Γράφει ο Γιώργος Μπιλικάς (Orfeus)
223 άρθρα στο MusicHeaven

Albums

Thin Lizzy (1971)

* Tracks: 1) The Friendly Ranger At Clontarf Castle, 2) Honesty Is No Excuse, 3) Diddy Levine, 4) Ray-Gun, 5) Look What The Wind Blew In, 6) Eire, 7) Return Of The Farmer's Son, 8) Clifton Grange Hotel, 9) Saga Of The Ageing Orphan, 10) Remembering Part I,
* Bonus Tracks: 11) Dublin, 12) Remembering Part 2 (New Day), 13) Old Moon Madness, 14) Ain't Working Out Down At The Farm.

Η μπάντα εδώ είναι ένα δυναμικό Rock trio με έναν φοβερό Downey στα τύμπανα και έναν καταπληκτικό Bell στην κιθάρα. Μιλώντας για τους κιθαρίστες της μπάντας, κατά τη γνώμη μου, ο Bell είναι ο καλύτερος κιθαρίστας που είχαν ποτέ. Καλό ήταν βέβαια και το δίδυμο Gorham & Robertson, αλλά όχι σαν τον Bell. Πολύ καλός ήταν επίσης και ο Snowy White και πάντως οι: Bell, Gorham, Robertson & White, ήταν όλοι τους πολύ καλύτεροι από τον Gary Moore. Έτσι είναι τα πράγματα και παρακαλώ τους θαυμαστές του Moore, να ενοχληθούν μόνο εάν τους ενοχλεί η αλήθεια. Όσο για τον Mr Lynott δεν ήταν ποτέ ανάμεσα στους καλύτερους μπασίστες, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι παίζει αυτά που πρέπει να παίξει και όσο για τη φωνή του τι να γράψω. Η φωνή του είναι “φρέσκια” και γεμάτη ενέργεια και έχει βέβαια μεγάλο μερίδιο στον Thin Lizzy ήχο.

Εάν κάποιος είναι εξοικειωμένος με τη μπάντα λόγω Jailbreak, θα σοκαριστεί με το 'Friendly Ranger' που ανοίγει το album. Αρχίζει με κρουστά ethnic, με κιθάρα wah wah και με τον Lynott να αφηγείται μία ιστορία που κανείς δεν ξέρει τι είναι. Μετά αλλάζει tempo, περνάει στην ψυχεδέλεια και δίνει τη θέση του στο υπέροχο 'Honesty Is No Excuse'.

Το 'Friendly Ranger' λοιπόν, ανοίγει με μία prog απόχρωση και όλα τα υπόλοιπα χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Στις folk μπαλάντες, στα heavy Rocks και στα επικά.

Οι μπαλάντες είναι ήσυχες και όμορφες με το 'Honesty Is No Excuse' να ξεχωρίζει και να είναι ένα αριστούργημα όχι μόνο στην κατηγορία του, αλλά σε ολόκληρο το album. Εδώ θα βρούμε και το 'Eire' που είναι ένας ύμνος για την Ιρλανδία. Από τα Rocks ξεχωρίζει το 'Ray Gun' και το 'Look What The Wind Blew In' που έχει και το καλύτερο σολάρισμα του Bell από ολόκληρο το album. Στα επικά θα συμπεριλάβουμε το 'Diddy Levine' και το 'Remembering' που κλείνει και που είναι υπερβολικά μεγάλο. Στα τελευταία δύο λεπτά ο Phil ουρλιάζει 'I'll keep on remembering' μέχρι που ξεχνάει εντελώς τη μελωδία.

Η επανέκδοση σε CD περιέχει bonus κομμάτια από ένα EP που ηχογράφησε η μπάντα την ίδια εποχή. Από αυτά ξεχωρίζουν το 'Dublin', το 'Things Ain't Working Out Down At The Farm' και το 'New Day' που για κάποιο λόγο ονομάζεται 'Remembering Part 2', αλλά δεν έχει καμία σχέση με το 'Part 1'.

* Σχόλιο: Εντάξει, το album δεν είναι άψογο. Έχει τις ατέλειές του, αλλά έχει όμορφη ατμόσφαιρα, πολύ σωστή ρύθμιση των οργάνων και έχει επίσης ένα πολύ καλό τραγούδισμα.

* Να το πάρω; Honesty, Is No Excuse το να μην το δοκιμάσεις.

Shades Of A Blue Orphanage (1972)

* Tracks: 1) The Rise And Dear Demise Of The Funky Nomadic Tribes, 2) Buffalo Gal, 3) I Don't Want To Forget How To Jive, 4) Sarah, 5) Brought Down, 6) Baby Face, 7) Chatting Today, 8) Call The Police, 9) Shades Of A Blue Orphanage.

Ααααααααυτό είναι ξεκίνημα για album. Παρανοϊκό, πολυρυθμικό, Funk και με υπέροχο ρεφρέν. Ο Bell είναι στα καλύτερά του, αλλά όχι μόνο ο Bell. Ολόκληρη η μπάντα είναι στα καλύτερά της. Αλλά…Δυστυχώς όμως, από εδώ και πέρα, παίρνουν την κατηφόρα. Εκτός από το 'Rise And Dear Demise' που ανοίγει το album εκπληκτικά, στα υπόλοιπα ο Lynott (γιατί όλα είναι δικά του) ρίχνει την ατμόσφαιρα. Τα πέντε από αυτά είναι μπαλάντες. Το 'Brought Down' είναι μεν δυναμικό αλλά το 'Sarah' που έχει ρομαντική ατμόσφαιρα, θα ταίριαζε μάλλον στους Bee Gees. Έχει όμορφες κιθάρες και πιάνα αλλά όπως και το 'Brought Down', έτσι κι αυτό χρειάζεται κι άλλα πράγματα για να γεμίσει. Το 'Chatting Today' δανείζεται πράγματα από το 'New Day' αλλά τουλάχιστον εκεί είχαν όμορφο ρεφρέν. Το 'Buffalo Gal' είναι βαρετό, αλλά το επτάλεπτο 'Shades Of A Blue Orphanage' που κλείνει, μπορεί να μη σου φανεί ενδιαφέρον στην αρχή, αλλά άκουσέ το ξανά και ξανά και θα ανακαλύψεις ότι ο Lynott έχει τον τρόπο να μπαίνει κάτω από το δέρμα σου και να αρνείται να βγει.

”And it's true, True blue, Irish blue
And it's true, True blue
And sometimes it reminds me of you”.

Τα Rock κομμάτια είναι καλύτερα, αλλά δεν είναι πολλά. Τα 'Baby Face' & 'Call The Police' ακούγονται χωρίς να σε εξιτάρουν και το 'I Don't Want To Forget How To Jive', είναι άτονο. Ο Bell δείχνει να μην έχει διάθεση για να δείξει τις κιθαριστικές του ικανότητες.

* Σχόλιο: Λέγεται ότι οι Lizzy’s, προτίμησαν το hard Rock στην πρώτη τους περίοδο, αλλά στο Shades, το hard Rock βρίσκεται μόνο σε δύο κομμάτια και είναι κρίμα που δεν επέμειναν στο στυλ του 'Rise And Dear Demise'. Αυτό που κάνουν εδώ, ακούγεται σαν Eagles σε hard version και σε κάθε περίπτωση, δεν είναι το στυλ τους.

* Να το πάρω; Κρατήσου! Θα σου πω σε λίγο.

Vagabonds Of The Western World (1973, Το Καλύτερο)

* Tracks: 1) Mama Nature Said, 2) The Hero And The Madman, 3) Slow Blues, 4) The Rocker, 5) Vagabond Of The Western World, 6) Little Girl In Bloom, 7) Gonna Creep Up On You, 8) A Song For While I'm Away,
* Bonus Tracks: 9) Whiskey In The Jar (full length version), 10) Black Boys On The Corner, 11) Randolph's Tango, 12) Broken Dreams.

