Μια γαλαζοαίματη από το Μεταξουργείο - Δανάη Στρατηγοπούλου (1913-2009)

Γράφει ο ΦΑΙΔΩΝ ΑΛΚΙΝΟΟΣ (faidonalkinoos)
39 άρθρα στο MusicHeaven

Σε ηλικία 96 ετών άφησε την τελευταία της ρυθμική αναπνοή, η Μεγάλη μας, απ’ όλες τις απόψεις, Δανάη Στρατηγοπούλου…

Θα αρχίσω την ιστορία με τη ανείπωτη λατρεία που της είχε ένας ποιητής. Που πρόσφατα έφυγε από κοντά μας κι αυτός, σε ηλικία μόλις 67 ετών.
Ο Γιάννης Θεοχαρίδης, που άφησε την τελευταία του ποιητική συλλαβή, το τελευταίο ελληνικό χαικού του, στο Γηροκομείο της Λάρισας στις 21 του Μάρτη του 2010…

Ο φίλος Γιάννης, επί σειρά ετών, εκεί στα τελευταία χρόνια της Δανάης ήταν ένας από τους ανθρώπους που παρευρισκότανε κοντά της, που της παραστεκότανε στην αγωνία.

Μιλούσε για τη Δανάη με τα καλλίτερα λόγια, για την άνθρωπο, την καλλιτέχνιδα, την ποιήτρια, τη μεταφράστρια, τη Νερουδική υποστηρίκτρια, την τραγουδίστρια.

Δάκρυζε κάθε που σκεφτόταν πως δεν μπορεί να τη βοηθήσει περισσότερο. Χανότανε στην ιδέα πως κάποια στιγμή η Δανάη θα άφηνε δυσαναπλήρωτο κενό πίσω της, κάποια στιγμή, σα θα ’κλεινε τα μάτια της.

ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Έτσι, πάμε πίσω, εκεί στα παιδικά της χρόνια, που τη βρίσκουν να έχει γεννηθεί στο Μεταξουργείο…


Το Μεταξουργείο, εκτείνεται από τη Λεωφόρο Κωνσταντινουπόλεως και στις οδούς Θερμοπυλών, Γερμανικού, Λεοννάτου, Κολωνού, Μ. Αλεξάνδρου, της πλατείας Καραϊσκάκη, Δεληγιάννη και Ανδρομάχης.

Στο κέντρο περίπου της περιοχής, όπου και η ομώνυμη Πλατεία Μεταξουργείου, υπάρχει μία μαρμάρινη κρήνη.

Η ονομασία της συνοικίας και της πλατείας της, έχει δοθεί από το εργοστάσιο επεξεργασίας μεταξιού, που εγκαταστάθηκε εκεί και λειτουργούσε στην περιοχή, όταν στη βασιλεία βρισκότανε ο Όθων, περί τα μέσα του 19ου αιώνα.

Αγροτική κατά το πλείστον ήταν η κύρια εκμετάλλευση της περιοχής με περιβόλια και χωράφια.
Όλα άλλαξαν όμως, σαν αποφασίστηκε η μεταφορά της πρωτεύουσας από το Ναύπλιο στην Αθήνα, δημιουργώντας στην τότε, γενικά ακατοίκητη / μη αναπτυγμένη οικιστικά Αθήνα, πολλά περιθώρια, για την προς κάθε κατεύθυνση οικιστική της ανάπτυξη.

Οι  αρχιτέκτονες, Κλεάνθης - Σάουμπερτ και Κλέντσε, ήσαν που πρότειναν τότε, ώστε τα ανάκτορα να χτιστούν πέριξ των περιοχών Ομόνοιας και Διπύλου, άφησαν ανοιχτό και το ενδεχόμενο της παραμέτρου ανάπτυξης, των γειτονικών περιοχών, σε ζώνες αστικών λειτουργιών, εμπορικά / διοικητικά / οικονομικά.
Όπως πάντα, οι ευκαιριστές, έτρεξαν να αγοράσουν γη.
Οι αγοραπωλησίες αυτές προσέλκυσαν και τη σημαντική επένδυση, του πρίγκιπα Γεωργίου Κατακουζηνού. Αρχικά ξεκίνησε για μεγάλο εμπορικό κέντρο, αγοράζοντας πρώτα γη και κτίζοντας έπειτα, ένα μεγάλο αστικό ακίνητο.
Η προσέλευση δε των επήλυδων, των παρατρεχάμενων ξένων, ευπόρων και μη, αλλά και των εντοπίων αυλοκολάκων, έδωσαν το ισχυρό κίνητρο ώστε να χτίζονται και ορισμένες μεγάλες κατοικίες…

Όλα τα σχέδια όμως αυτών, ανετράπησαν από την τελική απόφαση του 1836, η οποία καθόριζε τελεσίδικα, πως η ανέγερση των ανακτόρων, θα γινότανε στο άλλο άκρο της πόλης, εκεί που βρίσκονται σήμερα. Σχέδια και δεδομένα άλλαξαν, μείνανε στα χαρτιά ή ακυρώθηκαν.

Η ημιτελής πλέον κατασκευή του Κατακουζηνού αγοράστηκε, όπως όπως, από την  εταιρεία «Αύγουστος Μπράμε και Σία» το 1852, για να μετατραπεί σε μεταξουργείο.

Μετά την εμπορική αποτυχία και τελικά την πτώχευση της αγγλικής αυτής εταιρείας, το κτίριο περιέρχεται στην ιδιοκτησία και στην εκμετάλλευση της «Σηρική Εταιρεία της Ελλάδος Αθανάσιος Δουρούτης & Σία» που λειτούργησε έως το 1875.

Αι Αθήναι, ως το μεγαλύτερον εν Ελλάδι κέντρον πληθυσμού, προσφέρουσιν, υπέρ παν άλλο μέρος του ελληνικού εδάφους, προς εργασίαν ικανάς χείρας απόρων γυναικών επί μετρία αντιμισθία και καθιστά τα πάντα ευχερέστερα, ή αλλαχού, προς τακτικοτέραν εργασίαν του καταστήματος...
Το περί ου ο λόγος μεταξοκλωσίας κατάστημα κείται καταλλήλως εντός μεν του σχεδίου της πόλεως Αθηνών και πλησίον των υπό του λαού κατοικουμένων συνοικιών, μακράν δε του κέντρου, εν τόπω υγιεινώ, επί των οδών Κεραμεικού και Σεπολίων. Σύγκειται δε μετά του παρακείμενου κήπου εκ πήχεων τετραγωνικών 24.534 ως έγγιστα, εξ ων 3.460 πήχεις αποτελούσι την οικοδομήν.
(από το πρόγραμμα της «Ελληνικής Σηρικής Εταιρείας»).

Πριν από την Εθνεγερτήριο Επανάσταση του 1821, η Αθήνα είχε περί τα τρεις (3.000) περίπου σπίτια, ενώ τώρα είχαν απομείνει περί τα 300. Πέτρες κέραμοι και ξύλα ατάκτως ερριμμένα, είχαν γίνει τα υπόλοιπα.

