Genesis

Γράφει ο Γιώργος Μπιλικάς (Orfeus)
223 άρθρα στο MusicHeaven

Albums χωρίς τον Gabriel

** A Trick Of The Tail (1976)

* Tracks: 1) Dance On A Volcano, 2) Entangled, 3) Squonk, 4) Mad Man Moon, 5) Robbery Assault And Battery, 6) Ripples, 7) A Trick Of The Tail, 8) Los Endos.

Με την παραίτηση του Gabriel, οι Genesis από Peter-led έγιναν Peter-less. Κάποιος έπρεπε να πάρει τη θέση του και αυτό το ανέλαβαν οι "παλιοσειρές" Banks & Rutherford οι οποίοι αφού άκουσαν καμιά δεκαριά ντουζίνες από υποψήφιους, ανακάλυψαν ξαφνικά ότι η λύση ήταν μπροστά στα μάτια τους. Ο Phil Collins τους έκανε μία επίδειξη των τραγουδιστικών του ικανοτήτων και αφού αποφάσισαν να αναλάβει το πόστο του τραγουδιστή, άρχισε να δύει το άστρο ενός από τους καλύτερους drummers του prog Rock και να ανατέλλει το άστρο του πιο κρύου και ανούσιου performer –αν μπορούμε να τον αποκαλέσουμε έτσι- που γνώρισε ποτέ η παγκόσμια μουσική σκηνή συμπεριλαμβανομένης και της Κρύας Βρύσης που είναι στην Κάτω Ραχούλα έξω από τον Ασπροπόταμο. Ο Phil όμως, δεν είναι υπεύθυνος για το τραγουδιστικό υλικό του παρόντος album, όπως δεν είναι υπεύθυνος και για τα δύο επόμενα.  Τα κομμάτια υπογράφονται από τους Banks & ή Rutherford, με περιστασιακές συνεργασίες του Collins ή του Hackett. Αν είχατε παράπονα για την περίοδο 1971-74 που απουσίαζε από τον ήχο των Genesis η κιθάρα, τότε θα πρέπει αυτό το album να το πετάξετε πριν το ακούσετε. Η κιθάρα είναι τόσο ελάχιστη, που αναρωτιέσαι τι κάνει ο Hackett μέσα στο στούντιο. Ο Steve όποτε –ελάχιστα- σολάρει χαρίζει στο album υπέροχες στιγμές και αυτό το κάνει στο 'Entangled' που είναι δικό του και στο 'Ripples'. Η αποχώρηση του Hackett στα 1977, επηρέασε ελάχιστα τους Genesis. Πολύς κόσμος πιστεύει το αντίθετο, αλλά δεν ισχύει. Αφού δεν τον χρησιμοποιούσαν και τον είχαν στον "πάγκο" πώς ισχύει δηλαδή;  Ο Steve παραγκωνίστηκε επιμελώς και αυτό που θα ακούσετε εδώ, είναι 50 λεπτά γεμάτα από τα σύνθια του Banks. Ο ήχος είναι μονότονος και παρ’ όλο που οι μελωδίες των τραγουδιών δεν είναι άσχημες, οι Genesis βαδίζουν προς την κατεύθυνση των Kansas, οι οποίοι βέβαια, δεν ήταν και ότι καλύτερο για το prog. Ήταν η πιο βαρετή μπάντα που υπήρξε ποτέ. Το τραγούδισμα του Phil είναι απογοητευτικό. Μοιάζει με τη φωνή του Peter, αλλά…..Πού είναι τα "σπασίματα"; Ο Phil τραγουδάει βαρετά, μονότονα και υπερβάλλει με τη βοήθεια της παραγωγής. Από δω και πέρα, η φωνή των Genesis –για όσο αντέξει- θα ηχεί ….επαγγελματική. Το 'Ripples' του Rutherford, είναι από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου και συνηγορεί σ’ αυτό ο Hackett με την κιθάρα του. Τι θεϊκό σολάρισμα είναι αυτό; Φανταστείτε ότι είναι ζήτημα αν παίζει παραπάνω από πέντε νότες και όμως το κομμάτι απογειώνεται. Το 'Squonk' είναι κι’ αυτό καλό, αλλά το 'Robbery, Assault, And Battery' μιμείται στιχουργικά το θέμα του 'Harold The Barrel'. Το 'Mad Man Moon' του Banks είναι το χειρότερο εδώ, αλλά ο Banks έχει μία καλή στιγμή με το 'Trick Of The Tail'. Πιθανότατα, είναι το τελευταίο καλό τραγούδι που έγραψαν οι  Genesis Peter-less και ο Phil -παραδόξως– του κάνει ένα αρκετά καλό τραγούδισμα. Τα υπόλοιπα δύο κομμάτια, το 'Dance On A Volcano' και το 'Entangled' του Hackett είναι και αυτά καλά. Το 'Los Endos' που κλείνει το album, είναι instrumental και σαν κομμάτι κλείνει με το θέμα του 'Squonk'.