Εδώ ήρθανε τα πάνω, κάτω! Το τρίτο album των Lizzy's είναι αριστούργημα και μην πιστεύεις κανέναν όταν σου λέει ότι η καλύτερη περίοδος της μπάντας είναι η περίοδος με τους Gorham & Robertson. Το Vagabonds είναι ένα στολίδι στη δισκογραφική τους λίστα και είναι πάρα πολύ καλύτερο από το εμπορικά επιτυχημένο Jailbreak. Το πρόβλημά του, είναι ότι δεν είχε ευνοϊκές πωλήσεις και αυτό είναι εντελώς άδικο.

Ας δούμε το story: Στην απεγνωσμένη προσπάθεια της μπάντας να κάνει ένα hit single για να σταθεί οικονομικά στα πόδια της, βρήκαν ένα παλιό folk κομμάτι, το 'Whiskey In A Jar', το μετέτρεψαν σε ηλεκτρικό και με τις ευλογίες της δισκογραφικής, το κυκλοφόρησαν σε single το φθινόπωρο του 1972. Παραδόξως, ανέβηκε στο Βρετανικό Top 10, δίνοντάς τους ελπίδα για να συνεχίσουν και φυσικά τους απέφερε χρήματα. Το τραγούδι είναι όντως πολύ όμορφο, βασίζεται σε ένα υπέροχο κιθαριστικό riff του Bell και ερμηνεύεται με αρκετό πάθος από τον Phil. Βρίσκεται βέβαια μακριά από το hard-Rocking live image της μπάντας, αλλά τα ανεβασμένα οικονομικά τους, τους φέρνουν στο σωστό δρόμο. Μπορούν τώρα να προσέξουν περισσότερο την παραγωγή και να που το Vagabonds δεν έχει καμία σχέση με ότι έκαναν πριν. Η μπάντα σκληραίνει τον ήχο της  και αφήνει πίσω τα πεσιμιστικά τραγούδια του παρελθόντος. Το Vagabonds ακούγεται παντού και περιέχει μπαλάντες, hard Rock, Funk & prog που εναλλάσσονται μεταξύ τους με τρόπο περίτεχνο.

Ροκάρουν άψογα. Οι κιθάρες είναι δυνατές, καθαρές και ο Bell αποδεικνύεται μεγάλος μάστορας. Μερικά από τα σολαρίσματά του σου κόβουν την ανάσα στην κυριολεξία. Το 'Rocker' έχει ένα φοβερό σολάρισμα και δίκαια αποτελούσε κομμάτι για encore στις συναυλίες τους. Καλά… το ακούω τώρα και έχω πάθει πλάκα. Πω πω τι κάνει ο άνθρωπος… Το 'Mama Nature Said' είναι country Rock, από τα καλύτερα του είδους και ο Bell πάλι…. Μα καλά τι δάχτυλα έχει το άτομο; Προλαβαίνει κανείς να τα δει; Το 'Gonna Creep Up On You' είναι Funk Rock και ο Bell κάνει παρέλαση με wah-wah. Απίστευτος. Και μετά μου λένε για την περίοδο των Gorham & Robertson. Δεν πάνε καλά.

Το 'Hero And The Madman' ή σου αρέσει ή δεν σου αρέσει. Είναι βασισμένο στο στυλ του 'Friendly Ranger', αλλά με περισσότερη φροντίδα και να πω πάλι για τον Bell ή στο τέλος θα με βαρεθείς; Το ομότιτλο που είναι επίσης πολύ καλό, είναι Κέλτικο (δε λέω για τον Bell τίποτα), αλλά το πραγματικό αριστούργημα είναι το 'Little Girl In Bloom'. Πρόκειται για μια μπαλάντα που σου κόβει την ανάσα. Όλα λειτουργούν άψογα. Μινιμαλιστικό και τέλειο. Ο Bell με την κιθάρα του είναι… (α ξέχασα. Είπα ότι δεν θα πω ξανά). Το 'Slow Blues' είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος και το 'Song For While I'm Away' είναι πολύ μελό για τους Lizzy’s και θα ταίριαζε πάλι στους Bee Gees. Στα bonus του CD, είναι το 'Whiskey In A Jar', αλλά και τα υπόλοιπα τρία είναι επίσης πολύ καλά.

* Σχόλιο: Δεν έχει σημασία που δεν πήγε καλά στις πωλήσεις. Πολύ συχνά η ποιότητα δεν συμβαδίζει με την εμπορικότητα. Αυτό βέβαια, ανάγκασε τον Eric Bell να αφήσει τη μπάντα (τώρα που έφυγε θα λέω) και δεν ξέρουμε πώς θα είχαν εξελιχθεί εάν έμενε. Η ιστορία όμως δεν γνωρίζει “εάν”.

* Να το πάρω; Με χίλια!

Nightlife (1974, Το Χειρότερο)

* Tracks: 1) She Knows, 2) Night Life, 3) It's Only Money, 4) Still In Love With You, 5) Frankie Carroll, 6) Showdown, 7) Banshee, 8) Philomena, 9) Sha-La-La, 10) Dear Heart.

Περίεργο album αυτό. Για πολλούς θεωρείται η "πραγματική αρχή" των Thin Lizzy, με τους Gorham & Robertson να έρχονται για να καλύψουν το δυσαναπλήρωτο κενό του Eric Bell, αλλά δεν είναι μόνο αχαρακτήριστο για την 'κλασική' Lizzy περίοδο. Είναι πραγματικά τόσο κακό album, σε σημείο να  αναρωτιέται κανείς σε τι κατάσταση βρίσκονταν το μυαλό του Lynott εκείνη την εποχή. Οι Gorham & Robertson συχνά αναφέρονται σαν το τελευταίο hard Rock κιθαριστικό ζευγάρι, αλλά εδώ με τα τραγούδια να είναι ανόητες μπαλάντες, country και soft Rock δεν μπορείς όχι μόνο να το πεις αυτό, αλλά ούτε καν να το σκεφτείς. Ακόμα και τα πιο σκληρά κομμάτια είναι …ήσυχα!

Όλα βέβαια έχουν μία εξήγηση. Η εμπορική αποτυχία ήταν βασανιστική για τον Lynott που δεν μπορούσε να αποφασίσει προς τα πού να κατευθύνει τη μπάντα. Με τα albums Thin Lizzy, Shades & Vagabonds να είναι εμπορικά αποτυχημένα και να κοστίζουν στην μπάντα την αποχώρηση του Bell, έρχεται ένα “χλωμό” Nightlife και αυτό που κάνει εδώ ο Lynott είναι παρόμοιο με το στυλ των Eagles του 1975. Και δεν θέλω να με παρεξηγήσεις μ’ αυτό, γιατί δεν θέλω να πω ότι οι Eagles ήταν αποτυχημένη μπάντα. Απλά οι Lizzy’s είχαν άλλο στυλ και δεν είχαν καμία σχέση με το στυλ των Eagles. Με λίγα λόγια, το Nightlife είναι ένα "hit and miss" με το "miss" να υπερισχύει του "hit". Είναι το χειρότερο που έκαναν ποτέ.

Το μόνο κομμάτι που στέκεται όρθιο, είναι το 'It's Only Money' που ροκάρει και κρατάει το album και σε φρενάρει για να μην το πετάξεις. Το άλλο Rock κομμάτι είναι το 'Sha-la-la', αλλά έχει ανόητους στίχους.

