Η απαθεια που μας χαρακτηριζει...

Μου εχει τυχει πολλες φορες να ειμαι παρον σε καταστασεις που καποιος ζηταει βοηθεια και οι υπολοιποι απλα κανουν οτι δεν το ακουν....

Ζουσα Κυψελη, δεν ηταν λιγες οι φορες που ακουσα καποιον/α να φωναζει βοηθεια-απο τον κοινοχρηστο χωρο του τετραγωνου μου, παντα εβγαινα εξω μηπως και δω απο που ερχεται, παντα επαιρνα τους μπατσους τηλ., παντα ερχοταν μετα απο κανα μισαωρο, παντα η απαντηση τους ηταν "ρε κοπελια και τι να κανουμε εμεις για τον/την βρουμε? να χτυπαμε τα κουδουνια? και "γιατι αν εισαι τοσο σιγουρη οτι το ακουσες μας, πηρες μονο εσυ τηλ."

Μια αλλη περιπτωση που με αφησε @#@#$, ηταν ενα απογευμα καλοκαιριου που βρισκομουν με το αγορι μου εξαρχεια και ακουσαμε μια κοπελια να ουρλιαζει βοηθεια... τρεξαμε κατευθειαν και τελικα ηταν ενα ζευγαρι που τον αντρα τον ειχε μαχαιρωσει καποιος, προσπαθησα να σταματησω οποιο αυτοκινητο περναγε απο εκει (και χαζευε ο οδηγος το "θεαμα"), αλλα κανεις δεν σταματαγε να παμε τον ανθρωπο στο νοσοκομειο... Τελίκα τον πηγαμε σε μια καφετερια οπου και πηραμε τους μπατσους τηλ. Ο ανθρωπος αποδειχτεικε οτι πηγε να βοηθησει ενα παλικαρι που ηταν αναισθητο στο πεζοδρομια (ηταν γιατρος) και τον μαχαιρωσε το βαπορακι του ... Δεν θα σας κουρασω με αλλες λεπτομερειες απο το συμβαν...

Απλα αυτο που θελω να πω ειναι "ΠΩς ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ ΕΤΣΙ?"... Γιατι δεν μας νοιαζει πια τι συμβαινει διπλα μας? Γιατι οταν βλεπουμε να "χουφτωνουν" μια γυναικα, να χτυπανε ενα παιδι, να χτυπαει καποιος δεν τρεχουμε να βοηθησουμε?

Γιατι πιστευεται οτι επικρατει αυτη η λογικη του "αν δεν ειναι στο σπιτι μου δεν με ενδιαφερει..."

Οταν μπορειτε να βοηθησετε το κανετε?

Πολυ σωστή η άποψη σου και δυστυχως συμβαίνει.Απλά η λέξη απάθεια ίσως μπορεί να αντικατασταθεί απο την λέξη προστασία.Μου έχει τύχει και εμένα,στην Θεσ/νίκη να ακούσω δίπλα απο το παράθυρο μου να φωνάζει μια κοπέλα "βοήθεια" "μου τα έφαγε όλα" κτλ κτλ...Ήταν και οι δύο χάλια απο ναρκωτικά.Άντε και βγαίνεις, τι να κάνεις?Να την μαζέψεις σπίτι? Μακάρι να γινόταν,απλα είναι και ο άλλος δίπλα που πιθανόν θα έχει κάποιο μαχαιρι,πιστολι κτλ.Ρισκάρεις?Οι πιο πολλοί όχι.Όχι επειδη δεν το θέλουν,αλλα μάλλον φοβούνται.Υπάρχει τόση καχυποψία στον κόσμο που δύσκολα θα ρισκάρεις για κάποιον ξένο.Μακάρι να ήταν αλλιώς τα πράγματα...

