Οι Τροβαδούροι της Rock: Donovan

Δισκογραφία και Άλμπουμς

 

*** Δισκογραφία (Λίστα):

* 1966: Sunshine Superman
* 1967: Mellow Yellow
* 1967: A Gift From A Flower To A Garden
* 1970: Open Road
* 1971: HMS Donovan
* 1977: Donovan
* 1996: Sutras
* 2004: Beat Cafe

*** Albums:

** Sunshine Superman (1966)

* Tracks: 1) Sunshine Superman, 2) Legend Of A Girl Child Linda, 3) Three Kingfishers, 4) Ferris Wheel, 5) Bert's Blues, 6) Season Of The Witch, 7) The Trip, 8) Guinevere, 9) The Fat Angel, 10) Celeste.


Αυτό το album παραμένει μέχρι και σήμερα η card visit του Donovan και αυτό το οφείλει σε δύο σούπερ τραγούδια. Τα 'Sunshine Superman' & 'Season Of The Witch'.

Το 'Sunshine Superman', λαμπερό, διασκεδαστικό και με μελωδία που θρονιάζεται στο αυτί σου το ζήλεψαν καλλιτέχνες όπως οι Beatles, οι Kinks, οι Byrds, και οι –πρόσφατοι για την εποχή- Jefferson Airplane. Το υπέροχο τραγούδισμα του Donovan και το μινιμαλιστικό σολάρισμα του Jimmy Page, το μεταμορφώνουν σε ένα τρίλεπτο αριστούργημα. Στο 'Season Of The Witch', ο Donovan δείχνει στα ίσια τον θαυμασμό του για τον Dylan και η βασική ιδέα του τραγουδιού είναι ότι "there's something happening here" και ας μην είναι ξεκαθαρισμένο τι είναι αυτό που συμβαίνει. Δύο καλά τραγούδια δεν κάνουν βέβαια ένα album και ασφαλώς ο Donovan δεν ήταν καλλιτέχνης του τύπου one-hit wonder. Δεν έχει καμία σημασία που το album ανοίγει με το "Sunshine Superman" και οι ακροατές περιμένουν στη συνέχεια τραγούδια του ίδιου διαμετρήματος και δεν δικαιώνονται. Αυτό όμως που είναι σημαντικό είναι ότι πραγματικά "something is happening here". Το 'Legend Of A Girl Child Linda' είναι μία όμορφη και ρομαντική μπαλάντα με όλα τα Ντυλανικά της παρελκόμενα και το 'Three Kingfishers' ακολουθεί τα Ινδικά χνάρια του 'Love You To' (τραγούδι του George Harrison από το album Revolver των Beatles) Θα μπορούσε το Revolver να είναι πηγή επηρεασμού; Τα δύο albums κυκλοφόρησαν σχεδόν ταυτόχρονα. Θα μπορούσε η φιλία που είχε ο Donovan με τον George Harrison να είναι πηγή επηρεασμού; Ποιος επηρέασε ποιον; Δεν νομίζω όμως ότι έχει σημασία να κάτσω να το ψάξω και να ασχοληθούμε μ’ αυτό. Αυτό που γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι μας, είναι ότι και οι δύο καλλιτέχνες είναι πάρα πολύ σημαντικοί για την προσφορά τους στην μουσική υπόθεση. Εδώ που τα λέμε λοιπόν, μπορεί τα 'Sunshine Superman' & 'Season Of The Witch' να έκαναν το μεγάλο "μπαμ", αλλά το τραγούδι 'Celeste' είναι ΤΟ τραγούδι. Μιξάρει θαυμάσια το Ντυλανικό πάθος με τον ρομαντισμό του Donovan και αν είναι Τροβαδούρος το χρωστάει σ’ αυτό το τραγούδι. Τέλος, το 'Bert's Blues' είναι μία εξερεύνηση στις τζαζίστικες ανησυχίες του Donovan.

* Σχόλιο: Ο 'Sunshine Superman' βρίσκεται στην 'Season Of The Witch', όπου συναντάει 'Three Kingfishers' και σε στυλ 'Bert's Blues', τους αφηγείται έναν 'Legend Of A Girl Child Linda'. Ελπιδοφόρα ιδεαλιστικό τo album αυτό, μας έβαλε στην αίθουσα αναμονής με τα μάτια καρφωμένα στην πόρτα περιμένοντας να δούμε τι άλλο θα βγει από κει μέσα.

