291 online · 210.815 μέλη
''...Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο
και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο
γιατί μια καινούρια αγάπη θα χύνεται σα μέλι
κι από ένα σημείο τής Γης αυτός ο ήλιος θ' ανατέλλει
πιο όμορφος από ποτέ / σα στρογγυλό χρυσάφι
θα λάμψει στο βλέμμα σου σα μεγάλο διαμάντι
Κι εγώ που κάνω όνειρα χωρίς να κοιμάμαι
περνάω μέσα από ένα κρύσταλλο χωρίς να φοβάμαι
γιατί τα όνειρα που κάνω όταν περπατώ στο δρόμο
είναι πιο έντιμα απ' αυτά που μας πλασάρει ο νόμος
ο νόμος μιας εταιρίας, ο νόμος μιας πολιτείας
Η χώρα μου είναι αποικία μιας πιο μεγάλης αποικίας
Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι
Είναι σα μαγνήτης που με κάνει να ονειρεύομαι
να μιλάω στα κτίρια, στα σύννεφα, ή να προσεύχομαι
Να 'χα μια θάλασσα έξω απ' το σπίτι μου
κι όποτε βρέχει να πετάω απ' το μπαλκόνι μου
κρατώντας το χέρι σου για πάντα
στις φραουλένιες πεδιάδες, στις γραμμικές κοιλάδες
Κι όπως συγκρούεται ένα αεροπλάνο στο μυαλό μου
να γίνει το σώμα σου ένα με το δικό μου
Πες μου, πες μου, τι σκέφτεσαι για μένα
όταν τα σώματά μας στέκουν σταυρωμένα
κι από ένα σημείο της Γης αυτός ο ήλιος ανατέλει
Κάποιος τότε σ' ένα στόχο σημαδεύει
Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες σου κι όλα τα πλαστικά όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι
Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο
και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο
Ίσως βρούμε ένα σπίτι για να μείνουμε
ένα τόπο να ζήσουμε και να πεθάνουμε
μιλώντας σε κάποιον που έχει πεθάνει
σε χιονισμένα τοπία, σε δέντρα από μελάνι
ή σε ανθρώπους που ψάχνουν μια κατεύθυνση
προς το θεό, μια άλλη χώρα, μια άγνωστη διεύθυνση
στην οθόνη ενός κομπιούτερ, στα όνειρα του σκύλου
στο ουράνιο τόξο, στην καρδιά ενός φίλου
Φύλαξε τις εικόνες κι όλα όσα πιστεύεις
στο βιβλίο των ματιών σου είναι όλα αυτά που θέλεις
Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι...''
Υ.Γ Eνας πραγματικος ποιητης . . . ενας καλλιτεχνης που εγραφε-γραφει διχως να τον νοιαζουν μελωδιες , λουπες κτλ . . . ξεχωριστος σε βαθμο κολληματος ! Περιμενω τους δικους σας αγαπημενους στιχους . . . απο S.N ή απο την προσωπικη του καριερα ! ! !
"Προαστια"
Σάββατο απόγευμα σε μια πλατεία
στριφογυρνάς χωρίς να δίνεις σημασία
σκέφτεσαι μόνο ένα τυχαίο συνδυασμό
από αριθμούς / για ένα σύστημα ΠΡΟ-ΠΟ
κι ένα λαχείο στην πίσω τσέπη κολλημένο
που η τύχη το 'φερε να μείνει πεταμένο
ένας ρυθμός στριφογυρνά στο μυαλό σου
σαν ένα ποδήλατο στη μέση του δρόμου
έπαιξες κι έχασες μα κάποια μέρα θα καταλάβεις
πως όταν ο κόσμος μένει ίδιος πρέπει εσύ ν' αλλάζεις
να προκαλείς, να γελάς, έχοντας ψηλά το κεφάλι
δυνάμωσε το μπάσο, νιώσε το σώμα σου πάλι
κοίταξε γύρω σου, καμιά ευχαρίστηση δεν είναι τζάμπα
μην είσαι ανίδεος, θα σε περνάνε για μαλάκα
δεν κάνω τον έξυπνο, αν θέλεις βγάλε με από 'δώ
το μόνο που θέλω είναι αγάπη, ειρήνη, σεβασμό
