Ελευθεροτυπία: Ο βιολιστής που έβλεπε τα φαντάσματα να πετούν

Το παρακάτω είναι ένα κείμενο του Γιώργου Αγγελόπουλου από την χτεσινή Ελευθεροτυπία και πιστεύω αξίζει να το διαβαστεί.

-------------------------

ΕΠΩΝΥΜΩΣ

Ο βιολιστής που έβλεπε τα φαντάσματα να περνούν

«Ενας από τους καλύτερους βιολιστές στον κόσμο παίζει εξαίσια μουσική παριστάνοντας τον πλανόδιο μουσικό την ώρα της πρωινής αιχμής σε σταθμό του μετρό της Ουάσιγκτον. Αραγε πόσοι θα σταματήσουν για να τον ακούσουν;

Το πείραμα έκανε η "Ουάσιγκτον Ποστ". Ο βιολιστής ήταν ο 39χρονος Τζόσουα Μπελ, διεθνούς φήμης βιρτουόζος που τρεις μέρες νωρίτερα είχε γεμίσει την μεγαλοπρεπή Αίθουσα Συμφωνικής Μουσικής της Βοστώνης. Το βιολί του, είναι πολύτιμο Στραντιβάριους. Στις 7.51 π.μ. της Παρασκευής 12 Ιανουαρίου, την ώρα της πρωινής αιχμής, σ' έναν σταθμό που εξυπηρετεί κυρίως εργαζομένους σε κυβερνητικά γραφεία, ο Μπελ, ντυμένος με τζιν, μπλουζάκι και καπέλο του μπέιζμπολ, εκτέλεσε μέσα σε 43 λεπτά της ώρας έξι αριστουργήματα της κλασικής μουσικής -ξεκίνησε με το "Chaconne" από την παρτίτα Αρ. 2 του Μπαχ. Μπροστά του είχε ανοιχτή τη θήκη του βιολιού, με μερικά δολάρια για "μαγιά".

Τρία λεπτά πέρασαν χωρίς να συμβεί το παραμικρό. Εξήντα τρεις άνθρωποι είχαν ήδη περάσει όταν ένας μεσήλικας κοντοστάθηκε για κλάσμα του δευτερολέπτου και έστρεψε το κεφάλι προς τον μουσικό. Μισό λεπτό αργότερα, μια γυναίκα έριξε ένα δολάριο στη θήκη και απομακρύνθηκε. Χρειάστηκε να περάσουν έξι λεπτά για να σταματήσει κάποιος, να ακουμπήσει στον τοίχο και να ακούσει.

Στα τρία τέταρτα που έπαιξε ο Μπελ πέρασαν από μπροστά του 1.097 άνθρωποι. Επτά σταμάτησαν τουλάχιστον ένα λεπτό για να απολαύσουν τη μουσική. Είκοσι επτά έδωσαν χρήματα, οι περισσότεροι χωρίς να επιβραδύνουν - συγκεντρώθηκαν 32 δολάρια και κάτι ψιλά. Απομένουν 1.070 άνθρωποι που πέρασαν χωρίς να καταλάβουν τίποτε, πολλοί μόλις ένα μέτρο μακριά από τον βιρτουόζο, οι περισσότεροι χωρίς καν να γυρίσουν το κεφάλι. Και στις τρεις ομάδες υπήρχαν λευκοί, μαύροι και ασιάτες, νέοι και ηλικιωμένοι, άνδρες και γυναίκες. Μία μόνο δημογραφική ομάδα είχε απολύτως συνεπή συμπεριφορά. Κάθε φορά που περνούσε ένα παιδί, προσπαθούσε να σταματήσει για να δει και να ακούσει. Και κάθε φορά ένας γονιός το έσπρωχνε μακριά.

Ολα βιντεοσκοπήθηκαν με μια κρυφή κάμερα. Στην ταινία βλέπεις ανθρώπους να περνούν κατά κύματα, με χάρτινα ποτήρια καφέ στο χέρι και κινητά στο αυτί, σ' έναν θλιβερό χορό αδιαφορίας, αδράνειας και βιασύνης. Ο βιολιστής μοιάζει αποκομμένος από το κοινό του, που δεν τον βλέπει και δεν τον ακούει - ένα φάντασμα. Ομως είναι ο μοναδικός που βρίσκεται πραγματικά εκεί - τα φαντάσματα είναι οι άλλοι.

Αν δεν μπορούμε να βρούμε λίγο χρόνο στη ζωή μας για να ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς στον κόσμο να παίζει μερικά από τα καλύτερα μουσικά κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ, σχολιάζει η "Ποστ", αν η πίεση της σύγχρονης ζωής μας κατακυριεύει σε σημείο να γινόμαστε κωφοί και τυφλοί σε κάτι τέτοιο, τότε τι άλλα πράγματα μπορεί να χάνουμε χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε;».


ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ - «ΝΕΑ»

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 14/04/2007

http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/dt=14.04.2007,id=26531668,4585556,20726228,34553044
------------------

poly sigkinitiko m arese kai einai h olh alitheia.....

Νομιζω οτι στο ιδιο θεμα αναφερετε και ο Swkraths εδω ......

Όντως.. αλλά δεν το είχα δει...

'Εχουμε πραγματικά γίνει σκιές μέσα στον αληθινό κόσμο.. Τρέχουμε να προλάβουμε, παραδινόμαστε στους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας και αδιαφορούμε για τα απλά και όμορφα που διαδραματίζονται γύρω μας..Τα προσπερνάμε..

πραγματικα καταπληκτικό άρθρο.΄Δείχνει ότι έχουμε όντως βυθιστεί στην απομόνωση, και τίποτα δεν μας συγκινεί. Το ίδιο παρατηρώ και στην Ερμού όταν πάω για ψώνια και είναι κάποιοι μουσικοί, που πάντα παίζουν πολύ ωραία αλλά σχεδόν κανείς δεν τους ακούει.Κι εγώ δεν σταματώ πάντα........

σημερα πηρα ενα σπουδαιο μαθημα....
η καθηγητρια ατομικου μαθηματος μετα το μαθημα εβγαλε κατι παιδικα βιβλιαρακια(ξερετε,κατι χρωματιστα παραμυθακια)με το που τα ειδα εγω λεω
"να δουμε τι ***** θα πει"αλλα πραγματικα μετα την παραδεχτηκα.Στο εξωφυλλο του ενος βιβλιου,ο τζιτζικας και ο μερμηγκας,εδειχνε το μερμηγκα που εργαζοταν σκληρα ωστε να εξασφαλησει την τροφη του για τον σκληρο χειμωνα που ακολουθουσε,ενω εδειχνε τον τζιτζικα να παιζει εα μουσικο οργανο...(αυτο μας ενδιαφερει)...και μου λεει"κοιτα,πως μας υποτιμουν εμας τους μουσικους,μεσα απο αυτο το βιβλιο περνανε το μηνυμα στα μικρα παιδια οτι οι μουσικοι ειναι τεμπεληδες και οτι παιζουμε και "δεν κουραζομαστε ποτε,γιατι απλα διασκεδαζουμε,οπως λενε καποιοι"
Πιστευω οτι αυτο που συνεβη στον βιολιστη εχει σχεση με τα παραπανω λογια θα περναγαν οι περαστικοι και θα λεγαν"αυτος παιζει για τον ευαυτο του γιατι να κατσω να τον ακουσω"αλλα οχι φιλε μου....αμα επαιζε για τον εαυτο του δεν θα εβγαινε πρωι πρωι στον δρομο θα καθοτανε σπιτακι του με το καλοριφερ του αναμμενο και ,τοτε ναι,θα επαιζε για τον εαυτο του!Αλλα η ζωη περνα και χανεται,σας τους περαστικους!

where we going,
to the bottom,
do you hear us,
we are rotting...
we're going down,in a spiral to the ground
no one,no one's gonna save us now

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : gogere17 στις 16-04-2007 21:30 ]

Παράθεση: Το μέλος Steppenwolf στις 15-04-2007 στις 14:35 έγραψε... Κάθε φορά που περνούσε ένα παιδί, προσπαθούσε να σταματήσει για να δει και να ακούσει. Και κάθε φορά ένας γονιός το έσπρωχνε μακριά.

Δέν είναι "ο γονιός" που-υποτίθεται-πρέπει νά δώση στό παιδί του τίς πρώτες βάσεις μιάς σωστής αισθητικής;

Γιά να μήν βγαίνη μετά στά διάφορα "παράθυρα" νά λέη πώς "η σημερινή νεολαία δέν έχει αισθητικές αξίες".....

Εχω μείνει μ' αυτό που διάβασα! Ειλικρινά δεν το περίμενα, απογοητεύτηκα. Κρίμα...

Εδώ δε σταματάμε να ακούσουμε τον εαυτό μας και τη μουσική που παίζουμε εμείς οι ίδιοι, θα σταματησουμε στο δρόμο;

Παράθεση: Το μέλος ariel4217 στις 16-04-2007 στις 22:59 έγραψε... Εχω μείνει μ' αυτό που διάβασα! Ειλικρινά δεν το περίμενα, απογοητεύτηκα. Κρίμα...

Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν το περιμένατε το αποτέλεσμα. Διαβάσατε το άρθρο? Ο άνθρωπος έπαιξε Παρασκευή (=εργάσιμη) 8 παρά 10' το πρωί μέχρι τις 8:30 στο σταθμό του μετρό, που εξυπηρετεί κυρίως εργαζομένους σε κυβερνητικά γραφεία. Τι φαντάζεστε, ότι σκέφτονται οι διερχόμενοι πρωινιάτικα? Στην καλύτερη περίπτωση "ωραία παίζει ο τύπος, αλλά πρέπει να είμαι στην ώρα μου στο γραφείο". Και οι γονείς (που στηλίτευσε ο Hastaroth) μάλλον θα έλεγαν "Αντε πουλάκι μου πάρε τα πόδια σου, θα αργήσης στο σχολείο και θα'αργήσω κι εγώ στην δουλειά".
Θέλω να ελπίζω, ότι θα υπήρχε διαφορετική αντιμετώπιση, αν ήταν Σαββατοκύριακο και οι υποψήφιοι ακροατές απλώς βολτάριζαν και δεν είχαν το μυαλό τους στις υποχρεώσεις της ημέρας.
Τέλος διάβασα το original άρθρο, που δημοσίευσε ο swkraths: ήταν και κάποιος, που δεν άκουσε τίποτα από το βιολιστή γιατί άκουγε το iPod του. Πόσοι φίλοι μας το κάνουν αυτό και δεν τους κατακρίνουμε?

Θα συμφωνησω με τον/την WildCat. Στην Αριστοτελους οποτε παιζουν διαφοροι μουσικοι ο κοσμος μαζευεται και καθετε να τους ακουσει.

Αφού διάβασες το αυθεντικό άρθρο θα διάβασες πως ναι μεν ήταν εργάσιμη αλλά και ο τύπος δεν ήταν ένας τυχαίος βιολιτζής που την πάλευε-δεν την πάλευε. Ήταν ένας από τους βιρτουόζους του βιολιού και έπαιζε κομμάτια τα οποία δεν ήταν αναγνωρίσιμα (βλέπε εμπορικά) αλλά όπως είπε και ένας συντάκτης "...μας δείχνουν γιατί κάνουμε τον κόπο να ζούμε." Το πείραμα ήταν το κατά πόσο θα μπορέσει ο μέσος άνθρωπος να αναγνωρίσει τη μεγαλοφυία δίπλα του, έτσι όπως τρέχει κάθε μέρα. Σε ένα πάρκο, μια Κυριακή σίγουρα θα είχε πολύ περισσότερο κόσμο τριγύρω του.. αλλά οι Κυριακές όλο και λιγοστεύουν.

Παράθεση: Το μέλος absurdus_delirium στις 17-04-2007 στις 15:27 έγραψε... Το πείραμα ήταν το κατά πόσο θα μπορέσει ο μέσος άνθρωπος να αναγνωρίσει τη μεγαλοφυία δίπλα του, έτσι όπως τρέχει κάθε μέρα.

Για να γινει ομως αυτο δεν πρεπει ο μεσος ανθρωπος να εχει και καποια επαφη με τη μουσικη?

@absurdus_delirium
Δεν διαφωνούμε, απλώς εξηγώ γιατί η αδιαφορία του κόσμου ήταν αναμενόμενη. Το πείραμα, λοιπόν, "κατά πόσο θα μπορέση ο μέσος άνθρωπος να αναγνωρίση τη μεγαλοφυία δίπλα του, έτσι όπως τρέχει κάθε μέρα", κατέδειξε, ότι δεν την αναγνωρίζη ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΡΕΧΕΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ.
Με την ευκαιρία, να αναφέρω, ότι στο αυθεντικό άρθρο οι αρχιτέκτονες του πειράματος περίμεναν συνωστισμό και είχαν λάβει μέτρα για να μη διακοπή η κυκλοφορία!?. Αλλά ηπατήθησαν και αυτοί!

Παράθεση: Το μέλος absurdus_delirium στις 17-04-2007 στις 15:27 έγραψε... Αφού διάβασες το αυθεντικό άρθρο θα διάβασες πως ναι μεν ήταν εργάσιμη αλλά και ο τύπος δεν ήταν ένας τυχαίος βιολιτζής που την πάλευε-δεν την πάλευε. Ήταν ένας από τους βιρτουόζους του βιολιού και έπαιζε κομμάτια τα οποία δεν ήταν αναγνωρίσιμα (βλέπε εμπορικά) αλλά όπως είπε και ένας συντάκτης "...μας δείχνουν γιατί κάνουμε τον κόπο να ζούμε." Το πείραμα ήταν το κατά πόσο θα μπορέσει ο μέσος άνθρωπος να αναγνωρίσει τη μεγαλοφυία δίπλα του, έτσι όπως τρέχει κάθε μέρα. Σε ένα πάρκο, μια Κυριακή σίγουρα θα είχε πολύ περισσότερο κόσμο τριγύρω του.. αλλά οι Κυριακές όλο και λιγοστεύουν.

γιατι εαν σκεφτεις και το λογο που οι μισοι δεν θα τον γνώριζαν(τον μουσικο)?
ΛΟΓΩ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ Ή ειναι ασχετοι...

παιδιά λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να καταλάβουν αν ο άλλος που παίζει είναι καλός, λιγότερο ή περισσότερο... (αν δεν έχουν ιδιέταιρη επαφή με τη μουσική).

Λογίκή η αντίδραση για μένα...