Αποστολή στην Πράγα: Roger Waters

Όπως είναι ... "παγκοσμίως γνωστό", ο Roger Waters αυτήν την περίοδο κάνει, μαζί με τη μπάντα του, περιοδεία, προκειμένου να γιορτάσει την επέτειο των 30 ετών από την έκδοση του δίσκου των Pink Floyd "The Wall" ! Ήδη η αμερικάνικη τουρνέ έχει ολοκληρωθεί και από το Μάρτη του 2011 κι εφεξής έχει αρχίσει η ευρωπαϊκή τουρνέ του The Wall Tour ! Μία από τις στάσεις του ήταν στις 16/4/2011 στο Ο2 Arena της Πράγας, όπου είχα την τύχη να βρεθώ κι εγώ ...

Το Ο2 Arena της Πράγας είναι ένα επιβλητικό, στρογγυλό κτίριο, το οποίο, με την παρέα που ήμασταν μαζί στην Πράγα, το βρήκαμε πολύ εύκολα : Πήραμε την "κίτρινη γραμμή" του μετρό της Πράγας, κατεβήκαμε στη στάση Ceskomoravska και, με το που βγήκαμε από το σταθμό ... νάτο μπροστά μας ! Με το που άνοιξαν οι πόρτες για τη συναυλία, μπήκαμε κι εμείς μέσα για να πιάσουμε όσο το δυνατόν καλύτερη θέση ! Για να φτάσουμε στην αρένα του εν λόγω συναυλιακού χώρου περάσαμε έναν διάδρομο που θύμιζε τούνελ [αρκούντως κλειστοφοβικός διάδρομος], στους τοίχους του οποίου ήταν κρεμασμένες αφίσες με παλιές, αλλά και πιο καινούριες, φωτογραφίες ομάδων χόκεϊ επί πάγου [το άθλημα αυτό, το οποίο στην Ελλάδα είναι παντελώς άγνωστο, στην Τσεχία είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο και με μεγάλη παράδοση]. Έτσι, κατάλαβα ότι ο χώρος αυτός, εκτός από συναυλιακός, λειτουργεί και ως γήπεδο χόκεϊ ! Η δε αρένα του Ο2 ήταν αρκετά εντυπωσιακή. Σε αυτό, δε, συνέβαλε και το σκηνικό της συναυλίας, το οποίο, όπως θα περιγραφεί παρακάτω, θα συμπληρωνόταν κατά τη διάρκειά της : ένα ... τείχος, με τεράστια άσπρα τούβλα, με άνοιγμα στη μέση του. Πίσω από το άνοιγμα δέσποζε η μεγάλη στρογγυλή οθόνη ["σήμα κατατεθέν" των συναυλιών των Pink Floyd]. Και κάτω από τη στρογγυλή οθόνη, παρατεταγμένα τα μουσικά όργανα που επρόκειτο να λάβουν δράση : κιθάρες [πολλές, μα πάρα πολλές], ξύλινο αρμόνιο κλπ ...

Και, περί τις 20 : 20 μ.μ. ώρα Πράγας, ξεκίνησε το πανηγύρι ... ένα πανηγύρι στις πονεμένες και τραγικές πλευρές της ύπαρξής μας !

Τα τραγούδια & οι συντελεστές της συναυλίας :

Το πρόγραμμα της συναυλίας περιελάμβανε αποκλειστικά και μόνο το The Wall, το οποίο παίχθηκε ολόκληρο ! Ο δε ήχος ... καταπληκτικός, με εξαιρετική διαύγεια και καθαρότητα ! Σε αυτό συνετέλεσαν αφενός οι μουσικοί που συνοδεύουν τον Γουώτερς, το παίξιμο των οποίων ήταν κάτι παραπάνω από άρτιο, αλλά και η φωνή του Waters, η οποία ακόμη ... κρατάει μια χαρά ! Μαζί του είχε κι έναν άλλο τραγουδιστή, νεότερο σε ηλικία, με τον οποίο τραγουδούσαν, με μορφή "διαλόγου", κάποια τραγούδια, κάποιες κοπέλες [νομίζω τρεις] για δεύτερα φωνητικά ["σήμα κατατεθέν" κι αυτό στις συναυλίες των Floyd] αλλά και ... η έκπληξη : Χορωδία από μικρά παιδάκια ! Από τους μουσικούς μού άρεσε πολύ το παίξιμο του ντράμερ αλλά, κυρίως, το παίξιμο του κιθαρίστα Dave Kilminster ! Αυτό το παλικάρι πραγματικά μού έκλεψε την καρδιά με τα ηλεκτροκιθαριστικά σολίδια του αλλά και το "αρχοντικό στήσιμό" του επί σκηνής ! Αν και την υπέροχη σκηνική παρουσία του, όπως, επίσης, και τη σκηνική παρουσία των υπόλοιπων μουσικών, την απολαύσαμε ελάχιστα. Το "γιατί συνέβη αυτό" θα εκτεθεί αναλυτικότερα παρακάτω, όταν θα αναφερθώ στο σκηνικό της συναυλίας. Σε αυτό το κεφάλαιο αναφέρομαι στα τραγούδια της συναυλίας, από τα οποία ξεχώρισα τα εξής :

