In The Court Of The Crimson King

Ο δίσκος

Ο δίσκος ηχογραφήθηκε τον Ιούλιο του 1969 και σε διάστημα μόλις μιας εβδομάδας, ενώ κυκλοφόρησε στις 10 Οκτωβρίου και κατά σύμπτωση την ίδια ακριβώς ημέρα με ένα άλλο αριστούργημα της περιόδου εκείνης, το "Hot Rats" του Frank Zappa. Στα αυλάκια του "In The Court Of The Crimson King" κυλούσε μια εντελώς πρωτότυπη μουσική πρόταση που διατηρούσε όλη την ωμή ενέργεια της ροκ μουσικής και την ανυψωτική διάθεση που δημιουργεί η ακρόασή της, μπολιασμένες όμως αριστοτεχνικά με έναν πρωτόγνωρο και απαράμιλλο ηχητικό και στιχουργικό λυρισμό και με μια συνεχή ενδοσκόπηση σε πειραματικές, κλασικές και παραδοσιακές μουσικές φόρμες. Εδώ βρήκαν την ιδανική τους ολοκλήρωση όλες οι προηγούμενες αποτυχημένες ή ημιτελείς απόπειρες που είχαν πραγματοποιηθεί στο χώρο της "προοδευτικής" μουσικής, συνθέτοντας ένα μνημειώδη και αξεπέραστο σταθμό στην εξελικτική πορεία της μοντέρνας μουσικής. Οι Rock μουσικοί αντιμετωπίζονταν από εκείνο το σημείο και έπειτα όχι ως "μαλλιάδες" αλλά ως καλλιτέχνες υψίστου βεληνεκούς, έχοντας αποδείξει ότι διέθεταν και παιδεία αλλά και εκτελεστικές και συνθετικές δυνατότητες. Τη μοναδική αίσθηση που δημιουργεί η ακρόαση του δίσκου, την περιγράφει ιδανικά και άκρως γλαφυρά ένας κριτικός του περιοδικού Guitar World, που λεει χαρακτηριστικά: "Φανταστείτε τον Paul McCartney επικεφαλή ενός συγκροτήματος με κιθαρίστα τον Jimi Hendrix, ντράμερ τον Ginger Baker (των Cream) και σαξοφωνίστα τον John Coltrane, το οποίο να το διευθύνει ο Igor Stravinsky και να έχει στίχους του William Shakespeare". Ο Pete Townshend των Who ήταν πιο λακωνικός και αρκέστηκε να δηλώσει ότι ήταν "ένα αλλόκοτο αριστούργημα", που όμως κατά παράξενο τρόπο αγαπήθηκε από όλο τον κόσμο και ανεξάρτητα από ηλικίες και επιμέρους μουσικές προτιμήσεις.

Στη γοητεία του συνεισφέρει χωρίς αμφιβολία και το καταπληκτικό του εξώφυλλο, που είναι αδύνατον να το προσπεράσεις αδιάφορα, αλλά και να το ξεχάσεις. Σχεδιάστηκε από τον Barry Godber και αποτυπώνει με τρομακτικό ρεαλισμό το περιεχόμενό του, ειδικά αν το ξεδιπλώσετε και δείτε το τρομαγμένο πρόσωπο σε πλήρη ανάπτυξη. Το βλέμμα του μοιάζει να εστιάζει με τρόμο προς το μέρος του αφτιού του, που εκτείνεται στα αριστερά σαν να ρουφά τους ήχους που προκαλούν την έντονη ανησυχία του. Στην αυθεντική του μορφή, στο εξώφυλλο δεν αναγράφεται ούτε μια λέξη ούτε καν το όνομα του συγκροτήματος. Ξεδιπλώνοντας όμως το δίσκο και κοιτώντας στο εσωτερικό του, βλέπουμε τους στίχους, αλλά και μια περίεργη, ελαφρώς αστεία και αλλόκοτη μορφή, κάτι μεταξύ θεότητας και διαβολάκου, που μας χαμογελά και τείνει το ένα χέρι της, ενώ με το άλλο μας ευλογεί.

Περίεργα πράγματα, θα σκεφτείτε και θα σπεύσετε να βάλετε το δίσκο στο πλατό, μήπως και σας λυθούν οι απορίες. Και όμως. Το πιθανότερο είναι να αυξηθούν, ειδικά αν μπορούσατε να γυρίσετε 31 χρόνια πίσω και να τον ακούσετε με τα ανυποψίαστα αφτιά ενός έφηβου του 1969. Η μουσική που ξεχύνεται από τα ηχεία είναι μια άσκηση για τις αισθήσεις μας, μια συνεχής αντίθεση ηχοχρωμάτων, εντάσεων και ηχητικών πεδίων. Οι King Crimson περνούν από το πιο ακραίο Heavy Metal στην πιο απαλή και γλυκιά μουσική δωματίου με μια άνεση και φυσικότητα που εντυπωσιάζει. Δεν έχουμε όμως εδώ μελιστάλακτες ερωτικές μελωδίες ούτε ανούσια επίδειξη ταχύτητας και έντασης. Οι δυναμικές μεταβολές που αναπτύσσονται κατά την πορεία του δίσκου αυτού είναι απαράμιλλες, αλλά ο ήχος είναι πάντα γλυκός, τα όργανα στρογγυλά, οι μελωδίες είναι εμπνευσμένες και αποδίδονται μέσω μαγευτικών φλάουτων, σαξοφώνων και mellotron. Ακόμη και αυτές οι επιλογές των οργάνων βρίσκουν τον ακροατή απροετοίμαστο και το παίξιμό τους δεν θυμίζει σε τίποτα την προσέγγιση ενός ροκ συγκροτήματος. Αίσθηση επίσης προκαλεί η εξαιρετική ισορροπία που έχει επιτευχθεί ανάμεσα στην πολυπλοκότητα του παιξίματος, της ενορχήστρωσης και της ηχογράφησης, που κρύβονται σε όλη τη διάρκεια των 44 λεπτών που διαρκεί ο δίσκος, και στη απλότητα που βιώνει ο ακροατής. Δεν υπάρχουν οι γνωστές πομπώδεις και δύστροπες μελωδικές γραμμές που εκτείνονται σε ατελείωτα μέτρα και στις οποίες μας είχαν συνηθίσει τα συγκροτήματα της περιόδου που προσπαθούσαν να εντυπωσιάσουν με την έντεχνη μουσικότητά τους, ούτε πολύπλοκες ενορχηστρώσεις που απαιτούσαν να διαθέτεις δίπλωμα μουσικής για να αποκρυπτογραφήσεις τη συνολική μελωδία και να κατανοήσεις το μουσικό πλούτο αυτού που ακούς.