** Mellow Yellow (1967)




* Tracks: 1) Mellow Yellow, 2) Writer In The Sun, 3) Sand And Foam, 4) The Observation, 5) Bleak City Woman, 6) House Of Jansch, 7) Young Girl Blues, 8) Museum, 9) Hampstead Incident, 10) Sunny South Kensington.

Πολλά τραγούδια από εδώ, είναι σα να τα έγραψε ο νεαρός Dylan όπως το 'Hampstead Innocent' που ακολουθεί από κοντά την επικότητα του 'My Back Pages'. Ο Donovan όμως το κάνει συνειδητά, δεν το κρύβει και μας αφήνει να το ξέρουμε.

Στο Mellow Yellow λοιπόν, μας παραδίδει τραγούδια με πιο πλούσια ενορχήστρωση από ότι στο Superman και βγάζει ένα κλασσικό και διαχρονικό τραγούδι που είναι το 'Mellow Yellow'. Εμένα όμως με ενθουσιάζει πάρα πολύ η ακουστική μπαλάντα 'Sand And Foam'. Κιθάρα ακουστική παιγμένη με τα δάχτυλα που ακούγεται κάπου δίπλα σου (το ίδιο στυλ παιξίματος υιοθέτησε αργότερα ο John Lennon με συμβουλή του Donovan στο τραγούδι “Julia”) και μία μελωδία που σε τρελαίνει. Στο 'Observation' κάνει πάλι τις τζαζίστικες εξερευνήσεις του και στο 'Bleak City Woman' μας παραδίδει ατμόσφαιρα "cabaret Blues". Τα 'Writer In The Sun' & 'Young Girl Blues' είναι δύο υπέροχα ακουστικά κομμάτια με το 'Young Girl Blues' να αποτελέσει μετά από δύο χρόνια τον επηρεασμό για τον καταθλιπτικό Nick Drake. Στο 'Sunny South Kensington', στιχοπλοκεί δανειζόμενος ονόματα διασήμων της εποχής (π.χ. Jean-Paul Belmondo).

* Σχόλιο: Σε μια εποχή που συντελείται η ψυχεδελική επανάσταση και όλοι ακολουθούν μία πιο soft ακουστική διαδρομή, ο Donovan ηχεί soft από φυσικού του.

** A Gift From A Flower To A Garden (Το Καλύτερο, 1967)




* Tracks: 1) Wear Your Love Like Heaven, 2) Mad John's Escape, 3) Skip-A-Long Sam, 4) Sun, 5) There Was A Time, 6) Oh Gosh, 7) Little Boy In Corduroy, 8) Under The Greenwood Tree, 9) The Land Of Doesn't Have To Be, 10) Someone Singing, 11) Song Of The Naturalist's Wife, 12) The Enchanted Gypsy, 13) Voyage Into The Golden Screen, 14) Isle Of Islay, 15) The Mandolin Man And His Secret, 16) Lay Of The Last Tinker, 17) The Tinker And The Crab, 18) Widow With Shawl (A Portrait) , 19) The Lullaby Of Spring, 20) The Magpie, 21) Starfish On The Toast, 22) Epistle To Derroll.


Αυτό είναι διπλό και είναι ότι καλύτερο έκανε ποτέ του. Αρχικά, κυκλοφόρησε σε δύο διαφορετικά albums. Το ένα ήταν το Wear Your Love Like Heaven και το άλλο ήταν το For Little Ones. Είναι όμως πραγματικά πολύ δύσκολο να διαλέξεις ανάμεσα στα δύο για το ποιο είναι το καλύτερο. Παρ’ όλο που στοχεύουν διαφορετικά, ταιριάζουν απόλυτα μεταξύ τους όπως το Yin με το Yang ή αν θέλετε -για να είμαστε και μέσα στην επικαιρότητα- ταιριάζουν όπως οι Δημοκρατικοί με τους Ρεπουμπλικάνους, που δεν μπορεί ο ένας χωρίς τον άλλον.

