Ο Στάθης Δρογώσης στο MusicHeaven

Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Θεωρείς πολύ διαφορετική ιστορία το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης;
«Ας μην το συγκρίνουμε τώρα τα reality... Μπορεί να φανώ κυνικός, αλλά στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης πήγα με ένα συγκεκριμένο σκοπό από μέρους μου. Είχα βγάλει ένα δίσκο, που είχε ήδη κάνει επιτυχία με το «Βιαστικό πουλί», αλλά δεν το είχα εισπράξει -δεν εννοώ... χρηματικά- και έπρεπε να βγω κάπου στην τηλεόραση και εκπομπές για να βγω εγώ υπάρχουν πολύ λίγες... Το Φεστιβάλ είχε τότε μια πάρα πολύ καλή πρόταση, πολύ ωραία αισθητική, με συντελεστές, ανθρώπους που θαυμάζω και μια εξίσου ωραία τηλεοπτική προβολή...»

Έχοντας, ήδη, κάνει βήματα στην καριέρα σου, γιατί δεν πήρες μέρος στο διαγωνισμό με τους γνωστούς καλλιτέχνες; (ερώτηση που είχε ζητήσει το μέλος CHE)
«Θα σου πω πού έκανα λάθος εγώ. Καταρχάς, δεν υπήρχε καμία απαγόρευση στο να στείλουμε τα τραγούδια όλοι. Ο κανονισμός άλλαζε στην πορεία. Εμένα μου είχανε πει μαζί με τον Νίκο Πορτοκάλογλου –που μετά συνεργαστήκαμε κιόλας- να πάμε στην ΕΡΤ ως δημιουργοί, εκπροσωπώντας τον εαυτό μου, φυσικά, να συζητήσουμε για το πως θα μπορούσε να γίνει η αναβίωση αυτού του θεσμού. Στη διάρκεια αυτής της συζήτησης, έπεσε η ιδέα να στηρίξουμε το Φεστιβάλ με το να στείλουμε ένα τραγούδι και συμφώνησα να το κάνω.
Το πρόβλημα ήταν ότι μέλη της κριτικής επιτροπής ήταν άνθρωποι, με τους οποίους έχω συνεργαστεί. Ειλικρινά, όμως, δεν γνώριζα ποιοι θα ήταν στην κριτική επιτροπή, όταν έστειλα το τραγούδι μου.
Ένα άλλο unfair που συνέβη, που όμως και πάλι δεν ευθύνομαι, είναι ότι ενώ στάλθηκαν όλα τα τραγούδια στο ραδιόφωνο, δηλαδή των παιδιών που θα συμμετείχαν στο Φεστιβάλ, δυστυχώς οι παραγωγοί επειδή ή τους άρεσε ή εμάς γνώριζαν, έπαιξαν πολύ το δικό μου. Και δεν παίχτηκαν εδώ στην Αθήνα τραγούδια άλλων παιδιών. Αυτό ήταν κάτι που δεν επιδίωξα, το εισπράττω όμως και φυσικά απολογούμαι... Δεν ξέρω αν τα πρώτα παιδιά της πρώτης βραδιάς θα βοηθηθούνε. Βέβαια, γνώρισα εκεί πολλά παιδιά που κάνανε ή θα κάνουμε δίσκους...»

Ξεχώρισες κάποιους από τους συμμετέχοντες της προηγούμενης ή και της φετινής διοργάνωσης; (ερώτηση που είχε ζητήσει το μέλος Ilikon)
«Έχω «τρελαθεί» με τα παιδιά από τη Δράμα, με το τραγούδι «Δρόμος», οι οποίοι απ’ ό,τι ξέρω θα ετοιμάσουν δίσκο, με τον Μανώλη Λιδάκη, με όλα τα παιδιά. Ήμασταν μια παρέα εκεί, που τώρα έχουμε χαθεί λιγάκι γιατί έτσι τα ‘φερε η ζωή. Ήταν, πάντως, πολύ ωραίο το κλίμα.
Φυσικά, για όλους αυτούς που διαμαρτύρονται που συμμετείχα στην πρώτη βραδιά και η Ευσταθία, που είναι επίσης φίλη μου και άλλοι δύο, είχαν ήδη παρουσία στη δισκογραφία. Απλώς, εγώ είχα δίσκο αιχμής εκείνο τον καιρό... Για την διοργάνωση δεν μπορώ να απολογηθώ εγώ... Αυτό, όμως που μπορώ να πω είναι ότι ήρθα τελικά πέμπτος, δεν πήρα κάποιο βραβείο, που σημαίνει ότι μάλλον δεν το «στήσαμε» καλά (γέλια)...
Βεβαίως, καταλαβαίνω τις όποιες απορίες, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί δεν κρίνουμε τα τραγούδια σαν μουσική. Εδώ δέχτηκαν να λάβουν μέρος, άνθρωποι με μεγάλη πορεία. Στη δεύτερη βραδιά υπήρχαν καταξιωμένοι καλλιτέχνες... και πήγαν να διαγωνιστούν μεταξύ τους»