* Σχόλιο: Καλή η τραγουδοποιία και φαίνεται ότι προσπαθούν να διατηρήσουν ένα καλό επίπεδο, αλλά οι ενορχηστρώσεις είναι μέτριες. Ο Tony Banks θέλει σφάξιμο. Αυτό το παιδί ήθελε σώνει και καλά να παίζει σύνθια και τα έβαζε παντού. Γιατί δεν του έδιναν μία 12χορδη; Ή μία 6χορδη έστω;

** Wind And Wuthering (1977)

* Tracks: 1) Eleventh Earl Of Mar, 2) One For The Vine, 3) Your Own Special Way, 4) Wot Gorilla?, 5) All In A Mouse's Night, 6) Blood On The Rooftops, 7) Unquiet Slumbers For The Sleepers, 8) In That Quiet Earth, 9) Afterglow.

Αυτό το album έπρεπε να λέγεται Synth Festival. Από την πρώτη νότα μέχρι την τελευταία, οι ηλεκτρονικοί ήχοι ξεχύνονται από παντού και δηλητηριάζουν τον αέρα που αναπνέεις και τον καφέ που πίνεις. Ύστερα πας να κοιμηθείς και τους βρίσκεις ξαπλωμένους πάνω στο κρεβάτι σου. Πω…πω… άντε τώρα να αλλάζεις σεντόνια…. Μπα… για ύπνο στον δερμάτινο καναπέ παιδιά…  Ίσως να νομίζετε ότι μισώ τα σύνθια με όλα αυτά που γράφω, αλλά σας βεβαιώνω για το αντίθετο. Τα συμπαθώ και έχω πειραματιστεί αρκετά με αυτά. Χρειάζεται όμως σωστή χρήση. Να βάλεις μεγαθήρια όπως ο Brian Eno ή ο Keith Emerson, να ανοίξεις ένα μπουκάλι καλό κόκκινο κρασί, να ανάψεις δυο κεράκια, να πάρεις την καλή σου αγκαλιά και να καθίσεις να το απολαύσεις το πράγμα. Αλλά ο Tony Banks, είναι Tony Banks. Δεν είναι ούτε Eno, ούτε Emerson και αυτό δεν αλλάζει. Πάω στοίχημα ότι ο Tony προσπαθεί απεγνωσμένα να μονοπωλήσει τον ήχο των Peter-less και το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό. Μπάντες όπως οι Kansas, αντέγραψαν κάποτε τους Genesis και τώρα οι Genesis αντιγράφουν τους Kansas. Όσο για τον Steve Hackett, παίζει δυο-τρεις νότες σε ολόκληρο το album και οι καυγάδες του με τον Banks –που είχε τον Collins με το μέρος του- είναι Ομηρικές. Τελικά, αναγκάζεται να παραιτηθεί μετά το τέλος των ηχογραφήσεων. Το album ανοίγει με το 'Eleventh Earl Of Mar', που δανείζεται τη μελωδία του από το 'Battle Of Epping Forest' και από το 'Squonk'. Ο Rutherford παραδίδει το 'Your Own Special Way' που είναι πολύ όμορφη μπαλάντα, ενώ οι Hackett & Collins συνεργάζονται στο 'Blood On The Rooftops' που ανοίγει με ακουστική κιθάρα και ορίστε πώς κυλάει το πράγμα. Υπέροχο κομμάτι. Εάν κάτι κινείται "ευγενικά" σ’ αυτό το album, είναι το 'Blood On The Rooftops'. Μόνο όμως αυτό, γιατί σε γενικές γραμμές πρόκειται για ένα βαρετό album. Ο Banks κλέβει την παράσταση με το δεκάλεπτο 'One For The Vine' και την κλέβει τόσο αρνητικά, που σε κάνει να ουρλιάζεις ότι αυτό δεν είναι κομμάτι των Genesis. Τα στιχάκια του δεν λένε απολύτως τίποτα και η μελωδία του, θα μπορούσε πολύ άνετα να είναι γραμμένη από τον Elton John όταν ήταν 10 ετών. Και όλο αυτό τώρα ήταν ανάγκη να κρατάει δέκα λεπτά; Άμα βάλετε δίπλα του και κάνα-δυο βαρετά instrumentals που περιέχει το album, τελειώσατε. Το δε 'Afterglow' που κλείνει, είναι το πιο ακατάλληλο τραγούδι για κλείσιμο και το πιο αδύνατο που έγραψαν ποτέ οι Peter-less.