- Το εναρκτήριο In The Flesh;. Κι αφού επρόκειτο για την έναρξη της συναυλίας, αυτό έκανε την εμφάνισή του με ... τέρμα τα γκάζια [τα αυτιά και η ψυχή μας πλημμύρισαν από τα κιθαριστικά ριφφς] και, φυσικά, εν μέσω πυροτεχνημάτων και εκρήξεων επί σκηνής !

- Καταπληκτική η εκτέλεση του Mother ! Σε αυτό συνέβη το εξής : Στη στρογγυλή οθόνη, για την οποία κάνω λόγο παραπάνω, εμφανίσθηκε ασπρόμαυρο και "ξεθωριασμένο" στιγμιότυπο με τον Γουώτερς να τραγουδά το ίδιο τραγούδι σε ένα παλιότερο λάιβ του, που έλαβε χώρα στα 80ς [φυσικά με τον Γουώτερς αρκετά χρόνια νεότερο] ! Και τη φωνή του Γουώτερς από την παλιά συναυλία τη συνόδευε ο τωρινός Γουώτερς, του 2011, τραγουδώντας από κοινού με αυτήν το ίδιο τραγούδι ! Δηλαδή ο Γουώτερς ... συναντήθηκε με τον ... προ 30ετίας παλιό του εαυτό επί σκηνής και τραγούδησαν μαζί το ίδιο τραγούδι [και, μάλιστα, χωρίς να ξεφύγουν ο ένας απ' τον άλλον ούτε κατ' ελάχιστον ! ] ! Αν δεν πιστεύετε αυτό που διαβάσατε, δείτε το παρακάτω βιντεάκι :

- Αλλά η πιο αγαπημένη μου στιγμή της συναυλίας ήταν αυτή του Young Lust, καθόσον αυτό είναι το πλέον αγαπημένο μου τραγούδι από το The Wall ! Η εκτέλεσή του ήταν καταπληκτική [ο τρόπος που συνδυάσθηκαν τα ντραμς με τις κιθάρες ... άλλο πράγμα ! ] ! Έτσι, κατά τη διάρκειά του τραγούδησα όσο πιο δυνατά μπορούσα τους στίχους του : Ooooh, I need a dirty woman, ooooh, I need a dirty girl, αλλά και τα "κιθαριστικά γυρίσματά" του !

- Τη στιγμή του We don't need no education μάς περίμενε μια έκπληξη : Εμφανίσθηκε μια χορωδία από μικρά παιδάκια, που φορούσαν μαύρα t-shirts [τα οποία κάτι έγραφαν αλλά δεν μπόρεσα να διακρίνω], τα οποία παρετάχθησαν μπροστά από τον Γουώτερς και τραγούδησαν We don't need no education, we don't need no thought control, no dark sarkasm in the clashroom, teacher leave those kids alone !

- ’ψογη η στιγμή του Goodbye Blue Sky, όπου τα καταπληκτικά λόγια του [Oooooooo ooo ooo ooooh, Did you see the frightened ones Did you hear the falling bombs κλπ] ερμηνεύθηκαν με τον συγκλονιστικό τρόπο που τους αρμόζει. Έτσι αποδόθηκε επί σκηνής με τον πλέον πειστικό τρόπο η "ατμόσφαιρα απόγνωσης" και "τρόμου" που "υποφώσκει" σε αυτούς τους στίχους ...

- Ακόμη πιο άψογη η στιγμή του Hey You, με τα κιθαριστικά αρπέζ να αποδίδονται με απόλυτη ακρίβεια και ευκρίνεια !

- Ανατριχίλες με κυρίευσαν τη στιγμή που ο Γουώτερς, με τους υπόλοιπους τραγουδιστές της μπάντας, τραγουδούσαν με όλη τους τη δύναμη : Bring Boys Back Home !

