Queen

Γράφει ο Γιώργος Μπιλικάς (Orfeus)
223 άρθρα στο MusicHeaven

Δεκαετία 70

*** Τα Albums: (1973-1979)

** Queen (1973)

* Tracks: 1) Keep Yourself Alive, 2) Doing All Right, 3) Great King Rat, 4) My Fairy King, 5) Liar, 6) The Night Comes Down, 7) Modern Times Rock 'N' Roll, 8) Son And Daughter, 9) Jesus, 10) Seven Seas Of Rhye.

Πολύ καλό debut album. Για πολλούς, οι Queen "αρχίζουν" στο 'Bohemian Rhapsody', αλλά αυτό το debut album έχει πράγματα που δεν θα τα βρεις πουθενά αλλού. Από τις πρώτες ήδη νότες του 'Keep Yourself Alive' που ανοίγει, καταλαβαίνεις ότι τον ίδιο ήχο αντέγραψε αργότερα ο David Gilmour για τα 'Run Like Hell' & 'Another Brick In The Wall Part 1'. Το 'Keep Yourself Alive' σου δίνει τη δυνατότητα να τους συγκρίνεις άνετα με τους Led Zeppelin. Για το 'Liar' τι να πω; Το riff θυμίζει Led Zeppelin, τα στιχάκια Steeleye Span και το ρεφρέν Argent. Πράγματα δηλαδή εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά αυτοί είναι οι Queen. Ελκυστικοί, διασκεδαστικοί και ξέρουν πώς να σου τραβήξουν την προσοχή. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί τα σολαρίσματα του May στο 'Liar' που τελικά αποδεικνύεται το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Το 'Doing All Right' είναι μία πολύ όμορφη μπαλάντα, αλλά το 'Night Comes Down' με το οπερετικό τραγούδισμα του Freddie, μοιάζει με παρωδία Argent. Ο Roger Taylor πάει να παίξει εκτός έδρας στο γήπεδο των Led Zeppelin με το 'Modern Times Rock'n'Roll' και δεν τα καταφέρνει καθόλου καλά, ενώ αντίθετα ο Brian May λάμπει τόσο με το 'Keep Yourself Alive' όσο και με το εξαιρετικό 'Son And Daughter'. Στο μεταξύ ο Freddie μπερδεύεται με multi-parts πειραματισμούς και η μπάντα καταλήγει αντί να παίζει, να κάνει μόνο φασαρία. Παρ’ όλα αυτά, τα 'Great King Rat', 'My Fairy King' & 'Jesus' είναι πολύ όμορφα.

* Σχόλιο: Τολμηρό για την εποχή του. Είναι πάρα πολύ καλό και στην ουσία αυτό είναι το επαναστατικό album των Queen και όχι το  Night At The Opera ή οτιδήποτε άλλο έκαναν μετά. Σαφώς, δεν εισάγουν πολλά στοιχεία από opera όπως έκαναν αργότερα, αλλά το έμβρυο είναι εμφανέστατο. Ότι υπάρχει στο "Jesus" υπάρχει και στο "Bohemian Rhapsody". Εκτός αυτού, ο Brian May βρίσκεται σαν κιθαρίστας στα καλύτερά του.

* Να το πάρω; Εάν δεν είσαι στη 'light' πλευρά των Queen και είσαι στη 'heavy', αυτό το album είναι για σένα.

** Queen II (1974)



* Tracks: 1) Procession, 2) Father To Son, 3) White Queen (As It Began), 4) Some Day One Day, 5) The Loser In The End, 6) Ogre Battle, 7) The Fairy Feller's Master-Stroke, 8) Nevermore, 9) The March Of The Black Queen, 10) Funny How Love Is, 11) Seven Seas Of Rhye.