* Σχόλιο: Το Trick Of The Tail, συγκριτικά με αυτό, ήταν πιο κοντά στα ίχνη του Gabriel. Υπήρχε τουλάχιστον λίγο φως εκεί. Στο Wind & Wuthering υπάρχει μόνο ένας μανάβης που ονομάζεται Banks, γυρίζει τις γειτονιές και …..όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει!!!

** And Then There Were Three (1978)

* Tracks: 1) Down And Out, 2) Undertow, 3) Ballad Of Big, 4) Snowbound, 5) Burning Rope, 6) Deep In The Motherlode, 7) Many Too Many, 8) Scenes From A Night's Dream, 9) Say It's Alright Joe, 10) The Lady Lies, 11) Follow You Follow Me.

Είναι κρίμα που μετά τον Gabriel έφυγε από τη μπάντα και ο Hackett. Αυτό είναι το πρώτο τους album χωρίς τον Steve, αλλά αν σκεφτεί κανείς πόσο ελάχιστα τον άφησαν να προσφέρει στα τρία προηγούμενα albums, δεν νομίζω ότι θα τους λείψει. Αφήστε δηλαδή που ούτε που θα κατάλαβαν την απουσία του. Έτσι κι’ αλλιώς στον πάγκο τον είχαν. Εδώ μεταλλάσσονται σε "Pop trio" και περιγράφουν το album σαν 'the beginning of a new Genesis' με τον Collins πλέον να κυριαρχεί. Το album λοιπόν αυτό, δεν διαφέρει καθόλου από τα προηγούμενα της μετά Gabriel εποχής για τον απλούστατο λόγο, ότι όπως και σε εκείνα έπαιζαν οι τρεις τους –αφού δεν χρησιμοποιούσαν τον Hackett- έτσι και σ’ αυτό παίζουν πάλι οι τρεις τους. Άρα δεν άλλαξε κάτι. Λογικό το συμπέρασμα έτσι; Ο ήχος λοιπόν κυριαρχείται από τα σύνθια του Banks και τα τύμπανα του Collins με καμιά κιθαρούλα που και που από τον Mike. Τα τραγούδια είναι μεγάλης διάρκειας και τα στιχάκια του Banks και του Rutherford είναι αξιολύπητα. Ο Phil κάνει ασκήσεις ….στιχουργικές. Ο Rutherford έχει μερικά καλά κομμάτια. Το 'Snowbound' είναι μία γοητευτικότατη μπαλάντα, το 'Deep In The Motherlode' μοιάζει σαν διασκευή του 'Eleventh Earl Of Mar' σε καουμπόϋκο στυλ και το 'Say It's Alright Joe' δείχνει καλό. Ο παλιόφιλος ο Tony έχει εδώ το επτάλεπτο 'Burning Rope' που δεν είναι τίποτα το αξιόλογο, αλλά εκτιμάμε την προσπάθεια που καταβάλλει το παιδί για να συμμετέχει στο νέο ξεκίνημα των Peter-less 'Pop Trio' Genesis. Έχει ακόμα και το 'Undertow' που στερείται έμπνευσης και –έστω σε κάποια μέρη- μιμείται τους Beatles. Το 'Scenes From A Night's Dream' θυμίζει 'Robbery, Assault And Battery' και το 'Follow You Follow Me', είναι ίσως το μοναδικό που ξεφεύγει και πλησιάζει –μερικά χιλιόμετρα- πιο κοντά στον ήχο των Genesis. Όσο για το 'Ballad Of Big' είναι και αυτό εντελώς ….καουμπόϋκο.