χιλιάδες βλάκες διαστρεβλώνουν την αλήθεια
δεν υπερασπίζονται κανένα και ζουν στα παραμύθια
κοίταξε, ο ήλιος αρχίζει να δύει
δε θα χαθούμε, ένας δρόμος ανοίγει
έι, σε σένα μιλάω, δείξε μας το πιο καλό σου σημάδι
κι έλα μαζί μας γιατί είναι Σάββατο βράδυ
Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ
Σάββατο βράδυ σ' ένα κλαμπ στο χάος
κοιτάς τον κόσμο που χορεύει και τον κόσμο που δουλεύει
ένας φίλος σου περνάει, χαιρετάει και φεύγει
δεν υπάρχει νόημα, ο ρυθμός ανεβαίνει
υπάρχει μόνο το κορμί σου και κάμποσοι άλλοι
τυχαίες σχέσεις που συμπίπτουν γιατί είναι Σάββατο βράδυ
Σάββατο βράδυ σε μια γωνία
σκέφτεσαι τι είναι αυτό που έχει πιο μεγάλη σημασία
η θέση των άστρων ή η παγκόσμια ιστορία
ένας μεγάλος έρωτας ή μια απλή συνουσία
πιο τρελός κόσμος δε θα μπορούσε να υπάρξει
δες τους πλούσιους, τους μεσαίους, την εργατική τάξη
σε χτυπάνε και νομίζεις πως χτυπιέσαι όταν χορεύεις
γύρνα και χτύπα τους με όλα αυτά που εσύ πιστεύεις
αυτή είναι μια αιτία να μπορείς να γελάς
ή απλά κάποιοι στίχοι να μπορείς να τραγουδάς
δες την ψυχή μου, είναι τόσο πεινασμένη
σαν μια τίγρη που είναι στο κλουβί κλεισμένη
κοίταξε, η ζωή μάς ανήκει
δε θα χαθούμε γιατί ένας δρόμος ανοίγει
έι, σε σένα μιλάω, δείξε μας το πιο καλό σου σημάδι
κι έλα μαζί μου γιατί είναι Σάββατο βράδυ
Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ
Σάββατο νύχτα στο ρολόι στην πλατεία
παραμένεις μια ζωή στην αλητεία
μ' ένα σκύλο που γαβγίζει όποιον περάσει
αυτό είναι το τίποτα, κι εκεί του λεωφορείου η στάση
άκου το χρόνο, τικ τακ, όταν περνάει πώς νιώθει
όταν εσύ ονειρεύεσαι, η αγάπη πέφτει σαν χιόνι
σαν μια ιστορία όπου κι οι δυο είμαστε χαμένοι
χαμένοι στο διάστημα, μα ποτέ χωρισμένοι
τυλιγμένοι κι οι δυο στο δικό μου παλτό
μέχρι το σπίτι σου, κι εκεί σ' ένα στρώμα διπλό
δύναμη τ' ουρανού, δύναμη της αγάπης
ελευθερία στην έκφραση, ζωή δίχως τάξεις
δες τι αργά που ο ήλιος ανεβαίνει
κι αυτό που ήθελα να γίνει πόσο ξεμακραίνει
δες την πρωινή δροσιά πάνω στα φύλλα
μέσα στα μάτια μου τοπία ακατοίκητα
δώσ' μου την αγάπη σου για να πετάξω
δώσ' μου ένα άλλο κόσμο να ζήσω, να πεθάνω
δώσ' τη χαρά σ' αυτούς που πονάνε
στ' αδέρφια μου, σ' όσους δε βρίσκουν αιτία να γελάνε
έι, σε σένα μιλάω
έλα να φύγουμε μαζί γιατί είναι Κυριακή πρωί
Κυριακή πρωί, Κυριακή πρωί
Στίχοι: Κωνσταντίνος Βήτα
Μουσική: Κωνσταντίνος Βήτα
Πρώτη εκτέλεση: Κωνσταντίνος Βήτα
Μερικές φορές μες στη νύχτα περνά
μια μπλε σειρήνα που δε σταματά
κι όπως και τότε ακούω τον αέρα
το γρασίδι να ψιθυρίζει λίγο πιο πέρα
λέξεις που κρέμασες πριν απ' το τέλος
στην καρδιά ενός στίκερ ένα κόκκινο βέλος
Έτσι χτυπούσες τον Ντέιβιντ Κάσιντι
μου 'λεγες σ' αγαπώ πιο πολύ κι από τον Μπρους Λι
αν ήσουν κορίτσι θα σε παντρευόμουν
θα είχα σωθεί από τα βάσανα αυτού του κόσμου
θα χάζευα ώρες τη ντεκαπάζ στα μαλλιά
τις αλλαγές από μαύρα σε χρυσά ξανθιά
μα σ' αυτό το σαλόνι που ο δερμάτινος καναπές έχει βουλιάξει