Δεν ειναι ΜΟΝΟ ετσι ρε παιδια!! Μην τα ισοεδωνουμε ολα! Εγω πιστευω οτι εδω στην Ελλαδα μπορει να εχουμε χιλια δυο αρνητικα αλλα ευτυχως εχουμε ακομα το φιλοτιμο μας.. Ειπες εσυ 2 περιστατικα που ετυχε να ειναι αρνητικα. Εγω μπορω να σου πω 20 που εχει τυχει να ειμαι μπροστα και εχουν τρεξει οσοι ειναι εκει κοντα να βοηθησουν, ενταξει μπορει να μην ηταν μαχαιρωμα αλλα και αυτα κατι δειχνουν. Σε παραπεμπω σε ενα αλλο τοπικ που μπορει να μην ειναι απολυτα σχετικο με αυτο αλλα ισως βοηθησει την κουβεντα. Κανε Κλικ

Τιποτα δεν ειναι μονοπλευρο και δεν υποστηριξα κατι τετοιο.... Υπαρχουν περιπτωσεις που εχουν επεμβει καποιοι, αλλα συγκριτικα εαν το δεις ειναι ελαχιστοι αυτοι που θα τρεξουν να βοηθησουν...

Οσο για τα περιστατικα που ημουν μπροστα δεν ειναι μονο 2....

Για μενα δεν ειναι δικαιολογια το οτι φοβασαι να μπλεχτεις, εαν φοβασαι παρε τους μπατσους -αυτο εκανα και εγω ουτως η αλλως πολλες φορες. Αλλα το να προσπερνας ετσι απλα μια κατασταση απλα και μονο για να μην "μπλεξεις" το θεωρω απαραδεκτο...

Πιστευω οτι στην καθημερινοτητα μας ολοι μας εχουμε συναντησει περιπτωσεις που ειναι πιο απλες απο τις 2 που περιεγραψα νωριτερα... Ενα παραδειγμα ειναι οτι σε καποια πλατεια που καθησαμε για ενα τσιγαρο ειδα μια "μανα" να ουρλιαζει σε ενα πιτσιρικι και να το τραβολογαει... Με τα πολλα καταλαβα οτι δεν ειναι δικο της το παιδι και την πλησιασα για να ρωτησω με πιο δικαιωμα τρομοκρατει ενα 5χρονο παιδακι... Η απαντηση μετα απο την ερωτηση "δικο σου ειναι το μπασταρδο" ηταν οτι το πιτσιρικι ειχε παρει το παιχνιδι του γιου της... Με τα πολλα καταληξαμε στο να παρει αυτη την αστυνομια για να καταγγειλει οτι κατι "πρεζακια" την απειλουσαν (εμεις..) και εμεις να περιμενουμε τους μπατσους για να της κανουμε μηνυση.. Δυστυχως ουδεποτε ηρθαν...

Θελω να πω οτι οκ με το να προσεχουν για μπλεξιματα αλλα ρε παιδια εγω μια ερωτηση θα σας κανω... Εαν χρειαζοσασταν εσεις βοηθεια ή καποιος δικος σας, δεν θα θελατε να επεμβουν αυτοι που τυχον ειναι εκει? Εγω σιγουρα θα το ηθελα παντως....

Ένα κορυφαίο σκηνικό που άκουσα... και ντρέπομαι που το λέω κιόλας....

Κάποια στιγμή μου είπε κάποιο άτομο ότι περνούσε από το πάρκο έξω από το σπίτι μου και ένας παππούς σκόνταψε στο πεζοδρόμιο και έπεσε. Ρώτησα αν πήγε να τον βοηθήσει και μου απάντησε 'ρε συ όλοι τον κοιτούσαν και κανένας δε σταμάτησε να τον βοηθήσει [κατηγορώντας τους]' και όταν είπα εκνευρισμένη 'κι εσύ τα ίδια έκανες σου ήταν δύσκολο να τον βοηθήσεις??' δεν απάντησε... και υποτίθεται είμαστε και επαρχία εδώ.... ΕΛΕΟΣ!!!!!

Τι να πω.... η αδιαφορία κάποιων με τσιτώνει απίστευτα! Μακάρι να ήμουν στο μπαλκόνι, ακόμη και με τις πυτζάμες θα κατέβαινα... κι αν πάθαινε τίποτα ο άνθρωπος? θα κοιμόντουσαν ήσυχοι τα βράδια?

Γενικότερα όπου μπορώ να βοηθήσω το κάνω αρκεί να είναι κάτι το οποίο περνάει από το χέρι μου είτε είναι κάτι σημαντικό είτε όχι...

Γιατί φοβόμαστε να μπλεχτούμε πολλές φορές. Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια.