Μεταφέρεται η Πρωτεύουσα από το Ναύπλιο στην Αθήνα, στο μεγάλο χωριό, την Αθήνα. Που αριθμεί τους τέσσερεις (4.000) περίπου κατοίκους. Στον Πειραιά υπήρχανε τρεις καλύβες όλες κι όλες. Η μία από αυτές ανήκε στο νεοδιορισμένο τελώνη.

Νέοι πληθυσμοί τώρα πια κατακλύζουν την Πρωτεύουσα, από την επαρχία, τα νησιά, της πέρα ευρύτερης τουρκοκρατούμενης ακόμα περιφέρειας.

Δημιουργείται μια αστυφιλία, εσωτερικής μετανάστευσης και όχι μόνο, αφού άκληροι, φτωχοί, κατατρεγμένοι της εποχής, ακτήμονες, δυστυχισμένοι, που, στον ήλιο μοίρα δεν είχαν, κατάτρεξαν στην ασφάλεια και στο ελεύθερο καλλίτερο αύριο.

Άθλιες οι συνθήκες διαβίωσης…

Το Δημόσιο ήταν ο πρώτος και κύριος πόλος έλξης των ανθρώπων αυτών, που στοιβάζονταν όπως κι όπως, όπου κι όπου, για να βρουν μια θέση σε αυτό…

Λογικό ήτανε λόγω της συσσώρευσης πληθυσμών, να αναπτυχτεί ο τομέας της οικοδομής. Μάστορες και εργαζόμενοι όπως ήτανε φυσικό χρειάζονταν.

Οι γραμματικές γνώσεις ανύπαρκτες, οπότε και οι προσφερόμενες θέσεις εργασίας, ανάλογες ήσαν…

Υπηρέτες, βαστάζοι, χαμάληδες…

Βοηθοί σε μάστορες, παραγιοί, εμποροϋπάλληλοι της κακιάς ώρας, υπάλληλοι γενικότερα σε γραφεία και άλλες ιδιωτικές επιχειρήσεις…

Τα πρώτα εργοστάσια κάνουν την εμφάνισή τους, μέταλλο, κλωστοϋφαντουργία, βιοτεχνία…

Αναπτύσσεται αγάλι κ’ η ναυτιλία…

Μικροπωλητές, πλανόδιοι και στάσιμοι, αυτοσχέδιοι μάστορες, παπουτσήδες, ραφτάδες, καλαθάδες, καρεκλάδες, πάσης φύσεως αυτοσχέδιες και μη εργασίες του ποδαριού, σιγά αργά αναπτύσσονται, για τον σκληρό γύρο της ζωής…

Μεγαλώνει η πόλη, φτάνει τις σαράντα (40.000) χιλιάδες. Οι εύποροι κατοικούν στο κέντρο, οι πληβείοι Θησείο και Ψυρρή. Αναφιώτικα, Γκάζι, Μεταξουργείο, Νεάπολη, Βατραχονήσι.

Έτσι έχουμε την ανάπτυξη του τότε λεγόμενου Χεζολίθαρου ή Χεσμένης Πέτρας, όπως λεγόταν η περιοχή, που σύντομα μετονομάστηκε επί το ευπρεπέστερο Χρυσωμένη Πέτρα.

Επί είκοσι (20) χρόνια, συνεχίστηκε η ανάπτυξη, με υπόλοιπο κατάλοιπο αναμνηστικό της εποχής, την οικία Προβελέγγιου, στη γωνία Κεραμεικού και Μυλλέρου.

Ένα τμήμα του μεταξουργείου, ξυλουργείο-σιδηρουργείο, νοικιαζόταν σε ανεξάρτητο επιχειρηματία. Το 1875 το μεταξουργείο έκλεισε οριστικά και η περιοχή του βρισκόταν για άλλη μια φορά σε σταυροδρόμι.

Όμως τώρα η ζήτηση για κατοικία ήταν μαζική και πιεστική. Η πρωτεύουσα έμπαινε στην τροχιά της ταχείας επέκτασης και ο πληθυσμός της απογειωνόταν: από 44.250 κατοίκους το 1870, έφτασε τους 63.374 το 1879 (αύξηση 42%) και τους 107.251 το 1889 (+69%). Έτσι, μέσα στη δεκαετία 1875-1885, ολόκληρη η περιοχή μέχρι τις παρυφές του Γκαζιού στα νότια και το ρέμα του Κυκλοβόρου στα δυτικά, εποικίστηκε και ενσωματώθηκε στην πόλη.
Τα αμαξοποιεία, οι χώροι εργασίας άρχισαν να διαχέονται στη γειτονιά. Το 1900, τα περισσότερα αμαξοποιεία είχαν μετατοπιστεί από την οδό Αδριανού προς τα δυτικά, στις οδούς Ασωμάτων, Λεωκορίου και Σαρρή, ενώ τέσσερα είχαν διαβεί την Πειραιώς για να εγκατασταθούν στην οδό Μυλλέρου. Δύο τουλάχιστον από αυτά –τα αμαξοποιεία των Αδελφών Ρόσση και του Λορέντζου Μάμου– ήταν μεγάλα, πολυάνθρωπα εργαστήρια που κατασκεύαζαν κάθε είδους αμαξώματα και οχήματα.

«Συνοικία Μεταξουργείου», εννοείται ήδη, αυτό καθ’ αυτό, το κτηριακό συγκρότημα του παλιού εργοστασίου.

Το εργοστάσιο έφερε την επωνυμία: «Σηρική Εταιρεία της Ελλάδος - Αθανάσιος Δουρούτης & Σία».

Οι πέριξ συνοικίες ήσαν / είναι οι, Ακαδημία Πλάτωνος, Κολωνός, Ομόνοια, Ελαιώνας, Κεραμεικός.

Το άλλοτε ξεροπόταμο / ρέμα, η οδός Αχιλλέως, που φεύγει από την πλατεία Καραϊσκάκη, περνούσε από την περιοχή, καταλήγοντας, στη θρυλική ζώνη της Μαντάμ Σουσού, που λεγότανε «Μπίθουλας», ή «Μπούθουλας».