Στο Queen II, η μπάντα αρχίζει να βρίσκεται πιο κοντά στην ηχητική ταυτότητα που την καθιέρωσε, αλλά τη χωρίζει σε δύο πλευρές. Η μία είναι η heavy "μεταλλική" προσέγγιση στην οποία γίνεται ακόμα πιο δυναμική και επιθετική από ότι στο προηγούμενο album. Ο Brian May –ας πούμε- εξελίσσεται σε master της κιθάρας. Το 'Father To Son' για παράδειγμα, είναι ότι πιο heavy ηχογραφήθηκε στα 1974, αν υπολογίσεις και το γεγονός ότι οι Black SABBAth δεν κυκλοφόρησαν δίσκο εκείνη τη χρονιά. Η δεύτερη προσέγγιση είναι η 'light' με ακουστικές κιθάρες, με πιάνα και με γλυκό, τρυφερό και οπερετικό τραγούδισμα από τον Freddie. Υπάρχει όμως εδώ και μία τρίτη προσέγγιση που έλειπε από το debut album και ίσως γι’ αυτό ήταν διαφορετικό. Πρόκειται για την προσέγγιση του τύπου 'Παγκόσμιος Ύμνος' που έβαλε τους Queen στο Arena Rock και εκεί που άλλες μπάντες δεν το είχαν δει αυτό ούτε στον ύπνο τους, οι Queen δείχνουν πανέτοιμοι να το πραγματοποιήσουν.

Το Queen II λοιπόν είναι ένα είδους 'concept' album αφού η μπάντα το χωρίζει σε 'white Queen' side και σε 'black Queen' side, χωρίς ωστόσο να διαφέρουν οι πλευρές του δίσκου μεταξύ τους. Μοιράζονται και οι δύο τις μπαλάντες, τα heavy Rockers και τους 'Παγκόσμιους Ύμνους' και αν η μπάντα ήθελε να κάνει ένα λογοπαίγνιο, εμείς δεν έχουμε κανένα πρόβλημα. Δεν υπάρχουν εδώ κατ’ ανάγκη άσχημα τραγούδια, αλλά πολλά είναι μέτρια και σε μερικά άλλα, λες απλά "ok". Οι Queen μας κάνουν μία συνεχή επίθεση από ιδέες που αν δεν μετατρέπουν το album σε ορμητικό, το κάνουν τουλάχιστον 'εξαντλητικό'.

Το 'Ogre Battle', είναι ένα εξαιρετικό κομμάτι με τον Brian May να εναλλάσσει το "επικό" με το "μεταλλικό" ηχώντας κάπου ανάμεσα στους  Pete Townshend & Ritchie Blackmore. Το 'Father To Son' ηχεί χαοτικά (δεν το λέω με αρνητική έννοια) και το πολυπαιγμένο από τα ραδιόφωνα 'Seven Seas Of Rhye' ηχεί νορμάλ επειδή βασίζεται σε μία όμορφη αλλά ρουτινιάρικη Pop μελωδία χωρίς καμία επινόηση. Είναι με άλλα λόγια ένα εύπεπτο "πιασάρικο" κομμάτι. Ο Taylor μετά την ήττα που υπέστη στο γήπεδο των Led Zeppelin, αυτή τη φορά πηγαίνει να παίξει στο γήπεδο των Deep Purple (πάλι εκτός έδρας δηλαδή) με το 'Loser In The End' και χάνει ξανά. Η μπάντα όμως έχει έτσι κι αλλιώς τα 'δάνεια' στο τσεπάκι και χωρίς τη συνεργασία του Roger.

Το 'White Queen' είναι ένα υπέροχο ακουστικό (με εξάρσεις) κομμάτι. Ρέστα ο Freddie. Το 'Some Day One Day' ηχεί κάπως "ενοχλητικά", τα 'Fairy Feller's Master-Stroke' & 'March Of The Black Queen' λειτουργούν σαν προθάλαμος της οπερετικής επιτυχίας των δύο επόμενων albums και το 'Funny How Love Is' ηχεί σαν ABBA.

* Σχόλιο: Μεταβατικό. Οι μελωδίες υποφέρουν, αλλά η μπάντα έχει αρκετές ιδέες για να τις μετατρέψει σε αξιόλογες. Σοφή κίνηση να βγει το 'Seven Seas Of Rhye' σε single, όπως επίσης σοφή κίνηση ήταν και η είσοδος των "Παγκόσμιων Ύμνων" στο album αυτό.

