Πώς τα καταφέρατε πάλι και κολλήσατε στο δέντρο και χάσατε το δάσος...
Όταν παρέθεσα τα 2 άρθρα, έκανα κάποιες ερωτήσεις. Η τελευταία έλεγε τα εξής:
"Διαβάζω τα 2 κείμενα και σκέφτομαι..."Λες μωρέ ο Πάνος να πειράχτηκε σε τέτοιο βαθμό μόνο από τη
συνέντευξη;"
Μήπως η τελευταία είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα ενός νέου πρότυπου όχι μόνο μουσικού, αλλά μιας γενικότερης στάσης ζωής που τείνει να ισοπεδώσει τα πάντα, αδιαφορώντας για την ποιότητα;"
Αυτό κανείς δεν το πρόσεξε. Κολλήσατε όλοι σε μια
συνέντευξη, η οποία είναι και εν πολλοίς παραποιημένη και καθίσατε να βρείτε, οι μεν, ποια είναι τα σημεία στα οποία φαίνεται ότι ο Χατζηγιάννης προσβάλλει το έντεχνο, και οι δε εκείνα που δείχνουν ότι ο Χατζηγιάννης ουδέποτε είπε όλα αυτά και ότι ο Πάνος "τα πήρε" εντελώς αδικαιολόγητα.
Καλά ρε παιδιά, η
συνέντευξη του Χατζηγιάννη προσβάλλει το έντεχνο; Το στυλ της μουσικής του, το ότι θέλει το κοινό του να μην σκέφτεται και πολύ, να ακούει ένα στίχο απλό, νεανικό, για ΙQ το πολύ μέχρι 15 ετών, χωρίς να προβληματίζεται, ενώ είναι ένας καλλιτέχνης που ξεχώρισε μέσα από το έντεχνο στην αρχή της καριέρας του, όλα αυτά δεν είναι προσβολή; Γιατί κολλάτε στις λέξεις μιας μεμονωμένης και μπασταρδεμένης
συνέντευξης-δημοσιογραφικού μονολόγου;
Λέτε δηλαδή μια ωραία πρωία να ξύπνησε ο Πάνος, να διάβασε αυτά, να τσαντίστηκε τόσο πολύ πια που θίχτηκε το έντεχνο τραγούδι έτσι στα ξαφνικά και να πήρε να γράψει όσα έγραψε με το ύφος που τα έγραψε; Εϊναι ολοφάνερο ότι ήταν ένα καζάνι που σιγόβραζε τόσο καιρό. Είναι μια ρήξη που και πολύ άργησε να εκδηλωθεί. Εγώ προσωπικά περίμενα αυτό να γινόταν εδώ και 8 χρόνια, που οι μουσικές νοθείες είχαν οργιάσει με τον Πάριο, τη Βίσση, το Σφακιανάκη αλλά και από την άλλη τον Μαχαιρίτσα, τον Παπακωνσταντίνου, τους Πυξ Λαξ κλπ. Οι μεν λοξοκοιτούσαν τους δε και ισορροπούσαν μεταξύ εντέχνου και γυφτολαϊκού. Στόχος; Τι άλλο ρε παιδιά, η εμπορικότητα. Απλά τώρα ήρθε και η ποπ να αναγεννηθεί από τις στάχτες της και να μπει χοντρά στο παιχνίδι (γιατί με τον Ρακιντζή και την Πωλίνα, ούτε το κλειστό του Σπόρτινγκ δε γέμιζε). Και αυτή τη στιγμή, έχουμε όλα τα μέτωπα. Οι επανεκτελέσεις δίνουν και παίρνουν, αφενός γιατί δεν βγαίνουν διαχρονικά τραγούδια, κι αφετέρου για να ανοίξει το κοινό και να πουλάμε σε όλους. Τραγουδά ο Νταλάρας το "Μη μου θυμώνεις μάτια μου", το τραγουδά και η Βανδή. Διάολε, ας το πει κι αυτή να πάρει μια άλλη χροιά το τραγούδι.
Θυμάστε τον Σφακιανάκη που επανεκτέλεσε τον Φάνη των Κατσιμιχαίων, το Σαν βγω απ' αυτή τη φυλακή του Νιόνιου και την Μπαλάντα του Κυρ-Μέντιου του Ξυλούρη; Και από δίπλα το "Σώμα μου φτιαγμένο από πηλό"; Πώς συνδυάζεται ο Βάρναλης με το γυφτομπαρόκ, αυτό δεν το καταλάβαμε ποτέ. Το ακούγαμε και λέγαμε μάλιστα, α ωραία,
καλύτερα που γίνονται επανεκτελέσεις από μη εντέχνους, γιατί έτσι θα γίνουν γνωστά τόσα ωραία τραγούδια σε κοινό που δεν τα ήξερε ως τώρα. Να τώρα η κατάντια μας. Οι μαθητές και οι μαθήτριες, λέει, δεν πρέπει να σκέφτονται πολύ. Κουράζουν το μυαλό τους με τους δυσνόητους στίχους. Ο τρόπος ζωής που κανείς δεν βάζει το ξερό του το κεφάλι να δουλέψει, που όλοι προτιμάμε τα εύκολα χωρίς ουσία, το ότι η διασκέδαση έχει προ πολλού αντικαταστήσει την ψυχαγωγία, αυτά δε μας πειράζανε τόσα χρόνια. Ούτε τους Κατσιμίχες τους πείραζαν. Ούτε τον Σαββόπουλο, ούτε τον Νταλάρα ούτε τον Θεοδωράκη ούτε τον Μικρούτσικο. Τα "Αρίων" περιμέναμε και μια ημι-
συνέντευξη ενός
Pop star για να γίνει το μπαμ...
Ξεκολλάτε από τις παρατάξεις. Θέλετε να μάθετε γιατί γράφτηκε η επιστολή με τέτοιο ύφος; Αφήστε τα περιοδικά και τις εφημερίδες και το "σε ποιο σημείο είπε ο τάδε αυτό το πραγμα;;;" και δείτε λίγο τι συμβαίνει έξω στην ζωή. Καταλάβετε ότι ο Πάνος "του τα είχε μαζεμένα" του Χατζηγιάννη. Και μην κολλήσετε πάλι στα ονόματα. Έτυχε να είναι ο Πάνος. Θα μπορούσε να ήταν ο Χάρης, ο Μίκης, ο Διονύσης και από την άλλη θα μπορούσε να είναι ο Νίνο, ο Τσαλίκης και ο Δεν-έχει-σημασία-το-όνομά-μου.
Θυμάστε καθόλου από Φυσική; Δράση-αντίδραση; Αυτή ήταν η αντίδραση. Μην παραβλέπετε τόσα χρόνια την δράση. Εκεί είναι το ζουμί. Κι όχι στα αποκόμματα.