νιώσει πως επισκιάζεται ή πως φωτίζεται η ασημαντότητά του. Επικρίνει για να ενισχύσει και να κατοχυρώσει τη δική του θέση… να κρατήσει το "στασίδι" του στη μικρή του κοινωνία (…άλλη μια λέξη, που έχει διαφορετικό νόημα στην "κοσμική", απ’ ότι στη "θρησκευτική" θεώρηση των πραγμάτων). Άρα, ο εγωισμός ενέχει ΚΑΙ ανασφάλεια… Τώρα, γιατί δεν παραδεχόμαστε ανοιχτά τον εγωισμό μας ?... ίσως, για τον ίδιο λόγο που δεν παραδεχόμαστε πολλούς έξωθεν χαρακτηρισμούς, λάθη ή την "εκ φύσεως" κακή πλευρά μας. Γιατί μετά, θα πρέπει να κάνουμε κάτι γι αυτό… Απ’ την άλλη μεριά, μήπως και η "αυθεντικότητα", η "αγνότητα" κ.ο.κ. δεν φέρουν στα σπλάχνα τους τον εγωισμό, όταν αυτοαποκαλείται κανείς έτσι, προσπαθώντας να καλύψει την ανεπάρκειά του σε άλλους τομείς ? Κάποτε, μέσω μιας ραδιοφωνικής εκπομπής στο Τρίτο Πρόγραμμα, αν δεν κάνω λάθος, ο Μάνος Χατζιδάκις εξέφρασε τη "συμπάθειά" του προς τον Γιάννη Φλωρινιώτη, χαρακτηρίζοντάς τον "αυθεντικό καλλιτέχνη", "πηγαίο ταλέντο" κλπ. Φιλοφρονήσεις που μετέπειτα, ο αοιδός έκανε παντιέρα (…αλλά και άλλοθι) της "προσφοράς" του στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Και τι σημαίνει ο όρος "αυθεντικότητα", σε καλλιτεχνικό επίπεδο, αλήθεια ?... αφ’ ης στιγμής, παρθενογένεση στην τέχνη, δεν υπάρχει… Τι μένει λοιπόν ?... Η σεμνότητα και η ταπεινότητα που αποπνέει η ρήση του Σωκράτη "Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα" … Κάτι που βέβαια, πολύ απέχει από το σύνθημα των ημερών "Σεμνά και ταπεινά" εφόσον, απ’ την καταχρηστική προβολή του και μόνον, αναιρείται και η σεμνότητα και η ταπεινότητα. |
| #15569 / 24.07.2008, 16:13 Τελείωσε ?!?!? ...τι κρίμα...! |
| #15595 / 25.07.2008, 15:48 Σ' ευχαριστώ για τα τόσο καίρια σχόλια! Και εννοείται πως η "αυθεντικότητα" είναι αρκετά παρεξηγημένη λέξη -όπως το λες- όπως αντίστοιχα και η λέξη "ειδημοσύνη"... Προσωπικά πάντως, από την παρεξηγημένη "ειδημοσύνη" προτιμώ την "παρεξηγημένη αυθεντικότητα". Όσο για τον Φλωρινιώτη, ανεξάρτητα από το πώς μπορεί να εξέλαβε την φράση του Χατζηδάκι, νομίζω πως είναι ένας πραγματικά ΚΑΛΟΣ άνθρωπος, με παιδική ψυχή και παιδικά πάθη και ...πραγματικά μου μεταφέρει μια αύρα "αυθεντικότητας" (με την έννοια ότι δεν κρύβει τίποτα απ' αυτό που είναι κι απ' αυτό που θέλει να μοιράζεται με το κοινό του) και κυρίως όταν τον συγκρίνω με όλη αυτήν την ΨΕΥΤΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ και τους ΨΕΥΤΟΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΙΔΕΣ καλλιτέχνες της εποχής μας. Όσο για το "αυθεντικό" στην τέχνη, για 'μένα τουλάχιστον, είναι ό,τι δεν έχει ανάγκη να "κρύβεται" και να "δικαιολογείται". Αλλά επειδή το θέμα είναι άλλο κι έχει ζουμί, θα το δικαιολογήσω τι εννοώ, κάποια στιγμή αργότερα, σε ξεχωριστό αρθράκι... |