* Να το πάρω; Δεν είναι απαραίτητα άσχημο, αλλά είναι ασφυκτικό από την άποψη ότι δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα. Είναι σα να τρως και να έχεις κάποιον να σε μπουκώνει συνέχεια πριν προλάβεις να καταπιείς. Είναι σα να σε κολλάει στον τοίχο ένα αόρατο χέρι και να μη μπορείς να ξεφύγεις από πουθενά. Το αντέχεις;

** Sheer Heart Attack (1974)

* Tracks: 1) Brighton Rock, 2) Killer Queen, 3) Tenement Funster, 4) Flick Of The Wrist, 5) Lily Of The Valley, 6) Now I'm Here, 7) In The Lap Of The Gods, 8) Stone Cold Crazy, 9) Dear Friends, 10) Misfire, 11) Bring Back That Leroy Brown, 12) She Makes Me, 13) In The Lap Of The Gods...Revisited.

Αυτό το album σηματοδοτεί την "άφιξη" των Queen στην Αρένα. Η επίθεση ιδεών συνεχίζεται ακατάπαυστα από όλα τα μέτωπα, δεν ξέρεις από πού να "φυλαχτείς" και ο Freddie δεν ξέρει τον τρόπο να το διαχειριστεί γιατί από τις  φιλοδοξίες του και την πολύ-δημιουργικότητά του, χάνει τον "μπούσουλα".

Το 'Brighton Rock' είναι άκρως εντυπωσιακό κομμάτι. Μπορεί να "ξεχνάς" το falsetto του Freddie, αλλά δεν ξεχνάς με τίποτα το ατέλειωτο σολάρισμα του May που κλέβει κυριολεκτικά την παράσταση και πιθανότατα να έφερε πολλούς επίδοξους κιθαρίστες της εποχής στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. Το 'Killer Queen' είναι χωρίς αμφιβολία ότι καλύτερο ηχογράφησαν ποτέ οι Queen με έναν αξεπέραστο Freddie και με το σολάρισμα του May να είναι "όλα τα λεφτά". Πρόκειται για music hall ή αν θες να το πω πιο σωστά, πρόκειται για 'Rock music hall' και είναι κάτι που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ πριν αλλά ούτε και έγινε ξανά μετά απ’ αυτό. Τα υπόλοιπα κομμάτια κάπως βαλτώνουν, αλλά ευτυχώς είναι μικρά. Οι Freddie & Co επικεντρώνονται περισσότερο στο να μιξάρουν διαφορετικά μουσικά είδη, αλλά δυστυχώς τα περισσότερα κομμάτια είναι άστοχα. Αν δεν είσαι "φανατίλα", εάν δηλαδή -με άλλα λόγια- δεν μαζεύεις τη στάχτη του Freddie με τη γλώσσα, θα νοιώσεις ότι τα κομμάτια πραγματικά δεν έχουν πού να πάνε. Όπως και να το κάνουμε, οι Queen δεν είναι Beatles.

Θα ήταν κοπλιμέντο για τους Queen να συγκρίνω το 'Now I'm Here' με τους Led Zeppelin, αλλά συγκρίνεται μόνο με τους Bad Company και αυτό δεν είναι κοπλιμέντο. Όμως το 'Stone Cold Crazy' είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Είμαι βέβαιος ότι το riff του, λειτούργησε σαν επιρροή για τους SABBAth στο 'Symptom Of The Universe' αλλά πέρα από αυτό το riff, δεν έχει τίποτα άλλο. Οι μπαλάντες 'Dear Friends' & 'Lily Of The Valley' είναι ατμοσφαιρικές, έχουν καλό τραγούδισμα, αλλά με αφήνουν αδιάφορο. Δεν είναι σαν το 'White Queen'.

Το 'Bring Back That Leroy Brown' ακούγεται αστείο, το 'In The Lap Of The Gods' θα σου προξενήσει ενδιαφέρον μόνο στο δεύτερο μέρος και ο Taylor δίνει για τρίτη φορά έναν αγώνα εκτός έδρας και αυτή τη φορά πηγαίνει να παίξει στο γήπεδο των Black SABBAth παίζοντας a la Free (δεν εννοώ 'free-style', αλλά εννοώ τη μπάντα των Free) με το 'Tenement Funster'. Το τραγούδι δεν είναι ωραίο, αλλά το θέμα  είναι ότι τελικά αυτό το παιδί καλό είναι να βρει ένα δικό του στυλ αφού θέλει να το παίζει τραγουδοποιός και αφού το βρει, είναι επίσης καλό να δώσει μερικά "φιλικά" πρώτα στο δικό του γήπεδο και μετά να τολμήσει να βγει εκτός έδρας.

