Ξεχασμένες Μπάντες: Moody Blues

Γράφει ο Γιώργος Μπιλικάς (Orfeus)
223 άρθρα στο MusicHeaven

Albums 70's

** A Question Of Balance (1970)

* Tracks: 1) Question, 2) How Is It (We Are Here), 3) And The Tide Rushes In, 4) Don't You Feel Small, 5) Tortoise And The Hare, 6) It's Up To You, 7) Minstrel's Song, 8) Dawning Is The Day, 9) Melancholy Man, 10) The Balance.

Και αφού το Children σήμανε συναγερμό, αποφάσισαν να το επαναλάβουν και σχεδόν το κατάφεραν. Για πρώτη (και τελευταία) φορά οι Moodies ασχολούνται στο concept αυτό με οικολογικά προβλήματα.

Ο Graeme Edge για μοναδική φορά παραδίδει εδώ ένα αξιόλογο κομμάτι. Είναι το 'Don't You Feel Small' που είναι πολύ καλό. Αλλά δεν είναι το concept που μετράει εδώ. Τα τραγούδια είναι. Τα πρώτα 5 είναι ότι καλύτερο έχουν παρουσιάσει ποτέ οι Moodies από το Days και μετά.

Το 'Question' έχει την υπογραφή του Hayward που σημαίνει με άλλα λόγια 'εγγύηση'. Ο Pinder παρουσιάζει το 'σκοτεινό' 'How Is It (We Are Here)' με αξιοθαύμαστα συμφωνικά effects που είναι δέκα φορές καλύτερα από αυτά που χρησιμοποίησε στο 'Voyage'.

Ο Thomas μας καλμάρει με το υπέροχο 'And The Tide Rushes In' που μας παραπέμπει στο Days και ο Lodge με το 'Tortoise And The Hare' δείχνει το δρόμο για το μελλοντικό 'I'm Just A Singer', που οδηγεί στο 'Sitting At The Wheel' που οδηγεί στο 'Here Comes The Weekend'......  

Αν θελήσετε ποτέ να ακούσετε και τους πέντε τραγουδοποιούς τον ένα πίσω από τον άλλον, τα πέντε πρώτα κομμάτια του Balance είναι η καλύτερη επιλογή.

Από τα υπόλοιπα πέντε, μόνο δύο στέκονται στο ίδιο καλό επίπεδο. Το 'Minstrel's Song' του Lodge και το 'Melancholy Man' του Pinder.

Ο Hayward δεν τα καταφέρνει και πολύ καλά στα 'It's Up To You' & 'Dawning Is The Day'. Πέφτει στην παγίδα της ρομαντικής ατμόσφαιρας και χάνει τη μελωδία.  Και ενώ το album ανοίγει πολύ δυναμικά με το 'Question', κλείνει με το καθόλου καλό 'Balance' που δεν είναι βέβαια το χειρότερο ποίημα που έγραψε ποτέ ο Edge αλλά δεν κάνει για κλείσιμο.

* Σχόλιο: Μελωδικά οικολογικό, ή οικολογικά μελωδικό. Διαλέγετε και παίρνετε…

** Every Good Boy Deserves Favour (1971)

* Tracks: 1) Procession, 2) The Story In Your Eyes, 3) Our Guessing Game, 4) Emily's Song, 5) After You Came, 6) One More Time To Live, 7) Nice To Be Here, 8) You Can Never Go Home, 9) My Song.

Δεν είναι κακό, αλλά δεν φέρνει τίποτα καινούργιο. Καμία καινούργια Moody ιδέα δεν προσθέτει στις ήδη υπάρχουσες. Προσπαθούν να επαναλάβουν ξανά το  Balance και στο concept εμφανίζεται πάλι ο κύκλος της ζωής. Μα με το  Days δεν μας τα είπαν αυτά; Γιατί δεν πάνε παρακάτω;

Ο Edge κάνει πάλι τα δικά του στο 'Procession'. Όλα αυτά τα ηχητικά collage (Ινδικό  sitar, μεσαιωνικό φλάουτο, εκκλησιαστικό όργανο) που ντύνουν την ατμόσφαιρα του ποιήματος με τις τρισύλλαβες και τετρασύλλαβες Λατινικές λέξεις τι προσφέρουν; Καλύτερα να το άφηναν απ’ έξω.

