Fleetwood Mac - Ένα από τα πιο επιτυχημένα group της δεκαετίας του 70

Γράφει ο Γιώργος Μπιλικάς (Orfeus)
223 άρθρα στο MusicHeaven

Χωρίς Buckingham & Nicks

** Behind The Mask (- Buckingham, 1990)

* Tracks: 1) Skies The Limit, 2) Love Is Dangerous, 3) In The Back Of My Mind, 4) Do You Know, 5) Save Me, 6) Affairs Of The Heart, 7) When The Sun Goes Down, 8) Behind The Mask, 9) Stand On The Rock, 10) Hard Feelings, 11) Freedom, 12) When It Comes To Love, 13) The Second Time.

Τι είναι οι Fleetwood Mac χωρίς τον Buckingham? Πόσοι θυμούνται σήμερα τα πρώτα 8 χρόνια των  Fleetwood Mac χωρίς τον Lindsey? Για έναν νορμάλ ακροατή των Mac, η μπάντα ξεκίνησε την καριέρα της στα 1975 με τον Lindsey και τα προηγούμενα 8 χρόνια, ήταν απλά μία ιχνηλασία. Όλα όμως τα πράγματα χρειάζονται το χρόνο τους και πρέπει να παραδεχτούμε ότι αν ο Lindsey πήγαινε στους Mac στη διάρκεια της πρώτης οκταετίας, δεν θα "κόλλαγε" μαζί τους. Οι Mac έπρεπε να περάσουν από όλα αυτά για να βρεθούν στη φάση να του ανοίξουν τις πόρτες και η πορεία τους ήταν μοιραίο να είναι αυτή που ήταν. Όντας ταλαιπωρημένοι από τα ατέλειωτα "φύγε ‘συ, έλα ‘συ", από το να είναι ένα γκρουπ χωρίς συγκεκριμένο ήχο, χωρίς ταυτότητα και χωρίς επιτυχία, ήταν σα να έπαιζαν μαζί του το τελευταίο τους χαρτί και τους "έκατσε". Όπως γράφω στην εισαγωγή του Future Game περί "one man band", ο Lindsey ήταν ο frontman, ο τραγουδοποιός, ο τραγουδιστής, ο ενορχηστρωτής, ο leader… Ο Lindsey με λίγα λόγια ήταν ολόκληρη η μπάντα. Ήταν ο κινητήριος μοχλός και οι υπόλοιποι αποδείχτηκαν ανεπαρκείς για να συνεχίσουν χωρίς αυτόν. Υπάρχει και η άποψη που λέει ότι ο ήχος της μπάντας ήταν το Blues και ο Lindsey τους μετέτρεψε σε Pop και έφερε την καταστροφή. Θα διαφωνήσω λέγοντας ότι ο Lindsey δεν κατέστρεψε τίποτα γιατί πολύ απλά, όταν τους παρέλαβε, α) είχαν ήδη ξεχάσει τι είναι το Blues β) ήταν μία μπάντα χωρίς κανένα προσανατολισμό και χωρίς κανένα στόχο και γ) κάθε λίγο και λιγάκι, άλλαζαν ήχο. Με τον Green έπαιζαν Blues, με τον Spencer έπαιζαν Rockabilly, με τον Kirwan έπαιζαν country και με τον Welch έπαιζαν prog. Ο Lindsey λοιπόν, δεν έκανε κάτι διαφορετικό από αυτό που ήδη συνέβαινε. Τους έστρωσε, τους έβαλε στο δικό του δρόμο και χωρίς αμφιβολία τους ανέβασε πολύ ψηλά.

Στο Behind The Mask καταφέρνουν έστω και χωρίς αυτόν, να κάνουν αξιόλογα πράγματα. Φέρνουν στη θέση του Lindsey τους Billy Burnette & Rick Vito (και οι δύο Κιθάρα, Φωνή), ξεφορτώνονται τους "μοντερνισμούς" του Tango και επιστρέφουν στον προ-Lindsey ήχο του Mystery To Me, που σημαίνει ότι τα κομμάτια ναι μεν δεν είναι σπουδαία, αλλά δεν είναι και άσχημα.

Η Stevie είναι ακόμα παρούσα και προσπαθεί με τα 'Love Is Dangerous' & 'Second Time' να γίνει ακόμα πιο Pop. Η Chris, παίρνει τη σκυτάλη του κεντρικού τραγουδοποιού και δεν τα καταφέρνει άσχημα. Φτιάχνει τραγούδια βασισμένα σε κιθάρα και πιάνο και τα 'Skies The Limit' & 'Save Me' ακούγονται πολύ όμορφα.