* Σχόλιο: Αυτό ή το λατρεύεις, ή το μισείς θανάσιμα. Σημαντικό όμως για τους Queen γιατί βρήκαν το στυλ που τους καθιέρωσε.

* Να το πάρω; Ε σκέψου ότι έχει μέσα τα 'Killer Queen' & 'Brighton Rock' εκτός και αν προμηθευτείς το Singles Box, γιατί μόνο εκεί βρίσκονται.

** A Night At The Opera (1975)



* Tracks: 1) Death On Two Legs, 2) Lazing On A Sunday Afternoon, 3) I'm In Love With My Car, 4) You're My Best Friend, 5) '39, 6) Sweet Lady, 7) Seaside Rendevouz, 8) The Prophet's Song, 9) Love Of My Life, 10) Good Company, 11) Bohemian Rhapsody, 12) God Save The Queen.

Ο πλέον υπερτιμημένος δίσκος του πλανήτη. Με την κυριολεξία του όρου progressive, το Night At The Opera δεν έχει πολυπλοκότητα. Τη στιγμή που άλλες progressive μπάντες όπως οι Jethro Tull "μεσαιωνίζουν" τον ήχο τους, οι Queen κινούνται στα πλαίσια του music hall ή του heavy και οι φωνητικές τους αρμονίες οφείλονται στις πολυκάναλες τεχνικές της ηχογράφησης. Πολλές από αυτές, είναι βέβαια πολύ όμορφες. Το κεντρικό και κυρίαρχο συμβάν του album είναι το "πάντρεμα" του 'Rock' με την 'opera' και οφείλω να ομολογήσω ότι ο "γάμος" αυτός είναι από τους πλέον επιτυχημένους που έχουν γίνει ποτέ.

Ο Freddie τραγουδάει πραγματική opera σε Pop/Rock background και με όλα τα υπόλοιπα που συμβαίνουν στο ενδιάμεσο. Τα στιχάκια βέβαια, δεν έχουν τίποτα να πουν, αλλά ποιος νοιάζεται γι’ αυτό; Από τη στιγμή που το τραγούδισμα του Freddie είναι ένας πλήρης θρίαμβος, δεν νοιάζεται κανείς για τα στιχάκια, γιατί όλοι θαυμάζουν αυτό που ακούν να συμβαίνει. Και ενώ νόμιζες ότι το Sheer Heart Attack βουλιάζει κάτω από το βάρος του ίδιου του υλικού του, το Night At The Opera προχωράει ακόμα πιο πέρα. Εκτός βέβαια από το θρυλικό 'Rhapsody', υπάρχει εδώ και ο επικός μαραθώνιος που λέγεται 'Prophet's Song'. Όλα τα υπόλοιπα κομμάτια είναι –σε σύγκριση με αυτά τα δύο- πολύ μικρότερα. Το 'Sweet Lady' δείχνει χωρίς έμπνευση και το 'I'm In Love With My Car' του Taylor είναι τραγουδισμένο άγρια. Το 'Lazing On A Sunday Afternoon' είναι αστείο, το 'You're My Best Friend' είναι Brit Pop, το 'Seaside Rendezvous' είναι Ragtime και το '39' του Brian May, είναι πιστή αντιγραφή του 'When The Ship Comes In' του Bob Dylan. Τώρα το γιατί ο Dylan δεν τους έκανε μήνυση, είναι ένα αναπάντητο ερώτημα. Πίσω από όλα αυτά, ενεδρεύει η πιο υπέροχη μπαλάντα που έγραψαν ποτέ και εννοώ βέβαια το ανεπανάληπτο 'Love Of My Life'. Υπάρχει φυσικά και το 'Death On Two Legs' που ανοίγει το album και στο οποίο ο Freddie κάνει το πιο άγριο και το πιο θυμωμένο τραγούδισμα που έκανε ποτέ του.