- Ευχαριστήθηκα πολύ την άρτια εκτέλεση του Comfortably Numb, για το οποίο θα κάνω ιδιαίτερη μνεία παρακάτω.

Όλα, δε, τα τραγούδια αποδόθηκαν όσο το δυνατόν με τον τρόπο που έχουν ηχογραφηθεί στον δίσκο. Ο Waters και οι μουσικοί του έχουν μεριμνήσει ούτως ώστε να παρουσιαστούν σε αυτό το tour χωρίς να υπάρξει καμία "παρέμβαση", καμία "πρόσθετη πινελιά" επ' αυτών, εκτός από ελάχιστες κι ανεπαίσθητες διαφοροποιήσεις. Και, φυσικά, η παρουσίαση των τραγουδιών συμπληρωνόταν κι από το εντυπωσιακό σκηνικό της συναυλίας ...

Το τείχος και το εν γένει σκηνικό της συναυλίας :

Α/ Παραπάνω, πριν την έναρξη της συναυλίας, βρήκαμε το τείχος ... μισοκτισμένο, με άνοιγμα στη μέση του ! Ε, λοιπόν, κατά τη διάρκεια της συναυλίας, το τείχος εκτίζετο σιγά - σιγά : ένα ένα τα τεράστια άσπρα τούβλα του [μάλλον ... τσιμεντόλιθοι, πλαστικοί φυσικά] προεστίθεντο σε αυτό την ώρα που παρουσιάζονταν τα τραγούδια ! Και, όσο διαρκούσε το πρώτο μέρος, το το τείχος γινόταν πιο μεγάλο, πιο ασφυκτικό, κρύβοντας σιγά - σιγά τα μέλη της μπάντας, τα οποία, από ένα σημείο και μετά, έπαιζαν πίσω από αυτό, χωρίς να τα βλέπουμε ! Και στο τέλος του πρώτου μέρους έμεινε ένα άνοιγμά του, από το οποίο προέβαλε το κεφάλι του ο Γουώτερς και, κρατώντας το μικρόφωνο, μάς τραγούδησε : Goodbye, cruel world, Ι'm leaving you today Goodbye, goodbye, goodbye. Goodbye, all you people, There's nothing you can say, To make me change my mind, Goodbye" ! Και μετά, τοποθέτησε το τελευταίο τεράστιο τούβλο στο τείχος [το οποίο, έτσι, συμπληρώθηκε], χάθηκε πίσω από αυτό και ... τέλος Α΄ μέρους !

Μετά το διάλειμμα, στο μεγαλύτερο τμήμα του Β΄ μέρους, ο Γουώτερς τραγουδούσε περιφερόμενος μπροστά από το τείχος, χωρίς να βλέπουμε την υπόλοιπη μπάντα [την οποία μόνο ακούγαμε]. Ξεχώρισα, πάντως, δύο στιγμές :

- Τη στιγμή του Comfortably Numb ! Τραγουδάει ο Γουώτερς μόνος του μπροστά στο τείχος και ... τσουυυπ, να στην κορυφή του ο τραγουδιστής, που τον συνεπικουρούσε στο τραγούδισμα, να "παίρνει τη σκυτάλη" και να συνεχίζει το ρεφρέν του τραγουδιού, κάνοντας "διάλογο" με τον Γουώτερς ! Και λίγο πιο μετά ... τσουυυπ, να στην κορυφή του τείχους ο Dave Kilminster, με το αρχοντικό του στιλ, να μάς προσφέρει ένα υπέροχο σολάκι. Για του λόγου το αληθές, δείτε το παρακάτω βίντεο με τη στιγμή που περιγράφω :

- Τη στιγμή του Nobody Home : Στο αριστερό μέρος του τείχους εμφανίσθηκε ένα άνοιγμα και ... εκεί είδαμε τον Γουώτερς σε ένα σκηνικό που, προφανώς, αναπαριστούσε τον "προσωπικό χώρο του" : Ο ίδιος καθισμένος στον δερμάτινο καναπέ του σπιτιού του, μπροστά από μια τηλεόραση [νέας τεχνολογίας με επίπεδη οθόνη], δίπλα το πιάνο, πιο μπροστά το παράθυρο του δωματίου του με θέα στην πόλη ... Και, καθισμένος στον δερμάτινο καναπέ του, μάς "διηγήθηκε", τραγουδιστά, την καθημερινότητά του [μας] : "I got elastic bands keepin my shoes on, Got those swollen hand Blues, Got thirteen channels of shit on the T.V. to choose from, I've got electric light κλπ κλπ" ...