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ

Η Δανάη Στρατηγοπούλου γεννήθηκε στις 8/02/1913 στο μεταξουργείο, Καρόλου και Ακομινάτου.
Ο πατέρας της, Ιπόλλυτος Στρατηγόπουλος, καταγότανε από την Αθήνα κάτοικος μάλιστα Κολωνακίου, επί της οδού Πατριάρχου Ιωακείμ. Στα πρώιμα χρόνια του ήταν δημοσιογράφος αργότερα έγινε μηχανικός.
Ο παππούς της, Ιδομενέας Στρατηγόπουλος, θεατρικός συγγραφέας, από τους εξέχοντες λόγιους της εποχής, συμβολαιογράφος.
Καταγωγή της γενιάς των Στρατηγόπουλων ξεκινάει από το 1261.
Η μητέρα της, Πολυτίμη Σακελλαροπούλου, η Τίμω, υπήρξε Αρσακειάδα, η μητέρα της ήταν εκπαιδευτικός. Ο πατέρας της ήταν έμπορος.
Τη μητέρα της συνήθιζε να την αποκαλεί, άγγελο γνώσεων, λέξεων, για την ελληνική και γαλλική γλώσσα.
Η καταγωγή της ήταν από την Πάτρα.
Νονά της ήταν η Τασία Παράσχου Φάρα, σύζυγος του Αιμίλιου Παράσχου, που ήτανε γιος του Ποιητή Αχιλλέα Παράσχου.
Οι γονείς έγραφαν ποιήματα και οι δύο. Έπαιζαν μαντολίνο η μαμά και κιθάρα ο μπαμπάς.
Ο πατέρας της γνωστός για τις αντίθετες, γενικά, πολιτικές του απόψεις, μη έχοντας που να δουλέψει από το χαρακτήρα του, αποφασίζει προς βιοπορισμό, τη φυγή στη Μασσαλία, το 1916, που ήταν μια αναπτυγμένη βιομηχανική περιοχή. Για τον μηχανικό Στρατηγόπουλο, ίσως τα πράγματα να ήσαν πλέον καλύτερα.
Σε ηλικία λοιπόν τριών μόλις ετών επιβιβάζονται οικογενειακώς από τον Πειραιά στο ατμόπλοιο ΠΑΤΡΙΣ και αναχωρούν…
Τα Γαλλικά θα είναι η μεγάλη προίκα της, οι λατινογενείς γλώσσες γενικότερα, η μεγάλη της Αγάπη.
Στην Αθήνα το 1923, τους βρίσκει η οικογενειακή της ιστορία, μιας κι ο πατέρας της αποφάσισε πως έτσι έπρεπε να γίνει. Έτσι έπρεπε να κάνουν. Να επιστρέψουν.
Στα 1923 γεννήθηκε και η αδερφή της Δανάης, η Μίρκα. Έτσι η οικογένεια γίνεται τετραμελής.

ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΡΓΟ

Ο Πέτρος Επιτροπάκης, ο τενόρος, είναι ο πρώτος που ανακαλύπτει το φωνητικό χάρισμα της Δανάης, λέγοντάς της:

Άκουσε μωρό μου, μέσα στο λαιμό σου είναι κρυμμένο ένα αηδονάκι.

Από τότε, ο τίτλος αυτός, θα την ακολουθεί μέχρι το θάνατό της, στις 18/01/2009

Το αηδόνι του έρωτα
Η μούσα του Αττίκ
Η απόλυτη ερμηνεύτρια του Αττίκ
Η απόλυτη ερμηνεύτρια του Χαιρόπουλου, είναι μερικοί μόνο από τους χαρακτηρισμούς που έχουν  αποδοθεί στην Μεγάλη μας Δανάη Στρατηγοπούλου.

Τραγουδίστρια περισσοτέρων των 300 τραγουδιών, σε στίχους και δικούς της.
Η περισσότερο τραγουδισμένη, η περισσότερο δισκογραφημένη τραγουδίστρια, η περισσότερο παγκοσμίως δημοσιευμένη.

Μουσικός, Ποιήτρια, Λογοτέχνης, Μεταφράστρια, με μεγάλο μεταφραστικό έργο, Καθηγήτρια της Ελληνικής Λαογραφίας σε Πανεπιστήμιο της Χιλής.

Μονοετής φοίτηση στα οικονομικά, στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών.

Επιτυχείς μουσικές σπουδές.

Η συνάντηση με τον Αττίκ, το 1935, στην Μάντρα, φτάνει από την αρχική αμφισβήτησή του γι αυτήν, στη μη αμφισβητήσιμη, αναντικατάστατη μούσα του…

Σπουδαία και αναγνωρίσιμη, εντός κι εκτός συνόρων…
 
Η πατρίδα του Νομπελίστα Πάμπλο Νερούντα, η Χιλή, γίνεται το αγαπημένο της γεωγραφικό σημείο αναφοράς της ζωής της και του έργου της, κοινωνικού και καλλιτεχνικού… ιδιαίτερα φιλική η σχέση της με τον ποιητή…

Ιδιαίτερα στενή και η σχέση της με τον Γιάννη Ρίτσο, για τον οποίο έγραψε το πραγματικά περίφημο:

Ένα όνειρο ονειρεύτηκε ο ποιητικός μας αρχάγγελος και αυτό το όνειρο πληρώνει. Το προδομένο όνειρο είχε για τα καλά διαβρώσει το υπερευαίσθητο υλικό της ψυχής του... Κι ακριβώς επειδή ήταν ονειροπόλος, έμεινε ένας ποιητής που πέθανε χωρίς να έχει γίνει ποτέ πλούσιος…

Τραγουδίστρια, τραγουδοποιός, δημοσιογράφος, ποιήτρια, συγγραφέας, καθηγήτρια λαογραφίας και φωνητικής μουσικής…

Το ελαφρό τραγούδι, ήταν, η από νωρίς αγάπη της, σπουδάζοντας ορθοφωνία και φωνητική μουσική, αρχικά με τη Μίνα Φωκά.

Ύστερα σπούδασε δίπλα σε δασκάλους όπως οι:
Μανόλης Καλομοίρης – πιάνο
Μίνα Φωκά – Μάγκυ Καρατζά (αδελφή της γυναίκας του Κίμωνα Τριανταφύλλου, αδελφού του Αττίκ), τραγούδι, φωνητική μουσική.

Παρ’ όλο που όλα έδειχναν βάσει του φυσικού της ταλέντου, πως οι κλασικές σπουδές και η όπερα θα ήταν το μέλλον της, αυτή επέλεξε το μοντέρνο τραγούδι.

Μετά την ανακάλυψή της από τον Επιτροπάκη, έρχεται η δεύτερη και προκαθοριστική, από τον Κώστα Μπέζο, (σκιτσογράφο, ευθυμογράφο, μουσικό, τραγουδιστή), που της προτείνει ραντεβού και ακρόαση στη Μάντρα από τον Αττίκ.

ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΕΖΟΣ

Ο Κώστας Μπέζος γεννήθηκε στο Μπολάτιον Δήμου Βόχας Κορινθίας το 1905 και πέθανε στην Αθήνα το 1943.
Τραγουδοποιός, τραγουδιστής, κιθαρίστας, μαέστρος, σκιτσογράφος, αρθρογράφος.