Ο Hayward έχει εδώ το 'Story In Your Eyes' που είναι καλό και ροκάρει αλλά δεν προσθέτει τίποτα καινούργιο στα 'Gypsy' & 'Question'. Έχει το 'You Can Never Go Home' που είναι καρμπόν του 'Story' που είναι καρμπόν των 'Gypsy' & 'Question'. Ποιος χρειάζεται ένα καρμπόν;

Ο Thomas έχει το 'Our Guessing Game' που είναι παραλλαγή του 'Tide Rushes In' και το 'Nice To Be Here' που είναι παραλλαγή των 'Dr. Livingstone' & 'Another Morning'. Είναι σα να γράφει ξανά τα ίδια τραγούδια με άλλο τίτλο. Ποιος χρειάζεται ξανά ένα καρμπόν;

Ο Lodge έχει το 'Emily's Song' και το Μπητλικό 'One More Time To Live' που αρχίζει σαν μπαλάντα και δυστυχώς εξελίσσεται σαν επανάληψη του 'Procession'. Κρίμα. Κρίμα, γιατί θα μπορούσε να είναι το καλύτερο τραγούδι του δίσκου.

Ο Edge παρουσιάζει επιτέλους ένα τραγούδι που είναι το 'After You Came' που δεν είναι άσχημο, αλλά είναι χειρότερο από το 'Don't You Feel Small'.

Και ο Pinder? Ο Pinder έχει εδώ το 'My Song' αλλά την παθαίνει όπως ο Lodge στο 'One More Time To Live'. Καταλήγει να είναι ένα καρμπόν του "Voyage", ενώ θα μπορούσε να είναι ισάξιο –αν όχι καλύτερο- του  'Melancholy Man'.

* Σχόλιο: Έγραψα και στην αρχή αλλά θα το επαναλάβω: Δεν έχει να προσθέσει απολύτως τίποτα καινούργιο. Από τα πολλά καρμπόν, θα φτιάξουμε ….καρμπονάρα!!!

** Seventh Sojourn (1972)

* Tracks: 1) Lost In A Lost World, 2) New Horizons, 3) For My Lady, 4) Isn't Life Strange, 5) You And Me, 6) The Land Of Make-Believe, 7) When You're A Free Man, 8) I'm Just A Singer (In A Rock And Roll Band).

Στα 1972 η μπάντα παρουσιάζεται εξαντλημένη δημιουργικά, οργανικά και βάλτε εδώ ότι άλλη εξάντληση μπορείτε να φανταστείτε. Το "άρωμα" αυτό της εξάντλησης μεταδίδεται και στο album που περιέχει τραγούδια άκρως μελαγχολικά. Το Seventh Sojourn, είναι το τελευταίο από τα επτά κλασικά albums των Moodies, αλλά έχει μία μεγάλη διαφορά από τα προηγούμενα που το κάνει να ξεχωρίζει και θα τη δούμε παρακάτω.

Το 'New Horizons' του Hayward που είναι αφιερωμένο στους γονείς του, έχει ένα ρεφρέν καταπληκτικό και παραπέμπει στην μπάντα των καλών ημερών του 1967.

Ο Thomas προσπαθεί να κάνει μία μεσαιωνική μπαλάντα με το 'For My Lady' και το καταφέρνει.

Ο Lodge έχει το 'I'm Just A Singer (In A Rock'n'Roll Band)' που θα ήταν πολύ καλό για τους ABBA αλλά δεν κάνει για τους Moodies και το υπέροχο 'Isn't Life Strange' που παραπέμπει και αυτό στην μπάντα των καλών ημερών του 1967.

Ο Pinder κρατάει δύο άσσους στο μανίκι και τους ρίχνει με τα μελαγχολικά πλην όμως υπέροχα 'Lost In A New World' & 'When You're A Free Man'.

Τα επόμενα δύο κομμάτια τα έχουμε ακούσει ξανά με ….άλλους τίτλους!!! Το ένα είναι το 'You And Me' του Ray Thomas και το άλλο είναι το 'Land Of Make-Believe' του Hayward.

* Σχόλιο: Πολλοί αναρωτιούνται γιατί διέλυσαν τώρα που βρίσκονταν στο ζενίθ της καριέρας τους. Αν ακούσετε όμως όλα τους τα albums με χρονολογική σειρά, θα δείτε ότι δεν είχαν πλέον 'New Horizons' για να εξερευνήσουν. Για πέντε χρόνια ηχογραφούσαν το ίδιο album ξανά και ξανά. Το Seventh Sojourn ξεχωρίζει και βρίσκεται έξω από αυτή τη φόρμουλα, επειδή απουσιάζουν οι ανόητες ποιητικές παρεμβάσεις του Mr. Edge. Αυτή είναι η μεγάλη του διαφορά από τα έξη προηγούμενα. Δεν έσωσε όμως την κατάσταση ούτε αυτό. Φοβάμαι ότι αναπαράγοντας ατέλειωτους κλώνους του 'Nights In White Satin' ή του 'Dr. Livingstone', βρέθηκαν σε αδιέξοδο, αλλά δεν τόλμησαν ποτέ να κάνουν κάτι διαφορετικό. Στο Seventh Sojourn που τόλμησαν να αφήσουν απ’ έξω τις ποιητικές ανησυχίες του Edge, ήταν αργά.