* Σχόλιο: Country-Western με σύνθια. Μη με ρωτάτε πώς γίνεται αυτό. Ο Collins δεν έχει εμπλακεί ακόμα σ’ αυτό που λέμε "τραγουδοποιία" και έτσι σκέφτομαι ότι αυτό το album θα έπρεπε να το ονομάσουν: And Then There Were Two.

** Duke (1980)

* Tracks: 1) Behind The Lines, 2) Duchess, 3) Guide Vocal, 4) Man Of Our Times, 5) Misunderstanding, 6) Heathaze, 7) Turn It On Again, 8) Alone Tonight, 9) Cul-De-Sac, 10) Please Don't Ask, 11) Duke's Travels, 12) Duke's End.

Αυτό το album είναι εντελώς διαφορετικό. Μπήκαμε στη δεκαετία του 80 και τα σύνθια έχουν επισήμως την τιμητική τους. Πέρα από αυτό, ο Collins προβάλλει επισήμως σαν τραγουδοποιός και επειδή αυτή την εποχή έχει προβλήματα με τη γυναίκα του, όλα του τα στιχουργήματα περιστρέφονται γύρω από αυτό. Κάνει όμως και κάτι άλλο. Εισάγει στον ήχο της μπάντας τα drum machines και είναι κρίμα που ένας τόσο καλός drummer αποφεύγει να παίξει με τα χέρια του. Επισήμως λοιπόν οι Peter-less Genesis, γίνονται Collins-led Genesis. Ο Phil μπαίνει στο album με δύο Pop κομμάτια. Τα 'Misunderstanding' & 'Turn It On Again' στα οποία βάζει τα οικογενειακά του προβλήματα να χορεύουν Disco (ειδικά το δεύτερο) και με στιχάκια που τα λένε στα ίσια (ειδικά το πρώτο) γιατί ο Phil δεν ξέρει να κάνει παιχνίδια με τις λέξεις. Δεν είναι άσχημα τα κομμάτια, αλλά είναι Pop και βέβαια, ούτε και αυτό είναι άσχημο και ούτε είναι η πρώτη φορά που ένα Pop κομμάτι συμπεριλαμβάνεται σε δίσκο των Genesis. Απλά, είναι κομμάτια κάτω του μετρίου. Το album είναι concept αλλά δεν ξέρουμε τίποτα για το story. Από τον τίτλο Duke, μαντεύουμε ότι έχει να κάνει με έναν Δούκα που ταξιδεύει 'Duke's Travels', που πρέπει να είναι παντρεμένος γιατί έχει ένα άλλο κομμάτι που το λένε 'Duchess' αλλά κάποια στιγμή ο Δούκας πεθαίνει. 'Duke's End'. Τα στιχάκια καλύτερα ας τα ξεχάσουμε. Η μουσική έχει ως συνήθως πολλά σύνθια, αλλά όλως περιέργως έχει και πολλές κιθάρες. Ίσως επειδή ο Banks κάθεται πολλές φορές στο πιάνο, ο Rutherford σκέφτεται "ευκαιρία να ακουστώ κι εγώ μια φορά βρε παιδί μου" και βουτάει την κιθάρα πριν προλάβει ο Banks να κάτσει πάλι στα σύνθια. Οι μελωδίες τώρα των τραγουδιών δεν έχουν απολύτως τίποτα που να σε "τραβάει" και όσο για το τραγούδισμα του Phil είναι εντελώς μονότονο. Βαριέμαι………….