| #15596 / 25.07.2008, 15:49 Σ' ευχαριστώ για τα τόσο καίρια σχόλια! Και εννοείται πως η "αυθεντικότητα" είναι αρκετά παρεξηγημένη λέξη -όπως το λες- όπως αντίστοιχα και η λέξη "ειδημοσύνη"... Προσωπικά πάντως, από την παρεξηγημένη "ειδημοσύνη" προτιμώ την "παρεξηγημένη αυθεντικότητα". Όσο για τον Φλωρινιώτη, ανεξάρτητα από το πώς μπορεί να εξέλαβε την φράση του Χατζηδάκι, νομίζω πως είναι ένας πραγματικά ΚΑΛΟΣ άνθρωπος, με παιδική ψυχή και παιδικά πάθη και ...πραγματικά μου μεταφέρει μια αύρα "αυθεντικότητας" (με την έννοια ότι δεν κρύβει τίποτα απ' αυτό που είναι κι απ' αυτό που θέλει να μοιράζεται με το κοινό του) και κυρίως όταν τον συγκρίνω με όλη αυτήν την ΨΕΥΤΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ και τους ΨΕΥΤΟΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΙΔΕΣ καλλιτέχνες της εποχής μας. Όσο για το "αυθεντικό" στην τέχνη, για 'μένα τουλάχιστον, είναι ό,τι δεν έχει ανάγκη να "κρύβεται" και να "δικαιολογείται". Αλλά επειδή το θέμα είναι άλλο κι έχει ζουμί, θα το δικαιολογήσω τι εννοώ, κάποια στιγμή αργότερα, σε ξεχωριστό αρθράκι... |
| #15603 / 26.07.2008, 02:59 Αγαπητή Νεκταρία, σεβαστή και κατανοητή, ευθύς εξ αρχής, η προτίμησή σου (…άλλωστε, επισημάνθηκε και από τον StavmanR) και πιθανώς να ήταν και η δική μου ΑΝ έμπαινα στη διαδικασία να επιλέξω. Προσωπικά, το αποφεύγω κι ως ακροάτρια αναζητώ – ορισμένες φορές μάλιστα, δεν ντρέπομαι να πω πως απαιτώ, όταν κρίνω πως υπάρχει η δυνατότητα - και τα δυο… και σωστή τεχνική και "ψυχή". Φοβούμαι πως αυτού του είδους η διελκυστίνδα, είναι το πρώτο βήμα για να οδηγηθούμε σε μικρές ή μεγαλύτερες εκπτώσεις στην αισθητική μας. Ανεχόμαστε, κατά κάποιον τρόπο, μεμονωμένα είτε το ένα είτε το άλλο, ελλείψει μιας καλλιτεχνικά ολοκληρωμένης προσωπικότητας. Βολευόμαστε, κοινώς, με το "μέτριο", ελλείψει του "μεγάλου". Και δεν είναι από αυστηρότητα ή εμμονή στους τύπους που το λέω αυτό, αλλά να, πώς να το πω (?)… όταν κάτι είναι κακότεχνο κι εν προκειμένω κακόηχο – στα δικά μου αυτιά και με τα δικά μου μέτρα, έστω - δε φτάνει στην ψυχή μου. Μπορεί βέβαια, να μ’ αγγίξει στιγμιαία η ένταση και το πάθος του αοιδού, αλλά μόνο επιδερμικά, ενώ το ζητούμενο είναι η μέθεξη… ένα αίσθημα πληρότητας. Όσον αφορά δε τους εκκλησιαστικούς ύμνους, συμβαίνει συχνά να χάνεται η κοινωνία του Θείου Λόγου, αλλά και η κατανυκτική ατμόσφαιρα, τόσο από έναν δεινό ψάλτη που κάνει επίδειξη της φωνητικής δεξιοτεχνίας του, όσο κι από έναν ψάλτη με εμφανείς τεχνικές αδυναμίες… επίσης δεν τα διαχωρίζω. Θυμάμαι τη