Ανθρώπινο λιοπύρι

Θ΄ανυψωθώ με την αυγή και θα γενώ λιοπύρι

γέλιο δικό σου να φρουρώ ποτέ να μην παγώσει,

τα όνειρα που θάμπωσαν σαν το παλιό μπακίρι

πνοή από τα χείλια σου να βγει να τα χρυσώσει.

Δρομάκι τ΄ ουρανού κρυφό στο φως θα παραδώσω

η πίστη σου να πορευθεί και στράτα να το κάνει,

καταμεσήμερο θαρθώ να σε κατευοδώσω

μ΄  άσπρο μαντήλι και ευχή καημός να μη σε πιάνει.

Λύρα του κάμπου θ΄ ακουστώ με στίχους της γενιάς σου

να λένε για την παρθενιά π΄ ακόμα βασιλεύει

με το μετάξι κεντιστή στην άσπρη φορεσιά σου,

κεντίδι που ματιά και νου απαίδευτα γητεύει.

Δροσιάς θα τυλιχτώ λευκό στους ώμους σου καφτάνι

της νύχτας πίκρα πάνω σου μην τύχει και ξαμώσει,

μέχρι μαθές να ματαβγώ στο αυγινό μεϊντάνι

λιοπύρι μεσ΄ το γέλιο σου για να το δυναμώσει.