Ξεχασμένες Μπάντες: Moody Blues

Γράφει ο Γιώργος Μπιλικάς (Orfeus)
223 άρθρα στο MusicHeaven

Albums 80's

** Night Flight (Justin Hayward, 1980)

* Tracks: 1) Night Flight, 2) Maybe It's Just Love, 3) Crazy Lovers, 4) Penumbra Moon, 5) Nearer To You, 6) A Face In The Crowd, 7) Suitcase, 8) I'm Sorry, 9) It's Not On, 10) Bedtime Stories.

Με το Night Flight ο Justin Hayward καταστρέφει εντελώς τη φήμη του, όπως θα κάνουν σε λίγα χρόνια και οι Moodies. Μόνο τρία originals είναι αποδεκτά εδώ, όπως είναι το ατμοσφαιρικό 'Crazy Lovers' και το 'A Face In The Crowd' που έχει αποχρώσεις folk και σε ένα album των Moody Blues θα πέρναγε απαρατήρητο. Εδώ όμως ξεχωρίζει. Το 'Suitcase' είναι καλύτερο και είναι το μόνο που ταιριάζει στην φόρμουλα των Moody Blues. Μέχρι και  Mellotron έχει μέσα. Σε αντίθεση με αυτό, ο Hayward προσπαθεί στο 'Nearer To You' να μιμηθεί τα είδωλα της Disco και …αυτοκαταστρέφεται!!!

Οι διασκευές είναι ακόμα χειρότερες. Τι να γράψω; Για το 'I'm Sorry' των Hall-Oates? Γιατί να το κάνεις χρυσέ μου αυτό; Το χρειαζόσουνα; Όσο για το 'Bedtime Stories' που κλείνει το album, καλύτερα να πατήσετε το stop πριν φτάσει το player εκεί. Θεωρείστε ότι το 'It's Not On' κλείνει το album και ακούστε μέχρι εκεί.

* Σχόλιο: Κρατήστε τα τρία originals και από τα υπόλοιπα κρατήστε μόνο τα 'It's Not On' & 'Maybe It's Just Love'.

** Long Distance Voyager (1981)

* Tracks: 1) The Voice, 2) Talking Out Of Turn, 3) Gemini Dream, 4) In My World, 5) Meanwhile, 6) 22,000 Days, 7) Nervous, 8) Painted Smile, 9) Reflective Smile, 10) Veteran Cosmic Rocker.

Με την αντικατάσταση του Mike Pinder από τον Patrick Moraz, οι Moodies κάνουν ποδαρικό στη δεκαετία του 80 με το Long Distance Voyager έχοντας για ηχητικό κατατεθέν σήμα τα σύνθια του Patrick. Βέβαια, οι Justin & John δεν έχασαν την ικανότητα να γράφουν καλά τραγούδια, όμως αυτά που γράφουν εδώ, δεν είναι για τους Moodies, αλλά για τους ABBA. Πρώτα από όλα, ακούγονται σαν τους ABBA. Ακόμα και το 'Gemini Dream' 'δανείζεται' τη μελωδία του 'As Good As New' των ABBA. Το 'Nervous' του Lodge είναι ένα όμορφο κομμάτι, όπως είναι και το 'Talking Out Of Turn', μόνο που αυτό το δεύτερο 'δανείζεται' την εισαγωγή από το 'Karn Evil 9' των ELP.

Ο Hayward έρχεται με το ατμοσφαιρικό 'In My World' που αρέσει σε πολλούς, αλλά επτά λεπτά είναι πάρα πολλά. Δεν θα βάλεις να ακούσεις Moodies για να κάνεις ατμόσφαιρα. Για ατμόσφαιρα θα βάλεις ας πούμε Brian Eno. Ο Justin έχει επίσης το 'Voice' που ανοίγει το album και είναι πραγματικά όμορφο.

Ο Thomas "χτυπάει" χαμηλά με το αστείο 'Painted Smile' και με το 'Veteran Cosmic Rocker' αποδεικνύει ότι είναι ο δεύτερος καλύτερος τραγουδιστής της μπάντας μετά τον Hayward.