** Blue Jays (Justin Hayward & John Lodge, 1975)

* Tracks: 1) This Morning, 2) Remember Me (My Friend), 3) My Brother, 4) You, 5) Nights Winters Years, 6) Saved By The Music, 7) I Dreamed Last Night, 8) Who Are You Now, 9) Maybe, 10) When You Wake Up, 11) Blue Guitar.

Οι Moodies έχουν διαλύσει και το Blue Jays είναι το προσωπικό album των Justin Hayward & John Lodge που δεν είναι album των Moody Blues, αλλά θα μπορούσε να είναι, αφού οι δυο τους είναι εδώ, ο παραγωγός των Moody Blues είναι εδώ και ολόκληρο το album κολλάει στην φόρμουλα των Moodies τόσο πολύ που κανονικά θα έπρεπε αυτό να είναι το όγδοο και όχι το Octave. Αφήστε δηλαδή που απουσιάζει και ο Graeme Edge και αυτό μόνο ευτύχημα μπορεί να θεωρηθεί.

Μόνο δύο μέλη έχουμε λοιπόν εδώ από τα πέντε και δεν έχουμε τον Pinder με το  mellotron που έστηνε τις ενορχηστρώσεις. Στη θέση του ήρθε ο Peter Knight που πρόσθεσε μερικά strings και μερικά πνευστά και οι Hayward & Lodge μαζί με τον παραγωγό Tony Clarke, βάλθηκαν να αναβιώσουν την ατμόσφαιρα του Days. Αυτό όμως το album δεν είναι το Days και αυτό είναι απόλυτα βεβαιωμένο. Τα μισά τραγούδια είναι του Hayward και τα υπόλοιπα είναι Hayward/Lodge. Η ρομαντική λοιπόν ατμόσφαιρα είναι υπέροχη αλλά θα πρέπει να είσαι πολύ φανατικός για να σε "τρελάνει".

Το 'This Morning' είναι επικό. Ξεκινάει απαλά σαν ακουστικό και σιγά-σιγά φτάνει σε ένα κρεσέντο από κιθάρες και σύνθια καθώς οι Hayward & Lodge ξεχύνονται στα μικρόφωνα σαν ντουέτο. Ακολουθεί το συναισθηματικό 'Remember Me (My Friend)' και ξαφνικά όλα σταματάνε εδώ.

Ο δίσκος βέβαια έχει 11 τραγούδια, αλλά τα υπόλοιπα 9 είναι μία διαρκής ανακύκλωση χιλιοακουσμένων μελωδιών. Το 'You' θυμίζει το 'Out And In' του Pinder και το 'Saved By The Music' θα μπορούσε να βρίσκεται σε οποιοδήποτε album των Moody Blues. Το 'Nights Winters Years' ηχεί μελοδραματικό με τις Χολυγουντιανές ενορχηστρώσεις του και τα υπόλοιπα δεν είναι ούτε όμορφα, αλλά ούτε και άσχημα. Δεν έχουν νεύρο, δεν έχουν χρώμα και δεν έχουν ούτε βάση για να πατάνε.

* Σχόλιο: Μονότονο και βαρετό album. Έχει μόνο δύο καλές στιγμές.

** Songwriter (Justin Hayward, 1977)

* Tracks: 1) Tightrope, 2) Songwriter (part 1), 3) Songwriter (part 2), 4) Country Girl, 5) One Lonely Room, 6) Lay It On Me, 7) Stage Door, 8) Raised On Love, 9) Doin' Time, 10) Nostradamus, 11) Marie, 12) Learning The Game.

