Ludwig Van Beethoven

Γερμανός συνθέτης και πιανίστας που μεταμόρφωσε ριζικά κάθε μουσική μορφή στην οποία έγραψε. Η οικογένεια του πατέρα του ήταν Φλαμανδικής καταγωγής. Ο παππούς του μετανάστευσε στην Βόννη, όπου έγινε "αυλικός τραγουδιστής" του εκλέκτορα. Ο πατέρας του Μπετόβεν έγινε επίσης "αυλικός τραγουδιστής", αλλά ήταν τραχύς άνθρωπος και μέθυσος, φιλοδοξούσε δε να εκμεταλλευτεί το μουσικό ταλέντο του 2ου γιου του, Λούντβιχ. Έτσι τα πρώτα μαθήματα μουσικής τα πήρε ο Μπετόβεν απο τον πατέρα του και κάποιους μέτριους δασκάλους. Το 1779 έγινε μαθητής του Κρίστιαν Γκότλομπ Νέεφε και βοηθός του ώς "αυλικός οργανίστας" το 1784. Το 1786 επισκέφθηκε τη Βιέννη και είναι πιθανό να αυτοσχεδίασε για τον Μότσαρτ. Επιστρεφοντας στη Βόννη, είδε μερικές απο τις πρώιμες συνθέσεις του και τον κάλεσε να σπουδάσει μαζί του στη Βιέννη. Εκει,παρά τους απότομους και αδέξιους τρόπους του, είχε προστάτες αριστοκράτες και έζησε 2 χρόνια (1794 - 1976) στο σπίτι του πρίγκηπα Λιχνόβσκι. Η φήμη του προερχόταν απο τον δεξιοτεχνικό του αυτοσχεδιασμό στο πιάνο. Τα μαθήματα του Χάιντν δεν ήταν ικανοποιητικά και ο Μπετόβεν πήγε στον Σένκ για να διδαχτεί θεωρία και αργότερα στους ¶λμπρεχτσμπέργκερ και Σαλιέρι.

Το έργο 1 (3 Πιάνο-τρίο) εκδόθηκε το 1795 και είχε άμεση επιτυχία. Έκτός απο περιστασιακές επισκέψεις στην ύπαιθρο ο Μπετόβεν πέρασε την υπόλοιπη ζωή του στην Βιέννη. Επί 30 χρόνια έγραφε συνεχώς μουσική όλων των ειδών. Η πρώτη δημόσια εμφάνιση του στην Βιέννη ήταν σολίστ στο κοντσέρτο του για πιάνο σε σι ύφεση μείζονα το 1795. Η 3η συμφωνία του (Eroica), εκτός του οτι ήταν έργο επαναστατικό (επειδή επέκτεινε σε μεγάλο βαθμό τις δυνατότητες της μορφής της συμφωνίας), παρουσιάζει και το εξής αξιοσημείωτο: αρχικά ήταν αφιερωμένη στον Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Ο Μπετόβεν έσβησε την αφιέρωση, όταν έμαθε οτι ο Ναπολέοντας αυτοανακυρήχθηκε αυτοκράτορας. Το 1805 παρουσιάστηκε για πρώτη φορά η μόνη όπερα του: Fidelio (που αρχικά ονομάστηκε Leonore), αλλά αποσύρθηκε για ανάθεση μετά απο 3 παραστάσεις και παρουσιάστηκε τον επόμενο χρόνο σε δίπρακτη εκδοχή. Η 5η και 6η (Ποιμενική) συμφωνία παίχτηκαν σε πρώτη εκτέλεση στην ίδια συναυλία το 1813, το έτος πρίν απο την επιτυχημένη παράσταση της νέας ανάθεσης του Fidelio. Το 1817 και το 1818 άρχισε να γράφει την 9η συμφωνία (η οποία διέφερε απο κάθε προηγούμενη με το χορωδιακό φινάλε για σόλο φωνές, χορωδία και ορχήστρα) και τη Missa Solemnis. Αυτά τα έργα εκτελέστηκαν το 1824. Απο το 1824 ώς το 1826 έγραψε 5 απο τα 17 κουαρτέτα εχγόρδων του.