* Σχόλιο: Θέλοντας να τονίσουν τη διαφορετικότητα αυτού του album, είπαν ότι στη δεκαετία του 80 μπήκαν άλλοι Genesis και όχι αυτοί που ξέραμε. Άρα οι Genesis που έχουμε είναι ….δύο! Τότε κι εγώ δεν έχω άλλο τρόπο να απαντήσω παρά μόνο ως εξής: Γνωρίζοντας τη διαφορετικότητα που είχαν οι Beatles από album σε album μπορείτε σας παρακαλώ να μου μετρήσετε πόσους Beatles έχουμε;

** Abacab (1981)

* Tracks: 1) Abacab, 2) No Reply At All, 3) Me And Sarah Jane, 4) Keep It Dark, 5) Dodo/Lurker, 6) Who Dunnit?, 7) Man On The Corner, 8) Like It Or Not, 9) Another Record.

Η μεγάλη αλλαγή συντελείται εδώ. Ο Collins ερωτεύεται όλο και περισσότερο τα sequencers και τα drum machines και οι Genesis μεταμορφώνονται τελικά σε μπάντα synth Pop. Η 'Dance Pop' κυριαρχεί, αλλά για στιχάκια ούτε λόγος. Είναι μεν καλύτερα από το Duke αλλά απέχουν πολύ, ακόμα και από τα μέτρια στιχουργικά επιτεύγματα των Fleetwood Mac. Η μουσική είναι βασικά ηλεκτρονική αλλά αυτό δεν πρέπει να μας φανεί περίεργο. Ηλεκτρονική μουσική είχε και ο Macca στο McCartney II και οι Jethro Tull στο A. Εδώ έχουμε και πολλές κιθάρες και ένα αίσθημα live το οποίο μάλλον οφείλεται στον Banks που όσο περνούν τα χρόνια γίνεται στα σύνθια master. Στα τραγούδια έχουν συνεργαστεί και οι τρεις εκτός από τρία (έγραψε από ένα ο καθένας μόνος του) και που αυτά είναι τα χειρότερα. Αποφασίζουν λοιπόν στο μέλλον να "πιστώνονται" και οι τρεις στις συνθέσεις των τραγουδιών, γιατί διαπιστώνουν ότι όταν θέλουν να συνεργαστούν, μπορούν να έχουν ένα αποτέλεσμα τουλάχιστον καλύτερο. Το Abacab έχει δυνατή μελωδία και κάνει φινάλε με ένα 'ρομποτικό' τζαμάρισμα. Το 'No Reply At All' είναι λίγο περίεργο. Δανείζεται τα πνευστά των προσωπικών albums του Phil Collins, αλλά ακούγεται. Το 'Me And Sarah Jane' είναι το σόλο δημιούργημα του Banks που είναι το πιο γνωστό του, αλλά έχει ηλίθια στιχάκια. Ίσως γι’ αυτό να είναι γνωστό. Το 'Dodo/Lurker' είναι καλύτερο, ξεχωρίζει, αλλά θυμίζει το 'Squonk'. Το album βαδίζει προς το τέλος με το 'Man On The Corner' που είναι ένα "φιλοσοφικό παστίτσιο" του Phil, συνεχίζει με το ανούσιο 'Like It Or Not' του Rutherford και κλείνει με τη νοσταλγική νότα του 'Another Record'.

* Σχόλιο: Σε γενικές γραμμές, δεν είναι άσχημο album. 1. Έχει ιστορικό ενδιαφέρον γενικά για την Pop. 2. Τα τραγούδια ακούγονται και είναι καλύτερα από τα τρία προηγούμενα albums που έκαναν. 3. Έχει όμορφο εξώφυλλο. 4. Ο Phil προσπαθεί να κάνει καλύτερο το τραγούδισμά του και το καταφέρνει. 5. Αν έχετε ήδη αγοράσει το Wind And Wuthering, δεν έχετε καμία δικαιολογία για να μην αγοράσετε το Abacab που είναι καλύτερο.

** Genesis (1983)

* Tracks: 1) Mama, 2) That's All, 3) Home By The Sea, 4) Second Home By The Sea, 5) Illegal Alien, 6) Taking It All Too Hard, 7) Just A Job To Do, 8) Silver Rainbow, 9) It's Gonna Get Better.