Με το ψευδώνυμο Α. Κωστή έχει γράψει διάφορα…
Σχολή Καλών Τεχνών, μαθήματα κιθάρας…
Γέννημα-θρέμμα της Μάντρας του Αττίκ,
Γράφει τα πρώτα τραγούδια του το 1930.
Τα άσπρα πουλιά, είναι το δικό του συγκρότημα που έπαιζαν μόνο χαβάγιες, φορώντας πάντα άσπρα…

Αδυνάτισα ο καημένος, Αλό! Αλό!, Άσπρα πουλιά, Βίκι-Βίκι, Γλυκειά μου αγάπη γύρνα, Γλυκειά Σταμπούλ, Δώσ' μου την καρδιά μου πίσω, Εν τάξει, Επτανησιώτικη καντάδα, Ζίρα, Η Φυλακή είναι Σχολείο, Κάηκε κι ένα σχολείο, Λαίντυ Γιακουλέλε, Λιλόγκα, Μικρούλα Μπίμπη, Μόνα, Νοκτούρνο, Ντερτιλίδικο, Ντίπι-ντίπι-ντοπ, Νύχτες γλυκές, Ο Μπέζος στην Αμερική, Ουρρά Ουρρά, Ο καημός του τσομπάνου, Πάμελα Μελωδία, Παξιμαδοκλέφτρα, Παραγουάη, Πες μου, Στην Υπόγα, Τα ερωτικά μάτια, Το ταγκό της νύχτας, Το Ταγκό του μυστηρίου, Του Λαϊνη το κρασί, Τουμπελέκι-τουμπελέκι, Τούτο το καλοκαιράκι, Τρούμπα, Σμαρτ, Στου Λαϊνη την ταβέρνα, Φοξ ξιξι, Χιπ Χοπ.

Μερικά μόνο από τα τραγούδια του υπέροχου αυτού ρεμπέτη, Κώστα Μπέζου ή Α. Κωστή.


Το 1941-42 έπαιξε στην κινηματογραφική ταινία "Μάγια η τσιγγάνα" του Γιάννη Χριστοδούλου.
Πέθανε στην Κατοχή από στερήσεις και η ταφή του έγινε στο Γ' Νεκροταφείο.
Τον Φεβρουάριο-Μάρτιο του 1943 πραγματοποιήθηκε Έκθεση Καλλιτεχνικών ενθυμίων του…
Εθεωρείτο ένας από τους καλλίτερους μάγκες της εποχής του…

Η Δανάη ποτέ της δεν διευκρίνισε, αν υπήρξε κάποια ιδιαίτερη σχέση μεταξύ τους…

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ (συνέχεια)

Το 1935 αρχίζει η συνεργασία της με τον Αττίκ…

«Με κιθάρα να τα λέει η Δανάη
και κάθε πέτρα να πονάει», έλεγε ο Αττίκ…

ΚΑΤΟΧΗ

Στη Ναζιστική Γερμανική Κατοχή αναπτύσσει αντιστασιακή δράση…
Φυλακές Αβέρωφ...
Ενταγμένη στο ΕΑΜ, έκρυβε συναγωνιστές της, οργάνωνε συσσίτια, τραγουδούσε στα νοσοκομεία...
Μετέφρασε παραδοσιακά ελληνικά δημοτικά τραγούδια στα ισπανικά…

ΧΟΥΝΤΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΩΝ

Στη δικτατορία των συνταγματαρχών έζησε στη Χιλή…
Καθηγήτρια φωνητικής στο Ωδείο και καθηγήτρια της ελληνικής λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο του Σαντιάγο…

ΝΕΡΟΥΝΤΑ

Έξι μήνες τον περίμενα να γυρίσει στη Χιλή. Ήταν πολύ γοητευτικός, σχεδόν ερωτικός! έγραψε για τον Πάμπλο Νερούντα…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΛΚΙΑΔΑΚΗΣ

Παντρεύεται τον Γιώργο Χαλκιαδάκη, αποκτώντας μία κόρη, τη Λήδα Χαλκιαδάκη… (Με το Σπύρο Βλασσόπουλο τη δεκαετία του '70, δημιούργησαν το συγκρότημα «Λήδα - Σπύρος»).


Λάτρεψε κι αφιερώθηκε στα τρία της εγγόνια, Γιώργο-Απόλλωνα, Ευδοκία και Κώστα-Θησέα…

Έγραψε ποίηση, δημοσιεύοντας αρκετά από τα ποιήματά της σε ποιητικές συλλογές…
Στα ενενήντα της χρόνια δημοσιεύει την ποιητική της συλλογή, Αλλιώτικα από τ’ άλλα, 2002.

Η Μίρκα, η αδελφή της Δανάης, ξεκίνησε ως χορεύτρια, κάνοντας παράλληλα σεγόντα στην αδελφή της, όπως διαβάζουμε σε κάποιους δίσκους με το όνομα Μίρκα Στρέη…
Αργότερα η σπουδαία φλαουτίστα και εθνομουσικολόγος, Μίρκα Στρατηγοπούλου, εμφανίζεται δυναμικά…

Σαράντα ημέρες ακριβώς, μετά το θάνατο της αδερφής της Δανάης, πεθαίνει και αυτή στις 26 Φεβρουαρίου 2009…

ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ - ΚΑΤΟΧΗ

Ένας γλυκός συναγωνισμός φέρνει αντιμέτωπες στο μοντέρνο ελαφρό ελληνικό τραγούδι, τη Δανάη με τη Σοφία Βέμπο…

Η Βέμπο θριαμβεύει συνοδεία ορχήστρας στο θέατρο, η Δανάη με την κιθάρα της στις σκηνές του βαριετέ και στην πίστα…

Αρνείται να πει πολεμικά τραγούδια, θεωρώντας πατριδοκαπηλική την υπερπαραγωγή τους αυτή την περίοδο: άλλωστε, αφού είπε αυτά τα λόγια, τι άλλο απομένει να πει;

Σοφία Βέμπο, Κάκια Μένδρη, Ρίτα Δημητρίου, Κούλα Νικολαΐδου, Ρένα Βλαχοπούλου, Δανάη, οι ταλαντούχες που νυχθημερόν τρέχουν, στα νοσοκομεία προς ψυχαγωγία και τέρψη των τραυματιών του πολεμικού μετώπου.

Ο Στρατηγός Δαβάκης, νοσηλευόμενος στο Νοσοκομείο, ακούγοντας τη Δανάη να τραγουδάει Δημοτικά Τραγούδια, κατασυγκινήθηκε, ρωτώντας την:
Πως μια Ατθίς σαν εσάς γνωρίζει αυτά τα τραγούδια;

Την περίοδο 1941 – 1942 οργανώνονται τα Κυριακάτικα Πρωινά στο «Ρεξ».
Το πρόγραμμα παρουσιάζει ο Αττίκ και τραγουδούν, Δανάη, Ρένα Βλαχοπούλου, Ρίτα Δημητρίου, Ξένη Δράμαλη, Νινή Ζαχά, Αγγέλα Λυκιαρδοπούλου, Καίτη Παρίτση, αδελφές Καλουτά, Μαρίκα Κρεβατά, Μαρίκα Νέζερ…

Αντίθετα με τη Ρένα Βλαχοπούλου, διαφωνεί με τη διεύθυνση του Άλεξ και με τις απαιτήσεις των ιταλών κατακτητών, και δεν τραγουδάει ιταλικά τραγούδια ούτε μεταφρασμένα στα ελληνικά.

Στο ρεπερτόριό της, τώρα, μόνο δημοτικά τραγούδια συμπεριλαμβάνει.