Το Songwriter σημαίνει την απομάκρυνση του Justin από τον ήχο και τη φόρμουλα των Moodies αν και σε ένα χρόνο θα επανενωθούν για να κάνουν το Octave. Εδώ λοιπόν ο Hayward φαίνεται ότι προσπαθεί να αποδείξει σε όλο τον κόσμο ότι είναι 'Rocker' αλλά εμείς ξέρουμε ότι ο Justin δεν ήταν ποτέ 'Rocker'. Ήταν Pop. Αυτό βέβαια δεν είναι πρόβλημα. Πρόβλημα είναι να προσπαθείς να αποδείξεις ότι είσαι ελέφαντας ενώ είσαι ….φασιανός! Καταφέρνει να φτιάξει μερικά καλά κομμάτια, αλλά χωρίς τη μπάντα τα πράγματα είναι δύσκολα. Υπάρχουν βέβαια διάφοροι μουσικοί τριγύρω, αλλά δεν βοηθάνε και πολύ. Έτσι ο Justin καταφεύγει στους στούντιο-αυτοματισμούς και παράγει ένα flat αποτέλεσμα. Εκτός αυτού, κάθε φορά που φαίνεται ότι πάει να κάνει κάτι καλό, στην εξέλιξή του το κάνει χειρότερο.

Ξεκινάει ας πούμε με μία καταπληκτική πολυμερή μπαλάντα η οποία εξελίσσεται σε χορευτική Disco. Από όλο το album ξεχωρίζουν μόνο δύο τραγούδια. Το ένα είναι το 'One Lonely Room' το οποίο είναι καταπληκτικό και αν προσθέταμε το Mellotron του Pinder στη θέση του ανώνυμου σαξοφωνίστα, τότε θα είχαμε ένα αριστούργημα που θα μπορούσε να είναι το καλύτερο από τα καλύτερα των Moody Blues. Το άλλο είναι το 'Nostradamus'. Είναι "σκοτεινό" και "μυστηριώδες" με υπέροχο φλάουτο και καταπληκτικά τύμπανα και strings. Τα υπόλοιπα κομμάτια μπορείτε ακόμα και να μην τα θυμόσαστε γιατί δεν αξίζουν. Η φωνή του εξακολουθεί να είναι γοητευτική, αλλά δεν σώζει το υπόλοιπο album.

* Σχόλιο: Αν υποθέσουμε ότι ένα καλό τραγούδι ισούται με έξη άσχημα, τότε το album αυτό αξίζει επειδή περιέχει τα  αριστουργηματικά 'One Lonely Room' & 'Nostradamus'. Το album όμως αυτό, κρίνεται απαραίτητο επειδή λειτουργεί και είναι ένα αναγκαίο link ανάμεσα στο Blue Jays και στο Octave.

** Caught Live + 5 (Το Καλύτερο Live Album, 1977)

* Tracks: 1) Gypsy, 2) The Sunset, 3) Dr Livingstone I Presume, 4) Never Comes The Day, 5) Peak Hour, 6) Tuesday Afternoon, 7) Are You Sitting Comfortably?, 8) The Dream, 9) Have You Heard? (part 1), 10) The Voyage, 11) Have You Heard? (part 2), 12) Nights In White Satin, 13) Legend Of A Mind, 14) Ride My See-Saw, 15) Gimme A Little Somethin', 16) Please Think About It, 17) Long Summer Days, 18) King And Queen, 19) What Am I Doing Here?

Το συγκεκριμένο live έγινε στο Royal Albert Hall στις 12 Δεκεμβρίου του 1969, αλλά το album κυκλοφόρησε 8 χρόνια αργότερα σαν 'Υλικό Αρχείου' με 5 επί πλέον 'bonus tracks' που δεν είχαν κυκλοφορήσει ποτέ ξανά και ήταν κομμένα από το Children.

Οι Moodies δεν έδιναν μεγάλη σημασία –ιδιαίτερα στην επί Laine εποχή- στις πρόβες και δεν ήταν ποτέ μία καλή live μπάντα. Καταφέρνουν όμως εδώ να φτιάξουν Rock ατμόσφαιρα αδιαφορώντας για τις studio version των κομματιών και αν υποθέσουμε ότι λογικά θα έπρεπε να προμοτάρουν το Children (αφού μιλάμε για το 1969), αυτοί αδιαφορούν και παίζουν μόνο το 'Gypsy' από το συγκεκριμένο album.

Από το Days έχουμε τέσσερα κομμάτια και βεβαίως η κεντρική ατραξιόν της μπάντας που λέγεται Justin Hayward είναι εδώ με το τραγούδισμά του σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Τα 'Tuesday Afternoon' & 'Nights In White Satin' είναι εξαιρετικά.