Πραγματικά, τέτοια συμπεριφορά ορισμένων ατόμων με κάνει να πιστεύω οτι δυστυχώς δεν υπάρχουν άνθρωποι πλέον, και αυτοί οι λίγοι που έχουν μείνει, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα μόνοι τους απο τη στιγμή που οι υπόλοιποι αδιαφορούν! Δυστυχώς η σημερινή εποχή χαρακτηρίζεται απο πλήρη απάθεια μπροστά στα προβλήματα των άλλων. Είναι ενα θέμα που δυστυχώς δεν έχει λύση, διότι αν δεν μπορεί η ίδια η αστυνομία να κάνει κάτι, τότε ποιός μπορεί; Τελικά, μάλλον πρέπει να πάρουμε το νόμο στα χέρια μας, μια που η δικαιοσύνη είναι τυφλή.

Καλα δεν πιστευω οτι χρειαζεται να το "τραβηξουμε" τοσο πολυ. Το να παρεις τον νομο στα χερια σου οδηγει σε αλλα περιεργα μονοπατια....
Αρκει νομιζω να την στιγμη που θα βρεθεις μπροστα σε μια κατασταση να βοηθησεις κ να μην φυγεις τρεχοντας χαρουμενος που δεν εισαι εσυ στη θεση αυτου που ζηταει βοηθεια...

Απλά έχουμε πληγεί από το παγκόσμιο φαινόμενο του ωχαδερφισμού και του σταρχ***σμού...Όλο και περισσότερο κλεινόμαστε στα ζεστά και 'cosy' σπιτάκια μας αδιαφορώντας για το τι γίνεται γύρω μας και στον γείτονα μας...Άλλωστε με το ζόρι ανταλλάζουμε μια καλημέρα γιατί να νοιαστούμε γι' αυτόν...Πράγμα που ιχύει στο εξωτερικό σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό.Μια φίλη μου φοιτήτρια στο εξωτερικό την είχαν συμβουλεύσει ότι αν πάθει κάτι να φωνάζει φωτιά,γιατί μόνο τότε θα τρέξει κάποιος να βοηθήσει,φοβούμενος μην επεκταθεί η φωτιά και καεί το σπίτι του....Φαντάζομαι θα έχετε ακούσει παρόμοιες ιστορίες.Θα συμφωνήσω μαζί σου YrIazz για την λάθος νοοτροπία του καθενός που μπορεί να γίνει δικαστής και να αφαιρέσει μια ζωή,αν και εδώ στον τόπο μου την Κρήτη όπως ίσως ξέρετε συμβαίνει κατά κόρον.Δυστυχώς όμως υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που η δικαιοσύνη είναι κυριολεκτικά τυφλή με αποτέλεσμα να μην υπάρχει άλλος τρόπος...

Μου θύμησες ένα ανέκδοτο:

Ήταν μια ομάδα ανθρωπολόγων και ήθελαν να κάνουν μια μελέτη: "Πως συμπεριφέρεται ο λαός όταν ακούσουν κάποιον να φωνάζει βοήθεια".
Έτσι έβαλαν ένα ζευγάρι να τσακώνεται και η γυναίκα να φωνάζει βοήθεια καθώς (και καλά) ο άντρας την χτυπάει.

Στην Αμερική: Πήγαν σε μια πλατεία και ξαφνικά το ζευγάρι αρχίζει να μαλώνει...
Η γυναίκα άρχισε να φωνάζει βοήθεια...
Αντίδραση του κόσμου: Όλο και κάποιος είναι εκεί που θα φέρει βοήθεια!!!

Στην Φιλανδία: Πήγαν σε μια πλατεία και ξαφνικά το ζευγάρι αρχίζει να μαλώνει...
Η γυναίκα άρχισε να φωνάζει βοήθεια...
Αντίδραση του κόσμου: Όλο και κάποιος είναι εκεί που θα φέρει βοήθεια!!!

Στην Γαλλία: Πήγαν σε μια πλατεία και ξαφνικά το ζευγάρι αρχίζει να μαλώνει...
Η γυναίκα άρχισε να φωνάζει βοήθεια...
Αντίδραση του κόσμου: Όλο και κάποιος είναι εκεί που θα φέρει βοήθεια!!!