Ο ήχος του drum machine σε "αρπάζει" αμέσως με το ξεκίνημα του 'Mama' και σου δίνει την εντύπωση ότι αυτό που πρόκειται να ακούσεις στη συνέχεια, είναι το Abacab vol. 2, αλλά γρήγορα διαπιστώνεις ότι κάνεις λάθος. Το album αυτό δεν έχει καμία τέτοια φιλοδοξία και απέχει πολύ από το Abacab. Τα στιχάκια του είναι έξυπνα, τα κομμάτια είναι απολαύσιμα και τελικά πρόκειται για ένα καθαρόαιμο Pop album. Μετά από 8 χρόνια χωρίς τον Gabriel, καταφέρνουν να γράψουν "πιασάρικες" μελωδίες και είναι όλες original χωρίς να επαναλαμβάνουν τους εαυτούς τους. Κιθάρα δεν υπάρχει πουθενά και πέρα απ’ αυτό, αμφιβάλλω εάν ο Phil άγγιξε έστω ένα τύμπανο ή ένα πιατίνι. Ο Tony όμως δείχνει να έχει τιθασεύσει τις υπερβολές του εκτός από το 'Second Home By The Sea' στο οποίο αποφασίζουν ηλιθιωδώς να τζαμάρουν. Όλοι ασφαλώς γνωρίζετε το 'That's All', που είναι το πιο γνωστό εδώ, αλλά και το 'Mama' που προσεγγίζει ατμοσφαιρικά το 'In The Air Tonight' ένα από τα καλύτερα κομμάτια του Phil στην σόλο καριέρα του. Στα λιγότερο γνωστά, συναντάμε το αντιρατσιστικό 'Illegal Alien', το  'Taking It All Too Hard' που το ρεφρέν του αγγίζει ατμοσφαιρικά το 'No Reply At All', το δολοφονικό 'Just A Job To Do' και το πολύ καλό 'Silver Rainbow'. Όλα αυτά, έχουν πολύ όμορφες μελωδίες και εξ ίσου όμορφα στιχάκια. Ίσως τα προσωπικά προβλήματα του Phil λόγω του πρόσφατου διαζυγίου του, να τον έκαναν περισσότερο έμπειρο. Υπάρχουν φυσικά και κάνα-δυο τραγούδια κάτω του μετρίου όπως είναι το 'It's Gonna Get Better' και τα 'Home By The Sea' & 'Second Home By The Sea'. Μην κάνετε όμως το λάθος να το ακούσετε αμέσως μετά το Foxtrot, ή μετά από το Selling England γιατί θα πάθετε αλλεργία και σας συμβουλεύω να προφυλάξετε τον εαυτό σας. Είναι σα να βάλεις να ακούσεις το Bridges To Babylon αμέσως μετά το Sticky Fingers και να προσπαθείς να βρεις κοινά στοιχεία.

* Σχόλιο: Καθαρόαιμο Pop album. Με την τραγουδοποιία του Phil να έχει ωριμάσει, είναι το καλύτερο που έκαναν από την εποχή του Trick Of The Tail.

** Invisible Touch (1986)

* Tracks: 1) Invisible Touch, 2) Tonight Tonight Tonight, 3) Land Of Confusion, 4) In Too Deep, 5) Anything She Does, 6) Domino, 7) Throwing It All Away, 8) The Brazilian.

