Ο Στάθης Δρογώσης στο MusicHeaven

Η… Beatlemania

Μπορείς να μας εξιστορήσεις το τι συνέβαινε στις οικογενειακές σου γιορτές, όταν μαζευόσασταν και παίζατε Beatles;
«Ο πατέρας μου είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος με επηρέασε πάρα πολύ στη ζωή μου, όπως όλους, δηλαδή, τους επηρεάζει... ευτυχώς για εμένα, θετικά. Ήταν μουσικός, ντράμερ συγκεκριμένα, στη δεκαετία του ’70, αυτοδίδακτος και παρακολουθούσε όλα τα συγκροτήματα, όπως τους Rolling Stones το 1967, που τους είδαμε αργότερα και μαζί το 1998...

Ο πατέρας μου, λοιπόν, είχε ένα μπομπινόφωνο στο σπίτι και από όταν γεννήθηκα, όπως μου έχει πει, το είχα συνεχώς κοντά μου και άκουγα μουσική. Μου έβαλε ό,τι μουσική άκουγε. Οπότε, άκουσα Beatles από τριών χρονών. Αργότερα, έκανα και πιάνο, κλασικές σπουδές. Είχα μια κλίση στην κλασική μουσική και αργότερα όταν απέκτησα μια ευχέρεια στο πιάνο, οι γονείς μου που ήταν πάρα πού φιλόξενοι άνθρωποι, έκαναν γιορτές, χωρίς συγκεκριμένη αφορμή.

Καλούσαν στο σπίτι φίλους, συγγενείς και πάντα στο τέλος της γιορτής υπήρχε μια μουσική συναυλία, όπου εγώ με τον αδερφό μου παίζαμε πιάνο κι η μητέρα μου έπαιρνε το μικρόφωνο, τραγουδούσε κι ο πατέρας μου το ίδιο και ακολουθούσαμε ένα κυκλικό ρεπερτόριο. Ξεκινούσαμε από παραδοσιακά, γιατί η μητέρα μου είναι από τη Νάξο και καταλήγαμε να παίζουμε «μπιτλάκια»... Θυμάμαι, τότε είχε κάνει στον ΑΝΤ1 ο Μαστοράκης μια εκπομπή – αφιέρωμα στους Beatles κι εγώ μόλις είχα αγοράσει ένα κασετόφωνο, για το οποίο ήμουν περήφανος. Έγραψα όλο το αφιέρωμα, που ήταν τρεις τρίωρες εκπομπές, όπου είχε βάλει όλα τα τραγούδια των Beatles. Έπαθα «ηλεκτροσόκ», γιατί άκουσα τραγούδια που τα ήξερα από την ηλικία των τριών χρονών και έλεγα... «κάτι μου θυμίζει αυτό», ένιωθα μια έκπληξη, σαν μια μπουνιά, σαν ηλεκτροσόκ. Ένα πράγμα σαν να μιλάει το θείο, στο οποίο δεν πιστεύω, αλλά θυμάμαι ότι δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Με είχε χτυπήσει... κεραυνός!

Στα 12 μου χρόνια, ο πατέρας μου, μου έκανε δώρο ένα βιβλίο με όλα τα τραγούδια των Beatles και κάθισα στο πιάνο και τα έπαιξα, όλα...
Κάτι παρόμοιο έπαθα και αργότερα με τον Leonard Cohen, τους Sex Pistols και τους Radiohead, αλλά αυτό που μου συνέβη με τους Beatles δεν μπορώ να το συγκρίνω...

Έτσι λοιπόν, γίνονταν σε όλες τις γιορτές μας... και οποιονδήποτε φίλο γνώριζα, η φιλία μας είχε έναν όρο... τους Beatles»


Καταλαβαίνεις να υπάρχει επιρροή από τους Beatles, όταν γράφεις ένα τραγούδι;
«Ε, βέβαια... και δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό, γιατί άλλοι σπουδαίοι τραγουδοποιοί και πασίγνωστοι, προφανώς έχουν επηρεαστεί από τους Beatles. Δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική, αυτοί την ανακάλυψαν (γέλια)...
Για να γράψεις μουσική, πρέπει να εκφραστείς με κάποιον τρόπο, με μια τεχνική και τα τραγούδια των Beatles είναι ολόκληρη σχολή»




Το αγαπημένο σου άλμπουμ, ποιο είναι;
«Το White Album το θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό και είμαι ανάμεσα σε αυτό και το Revolver. Το Revolver δείχνει το πού θα πάει μετά... Από εκεί οι Chemical Brothers έχουν «κατακλέψει» το «Tomorrow Never Knows», το οποίο είναι ένα τραγούδι του 1966 και ακούμε μέσα λούπες. Είναι ηλεκτρονική μουσική! Στο White Album, επίσης, ακούς κάντρι, τον Neil Young, να έρχεται, που είχε ξεκινήσει με τους Buffalo το ’67, αλλά... Ακούς πανκ στο Helter Skelter... Το Sgt Pepper’s είναι επίσης... και γουστάρω και το Help, όλα τα γουστάρω, απλώς αν διάλεγα δύο άλμπουμ σε σχέση με τη δική μου τραγουδοποιϊα είναι το Revolver και το White Album...»