γιαγιά μου που έλεγε "Περισσότερο ψωμί τρως με το μέλι, παρά με το ξύδι"… Σαφέστατα λοιπόν, παίζει σημαντικότατο ρόλο ο τρόπος που ασκείται η κριτική… όταν ασκείται, γιατί όπως είπα και στο πρώτο σχόλιό μου, η σεμνότητα και η ταπεινότητα των αληθινά πνευματικών ανθρώπων, δεν τους επιτρέπει να ασχολούνται με μικρότητες. Εκείνοι κοιτάζουν τη δουλειά τους… αφοσιώνονται στο έργο τους… σ’ αυτό που ξέρουν κι έχουν ανάγκη να κάνουν, παραβλέποντας την κακία και το φθόνο, αλλά και τις κολακείες, που εδώ που τα λέμε, δεν προσφέρουν τίποτα στην εξέλιξή τους… Ας λάβουμε επίσης υπ’ όψιν πως, οι "κοκορομαχίες" μεταξύ καλλιτεχνών, πολύ συχνά προκαλούνται από καλοθελητές των Μέσων (… αν όχι κι απ’ τους ίδιους και με την αρωγή του κύκλου τους ή αν θέλετε, της "αυλής" τους) κι εντάσσονται στο "παιχνίδι της Μπερλίνας" – αν θυμάστε – και του αγοραίου θεάματος, που δυστυχώς, δίνει αξία στην οποιαδήποτε προβολή… με οιανδήποτε αφορμή. Κατά καιρούς, πολλοί καλλιτέχνες ενέδωσαν σε ερωτήσεις του στυλ "Ο τάδε είπε - ή έγραψε – αυτό για σας, πως αντιδράτε ?", μπαίνοντας σ’ έναν κυκεώνα κακεντρέχειας και αλλεπάλληλων ανταπαντήσεων, με αποτέλεσμα να αποπροσανατολίζονται από το σκοπό του έργου τους και ν’ απομακρύνονται από την ουσία της τέχνης τους. Κι όλα αυτά, διότι θίχτηκε ο εγωισμός τους. Βλέπετε κι εκείνος που θίγεται από μια κριτική, δεν είναι λιγότερο εγωιστής απ’ τον επικριτή του… τουναντίον, θα έλεγα. Γιατί δεν αντέδρασε ποτέ ο Χατζιδάκις (…μιας κι αναφέρθηκε το όνομά του) ή ο Θεοδωράκης, στις αρνητικές κριτικές, αναφορικά με τις φωνητικές τους ικανότητες, κατά τις ελάχιστες φορές που επέλεξαν να τραγουδήσουν οι ίδιοι τα έργα τους ? Η σεμνότητα, όταν είναι προϊόν αυτογνωσίας, επιστρέφει το κακό από ΄κει που ‘ρθε, χωρίς την παραμικρή κίνηση…Χαρίζει το φθόνο σ’ εκείνους που φθονούν. ΥΓ. Ζητώ συγνώμη για τη φλυαρία ... :) |
| #15607 / 26.07.2008, 10:05 Να 'σαι καλά Μαρία για όσα έγραψες. Καταλαβαίνω απόλυτα το σκεπτικό σου και δεν διαφωνώ καθόλου μαζί σου. Το αντίθετο! Όσο για τα τελευταία σου λόγια, ...για τους "σπινθήρες" που βάζουν τα Μέσα στον κόσμο και την "κατασκευή" διχονοιών, έχεις σίγουρα απόλυτο δίκιο, και για 'μένα. Αν εμείς, ως κοινό των καλλιτεχνών, δεν ασχολούμασταν με την "σύγκριση" και την καλλιέργεια του ανταγωνισμού, ...του ανόητου ανταγωνισμού, μεταξύ τους, τα πράγματα για τους ίδιους θα ήταν πολύ πιο ...αληθινά και αυθόρμητα ...άρα και όμορφα. |