22 τραγούδια λοιπόν στο διπλό Gift, με μοναδικό hit το 'Wear Your Love Like Heaven'. Το album όμως αυτό δεν έχει καμία σχέση με hits και δεν στοχεύει σ΄αυτά. Δημιουργεί έναν δικό του κόσμο. Τελικά, δεν μπορώ να περιμένω άλλο σ’ αυτή την αίθουσα αναμονής και αποφασίζω να ανοίξω την πόρτα. Στην πρώτη αίθουσα, συναντάω το Wear Your Love Like Heaven με φουλ ενορχήστρωση. Στο καθιστικό βρίσκονται αρπίχορδα, φλάουτα, πιάνα και βιμπράφωνα παρέα με την ακουστική κιθάρα του Donovan, ενώ στη δεύτερη αίθουσα όπου συναντάω το For Little Ones, βρίσκεται μόνο ένα φλάουτο και μερικά κρουστά που συνοδεύουν περιστασιακά τον Donovan και την κιθάρα του. Αυτό που παρατηρούμε λοιπόν εδώ, είναι ότι απουσιάζει το sitar. Ο Donovan εγκαταλείπει τις ανατολικές του επιρροές και στρέφεται στα Κέλτικα μοτίβα προσεγγίζοντας τη μπαλάντα με τρόπο Αγγλο/Σαξονικό. Ανοίγει απαλά με το 'Wear Your Love Like Heaven' και σε υπνωτίζει κάνοντας contrast με τα 'Mad John's Escape', 'Skip-A-Long Sam' & 'Under The Greenwood Tree' που είναι τυπικά folk του flower-power. Το 'Skip-A-Long Sam' διαθέτει ένα μαγικό πιάνο, το 'Sun' τζαζίζει, τα 'Oh Gosh' & 'Little Boy In Corduroy' είναι δύο χαριτωμένα μαγικά παραμύθια και το 'Someone Singing' διαθέτει τον Jack Bruce στο μπάσο. Όλα τα τραγούδια του Wear Your Love Like Heaven είναι διαλεγμένα ένα κι ένα. Το καθένα απ’ αυτά είναι ένας κόσμος ξεχωριστός και όλα μαζί, το ένα με το άλλο, δένουν υπέροχα δίνοντας στο album μία αίσθηση concept. Αν συνυπολογίσετε μάλιστα ότι η διάρκειά τους είναι μικρή, δεν είναι καθόλου κουραστικό το όλο αποτέλεσμα. Αντιθέτως, θα μπορούσε να σας κουράσει το For Little Ones, αλλά δείτε κάτι: Πίσω στα 1967, το "Βρετανικό folk Rock" είναι ….ανύπαρκτο. Δεν έχουμε ακόμα Fairport Convention, δεν έχουμε ούτε Steeleye Span, ούτε Lindisfarne και δεν έχουμε ούτε και Nick Drake. Έτσι, το For Little Ones είναι το πρώτο folk album από έναν Τροβαδούρο που δείχνει τον δρόμο στους υπόλοιπους. Το 'Enchanted Gypsy' αρχίζει Κέλτικα και εξελίσσεται χορευτικά, το 'Isle Of Islay' είναι κορυφαίο, το 'Mandolin Man And His Secret' ρομαντικό και το 'Widow With Shawl' είναι το πιο βαθυστόχαστο κομμάτι από ολόκληρο το album. Κλείνει με το επικό 'Epistle To Derroll'.

* Σχόλιο: Θα τολμήσω μία σκέψη. Το θέμα δεν είναι αν το album είναι καλό ή όχι. Μπορείτε πολύ άνετα να μου πείτε ότι για κάποιους είναι καλό και για κάποιους άλλους δεν είναι. Οκ. Θέλω όμως να το θέσω διαφορετικά. Το βάζεις να παίξει και σε ταξιδεύει στα Νησιά του Avalon ή –αν προτιμάτε- στα Νησιά του Islay. Εκεί ξεχνάς τα προβλήματά σου και τη σκληρή καθημερινότητα και νοιώθεις ευτυχισμένος. Αυτό ήθελε ο τροβαδούρος μας και αυτό το "Δώρο" μας πρόσφερε με το Gift. Ναι αλλά τότε, μπορούσες να κάνεις τέτοιους δίσκους. Αν το Gift έβγαινε σήμερα, θα έπρεπε να συνοδεύεται από ένα αυτοκόλλητο που να γράφει: "Προσοχή: Η συχνές ακροάσεις του παρόντος album, μπορούν να βλάψουν την πραγματικότητά σας".