Τα κομμάτια από το Lost Chord είναι όλα ενορχηστρωμένα διαφορετικά με το 'Dr Livingstone' να 'υποφέρει' από τις αλλαγές. Στο 'Legend Of A Mind' ο Pinder κλέβει την παράσταση με το Mellotron και το 'Ride My See-Saw' κάνει encore ύστερα από τις ικεσίες του κοινού.

Τα κομμάτια από το Threshold είναι τα περισσότερο αμφιλεγόμενα σημεία του album και αυτό συμβαίνει επειδή αποφασίζουν να παίξουν τη σουίτα 'Have You Heard/The Voyage' επαναλαμβάνοντας το 'κακούργημα' για άλλη μία φορά. Τσάμπα πήγαν οι ευχαριστίες μου.

* Σχόλιο: Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε εάν συμπεριφέρονταν περισσότερο επαγγελματικά και παρουσίαζαν το υλικό τους πιστοί στα studio originals. Μπορεί το αποτέλεσμα να ήταν θαυμάσιο a la Pink Floyd, αλλά αφού δεν έδιναν μεγάλη σημασία στις πρόβες και αντιμετώπιζαν το θέμα με ερασιτεχνικές φιλοδοξίες θα πρέπει αυτό να μας αρκεί. Στο κάτω-κάτω, το να κάνουν τα κομμάτια περισσότερο "προσβάσιμα"  ήταν δική τους επιλογή και πρέπει να το σεβαστούμε. Όσο για τα  '+ 5 bonus tracks' θα τα συναντήσουμε στην παρουσίαση του album Prelude.

** Octave (1978)

* Tracks: 1) Steppin' In A Slide Zone, 2) Under Moonshine, 3) Had To Fall In Love, 4) I'll Be Level With You, 5) Driftwood, 6) Top Rank Suite, 7) I'm Your Man, 8) Survival, 9) One Step Into The Light, 10) The Day We Meet Again.

Στο Octave ξεχνάμε τους Moody Blues που ξέραμε. Είναι σα να μην τους έκαναν τίποτα τα έξη χρόνια που ήταν στο pause και όλη η ενέργεια αντί να συσσωρευτεί και να ξεχυθεί, έχει εξαφανιστεί. Και η φωνή του Justin πού στο διάολο πήγε;

Μόνο το  'Survival' του Lodge αγγίζει τα όρια του κλασικού και από κοντά ακολουθεί το 'Driftwood' του Hayward αλλά όπως είπα λίγο πριν, χωρίς την αγγελική του φωνή. Τα υπόλοιπα είναι δυστυχώς για πέταμα.

Ο Hayward έχει τις μπαλάντες 'Had To Fall In Love' & 'The Day We Meet Again' και μας δίνει την  εντύπωση ότι ξαφνικά το γύρισε προς τη Γαλλική σχολή, γιατί αρκετές στιγμές θυμίζει Charles Aznavour. Έχει και το 'Top Rank Suite' από το οποίο σώζονται μόνο τα σαξόφωνα.

Ο Lodge έχει το 'Steppin' In A Slide Zone' που είναι η συνέχεια του 'I'm Just A Singer' και φυσικά όπως είπα ξανά, ταιριάζει στους ABBA και όχι στους Moody Blues.

Ο Thomas έχει τα 'Under Moonshine' & 'I'm Your Man' που ηχούν σαν παρωδία του 'For My Lady' και ο Edge "χτυπάει" με το 'I'll Be Level With You', με στόχο να βάλει καλάθι στον τενεκέ των σκουπιδιών και τα καταφέρνει θαυμάσια γιατί το κομμάτι του μόνο εκεί κάνει ….level!!!

O Pinder έχει το πολύ μεγάλο και βαρετό  'One Step Into The Light' με ανακυκλωμένα στιχάκια από το παρελθόν.

Όσο για τον ήχο όλων των κομματιών, ξεχάστε το Mellotron και τα φλάουτα. Εδώ έχουμε σύνθια και κιθάρες που κρύβονται και ακούγονται από το βάθος. Ο Mike Pinder ήρθε γρήγορα στα ίσια του και παραιτήθηκε από τη μπάντα γιατί αρνήθηκε να περιοδεύσει και να προμοτάρει το album. Καλό γι’ αυτόν, αλλά κακό για τους υπόλοιπους που έπρεπε να τον αντικαταστήσουν αναγκαστικά.

* Σχόλιο: Reunion? Ποιο reunion? Άγευστο, με ελάχιστες καλές ιδέες που θα μπορούσαν να το κάνουν έστω να ακούγεται. Η μαγεία του Mellotron μας αποχαιρέτησε για πάντα μαζί με την αγγελική φωνή του Hayward.