'Black magic woman
You've got a hole
Come on sugar
I'll lose control'

Να τολμήσω να μεταφράσω; Άστο καλύτερα… Έχει και ρεφρέν που λέει:

'I want to sha-la-la-la-la-la'

Να βάλω τη φαντασία μου να δουλέψει για το τι θέλει να πει ο ποιητής; Δυστυχώς το μέλλον της μπάντας αμαυρώνεται από τέτοιες ανοησίες. Κρίμα!

Προσπαθούν να μιξάρουν το hard Rock με το Funk στο 'Showdown' και με το folk στο 'Philomena', αλλά το αποτέλεσμα  είναι βαρετό. Το 'Banshee' είναι ένα μικρό instrumental και το 'She Knows' βγάζει κάτι όμορφο αλλά δεν σου φτάνει και αποφασίζεις να βρεις άσυλο στις μπαλάντες. Το 'Still In Love With You' είναι φρικτό. Αργότερα θα γίνει αγαπημένο, αλλά εδώ είναι άθλιο. Είναι σαν ένα armadillo που πεθαίνει απογυμνωμένο από την πανοπλία του. Πού είναι η μελωδία; Γιατί ο Lynott τραγουδάει με κουρελιασμένη φωνή και γιατί οι κιθάρες σολάρουν σε στυλ γενικό και αόριστο;

Τα πράγματα γίνονται καλύτερα όταν ο Lynott μιμείται (ή προσπαθεί να μιμηθεί) τον Dylan στο 'Frankie Carroll', αλλά μόνο “λίγο” καλύτερα γιατί τα βιολιά σκεπάζουν και εξαφανίζουν το εντυπωσιακό πιάνο. Το 'Dear Heart' που κλείνει, βαδίζει κι αυτό στα αυλάκια της ανοησίας και είναι κρίμα γιατί το κομμάτι είχε τις προδιαγραφές για να ξεχωρίσει.

Ένας άλλος παραγωγός ίσως να προσέγγιζε με άλλο τρόπο το υλικό του δίσκου. Μία διαφορετική ενορχήστρωση θα αναδείκνυε τις μελωδίες που εδώ ακούγονται ουδέτερες και αδιάφορες.

* Σχόλιο: Δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία ανόητη καλλιτεχνική γκάφα. Ευτυχώς που δεν πήγε καθόλου καλά εμπορικά και έτσι είπαν “αντίο” στο soft-Rock.

* Να το πάρω; Τι είναι αυτά που ρωτάς; Σοβαρολογείς; Θα κάνεις πολύ καλά να ξεκινήσεις την επίσκεψή σου στους Thin Lizzy, από το Vagabonds.

Fighting (1975)

* Tracks: 1) Rosalie, 2) For Those Who Love To Live, 3) Suicide, 4) Wild One, 5) Fighting My Way Back, 6) King's Revenge, 7) Spirit Slips Away, 8) Silver Dollar, 9) Freedom Song, 10) Ballad Of A Hard Man.

Εγκατέλειψαν λοιπόν το soft Rock και στο Fighting το κιθαριστικό δίδυμο βρίσκει επιτέλους τη φωνή του. Και τι φωνή; Hard Rock αλλά όχι τόσο όσο χρειάζεται για να πεις ότι περιέχει “μέταλλο”. Το δίδυμο Gorham/Robertson είναι τεχνικά άρτιο, αλλά εγώ δεν έχω βρει ποτέ στο ύφος των κιθάρων των δύο αυτών τύπων κάτι το μοναδικό ή το έξοχο. Και δεν έχω βρει κάτι τέτοιο, γιατί θεωρώ ότι ο Bell ήταν ο καλύτερος κιθαρίστας που είχαν. Ήταν πολύ εφευρετικός και πολύ εκφραστικός. Είχε επίσης αληθινή αίσθηση για τα Blues και το Funk και ήξερε πολύ καλά τι πρέπει να κάνει μια κιθάρα. Αυτοί οι τύποι βρίσκονται συναισθηματικά σε ένα πρωτόγονο επίπεδο και δεν δίνουν δεκάρα. Παραδέχομαι ότι οι κιθάρες τους σε ξεσηκώνουν αλλά την ψυχή σου δεν τη γεμίζουν. Αυτό δεν ψάχνεις κι εσύ ή μήπως κάνω λάθος;  

Το Fighting εδρεύει σταθερά στην περιοχή του hard Rock και μεταξύ των fans είναι από τα δημοφιλέστερα albums των Lizzy’s. Το πρόβλημά του είναι ότι τα επόμενα θα είναι αρκετά καλύτερα από αυτό όσον αφορά τουλάχιστον στην τραγουδοποιία. Εδώ δεν θα βρούμε πολλά κλασικά και το θέμα είναι ότι αυτά που σε πιάνουν περισσότερο δεν είναι άξια σημασίας ούτε και σε εντυπωσιάζουν. Οι μελωδίες είναι στερεότυπες και τα κιθαριστικά riffs δεν είναι καθόλου διακριτικά. Τα σολαρίσματα δεν κορυφώνονται όσο χρειάζεται και οι στίχοι είναι συχνά πρωτόγονοι ακόμη και για τον Lynott. Η παραγωγή είναι καλή αλλά είναι φανερό ότι η μπάντα δεν έχει βρει ακόμα τη φωνή της. Ψάχνουν την επιτυχία που θα τους φέρει χρήματα για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και αυτό είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί σύντομα. 

Αντίθετα λοιπόν από το Nightlife όπου κανένα τραγούδι δεν σε απορρόφησε πραγματικά, το Fighting ακούγεται και αυτό είναι ένα μεγάλο συν. Το κιθαριστικό δίδυμο δείχνει αναγεννημένο και υπάρχει γενικώς μία επανεφεύρεση του image της μπάντας. Οι Lizzy’s δεν είναι πια 'βαθιά σκεπτόμενοι' όπως πριν, αλλά από δω και πέρα είναι και θα είναι 'αληθινοί ήρωες της εργατικής τάξης' γεμάτοι δύναμη, πλην όμως με ευαίσθητη ψυχή. Με αυτό το αναγεννημένο image απευθύνονται στους αντιπρόσωπους της “μεσαίας τάξης” που πάντα ήθελαν να ρίξουν ένα δάκρυ συμπόνιας στους “δευτερεύοντες” συνανθρώπους τους αλλά δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία. Και τους την έδωσαν οι Lizzy’s? Ήδη στο εξώφυλλο φωτογραφίζονται σαν μια συμμορία των δρόμων κρατώντας όπλα.

Τα Rock κομμάτια είναι πολύ καλά. Το album ανοίγει με το 'Rosalie' του Bob Seger αλλά τι riff είναι αυτό; Αυτό είναι αντιγραφή από Rolling Stones. Τα 'Fighting My Way Back' & 'Ballad Of A Hard Man' είναι επίσης πολύ καλά, αλλά το καλύτερο από όλα είναι το 'Suicide'. Ο Lynott, ουρλιάζει και εκφράζει τον πόνο και τον θυμό της “στερημένης εργατικής τάξης”.

Τα υπόλοιπα είναι απλά ok. Τα 'King's Revenge' & 'Freedom Song' περιέχουν κοινωνικά μηνύματα και το 'Spirit Slips Away' βγαίνει πολύ καλύτερα από το 'Still In Love With You'.

