Ξεχασμένες Μπάντες: Moody Blues

Γράφει ο Γιώργος Μπιλικάς (Orfeus)
223 άρθρα στο MusicHeaven

Albums 60's

** The Magnificent Moodies (Το Υποτιμημένο, 1965)

* Tracks: 1) I'll Go Crazy, 2) Something You Got, 3) Go Now, 4) Can't Nobody Love You, 5) I Don't Mind, 6) I've Got A Dream, 7) Let Me Go, 8) Stop, 9) Thank You Baby, 10) It Ain't Necessarily So, 11) True Story, 12) Bye Bye Bird, 13) Steal Your Heart Away, 14) Lose Your Money (But Don't Lose Your Mind), 15) It's Easy Child, 16) I Don't Want To Go On Without You, 17) Time Is On My Side, 18) From The Bottom Of My Heart (I Love You), 19) And My Baby's Gone, 20) Everyday You Don't (All The Time), 21) This Is My Home (But Nobody Calls), 22) Life's Not Life, 23) He Can Win, 24) Boulevard De La Madelaine.

Όταν αυτό το album ήρθε στο φως ύστερα από επίμονες αρχαιολογικές ανασκαφές, διχάστηκαν οι ….αρχαιολόγοι!!! Και οι άνθρωποι διχάστηκαν δικαιολογημένα διότι βρέθηκαν μπροστά σε αρκετά διαφορετικά albums με τον ίδιο …..τίτλο!! Οι Αμερικάνικες εταιρίες τηρώντας τη μεγάλη και σπουδαία Αμερικανική παράδοση, μάζευαν τα singles και τύπωναν δίσκους. Τουλάχιστον όμως, συμφωνούσαν σε ένα πράγμα. Έδιναν όλες έμφαση στο hit ‘Go Now'. Αν εσείς προτιμήσετε το Αγγλικό θα βρεθείτε μπροστά σε μία συλλογή 24 τραγουδιών της περιόδου 1964-66 με frontman τον Denny Laine. Αυτό και μόνο, τους διαφοροποιεί εντελώς από το επόμενο album στο οποίο μοιάζουν να είναι ένα …..άλλο γκρουπ, γιατί με την άφιξη των Justin Hayward/John Lodge ο ήχος των Moody Blues άλλαξε τόσο πολύ που έγιναν ένα άλλο γκρουπ. Ας πάμε όμως στον Denny Laine που πρωταγωνιστεί εδώ.

Τα 'It's Easy Child' & 'Bye Bye Bird' γέρνουν προς την Soul και ο Denny παίρνει εδώ πολλούς πόντους γιατί η φωνή του είχε τη δύναμη να αγγίζει τις Soul αποχρώσεις. Το 'I Don't Mind' είναι μία διασκευή πολύ ανώτερη από αυτή που έκαναν οι Who, αλλά παρ’ όλα αυτά, τα συγκεκριμένα τραγούδια δεν είναι αυτά που θα βάζατε σε έναν φίλο σας να ακούσει για να τον "ψήσετε" ότι κάνατε μία σπουδαία ανακάλυψη, γιατί οι Moody Blues δεν ήταν ποτέ ένα δυνατό Rock συγκρότημα.
Στο 'From The Bottom Of My Heart' μιμούνται τους Jefferson Airplane, αλλά στο 'Stop' που είναι ένα Laine-Pinder original, τους παραδέχομαι επειδή είναι δικό τους. Όλα τα τραγούδια κινούνται στη σκιά του 'Go Now' που θεωρείται η μεγαλύτερή τους επιτυχία της Denny Laine εποχής και όσα δεν κινούνται γύρω απ’ αυτό, είναι διασκευές του Ray Charles ή του James Brown και δεν τα πάνε και τόσο καλά.
Μπορεί ο Denny να πήρε πόντους από το Soul τραγούδισμά του, αλλά σίγουρα όταν τελείωσαν τις ηχογραφήσεις μπήκαν όλοι κάτω από το ντους. Εντάξει καλό είναι το ντους δεν λέω, αλλά καλύτερα να κάνετε δικά σας κομμάτια και να μπαίνετε στη ντουζιέρα όποτε γουστάρετε εσείς και όχι επειδή σας κόβει κρύος ιδρώτας από τις διασκευές. Όσο για το 'Go Now' που ξεχώρισε και προβλήθηκε σαν το hit του δίσκου, εμένα δεν μου αρέσει καθόλου. Μπορεί ο Denny να καμαρώνει, αλλά εγώ του λέω "τσου"!