Το album αυτό, είναι ακόμα περισσότερο Pop. Κάτι γίνεται με τα στιχάκια εδώ. Οι Peter-less κάνουν απλά και προσβάσιμα ερωτικά τραγούδια. Ο Phil το έκανε ήδη αυτό στα solo albums του, αλλά φαίνεται ότι δεν ήταν ικανός να προτείνει κάτι καλύτερο στη μπάντα που κάποτε μας έλεγε ιστορίες για Ερμαφρόδιτους και για μάχες ανάμεσα σε ανθρώπους και Γίγαντες. Ξεκίνησαν την ερωτική θεματική στο Wind And Wuthering αλλά εδώ το παρακάνουν. Τα κομμάτια είναι τριτοκλασάτα, στερούνται δομής και ταιριάζουν για 12χρονα πιτσιρίκια. Το 'Invisible Touch', θα μπορούσε να το κάνει κάποιος άλλος καλύτερο. Ο Phil δεν μπορεί. Αν προσθέσουμε τώρα και το γεγονός ότι δεν είναι σπουδαίος τραγουδοποιός, αλλά ούτε και σπουδαίος τραγουδιστής, καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Το 'Tonight Tonight Tonight' δεν αξίζει τα εννέα του λεπτά, το 'In Too Deep' φαίνεται ότι κάτι προσπαθεί να κάνει και το 'Anything She Does' πάει προς Techno. Το 'Domino' θεωρείται ότι είναι το καλύτερο κομμάτι, αλλά είναι βαρετό. Η αλήθεια είναι ότι προσπαθεί να δείξει μια prog ταυτότητα πρώτα από όλα με τα δέκα λεπτά που διαρκεί (σκεπτικό ότι τα prog κομμάτια είναι μεγάλα), με τα πολλά μέρη του (τα prog είναι πολυμερή), αλλά μετατρέπεται σε Disco και στην πραγματικότητα απέχει πάρα πολύ ακόμα και από τα μέτρια κομμάτια του Gabriel. Το τραγούδισμα του Phil, όπως πάντα δεν προξενεί καμία εντύπωση και το υλικό το ξέρουμε πάρα πολύ καλά. Σύνθια, drum machines και άγιος ο θεός. Το 'Mama' ήταν πολύ καλύτερο συγκριτικά με αυτό. Το 'Brazilian' είναι instrumental, έχει καλές prog προθέσεις και κλείνει το album. Τα παιδιά είχαν καλές ιδέες και η τραγουδοποιία του Phil βελτιώθηκε μέσα στα χρόνια. Αυτή την εποχή όμως, μπερδεύεται και με την παραγωγή του  album August του Eric Clapton που δεν ήταν καθόλου καλό. Τα albums αυτά μοιάζουν μεταξύ τους στη δομή. Τα σύνθια και τα drum machines βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και παρ’ όλο που όλοι τους έχουν σαρανταρίσει, νομίζεις ότι με αυτές τις παραγωγές ασχολήθηκε ένας …δεκάχρονος.

* Σχόλιο: Το Invisible Touch, τους έκανε ακόμα μεγαλύτερους superstars από όσο ήταν και τα περισσότερα κομμάτια ήταν τα αγαπημένα των ραδιοφωνικών σταθμών σε καθημερινή βάση. Ο χρόνος όμως, είναι ο καλύτερος γιατρός. Έτσι δεν λένε; Για να δούμε θα γιατρέψει τίποτα;

** We Can't Dance (1991)

* Tracks: 1) No Son Of Mine, 2) Jesus He Knows Me, 3) Driving The Last Spike, 4) I Can't Dance, 5) Never A Time, 6) Dreaming While You Sleep, 7) Tell Me Why, 8) Living Forever, 9) Hold On My Heart, 10) Way Of The World, 11) Since I Lost You, 12) Fading Lights.

Μετά από πέντε χρόνια διάλειμμα, αποφασίζουν ότι …δεν μπορούν να χορέψουν!!! Το album διαρκεί πάνω από 70 λεπτά. Όλα τα κομμάτια είναι μεγάλα και η μεγάλη τους διάρκεια, τα κάνει ακόμα χειρότερα από όσο είναι. Καθώς τα σύνθια και οι κιθάρες χάνονται στο βάθος του ήχου, μοιάζει σα να είναι ένα solo album του Phil Collins που το βάζεις στο player όταν …νυστάζεις!!! Μόνο τρία κομμάτια υπάρχουν που χωρίς να είναι  σπουδαία, τουλάχιστον ακούγονται χωρίς να σε παίρνει ο ύπνος, γι’ αυτό σας συνιστώ να ακούσετε πρώτα αυτά. Στο  'I Can't Dance' ο Phil εκθέτει την όλη του φιλοσοφία μέσα σε ένα στιχάκι:  : 'I can't Dance, I can't sing, I'm just standing here selling everything'. Έξοχα!!! Το 'Jesus He Knows Me' είναι ένα κομμάτι που κάπως σε κρατάει και τουλάχιστον δεν είναι Techno ή κάτι παρεμφερές και το 'No Son Of Mine' έχει ένα Pop ενδιαφέρον. Αν τώρα σας έρχονται τα πρώτα χασμουρητά, ίσως είναι καιρός να περάσουμε και στα υπόλοιπα κομμάτια. Το 'Tell Me Why' είναι απαίσιο και το 'Hold On My Heart' φαίνεται σα να είναι κομμένο από κάποιο solo album του Collins. Ίσως ήδη να μισοκοιμόσαστε, αλλά ξαφνικά κάτι πιάνει το αυτί σας και μισανοίγετε το μάτι (το ένα). Μα βέβαια. Είναι το δεκάλεπτο 'Fading Lights' που κλείνει το album και που καταβάλλει "φιλότιμες" prog προσπάθειες, αλλά εσείς μην πτοείστε και μην εκνευρίζεστε. Πρόκειται βέβαια για κακή prog και καλύτερα να το δείτε με την ματιά της απόδρασης από την κακή Pop που ακούγατε –αν ακούγατε- τόση ώρα.