βρήκα μια φωτογραφία, εσύ κι εγώ σχεδόν δεκάξι
και σε όλα αυτά που έμειναν πίσω τα λίγα στοιχεία
ανακάλυψα πάλι τη βαθιά μας φιλία
τώρα πια κανείς δε βιάζεται για σένα
ήσουν δεν ήσουν εικοσιένα
σου γράφω ένα γράμμα, τόσα έχω σκίσει
κάθε απόγευμα που κοιτάζω τη δύση
αυτός ο ήλιος με χτυπάει σαν μπάλα
συνέβησαν τόσα, ήρθαν κι άλλα
ταξίδεψα, έφυγα, πήρα ένα αμάξι
κάπου βολεύτηκα μα δεν ένιωθα εντάξει
σαν να τρελαίνονται μύγες όλα γυρνάνε
σταματάω εκεί ακριβώς που οι άλλοι περπατάνε
στέλνοντας στην καρδιά μου την παγκόσμια ακινησία
κι αμέσως ανοίγουν οι σελίδες της ιστορίας
να αγαπάς τους ανθρώπους, μη φοβάσαι κανένα
αν μ' ακούς φίλε τώρα περπάτησε με μένα
δες τα χέρια μου έχουν ματώσει
με είχες φιλήσει, σε είχα πληγώσει
μα αγαπώ τη ζωή, η ζωή είναι αγάπη
μου λείπεις πολύ αλλά είμαι εντάξει
Πες μου αλήθεια τι θέλει ο κόσμος
όταν βρίσκεις το φως ανοίγει ένας δρόμος
σε είδα όταν πέρασες μέσα απ' τον τοίχο
έφυγες οριστικά χωρίς να σε φιλήσω
πάνω στα μάτια σου άστραφτε η σκόνη
δεν έγινες ποτέ κορίτσι αλλά ούτε και αγόρι
μα τι τους νοιάζει λοιπόν
πες μου Μιράντα
πες στους να σκάσουν
απ' αυτή τη βεράντα
έτσι μου έλεγες σ' εκείνο το κρεββάτι
μου έβαζες ζελέ, μου μιλούσες γι' αγάπη
και βγαίναμε αργά πάντα μετά τις μία
σε όλες τις ντίσκο στην παραλία
με φόβο και δάκρυα τέλειωσε η αθώα εφηβεία
κι άφησε πίσω της λουλούδια κι αστεία
να αγαπάς τους ανθρώπους, μη φοβάσαι κανένα
αν μ' ακούς φίλε τώρα περπάτησε με μένα
δες τα χέρια μου έχουν ματώσει
με είχες φιλήσει, σε είχα πληγώσει
μα αγαπώ τη ζωή, η ζωή είναι αγάπη
μου λείπεις πολύ αλλά είμαι εντάξει
Υ.Γ Θεσσαλονικη By night . . . χιλιομετρα μετραω μεχρι που χανομαι . . .
Υ.Γ
Το κυμα . . .
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : sea_like_eyes στις 07-09-2008 23:37 ]
Στίχοι: Κωνσταντίνος Βήτα
Μουσική: Κωνσταντίνος Βήτα
Πρώτη εκτέλεση: Κωνσταντίνος Βήτα
Τα χέρια σου γράφουν στο ξύλινο σώμα
θα αναστηθώ αν με φιλήσεις στο στόμα
η αγάπη αυτή δεν θα έχει ώρα
θα μας ενώσει με μια αιώρα
ήμουν μέσα σου, μα δεν το ήξερες
με έφερνες μόνο, όταν με ήθελες
και τώρα κλαις πάνω από το χώμα
αναρωτιέσαι πώς ήμουν και πώς δείχνω τώρα
είμαι ένας άγγελος πάνω από τα σύννεφα
δεν νοιώθω άσχημα αλλά ούτε περίεργα
σαν ένα κομμάτι από τον παράδεισο
και ένα κομμάτι από την άβυσσο
εισβάλλω στις σκέψεις σου
για να βρω έξοδο
μα είσαι χαμένος σε ένα απέραντο διάδρομο
θα μετρήσω τ' αστέρια και θα κοιμηθώ
θα ελευθερώσω τα όνειρά σου στον ουρανό
σα σκύλος στα πόδια μου θα κοιμηθείς
κι έτσι όπως σβήνει το φως θα χαθείς
αβοήθητος όπως όλες οι εποχές
αφήνοντας πάνω στα μάτια σου
χιλιάδες γραμμές
προσευχές και συγκρούσεις για ένα θαύμα
η αγάπη σου μοιάζει με ένα άπιαστο πράγμα
αρρωσταίνεις ακόμη από τα αγνά αισθήματα
ζητάς βοήθεια γιατί δεν έχεις τίποτα
σαν ένα κομμάτι από τον παράδεισο
και ένα κομμάτι από την άβυσσο
εισβάλλω στις σκέψεις σου
για να βρω έξοδο
μα είσαι χαμένος σε ένα απέραντο διάδρομο.
