Ο Στάθης Δρογώσης στο MusicHeaven

Οι… μάγισσες και οι επιρροές

Ποιες είναι οι ηρωίδες των τραγουδιών σου που δεν σε γνωρίσανε και τι έχεις με τις... μάγισσες;
«Η «μάγισσα» αναφέρεται στο «Φεύγει ζωή» που έγινε χιτάκι με το συγκρότημα το ’99. Σε ό,τι αφορά την άλλη θεματολογία, γίνεται λόγος για παλιές μου συμμαθήτριες. Είναι δύο-τρία τραγούδια που είναι γραμμένα για παλιές μου συμμαθήτριες. Στο σχολείο ήμουν ένα πολύ κλειστό παιδί, που ερωτευόμουν εσωτερικά. Δεν είχα πολλές παρέες, ή μάλλον είχα μια παρέα, αλλά ήμασταν η μικρότερη...
Πάντα, λοιπόν, με τρομάζανε αυτές οι κοπέλες! Φοβόμουν να τις πλησιάσω... και η κοινωνία του σχολείου είναι πάρα πολύ σκληρή. Τα παιδιά είναι πολύ σκληρά μεταξύ τους. Ήμουν πάντα συγκροτημένος λόγω της οικογένειάς μου, διάβαζα, είχα αριστεία... Επίσης, ήμουν πάντα μη βίαιος άνθρωπος και μερικές φορές συμβαίνει να χρειάζεται να... τσαμπουκαλευτείς για να δώσεις ένα στίγμα.
Οπότε όλο αυτό με είχε στοιχειώσει και όταν ξεκίνησα να γράφω μουσική γι’ αυτό το πράγμα μιλούσα. Ανεκπλήρωτους εφηβικούς έρωτες στο σχολείο. Αυτό εννοώ, «οι ηρωίδες που δεν γνώρισα». Ενώ, λοιπόν γι’ αυτές έγραφα κάποια τραγούδια, αυτές δεν το ξέρουν»

Είναι κάποια από αυτές που να έχει έρθει σε συναυλία σου για να σε δει;
«Έχω φίλους από το σχολείο, αλλά οι ηρωίδες για τις οποίες έχω γράψει τραγούδια, όχι δεν έχουν έρθει....»

Τι συνέβη στο περιστατικό με το πρώτο σου συγκρότημα, τους The Rotten Society όταν σας διέκοψαν σε μια πρόβα;
«Ναι, είμαι τυχερός γιατί γνώρισα ένα θρυλικό στούντιο, το «Voices», το οποίο ήταν κοντά στην οδό Φυλής και μάλιστα πολλές φορές κατεβαίναμε με τα όργανα και ήταν σαν να πηγαίναμε στους οίκους ανοχής, αλλά εμείς πηγαίναμε στο στούντιο.
Το πρώτο συγκρότημα που έπαιξα ήταν οι «The Rotten Society» και μάλιστα με έβαλε εκεί ο φίλος μου ο Δημήτρης Τζιμέας, με τον οποίο μετά φτιάξαμε τα «Φώτα που Σβήνουν».
Ο Δημήτρης, λοιπόν, επειδή ήταν φίλος μου, έπεισε τα υπόλοιπα μέλη να βάλουν και πλήκτρα στο γκρουπ, το οποίο ήταν τελικά ένα μείγμα hard Rock-metal, στο οποίο βρέθηκα και θυμάμαι πως σε μια πρόβα που είχε μάθει ο πατέρας του Θανάση του πρώτου κιθαρίστα, μπήκε μέσα και τον πήρε λέγοντάς του «πήγαινε να διαβάσεις» και τα σχετικά... Δεν ήταν αποδεκτή, τότε η μουσική. Στην Ελλάδα υπήρχε το εξής παράδοξο. Η λαϊκή τάξη, τα μεσαία στρώματα δεν διασκέδαζαν με ξένη μουσική, είχαν τα λαϊκά. Τώρα αυτό, βέβαια, έχει αλλάξει, ακούνε τα πιο σύγχρονα και ξένα. Ενώ η ροκ μουσική ήταν κυρίως των ανθρώπων που είχαν τα μέσα για να την ανακαλύψουν»

Ισχύει, κατά τη γνώμη σου, το ότι στη δεκαετία του ’80, σχεδόν επιβλήθηκε το είδος του «λαϊκοπόπ»;
«Θυμάμαι ένα τραγούδι-ορόσημο του λαϊκοπόπ, το «Φταίει ο Ερωτας» της Αντζελας Δημητρίου. Ήταν γύρω στο 1992...
Πάντως, στο σχολείο εμείς τότε, δεν ακούγαμε ελληνικά, αλλά ξένα χιτάκια της εποχής. Μετά όμως πέρασε αυτό... Προφανώς κάλυψε μια ανάγκη του να έχεις και ένα είδος ποπ στη γλώσσα σου...»