* Σχόλιο: Πρόκειται στην ουσία για ένα προσωπικό album του Phil Collins και το ερώτημα είναι: Τι ρόλο έπαιξαν οι Banks & Rutherford εδώ; Φαίνεται ότι ο Phil πήγε και τους είπε: 'Έχω μια ντουζίνα τραγούδια, αλλά θέλω να χρησιμοποιήσω το λογότυπο των Genesis. Αν συμφωνείτε, θα πάρετε και κάνα φράγκο Αν όχι, θα σας φάει το σκοτάδι και η αφάνεια'. Κάπως έτσι. Στο μεταξύ, εσείς, να μην ξεχάσετε να θυμηθείτε να μην αγοράσετε αυτό το album.

** Calling All Stations (Το Χειρότερο, 1997)

* Tracks: 1) Calling All Stations, 2) Congo, 3) Shipwrecked, 4) Alien Afternoon, 5) Not About Us, 6) If That's What You Need, 7) The Dividing Line, 8) Uncertain Weather, 9) Small Talk, 10) There Must Be Some Other Way, 11) One Man's Fool.

Όταν ο Phil Collins ανακοίνωσε ότι εγκαταλείπει τη μπάντα, μάλλον θα σκέφτηκε ότι οι Mike & Tony θα το διαλύσουν. Έκανε όμως λάθος.  Οι Tony & Mike αποφάσισαν να ψάξουν για τον τρίτο Peter Gabriel και έδωσαν το σκήπτρο στον Ray Wilson. Τους διέφυγε όμως το γεγονός ότι είχαν περίπου 20 χρόνια να γράψουν ένα τραγούδι αφού όλα τα είχε αναλάβει ο Phil. Πρώτα από όλα, έχουμε εδώ την δήλωση του Banks, ότι η φωνή του Ray Wilson μοιάζει με τη φωνή του Peter Gabriel. Ε λοιπόν σας διαβεβαιώνω ότι εάν ο Banks έχει δίκιο, τότε η δική μου φωνή μοιάζει με τη φωνή του Robert Plant. Σας διαβεβαιώνω επίσης, ότι η φωνή του Wilson μοιάζει με τη φωνή του George Michael σε ….κώμα!!! Ο Ray τραγουδάει ψυχρά και ρομποτικά, ο Mike προσθέτει σκληρά μηχανικά riffs και ο Banks κάνει ότι χειρότερο θα μπορούσατε να φανταστείτε. Σαν αποτέλεσμα, έχουμε ένα album που θα ήταν ότι έπρεπε για να ασκούν τα βασανιστήριά τους οι απανταχού ανά τον κόσμο χούντες. Θα μπορούσε πολύ άνετα να είχε κυκλοφορήσει στη Γερμανία του Χίτλερ, στην Ελλάδα του Παπαδόπουλου, ή στη Χιλή του Πινοσέτ.  Τα κομμάτια πραγματικά δεν αξίζουν –πιστέψτε με- ούτε ένα σχόλιο. Πώς να αποκαλέσεις τραγούδι κάτι που στερείται μελωδίας;

* Σχόλιο: Πρόκειται για ένα album των 'anti-Genesis'.