Σεπτέμβριο του 1943, η Αθήνα πληροφορείται από τον παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό του Λονδίνου, πως:  «Άγγλοι και Έλληνες κομάντος έπεσαν στη Σάμο».

Το δημώδες Σαμιώτισσα, που η Δανάη τραγουδάει στην Όαση, κάνει τον κόσμο να την αποθεώνει, για αρκετή μάλιστα ώρα, ενώ οι παγωμένες αρχικά, κατοχικές αρχές,  τη συλλαμβάνουν, τη φυλακίζουν στο Εμπειρίκειο (Αναμορφωτήριο).

Υπομνήματα επί υπομνημάτων στις γύρω περιοχές του Υπουργείου Παιδείας και της Μητρόπολης, οι πιέσεις των Εαμικών οργανώσεων αναγκάζουν τους καταχτητές να την αφήσουν ελεύθερη…

Ο θάνατο της μητέρας της, τον Δεκέμβρη του 1943…
Τα S/S και πάλι την καταδιώκουν, γνωρίζοντας πια την κρυφή δράση της στην Αλληλεγγύη του ΕΑΜ.
Αναγκάζεται λοιπόν να το σκάσει και να καταφύγει στην Καλλιθέα, την «Ελεύθερη Ελλάδα», όπου συνεχίζει να ζει, να δρα να αντιστέκεται, με το ψεύτικο όνομα Ελένη Σοφιανοπούλου…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΛΚΙΑΔΑΚΗΣ – (συνέχεια)

-Αργύρης Καλλιγάς, ιατρός.
-Και άλλα διηγήματα… συμπληρώνει εκείνη και γελούν...
Εκεί στην Καλλιθέα, με αυτόν τον τρόπο, γεννήθηκε  ο μεγάλος της έρωτας, με τον δημοσιογράφο Γιώργο Χαλκιαδάκη, που η υγεία του σοβαρά επιβαρυμένη, λόγω αορτής,  φέρνει τα ιατρικά πορίσματα να του δίνουν το πολύ δύο χρόνια ζωής.

Παντρεύονται (τον παντρεύεται για να τον φροντίσει)…

Ο γάμος τους και η φροντίδα της τον κρατάνε στη ζωή για δέκα ολόκληρα χρόνια.

Γιώργος Χαλκιαδάκης λεγόταν ο λατρεμένος της που πέθανε το 1954, ΕΑΜίτης συναγωνιστής της.

Η κόρη τους Ειρήνη - Λήδα Χαλκιαδάκη.

ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος είχε πει: «Η Δανάη δεν είναι απλώς μια μεγάλη φωνή, αλλά μια φωνή που εξέφραζε την αισθητική της εποχής και τις συγκυρίες της εποχής της. Μια έντεχνη, "κατασκευασμένη" φωνή, με μεγάλη κουλτούρα, μαστοριά και αίσθηση των στιλ και των μορφών του μοντερνισμού. Πίσω από τη μελωδία του Αττίκ, μπήκε σχεδόν όλος ο μουσικός μοντερνισμός. Η Δανάη προίκισε και με άλλα πράγματα τη φωνή της. Έγινε μουσικολόγος. Σπούδασε το δημοτικό τραγούδι, ξέροντας ότι αυτό ήταν η βάση της, ότι χωρίς αυτό δεν μπορείς να ανταποκριθείς και στο μοντέρνο. Ήταν ανοιχτή στην ποίηση και γι' αυτό μπόρεσε να μεταφράσει τον Νερούδα. Η Δανάη, όμως, ήταν και αγωνίστρια. Διώχθηκε, φυλακίστηκε και υπερασπίστηκε τα συνδικαλιστικά δικαιώματα του κλάδου της».

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ (συνέχεια)

Η πρέσβειρα της Χιλής είχε πει: «η Δανάη είναι "παρούσα" και σήμερα στους τοίχους και στις ψυχές των φοιτητών του Πανεπιστημίου του Σαντιάγκο όπου δίδαξε. Είναι πραγματική πρέσβειρα της Ελλάδας στη Χιλή, με την προσφορά της στις αθάνατες αξίες της Τέχνης, της ανθρωπιάς και της ειρήνης».

Η Γιοβάνα επίσης: «είναι μια γυναίκα ακατάβλητη, που δεν παύει να ονειρεύεται».
Ο Μίμης Πλέσσας, με τον οποίο είχαν γνωριστεί στα δεκαπέντε του χρόνια, την αποκάλεσε «νεράιδα» και «δασκάλα» του όχι μόνο για τη μουσική, αλλά και στο «δημοκρατικό μετερίζι».

Η κόρη της Ειρήνη - Λήδα Χαλκιαδάκη: «Μητέρα σε ευχαριστώ, που μου χάρισες αυτόν τον πατέρα, που η ψυχή του είναι φύλακας - άγγελός μας»…


Το κυνηγητό της συνεχίσθηκε και μετά τον πόλεμο…
Οι δράσεις της κατά την περίοδο της Κατοχής, οι ιδέες της, οι γνωριμίες της και οι φιλίες της, Ρίτσος, Λουντέμης, Ασπασία Παπαθανασίου,  την είχαν σημαδέψει, ακολουθώντας την και ύστερα.

Κρύβεται, για μεγάλο χρονικό διάστημα…

Τα επαγγελματικά της συμβόλαια, δεν υπογράφονται αφού οι ρουφιάνοι κ’ οι καλοθελητές της επίσημης κι ανεπίσημης προπαγάνδας, στέλνουν στους ιδιοκτήτες ραβασάκια που πληροφορούσαν για τη Βουλγάρα, Κομμούνα Εαμίτισσα, Δανάη Στρατηγοπούλου…

Η δισκογραφική της παρουσία, αραιώνει και αυτή…

Τη μέρα της κηδείας του συζύγου της Χαλκιαδάκη, την αντικαθιστά στο κέντρο όπου εμφανίζεται,  ο Νίκος Γούναρης.
Ο Χρήστος Χαιρόπουλος της αφιερώνει ένα πρωτότυπο χρονογράφημα: «Ο πόνος της γυναίκας».

Για χίλιους δυο λόγους, αλλά και για βιοπορισμό δικό της και της κόρης της καθώς και για ψυχολογικούς λόγους λόγω του θανάτου του συζύγου της, φεύγει σε περιοδείες στην Ελλάδα.

Από το 1946, διδάσκει φωνητική σε Ωδεία με μαθητές που την κάνουν να νιώθει περήφανη: Βέτα Προέδρου, Μαριάνα Χατζοπούλου, Νάσος Πατέτσος, Ελίζα Μαρέλλι, Άντζελα Ζήλια, Ζωή Μάγγου, Πάνος Ντότης (Παναγιώτης Τσαντιώτης)…

Δεκαετία 1960 και το ελαφρό μοντέρνο ελληνικό τραγούδι, περιέρχεται σε ένδεια, περιθωριοποιούμενο…

Η πρώτη της ποιητική συλλογή: Αντιδράσεις, εκδίδεται με το ψευδώνυμο «Αργυρώ Καλλιγά».
Από αυτή τη συλλογή ο Κώστας Χατζής μελοποιεί κάποια.