Πιστεύεις ότι μπορεί να βγει κάτι από αυτόν τον θεσμό;
«Το φετινό θεσμό δεν τον παρακολούθησα καλά γιατί είχα την προετοιμασία του δίσκου μου και δεν προλάβαινα να ακούσω όλα τα κομμάτια Αν και κάποια που τελικά κατάφερα και άκουσα, μου άρεσαν. Γενικά, δεν μπορεί ένας θεσμός να σώσει το ελληνικό τραγούδι.
Το μάρκετινγκ, πια, το πρόμο είναι τηλεοπτικό. Το ραδιόφωνο χάνει τη δύναμή του και σιγά-σιγά την παίρνει η τηλεόραση. Είσαι στην τηλεόραση, «υπάρχεις». Άρα κάθε προσπάθεια για να βγει ένα πρόμο εναλλακτικού τραγουδιού στην τηλεόραση είναι θετική. Και μάλιστα, με αξιοπρέπεια... Να μην είσαι γυμνός και να βουρτσίζεις τα δόντια σου. Απλά να τραγουδάς το κομμάτι σου.
Εξαρτάται, επίσης και το ποιοι άνθρωποι είναι εκεί. Η Δήμητρα Γαλάνη, ο Σταμάτης Κραουνάκης, η Λίνα Νικολακοπούλου, άνθρωποι που έχουν μια ιστορία στον χώρο τους και που τα ονόματά τους εγγυώνται ορισμένα βασικά πράγματα. Η ΕΡΤ έχει αφήσει το καλλιτεχνικό κομμάτι, σε αυτούς τους ανθρώπους, αυτής της αξίας...»

Μιας και αναφέρθηκες στους συγκεκριμένους, πιστεύεις πως υπάρχει διάδοχη κατάσταση στο χώρο;
«Κάτι συγκλονιστικό, καινούργιο, δεν έχω ακούσει. Τελευταία, «τρελάθηκα» με τον δίσκο του Αγγελάκα, που γουστάρω πάρα πολύ και που ο Αγγελάκας είναι 25 χρόνια στο μετερίζι και έβγαλε κάτι καινούργιο. Ο Θανάσης Παπακωσνταντίνου, ο οποίος επίσης έχει μια πορεία...»

Υπάρχουν, ωστόσο, κάποιοι παιδιά που έχουν «βγει» μέσα από τα πειραματικά μουσικά σχολεία και έχουν ήδη έργο, φαίνεται πως ξέρουν μουσική...
«Βέβαια, έχουμε αξιόλογους μουσικούς στην Ελλάδα και έχω συνεργαστεί με πάρα πολλούς, αλλά ξέρεις τι γίνεται;
Νιώθω πως υπάρχει μια πόλωση και περνάω μέσα από συμπληγάδες. Δηλαδή, από τη μία είναι το Mainstream, που «βλέπει» τη μουσική σαν κάτι που το ακούμε απλώς και η λογική στην βιομηχανία του σκυλάδικου, ότι «η ζωή είναι δύσκολη και ο κόσμος θέλει να διασκεδάσει και δεν θέλει να σκεφτεί κάτι παραπάνω».
Υπάρχει και η άλλη η κάστα, του ακούμε τον Ισλανδό ρόκερ, από άποψη, ή τον παράξενο Γερμανό που παίζει φλογέρα και όλοι αυτοί είναι η μουσική, γιατί σου λέει... όλοι είναι ίδιοι. Κι εμείς προσπαθούμε μέσα σε όλο αυτό, μέσα στις συμπληγάδες να ακουστούμε. Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Αυτή η κατάσταση σε αποθαρρύνει λίγο.
Το κοινό μπορεί να γεμίσει ένα χώρο με έναν τυχαίο τύπο που παίζει ένα παράξενο όργανο και έβγαλε έναν δίσκο, κάπου μακριά κι αν παίξει ένας Έλληνας καλλιτέχνης να μην πάει, γιατί σου λένε «αυτός έχει... ελληνική αισθητική».

Το ελληνικό ροκ μπορεί να υπάρξει σαν σκηνή και να εξελιχθεί;
«Ας μιλήσουμε, καλύτερα, για τις φάσεις του ελληνικού ροκ. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με τον Νίκο Πορτοκάλογλου... Οι Φατμέ είναι μια «κολώνα», ένα εμπορικό συγκρότημα που είχε και πιο λαϊκά στοιχεία μέσα, αλλά ο πρώτος τους δίσκος είναι καθαρόαιμο ελληνικό ροκ. Το ελληνικό ροκ το λάτρεψαν όλοι μετά το θάνατο του Σιδηρόπουλου, ενώ όσο ζούσε...
Μετά το «στοιχειώνουν», το χαρακτηρίζουν πρώτα οι Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά. Έπειτα παρατηρήθηκε η έλλειψη συγκροτημάτων στα μέσα της δεκαετίας του ’90, που έψαχναν να βρουν οι δισκογραφικές ένα συγκρότημα, μέχρι που βρήκε εμάς... τα «Φώτα που Σβήνουν» (γέλια), προς το ’99...
Όχι μόνο το ελληνικό, αλλά και το παγκόσμιο ροκ δεν ξέρω αν έχει μέλλον ή όχι... Η θεματολογία ήταν ενιαία, τότε... Τώρα δεν ξέρω αν μπορεί να συμβεί αυτό...
Επίσης, από την περίοδο που είχα ζήσει, στις Τρύπες και στα Ξύλινα Σπαθιά οι συνεργάτες όλοι ήταν από τη Θεσσαλονίκη. Σιδηρόπουλο, Σπυριδούλα άκουσα μετά... Δεν ξέρω πού μπορεί να πάει το ελληνικό ροκ...»

Χαρακτηρίζεις ως παιδικό σου ήρωα τον Παύλο Σιδηρόπουλο;
«Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν ήμουν 13-14 χρονών –ο Παύλος πέθανε το ’91- κάπου είχα ακούσει... Είχα δει ως περαστικός μια συναυλία του στη Νέα Σμύρνη, όπου δεν είχε κόσμο... και ξαφνικά συνέβη ένα «μπαμ», μετά τον θάνατό του. Ναι, μου αρέσει...»