* Σχόλιο: Το “Ok” δεν είναι η καλύτερη λέξη για να αναφερθώ σε τραγούδια με κοινωνικά μηνύματα, αλλά εκτός από την ατμόσφαιρα που σώζει το album, υπάρχει και κάτι άλλο πάρα πολύ σημαντικό: Ο Lynott, ανασφαλής, παρανοϊκός και απόλυτα ειλικρινής, σπέρνει σε κάθε αυλάκι στοιχεία θανάτου και καταστροφής σε αντίθεση με το επινοημένο “Love and Peace” μήνυμα του Nightlife. “If you cannot bring good news, then don’t bring any” έλεγε ο Dylan στο “Wicked Messenger” του 1967 που το μετέφρασε ο Σαββόπουλος σε: “Αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα” στο “Άγγελος Εξάγγελος”. Επειδή λοιπόν τίποτα στο Fighting δεν είναι ψεύτικο ή προσποιητό, αυτό είναι το πιο ευχάριστο νέο που θα μπορούσαμε να έχουμε.

* Να το πάρω; Δεν σου αρκούν τα ευχάριστα νέα;

Jailbreak (1976, Το Πεμπτουσιακό)

* Tracks: 1) Jailbreak, 2) Angel From The Coast, 3) Running Back, 4) Romeo And The Lonely Girl, 5) Warriors, 6) The Boys Are Back In Town, 7) Fight Or Fall, 8) Cowboy Song, 9) Emerald.

Να που το κάνανε λοιπόν! Τι κάνανε; Κάνανε τη μεγάλη επιτυχία που ψάχνανε. Κάνανε το album με το οποίο τους έμαθε όλος ο κόσμος και το συνέδεσε με το όνομά τους. Έτσι, όταν λέμε Jailbreak εννοούμε Thin Lizzy γιατί το Jailbreak έγινε για τη μπάντα κάτι σαν visit card. Πολύ σημαντικός σταθμός για το κιθαριστικό δίδυμο, αλλά κατά τη γνώμη μου το album είναι υπερτιμημένο. Δεν βρίσκεται στο επίπεδο που θα έπρεπε να βρίσκεται για να αξίζει τον τίτλο “μία από τις καλύτερες στιγμές του hard Rock” που του έδωσαν.

Στο τρίτο λοιπόν album της μετά-Bell εποχής, η μπάντα είναι πιο δεμένη. Οι Robertson & Gorham παίζουν τώρα σαν ένα ασταμάτητο δικέφαλο μηχανικό τέρας. Παίζουν με μεγαλύτερη ευκολία και παρουσιάζουν αρκετές καινούργιες μουσικές ιδέες. Ο Lynott είναι ο Lynott. Ευφυής ποιητής της εργατικής τάξης με εξαιρετικό -κατά γενική ομολογία- τραγούδισμα. Τα τέσσερα από τα εννέα τραγούδια έχουν εξαιρετικές μελωδίες και βρίσκονται στην κορυφή της λίστας των τραγουδιών των Lizzy's. Ας τα δούμε από το 4 προς το 1.

Το 'Running Back' είναι το πιο soft από αυτά και το βάζω στο # 4. Έχει εξαιρετικό οργανικό riff, καλό στίχο, την πολύ καλή ιδέα της προσθήκης του σαξοφώνου και τις κιθάρες να κάνουν πολύ καλή δουλειά. Το 'Warriors' που είναι στο # 3, έχει πανέξυπνο riff και καταπληκτικό σολάρισμα που δεν ξέρω ποιος από τους δύο το κάνει, αλλά τι σημασία έχει; Αυτοί δέσανε τόσο πολύ που παίζουν ίδια, λες και ο ένας παίζει με τα δάχτυλα του άλλου. Ειπώθηκε ότι στο τραγούδι αυτό, ο Lynott μιμείται τη φωνή του Hendrix. Ειπώθηκε, αλλά εγώ δεν θα το έλεγα. Βασικά δεν με νοιάζει ακόμα και αν τον μιμείται γιατί δεν είναι αρνητικό αυτό, αλλά πιστεύω ότι δεν τον μιμείται επειδή αυτό που ακούω βρίσκω ότι ανήκει σε μία τυπική “μαύρη” φωνή. Είναι το χρώμα της “μαύρης” φωνής τέτοιο και είναι απλό το θέμα, αλλά επαναλαμβάνω ότι ακόμα και αν τον μιμείται δεν τρέχει τίποτα. Το 'Emerald' είναι στο # 2. Ναι το 'Emerald' και τι να πω για το 'Emerald'. Απλά υποκλίνομαι σε αυτό που ακούω. Το 'Emerald' περιέχει ότι καλύτερο έχεις ακούσει να παίζουν ποτέ δυο κιθαρίστες μαζί. Δεν περιγράφεται αυτό το πράγμα. Ακούγεται μόνο. Τελικά στο # 1 βρίσκεται το ομότιτλο που είναι ευφυέστατα …απλό!!! Το riff του, συναγωνίζεται άνετα τα riffs των 'Honky Tonk Women' &  'Smoke On The Water'. Το κομμάτι δεν περιέχει ενδιαφέροντα σολαρίσματα από τις κιθάρες αλλά πίστεψέ με, δεν σου λείπουν καθόλου γιατί δεν χρειάζονται. Έχει απίστευτο riff και είναι σούπερ αρκετό. Το riff του 'Jailbreak' βρίσκεται μέσα στα δέκα καλύτερα riffs όλων των εποχών.Το 'Boys Are Back In Town' που είναι από τα πιο γνωστά τους κομμάτια, δεν με “τρελαίνει”. Δηλαδή επειδή βάζουμε μία “δυναμική” ακολουθία ακόρντων και περνάμε ένα κοινωνικό μήνυμα σημαίνει ότι κάνουμε και το σούπερ τραγούδι; Χίλιες φορές καλύτερα να ακούω τα 'Emerald' & 'Jailbreak' και αν θέλω σώνει και καλά κοινωνικό μήνυμα το βρίσκω και αλλού. Ούτε και το 'Romeo And The Lonely Girl' με “τρελαίνει” και βρίσκω το ρεφρέν του φρικτό: 'Oo-ooh, poor Romeo, Sitt'n' all own on his own-ee-oo'. Κατά τη γνώμη μου δεν αξίζει ούτε τη ραδιοφωνική του επιτυχία, ούτε και τη θέση του στα "high society of Rock classics". Για τα 'Fight Or Fall', 'Angel From The Coast' & 'Cowboy Song', ούτε λόγος. Τα ξεχνάς αυτά. Είναι αδιάφορα και δεν σου 'κάθονται' καταλαβαίνεις;

Υποτίθεται ότι το album είναι concept με την έννοια ότι κάποιοι επαναστατούν ενάντια στον σκληρό “άρχοντα” που έβαλε μερικούς στη φυλακή, αλλά αυτοί το σκάνε και γίνονται ηγέτες των επαναστατών. Καθόλου πρωτότυπο το θέμα, αλλά λες εντάξει και το μυαλό σου πάει στο 'Jailbreak' και σκέφτεσαι ότι κολλάει μια χαρά. Τι δουλειά έχει όμως ο στίχος 'Hey you good looking female, Come here' στα χείλη των επαναστατών που παλεύουν για την ειρήνη και τη δικαιοσύνη; Εκτός εάν ο Lynott, ειρωνεύεται τη Μπολσεβίκικη υποκρισία, αλλά τότε θα έπρεπε να πάρουμε τους στίχους του πολύ σοβαρά. Τότε θα έπρεπε να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους τρεις ή πέντε, άντε το πολύ δέκα κορυφαίους τραγουδοποιούς της Rock μουσικής, πράγμα που δεν συμβαίνει. Όπως και να ‘χει όμως το πράγμα, ένα είναι σίγουρο. Ότι το καλό υλικό στο  Jailbreak, είναι απίστευτα καλό.  

* Σχόλιο: Θα μπορούσε να είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα για το ύφος του hard Rock στη δεκαετία του 70. Αναμφισβήτητα όμως, βρίσκεται πολλά έτη φωτός πιο μπροστά από τους AC/DC.