Φεύγει για τη Χιλή στα 1960 περίπου, όπου ξεκινάει τη μετάφραση στο, Γενικό Άσμα – Κάντο Χενεράλε, του Νερούδα.

Η επιστροφή της στην Ελλάδα, τη φέρνει αντιμέτωπη με τη δικτατορική εξουσία του 1967, που θα την αναγκάσει να αυτοεξοριστεί, προκειμένου να γλιτώσει από το διωγμό, που θα ακολουθούσε, με βάσει τις απρόβλεπτες κι αναπόφευκτες πράξεις της…

Επιστρέφει και πάλι στη Χιλή…

Για έξι συνεχή χρόνια, όσο και η διάρκεια της εκεί παραμονής της, τη βρίσκει να δημοσιεύει μελέτες, για την Ελληνική Δημοτική Ποίηση, ενώ για δυο χρόνια στο Πανεπιστήμιο του Σαντιάγκο, διδάσκει, αμισθί κι ως έμμισθη, Ελληνική Λαογραφία και Δημοτική Ποίηση.

Την ίδια στιγμή που η Ελλάδα την καταδίωκε ως ανθέλληνα, ο Χιλιανός λαός είχε την ευκαιρία, (και μέσω αυτού όλος ο κόσμος), να έρθουν, σε επαφή με τον αληθινό Ελληνικό Πολιτισμό.

Η άριστη γνώση αγγλικών και γαλλικών τη βοηθούν πολύ στη ζωή της…
Η ηθική της απαράμιλλη, αναγκάζοντας κάποτε το Χαιρόπουλο, να πει για τη Δανάη, το περίφημο: ευτυχώς που υπάρχει μια Δανάη για να ακυρώνει τον κανόνα, εννοώντας την πεσμένη ηθική του χώρου θεάτρου και του τραγουδιού…

Ο Μπέζος με ανακάλυψε για λογαριασμό του Αττίκ και ο Αττίκ για λογαριασμό του κοινού…

Την πρώτη της τουαλέτα, της την δάνεισε η Μαρίκα Κοτοπούλη, προκειμένου να εμφανιστεί, την πρώτη της βραδιά στη Μάντρα του Αττίκ…

Καμαρώνει από μακριά την επιτυχία της Λήδας και του Σπύρου που τραγουδάνε το:

«Όταν θα γεννηθεί ο γιος σου» 1973

Στίχοι: Ανδρέας Αγγελάκης
Μουσική: Σπύρος Βλασσόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Σπύρος & Λήδα ( Ντουέτο )

Όταν θα γεννηθεί ο γιος σου
θα 'ναι μια μέρα σαν τις άλλες,
νοικοκυρές θα πλένουν ρούχα
παιδιά θα παίζουν στις τραμπάλες.

Θα ταξιδεύουν μ' αεροπλάνα
θα πλημμυρίζουν τα γραφεία,
άλλοι θ' αφήνουν το φεγγάρι
θα ψάχνουν σ' άλλο γαλαξία.

Όταν θα γεννηθεί ο γιος σου
πες του την πρώτη σου ιστορία
για την αλήθεια που λυτρώνει
και πολεμάει την αδικία.

Μην τον βυζάξεις με το ψέμα
μακρύς ο δρόμος που θα πάρει,
θα μετανιώσει και θα κλάψει
κι όλο στα ίδια θα γυρνάει.

Όταν θα γεννηθεί ο γιος σου
τα εργοστάσια θα μας πνίγουν,
φύλλα στα δέντρα δε θα υπάρχουν
μαύροι καπνοί θα μας τυλίγουν.

Τότε πες του να δει τον ήλιο
ύστερα απ' τη νεροποντή,
είν' δικός του ο κόσμος όλος
να τον-ε φτιάξει απ' την αρχή.

Όταν θα γεννηθεί ο γιος σου...

Baby-sitting και η διδασκαλία ξένων γλωσσών τη βοηθάνε να σταθεί οικονομικά και ηθικά.

Το 1976 ο Γιώργος Λαζαρίδης, κατά τη διάρκεια εκπομπής του Φρέντυ Γερμανού, προτείνει στη Δανάη συνεργασία, για τους σκοπούς του Ρετρό, που ανεβάζει με τον Λάσκο στο «Μινώα», δίνοντάς της έτσι την ευκαιρία να εμφανισθεί ξανά μπροστά στο κοινό της.

Στη μαρκίζα, παρ’ όλη την πλειάδα των ονομάτων που λάβαιναν μέρος, υπάρχει μόνο μία φωτογραφία, αυτή της Δανάης…

ΘΡΙΑΜΒΟΣ…

Παραθέτω εδώ, ένα δημοσίευμα, της Δανάης Στρατηγοπούλου στην Ελευθεροτυπία της 20/07/2002 που αναφέρεται στα εξής, με τον τίτλο:

Στον καιρό του Λάσκου, του Αττίκ και του Ρετρό…

(…)     (…)     (…)

Στο Ρετρό

Ήτανε τότε που είχαμε την περίφημη περιπέτεια του ΡΕΤΡΟ (1976-1977) που ελάνσαρε ο συγγραφέας Γιώργος Λαζαρίδης στο θέατρο Μινώα. Γι αυτή την περιπέτεια θα γράψω κάποτε πιο εκτεταμένα.
Στο ΡΕΤΡΟ το γενικό πρόσταγμα το είχε ο Λάσκος –ευτυχώς ήταν σε καλά χέρια- γιατί δόθηκε η ευκαιρία στους Αθηναίους και στους Έλληνες γενικά, ν’ ακούσουνε τα ωραιότερα ελληνικά και ξένα τραγούδια, που σήμερα τα έχει κουράσει και εξαφανίσει το τσιφτετέλι. Ο Λαζαρίδης, σαν πολύ έξυπνος επιχειρηματίας, ήξερε ότι ο κόσμος ήθελε να με ακούσει και να με δει και γι αυτό, ενώ είχε σε όλο το μακρύτατο αέτωμα της οδού Πατησίων όλα τα ονόματα των εκλεκτότατων παραγόντων του έργου, είχε μία μοναδική τεράστια στρογγυλή φωτογραφία με τη Δανάη.
Η αλήθεια είναι ότι αυτό απέδωσε πολύ. Θυμάμαι σε μια συνάντησή μου με τον Σταύρο Παράβα –καλή του ώρα- μου είπε: τον έκανες πλούσιο. Ο Λάσκος τότε διηύθυνε το μικρό συγκρότημα ΡΕΤΡΟ που το αποτελούσαν η εκπληκτική ηθοποιός Μαρίκα Νέζερ, ο λαϊκός τυπίστας Μητσάρας, ο καλλίφωνος ερωτικός τενόρος Κώστας Μανιατάκης και η αφεντιά μου. Ο υπόλοιπος θίασος, όπως είναι γνωστό, είχε μεγάλους ηθοποιούς, τον Φωτόπουλο, τον Μιχαλόπουλο, τον Έξαρχο, τον Κάπο, τον Καλογήρου, τον Βάσο Ανδριανό, τον υπέροχο Παπαγιαννόπουλο, την Άννα Ματζουράνη, την Ίλια Λιβυκού, τον ζεν πρεμιέ Βούλγαρη (με τους οποίους κάθε βράδυ παίζαμε μπιρίμπα) και το περίφημο χορευτικό του Βαγγέλη Σειληνού με την Μαρία Ιωαννίδου.