* Σχόλιο: Καλό σαν αρχαιολογικό εύρημα. Κατά τα άλλα όμως, είναι ένα album που του λείπει το στίγμα.

** Days Of Future Passed (Το Επαναστατικό & Πεμπτουσιακό, 1967)

* Tracks: 1) The Day Begins, 2) Dawn: Dawn Is A Feeling, 3) The Morning: Another Morning, 4) Lunch Break: Peak Hour, 5) The Afternoon: Forever Afternoon/Time To Get Away, 6) Evening: The Sun Set/Twilight Time, 7) The Night: Nights In White Satin.

Με τους Denny Laine & Clint Warwick να αποχωρούν, οι υπόλοιποι Moodies δεν φάνηκε να σκοτίστηκαν καθόλου, γιατί με την άφιξη της αγγελικής φωνής του Justin Hayward και του ικανότατου μπασίστα John Lodge, η μπάντα έγινε απόλυτα ανταγωνιστική στον χώρο.
Οι τραγουδοποιοί Hayward, Lodge, Pinder & Thomas κατάφεραν να παντρέψουν ήχους και στυλ με τέτοιο τρόπο, που πολλές φορές να μην μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος έχει γράψει το τραγούδι και ακόμα ποιος το τραγουδάει. Μοναδική εξαίρεση σ’ αυτό, αποτέλεσε ο Hayward του οποίου η φωνή ήταν το σήμα κατατεθέν της μπάντας.
Το Days Of Future Passed ηχογραφήθηκε μαζί με την London Festival Orchestra και ήταν για την εποχή του αρκετά τολμηρό. Τα κομμάτια έχουν εισαγωγή, ιντερμέτζο και φινάλε ορχηστρικό δίνοντάς σου την αίσθηση ότι πρόκειται για soundtrack.  Ευτυχώς τουλάχιστον που η ορχήστρα περιορίζει τις εισαγωγές και τα φινάλε. Αν ξεχάσετε όλες αυτές τις "μπανάλ" ενορχηστρώσεις, θα διαπιστώσετε ότι το album είναι concept με θέμα την περίοδο της ζωής ενός ανθρώπου σε απόλυτη αναλογία με τις ώρες της ημέρας. Αναλόγως κινούνται και οι μελωδίες που δίνουν το χρώμα και την ατμόσφαιρα στο "ξημέρωμα", στο "πρωί", στο "μεσημέρι", στο "απόγευμα" και στη "νύχτα". Καθόλου άσχημα για το πρώτο concept album του art-Rock.

Ο Mike Pinder ξυπνάει από τα "ξημερώματα" με το 'Dawn Is A Feeling' και καταφέρνει να κάνει ένα υπερβολικά μελαγχολικό κομμάτι που είναι όμως ένα από τα καλύτερά του, μέχρι τη στιγμή που ο Thomas αναλαμβάνει να ξυπνήσει με το φλάουτο και την υπόλοιπη μπάντα καθώς έρχεται το 'Another Morning'.

Ο Lodge από την άλλη μεριά, ετοιμάζει το κολατσιό με το Μπητλικό 'Peak Hour', αλλά θα συναντηθούμε ξανά μαζί του στον απογευματινό καφέ με το 'Evening Time To Get Away' καθώς προς το μεσημέρι μεσολαβεί ο Hayward με το 'Tuesday Afternoon'. Την ώρα του ηλιοβασιλέματος έρχεται ξανά ο Pinder με το 'Sun Set', ακολουθεί καπάκι ο  Thomas με το 'Twilight Time' για να φτάσει επιτέλους η μεγάλη στιγμή της νύχτας. Όπως και να το κάνουμε, τη νύχτα "κάποιοι" λειτουργούμε καλύτερα βρε παιδιά και ο Hayward το ξέρει πολύ καλά, γι’ αυτό φροντίζει να μας ανεβάσει στα ουράνια με το 'Nights In White Satin'.