* Να το πάρω; Με 4 σούπερ κομμάτια στα 9, αξίζει.

Johnny The Fox (1976)

* Tracks: 1) Johnny, 2) Rocky, 3) Borderline, 4) Don't Believe A Word, 5) Fool's Gold, 6) Johnny The Fox Meets Jimmy The Weed, 7) Old Flame, 8) Massacre, 9) Sweet Marie, 10) Boogie Woogie Dance.

Η formula επαναλαμβάνεται και αυτό ήταν αναμενόμενο. Όταν κάτι λειτουργήσει, το επαναλαμβάνουμε για να έχουμε δεδομένη την επιτυχία. Το  Jailbreak τους έφερε την επιτυχία που ψάχνανε, τους έφερε χρήματα και ευρύτερη αποδοχή από το κοινό, αλλά ταυτόχρονα τους αλυσόδεσε σε ένα στυλ. Ήταν λοιπόν φανερό και αναμενόμενο ότι θα χρησιμοποιούσαν ξανά αυτή τη 'light Metallic' formula ξανά και ξανά και ξανά. Ο Lynott πολύ άνετος πλέον, κάνει με το Johnny The Fox άλλο ένα concept album. Αυτή τη φορά είναι πιο προσγειωμένος, είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα και το θέμα του εξελίσσεται ανάμεσα στον ναρκομανή Johnny που γίνεται εγκληματίας και στον προβληματικό Rock star Rocky. Δύο-τρία τραγούδια ακολουθούν και δένουν το story, αλλά τα υπόλοιπα είναι εντελώς απ’ έξω.

Ας πούμε όμως ότι δεν υπάρχει κανένα story και ας εστιάσουμε στη μουσική. Το Johnny The Fox είναι μουσικά “βαρύτερο” από το Jailbreak. Οι κιθάρες βασίζονται στην κληρονομιά του Mr Iommi και τα αποτελέσματα είναι εμφανέστατα στα 'Rocky' & 'Massacre' που είναι ότι πιο heavy έχουν ηχογραφήσει ποτέ. Τα κομμάτια δεν είναι καθόλου άσχημα, αλλά ποιος ο λόγος να κάτσω να ακούσω Black Sabbath από τους Thin Lizzy και να μην  ακούσω κατ’ ευθείαν τους Black Sabbath? Τα 'Johnny' & 'Don't Believe A Word' είναι 'lighter' Rockers και είναι και αυτά πολύ καλά με το 'Don't Believe A Word' να είναι κατά τη γνώμη μου το καλύτερο από όλα μέσα στο album.

'Don't believe me if I tell you
That I wrote this song for you
There might be some other silly pretty girl
I'm singing it to'

Οι κιθαρίστες Mr G & Mr R έχουν δέσει τόσο πολύ όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και με το στυλ του Lynott και η δουλειά που κάνουν είναι ανεπανάληπτη. Μετά τα Johnny & Rocky, το αγαπημένο από το κοινό 'Johnny The Fox Meets Jimmy The Weed', είναι το τρίτο που δένει με το story του concept.

Τα πιο slow κομμάτια, είναι το ρομαντικό 'Borderline', που κάνει παρέα με το 'Sweet Marie' και καθώς περπατάνε συναντάνε το 'Old Flame'. Ξαφνικά, έρχεται κοντά τους το 'Fool's Gold' και τους διηγείται την ιστορία ενός μετανάστη/χρυσοθήρα που έρχεται στην Αμερική και ψάχνει για χρυσάφι. Ψάχνει δηλαδή για το 'Fool's Gold'. Σε γενικές γραμμές, όλα τα κομμάτια έχουν να προσφέρουν πράγματα και να πουν κάτι. Γι’ αυτό, αυτά τα τέσσερα τελευταία, νοιώθοντας ξεκομμένα από το concept, γίνονται μία παρέα και κουτσομπολεύουν το 'Boogie Woogie Dance' που είναι το μοναδικό που δεν έχει να προσφέρει και να πει τίποτα. Είναι το κομμάτι που κλείνει το album, αλλά είναι άστοχο και δεν οδηγεί πουθενά. 

* Σχόλιο: Καθόλου κακό album. Μοιάζει στο στυλ με το προηγούμενο, αλλά είναι πιο “δυνατό” και έχει περισσότερες μουσικές ιδέες και καλύτερη παραγωγή.

* Να το πάρω; Πάρτο και 'Don't Believe A Word' από τα λόγια του κόσμου.

Bad Reputation (1977)

* Tracks: 1) Soldier Of Fortune, 2) Bad Reputation, 3) Opium Trail, 4) South Bound, 5) Dancing In The Moonlight (It's Caught Me In Its Spotlight), 6) Killer Without A Cause, 7) Downtown Sundown, 8) That Woman's Gonna Break Your Heart, 9) Dear Lord.

Καθώς το πρόβλημα του Lynott με τα ναρκωτικά “αναβαθμίζεται” συνεχώς, τα albums γίνονται ολοένα και πιο ψυχρά και στο Bad Reputation τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά. Τουλάχιστον στο Johnny The Fox το προσωπικό δράμα του Lynott επισκιάστηκε από τη φύση και την έννοια του concept και ο ίδιος ο Phil κρύφτηκε πίσω από τους χαρακτήρες που δημιούργησε. Στο Bad Reputation όμως, η συντριπτική απαισιοδοξία, η κατάθλιψη και η απελπισία, κατοικοεδρεύουν στο κάθε αυλάκι ξεκινώντας από το αντιπολεμικό 'Soldier Of Fortune' (καμία σχέση με το ομότιτλο των Deep Purple) που ανοίγει, μέχρι το 'Dear Lord' που κλείνει.

Δυστυχώς, το album "λειτουργεί" μέσα σου μόνο από τη συναισθηματική πλευρά. Τα riffs έχουν εξαφανιστεί και κανένα τραγούδι δεν σε “γραπώνει”. Ή επειδή είχαν δύσκολη δουλειά σαν τρίο (ο Robertson τραυμάτισε το χέρι του σε έναν καυγά σε ένα μπαρ και απουσίαζε από το στούντιο), ή επειδή το πρόβλημα του Lynott διογκώνεται, ή επειδή η παραγωγή είναι θαμπή ή…ή…ή… Ο Lynott βέβαια κάνει ότι μπορεί για να το σώσει. Γράφει καλό στίχο και τραγουδάει εντυπωσιακά, αλλά με ένα μέλος λιγότερο στη ρυθμική βάση δεν είναι εύκολο να το πετύχει.

Το ομότιτλο, είναι ίσως το μοναδικό riff-Rocker του album. Το 'Dancing In The Moonlight' είναι light με δυνατές επιρροές από Reggae. Ατμοσφαιρικά, θα κόλλαγε άνετα στο Nightlife και σίγουρα, είναι το μοναδικό που ρίχνει λίγο φως σε όλη αυτή τη σκοτεινιά του album. Δεν είναι βέβαια σώνει και καλά "χαρούμενο" και μην πάει το μυαλό σου εκεί. Είναι απλά η ιστορία ενός αγοριού που χορεύει με την κοπέλα του και ξεχνάει να γυρίσει στο σπίτι του πριν από τις δέκα το βράδυ. Το 'Soldier Of Fortune', ακολουθεί κατά πόδας το 'Fool's Gold' και το 'Southbound' μου θυμίζει το 'Boys Are Back In Town', ενώ τα 'Opium Trail' & 'Downtown Sundown' βγάζουν μία φρεσκάδα. Πάλι καλά.