Έχουμε βέβαια και τον Edge που εναποθέτει τις φιλοδοξίες του στο '22,000 Days', αλλά….δεν φταίω εγώ που το player δεν το παίζει αυτό το κομμάτι. Κατά ένα περίεργο τρόπο, μόλις φτάνει εκεί το πηδάει, οπότε δεν μπορώ να γράψω τίποτα απολύτως. Sorry Mr. Edge…

* Σχόλιο: Βάλτε στο cd player το 'Dancing Queen' των ABBA και προσποιηθείτε ότι είναι καλό (παρεμπιπτόντως είναι). Μετά βάλτε να ακούσετε το Long Distance Voyager αλλά βγάλτε το πριν από το 'Veteran Cosmic Rocker' και πείτε μου αν έχει διαφορά.

** The Present (1983)

* Tracks: 1) Blue World, 2) Meet Me Halfway, 3) Sitting At The Wheel, 4) Going Nowhere, 5) Hole In The World, 6) Under My Feet, 7) It's Cold Outside Of Your Heart, 8) Running Water, 9) I Am, 10) Sorry.

Αυτό είναι καλύτερο. Ακόμα και το εξώφυλλο με το Ελληνικό στυλ είναι εκπληκτικό. Ο Moraz έχει γεμίσει παντού ένα σωρό σύνθια και όλα αυτά τα ηλεκτρονικά, αλλά ευτυχώς βρίσκονται στο βάθος. Το album κυριαρχείται από κιθάρες και κυριαρχείται από παντός είδους κιθάρες με τα περισσότερα κομμάτια να είναι όμορφα.

Ο Hayward ανοίγει με το υπέροχο 'Blue World' που παίρνει θέση ανάμεσα στα καλύτερά του. Ακολουθεί το 'Meet Me Halfway' που δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο, αλλά δεν είναι άσχημο και είναι πολύ καλή επιλογή σαν συνέχεια του 'Blue World'. Όμως στο 'Running Water' δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά. Η φωνή του δεν είναι αυτή που θα θέλαμε να είναι και θα χρειαζόταν εδώ λίγη βοήθεια από τα σύνθια για να τον καλύψουν.

Ο Edge έρχεται με το 'Going Nowhere' που έχει μπανάλ στιχουργική κατάθεση, αλλά του αναγνωρίζουμε τη μελωδία που είναι πολύ όμορφη. Ξεχνάμε το 'Under My Feet' του Lodge όπως ξεχνάμε και το 'Sitting At The Wheel', αλλά κρατάμε το instrumental 'Hole In The World', όπως κρατάμε και τα 'I Am' & 'Sorry' του Thomas. Γενικά, οι μελωδίες δεν είναι άσχημες, αλλά οι φωνές έχουν "σπάσει" και οι ενορχηστρώσεις του Moraz της δεκαετίας του 80 δεν τραβάνε.

* Σχόλιο: Σε μια άλλη εποχή, το Present θα μπορούσε να σταθεί περήφανα όπως το Days αλλά στη δεκαετία του 80 στέκεται τόσο περήφανα όσο το Long Distance Voyager. Το εξώφυλλο όμως είναι καταπληκτικό! Ποιος το έφτιαξε άραγε;

** The Other Side Of Life (1986)

* Tracks: 1) Your Wildest Dreams, 2) Talkin' Talkin', 3) Rock'n'Roll Over You, 4) I Just Don't Care, 5) Running Out Of Love, 6) The Other Side Of Life, 7) The Spirit, 8) Slings And Arrows, 9) It May Be A Fire.

Μέχρι τα 1985, είχαμε στη ζωή μας δύο σπουδαία ερωτήματα για να απαντήσουμε. Στα 1986 όμως, αποκτήσαμε και ένα τρίτο μέγιστο ερώτημα και έτσι τα τρία τεράστια ερωτήματα είναι τα εξής:
1. Ποιος φοβάται τη Virginia Wolf?
2. Ποιος είναι ο Roger Rabbit?
3. Ποιος τόλμησε να προσβάλλει τον Ray Thomas?
Τα πρώτα δύο εξακολουθώ να μην τα γνωρίζω και να ταλαιπωρούμαι αφάνταστα. Ούτε να κοιμηθώ δεν μπορώ ένα πράμα. Στο τρίτο όμως, θα απαντήσω παρακάτω.

