Μουσική για σένα είναι;

Το μέλος xartinooneiro στις 10-03-2007 στις 12:43 έγραψε...

Τι σημαίνει μουσική για σένα; Είναι εκτόνωση; Είναι παρέα όταν δεν θέλεις να δεις τους φίλους σου; Είναι η καθημερινότητα σου που σε χαλαρώνει; Είναι ο προβληματισμός σου που σε κάνει να σκεφτείς αυτά που νιώθεις και βλέπεις γύρω σου να συμβαίνουν; Είναι το συναίσθημα σου; Είναι η ίδια η ζωή;

Το μέλος absurdus_delirium στις 10-03-2007 στις 20:30 έγραψε...

Ανεβάζουμε μια παράσταση βασισμένη σε ένα βιβλίο του νευρολόγου O. Sacks (αυτός που έγραψε τα "Ξυπνήματα" με τον Ντε Νίρο και τον Γουίλιαμς). Μιλάει για ανθρώπους που έχουν διάφορα νευρολογικά προβλήματα (αφασία, αυτισμό, σύνδρομο Τουρέτ, οπτική αγνωσία). Το παρακάτω κομμάτι είναι από έναν καθηγητή της μουσικής ο οποίος βρέθηκε να υποφέρει από οπτική αγνωσία. Ο γιατρός τον ρωτάει με ποιον τρόπο θα αναγνώριζε έναν άλλον ασθενή. Ωστόσο, ακούγοντάς τον, βλέπεις πως δεν υποφέρει και τόσο πολύ. Γιατί;

"ΑΣΘΕΝΗΣ 2: Όσο γι' αυτόν τον κυριο, αποκλέιεται να τον αναγνώριζα. Αν όμως τον εβλεπά να περπατάει θα τον αναγνώριζα αμέσως, γιατί ο καθένας έχει μια πολύ ιδιαίτερη μουσική στον τρόπο που περπατάει. Εγω είμαι καθηγητής μουσικής και διευθύνω ορχήστρα. Μια μερά ένας από τους μαθητές μου έφτασε αργοπορημένος και δεν τον αναγώρισα.

ΜΑΘΗΤΗΣ (εκτός σκηνής): Καλημέρα σας.

ΑΣΘΕΝΗΣ 2: Κατάλαβα ποιος ήταν, μόνον όταν άκουσα τη φωνή του κι ακόμα καλύτερα, τακ, τακ, τακ, από την μουσική των βημάτων του. Σιγά-σιγά, άρχισα να μην ξεχωρίζω το ένα πρόσωπο από το άλλο και έβλεπα και πρόσωπα εκεί που δεν υπήρχαν. Σε μια άλλη περίπτωση, μπέρδεψα τον καλόγερο που κρεμάμε τα παλτά μ' έναν από τους σπουδαστές μου. Του λέω, "Έλα δω! Τι περιμενεις;" Κουβέντα εκείνος, κανένα ίχνος ζωής. Φυσικά ήταν καλόγερος. Στην αρχή όλοι περνούσαν τα λάθη μου για καλαμπούρια κι εγώ ήμουν ο πρώτος που γελούσα. Αλλά την μέρα που μπέρδεψα τη γυναίκα μου με το καπέλο μου, εκείνη με πήγε να με δει οφθαλμίατρος, ο οποίος είπε: "Καθηγητά, δεν έχουν τίποτα τα μάτια σας, έχετε κάποιο πρόβλημα με τις οπτικές περιοχές του εγκεφάλου σας, πρέπει να σας δει νευρολόγος.

ΑΣΘΕΝΗΣ 1: Το ίδιο κι εγώ. Όταν κοιτάζω τη γυναίκα μου, βλέπω το περίγραμμα του προσώπου της αλλά είναι γεμάτο με λεπτές γκρίζες γραμμούλες. Για μένα το πρόσωπό της δεν έχει πια κανένα νόημα. Και ολόκληρο το σώμα της είναι γκρίζο. Νιώθω αηδία.

ΑΣΘΕΝΗΣ 2: Σας αρέσει η μουσική; Η μουσική είναι η μεγαλύτερη χαρά μου. Με μουσική κοιμάμαι, με μουσική ξυπνάω. Έχω μια μουσική για να πλένομαι, μια μουσική για να ντύνομαι, μια μουσική για να πίνω το τσάι μου. Μια μουσική για τον περίπατό μου. Έχω μια μουσική για τα πάντα. Τα πάντα είναι μουσική."