Ίσως το πρόβλημα να είναι η φτωχή παραγωγή, αλλά η παραγωγή είναι μόνο ο ένας λόγος. Η μπάντα εδώ, υιοθετεί το ίδιο στυλ για τέταρτη φορά κάτι που δεν ήταν πρόβλημα π.χ. για τους AC/DC οι οποίοι βάσιζαν όλες τους τις δουλειές σε προσεκτικά επεξεργασμένα riffs σε αντίθεση με τους Thin Lizzy που θυσιάζουν τις μελωδίες και τα riffs προσπαθώντας να κάνουν άλλο ένα επιτυχημένο album στη μετα-Bell εποχή. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι προτιμώ τους AC/DC από τους Lizzy’s. Μου αρέσει το μουσικό μου γούστο και δεν έχω κανένα παράπονο από αυτό, αλλά σε κάθε περίπτωση θα προτιμούσα τον ήχο των Lizzy’s περισσότερο ραφιναρισμένο ή πιο καθαρό ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. 

* Σχόλιο: Δεν έχει άσχημα τραγούδια, αλλά η έλλειψη μιας concept ιδέας ίσως να είναι το σφάλμα που έκαναν εδώ. Σκοτεινό και καταπιεστικό, χωρίς να έχει να πει καινούργια πράγματα.

* Να το πάρω; Ε καλά μην τρελαίνεσαι...

Black Rose (1979)

* Tracks: 1) Do Anything You Want To, 2) Toughest Street In Town, 3) S & M, 4) Waiting For An Alibi, 5) My Sarah, 6) Got To Give It Up, 7) Get Out Of Here, 8) With Love, 9) Roisin Dubh (Black Rose) / A Rock Legend.

Οι Lizzy’s κλείνουν τη δεκαετία με ένα album πανομοιότυπο με τα τέσσερα προηγούμενα. Αφού η formula δούλεψε από την αρχή, την επαναλαμβάνουν για άλλη μια φορά, μόνο που τώρα εδώ στο Black Rose αρχίζει να ξεφτίζει. Ανακυκλώνουν τα τραγούδια, τα riffs και τις μελωδίες και το album λειτουργεί μόνο για εκείνους που δεν περιμένουν περισσότερα από τον Mr Lynott και την παρέα του εξασφαλίζοντάς τους μάλιστα ευχάριστες και επαναλαμβανόμενες ακροάσεις.

Να σημειώσουμε όμως εδώ μία σοβαρή αλλαγή στο lineup. O Robertson, μετά από τον καυγά που είχε στο μπαρ, δεν επανέρχεται. Αποχωρεί οριστικά από τη μπάντα και στη θέση του έρχεται ο Gary Moore που έρχεται για δεύτερη φορά. Η πρώτη ήταν σαν σφήνα στα 1974 αμέσως μετά την αποχώρηση του Bell και πριν την είσοδο των Gorham & Robertson. Ο Moore ήταν προβληματικός για τους Lizzy’s. Δεν πήγαινε στις ηχογραφήσεις, δεν έπαιξε σε μερικά lives, αλλά πάντως το παιδί, πάλι καλά που “αφιέρωσε” λίγο χρόνο για να παίξει με τον Gorham σ’ αυτό το album. Λίγα είναι τα πράγματα που αφορούν στην τεχνική του αφού δεν έπαιξε πολύ  και δεν είναι ότι δεν άρεσαν στον Phil αυτά που έπαιζε, αλλά είναι ότι δεν “κόλλαγε” μαζί τους. Τελικά τον απέλυσαν λόγω απαράδεκτης συμπεριφοράς.

Από την άλλη μεριά, όλο αυτό το περί Moore, βάζει τον Lynott σε πλεονεκτική θέση. Είναι ο αναμφισβήτητος star και το κέντρο της μπάντας και του δίσκου και βάζει την υπογραφή του παντού. Εξαιρετικά παραδείγματα είναι τα 'S&M' & 'Waiting For An Alibi'.

Το album ανοίγει με το 'Do Anything You Want To' που είναι άλλη μία αντιγραφή του 'Boys Are Back In Town' με στίχο εμπνευσμένο από το 'All I Really Want To Do' του Dylan και μοιάζει σα να απαντάει ο Lynott στον Dylan. Το 'Toughest Street In Town' συνεχίζει με ένα καλό ρεφρέν, το 'S&M' ηχεί περίεργο αλλά δεν είναι άσχημο και το 'Waiting For An Alibi' είναι το αριστούργημα του δίσκου. Ο Gary Moore έχει σ’ αυτό το τραγούδι την καλύτερη στιγμή που είχε ποτέ στους Lizzy's, αλλά και πάλι μη νομίζεις ότι αυτά που κάνει είναι σπουδαία. Ο Bell αυτά, τα παίζει στον ύπνο του. Το 'Sarah' που είναι η καλύτερη μπαλάντα του album δεν είναι το τραγούδι που είχαν στον δεύτερο δίσκο τους, αλλά είναι ένα άλλο τραγούδι με τον ίδιο τίτλο και που ο Lynott το έγραψε για τη νεογέννητη  κόρη του.

Το 'Got To Give It Up' έχει να κάνει με τον αλκοολισμό του Lynott, το 'Get Out Of Here' έχει ένα πανέξυπνο 'proto-rap' τραγούδισμα σε στυλ: 'pack up, I've had enough, that's it, I quit, give up, you win, I lose, you win, you choose, you stay, I'll go, you stay, I lose', το 'With Love' το ακούς και κολλάς και κλείνουμε με το 'Roisin Dubh (Black Rose), A Rock Legend' που μας επιστρέφει στη θεματική του 'Emerald'. Οι πόλεμοι δηλαδή της Ιρλανδίας για ανεξαρτησία. Εντάξει, αλλά δε νομίζω ότι αξίζει τα επτά λεπτά της διάρκειάς του. Άσε δηλαδή που ανακυκλώνει το riff του 'Emerald'.

* Σχόλιο: Κλείνουν τη δεκαετία με μία από τα ίδια, συν την απώλεια του Robertson, γιατί τελικά ο Moore, αποδείχτηκε ελάχιστος για τους Lizzy’s.

* Να το πάρω; Αν είσαι συλλέκτης, ναι, λόγω συμμετοχής του Moore.

Chinatown (1980, Το Υποτιμημένο)

* Tracks: 1) We Will Be Strong, 2) Chinatown, 3) Sweetheart, 4) Sugar Blues, 5) Killer On The Loose, 6) Having A Good Time, 7) Genocide, 8) Didn't I, 9) Hey You.

Στα 1980, ο Gary Moore βρίσκεται ήδη εκτός μπάντας, στη θέση του έρχεται ο Snowy White και η δουλειά που βγαίνει από τις κιθάρες, είναι πάρα πολύ καλύτερη από ότι ήταν στο Black Rose. Ο Snowy δένει με το κιθαριστικό  interplay, ξαναδίνει στους Lizzy’s τον κλασικό τους ήχο και το πετυχαίνει απόλυτα. Τα τραγούδια είναι πιο γεμάτα, είναι πιο ολοκληρωμένα, είναι γρήγορα και ροκάρουν ασταμάτητα. Μόνο μία μπαλάντα υπάρχει εδώ και είναι μια χαρά. Στο κάτω-κάτω, όποιος ροκάρει τόσο καλά, αξίζει να έχει επτά Rock κομμάτια στη σειρά.