| #15608 / 26.07.2008, 11:59 Vermint έχεις κάνει μία αναφορά ένσταση που αφορά την αυθεντικότητα και το αν είναι δυνατό να είναι αντικειμενικά αντιληπτή ή όχι. Το γεγονός πώς τίποτα δεν μπορεί να είναι αντικειμενικά αντιληπτό με τον ίδιο τρόπο (η άρση της μονοσημαντότητας των εννοιών και ορισμών έχει γίνει φιλοσοφικό θέμα αιώνων) δεν σημαίνει ότι δεν έχει την αξία του. Εγώ θα θέσω το θέμα από άλλη όψη. Η σύγχρονη ζωντανή τέχνη γίνεται μέσω τρίτου φορέα, κυρίως τεχνολογικής φύσεως. Έτσι, για να ακούσω μουσική χρησιμοποιώ cd ή video, για να δω θέατρο χρησιμοποιώ video κλπ. Ευθύς εξαρχής, η επικοινωνία μου με τον καλλιτέχνη υποβαθμίζεται μιας και επικεντρώνεται σε συγκεκριμένα/επιλεγμένα μόνο στοιχεία του συνόλου που προωθεί. Έτσι, ακούγοντας πχ. τη Νεκταρία (θα μου επιτρέψεις Gate) στο mp3 της ιστοσελίδας της και παρακολουθώντας την καθώς είμαστε καθήμενοι γύρω από τη φωτιά, σε ένα πχ. beach party είναι σίγουρα δύο τελείως διαφορετικές αισθήσεις. Υπάρχει λόγος ο ίδιος άνθρωπος να είναι τελείως διαφορετικός σε δύο καταστάσεις; Απλά, στην πρώτη περίπτωση αντιλαμβάνομαι μόνο τη φωνή της ως ψηφιοποιημένο πλήθος δεδομένων και δημιουργώ εγώ την εικόνα της Νετκαρίας στο μυαλό μου, όπως εγώ θέλω να την έχω (ευαίσθητη, καλή, κακή, δύστροπη, δυναμική, ψυχρή κλπ.). Στην δεύτερη αντιλαμβάνομαι τη συνολική της παρουσία (φυσική και ψυχική) με "αναλογικά μεταδιδόμενο τρόπο", οπότε και η εικόνα που θέλω εγώ να δημιουργήσω δέχεται πολύ μεγαλύτερη φυσική επιρροή. Αν πχ. ρωτήσει κανείς οπαδό των Bon Jovi τη γνώμη του για τον καλλιτέχνη, πιθανότατα θα σου πει ότι είναι ένας πολύ κουλ τύπος, χωρίς καν να τον έχει γνωρίσει... Απλώς ταυτίζει συγκεκριμένα δεδομένα (καβάλημα μηχανής, φουλάρι, τεντιμποισμός κλπ.) που ο ίδιος αποκλειστικά ορίζει, με μία συγκεκριμένη ψυχολογία. Το θέατρο θεωρείται από τα αρχαία ακόμη χρόνια η υψηλότερη μορφή τέχνης. Αυτό γιατί προβάλλεις ταυτόχρονα ποίηση, μουσική, χορό και τα συνδυάζεις με τη "γυμνή" φυσική σου παρουσία (εικόνα και ήχος χωρίς παρεμβάσεις), μπροστά στα μάτια των θεατών. Για να καταφέρεις να περάσεις την τέχνη στους θεατές απαιτείται "κάθαρση". Η παρουσία σου γίνεται αντιληπτή σε όλο το φάσμα της, με όλες τις μή μετρήσιμες/πεπερασμένες παραμέτρους της. Κάθε ζωντανή τέχνη που προσεγγίζει την θεατρική απόδοση αγγίζει την τελειότητα. Σήμερα, στις σκηνές των συναυλιών επικρατεί ένα πανδαιμόνιο από ήχους και χρώματα, που έντεχνα τραβά την προσοχή του ακροατή από την φυσική απόδοση των καλλιτεχνών. Δεν πρόκειται για εμπλουτισμό, πρόκειται για ψευδαίσθηση. Είναι ένας αποπροσανατολισμός από τις "φυσικές αδυναμίες του καλλιτέχνη". Καθήμενοι στο pc μας και ακούγοντας τον τάδε καλλιτέχνη, δεν αξιολογούμε καταρχήν τον καλλιτέχνη αλλά το επικοινωνιακό μας έλλειμα με αυτόν. Άλλωστε θα έχετε προσέξει ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των σύγχρονων