** Open Road (Το Υποτιμημένο, 1970)




* Tracks: 1) Changes, 2) Song For John, 3) Curry Land, 4) Joe Bean's Theme, 5) People Used To, 6) Celtic Rock, 7) Riki Tiki Tavi, 8) Clara Clairvoyant, 9) Roots Of Oak, 10) Season Of Farewell, 11) Poke At The Pope, 12) New Year's Resolution.


Η νέα δεκαετία βρίσκει τον κόσμο ανήσυχο και απογοητευμένο από τα γεγονότα του Altamont όπου στις 6 Δεκεμβρίου του 1969 οι Άγγελοι της Κόλασης που περιφρουρούσαν το κοινό για τη συναυλία των Rolling Stones, δολοφόνησαν έναν 18χρονο. Έτσι πολλοί καλλιτέχνες –και ο Donovan ανάμεσα σ’ αυτούς- "πλήρωσαν" με την αδιαφορία του κοινού. Ευτυχώς όμως, το άψογο Concert for Bangladesh που οργανώθηκε από τον George Harrison, και έγινε ένα χρόνο αργότερα (1971), κατάφερε να ισιώσει την κατάσταση, να αναθερμάνει το ενδιαφέρον του κοινού και να βάλει την Rock μουσική υπόθεση, δυνατά μέσα στην καινούργια δεκαετία.

Το Open Road λοιπόν, είναι ένα γοητευτικό album και είναι το πιο διαφορετικό από όλα όσα έχει κάνει. Συναντάει κανείς εδώ πολλά είδη. Συναντάει από Pop & roots-Rock, μέχρι Rock'n'roll & folk. Είναι φυσικό να μη σας αρέσουν όλα, αλλά είναι και αφύσικο το ακριβώς αντίθετο. (Μα καλά τι είπα τώρα;) Το Open Road έβγαλε ένα hit και αυτό είναι το 'Riki Tiki Tavi'. Είναι διασκεδαστικό, εύθυμο σε ρυθμό Ska με τον Donovan να τραγουδάει με προφορά a la Jamaica. Είναι όμως –κατά τη γνώμη μου- ένα αστείο τραγούδι. Προσέξτε: Δεν είπα άσχημο, αλλά αστείο. Το διαμάντι του δίσκου είναι το 'Changes'. Είναι αισιόδοξο, με σπουδαία μελωδική γραμμή και εξαιρετικές κιθάρες. Τα 'Curry Land' & 'Roots Of Oak', είναι ένα tribute στο art-Rock και το 'Celtic Rock' είναι περισσότερο πειραματισμός παρά τραγούδι. Ο Mike O'Neill είναι εξαιρετικός στο πιάνο εδώ. Άλλο ένα εξαιρετικό κομμάτι είναι το 'People Used To', ενώ το 'Season Of Farewell' έχει μία γλυκύτητα που σε κάνει να τρέμεις πιο πολύ και από το ζελεδάκι που έχεις βάλει μπροστά σου για να φας. Το 'Joe Bean's Theme' είναι γοητευτικό και είναι κομμένο από το Gift. Με τα 'Clara Clairvoyant' & 'Poke At The Pope' ρίχνει δύο "μπηχτές" στον καθολικισμό –και πολύ καλά κάνει δηλαδή- και κλείνει με το 'New Year's Resolution' που δεν έχει ρεφρέν, αλλά τι σημασία έχει αυτό; Είναι καταπληκτικό.

* Σχόλιο: Υποτιμημένο το album αυτό, όπως το Ram του Macca και το Selfportrait του Dylan. Συμπτωματικά, και τα τρία αυτά albums βγήκαν την ίδια χρονιά. Αριστουργηματικό θα το πω εγώ.

** HMS Donovan (1971)




* Tracks: 1) The Walrus And The Carpenter, 2) Jabberwocky, 3) The Seller Of Stars, 4) Lost Time ,5) The Little White Road, 6) The Star, 7) Coulter's Candy, 8) The Road, 9) Things To Wear, 10) The Owl And The Pussycat, 11) Homesickness, 12) Fishes In Love, 13) Mr Wind, 14) Wynken Blynken And Nod, 15) Celia Of The Seals, 16) The Pee Song, 17) The Voyage Of The Moon, 18) The Unicorn, 19) Lord Of The Dance, 20) Little Ben, 21) Can Ye Dance, 22) In An Old-Fashioned Picture Book, 23) The Song Of Wandering Aengus, 24) A Funny Man, 25) Lord Of The Reedy River, 26) Henry Martin, 27) Queen Mab, 28) La Moora.