Και, τέλος ήταν τότε κάμποσους μήνες πριν που μου ζήτησε ο Νικολά, ο γιος του διαπρεπούς γλωσσολόγου της Σορβόννης Κύριου Χρήστου Κλαίρη, και βαφτιστικός της Μίρκας μου της αδελφούλας μου, να τον βοηθήσω στον τρόπο να ενώσει και να γιορτάσει μαζί Αθήνα και Παρίσι, Ελλάδα και Γαλλία. Κι εγώ βρήκα το παράξενο ταξίδι του Κυρίου που «είχε μοναδικό στη ζωή του ιδανικό να πάει στο Παρίσι» του Ορέστη μας του Λάσκου.
Παίρνω την Μπεάτα λοιπόν, μου υπαγορεύει το ποίημα, κάθομαι ολονυχτίς και το μεταφράζω. Την άλλη μέρα στέλνω μία κόπια στον Κωστάκη τον Βλάχο, λυκειάρχη στα Γιάννενα, ένα από τα δύο αγόρια που μου είχανε έρθει σπίτι μου το 1964 μόλις τελείωσαν τη Φιλοσοφική του Πανεπιστημίου της Αθήνας, δηλαδή ο Κλαίρης και ο Βλάχος! Και, καταλαβαίνετε…
Έτσι ο Κώστας που διευθύνει το ελληνογαλλικό περιοδικό «Ρασίν» (Ρακίνας) το πήρε και το δημοσίευσε αμέσως δίγλωσσο, κι από την άλλη ο Νικολά παίρνει την άλλη κόπια και δίνει μία θριαμβευτική γιορτή ελληνογαλλική με θεσπέσιο φινάλε των εκατοντάδων παιδιών του κολεγίου να τελειώνουν το ποίημα του Κυρίου που είχε μοναδικό στη ζωή του ιδανικό να πάει στο Παρίσι με τα γαλλικά ρο, και να γυρίζεται όλο αυτό το θριαμβευτικό φινάλε σε βιντεοταινία και, ναι, και ο Ορέστης μας ο Λάσκος πάλι, όπως πάντα κοντά μας, ωραίος και δυνατός να παίρνει τα χειροκροτήματα των Ελλήνων και των Γάλλων για την ωραία και φιλοσοφημένη και βαθιά ανθρώπινη ποίησή του…
Από τότε, μετά το τέλος της θητείας μας στο ΡΕΤΡΟ, δεν είχα άλλες ευκαιρίες να τον ξαναδώ.
Παρακολουθούσα όμως τη ζωή τους, όπως όλοι μας, με τη γλυκιά Μπεάτα, με τον μικρούλη τους Βασίλη που τον αγαπούσα χωρίς να τον ξέρω, μόνο και μόνο επειδή ήταν παιδάκι τους.
Βέβαια ξαφνιάστηκα που τον είδα προχτές στην  τηλεόραση, έναν εξαιρετικά ωραίο νεαρό κύριο.
Ελευθεροτυπία 20/07/2002



Η Δανάη το 1981, εγκαταλείποντας το τραγούδι, συνεχίζει ασχολούμενη πλέον, κατά βάση, με το  γράψιμο και τις μεταφράσεις.
Το 1986 εκδίδει βιβλίο για τον Αττίκ…
Δεν ολοκλήρωσε όμως ποτέ τα απομνημονεύματά της…
Που μαζί με το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Τραγουδώντας το 1954, θα μας άφηνε μια σπουδαία ιστορική καταγραφή για το ελληνικό τραγούδι και τους ανθρώπους της…
Σε ένα Κεφάλαιο, στο συλλογικό τόμο Γυναίκες στην Αντίσταση, περιγράφεται η αντιστασιακή της δράση 1940-1944…

Τα τελευταία 25 χρόνια της η Δανάη τα έζησε στη Ραφήνα…
Η κόρη της, τα τρία εγγόνια της, οι φίλοι και οι φίλες της, τα μικρά παιδιά, που την επισκέπτονταν καθημερινά, δεν της άφησαν χρόνο για μοναξιά…
Πάντα κοκέτα, πάντα εντυπωσιακή, είτε στα ΜΜΕ είτε στη Λαϊκή Αγορά, εντυπωσίαζε τον κόσμο χάρις στην ευστροφία της, το χιούμορ της, την ετοιμότητά της, τη μαχητικότητά της…

Νεανικές συντροφιές, μπιρίμπα με τις γειτόνισσες και scrabble, οι σπανακόπιτες από τον φούρνο της γειτονιάς της, η ζεστή μπίρα και η ζεστή Sprite, το παγωτό στην πλατεία, η καλή ταινία στο θερινό σινεμά, απέναντι από το σπίτι της, οι ασχολίες της.

Ζωγραφική σε ό,τι έβρισκε μπροστά της, χαρίζοντάς τα, σε όλους όσους την επισκέπτονταν, πέτρες μικρές και μεγάλες, από τη Ραφήνα που είχε τις ομορφότερες πέτρες από οπουδήποτε στον κόσμο, χαρίζοντας δε μέχρι κι αυτές που είχε μεταφέρει από παντού στον κόσμο όπου κι αν πήγε…

Οι εκδηλώσεις προς τιμή της, στην Πρεσβεία της Χιλής, τη συγκινούσαν ιδιαίτερα…

Διάβαζε έγραφε συνεχώς…
Ένα βιβλίο με τα δοκίμια και τις μελέτες της δεν είδε ποτέ το φως της δημοσιότητας γιατί το 2003, μια πυρκαγιά πήρε μαζί της μεγάλο μέρος του αρχείου της και των χειρογράφων της.

Έκλεισε για πάντα τα μάτια της, έχοντας στο πλευρό της την κόρη της και τα τρία εγγόνια της. 17 Ιανουαρίου 2009.

Η μουσική ιστορία της Δανάης Στρατηγοπούλου

Η Εκ Περάτων Δισκογραφία Γραμμοφώνου του Διονύση Μανιάτη, δείχνει 155 ηχογραφημένα τραγούδια.

Πρώτο της τραγούδι: Θα ξανάρθεις, των Κώστα Γιαννίδη – Αλέκου Σακελλάριου, το πρώτο που ο Σακελλάριος  έγραψε στίχους, 1933.