Αν μας επιτρέπεις να γυρίσουμε για λίγο στον Κανέλλο... Έχει κάποια σχέση με τον άλλο τον σκύλο του Φοίβου Δεληβοριά, τον Βαγγέλη στο Κολωνάκι;
«Έχω μιλήσει με τον Φοίβο γι’ αυτό, τον οποίο τον συμπαθώ και είναι και καταπληκτικός τραγουδοποιός... Δεν νομίζω πάντως, ότι υπάρχει διαφορά επειδή ο Βαγγέλης είναι στο Κολωνάκι και ο Κανέλλος στα Εξάρχεια, γιατί τα αδέσποτα σκυλιά είναι αδέσποτα παντού... Είναι, πάντως κοινό το θέμα... Θα μπορούσε να γίνει μια συλλογή με θέματα ζώα. Υπάρχει ο Πέτρος ο Πελεκάνος και η γάτα στη Σερενάτα της Αρλέτας...

Έγινε ένα έγκλημα το 2004, όταν εξαφάνισαν πολλά από τα αδέσποτα σκυλιά. Νομίζω ότι αυτά τα σκυλιά είναι ήρωες αυτής της πόλης, δίνουν χρώμα. Βέβαια, πρέπει να υπάρχουν και ειδικά κέντρα για να τα εμβολιάζουν, να τα φροντίζουν... αλλά είναι και πολύ γοητευτική η εικόνα του αδέσποτου σκύλου που τρέχει μέσα στην πόλη και δεν υποτάσσεται σε κανόνες. Είναι κάτοικος της πόλης και μάλιστα από τους ελεύθερους... Ιδιαίτερα, ο Κανέλλος είναι σαν άνθρωπος... Είναι απαίσια η εικόνα να πουλάνε τέτοια σκυλιά στα pet shop»

Μεταφορικά μιλώντας, μπορεί ο Βαγγέλης να συναντηθεί με τον Κανέλλο;
«Νομίζω πως θα έκαναν πολύ καλή παρέα, αλλά ο Κανέλλος θα τον δάγκωνε ή θα τον έφερνε στα Εξάρχεια...!
Θα μπορούσαμε, να μιλήσουμε και για τα Εξάρχεια... είναι από τα λίγα μέρη της Αθήνας που έχουν διατηρήσει τα χαρακτηριστικά της γειτονιάς. Έχω φίλους από τα Εξάρχεια, με τους οποίους είμαστε χρόνια εδώ... Παλιά τα Εξάρχεια έμοιαζαν και γκέτο, αλλά εδώ ζούσε ο Νικόλας Ασιμος, υπήρχαν τρομερά μπαράκια, τα οποία σιγά – σιγά κλείνουν, αλλά όταν περπατάς Κυριακή στα Εξάρχεια είναι κάτι το διαφορετικό.

Τα Εξάρχεια έχουν μια δική τους ενέργεια... Ξέχωρα από τα άσχημα χαρακτηριστικά και την αστυνομική βία, τις συλλήψεις, τους πρεζέμπορους κι όλα αυτά που –ναι- όντως υπάρχουν, η γειτονιά αυτή έχει πολύ συμπαθητικούς ανθρώπους... Είναι ανατρεπτικό το ότι συνυπάρχουν όλοι αυτοί οι παλιοί ριζοσπάστες του ’80 και ταυτόχρονα το think tank της αναρχικής σκέψης και του αριστερισμού. Η καρδιά αυτών των τάσεων χτυπάει εδώ...
Είναι παρεξηγημένα τα Εξάρχεια... Πάνω - κάτω, όλα μοιάζουν στην άχρωμη πόλη... Η καταπίεση είναι ίδια, η ασχήμια και η έλλειψη αισθητικής αυτής της πόλης είναι σε όλες τις γειτονιές της, αλλά νομίζω πως τα Εξάρχεια σέβονται πιο πολύ τη διαφορετικότητα.

Παντού υπάρχουν αφίσες από συγκροτήματα, παιδιά που παίζουν, συναυλίες πανκ, συναυλίες όσων δεν θέλουν να μπουν στις δισκογραφικές. Παλιότερα υπήρχαν πολλοί χώροι για live, τώρα έκλεισαν, αλλά τα Εξάρχεια είναι μια περιοχή που όχι μόνο σέβεται την διαφορετικότητα, αλλά την επιδιώκει κιόλας. Έχει καλλιτεχνικό κίνημα. Μπορείς να βγεις 3 τα ξημερώματα στην πλατεία, να δεις δυο-τρεις παράξενους τύπους, να σκαρώσεις μια ιστορία και να φτιάξεις τραγούδι, ενώ ας πούμε στον Χολαργό δεν μπορείς να το κάνεις αυτό... Εκεί θα βγεις έξω, θα βλέπεις όμορφα δέντρα και πουλάκια, τάξη και ασφάλεια. Χωρίς, βέβαια να έχω τίποτα με αυτή την περιοχή... Εδώ, τα Εξάρχεια είναι μια γειτονιά που «βράζει»!