Στα 1986, η δισκογραφική εταιρία αποφάσισε ότι οι Moodies πρέπει να αποκτήσουν νέο look, αλλά κανένας δεν κατάφερε να πείσει τον Ray να ξυρίσει το μουστάκι του. Μα μουστάκι βρε χρυσέ μου στη δεκαετία του ’80; Τίποτα αυτός. Βρε Ray μου σε παρακαλώ…. Τίποτα αυτός. Βρε χρυσέ μου, βρε καλέ μου, τίποτα αυτός. Το βάρος λοιπόν της ανανέωσης του look έπεσε στους  Lodge & Hayward οι οποίοι γίνανε κούκλοι. Δηλαδή μέχρι και στο Sex And The City θα μπορούσαν να παίξουν. Τόσο κούκλοι γίνανε, που αν τους έβλεπε η Samantha θα της τρέχανε τα σάλια.

Η ανανέωση όμως της μπάντας δεν αφορά μόνο στην εμφάνιση, αλλά αφορά και στα τραγούδια ή αν θέλετε αφορά γενικότερα στο είδος της μουσικής. Πρέπει και αυτή να συμβαδίζει με την εποχή. Δεν μπορείτε κύριοι να μας παίζετε παρωχημένα πράγματα στα μέσα των 80’s. Κανονίστε την πορεία σας.

Με αυτά λοιπόν τα δεδομένα, ο Καλός Justin μαζί με τον Κακό John ανέλαβαν να κουμαντάρουν τα ….ουρλιαχτά των κοριτσιών, αφήνοντας στην άκρη τον Άσχημο Ray με τη μουστάκα του. Υπεύθυνος για όλα αυτά; Ο παραγωγός Tony Visconti. Αυτός είναι ο άνθρωπος που τόλμησε να ζητήσει από τον Ray να ξυρίσει το μουστάκι του και τον πρόσβαλε θανάσιμα. Τόσο θανάσιμα, που ο αξιοσέβαστος μουστακαλής κύριος, αποφάσισε να βάλει το φλάουτό του στη θήκη και να πάρει ρεπό απέχοντας από τα τραγουδομαστορέματα του παρόντος album.

To Other Side Of Life έχει ωραία τραγούδια. Δηλαδή θα μπορούσαν να είναι ωραία, εάν είχαν ηχογραφηθεί σε άλλη εποχή, με άλλη ενορχήστρωση, με άλλα όργανα, με άλλες φωνές, με άλλον παραγωγό, σε άλλο στούντιο και με άλλη μπάντα. Ο  παραγωγός Tony Visconti που τόλμησε να προσβάλλει τον Ray και που βρίσκεται πίσω από ότι συμβαίνει εδώ, βάζει τον Patrick Moraz να γεμίσει το album με ηλεκτρονικά παντός είδους. Από σύνθια μέχρι τύμπανα, πράγμα που σημαίνει ότι ο ντράμμερ και επίδοξος ποιητής της μπάντας πήρε και αυτός ρεπό.

Λοιπόν οι μπαλάντες φαίνεται ότι είναι όμορφες. Καταλαβαίνεις δηλαδή ότι αν αυτά τραγούδια φορούσαν άλλα ρούχα, θα ήταν υπέροχα. Εννοώ τα 'Your Wildest Dreams' & 'I Just Don't Care' που είναι του Καλού Hayward.

Ο Κακός Lodge στο 'It May Be A Fire', κάνει τους Moodies να θυμίζουν εντελώς τους Electric Light Orchestra του Jeff Lynne (Καλημέρα σας κύριε Visconti) και στο 'Running Out Of Love' τον Marc Bolan στο ριφάρισμα του 'Bang A Gong' (Καλημέρα σας κύριε Visconti). Το 'Rock'n'Roll Over You' που είναι γεμάτο σεξουαλικά υπονοούμενα ας το αφήσουμε καλύτερα (Καλημέρα σας κύριε Visconti). Το μόνο τραγούδι που γλυτώνει από όλο αυτό το μακελειό και κόβει την καλημέρα στον Visconti, είναι το "Other Side Of Life" του Justin.

* Σχόλιο: Αν τυχόν μάθετε ότι κυκλοφόρησαν τα ακουστικά demos του "Other Side Of Life" κάντε μου βρε παιδιά ένα τηλέφωνο σας παρακαλώ….

** Prelude (Συλλογή, 1987)

* Tracks: 1) Fly Me High, 2) I Really Haven't Got The Time, 3) Leave This Man Alone, 4) Love And Beauty, 5) Cities, 6) A Simple Game, 7) Gimme A Little Somethin', 8) Please Think About It, 9) Long Summer Days, 10) King And Queen, 11) What Am I Doing Here, 12) Late Lament.