Σε όλα τα κομμάτια, τα riffs είναι εξαιρετικά και ο Freddie είναι αξεπέραστος. Παρ’ όλο που δεν είναι όλα σούπερ και παρ’ όλο που δεν έχουν όλα μία κοινή κατεύθυνση και ένα δέσιμο μεταξύ τους, δεν είναι εύκολο να τα δεις ξεχωριστά γιατί νοιώθεις ότι υπάρχει κάτι που τα κρατάει όλα μαζί σα μια γροθιά και αυτό το κάτι λέγεται "τεχνητή ψυχαγωγία". Έτσι έχουν τα πράγματα στα 1975. Μπαίνεις στο στούντιο και έχεις τη δυνατότητα να κάνεις ότι έχεις μέσα στο κεφάλι σου. Φαντάσου δηλαδή τι μπορεί να κάνει κανείς σήμερα.

* Σχόλιο: Πρόκειται στην ουσία για μία πολυμερή σουίτα που έχει μεν τα αδύνατα σημεία της, αλλά περιέχει και μέρη που ανήκουν στα καλύτερα που έχουν ηχογραφηθεί ποτέ.

* Να το πάρω; Δεν σε πιστεύω ότι μου κάνεις αυτή την ερώτηση, γιατί είμαι σίγουρος ότι το έχεις.

** A Day At The Races (1976)

* Σχόλιο: Μάλλον μελοδραματικό είναι το album αυτό.

* Να το πάρω; Αν είχες το Night και το Day πακέτο, θα είχες ένα σούπερ διπλό album.

** News Of The World (1977)

* Tracks: 1) We Will Rock You, 2) We Are The Champions, 3) Sheer Heart Attack, 4) All Dead, All Dead, 5) Spread Your Wings, 6) Fight From The Inside, 7) Get Down, Make Love, 8) Sleeping On The Sidewalk, 9) Who Needs You, 10) It's Late, 11) My Melancholy Blues.

Εδώ συμβαίνει μία σοβαρή, αλλά όχι απροσδόκητη μετατόπιση. Επιφανειακά, εξακολουθούν να βαδίζουν στο Rock/opera και στο opera/music hall μονοπάτι, ροκάρουν περισσότερο από το Day, αλλά αντιλαμβάνεσαι ότι η ζυγαριά αρχίζει να γέρνει προς την 'soft' πλευρά της μπάντας, παρ’ όλο που το 'arena-Rock' παίρνει σάρκα και οστά.

Δολώνουν με το 'We Will Rock You' και συνεχίζουν με το 'We Are The Champions' που είναι καλύτερο σαν τραγούδι, αλλά εξυπηρετεί τον ίδιο σκοπό. Το 'We Will Rock You' που μπαίνει πρώτο και ανοίγει το album, δείχνει και μία μετατόπιση στο image του Freddie. "Δεν είναι μόνο η όπερα. Μπορούμε και να ροκάρουμε και ιδού η απόδειξη" (αν υποθέσουμε βέβαια ότι το ανόητο και απλοϊκό 'We Will Rock You' είναι τραγούδι).

Ο Taylor με το 'Fight From The Inside' βάζει στην τσέπη τον υποβιβασμό του στη Β’ Εθνική και ο May ρολλινγκστονίζει στο 'Sleeping On The Sidewalk' που δεν οδηγεί πουθενά γιατί πολύ απλά οι Queen δεν είχαν ποτέ κάποια σχέση με το a la Rolling Stones Blues. Ευτυχώς, το album σώζεται από το light υλικό. Τα τραγουδισμένα από τον Freddie (εννοείται αυτό) 'All Dead All Dead' & 'Spread Your Wings' είναι υπέροχα με το 'All Dead' να έρχεται πρώτο στις προτιμήσεις μου.

Το 'It's Late' ροκάρει αλλά είναι μεγάλο, το 'Who Needs You' είναι πραγματικά πολύ χαριτωμένο και το ατμοσφαιρικό 'My Melancholy Blues' είναι απολαυστικότατο για τους θαυμαστές της φωνής του Freddie.

Όμως, ΤΟ τραγούδι του δίσκου είναι το 'Get Down Make Love' που θα μπορούσε να είναι και μία απάντηση στους Zeppelin και στο 'Whole Lotta Love'.

