Γειά χαρά σε όλες τις φίλες και τους φίλους του Forum!!:))
Θα ‘θελα να σας παραθέσω για συζήτηση έναν προβληματισμό μου…
Στο περυσινό CD του Χατζηγιάννη, μεταξύ των άλλων, υπήρχε και μια πολύ συμπαθητική μπαλάντα, το «Όνειρο ζώ».
Το κομμάτι αυτό, έτυχε να το ακούσω για πρώτη φορά στην τηλεόραση, σαν «μουσικό χαλί» της νέας, τότε, διαφήμισης της Cosmote.
«Να ‘μαι στα σύννεφα ψιλά μ’ένα τηλέφωνο αγκαλιά… τ’ακούω πάλι να χτυπά… Μη, μη με ξυπνάτε τώρα…»
Αυτό, που τελείως αυθόρμητα ένιωσα, ήταν στιγμιαίος θαυμασμός για έναν πολύ έξυπνο στίχο, «κομμένο και ραμμένο» για τη διαφημιστική campagna της Cosmote.
Το τραγούδι αυτό, νομίζω, έχει, πραγματικά, πολύ όμορφες και αληθινές «εικόνες» από την καθημερινότητα όλων μας.
Όμως, εγώ τουλάχιστον, όσες φορές κι αν το άκουσα στη συνέχεια, «αντανακλαστικά» το συνέδεα με την Cosmote κι όχι με κάποιο καθαρά δικό μου βίωμα…
Όσο κι αν ακουστεί «βαρύγδουπο», νιώθω ότι είχε χάσει το «password» με το οποίο θα άνοιγε το «σκληρό δίσκο» της μνήμης μου –των αναμνήσεών μου…
Άραγε, γενικά, το τραγούδι, μέσα από τη διαφήμιση, κορυφώνεται εκφραστικά??..
Αγγίζει βαθύτερα το Κοινό, ανασύροντας (χάρη στη συνδρομή και της εικόνας) πολύ πιο βαθιές «θύμησες» από τον αχανή «βυθό» των αναμνήσεων του ακροατή, συγκλονίζοντάς τον??...
Ή, αντίθετα, υποβαθμίζεται στη συνείδηση του Κοινού, αφού «συνειρμικά», όταν το ακούει, αυτομάτως, το συνδέει με ένα καταναλωτικό προϊόν??...
Άρα το «αντιστοιχεί», όχι με μια εμπειρία του –ένα συναίσθημά του, αλλά με κάτι το «μιάς χρήσης»??...
Έτσι, το τραγούδι, όσο καλό, αντικειμενικά, κι αν είναι, «εξανεμίζεται» η εκφραστική και καλλιτεχνική του αξία...
Γράψτε τις σκέψεις σας, στείλτε τα σχόλιά σας!!
Κατά βάθος, τις πιο πολλές φορές, η «αλήθεια» είναι κάπου ενδιάμεσα…