Αυτό είναι καλό album. Τα πρώτα έξη κομμάτια έρχονται από τα 'παλιά', είναι πάρα πολύ καλά και αποδεικνύουν ότι είναι λάθος να βάζουμε μία διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους Denny Laine/Moodies και στους Justin Hayward/Moodies. Το 'Fly Me High' του Hayward θα ταίριαζε άνετα στο ντεμπούτο album ακόμα και αν το πιάνο στην εισαγωγή θυμίζει το 'She's A Woman' των Beatles. Το 'I Really Haven't Got The Time' του Pinder είναι το μοναδικό boogie-woogie που ηχογράφησαν ποτέ οι Moodies σε ολόκληρη την καριέρα τους. Ο Pinder που ήταν αρκετά δημιουργικός, έχει εδώ άλλα δύο τραγούδια που είναι ίσως τα καλύτερα που έγραψε ποτέ. Είναι τα 'Love And Beauty' & 'A Simple Game'. Επίσης τα  'Leave This Man Alone' & 'Cities' του Hayward είναι πολύ καλά και ας είναι κατώτερα από αυτά του Pinder.

Τα '+ 5 bonus tracks' που βρίσκονται εδώ και τα αφήσαμε στο Caught Live του 1977, είναι επίσης αξιόλογα. Είναι το 'Please Think About It' του Pinder, το πολύ όμορφο 'Gimme A Little Somethin' του Lodge και τα υπόλοιπα τρία ανήκουν στον Hayward. Το 'Long Summer Days' που δεν λέει πολλά πράγματα, το άψογο και μυστικιστικό 'What Am I Doing Here' και το 'King And Queen' που είναι το καλύτερο του δίσκου. Ο Edge επιμένει να κλείνει τα albums με ποίηση και εδώ το κάνει με το 'Late Lament'. Αδιάφορο κομμάτι. Μπορείτε άνετα να πατήσετε το stop μόλις τελειώσει το 'What Am I Doing Here'.

* Σχόλιο: Μία σούπερ συλλογή των παλιών καλών ημερών με κομμάτια σπάνια που δεν θα τα βρείτε πουθενά αλλού.

** Sur La Mer (Το Χειρότερο, 1988)

* Tracks: 1) I Know You're Out There Somewhere, 2) Want To Be With You, 3) River Of Endless Love, 4) No More Lies, 5) Here Comes The Weekend, 6) Vintage Wine, 7) Breaking Point, 8) Miracle, 9) Love Is On The Run, 10) Deep.

Όπως λοιπόν ο Justin Hayward κατάστρεψε τη φήμη του με το Night Flight του 1980, έτσι και οι Moodies καταστρέφουν τη δική τους στα 1988 με το Sur La Mer. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χάλια είναι αυτό το album. Όλα τα κομμάτια είναι γραμμένα από τους Hayward & Lodge με τη βοήθεια των άλλων δύο στο στούντιο, αλλά τι λέω; Ποιων άλλων δύο; Ποιος χρειάζεται τον ποιητή όταν όλα τα τύμπανα είναι προγραμματισμένα; Ποιος χρειάζεται τον μουστακαλή Ray Thomas όταν τα φλάουτα είναι ηλεκτρονικά; Οι φήμες λένε ότι αυτοί οι δύο δεν πάτησαν καθόλου στο στούντιο. Μένει βεβαίως ο Patrick Moraz, που μάλλον ευθύνεται για αυτό το άθλιο αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα δεν μοιάζει ούτε με τους χειρότερους ABBA.

Ο Lodge έχει το  'Love Is On The Run' που δεν έχει τίποτα το αξιόλογο, το 'Here Comes The Weekend' που είναι ένα δυνατό "συνθετικό" Pop τραγούδι που δεν ταιριάζει στους Moody Blues, και όλα αυτά τα χρόνια ήταν κρυμμένο μέσα στα 'I'm Just A Singer' & 'Sitting At The Wheel'.