Β/ Επάνω, δε, στο τείχος [τόσο κατά τη στιγμή που κτιζόταν, όσο και όταν είχε "συμπληρωθεί" από τα λευκά τούβλα του] προβάλλονταν ένα σωρό εντυπωσιακές εικόνες ! Καταρχήν, προβλήθηκαν εκτεταμένα αποσπάσματα από την ταινία The Wall : τα "τρομαχτικά" καρτούνς της ταινίας ζωντάνεψαν πάνω του κατά τη διάρκεια της συναυλίας ! Οι πιο εντυπωσιακές ήταν οι στιγμές που πάνω στο τείχος προβλήθηκαν καρτούνς με βομβαρδιστικά αεροπλάνα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τα οποία, επειδή ήταν τεράστιου μεγέθους, είχες την εντύπωση ότι ... θα βομβαρδίσουν εσένα ! Όσο για τις βόμβες που έριξαν ... άλλες είχαν τη μορφή του δολλαρίου [$], άλλες τη μορφή του κοχυλιού της Shell, άλλες τη μορφή του σήματος της Mercedes κλπ !Αλλά και λίγο μετά την έναρξη της συναυλίας είδαμε τη μινιατούρα ενός βομβαρδιστικού να ξεκινά από το πίσω μέρος του συναυλιακού χώρου - στηριζόμενο σε σύρμα - και ... να θρυμματίζεται πάνω στο τείχος, να εκρήγνυται και να καταστρέφεται ! Επίσης, προβήθηκαν, αρκετά εκτεταμένα, και οι σκηνές της ταινίας με τα τεράστια σφυριά, κόκκινου & μαύρου χρώματος, που περπατάνε παρατεταγμένα σαν σε στρατωτική παρέλαση !

Γ/ Δεν έλειψαν και οι τεράστιες φουσκωτές κούκλες ! Εμφανίσθηκαν τρεις : α/ Τεράστια φουσκωτή κούκλα - δάσκαλος, με τρομαχτική όψη, με τα μάτια του πλημμυρισμένα με κόκκινες φλόγες, με τη βέργα του στο χέρι έτοιμη "για δράση" κλπ ! Και κάτω από την εν λόγω φουσκωτή κούκλα μαζεύτηκαν τα παιδάκια της χορωδίας [βλ. παραπάνω] και της ύψωναν τις γροθιές τους ! β/ Τεράστια φουσκωτή κούκλα - καταπιεστική μαμά, με αυστηρό βλέμμα και στα μπράτσα της ζωγραφισμένα τούβλα του τείχους ! γ/ Τεράστια φουσκωτή κούκλα - γυναίκα, ομοίως με αποκρουστική όψη !

Δ/ Προς το τέλος της συναυλίας παρουσιάσθηκαν το Waiting The Worms, το Trial και άλλα τραγούδια [όπου τους μουσικούς της συναυλίας "συμπλήρωναν" τα προηχογραφημένα μέρη μεγάλης ορχήστρας, τα οποία ακούμε στον δίσκο]. Εκεί ο Γουώτερς εμφανίσθηκε με δερμάτινη στολή που ... παρέπεμπε σε 3ο Ράιχ, Ες Ες κλπ ! Στην δε κορυφή του τείχους, κάποιοι, ντυμένοι με στολές που παραπέμπουν σε ίδιες εικόνες και καταστάσεις, κουνούσαν σημαίες που απεκόνιζαν τα προαναφερόμενα κοκκινόμαυρα σφυριά "χιαστί"! Κι ο Waters τραγουδούσε τους στίχους αυτών των τραγουδιών φορώντας την προαναφερθείσα στολή και κρατώντας ένα ψεύτικο πολυβόλο, με το οποίο, στο τέλος των τραγουδιών ... έκανε ότι πυροβολεί προς το κοινό !