Οι Burnette & Vico ενσωματώνονται στον ήχο των Mac και κάνουν prog στο 'In The Back Of My Mind', Rockabilly στο 'When The Sun Goes Down' και ροκάρουν με το 'Stand On The Rock'. Δεν τα καταφέρνουν και τόσο καλά στο 'Hard Feelings', αλλά σε γενικές γραμμές συνεργάζονται άψογα και είναι κρίμα που αυτό το album δεν το ξέρει πολύς κόσμος.

* Σχόλιο: Ανώδυνη Pop με αρκετά όμως στοιχεία διαφορετικότητας και δημιουργικότητας.
* Να το πάρω; Αν θες, ναι. Αξίζει μία θέση στη δισκοθήκη σου.

** Time (Το Χειρότερο, - Nicks, 1995)

* Tracks: 1) Talkin' To My Heart, 2) Hollywood (Some Other Kind Of Town), 3) Blow By Blow, 4) Winds Of Change, 5) I Do, 6) Nothing Without You, 7) Dreamin' The Dream, 8) Sooner Or Later, 9) I Wonder Why, 10) Nights In Estoril, 11) I Got It In For You, 12) All Over Again, 13) These Strange Times.

Μετά τις ηχογραφήσεις του Mask, τους εγκαταλείπει και η Nicks και φέρνουν στη μπάντα τον (ex-Traffic) κιθαρίστα Dave Mason και την Bekka Bramlett που στα lives είναι σαν πεθαμένη κότα και από ενέργεια σαν πεθαμένη Duracell. Οι κιθάρες έχουν εδώ πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά τα τραγούδια είναι όλα ανούσια. Φαίνεται σα να μην ενδιαφέρονται καθόλου και έχουν χάσει εντελώς τον προσανατολισμό τους. Αναρωτιέμαι: Γιατί δεν το διέλυσαν μετά από την παραίτηση της Nicks? Συνεργάζονται μεν στα τραγούδια, αλλά αυτά δεν οδηγούν πουθενά. Η Bekka Bramlett είναι άψογη στο να μην κάνει απολύτως τίποτα σημαντικό. Το 'Dreamin' The Dream' που είναι το μοναδικό δικό της, δεν έχει τίποτα το εξαιρετικό. Έχει ωραία φωνή αλλά αυτό δεν λέει κάτι.

Ο Dave Mason έχει το 'Blow By Blow' που μπορεί να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα δικά του, αλλά όντως δεν έχει να προσφέρει τίποτα απολύτως. Ο Billy Burnette κάνει κι αυτός τραγούδια που τα ξεχνάς αμέσως και μας μένει μόνο η Chris McVie που είναι η μοναδική επαγγελματίας τραγουδοποιός της μπάντας και όλες οι ελπίδες μας για κάτι που να μας τραβήξει έστω το ενδιαφέρον πέφτουν επάνω της. Μετά τα 'Save Me' & 'Love Shines' λες δεν μπορεί… κάτι θα κάνει το κορίτσι… Και κάνει τα 'Hollywood (Some Other Kind Of Town)', 'I Do' & 'Nights In Estoril' και μας στέλνει στα γνωστά της ηχητικά Pop μονοπάτια με το 'Hollywood' να ξεχωρίζει αισθητά από τα υπόλοιπα, αλλά και από ολόκληρο το album.

Το πρόβλημα με τους Fleetwood Mac είναι ότι είχαν καλούς backing μουσικούς, αλλά ο τραγουδοποιός της μπάντας, ήταν θέμα …λαχείου. Κέρδισαν το lotto με τον Kirwan, έκαναν jack-pot με τους Buckingham & Nicks και έχασαν με τους Welch, Weston, Burnette & Mason.

Ααααα……να μην ξεχάσω. Στο album αυτό, κάνει την εμφάνισή του σαν τραγουδοποιός και ο Mick Fleetwood με το επτάλεπτο 'These Strange Times' και κερδίζει το βραβείο του χειρότερου τραγουδιού που έγραψαν και ηχογράφησαν ποτέ οι Fleetwood Mac. Το άτομο δεν τραγουδάει. Απαγγέλει τα στιχάκια του με μουσική υπόκρουση και μας πάει στους Moody Blues και στον drummer τους, που έκανε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Οι drummers το έχουνε το ψώνιο αυτό; Ήμασταν πολύ τυχεροί που ο Mick Fleetwood δεν σκέφτηκε να γράψει ούτε ένα τραγούδι όλα αυτά τα 25 χρόνια που υπήρχε η μπάντα. Μόνο ένας θεός ξέρει από τι καταστροφή γλυτώσανε τα αυτιά μας.