Η μουσική του Μπετόβεν μπορεί ορισμένες φορές να παρεξηγήθηκε στην εποχή του αλλά ποτέ δεν αγνοήθηκε. Παρ'ολα αυτά, η προσώπική του εκκεντρικότητα και "παραξενιά" μεγάλωνε (κυρίως λόγω του οτι διαπίστωσε το 1798 οτι η ακοή του εξασθενούσε). Το 1819 η συζητησή μαζί του ήταν εφικτή μόνο με γραπτά σημειώματα... Αλλά και στα 20 χρόνια που προηγήθηκαν, η καταστασή του, αν και ποίκιλλε, χειροτέρευε σταθερά. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που ποτέ δεν παντρέυτηκε, παρ'οτι αγάπησε αρκετές γυναίκες και ιδιαίτερα μία: την ακόμα άγνωστη! (Ο Μέιναρντ Σόλομον, στο βιβλίο του Μπετόβεν, 1977, δίνει πειστικά αλλά οχι αδιαμφισβήτητα επιχειρήματα οτι ήταν η Αντονί Μπρεντάνο, γυναίκα εμπόρου της Φρανκφούρτης. Έζησε απο το 1780 ώς το 1869, ο δε Μπετόβεν αφιέρωσε σ'αυτήν τις Παραλλαγές Ντιαμπέλι).

Μια ένδειξη για την εκτίμηση με την οποία περιέβαλαν τον Μπετόβεν ήταν, οτι το 1815 η Βιέννη τον έκανε επίτιμο δημότη της. Όταν πέθανε, η κηδεία του στο Βαιρινγκ ήταν "εθνικό γεγονός". Ο τάφος του βρίσκεται τώρα στο κεντρικό νεκροταφείο της Βιέννης.

Η σημασία του Μπετόβεν στην ιστορία και την εξέλιξη της μουσικής είναι τεράστια. Χειραφέτησε και "δημοκρατικοποίησε" την τέχνη αυτή, συνθέτοντας απο εσωτερική ανάγκη και οχι ως "προμηθευτής υλικού" για δεξιοτεχνική επίδειξη. Δεν εργαζόταν γρήγορα και με ευχέρεια - τα τετράδια του δείχνουν με πόση και τί είδους εργασία ανέπτυσσε μια ιδέα (κάποτε απο κοινότοπη αρχή) στην τελική της έκδοχή. Στον Μπετόβεν χρωστάμε την πλήρη ανάπτυξη της συμφωνίας ως μέσο έκφρασης των σημαντικοτέρων ιδεών ενός συνθέτη. Επέκτεινε την Coda (απο τυπική κατάληξη που ήταν) σε "κλιμακούμενη μεγαλοπρέπεια", μεταμόρφωσε το "μενουέτο" σε θυελλώδες και θριαμβευτικό "σκέρτσο", ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε θέματα-"μοτίβα" ως δημιουργικά μορφικά μέσα. Στα αργά μέρη των έργων του εκφράζει την μυστικιστική ανάταση που ούτε ο Μότσαρτ δεν πλησίασε. Στο "κουαρτέτο εγχ" και τη "σονάτα για πιάνο" επίσης, ο Μπετόβεν επέκτεινε το μέσο σε υψηλότατο τεχνικό και εκφραστικό βαθμό (αν και στην τελευταία περίπτωσή του πιάνου μόνο στις τελευταίες του σονάτες η ταχνική χρήση του οργάνου ξεπερνούσε αυτήν των προκατόχων του).

Έιναι μάλλον ο συνθέτης του οποίου τα έργα εκτελούνται συχνότερα απο οποιουδήποτε άλλου στην εποχή μας.