Υ.Γ τι να πει κανεις . . .
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : sea_like_eyes στις 07-09-2008 23:39 ]
Υ.Γ
Στίχοι: Κωνσταντίνος Βήτα
Μουσική: Κωνσταντίνος Βήτα
Πρώτη εκτέλεση: Κωνσταντίνος Βήτα
Είσαι η εικόνα που διαλύθηκε μέσα μου
Ένα πρωινό που αρνήθηκα μέσα μου
Να κοιτάξω τον κόσμο με αποστροφή
Τότε κατάλαβα πως η ζωή είναι αυτή
Ένα δελφίνι στο απέραντο φως
Και συ στην άκρη του κρεβατιού γυμνός
Να κοιτάς απ' έξω την άκρη της πόλης
Μια κόκκινη στάμπα στα φύλλα της χλόης
Ότι είναι ωραίο με δένει μαζί σου
Μόνο η αγάπη με δένει μαζί σου...
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, κορίτσια καριέρας
Μικροπόλεμοι μίας αδυσώπητης σφαίρας
Συγκρούονται πάνω μας σ' οποιοδήποτε δρόμο
Σαν κτίρια εξαπλώνονται παντού στον κόσμο
Πάνω στο τζάμι βλέπω πως έχω αλλάξει
Ήταν ένα παιδί που είχε πετάξει
Απ' την πιο ψηλή κορυφή του κόσμου
Κι έφτασε τώρα στα μισά ενός δρόμου
Σε βλέπω τώρα να έρχεσαι μπρος μου...
Αυτή την φορά να μη μ' αφήσεις
Έπαιζες πάντα με σκοπό να με χτυπήσεις
Μα αυτή τη φορά ας γίνουμε κάτι
Δύο υποψήφιοι με ένα μάτι
Όπως η εικόνα που διαλύθηκε μέσα μου
Ένα πρωινό που αρνήθηκα μέσα μου
Να κοιτάξω τον κόσμο με αποστροφή
Τότε κατάλαβα πως η ζωή είναι αυτή...
Υ.Γ δεν εφυγα . . . ακομα ειμαι εδω . . .
Υ.Γ
Στίχοι: Κωνσταντίνος Βήτα
Μουσική: Κωνσταντίνος Βήτα
Πρώτη εκτέλεση: Κωνσταντίνος Βήτα
Όλα σου τα συγχωρώ, ψυχή μου
Δε μπορώ να τα κρατώ μεσ' τη ζωή μου
Έμαθα, άργησα
Πόσο επιπόλαια φέρθηκα
Και τώρα για σένα μιλάω παντού
Η δύναμη της αγάπης, είναι μέσα μου
Δύσκολα μεσ' τη ζωή τα καταφαίρνεις
Για όλα αυτά που αγαπάς θα υπομένεις
Έμαθα, άργησα
Πόσο επιπόλαια φέρθηκα
Και τώρα για σένα μιλάω παντού
Η δύναμη της αγάπης, είναι μέσα μου
Πέταξε τη μικρή σου ψυχή
Για κάθε αλλαγή υπάρχει μια εποχή
Και ακόμα, έχω μια φωτιά που δεν έχεις δει
Άσε με τα μάτια σου να τα φιλήσω
Δωσ' μου μια ευκαιρία για να σε κρατήσω
Έμαθα, άργησα
Πόσο επιπόλαια φέρθηκα
Και τώρα για σένα μιλάω παντού
Η δύναμη της αγάπης, είναι μέσα μου
Πέταξε τη μικρή σου ψυχή
Για κάθε αλλαγή υπάρχει μια εποχή
Και ακόμα, έχω μια φωτιά που δεν έχεις δει
Η δύναμη της αγάπης, είναι μέσα μου...
Υ.Γ αφιερωμενο . . . οπως και πολλα ακομα !
Υ.Γ Παραμενω ξερετε . . . εδω . . . απλα σιγα σιγα . . . κουραζομαι !