* Σχόλιο: Δεν αξίζει ούτε για μουσική υπόκρουση.
* Να το πάρω; Ναι, για να το κάνεις δώρο στην …πεθερά σου!!!

** Say You Will (Reunion, 2003)

* Tracks: 1) What's The World Coming To, 2) Murrow Turning Over In His Grave, 3) Illume (9-11), 4) Thrown Down, 5) Miranda, 6) Red Rover, 7) Say You Will, 8) Peacekeeper, 9) Come, 10) Smile At You, 11) Running Through The Garden, 12) Silver Girl, 13) Steal Your Heart Away, 14) Bleed To Love Her, 15) Everybody Finds Out, 16) Destiny Rules, 17) Say Goodbye, 18) Goodbye Baby.

Η original σύνθεση επιστρέφει 16 χρόνια μετά το Tango, αλλά:
1) Δεν έχουμε πλέον Christine McVie. Κάνει backing vocals σε δύο κομμάτια, αλλά τους είπε "αντίο" στα 1998. Από τότε, τους παρακολουθεί σε συναυλίες σαν ακροάτρια, αλλά δεν ανεβαίνει στη σκηνή μαζί τους. 
2) Οι Buckingham & Nicks ετοιμάζουν (ο καθένας ξεχωριστά) τα solo albums τους και συνεργάζονται βοηθώντας ο ένας τον άλλο στο studio. Για κάποιο λόγο και προφανώς για  την εμπορικότητα περισσότερο, αποφασίζουν να κάνουν τα δύο ξεχωριστά albums ένα και το αποτέλεσμα είναι το Say You Will.

Το Say You Will είναι το καλύτερο album των Mac από το Tusk και μετά, ή αν θέλετε από το Rumours και μετά. Μας λείπει βέβαια η Christine McVie, αλλά εξ αιτίας της απουσίας της, το δυναμικό Καλιφορνέζικο ντουέτο έχει περισσότερο χώρο για να απλώσει την τραγουδοποιία του. Υπάρχουν μόνο δύο τρανταχτά αδύνατα σημεία στο album αυτό. Η Nicks αντιγράφει το 'Gypsy', ο Buckingham τα 'I'm So Afraid' & 'Big Love' και αυτό μπορεί κάπου να σε ενοχλεί, αλλά η ενόχληση δεν είναι διαρκής. Είναι στιγμιαία.  Όλα τα κομμάτια κυλάνε θαυμάσια, είναι μελωδικά  και μιξάρουν τη νοσταλγία με καινούργιες ιδέες και καινούργιους ήχους.

Ανοίγει με το "What's The World Coming To" και το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: "Fleetwood Mac is Back!" Πολιτικού περιεχομένου είναι και τα επόμενα δύο, αλλά το 'What's The World Coming To' είναι περισσότερο direct από τα υπόλοιπα και εκτός αυτού, δείχνει όλη την πεμπτουσιακή μαγεία των Mac. Το 'Murrow Turning Over In His Grave' κρύβεται έξυπνα πίσω από το "What's The World Coming To" και το "Illume (9-11)" είναι γραμμένο για την εθνική τραγωδία των ΗΠΑ. 

Ο Lindsey ξεχωρίζει με το 'Peacekeeper' που έχει αρκετό ενδιαφέρον και παίχτηκε πολύ από το ραδιόφωνο, το 'Red Rover' που μιμείται το folk style του 'Big Love' το 'Miranda' που ανατολικοφέρνει, το 'Steal Your Heart Away', το 'Bleed To Love Her' και το 'Come'.

Η Stevie έχει το 'Thrown Down' που είναι ένα 'Gypsy/Dreams' μπέρδεμα, το 'Smile At You', το 'Running Through The Garden' που μας πάει πίσω στο 'Rhiannon' και το 'Destiny Rules'.

Κλείνουν με τα "goodbyes" που είναι και τα δύο πολύ γλυκά. Εντάξει, κλείσαμε τον κύκλο μας, αλλά θέλω να είσαι καλά. Μη με ξεχνάς. Goodbye Baby….

* Σχόλιο: Πάρα πολύ καλό album.
* Να το πάρω; Φυσικά ναι!