Το Chinatown είναι ένα είδος concept. Αφορά στις δυσκολίες της ζωής που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες στις Chinatowns όλου του κόσμου. Όπως όμως συνηθίζει ο Lynott δεν συμμετέχουν όλα τα κομμάτια σ’ αυτό. Κανένα πρόβλημα. Όλα όμως τα κομμάτια συμμετέχουν σε ένα ασταμάτητο ροκάρισμα με ένα καταπληκτικό κιθαριστικό ντουέτο που σολάρει και σε κολλάει στον τοίχο και δεν μπορείς να ξεφύγεις από πουθενά. Ο Roger Waters προτιμούσε και εξακολουθεί να προτιμάει να έχει πάντα στη μπάντα του τον Snowy White. Τυχαίο; Δε νομίζω!

Εδώ δεν έχουμε κλασικά κομμάτια όπως το 'Waiting For An Alibi' ή το 'Jailbreak', παρ’ όλο που τα δύο πρώτα βρίσκονται πολύ κοντά τους. Αλλά ποιος ενδιαφέρεται για κλασικά κομμάτια, όταν το album ροκάρει από την αρχή μέχρι το τέλος; Το ένα Rock έρχεται μετά το άλλο και είναι όλα σούπερ προδίδοντας την αιμορραγούσα προσωπικότητα του Lynott. Γνωρίζουμε ήδη τα ψυχολογικά του προβλήματα και την ευαισθησία του για τους αδύνατους, τους καταπιεσμένους, τις τριτοκοσμικές χώρες, την οικολογία, τους βούβαλους, αλλά δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε: Γιατί του πήρε τόσο πολύ χρόνο και τόσες αλλαγές στο lineup για να φτάσει επιτέλους στο σημείο να ροκάρει τόσο καλά;

Με εξαίρεση λοιπόν το 'Didn't I' που σαν μπαλάντα σπάει τη συνέπεια και τη συνέχεια του ασταμάτητου Rock, το album κλείνει με το επίσης πολύ καλό 'Hey You', που κλέβει όμως το riff του 'Massacre'.

* Σχόλιο: Άδικα υποτιμημένο. Είναι must για οποιονδήποτε θεωρεί τον εαυτό του σοβαρό fan των Lizzy’s. 

* Να το πάρω; Ε ναι. Πρέπει.

Renegade (1981)

* Tracks: 1) Angel Of Death, 2) Renegade, 3) The Pressure Will Blow, 4) Leave This Town, 5) Hollywood, 6) No One Told Him, 7) Fats, 8) Mexican Blood, 9) It's Getting Dangerous.

Δυστυχώς όμως τίποτα δεν κρατάει για πάντα και στο Renegade οι Lizzy’s βρίσκονται σταθερά προς τα κάτω. Οι καινούργιες ιδέες στην παραγωγή (synthesizers) και οι φτωχές μελωδίες που οι περισσότερες από αυτές βασίζονται σε riffs του ενός ακόρντου κάνουν το album αδύνατο και απομακρύνουν την ενέργεια των παλιών Lizzy’s. Μαζί με την ενέργεια, απομακρύνονται και οι πιθανοί αγοραστές. Το Renegade ηχεί σαν ένα πολύ κατώτερο Chinatown λες και ο Lynott βρίσκεται σε "κώμα έμπνευσης".

Το 'Angel Of Death' ανοίγει, βρίσκεται μακριά από τη γνωστή formula και δανείζεται την ιδέα του 'Sympathy For The Devil'. Το synthesizer δένει ικανοποιητικά, το riff του είναι ένα από τα καλύτερα στο χώρο και η ατμόσφαιρα είναι τόσο πειστική που δεν σκέφτεσαι ούτε για μια στιγμή ότι εδώ πιθανώς να έχεις έναν Mick Jagger Β’ διαλογής. Όχι. Είναι ο Phil Lynott που θα μπορούσε ίσως να παραλείψει το σημείο με τους ψίθυρους και τα σύνθια, αλλά δεν πειράζει. Προσφέρουν στην ατμόσφαιρα.

Το ομότιτλο, βρίσκεται και αυτό μακριά από τη γνωστή formula, αλλά είναι το καλύτερο κομμάτι από όλα. Ο Lynott μετατρέπεται εδώ σε Mark Knopfler και οι Lizzy’s σε Dire Straits. Αξίζει να αναφέρω εδώ, ότι και οι δύο μπάντες βρίσκονται στη Vertigo. Άλλο κομμάτι που δεν ακολουθεί τη formula είναι το 'Fats', που είναι κάτι σαν ωδή στον Fats Domino και ο Phil τραγουδάει σα να έχει γρέζια στο λαρύγγι του.

Τα Rock κομμάτια δεν είναι άσχημα, αλλά όταν τελειώνεις την ακρόαση ανακαλύπτεις ότι δεν σου έχει μείνει κάτι. Το 'Leave This Town' είναι ίσως το μόνο που ξεχωρίζει απ’ αυτά επειδή είναι το πιο κοντινό στο στυλ των παλιών καλών Lizzy’s.

Όλα τα υπόλοιπα κομμάτια δεν έχουν κάτι να πουν. Τα “κολλήματα” που είχε ο Phil στη δεκαετία του 70 εξαφανίστηκαν και στη δεκαετία του 80 εμφανίζεται να ροκάρει “ευγενικά”. Τι είναι το 'Hollywood' δηλαδή; Τι είναι το 'No One Told Him' ή το 'Getting Dangerous' που κλείνει και κρατάει και 5:30 λεπτά; Δεν έχουν να πουν τίποτα όλα αυτά.

* Σχόλιο: Το έβδομο studio album των  Lizzy's που προσπαθεί να ξαναδουλέψει την παλιά κλασική formula αλλά δεν το πετυχαίνει. Το μικρόβιο που λέγεται “κρίση έμπνευσης” και που στη δεκαετία του 80 χτύπησε όλες τις κλασικές μπάντες, χτυπάει και τους Lizzy’s. 

* Να το πάρω; Μόνο εάν το γούστο σου είναι περιορισμένο, ή εάν είναι φανατικός μαζί τους.

Thunder And Lightning (1983)

* Tracks: 1) Thunder And Lightning, 2) This Is The One, 3) The Sun Goes Down, 4) The Holy War, 5) Cold Sweat, 6) Someday She Is Going To Hit Back, 7) Baby Please Don't Go, 8) Bad Habits, 9) Heart Attack.

Τυπική Metal παραγωγή της δεκαετίας του 80. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στην αποχώρηση του Snowy White. Στη θέση του ήρθε ο John Sykes ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ξέραμε. Καλά, τον Bell τον έχουμε χάσει από πολλά χρόνια πριν, όπως χάσαμε και τον Robertson, αλλά τώρα χάσαμε και τον Snowy και ο νεοφερμένος Sykes μετατρέπει τους Thin Lizzy σε …Judas Priest.

Αν κοιτάξουμε όμως πίσω από τις κιθάρες του Sykes και πίσω από τα τύμπανα του Downey για να βρούμε ίσως κάτι το ενδιαφέρον, θα διαπιστώσουμε ότι τα τραγούδια λειτουργούν, με μοναδική εξαίρεση το 'Someday She Is Going To Hit Back'. Ο Lynott κάνει το τελευταίο album των Lizzy's, αλλά όλες οι καινούργιες του ιδέες, είναι …παλιές! Όλες οι ιδέες έχουν εξαντληθεί μέχρι θανάτου. Η επανάσταση των νέων, οι φοβίες, οι ερωτικές απογοητεύσεις, τα οράματα κλπ…κλπ… αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βρίσκονται σε πράξη, ή ότι δεν λειτουργούν όπως λειτουργούσαν στην εποχή του Jailbreak, ούτε σημαίνει ότι τώρα είναι διαφορετικές, γιατί όλες οι ιδέες των τραγουδιών, αφορούν στην ανθρώπινη καθημερινότητα η οποία βρίσκεται πάντοτε εδώ, ανεξάρτητα από τη δεκαετία που διανύουμε. Από αυτή την άποψη, οι ιδέες αυτές είναι πάντοτε καινούργιες και αυτό που μπορούμε να αλλάξουμε είναι ίσως ο τρόπος προσέγγισης. Έτσι ο Lynott, τις προσεγγίζει εδώ με Metal …τρόπο!