Στην Ελλάδα: Πήγαν σε μια πλατεία και ξαφνικά το ζευγάρι αρχίζει να μαλώνει...
Η γυναίκα άρχισε να φωνάζει βοήθεια...
Αντίδραση του κόσμου: Μόλις άκουσαν το βοήθεια όλοι άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητοι για να σωθούν

Όπως λέει και ο Μάλαμας:"πώς νιώθουμε παράφορα,πώς ζούμε έτσι αδιάφορα"

Εχεις δικιο οτι δεν ηταν ετσι η κατασταση... Μεχρι το '98 περιπου εβγαινα Κυψελη-οπου και ζουσα- χωρις να φοβαμαι και ας ηταν 5 το πρωι... Εζησα στην Κυψελη μεχρι το 2005.
Τα 5 τελευταια χρονια ειχε αλλαξει τοσο γρηγορα και αποτομα που δεν αναγνωριζα την γειτονια που μεγαλωσα....
Μαχαιρωσανε εναν ανθρωπο που ειχε μια καβα για να του παρουν 25 euro (με 26 μαχαιριες παρακαλω..), ο κολλητος μου μαχαιρωθηκε -ηταν "μαλλιας" κ οι δραστες ναζιστακια-και παρα τριχα δεν χτυπηθηκε νεφρο,μια κοπελιτσα 15 περιπου χρονων, με διανοητικα προβληματα, καθε βραδυ ουρλιαζε γιατι η μανα κ ο αδερφος της την σαπιζανε στο ξυλο με το ζωναρι, το παιδι που ειχε ενα περιπτερο απεναντι μου δεχτηκε επιθεση απο μια παρεα-στην Πατησιων, με αποτελεσμα να κατσει μερες στο νοσοκομειο κλπ κλπ κλπ....
Αλλα απο την αλλη πως γινεται mnk να αλλαξουν τοσο γρηγορα οι ανθρωποι... απλα επειδη ηρθαν καποιοι αλλοι και αρχισαν να σκοτωνουν κ να κλεβουν? δεν νομιζω πως δικαιολογει το φαινομενο...

Και εγω το ίδιο πιστεύω, οτι στην ουσία ήμαστε τρομοκρατημένοι. Απο τη στιγμή που η ίδια η αστυνομία δεν μπορεί να κάνει κάτι σε σοβαρά ζητήματα, τι να κάνουμε εμείς;Σηκώνουμε τα χέρια ψηλά και προσευχόμαστε να μη συμβεί τίποτα χειρότερο αν δεν έχει ήδη συμβεί.

Ομολογώ ότι ποτέ δεν έμεινα απαθής σε καμία κατάσταση. Μπορεί να περάσει ο φόβος από το μυαλό μου, αλλά για ένα δευτερόλεπτο μόνο. Αυτό, με έχει βάλει σε μπελάδες, καμιά φορά αλλά ποτέ δεν μου δημιουργήθηκε πραγματικό πρόβλημα.

Πιστεύω ότι τους περισσότερους τους παραλύει ο φόβος μην μετατραπούν σε θύμα της κατάστασης ή να βρεθούν στο ειδώλιο του κατηγορουμένου. Ανθρώπινο και λογικό.

Όμως δεν καταλαβαίνω πως μπορείς να κλείνεις τα αφτιά και τα μάτια. Πώς κοιμάσαι τις νύχτες;

Τα προηγούμενα σχόλια, σκιαγραφούν την σημερινή κατάσταση στην Αθήνα. Δεν μπορώ να διαφωνήσω.Αφού τα ίδια συμβαίνουν στις πόλεις της Κύπρου, που είναι σαν τις επαρχιακές της Ελλάδας. Παλιά, ως έφηβες, περπατούσαμε τις νύχτες έξω και δεν φοβόμασταν. Όλο το καλοκαίρι, το βγάζαμε στους περιπάτους. Δεν υπήρχε κανένας επιτήδιος να επιτεθεί. Ο κόσμος καθότανε έξω στις βεράντες και παρακολουθούσε τηλεόραση. Ακόμα και οι μεταμεσονύχτιες ώρες, θεωρούνταν ασφαλείς. Τώρα, με το σούρουπο, δεν υπάρχει περίπτωση να μείνεις έξω, κοπέλα μόνη. Σε φοβίζουν, για τα όσα μπορούνε να σου συμβούν.
Φταίει το ότι τώρα, σε περίπτωση κινδύνου, κανένας δεν θα σε ακούσει, αφού όλοι παρακολουθούν τηλεόραση, κλεισμένοι παρέα με το κλιματιστικό; Φταίνε οι μετανάστες; Μα για όλα φταίνε οι μετανάστες; Αφού και εμείς οι ίδιοι, ως άνθρωποι αλλάξαμε! Γίναμε επιτήδειοι, κακοί, κλέφτες, φονιάδες, βιαστές κοκ