Το μέλος xartinooneiro στις 11-03-2007 στις 12:08 έγραψε...

Παράθεση: Το μέλος absurdus_delirium στις 10-03-2007 στις 20:30 έγραψε... Ανεβάζουμε μια παράσταση βασισμένη σε ένα βιβλίο του νευρολόγου O. Sacks (αυτός που έγραψε τα "Ξυπνήματα" με τον Ντε Νίρο και τον Γουίλιαμς). Μιλάει για ανθρώπους που έχουν διάφορα νευρολογικά προβλήματα (αφασία, αυτισμό, σύνδρομο Τουρέτ, οπτική αγνωσία). Το παρακάτω κομμάτι είναι από έναν καθηγητή της μουσικής ο οποίος βρέθηκε να υποφέρει από οπτική αγνωσία. Ο γιατρός τον ρωτάει με ποιον τρόπο θα αναγνώριζε έναν άλλον ασθενή. Ωστόσο, ακούγοντάς τον, βλέπεις πως δεν υποφέρει και τόσο πολύ. Γιατί; "ΑΣΘΕΝΗΣ 2: Όσο γι' αυτόν τον κυριο, αποκλέιεται να τον αναγνώριζα. Αν όμως τον εβλεπά να περπατάει θα τον αναγνώριζα αμέσως, γιατί ο καθένας έχει μια πολύ ιδιαίτερη μουσική στον τρόπο που περπατάει. Εγω είμαι καθηγητής μουσικής και διευθύνω ορχήστρα. Μια μερά ένας από τους μαθητές μου έφτασε αργοπορημένος και δεν τον αναγώρισα. ΜΑΘΗΤΗΣ (εκτός σκηνής): Καλημέρα σας. ΑΣΘΕΝΗΣ 2: Κατάλαβα ποιος ήταν, μόνον όταν άκουσα τη φωνή του κι ακόμα καλύτερα, τακ, τακ, τακ, από την μουσική των βημάτων του. Σιγά-σιγά, άρχισα να μην ξεχωρίζω το ένα πρόσωπο από το άλλο και έβλεπα και πρόσωπα εκεί που δεν υπήρχαν. Σε μια άλλη περίπτωση, μπέρδεψα τον καλόγερο που κρεμάμε τα παλτά μ' έναν από τους σπουδαστές μου. Του λέω, "Έλα δω! Τι περιμενεις;" Κουβέντα εκείνος, κανένα ίχνος ζωής. Φυσικά ήταν καλόγερος. Στην αρχή όλοι περνούσαν τα λάθη μου για καλαμπούρια κι εγώ ήμουν ο πρώτος που γελούσα. Αλλά την μέρα που μπέρδεψα τη γυναίκα μου με το καπέλο μου, εκείνη με πήγε να με δει οφθαλμίατρος, ο οποίος είπε: "Καθηγητά, δεν έχουν τίποτα τα μάτια σας, έχετε κάποιο πρόβλημα με τις οπτικές περιοχές του εγκεφάλου σας, πρέπει να σας δει νευρολόγος. ΑΣΘΕΝΗΣ 1: Το ίδιο κι εγώ. Όταν κοιτάζω τη γυναίκα μου, βλέπω το περίγραμμα του προσώπου της αλλά είναι γεμάτο με λεπτές γκρίζες γραμμούλες. Για μένα το πρόσωπό της δεν έχει πια κανένα νόημα. Και ολόκληρο το σώμα της είναι γκρίζο. Νιώθω αηδία. ΑΣΘΕΝΗΣ 2: Σας αρέσει η μουσική; Η μουσική είναι η μεγαλύτερη χαρά μου. Με μουσική κοιμάμαι, με μουσική ξυπνάω. Έχω μια μουσική για να πλένομαι, μια μουσική για να ντύνομαι, μια μουσική για να πίνω το τσάι μου. Μια μουσική για τον περίπατό μου. Έχω μια μουσική για τα πάντα. Τα πάντα είναι μουσική."

Δεν ξέρω αν «βοήθησε» η οπτική αγνωσία τον καθηγητή να αναπτύξει περισσότερο την αγάπη του για τη μουσική, πάντως σίγουρα η δουλειά του (η μουσική) είναι η ζωή του.