Αυτό που ξεχωρίζει από όλα τα κομμάτια είναι το 'Bad Habits' σα να μην έχει καμία σχέση με τα υπόλοιπα. Ο Gorham σολάρει όπως τον παλιό καλό καιρό και ο Phil κάνει εκπληκτικό τραγούδισμα. Το 'Cold Sweat' είναι το δεύτερο καλύτερο. Σαν τραγούδι, έχει πολύ καλό riff, πολύ καλό τραγούδισμα και τώρα το αν ακούς metal ή όχι, είναι άλλο πράγμα από αυτό που λέω. Το ομότιτλο είναι παράξενο. Έχει στυλ rapp, έχει ρομποτικές κιθάρες που παίζουν 400.000 νότες το δευτερόλεπτο και αν διαφαίνεται έστω και κάτι το γοητευτικό, αυτές οι νέες ιδέες των 80’s στην παραγωγή, με κάνουν να μην του δίνω μία δεύτερη ευκαιρία ακρόασης. Η μπαλάντα 'Sun Goes Down' είναι πολύ όμορφη, σε ταξιδεύει από τον ονειρικό ρομαντισμό στον ονειρικό φόβο και ταιριάζει στο στυλ που έχουν γενικά οι μπαλάντες του Phil όλα αυτά τα χρόνια. Τέλος, το 'Baby Please Don't Go' ηχεί παρανοϊκά και το 'Heart Attack' καταπιεστικά. Και τα δύο τους, κινούνται στη σφαίρα του Metal. Metal όμως ή όχι, είναι μία άλλη συζήτηση που δεν έχει θέση εδώ και εμένα τουλάχιστον δεν με αφορά μιας και δεν ασχολούμαι με αυτό το είδος.  

* Σχόλιο: Αν είσαι φανατικός μαζί τους, θα του δώσεις πολλές ευκαιρίες ακρόασης και θα ανακαλύψεις στο τέλος ότι δεν έχει ξεφύγει από τα standards των Lizzy’s. Μην προσπαθήσεις όμως να με πείσεις, γιατί εγώ που δεν είμαι φανατικός, το αντιμετωπίζω σαν το φινάλε της ιστορίας για μία από τις πιο συνεπείς μπάντες του hard Rock στη δεκαετία του 70.

* Να το πάρω; Μόνο αν έχεις Bad Habits.

Live Albums

Live And Dangerous (1978, Το Καλύτερο Live)

* Tracks: 1) Jailbreak, 2) Emerald, 3) Southbound, 4) Rosalie, 5) Dancing In The Moonlight, 6) Massacre, 7) Still In Love With You, 8) Johnny The Fox Meets Jimmy The Weed, 9) Cowboy Song, 10) The Boys Are Back In Town, 11) Don't Believe A Word, 12) Warriors, 13) Are You Ready, 14) Suicide, 15) Sha-La-La, 16) Baby Drives Me Crazy, 17) The Rocker.

* Σχόλιο: Το πρώτο live album των Lizzy's και μάλλον ηχογραφήθηκε στην καλύτερη Gorham/Robertson περίοδο. Από τα κομμάτια ξεχωρίζουν τα 'Jailbreak', 'Emerald', 'Rosalie', 'Massacre', 'Don't Believe A Word', 'Warriors', 'Suicide' & 'Rocker'.

Life (1983, The All-Star Jam)

* Tracks: 1) Thunder and Lightning, 2) Waiting for an Alibi, 3) Jailbreak, 4) Baby Please Don't Go, 5) The Holy War, Renegade, 6) Hollywood (Down on Your Luck) , 7) Got to Give It Up, 8) Angel of Death, 9) Are You Ready, 10) The Boys Are Back in Town, 11) Cold Sweat, 12) Don't Believe a Word, 13) Killer on the Loose, 14) The Sun Goes Down, 15) Emerald, 16) Black Rose, 17) Still in Love With You, 18) The Rocker.

* Σχόλιο: Το Life είναι διπλό και αφορά στην αποχαιρετιστήρια συναυλία τους στο Hammersmith Odeon του Λονδίνου.  Ο Lynott αποφάσισε ότι ήταν καιρός να το διαλύσουν και προσκάλεσε όλους τους κιθαρίστες που πέρασαν από τη μπάντα να λάβουν μέρος σ’ αυτή τη συναυλία. Έτσι λοιπόν, εκτός από τους Scott Gorham & John Sykes, θα συναντήσουμε εδώ και τους Eric Bell, Brian Robertson, Gary Moore & Snowy White. Αυτός είναι και ο λόγος που το album απέκτησε τον υπότιτλο "The All-Star Jam".

Boys Are Back in Town: Live in Australia (1999)

* Tracks: 1) Jailbreak, 2) Bad Reputation, 3) Cowboy Song, 4) The Boys Are Back in Town, 5) Waiting for an Alibi, 6) Are You Ready, 7) Me and the Boys were Wondering How You and the Girls are Getting Home Tonight, 8) Baby Drives Me Crazy.

* Σχόλιο: Κυκλοφόρησε στα 1999, αλλά αφορά σε live του 1978 που έγινε στο Sydney της Αυστραλίας και είναι από τις πρώτες εμφανίσεις του Gary Moore με τη μπάντα. Κυκλοφόρησε επίσης και σε DVD (Thin Lizzy Live at Sydney Harbour '78) στα 2004.

One Night Only (2000)

* Tracks: 1) Jailbreak, 2) Waiting for an Alibi, 3) Don't Believe a Word, 4) Cold Sweat, 5) The Sun Goes Down, 6) Are You Ready, 7) Bad Reputation, 8) Suicide, 9) Still in Love with You, 10) Cowboy Song, 11) The Boys Are Back in Town, 12) Rosalie, 13) Black Rose.

* Σχόλιο: Κυκλοφόρησε στα 2000 και αφορά σε μία σειρά από lives που ξεκίνησαν να κάνουν από τα 1996 για τα δέκα χρόνια του θανάτου του Lynott. Ο John Sykes παίρνει το lead vocal και ο Marco Mendoza το μπάσο. Ο Brian Downey παραιτήθηκε από τη μπάντα όταν το album κυκλοφόρησε και έτσι δεν έμεινε κανείς πλέον στο lineup από το original trio. Στο album συμμετέχει και ο ex-Ozzy, ex-Whitesnake και ex-Black Oak Arkansas drummer Tommy Aldridge.

Ποιο Live Album να πάρω;

Αναμφισβήτητα το Live And Dangerous του 1978. Είναι το καλύτερο. Λειτουργεί και σαν συλλογή αν πρόκειται να τους ακούσεις για πρώτη φορά, ή αν θέλεις να έχεις μόνο μία συλλογή. Σε κάθε περίπτωση, είναι ένα must album.

Πρόταση:

1: Vagabonds Of The Western World (1973)
2: Jailbreak (1976)
3: Live And Dangerous (1978)
4: Chinatown (1980)

Βιβλιογραφία:

1: Encyclopedia of Rock & Roll (Rolling Stone)
2: Illustrated Encyclopedia of Rock (Salamander)
3: Classic Rock And Pop Album Rev and Updat (G. Starostin)
4: Encyclopedia of Pop, Rock and Soul (Irwin Stambler)

Ακουστικά Βοηθήματα:

1: Thin Lizzy (Discography)

*** Ευχαριστώ για την ανάγνωση…