* Σχόλιο: Παιχνιδιάρικο album. Εξαρτάται πώς προτιμάς τους Queen. Σου δίνει ενέργεια με τα δύο πρώτα, αλλά εξακολουθώ να επιμένω ότι το 'We Will Rock You' είναι μία ανοησία. Είναι ένα δόλωμα για τους κακόγουστους. Θα τσιμπήσεις;

* Να το πάρω; Μην τσιμπάς με το 'We Will Rock You'. Καλύτερα Get Down and Make Love!

** Jazz (1978)

* Tracks: 1) Mustapha, 2) Fat Bottomed Girls, 3) Jealousy, 4) Bicycle Race, 5) If You Can't Beat Them, 6) Let Me Entertain You, 7) Dead On Time, 8) In Only Seven Days, 9) Dreamer's Ball, 10) Fun It, 11) Leaving Home Ain't Easy, 12) Don't Stop Me Now, 13) More Of That Jazz.

Το Jazz δεν προσθέτει πολλά στο "πακέτο" των Queen. Είναι όμως όχι μόνο καλύτερο από το προηγούμενο, αλλά ανταγωνίζεται στα ίσια  και το Night At The Opera, με ιδανικά hard Rock και light κομμάτια. Εντάξει, αφήνουμε απ’ έξω τον Taylor που βάζει πλώρη πλέον για την Γ’ Εθνική αφού τα 'Fun It' & 'More Of That Jazz', είναι τα χειρότερα κομμάτια του δίσκου.

Ο star είναι αναμφισβήτητα ο Freddie που κλέβει την παράσταση με πέντε κομμάτια. Στο 'Mustapha' ο Mr Bulsara δείχνει το εξ ανατολής background του, το 'Jealousy' είναι μια υπέροχη μπαλάντα, το 'Let Me Entertain You' είναι arena-Rock, το 'Don't Stop Me Now' είναι ένα από τα πέντε καλύτερα που έγραψαν ποτέ οι Queen και το 'Bicycle Race' είναι το καλύτερο από όλα.

Ο Brian May ανταγωνίζεται στα ίσια τον Freddie με το 'Fat Bottomed Girls', ενώ με το 'Dead On Time' δείχνει ότι δεν ξεχνάει τα γρήγορα δάχτυλά του και κάνει folk/Rock με το 'Leaving Home Ain't Easy' ακουμπώντας τους Eagles.

Ο Deacon έχει πιο αδύνατα κομμάτια, αλλά είναι αποδεκτά και τουλάχιστον καλύτερα από τα κομμάτια του Mr Taylor. Το 'If You Can't Beat Them' δείχνει "ξεσηκωτικό" και το 'In Only Seven Days' αγγίζει το στυλ του McCartney.

* Σχόλιο: Επινοητικό όπως ποτέ πριν, αλλά και ποτέ μετά. Το τελευταίο στουντιακό για τη δεκαετία του 70, αλλά και το τελευταίο χωρίς synthesizers, αφού μέχρι τώρα όλα τους τα albums είχαν την ένδειξη: 'no synthesizers were used'.

* Να το πάρω; Κατά τη γνώμη μου αξίζει. Συνεχίζει στο δρόμο που χάραξε το Night.

** Live Killers (Live, 1979)

* Tracks: 1) We Will Rock You, 2) Let Me Entertain You, 3) Death On Two Legs, 4) Killer Queen, 5) Bicycle Race, 6) I'm In Love With My Car, 7) Get Down Make Love, 8) You're My Best Friend, 9) Now I'm Here, 10) Dreamer's Ball, 11) Love Of My Life, 12) '39, 13) Keep Yourself Alive, 14) Don't Stop Me Now, 15) Spread Your Wings, 16) Brighton Rock, 17) Bohemian Rhapsody, 18) Tie Your Mother Down, 19) Sheer Heart Attack, 20) We Will Rock You, 21) We Are The Champions, 22) God Save The Queen.

* Σχόλιο: Καλό live album και ότι καλύτερο για να κλείσουν τη δεκαετία του 70.

* Να το πάρω; Δεν είναι άσχημο και έχει ενδιαφέρον. Απλά να ξέρεις ότι είναι διπλό.