Στίχοι: Κωνσταντίνος Βήτα
Μουσική: Κωνσταντίνος Βήτα
Πρώτη εκτέλεση: Κωνσταντίνος Βήτα
Στη ζωή δε θα χαθώ ξανά
πάντοτε θα σ' έχω συντροφιά
όσο ο ήλιος με ζεσταίνει θα γυρνώ
και στα μάτια σου θα βρίσκω ένα κόσμο
από αγάπη από αγάπη
Ήσουνα ένα όμορφο παιδί
μες στο δρόμο είχες πουληθεί
απ' τη σκάλα σου ανεβήκαμε ψηλά
κι απ' το τίποτα βρεθήκαμε ξανά
μες στο δρόμο μες στο δρόμο
Είδα ένα πουλί στον ουρανό
ήταν όλα όσα ήθελα να πω
σαν μια πέτρα που πετάς μοιάζει η ζωή
η αδικία και μια έρημη αδελφή
η αγάπη η αγάπη
Όσο ο ήλιος με ζεσταίνει θα γυρνώ
και στα μάτια σου θα βρίσκω ένα κόσμο
από αγάπη από αγάπη....
Υ.Γ καλο μας ξημερωμα . . .
Μέσα στα μάτια σου ο κόσμος αδειάζει
ξέρω πως τέλειωσαν όλα εδώ
τρέχουν σύννεφα απάνω απ' τις πόλεις
και χάνεσαι για πάντα στο βουητό
Είν' αργά, τίποτα δε μένει
πάντα κάποιος φεύγει, έτσι κι εσύ
είχα πει θα 'ρθει εκείνη η μέρα
που θα δω αστέρια ένα πρωί
Ένα παιδί πάλι τρέχει στο δρόμο
μπροστά του η γέφυρα έχει καεί
περνάει τα σύνορα με μία ελπίδα
και μια υπόσχεση στην άγρια βροχή
(Είν' αργά, τίποτα δε μένει
πάντα κάποιος φεύγει
είν' αργά
τόσο αργά)
Κανείς στα μάτια μου δεν έχει τη λύση
πηγαίνω πίσω μ' ένα βήμα εμπρός
και πριν το φως του ήλιου ξεχειλίσει
ακούω μες στο χάος μία ηχώ
Είν' αργά, τίποτα δε μένει
πάντα κάποιος φεύγει, έτσι κι εσύ
είχα πει θα 'ρθει εκείνη η μέρα
που θα δω αστέρια ένα πρωί
(Είν' αργά
τόσο αργά)
'Ολο αυτό που Ποτέ
Τώρα πάλι στέκομαι εδώ και κοιτάζω εσένα να φεύγεις
αν μπορούσα λέξεις να βρω και να σου κρατήσω το χέρι
μα κοιτάζω αυτόν τον καιρό και θαρρώ πως πάει να βρέξει
πάνω από έναν δρόμο ανοιχτό, εκεί που όλοι οι άλλοι έχουν τρέξει
Οι καρδιές μας χτυπούν σαν παιδιά που ορίζουν το τέλος
όλ' αυτά που 'χες πει, τώρα μοιάζουν μ' ένα έρημο μέρος
και σαν χρόνος γυρνά όλο αυτό που ποτέ δεν τελειώνει
ένα τρένο περνά και στο τέλος της Γης ξημερώνει
Πάνω στη γραμμή περπατώ και κοιτώ το σύρμα να παίζει
νιώθω πως η αγάπη είναι εδώ και δεν είναι πάθος μα στέγη
που φυλάει δυο ανθρώπους στο φως και χωρίς αλήθεια δεν φεύγει
σαν μια μηχανή σ' αγαπώ κι είδα αυτή τη βίδα που φταίει
Οι καρδιές μας χτυπούν σαν παιδιά που ορίζουν το τέλος
όλ' αυτά που 'χες πει, τώρα μοιάζουν μ' ένα έρημο μέρος
και σαν χρόνος γυρνά όλο αυτό που ποτέ δεν τελειώνει
ένα τρένο περνά και στο τέλος της Γης ξημερώνει
Οι καρδιές μας χτυπούν σαν παιδιά που ορίζουν το τέλος
όλ' αυτά που 'χες πει, τώρα μοιάζουν μ' ένα έρημο μέρος
και σαν χρόνος γυρνά όλο αυτό που ποτέ δεν τελειώνει
ένα τρένο περνά και στο τέλος της γης ξημερώνει