Ο Hayward έχει το 'Vintage Wine' που ίσως να είναι –με το ζόρι- το καλύτερο, έχει το 'No More Lies' στο οποίο καταθέτει σημαντικότατες στιχουργικές αλήθειες του τύπου 'I need you like you need me/I love you like you love me/I want you like you want me' μέσα σε EuroDisco ηχητική ατμόσφαιρα και έχει και το 'Deep' που έχει μόνο δύο στιχάκια στη φωνή, είναι γεμάτο από drum machines και διαρκεί επτά λεπτά. Μα ποιος τα χρειάζεται αυτά;

Σε μερικά κομμάτια οι John & Justin συνεργάζονται όπως είναι τα 'River Of Endless Love' & 'Breaking Point' που είναι λίγο καλύτερα από το 'Here Comes The Weekend' αλλά το αποτέλεσμα εξακολουθεί να παραμένει άθλιο.

* Σχόλιο: Φαίνεται ότι το έχουν οι Γαλλικοί τίτλοι να βγάζουν απαράδεκτα albums, όπως και το Azure D’ Or των Renaissance. Καλύτερα να προτιμήσετε το Voulez-Vous των ABBA, γιατί θα είσαστε σίγουροι για αυτό που ακούτε.   

** Classic Blue (Justin Hayward, 1989)

* Tracks: 1) The Tracks Of My Tears, 2) MacArthur Park, 3) Blackbird, 4) Vincent, 5) God Only Knows, 6) Bright Eyes, 7) A Whiter Shade Of Pale, 8) Scarborough Fair, 9) Railway Hotel, 10) Man Of The World, 11) Forever Autumn, 12) As Long As The Moon Can Shine, 13) Stairway To Heaven.

Ο Justin Hayward παίρνει εδώ τον παραγωγό/ενορχηστρωτή Mike Batt, παίρνει και τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου και αποφασίζει να "κοιτάξει" με άλλο μάτι γνωστά και αγαπημένα τραγούδια. Οι επιλογές του στρέφονται σε όλα αυτά τα διάσημα τραγούδια που αναφέρονται πιο πάνω, έχουν καλή ενορχήστρωση και η φωνή του είναι σε καλή φόρμα.

Στο 'God Only Knows'/Beach Boys θυμίζει Carl Wilson, στο 'Whiter Shade Of Pale'/Procol Harum τα καταφέρνει καλά ίσως γιατί το κομμάτι είναι κοντά στο στυλ του, στο 'Scarborough Fair'/Simon & Garfunkel βάζει για background γυναικεία χορωδία, στο 'Blackbird'/Beatles βάζει βιολιά στη θέση της ακουστικής κιθάρας και κλείνει με το 'Stairway To Heaven'/Led Zeppelin όπου βάζει ξανά τη γυναικεία χορωδία για να κάνει το φινάλε και πολύ σοφά σκεπτόμενος, αφαιρεί τα κιθαριστικά σόλο. Ο Justin λέει και τρία τραγούδια του Mike Batt σ’ αυτό το album, που δεν είναι άσχημα.

Σε γενικές γραμμές, η παραγωγή κινείται στη γνωστή φόρμουλα των Moodies, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είχαμε ανάγκη από ένα album σαν κι αυτό.

Ας δω κι εγώ με άλλο μάτι το όλο θέμα. Για ποιο λόγο αγαπήσαμε τον  Hayward? Για τη φωνή του και για τις πολύ όμορφες μελωδίες που έγραφε. Ok. Η φωνή του είναι εδώ και την έχουμε. Οι όμορφες μελωδίες είναι εδώ, τις έχουμε, αλλά δεν είναι δικές του. Αν θέλω λοιπόν να ακούσω το 'Blackbird' θα προτιμήσω το original με τους Beatles, αν θέλω να ακούσω το 'Stairway To Heaven' θα προτιμήσω τους Led Zeppelin κλπ…κλπ… Για ποιο λόγο να τα ακούσω ….πειραγμένα;

Ίσως…ίσως πάλι….να δηλαδή….θέλω να πω ότι σκέφτομαι το εξής: Επειδή ο παραγωγός Mike Batt είχε τρία δικά του τραγούδια, αλλά δεν μπορούσε να κάνει ένα album που να έχει μόνο τρία τραγούδια, έπεισε λοιπόν τον Hayward -που τη συγκεκριμένη περίοδο δεν είχε κάτι δικό του στα σκαριά- να κάνουν αυτό το album διασκευάζοντας γνωστά τραγούδια και να βάλουν μέσα σφήνα και τα δικά του. Αυτό είναι το θέμα.

* Σχόλιο: Μόνο για φανατικούς θαυμαστές του Hayward.