Παράθεση: Το μέλος movflower στις 16-06-2007 στις 11:08 έγραψε... Φταίει το ότι τώρα, σε περίπτωση κινδύνου, κανένας δεν θα σε ακούσει, αφού όλοι παρακολουθούν τηλεόραση, κλεισμένοι παρέα με το κλιματιστικό; Φταίνε οι μετανάστες; Μα για όλα φταίνε οι μετανάστες; Αφού και εμείς οι ίδιοι, ως άνθρωποι αλλάξαμε! Γίναμε επιτήδειοι, κακοί, κλέφτες, φονιάδες, βιαστές κοκ

, movflower! Τρομοκρατημένοι όμως από ποιους; Τους "λαθρομετανάστες" που ήρθαν και φέραν τα κακά ή τους "δημοσιόγραφους" που ολημερίς κι οληνυχτίς μας λένε: "Να φοβάστε! Να φοβάστε! Άμα καταφέρετε και κρατήσετε τον κώλο σας ακέραιο, να πείτε κι ευχαριστώ! Μην κοιτάς δεξιά, μην κοιτάς αριστερά - θα βρεις τον μπελά σου"...

Παράθεση: Το μέλος mnk στις 16-06-2007 στις 14:36 έγραψε... Παράθεση: Το μέλος movflower στις 16-06-2007 στις 11:08 έγραψε... Φταίνε οι μετανάστες; Μα για όλα φταίνε οι μετανάστες; Αφού και εμείς οι ίδιοι, ως άνθρωποι αλλάξαμε! Γίναμε επιτήδειοι, κακοί, κλέφτες, φονιάδες, βιαστές κοκ Το σκεπτικο μου δεν ειναι οτι φταινε γι ολα οι μεταναστες, αλλα οτι χρησιμοποιηθηκαν για να σπειρουν τον φοβο, να διασπασουν και να διαφθειρουν τις κοινωνιες. Οι εγκληματικες δραστηριοτητες αντι να αναχαιτιστουν βρηκαν ασυλεια. Μια διασπασμενη και διεφθαρμενη κοινωνια, δεν εχει αμυνες. Το ιδιο συμβαινει σε ολα τα Ευρωπαϊκα κρατη. "ού τοις άρχειν βουλομένοις μέμφομαι, αλλά τοις υπακούειν ετοιμοτέροις ούσιν" Θουκυδιδης [ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : mnk στις 16-06-2007 14:44 ]

Μ μου, η ερώτηση "για όλα φταίνε οι μετανάστες;", δεν αφορούσε κάποιο προηγούμενο σχόλιο αλλά αυτή τη μίζερη δικαιολογία που χρησιμοποιούμε ασύστολα ως μέλη της ντόπιας κοινωνίας.
Και συμφωνώ με το συγκεκριμένο σου σχόλιο.

Παιδιά μια χαρά τα λέμε και τ'αναλύουμε, αλλά μια που οι αιτίες του φαινομένου είναι πολλές (αφού μιλάμε για κοινονικό φαινόμενο), θεωρώ πως είναι καλλίτερα αφού το έχουμε εντοπίσει και είμαστε σύμφωνοι ότι συβαίνει να το αντιμετωπίσουμε.

Και πως θα το αντιμετωπίσουμε? Όπως κάνει και η YrIazz:
- Αν φοβόμαστε σε επικίνδυνες καταστάσεις καλούμε αστυνομία, 166 κλπ κλπ ή
- σε πιο απλές (αν μπορώ να το πω έτσι) που περιλαμβάνουν βοήθεια σε ηλικιομένους ή παιδιά να την προσφέρουμε.

Και θέλετε να γίνω πιο κυνική ίσως, παρ' ότι δε θέλω σε τέτοια θέματα; Και τύψεις, και όταν βοηθάς κάποιον νοιώθεις καλά (δεν ξέρω γιατί αλλά έτσι είναι) και βοηθάς το κάρμα σου (για όσους πιστέβουν σε αυτό).