Είναι εντυπωσιακό το πώς κατόρθωσαν να δώσουν την κατάλληλη διάθεση και την κατάλληλη ατμόσφαιρα στο κάθε κομμάτι και στη συγκεκριμένη ώρα της ημέρας στην οποία αναφέρεται. Το 'Dawn Is A Feeling' σου ανοίγει τα μάτια με ένα νωχελικό χασμουρητό, το 'Another Morning' σε ξυπνάει ευχάριστα και σε στέλνει για τζόκινγκ, το 'Tuesday Afternoon' σε "τσακώνει" την ώρα του μεσημεριανού φαγητού, το 'Evening Time To Get Away' σε βρίσκει να πίνεις τον απογευματινό σου καφέ, το 'Sun Set' να ρίχνεις μία τελευταία ματιά από το παράθυρο πριν ξαπλώσεις, το 'Twilight Time' να ετοιμάζεσαι για το κρεβάτι και το 'Nights In White Satin' να ρομαντζάρεις με την καλή σου. Βέβαια, όλα αυτά συμβολίζουν τον κύκλο της ζωής από τη γέννηση (πρωί) μέχρι το θάνατο (νύχτα) και άρα, προκειμένου για το 'Nights In White Satin' μην πάει το μυαλό σας στο ….πονηρό! Κλείνοντας, θέλω να συμπληρώσω ότι στην πορεία έκαναν και άλλα παρόμοια albums, κανένα όμως δεν είχε ούτε την ιδέα, αλλά ούτε και την έμπνευση του Days Of Future Passed. Κανένα!!!

* Σχόλιο: Μελωδίες που μπορεί σε γενικές γραμμές να είχαν ημερομηνία λήξεως, αλλά ήταν πραγματικά μελωδίες με όλη τη σημασία της λέξης.

** In Search Of The Lost Chord (1968)

* Tracks: 1) Departure, 2) Ride My See-Saw, 3) Dr. Livingstone I Presume, 4) House Of Four Doors, 5) Legend Of A Mind, 6) House Of Four Doors (part 2), 7) Voices In The Sky, 8) The Best Way To Travel, 9) Visions Of Paradise, 10) The Actor, 11) The Word, 12) Om.

Πρόκειται για ένα concept …παραπάτημα!!! Μάλλον φόρεσαν ….ψηλοτάκουνα! Αποφασίζουν λοιπόν εδώ, να ασχοληθούν με το flower power και ψάχνουν να βρουν το Lost Chord. Η μπάντα όμως δεν έχει τα κότσια για να κάνει ψυχεδέλεια. Με την υπόθεση του Lost Chord ασχολήθηκε πολύ καλύτερα ο Pete Townshend όταν έκανε το Lifehouse.

Αφού ξεπεράσουμε το "εμπόδιο" των ποιημάτων του Graeme Edge στο 'Departure' (Ο Edge δεν θέλει να υστερεί απέναντι στους υπόλοιπους και αφού δεν μπορεί να το παίξει τραγουδοποιός το παίζει ποιητής. Συνήθιζε λοιπόν να κάνει intros στα albums των Moodies απαγγέλλοντας δικά του ποιήματα. Γιατί βρε χρυσέ μου; Κάτσε φρόνιμα στα τύμπανά σου. Την είδες ποιητής σώνει και καλά;) Αφού λοιπόν ξεπεράσουμε το "εμπόδιο" των ποιημάτων του, θα συναντήσουμε τις ομορφιές του Lodge στο 'Ride My See-Saw' που είναι ευχάριστο και αρμονικό με το Mellotron να κυριαρχεί. Από δω και πέρα, ο Pinder αναλαμβάνει να αντικαταστήσει ολόκληρη την ορχήστρα και τα καταφέρνει θαυμάσια όπως και ο Ray Thomas με δύο κομμάτια. Το 'Dr Livingstone I Presume' αν και το ρεφρέν θυμίζει Beatles στο 'All Together Now' και το 'Legend Of A Mind', που αν υποθέσουμε ότι τα παιδιά έκαναν εδώ acid Rock, θα λέγαμε ότι αυτό είναι το καλύτερο που έγραψαν σ’ αυτό το είδος, παρ’ όλο που το κομμάτι είναι 'un-Moody' και το λέω αυτό επειδή απουσιάζει εντελώς η ταυτότητα της μπάντας. Ο Pinder βέβαια, βάζει με το Mellotron τα δυνατά του και έχει καταπληκτικές στιγμές.