Ε/ Και εύλογα θα με ρωτήσετε : "Καλά, το τείχος τι απέγινε" ; Μα ... φυσικά γκρεμίστηκε ! Στο τέλος της συναυλίας σωριάστηκαν τα τούβλα του, κάνοντας μεγάλο θόρυβο και σηκώνοντας σκόνη, η οποία έφτασε μέχρι τα ρουθούνια μας ! Ναι, επρόκειτο για σκόνη τοίχου γκρεμισμένου, πολύ γνωστή οσμή σε όλους μας ! Δηλαδή η συναυλία αυτή ήταν για να "τεθούν σε εγρήγορση" όλες οι αισθήσεις μας, ακόμη και η όσφρηση ! Και πάνω από τα ερείπια του γκρεμισμένου τείχους, με την οσμή του "γκρεμίσματος" ακόμη να κυριαρχεί στην όσφρησή μας, εμφανίσθηκε ο Waters αγκαλιά με τα μέλη της μπάντας του, τα οποία ... είδαμε, επιτέλους πώς είναι, καθόσον, όπως προείπα, κατά το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας εκρύβοντο πίσω από το τεράστιο τείχος ! Πολύ μού άρεσε ο τύπος του πληκτρά, με μούσια, μακριά μαλλιά και ένα ακορντεονάκι στα χέρια του ! Κι όλοι μαζί υποκλίνονταν μπροστά στο κοινό, το οποίο τους αποθέωνε με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα ! Και ο Γουώτερς και η μπάντα ανταπέδωσαν το χειροκρότημα παίζοντας ένα τραγούδι απλά, χωρίς ηλεκτρισμό και χωρίς υψηλές εντάσεις. Αυτό το τραγούδι ο Γουώτερς το συνόδευσε παίζοντας τρομπέτα ...

Επίλογος

’φησα, αγαπητοί μου συμφορουμίτες, το καλύτερο για το τέλος ! Ποιο είναι αυτό ; Μα φυσικά ... το διάλειμμα της συναυλίας ανάμεσα στο Α' και στο Β' μέρος της ! "Το διάλειμμα ; Είσαι σοβαρός ;", θα με ρωτήσετε ευλόγως ! Κι όμως φίλοι μου ... ναι, το διάλειμμα ! Όσο αυτό διαρκούσε [μέχρι ο Γουώτερς κι οι συνεργάτες του να "ανακτήσουν δυνάμεις" για το Β΄ μέρος], προβάλλονταν πάνω στο τείχος ασπρόμαυρες φωτογραφίες [άλλες παλιές, άλλες πιο πρόσφατες, άλλες πολύ -πολύ παλιές] με πρόσωπα ανθρώπων που σκοτώθηκαν είτε σε πόλεμο, είτε σε τρομοκρατικές επιθέσεις κλπ. Και κάτω απ' τις φωτογραφίες στοιχεία με το "ιστορικό" του καθενός εξ αυτών : Πότε και πού γεννήθηκαν, πότε και σε ποιον πόλεμο κλπ σκοτώθηκαν κλπ. Έτσι, είδαμε να παρελαύνουν στο τείχος φωτογραφίες π.χ. με Ιρακινούς και αμερικάνους πεζοναύτες θύματα των βομβαρδισμών του Ιράκ, με θύματα από την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, με θύματα από όλους τους πολέμους, παλιούς και πρόσφατους ... Όλοι τους νέοι άνθρωποι, από όλους τους λαούς ... Πριν αρχίσουν να προβάλλονται οι εν λόγω φωτογραφίες, εμφανίσθηκε στο τείχος μια λεζάντα που, απ' ότι θυμάμαι [με βάση τα ελλιπή αγγλικά μου] έλεγε : "Ευχαριστούμε όλους όσους μας έστειλαν αυτές τις φωτογραφίες, τα πρόσωπα που φαίνονται σε αυτές δεν θα τα ξεχάουμε ποτέ" ...

Είχε καμιά σημασία που τα πρόσωπα, που απεικονίζονταν σε αυτές τις φωτογραφίες προέρχονταν από διαφορετικές εθνότητες, από διαφορετικούς λαούς, είχαν διαφορετικά χρώματα [είδαμε από Ινδούς, Ιρακινούς κλπ μέχρι Βούλγαρους, Φινλανδούς κλπ !] κλπ κλπ ; Φυσικά και όχι ... Ο παραλογισμός του πολέμου είναι ίδιος για όλους τους λαούς, όποιοι κι αν είναι αυτοί ... Η καταστροφή, η θλίψη και η οδύνη, που προκαλεί ένας πόλεμος είναι ίδιες για όλους τους ανθρώπους που τις βιώνουν, ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, θρησκείας κλπ ... Τουλάχιστον, στο διάλειμμα της συναυλίας, που μόλις περιέγραψα, το τείχος με το "μωσαϊκό" των λογής - λογής θυμάτων από λογής - λογής πολέμους αυτό το μήνυμα πέρασε : Όλοι οι άνθρωποι είμαστε "αδέρφια" και γι' αυτό πρέπει να ζούμε ειρηνικά και αρμονικά μεταξύ μας ...