Πως το αντιμετωπίζεις εσύ ως μουσικός;
«Αδιάφορα... Δεν μπορείς να μπεις σε σοβαρή συζήτηση για ένα τραγούδι του Φοίβου... Χωρίς να ακούγεται «ρατσιστικό». Προτιμώ τον Καρβέλα με την έννοια ότι έχει και χιούμορ. Ας πούμε ένα άλλο τραγούδι, το «Είναι γάτα ο κοντός με τη γραβάτα»...
Το καταπληκτικό, όμως είναι ότι όλες αυτές οι μαλακίες, τις ακούνε από τα παιδικά πάρτι μέχρι δεν ξέρω κι εγώ που... Εμείς, μπορεί να γελάμε και να το παίρνουμε στην πλάκα, αλλά υπάρχουν παιδιά που έχουν μεγαλώσει με αυτή τη μουσική... Βέβαια, δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον επειδή πλούτισε από αυτό.
Αλλά είναι πάρα πολύ αστείο, το γεγονός ότι ο τύπος έχει κατακλέψει τους Ace of Base ή τον Fifty Cent... Ο Φοίβος, στην περίπτωσή του είναι ένας ευφυής κλέφτης.
Νομίζω ότι είναι ταλαντούχος, γιατί θέλει ταλέντο να γράφεις όλα αυτά και να μην γίνεται ο εγκέφαλός σου «κιμάς». Απαιτείται να έχεις μια ψυχική αντοχή...»

Πιστεύεις ότι «είσαι ό,τι ακούς»;
«Πάντα υπήρχε καλτ τραγούδι, σε όλες τις εποχές και το ’70 και το ’80 και τώρα. Το καταπληκτικό είναι ότι τώρα το ακούς παντού. Παλιά, σε συζητήσεις που έκανα με παιδιά της ηλικίας μου, μιλούσαμε για τραγούδια που σου άλλαζαν τη ζωή. Όπως ήταν η περίπτωση του Σαββόπουλου. Αν και τότε είχε κάνει μια βουτιά στην καριέρα του και δεν ήταν πολύ γνωστός, εμείς ανακαλύπταμε τους παλιούς. Τώρα έκανε πάλι τον κύκλο, έχει κάνει τρεις καριέρες ο άνθρωπος.
Ακούγαμε, λοιπόν τον Σαββόπουλο και λέγαμε «πω, πω, τι είναι αυτό;!». Υπήρχαν τραγούδια που μπορούσες να κρατηθείς επάνω τους. Τώρα δεν είναι έτσι. Τα τραγούδια τώρα είναι σαν να σε βοηθάνε να μην σκέφτεσαι... Είναι φαίνεται μια πολιτική όσων έχουν τα μίντια στην Ελλάδα... «Μην σκέφτεσαι πολύ, δες τη γκομενάρα που τα κουνάει ωραία και επειδή το κάνουν όλοι, μην είσαι κομπλεξικός. Να τ’ ακούσεις και εσύ» και όλα τα τραγούδια του είδους, αυτό είναι...
Αλλά δεν είναι όλα τόσο μαύρα, υπάρχουν και δημιουργοί που τους αναφέραμε και πριν...»

Οι δικές σου επιρροές ποιες είναι αυτή την εποχή;
«Όταν έκανα την «Άλλη Γη», άκουγα μόνο κλασική μουσική. Έχω μια τεράστια συλλογή κλασικής μουσικής, η οποία αποτελεί ένα άλλο μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου. Βέβαια, το «κλασική μουσική» είναι πολύ αστείος ως όρος. Εννοούμε τη μουσική του 18ου, 19ου και του 20ου αιώνα που γράφτηκε για ορχήστρες, από συνθέτες... Γιατί «κλασική» είναι μόνο μια εποχή αυτής της μουσικής.
Ήμουν, τελευταία, πωρωμένος με τους Radiohead, έχω όλα όσα έχουν βγάλει και τους λατρεύω. Άκουσα λίγο χορευτική μουσική, μου αρέσει πάρα πολύ το r’n’b, που μου αρέσει και σαν παραγωγή, αλλά τα λόγια βασίζονται σε διαφορετική κουλτούρα...
Υπάρχει ένα τεράστιο θετικό στην εποχή μας. Ότι μπορείς να δεις εκατομμύρια δίσκους να βγαίνουν και να τους παρακολουθείς μέσω του ίντερνετ και δεν εννοώ –κατ’ ανάγκη- την πειρατική μουσική. Υπάρχει, για παράδειγμα το my space, όπου εκεί μπορείς να βρεις και συγκροτήματα εκτός δισκογραφίας. Στην Ελλάδα, βέβαια, έχουμε ακόμη τεχνοφοβία, αλλά το ίντερνετ πιστεύω πως είναι το πιο θετικό εργαλείο της εποχής μας...»

Το αισθάνεσαι σαν απειλή ως καλλιτέχνης;
«Όχι, το αντίθετο...»