Ο Lodge καταθέτει το 'House Of Four Doors' σε δύο μέρη και καταφέρνει να παραδώσει ένα από τα πιο όμορφα ρεφρέν που έκαναν ποτέ οι Moodies ενώ ο Hayward αποδεικνύει για άλλη μια φορά το πόσο καλός τραγουδιστής είναι, με την υπέροχη μπαλάντα 'Voices In The Sky'. Το υπόλοιπο υλικό δεν λέει σπουδαία πράγματα.

Ο Pinder μας απογοητεύει στο 'Best Way To Travel', όπως και στο 'Om' που μας παραπέμπει πάλι στους Beatles και στο υπέροχο "Within You and Without You" του George Harrison, ο Hayward κάνει πάλι ένα καλό τραγούδισμα στο 'Actor' και στο 'Visions Of Paradise' που σαν τραγούδι όμως δεν είναι καλό και ο Edge μας ταλαιπωρεί ξανά με τα ποιητικά του δρώμενα στο 'Word'.

* Σχόλιο: Ψευτο-ψυχεδέλεια με τους Edge & Pinder να κυριαρχούν, αλλά ευτυχώς που σώζεται κάτι από τους Thomas, Lodge & Hayward.

** On The Threshold Of A Dream (1969)

* Tracks: 1) In The Beginning, 2) Lovely To See You, 3) Dear Diary, 4) Send Me No Wine, 5) To Share Our Love, 6) So Deep Within You, 7) Never Comes The Day, 8) Lazy Day, 9) Are You Sitting Comfortably, 10) The Dream, 11) Have You Heard (part 1), 12) The Voyage, 13) Have You Heard (part 2).

Αυτό το album είναι το 'αντίδοτο' στο παραπάτημα του Lost Chord. Παρατάνε τα mantras και τα om και κάνουν δυνατή Pop.

Το Threshold είναι και αυτό concept. Αρχίζουμε να μπαίνουμε στο νόημα σιγά-σιγά και αφού ξεπεράσουμε φυσικά τον ύφαλο που λέγεται ποίηση a la Graeme Edge και βρίσκεται πού αλλού; Στην αρχή. 'In The Beginning' λοιπόν, έχουμε ποίηση. (Βγάλε μας και λίγα βουτήματα βρε χρυσέ μου για το τσάι. Πώς μας αφήνεις έτσι στο ξεροσφύρι;) Από το 'Lovely To See You' και έπειτα, μπαίνουμε σε μία ατμόσφαιρα ερωτικών τραγουδιών με αξιοζήλευτες μελωδίες. Οι τραγουδοποιοί όμως της μπάντας φαίνεται να κάνουν εδώ μία επιτομή.

Ο Ray Thomas για παράδειγμα, εγκαταλείπει τις παιδικές και παιχνιδιάρικες μελωδίες και μας εκπλήσσει παραδίδοντας εδώ το 'σκοτεινό' 'Dear Diary' και το 'Lazy Day' με τα φιλοσοφημένα στιχάκια. Το 'Dear Diary' ίσως είναι πραγματικά το πιο "σκοτεινό" κομμάτι σε ολόκληρη την Moodies καριέρα.

Ο John Lodge από την άλλη μεριά, εγκαταλείπει τα βαριά ορχηστρικά του ρούχα και μας δίνει δύο κομμάτια ανάλαφρα, πλην όμως γοητευτικά. Πρόκειται για τα 'Send Me No Wine' & 'To Share Our Love'.

Ακόμα και ο Mike Pinder τολμάει εδώ ένα γενναίο βήμα. Αφήνει τα "ψαξίματα" στις περιοχές της ψυχεδέλειας και συμμετέχει εδώ με το στιχουργικά Φροϋδικό 'So Deep Within You' αλλά μέχρι εδώ, γιατί παρακάτω μας τα χαλάει πολύ.

Όσο για τον Justin Hayward, το Threshold είναι το μοναδικό album των Moodies που το ταλέντο του Hayward απουσιάζει. Ξεκινάει με το 'Lovely To See You', αλλά δεν λέει τίποτα απολύτως. Η μπαλάντα 'Never Comes The Day' είναι ελαφρά καλύτερη και το 'Are You Sitting Comfortably?' είναι το κομμάτι που μας εισάγει στο νόημα του concept αλλά είναι απόλυτα βαρετό. Κυριαρχείται από την ποίηση του Graeme Edge (μην τον αφήνετε βρε παιδιά. Φτάνει πια…) και στη συνέχεια έρχεται η σουίτα 'Have You Heard/The Voyage' του Mike Pinder που υποτίθεται ότι σε προσκαλεί σε ένα 'Voyage' στο Threshold Of Your Dream αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να σου προκαλεί ένα αφόρητο χασμουρητό.