Θα σας πω ενα γεγονος που μου συνεβει πριν 2 μηνες περιπου

Ηταν 7:30 το πρωι και κατευθηνομουν στη δουλεια.Οπως περπαταγα ειδα στο πεζοδρομιο
ενα παληκαρι γυρω στα 20 ξαπλωμενο.
Πολλοι περναγανε απο πανω του,αλλοι σκονταφτανε αλλα κανεις δεν εδινε σημασια.
Εφτασα κοντα,τον κουνησα αλλα αυτος τιποτα,καμια αντιδραση.
Η πρωτη μου σκεψη ηταν να καλεσω την αστυνομια.
Τους πηρα τηλεφωνο και αρχισαν να με ρωτανε τα στοιχεια μου,οπως συνηθηζουν.
Σε καποια φαση μου λενε περιμενε εως να ερθει καποιο περιπολικο.
Δεν υπηρχε περιπτωση να περιμενω τους ειπα γιατι επρεπε να παω στην εταιρια.
Αν περιμενα θα με τραβαγανε στο τμημα για ανακρισεις και τετοια.
Για ποιο λογο να μπλεχτω.
Ετσι σκεφτονται οι περισσοτεροι ανθρωποι και καλα κανουν.
Μπορει να σου ριξουν ευθηνες απο εκει που δεν το περιμενεις.

Στο κατω κατω γιατι να παω να βοηθησω καποιο ατομο και να παιξω τη ζωη μου κορονα γραμματα.Που ξερω αν οπλοφορει ο αλλος.
Με τοσα που γινονται καθημερηνα ειναι λογικο να υπαρχει αυτη η απαθεια.
Ευτηχως αυτο συμβαινει κατα μεγαλο ποσοστο στις μεγαλες πολεις και οχι στις μικρες κοινωνιες.
Εχουμε φτασει στη φαση να θελουμε να βοηθησουμε αλλα να μην μπορουμαι.

Παράθεση: Το μέλος GEORB στις 17-06-2007 στις 20:02 έγραψε... Θα σας πω ενα γεγονος που μου συνεβει πριν 2 μηνες περιπου Ηταν 7:30 το πρωι και κατευθηνομουν στη δουλεια.Οπως περπαταγα ειδα στο πεζοδρομιο ενα παληκαρι γυρω στα 20 ξαπλωμενο. Πολλοι περναγανε απο πανω του,αλλοι σκονταφτανε αλλα κανεις δεν εδινε σημασια. Εφτασα κοντα,τον κουνησα αλλα αυτος τιποτα,καμια αντιδραση. Η πρωτη μου σκεψη ηταν να καλεσω την αστυνομια. Τους πηρα τηλεφωνο και αρχισαν να με ρωτανε τα στοιχεια μου,οπως συνηθηζουν. Σε καποια φαση μου λενε περιμενε εως να ερθει καποιο περιπολικο. Δεν υπηρχε περιπτωση να περιμενω τους ειπα γιατι επρεπε να παω στην εταιρια. Αν περιμενα θα με τραβαγανε στο τμημα για ανακρισεις και τετοια. Για ποιο λογο να μπλεχτω. Ετσι σκεφτονται οι περισσοτεροι ανθρωποι και καλα κανουν. Μπορει να σου ριξουν ευθηνες απο εκει που δεν το περιμενεις. Εχουμε φτασει στη φαση να θελουμε να βοηθησουμε αλλα να μην μπορουμαι.

Θα μπορούσες κάλλιστα, να καλούσες ένα ασθενοφόρο, παρά την αστυνομία, έτσι δεν θα έμπλεκες. Εκεί, απλά λες ότι τον βρήκες τον άνθρωπο στο δρόμο.

δεν μπορώ να καταλάβω τι έγινε πλέον με μας....
Και τα όσα είπε από πάνω η theotita, έχουν αλήθεια. Βοήθα και θα δεις ότι αν τύχει κάτι σε σένα, δεν θα είσαι μόνος.

Λιποθύμησα μια φορά στο δρόμο σε μια μεγαλούπολη της Γερμανίας. Ευτυχώς ευτυχώς ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι και με πήραν στο γειτνικό φαρμακείο.
Και αφού γνωρίζω ότι υπάρχουν άφοβοι άνθρωποι, φροντίζω να είμαι μία από αυτούς. Για οτιδήποτε άλλο, οι δικαιολογίες και οι θεωρίες, βρίσκω, πως είναι περιττές.