Το τραγούδι αυτό αποτέλεσε και το παρθενικό ξεκίνημα στη δισκογραφία για τη Δανάη Στρατηγοπούλου, το οποίο έγινε πανελλαδικό επιτυχημένο άκουσμα, επιτυχία, χωρίς καν να παιχτεί στο θέατρο πριν καν ανοίξουν οι εκπομπές του ραδιοφώνου.
Πράγμα που αποδεικνύει την απήχηση της φωνητικής διαύγειας, αλλά και την  ταλαντούχα ερμηνευτική ικανότητα και εμβέλεια της Δανάης.
Αποδεικνύει όμως και την τεράστια ακουστική ικανότητα που έχει ο Έλληνας ακροατής, που αν ακούσει δει διαβάσει το καλό και ποιοτικό, θα ψάξει να το βρει όπου κι αν βρίσκεται αυτό, όπου κι αν το συναντήσει…

Το ταγκό δε θα μπορούσε να λείπει.
Έτσι, σ’ ολόκληρη την Ελλάδα η Δανάη συνεχίζει να μονοπωλεί σχεδόν, είτε σε συνδυασμούς είτε μόνη της με τα:

Απόψε όχι
Απόψε στις 7
Δυο μαύρα μάτια
Κάθε βραδάκι στις 8
Ξημερώνει η γιορτή σου
Σκληρή καρδιά

Οι ξένες επίσης επιτυχίες, μεταφράζονται παραφράζονται ή έρχονται με νέο εντελώς αμιγή στίχο ελληνικό και η Δανάη Στρατηγοπούλου:

Αντόνιο Βάργκας Χερέδια
Μιχάκα
Τάγκο Νοτούρνο

Συνεχίζει τις επιτυχίες της και τον θρίαμβό της…

1934 - 1940, συνεργάζεται επισήμως και σταθερά με τον Αττίκ.
Η Δανάη ηχογραφεί μόνο τρία τραγούδια του.
Η Κάκια Μένδρη τα περισσότερα.
Άγνωστο το γιατί.

1960 θα ερμηνεύσει μόνη της Αττίκ, καταθέτοντας ταυτόχρονα την ερμηνευτική άποψη για τον Αττίκ και τα τραγούδια του.

Μετά την Κατοχή, παρ’ όλο που έχει δισκογραφήσει υπέροχα κομμάτια σ’ αυτή την περίοδο, παρουσιάζει πολύ μικρή καλλιτεχνική στουντιακή δραστηριότητά.

1947 - 1951 ηχογραφεί τριάντα οχτώ (38) τραγούδια, με μερικές από τις πιο σημαντικές ερμηνείες της:

Ας ερχόσουν για λίγο, των Μιχάλη Σουγιούλ-Μίμη Τραϊφόρου, (οι στίχοι είχαν γραφτεί για τη Σοφία Βέμπο που απουσίαζε όμως στην Αμερική)
Λούνα Λουνέρα, ισπανικό τραγούδι του 1950, που με το μαγνητόφωνό της το άκουγε σε όλη τη διάρκεια της ζωής της.
Της φαντασίας το καράβι του Χαιρόπουλου
Τρεχαντήρι του Αττίκ

1951 σταματάει τους δίσκους των 78 στροφών…

1957 ηχογραφεί το μοναδικό της 45άρι, όταν η Phillips της Ολλανδίας, στην προσπάθειά της να συγκεντρώσει αντιπροσωπευτικά τραγούδια από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, ζητάει από τη Δανάη, που επιλέχτηκε για την Ελλάδα, να τραγουδήσει αυτό που θεωρεί η ίδια αληθινό και γνήσιο, δείγμα για την ελληνική μουσική: έτσι επιλέγει  τέσσερα (4) δημοτικά τραγούδια, που παρουσίασε με τη μεγάλη ορχήστρα του Κώστα Γιαννίδη. Η ίδια πάντως, ζητούσε, μόνο ένα κλαρίνο και ένα τουμπερλέκι για τη σωστή απόδοση.

Το τραγούδι της ψυχής μου, Νίκου Γούναρη
Η Κατινιώ, του Αττίκ
Η Μαγιάρ, Κώστα Καπνίση-Χρήστου Πύρπασου



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
Δίφωνο, τεύχος 33
Δίφωνο, τεύχος 159, Μάρτιος 2009
Ριζοσπάστης 07/12/2008
Εκ Περάτων Δισκογραφία Γραμμοφώνου του Διονύση Μανιάτη
Ελευθεροτυπία 20/07/2002
Youtube, διάφορα βίντεο συνεντεύξεων

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ - ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-. 49 μικρές ιστορίες μεγάλα έργα του Πάμπλο Νερούντα, Suárez Eulogio, μετάφραση
-. Αλλιώτικα από τ’ άλλα
-. Αντάρτικο κοχύλι, Βεραμέντι Φερνάντο, μετάφραση
-. Αντιδράσεις (ποίηση) 1960
-. Αττίκ
-. Γενικό άσμα, Πάμπλο Νερούντα, μετάφραση)
-. Για ένα ζευγάρι ρόδα" (λαογραφική μελέτη)
-. Είκοσι ποιήματα αγάπης κι ένα τραγούδι απελπισμένο"
-. Ελληνίδες ηρωίδες στο δημοτικό τραγούδι" (μελέτη)
-. Εστραβαγάριο Πάμπλο Νερούντα μετάφραση
-. Η μαύρη βίβλος της βορειοαμερικανικής επέμβασης στη Χιλή, Αρμάνδο Ουρίβε, μετάφραση
-. Η Χιλή θα νικήσει" του Χουάν Φοντό, μετάφραση
-. Κονσέρτο Μπαρόκο, Carpentier Alejo, μετάφραση
-. Λάμψη και θάνατος του Χοακίμ Μουριέτα"
-. Νύχτα του Σαββάτου" του Μπερναβέντε, μετάφραση
-. Όμως είμαι πάντα ο βασιλιάς, Juliao David Sánchez, μετάφραση
-. Τα υψώματα του Μάτσου Πίτσου, Πάμπλο Νερούντα, μετάφραση
-. Τραγουδώντας

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ – ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ – ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ

Άδικα πήγαν τα νιάτα μου
Αν σ' αρνηθώ αγάπη μου
Άντε στο καλό κι η Παναγιά μαζί σου
Ας ερχόσουν για λίγο

Καλή ανατροφή
Κάποια μέρα σκεφτόμουνα
Μαραμένα τα γιούλια
Μοραζάν
Νανούρισμα
Οι ελευτερωτές
Οι νεκροί της πλατείας
Πήρες πια τα μάτια σου
Ρωτήστε να σας πω
Τέλος και τη Δανάη δόξα
Της μιας δραχμής τα γιασεμιά
Τι ναι αυτό που το λένε αγάπη
Το μυστικό της σκλάβας
Τ' οργανάκι
Το ταμπούρλο
Φοβάμαι

ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ (στον Δαυίδ Ναχμία)

Η τελευταία της συνέντευξή της, στον Δαυίδ Ναχμία

Α΄ΜΕΡΟΣ



Β΄ΜΕΡΟΣ


Γ΄ΜΕΡΟΣ



Δ΄ΜΕΡΟΣ



Ε΄ΜΕΡΟΣ



Ζ΄ΜΕΡΟΣ







Φαίδων Αλκίνοος