Το album δεν είναι για πέταμα. Αν αφαιρέσετε τα τρία τελευταία κομμάτια του album και την ποιητική του εισαγωγή, θα έχετε 30 λεπτά μουσικής. Ίσως τα 30 λεπτά να μην είναι αρκετά, αλλά είναι τουλάχιστον τραγούδια με μελωδίες. Όσο για τους Graeme Edge & Mike Pinder θα έπρεπε να τους δικάσουν για κακούργημα γιατί δολοφονούν το καλό γούστο.

* Σχόλιο: Οι Moodies απέφυγαν τα λάθη του Lost Chord, αλλά δεν κατάφεραν να επιστρέψουν απόλυτα στην συνταγή του Days. Ίσως ο Justin Hayward να έσωζε την κατάσταση εάν είχε καλύτερες –αν όχι περισσότερες- στιγμές.

** To Our Children's Children's Children (Το Καλύτερο, 1969)

* Tracks: 1) Higher And Higher, 2) Eyes Of A Child I, 3) Floating, 4) Eyes Of A Child II, 5) I Never Thought I'd Live To Be A Hundred, 6) Beyond, 7) Out And In, 8) Gypsy, 9) Eternity Road, 10) Candle Of Life, 11) Sun Is Still Shining, 12) I Never Thought I'd Live To Be A Million, 13) Watching And Waiting

Το Children συνεχίζει στην ίδια φόρμουλα επιδιώκοντας να αναπαράγει ένα δεύτερο Days. Το concept αφορά πάλι στον κύκλο της ζωής αλλά εδώ προσθέτει και την αιωνιότητα. Όλα τα κομμάτια είναι καλά. Κανένα δεν διεκδικεί τις δάφνες του σούπερ, αλλά όλα είναι αξιόλογα χωρίς να υστερεί ούτε ένα. Ακόμα και οι "κακούργοι" Edge & Pinder φαίνεται να μπήκαν στον ίσιο δρόμο (Φαίνεται είπα. Δεν είπα ότι μπήκαν).

Ο Edge δίνει αυτή τη φορά στα ποιήματά του ένα ψυχεδελικό background εγκαταλείποντας τις βαρύγδουπες ενορχηστρώσεις. Αυτή τη φορά, η ατμόσφαιρα είναι  τουλάχιστον 'Rock' (Θα τον ευχαριστήσω μήπως και τον καλοπιάσω). Thanks, Graeme.
Ο Pinder με το 'Out And In' παραδίδει μία υπέροχη μελωδία που ντύνει τα Φροϋδικά του στιχάκια και με το 'Sun Is Shining' μας παραπέμπει στην Ινδία αλλά το κομμάτι δεν έχει καμία σχέση με το απαράδεκτο 'Om'. Είναι υπέροχο (Θα τον ευχαριστήσω και αυτόν) Thanks, Mike.

Το πιο δυνατό όμως σημείο του Children είναι η 'επιστροφή' του Justin Hayward. Το 'Gypsy', είναι το πιο γνωστό κομμάτι εδώ, είναι ένα από τα καλύτερά του και είναι περίεργο που η μπάντα διαλέγει το 'Watching And Waiting' για να κυκλοφορήσει σε single αντί για το 'Gypsy'. Παρεμπιπτόντως ο Hayward κάνει στο 'Watching And Waiting'ένα πολύ καλό τραγούδισμα. Τα 'Eternity Road' & 'Candle Of Life' είναι κι’ αυτά υπέροχα. Thanks, Justin.

Το 'Eyes Of A Child' έχει αποχρώσεις folk και το 'Floating' επαναφέρει την παιδικότητα του Thomas. Thanks, Ray.

* Σχόλιο: Εδώ δεν θα βρούμε 'Nights Of White Satin'. Φαίνεται ότι οι εποχή του Days έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, αλλά ευτυχώς δεν θα βρούμε ούτε 'Voyage' ούτε 'Om'.