Εδώ έχουμε ένα διπλό album με 28 τραγούδια, που όσον αφορά στη μουσική του πλευρά, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι η γιγαντιαία εξέλιξη του For Little Ones. Είναι γεμάτο από ακουστικές κιθάρες. Στιχουργικά όμως, έχουμε εδώ κάτι διαφορετικό. Ο Donovan μελοποιεί 24 ποιήματα διάσημων Άγγλων ποιητών και αυτή η ιδέα δεν μου αρέσει. Δεν αμφισβητώ φυσικά το ταλέντο του, αλλά στα περισσότερα μοιάζει απλά να συνοδεύει τους στίχους με την κιθάρα του. Και θέλεις να το κάνεις; Κάντο αλλά …..24; Πάρε δέκα βρε αγόρι μου. Ομολογώ ότι έχεις 4 πολύ όμορφα τραγούδια -θα σου πω στο τέλος ποια είναι αυτά- τα οποία όμως χάνονται μέσα στο σύνολο των 28. Ήταν ανάγκη να κάνεις διπλό album? Το μονό δεν σου έφτανε δηλαδή;

Ανοίγεις λοιπόν το HMS με το 8λεπτο 'The Walrus And The Carpenter' που μπορεί να το βρίσκεις διασκεδαστικό με το πρώτο άκουσμα, αλλά με το δεύτερο το βαριέσαι. Στο 'Jabberwocky' χρησιμοποιείς τη μελωδία που είχες στο 'Celtic Rock', αλλά φροντίζεις να αλλάξεις ενορχήστρωση και βάζεις κουαρτέτο εγχόρδων, πιάνα και τύμπανα για να δώσεις την επικότητα που το ποίημα απαιτεί και στο 'Henry Martin' κάνεις τον ακροατή σου να ικετεύει για έλεος. Λοιπόν που λες Donovan ξέρεις ποια είναι τα καλύτερα τραγούδια εδώ μέσα; Είναι τα 'Can Ye Dance', 'Celia Of The Seals', 'Mr Wind' & 'Homesickness'. Και ξέρεις γιατί είναι τα καλύτερα; Για είναι αυτά που έγραψες εσύ εξ ολοκλήρου και μοιάζουν σα να κόπηκαν από το Open Road. Κόπηκαν όντως; Για πες….

* Σχόλιο: Το μόνο που ήθελα να ξέρω, είναι το εξής: Σε ποιο ακροατήριο στόχευες μ’ αυτό album?

** Donovan (1977)




* Tracks: 1) Local Boy Chops Wood, 2) Astral Angel, 3) The Light, 4) Dare To Be Different, 5) Brave New World, 6) Lady Of The Stars, 7) International Man, 8) Sing My Song, 9) Maya's Dance, 10) Kalifornia Kiddies.


Το πιο περίεργο πράγμα στον Donovan, είναι ότι είναι πάντα καλός ακόμα και όταν είναι κακός. Πάρτε αυτό το album για παράδειγμα. Το 1977, ο Donovan είχε τόση σχετικότητα με την επικαιρότητα όσο και ο Λουδοβίκος ο ….14ος!!! Το ομώνυμο album είναι soft Rock στο στυλ των Crosby, Stills, Nash & Young και με εντυπωσιάζει πολύ το γεγονός ότι υπήρξαν κάποιες κριτικές που το θεώρησαν …..punk!!! Μάλλον επηρεάστηκαν από τη ….χρονολογία!!!