ηχογραφήσεων δεν περιλαμβάνει φωνητικά σκαμπανεβάσματα (αλλαγή χροιάς, έντασης κλπ), μιας και χωρίς τη φυσική παρουσία του καλλιτέχνη να συμπληρώνει/αιτιολογεί το σκαμπανέβασμα, "ξενίζουν" τον μέσο απαίδευτο ακροατή. Όλο το παραπάνω κείμενο αφορά στο ότι το μόνο αυθεντικό είναι αυτό που έχουμε δίπλα μας, ό,τι κι αν αυτό είναι. Επομένως όταν λέω ότι ο τάδε είναι αυθεντικός, πρέπει να τον έχω ζήσει έστω και για λίγα λεπτά. Σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις απλώς αυθεντικολογώ για να δηλώσω κι εγώ ένας μές το πλήθος που τον συγκινεί ο τάδε. Έχει πάρα πολλά να πει κανείς γύρω από "πνευματικά-ψυχολογικά" θέματα, όπως είναι η τέχνη, οπότε και δηλώνω αδυναμία να καταθέσω πλήρη και εμπεριστατωμένη άποψη με 300-400 λέξεις. Ελπίζω πως ό,τι δεν κατάφερα να εκφράσω καλύπτεται από τη δική σας προσπάθεια να με κατανοήσετε. |
| #15654 / 27.07.2008, 16:48 / Αναφορά Ποιος είναι αυτός που μπορεί να νικήσει το «Εγώ». Ποιος είναι αυτός που θα αναγνωρίσει στον άλλον το ταλέντο. Ποιος είναι αυτός που έχει το μεγαλείο της ψυχής να πει «Εμείς» Μα να το εννοεί όμως, να το νιώθει. Και να μη κουραστεί, να μην ενσωματωθεί, να μη γίνει γρανάζι στη μηχανή τους…… |
| #15688 / 28.07.2008, 22:22 / Αναφορά StavmanR, μολονότι δεν θα ήθελα να επεκταθώ στα περί αυθεντικότητας, εφόσον η Νεκταρία προτίθεται να γράψει νέο άρθρο ειδικά για το θέμα, εν τούτοις επανέρχομαι μόνο για να διευκρινίσω, πως η αναφορά μου - που σε καμία περίπτωση δεν έχει χαρακτήρα ενστάσεως – δεν είχε να κάνει με το αν η αυθεντικότητα "είναι δυνατό να είναι αντικειμενικά αντιληπτή ή όχι", αλλά με το κατά πόσο, ακόμα και το αποδεδειγμένα – με όποιον τρόπο κι αν επιθυμεί ο καθένας - αυθεντικό, αποτελεί κριτήριο και για περαιτέρω αξιολόγηση, σε άλλους τομείς. Προς Θεού, δεν απαξιώνω την αυθεντικότητα ή τις αγνές προθέσεις ενός καλλιτέχνη, απλά λέω ότι δεν είναι πανάκεια… Εκτός αυτού, το σχόλιό μου έγινε και για έναν ακόμα λόγο. Δεν θα ήθελα να πλανάται στον αέρα η εντύπωση, ότι ο καλλιτέχνης που σπουδάζει το αντικείμενό του και προσπαθεί να είναι σωστός και ακριβής στην έκφρασή του, οπωσδήποτε υστερεί σε συναίσθημα και δε μπορεί να βάλει στο έργο του προσωπική σφραγίδα, ψυχή και αλήθεια... αυτό θα ήταν άδικο ΚΑΙ για το έξοχο κείμενο της Νεκταρίας, αλλά κυρίως για την ίδια τη μουσική. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ αυθορμητισμού και τέχνης. Άλλοτε καταφέρνει να γίνει το νήμα που τα ενώνει κι άλλοτε όχι… Ως εξαιρετικά εποικοδομητικές παρατηρήσεις για την παρούσα συζήτηση, κρατώ και προσυπογράφω τις παρακάτω φράσεις σου : "Ακούγοντας τον τάδε καλλιτέχνη, δεν αξιολογούμε καταρχήν τον καλλιτέχνη αλλά το επικοινωνιακό μας έλλειμμα με αυτόν…" ΚΑΙ "Το μόνο αυθεντικό είναι αυτό που έχουμε δίπλα μας, ό,τι κι αν αυτό είναι. Επομένως όταν λέω ότι ο τάδε είναι αυθεντικός, πρέπει να τον έχω ζήσει έστω και για λίγα λεπτά. Σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις απλώς αυθεντικολογώ για να δηλώσω κι εγώ ένας μές το πλήθος που τον συγκινεί ο τάδε…" Χαίρομαι ωστόσο, που αναφέρθηκες στο θέατρο, ως ολοκληρωμένη μορφή τέχνης, μολονότι θα μπορούσε να θεωρηθεί - από έναν αναγνώστη που δεν έχει παρακολουθήσει τη συζήτηση - άσχετη επισήμανση στο παρόν θέμα… δεν είναι διόλου. Το θέατρο ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ως λατρευτική τελετή… ως μέρος θρησκευτικού τελετουργικού. Αν το καλοεξετάσουμε, η θεατρικότητα παραμένει ακόμα και στις μέρες μας, αναπόσπαστο κομμάτι της χριστιανικής μας παράδοσης, τουλάχιστον όσον αφορά το εθιμοτυπικό του τελετουργικού μέρους. Η διαφορά έγκειται –κατ’ εμέ- στο ότι τα μέσα που χρησιμοποιούνται κατ’ αρχήν, δηλαδή ο χώρος, ο λόγος, η κίνηση, η εικόνα κλπ, στη θρησκευτική τελετουργία υμνούν το Θεό, ενώ στο "κοσμικό θέατρο", υμνούν τον άνθρωπο. Στο θέατρο, τη θέση της χάριτος και του θεϊκού προορισμού, παίρνει η αγωνία της ανθρώπινης ύπαρξης… κυριολεκτικά, το αγωνιώδες κυνήγι δια της αναμνήσεως της μελλοντικής σωτηρίας. Ίσως λοιπόν (… έτσι, μια σκέψη κάνω, για να συνδέσω το σχόλιό μου με τις τελευταίες παρατηρήσεις) η έκκλησή μας για "βοήθεια" (… βοή Θεού… δηλαδή, παρουσία διά του Λόγου Του), να είναι αυτή ακριβώς η έκφραση του εγωισμού, της αλαζονείας, της ανοησίας, της αδυναμίας… της ανθρώπινης κατάστασης, για να μην πολυλογώ. |
| #16397 / 10.09.2008, 14:10 / Αναφορά Πολλά χρόνια πριν, όταν πήγαινα Πέμπτη τάξη του δημοτικού, ανέβηκα στο ψαλτήρι, μετά από πρόσκληση του ψάλτη του χωριού μου, λέγοντας το «Πάτερ ημών». Αργότερα ανέβαινα συχνότερα και σιγοέψαλλα με τον ψάλτη. Μια Κυριακή, μετά τη λειτουργία, μου είπε ο πατέρας μου: «Μην ξαναπάς στο ψαλτήρι, δεν χρειάζεται να γίνεις ψάλτης». Γιατί τον ρώτησα, «Γιατί οι ψάλτες είναι χειρότεροι όλων» μου απάντησε. Τότε δεν καταλάβαινα τον πατέρα μου, τώρα όμως καταλαβαίνω! Συγχαρητήρια Νεκταρία, όχι για το άρθρο, αλλά για την τόλμη! |
| #16409 / 11.09.2008, 13:22 Κάτι παρόμοιο Δημήτρη έλεγε και ο Γέροντας Πορφύριος: "Η κόλαση είναι γεμάτη ψάλτες"...! Ευτυχώς βέβαια υπάρχουν και πολύ όμορφες εξαιρέσεις, μία από τις οποίες είναι και ο δικός μου δάσκαλος Δημήτρης Βερύκιος. Πάντως σ' ευχαριστώ για το σχόλιο και χαίρομαι που ένας άνθρωπος όπως εσύ που ασχολείσαι ενεργά με τα βυζαντινά, "τολμάς" επίσης να εκφράζεις δημόσια την υποστήριξή σου στα λόγια μιας γυναίκας που ασχολείται με τα της τέχνης αυτής και η οποία δεν έχει ακούσει και λίγα, βεβαίως βεβαίως, από "συναδέλφους"... Να 'σαι καλά. |
