Anathema τον χρόνο και το χρήμα που επένδυσα σε αυτόν τον δίσκο

Γράφει ο investor
2 άρθρα στο MusicHeaven

Το πρώτο τραγούδι (“Harmonium”) είναι αρκετά ατμοσφαιρικό αλλά πέρα απο βαριά ατμόσφαιρα δεν διαθέτει κάτι το ιδιαίτερο. Συνεχίζουμε με το “Balance”, ένα αντικειμενικά αρκετά καλό κομμάτι το οποίο, όμως, δεν θα παίξει και πολλές φορές στο cd-player. Το τέλος του συγκεκριμένου κομματιού κρατάει τις ισορροπίες ως ένα βαθμό και διατηρεί την ελπίδα.

Το “Closer” κειμένεται και αυτό σε μέτρια για το συγκρότημα επίπεδα, αδυνατώντας να κάνει την διαφορά-όπως συμβαίνει και με το “Are you there” που ακολουθεί,ένα Floyd-ικο κομμάτι που λειτουργεί περισσότερο ως μουσικό χαλί και το οποίο ξενίζει με την αβάσταχτη ελαφρότητα του καθώς του λείπει η βαρύτητα και το στοιχείο της έκπληξης-ένας μονότονος νωχελικός ρυθμός απο την αρχή ως το τέλος.

Τα δύο επόμενα κομμάτια (“Childhood dream” και “Pulled under at 2000 Metres a second”) σώζουν κάπως την κατάσταση, θυμίζοντας μας τους Anathema που νοσταλγούμε,τους Anathema της σιωπής και της κραυγής,των δυναμικών riffs που σε συντρίβουν σε εσώτερους γκρεμούς χαμένης αρμονίας, μέχρι να έρθει η Κάθαρση,των Anathema που καταγγέλουν εφιάλτες του χθές ενώ θρυμματίζουν τον λεπτό πάγο που χωρίζει λογικό και ψυχή. Τώρα μπορούμε να ησυχάσουμε, γνωρίζοντας οτι δεν έχουν χάσει-ακόμα-την μαγευτική και μοναδική Τέχνη τους.

Στο ομώνυμο κομμάτι πειραματίζονται χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία με γυναικεία φωνητικά και “χαλαρούς” πάλι ρυθμούς. Τα τρία τελευταία κομμάτια μας απογοητεύουν ακόμα περισσότερο, επιβεβαιώνοντας την γενική ρηχότητα του “Natural disaster”.

Μέγα μελανό σημείο και η έλλειψη των στίχων. Αν είναι δυνατόν! Αnathema χωρίς τους στίχους;

Δεν γνωρίζουν πόσο σημαντικό ρόλο στην μουσική τους παίζουν οι στίχοι, πως χωρίς αυτούς δεν γίνεται ο ακροατής να ταυτιστεί με την μουσική στον βαθμό που χρειάζεται και απαιτείται,ειδικά στην περίπτωση τους; Φυσικά και το γνωρίζουν, απλώς δηλώνουν έμμεσα (και άμεσα μέσα απο τις συνεντεύξεις τους στον τύπο της εποχής) πως δεν θα είναι γίνουν ποτέ ξανά αυτοί που ήταν και πως προτιμούν να είναι τέσσερις alternative και light φιγούρες της μουσικής βιομηχανίας.

Τέλος,οι Pink Floyd ήταν, είναι και θα είναι κάτι το μοναδικό στην μουσική ιστορία και δεν γίνεται-ούτε υπάρχει λόγος-να τους αντιγράφουν. Ειδικά όταν έχουν δημιουργήσει το δικό τους άφταστο σύμπαν, με τα Εternity και Αlternative 4, χρυσά μνημεία που θα έπρεπε να αποτελούν την Αγία Γραφή του συγκροτήματος στον αιώνα τον άπαντα. 

Ανάθεμα πραγματικά τον χρόνο και το χρήμα που επένδυσα σε αυτόν τον δίσκο (και στους ανάλογους που τον ακολούθησαν). Αν απευθύνονταν σε άλλο κοινό, αν ήταν το ντεμπούτο ενός ακόμη Rock συγκροτήματος, όλα θα ήταν καλά, απο την παραγωγή ως την κατανάλωση μιας επιπλέον χρυσής μετριότητας.