Στο 'Dare To Be Different' πάντως, η μελωδία ανήκει στους Family και στο 'Hey Mr Policeman', αλλά είναι διαπερασμένο με την αίσθηση και τη λεπτή γοητεία του Donovan. Το εξαιρετικό 'International Man', είναι σε στυλ Blues-Rock και το 'Brave New World' είναι λίγο ….προφητικό!!! "Ο κόσμος –λέει- βαδίζει προς την άγνοια". Το 'Local Boy Chops Wood' που ανοίγει το album, θα μπορούσε να είναι ένα κλασικό τραγούδι του Donovan και ας μην του δίνει σημασία ο κόσμος στα 1977. Οι κιθάρες είναι επιθετικές και το τραγούδισμα κάνει ένα μελαγχολικό contrast, ενώ το ουμανιστικό, αντικαθεστωτικό και βαθιά φιλοσοφημένο 'Kalifornia Kiddies' που κλείνει, θα μπορούσε να γίνει ο ύμνος των hippies εάν είχε κυκλοφορήσει δέκα χρόνια πριν από το 1977. Υπάρχουν και μπαλάντες στο album αυτό. Μπαλάντες καλές, μπαλάντες κακές, μπαλάντες έτσι κι έτσι, μπαλάντες ασήμαντες, μπαλάντες που μπορείτε να τις ονομάσετε όπως θέλετε, αλλά πάντως είναι μπαλάντες που δεν αφήνουν ….ίχνη!!!! Τέτοιες μπαλάντες είναι τα τραγούδια 'Astral Angel', 'The Light', & 'Lady Of The Stars' στις οποίες αιωρείται ένα στυλ ….Barry Manilow και δεν καταλαβαίνω τι δουλειά έχει ο Donovan μ’ αυτό. Ευτυχώς που υπάρχει ένα πάρα πολύ όμορφο τραγούδι μέσα σ’ αυτό το album και είναι το 'Maya's Dance' αλλά δυστυχώς, είναι μόνο ….ένα!!!

* Σχόλιο: Οι ιστορικοί δεν μπορούν να κάνουν χωρίς αυτό, επειδή πρόκειται για ένα album του Donovan. Μπορούν –ίσως- να το "ξεπετάξουν", αλλά όπως και να ‘χει, ο Donovan είναι πάντα γοητευτικός και ερωτεύσιμος (ακουστικά εννοώ) και δεν είμαι σίγουρος εάν αυτό το album είναι το χειρότερό του. Είμαι όμως σίγουρος ότι μπορεί να γράψει καλύτερα πράγματα.

** Sutras (Το Πεμπτουσιακό, 1996)




* Tracks: 1) Please Don’t Bend, 2) Give It All Up, 3) Sleep, 4) Everlasting Sea, 5) High Your Love, 6) The Clear Browed One, 7) The Way, 8) Deep Peace, 9) Nirvana, 10) Eldorado, 11) Be Mine, 12) Lady Of The Lamp, 13) The Evernow, 14) Universe Am I, 15) The Garden.


Τον έχασα μέσα στα χρόνια. Αναρωτιόμουν πολλές φορές "μα τι έγινε αυτός ο άνθρωπος;" και τον θυμόμουν με νοσταλγία. Όταν είδα στο Metropolis το Sutras, το μόνο που με ενδιέφερε, ήταν πότε θα φτάσω στο σπίτι για να το βάλω να παίξει.