Ζούμε σε μία κοινωνία στην οποία έχει διαδοθεί η συνείδηση του φιλοτομαριστή. Η συνείδηση αυτή εκδηλώνεται είτε με αμυντικές εκφράσεις ,βασιζόμενη σε αυτοπροστατευτικά ένστικτα, είτε με επιθετικές σε μία τυχοδιωκτική πορεία αναζήτησης της πρότυπης ευτυχίας. Ας κάνω όμως πιο απλές τις σκέψεις μου.
Τρομοκράτες, αλήτες, βαποράκια, ναρκομανείς, πόρνες, πολιτικό "σύστημα", παιδική βία, παγκοσμιοποίηση, λοιμοί, καταποντισμοί και άλλα φαινόμενα του σύγχρονου κόσμου, υπερ-προβάλλονται καθημερινά συνοδευόμενα από κάθε είδους κινηματογραφικά τρικ, και από διάφορες μορφές κοινωνικοπολιτικής εξουσίας, στοχεύοντας στο θεμελιώδες ένστικτο της αυτοσυντήρησης του ανθρώπου. Τα μόνιμα σλόγκαν που κυκλοφορούν ως συνοδευτικά των παραπάνω, περιλαμβάνουν υπερτονισμένες τις λέξεις ΕΜΕΙΣ και ΕΣΥ, πάντα σε αντιπαράθεση με τις αντίστοιχες ΑΥΤΟΣ και ΑΥΤΟΙ, σε μία προσπάθεια να ξορκίσουμε το κακό από το στενό μας περιβάλλον. Έτσι, δημιουργείται η αίσθηση της αυξημένης ασφάλειας αν κάποιος ακολουθήσει την αμυντική μέθοδο της στρουθοκαμήλου. Ο μέσος άνθρωπος-πολίτης θεωρεί ότι έχει έρθει σε μία άτυπη συμφωνία με το "κακό" και τον "κίνδυνο", στα πρότυπα του "μακριά και αγαπημένοι" και "αν δε σε πειράξω δε με πειράζεις".
Τα ίδια μέσα που διαδίδουν τον κινηματογραφικό τρόμο (έξω από τις κινηματογραφικές αίθουσες...), χτυπούν την άλλη πλευρά του νομίσματος, τον τυχοδιωκτισμό. "Εσείς οι άνθρωποι μάθατε να βιώνετε την ευτυχία σας μέσα από τη μιζέρια" τα λόγια του πράκτορα στο Ματριξ. Ευτυχία είναι κάθετί που διαφέρει από τη μιζέρια των άλλων. Λες να γίνω σταρ; ή μήπως να κερδίσω το λόττο; μπα καλύτερα να εκμεταλλευτώ μερικούς μετανάστες για να φτιάξω τζακούζι (άσχετα αν θα το χρησιμοποιήσω ποτέ...). Λες και η BMW ή η Mersedez δεν κάνουν τη δουλειά, εγώ θα διαφέρω αγοράζοντας Πορσε ή Φερράρι. Πιστεύω γίνεται αντιληπτό το πνεύμα στο οποίο κινούμαι.
Ο φιλοτομαρισμός μας γίνεται το ευαίσθητο σημείο μας. Και εφόσον κάθε κύτταρο της κοινωνίας έχει τρωτό σημείο, η κοινωνία είναι διάτρητη και ευάλωτη σε κάθε τύπου εκμετάλλευση. Δεν είναι απάθεια ακριβώς. Η απάθεια είναι μία μορφή στρουθοκαμηλισμού...
Υ.Γ. πολλές φορές αλλάζω θέματα και σκεπτικό γρήγορα, αλλά αυτό γίνεται για να προλάβω να δώσω ένα στίγμα του σκεπτικού μου και όχι ολόκληρο ανεπτυγμένο συλλογισμό, για να μη σας κουράσω. Ακόμη πιστεύω ότι πρέπει να αφήνω περιθώριο στον καθένα να συμπληρώνει καθε μου πρόταση και παράγραφο με το δικό του συλλογισμό και όχι απλά να αναλώνεται σε επιστημονικές αναλύσεις κοινωνιολογικού περιεχομένου.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 27-06-2007 23:41 ]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 27-06-2007 23:44 ]