Ηλεκτρονικέ μου Εαυτέ

«Άντε φεύγω!» λες. «Και να μην χαθούμε!»

Και με το πάτημα ενός κουμπιού αποσυνδέεσαι. Βγαίνεις από την διαδικτυακή σου συντροφιά, εγκαταλείπεις την ψηφιακή σου καθημερινότητα. Πάλι πήγε δύο το πρωί για να κλείσεις τον υπολογιστή. Όμως δεν φταις εσύ! Τελευταία στιγμή, και εκεί που ήσουν έτοιμη να φύγεις, τσουπ! Μπήκε εκείνος ο φίλος σου απ’την Θεσσαλονίκη. Τι ποιος φίλους σου απ’την Θεσσαλονίκη; Εκείνος, που πηγαίνατε μαζί σχολείο! Εκείνος, που στις Πανελλήνιες καθόσασταν σε διπλανά θρανία και σου ψιθύρισε και δυο τρεις ημερομηνίες στην Ιστορία. Να δεις πως τον λένε…το username του είναι teo88…α ναι! Ο Θεόδωρος! Ο Θεόδωρος που όμως προτιμούσε να τον φωνάζουμε Τεό. Τελευταία φορά που τον είδες ήταν πριν ενάμιση χρόνο. Μόλις είχε γυρίσει από φαντάρος. Με το μαλλί ακόμα κοντοκουρεμένο, άφηνε πίσω του το χακί και ετοίμαζε βαλίτσες για την πρωτεύουσα του βορρά. Δεν τον σήκωνε το κλίμα της πόλης μας! Ήθελε να πάει Θεσσαλονίκη. Εκεί είχε περάσει σε μια σχολή η κοπέλα του η…η ξανθούλα…ναι μωρέ! Η Κατερίνα! Αυτός την φώναζε Κατερινάκι. Ξέμειναν και οι δυο εκεί.

Έχεις να του μιλήσεις εδώ και κάτι μήνες. Ευκαιρία ήταν να πεις ένα καλησπέρα. Και το είπες. Και είπε κι αυτός καλησπέρα. Και άρχισε να σου λέει για την καινούργια δουλειά που έπιασε σε ένα μαγαζί με μεταχειρισμένα έπιπλα, κάτι σαν παλιατζίδικο. «Ανεργία» σου λέει, «πολλή ανεργία!» και αισθάνεται και τυχερός που βολεύτηκε με τις παλιατζούρες. Κι εσύ του είπες για το πτυχίο σου που το κρέμασες στον τοίχο, σε θέση περίοπτη, σε πανάκριβη κορνίζα. «Είμαι ακόμα στη γύρα» του λες, «ψάχνομαι ακόμα..». Και πώς τα φέρνει η κουβέντα και αρχίζει να σου λέει για την Κατερίνα. Τώρα την φωνάζει Κατερίνα και όχι Κατερινάκι. Αυτόν τον φωνάζουν Θεόδωρο και όχι Τεό. «Μεγαλώσαμε» σου λέει, «τα υποκοριστικά μας φάγανε!». Σου λέει ότι ο Θεόδωρος περνάει μια χαρά με την Κατερίνα και ότι η Θεσσαλονίκη από απλή συμπρωτεύουσα έχει γίνει το κέντρο του κόσμου τους. Σου στέλνει και ένα email με καμιά δεκαριά φωτογραφίες με φόντο το Λευκό Πύργο και αυτούς αγκαλιά να φιλιούνται.

Και εκεί που ετοιμάζεσαι να του πεις για εκείνον τον νοστιμούλη από το πάνω διαμέρισμα που σου κάνει τα γλυκά μάτια όποτε σε πετυχαίνει στην είσοδο, τσουπ! Σου λέει ότι είναι αργά και πρέπει να σηκωθεί νωρίς. «Κάνουμε απογραφή στο παλιατζίδικο και δεν μπορώ να λείψω». Σου ρίχνει ένα ξερό GN και φεύγει! Μα τι σημαίνει GN; Χάθηκε να πει ένα καληνύχτα; Τόσην ώρα μιλάγατε και δεν μπόρεσε να γράψει ολόκληρο το good night;

Κοιτά το ρολόι σου, δύο παρά τέταρτο. Ο μόνος που είναι ακόμα online είναι ο πρώην σου. Αλλά εσύ δεν του μιλάς! Περιμένεις να σου μιλήσει αυτός πρώτος. Ένας μήνας από τότε που χωρίσατε και ακόμα δεν έχετε πει λέξη ο ένας στον άλλον. Μα και τι να του πεις; Τι να πεις με ένα πληκτρολόγιο; Τότε, εκείνο το βράδυ που μαλώσατε, ήσουν θυμωμένη. Όλο έβριζες και φώναζες. Και αυτός τα ίδια έκανε. Δεν πρόλαβες να του πεις ότι τον αγαπούσες. Δεν πρόλαβες να του πεις συγνώμη. Και να τι να πεις τώρα; Τόσο καιρό κοιτάς το εικονίδιο με το όνομά του και διστάζεις, δεν το πατάς. Αλλά ούτε κι αυτός σου μιλάει…μα και τι να σου πει; πόσο στενό είναι ένα σ’αγαπώ όταν αναβοσβήνει σε μια οθόνη…πόσο πλαστικό είναι ένα συγνώμη όταν ο άλλος βρίσκεται μίλια μακριά…

Λες «δεν πάει άλλο! Τέρμα γι’απόψε» και κλείνεις τον υπολογιστή. Η ώρα δύο. Πώς θα σηκωθείς το πρωί; Θες να πας σ’εκείνο το ραντεβού για μια δουλειά σ’ένα περιοδικό. Πάλι κομμένη θα δείχνεις απ’το ξενύχτι.

Ξαπλώνεις στο κρεβάτι, κλείνεις τα μάτια και μέσα στο μυαλό σου χοροπηδάνε εικονιδιάκια και διαδικτυακά προφίλ. Σκέφτεσαι τον Τεό και το Κατερινάκι(έτσι τους γνώρισες και έτσι θα συνεχίσεις να τους φωνάζεις) που έχουν ο ένας τον άλλον. Σκέφτεσαι τον πρώην σου που πιθανόν να είναι ακόμα online. Σκέφτεσαι εσένα που ζεις τη ζωή σου μέσα από το εικονιδιάκι σου.
Εσένα, που γράφεις ό,τι νιώθεις με συντομογραφίες και greeklish.
Εσένα, που μετά τις δέκα δεν βγαίνεις απ’το σπίτι επειδή έχεις «ηλεκτρονικό ραντεβού» με έναν georgiomak34.
Εσένα, που αντί για φίλους έχεις εικονιδιάκια…
Εσένα…που μέρα με τη μέρα γίνεσαι εικονιδιάκι…

Για την Αναστασία
(Πότε και γιατί αφήσαμε τη ζωή μας να περνά μέσα από μια οθόνη; :Ρ)