Ξεκινώντας την ακρόαση, έμοιαζα σαν διψασμένο σφουγγάρι που το έχουνε ξεχασμένο στη Σαχάρα για χρόνια. Και μπαίνει το Please Don’t Bend και με αφήνει άναυδο. Αναρωτιέμαι αν θα συνεχίσει το album σ’ αυτό το στυλ, διότι τόση ευτυχία δεν μπορώ να την αντέξω. Και συνεχίζει με το Give It All Up και λέω πάει "θα τα παίξω" τώρα. Δεν γίνεται διαφορετικά. Στα επόμενα 6 τραγούδια προλαβαίνω ευτυχώς να πάρω μία αναπνοή, αλλά στα Nirvana & Eldorado που ακολουθούν, ο Donovan μου την ξανακόβει χωρίς έλεος. Λοιπόν στα σοβαρά τώρα… Το album είναι καταπληκτικό. Στα Please Don’t Bend & Give It All Up, ο Donovan είναι ο γνωστός Donovan με το φολκλορικό του στυλ, με τους κιθαριστικούς του δαχτυλισμούς, με τη μελωδική του φωνή και με δύο τραγούδια βγαλμένα από το 1967 που θα μπορούσε να τα έχει γράψει και ο Neil Young. Ότι καλύτερο για το ξεκίνημα του album και μάλιστα μετά από τόσα πολλά χρόνια απουσίας. Όλα τα υπόλοιπα είναι βαθιά φιλοσοφημένα. Φαίνεται ότι η πολύχρονη απουσία τον ωφέλησε με το παραπάνω. Δεν θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά. Σαν "ψαχτήρι" που είναι, δεν άφησε τον χρόνο να πάει χαμένος και δείχνει μία ωριμότητα απίστευτη. Απόλυτα φυσιολογικό. Το να μας έδινε ένα album στο ίδιο επίπεδο με τα προηγούμενα και μάλιστα μετά από τόσα χρόνια, δεν θα είχε κανένα νόημα. Το ξέρει και ο ίδιος αυτό. Έτσι λοιπόν φροντίζει να μας αποζημιώσει με το παραπάνω, παραδίδοντάς μας σούπερ μελωδίες που ντύνουν τα ώριμα και φιλοσοφημένα στιχάκια και αυτό είναι ορατό από την πρώτη νότα. Δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω τα Please Don’t Bend & Give It All Up, που με ταξιδεύουν νοσταλγικά στο τραγουδιστικό τροβαδούρικο στυλ που με γοητεύει, όπως δεν μπορώ να αγνοήσω τα Nirvana & Eldorado, που συνδυάζουν το ίδιο στυλ, με την επιβεβαίωση ότι το άτομο εξαακολουθεί να….ψάχνεται!!!

* Σχόλιο: Το Sutras, είναι μία τρανή απόδειξη ότι αφού ο χρόνος είναι κάτι που δεν μπορούμε να πάρουμε πίσω, τότε καλύτερα να τον εκμεταλλευτούμε προς όφελός μας.

** Beat Cafe (2004)




* Tracks: 1) Love Floats, 2) Poorman's Sunshine, 3) Beat Cafe, 4) Yin My Yang, 5) Whirlwind, 6) Two Lovers, 7) The Question, 8) Lord Of The Universe, 9) Lover O Lover, 10) The Cuckoo, 11) Do Not Go Gentle, 12) Shambhala.


Στο Beat Cafe ο Donovan "το παίζει" guru. Κάτι δηλαδή που ξεκίνησε με το Sutras, μόνο που εδώ το γράφει και στο εξώφυλλο. 'I want to encourage young players to experiment in the studio, returning to the root sounds'. Είναι κρίμα βέβαια που οι "young players" αντί να κάτσουν και να ακούσουν το Beat Café, θα προτιμήσουν το Gift προκειμένου να "διδαχθούν" το folk. Πολύ κρίμα γιατί το album είναι καλό.

Ένα τραγούδι που αξίζει "όλα τα λεφτά" είναι το 'Do Not Go Gentle'. Τα υπόλοιπα γέρνουν προς τη Jazz. Όχι πως είναι άσχημα. Μια χαρά είναι το δισκάκι, αλλά πώς να σας το πω… το 'Do Not Go Gentle' είναι ανυπέρβλητο και μόνο το 'Shambhala' που κλείνει το πλησιάζει σε μεγαλείο. Μου αρέσει επίσης το 'Love Floats'. Μινιμαλιστικό & ψυχεδελικό σε ταξιδεύει ατμοσφαιρικά πίσω στο 'Season Of The Witch', του 1966 και λες "μα δεν άλλαξε αυτό το παιδί;" Σαν ικανότατος και σπουδαίος μελωδός που είναι, μας χαρίζει άλλη μία πανέμορφη μελωδία στο ρομαντικό 'Yin My Yang', όπως και στο πολύ όμορφο 'Lover Oh Lover'. Στο 'Question' προσπαθεί να κάνει κάτι διαφορετικό. Προσπαθεί να κάνει 'hip-hop', αλλά με τα standards του 1967 και το αποτέλεσμα είναι θαυμάσιο. Το 'Lord Of The Universe' έχει όλα τα προσόντα για να το πούμε κλασικό και το παραδοσιακό 'Cuckoo' μας παραδίδεται σε φόρμα ψυχεδελική. Έξοχα!!!

* Σχόλιο: Το album "λειτουργεί" και πρόκειται για μία αναδημιουργία του προσωπικού σύμπαντος του Donovan. Αλλιώς δεν θα είχε καμία επιτυχία.