| #16832 / 20.10.2008, 18:07 Το ζω κάθε φορά που ανεβαίνω στο ψαλτήρι και υπάρχει και άλλος ψάλτης δίπλα μου. Απ’ τη μια έρχεται ο πειρασμός της οίησης στο μυαλό μου να μου πει ότι είμαι καλύτερος απ’ τον άλλον. Απ’ την άλλη, η συμπεριφορά του συναδέλφου είναι πολλές φορές επιεικώς απαράδεκτη. Σε βλέπει σαν απειλή γι’ αυτόν, σαν να θέλει να σε εξοντώσει το ταχύτερο δυνατόν. Μέχρι τώρα προσπαθώ και προσπερνάω τον πειρασμό της οίησης, λέγοντας ότι κανείς δεν είναι καλύτερος από κάποιον την ώρα της προσευχής, όλοι στο ίδιο καζάνι της αμαρτίας βράζουμε εκείνη τη στιγμή. Το άλλο όμως, μερικές φορές δεν υποφέρεται. Έχεις δει πως κοιτάει ένας καρδινάλιος έναν απλό κληρικό; Έτσι σε κοιτούν κάποιοι γνωστοί «πρωτοψάλτες» όταν είσαι δίπλα τους. Το χειρότερο είναι όταν καταλάβουν ότι γνωρίζεις μουσικά, που λένε οι γεροντότεροι. Βάζουν συνεχώς το χέρι πάνω απ’ το κείμενο και τα λένε απ’ έξω, με την πρόφαση ότι θέλουν να πουν κάτι δικό τους ή την ώρα που ψάλλουν, ψάχνουν σε βιβλία διάφορα, για να μην κοιτούν το μουσικό κείμενο. Όσον αφορά τώρα τον δάσκαλό σου, δεν έχω την τιμή να τον γνωρίζω, οπότε να επιβεβαιώσω τα λεγόμενά σου. Έχω να σου πω κι εγώ ένα λαμπρό παράδειγμα. Έχω πάει σχεδόν σε όλες τους Ναούς γύρω απ’ την περιοχή που μένω, Χολαργό, Παπάγου, Αγία Παρασκευή και παντού συνάντησα νταλάρες να θέλουν κοινό. Εξαίρεση αποτελεί ο Πρωτοψάλτης της Αγίας Τριάδος Χολαργού, κ. Λουκάς Παπαβασιλείου. Μουσικότατος (καθηγητής μουσικής), με γλυκιά, ήπια, ζεστή φωνή, πάντα διαβασμένος και πάνω απ’ όλα ψάλτης, όχι τραγουδιστής. Έχει ήθος πάνω απ’ όλα και ύφος. Μακάρι όλοι οι σύγχρονοι ψάλτες να συνειδητοποιούσαν ότι το Ψάλλειν δεν είναι για επίδειξη φωνητικών ικανοτήτων ή μουσικών γνώσεων, αλλά ταπεινής προσευχής για της αμαρτίες όλων των εκκλησιαζομένων στο ναό! Χαιρετισμούς με υγεία και μακροημέρευση στον διδάσκαλο του παραδοσιακού μας τραγουδιού, με το ήθος και ύφος του κ. Χρόνη Αηδονίδη! |
| #21509 / 12.01.2011, 23:47 / Αναφορά Ένα υπέροχο άρθρο αγάπης !!! Συγχαρητήρια στην οπτική σου γωνία gate !!! Καλησπέρα !!! |
Πέτρος Βαγιόπουλος: Της ζωής μου το παιχνίδι!
Τα Άλυτα Μυστήρια στην Ιστορία της Μουσικής
Πόση ισχύς ενισχυτή απαιτείται ανάλογα με το συγκρότημα μας; 
Συνέντευξη του Νίκου Καλλίνη (Εκείνος+Εκείνος)
Οι Ελληνίδες!
Συχνά λάθη καθηγητών φωνητικής
G.A.S (Gear aquisition syndrome)
Τεχνική στο τραγούδι: Σύμμαχος ή εχθρός της έκφρασης;
Είμαι παράφωνος. Μπορώ να τραγουδήσω;
Πώς μπορώ να τραγουδήσω σωστά τις ψηλές νότες;
