Για να ολοκληρώσουμε με την προηγούμενη ερώτηση κατ' αρχάς...
Είναι αλήθεια ότι στα πρώτα χρόνια δεν υπήρχε μαεστρική τέχνη. Ο συνθέτης ήταν εκείνος που αναλάμβανε το ρόλο του μαέστρου, κυρίως για να έχει την ορχήστρα συγκροτημένη. Κι όμως, από την εποχή του Haydn ήδη, αυτό άρχισε να αλλάζει, με το συνθέτη να αναλαμβάνει ευρύτερα καθήκοντα, μέχρι που έφτασε να είναι ο κανονικός μαέστρος που ξέρουμε σήμερα.
Ωστόσο, ο λόγος που ο συνθέτης έβλεπε προς το κοινό δεν είναι επειδή έπαιζε εκείνη την ώρα κάποιο όργανο.
Στα πρώτα χρόνια, όλες οι πρεμιέρες των κλασσικών έργων καθώς και οι περισσότερες συναυλίες γίνονταν σε Αυλές, συνήθως υπό την προστασία κάποιου βασιλιά, πρίγκηπα, αυτοκράτορα, δούκα κτλ. Παρόντες ήταν όλοι οι γαλαζοαίματοι, η υψηλή κοινωνία και ταυτόχρονα άρχουσα τάξη. Το να έχεις γυρισμένα τα οπίσθια -αυτό μετρούσε περισσότερο, παρά η πλάτη, που εκ των πραγμάτων ήταν και αυτή γυρισμένη- σε έναν γαλαζοαίματο, ήταν ύψιστη προσβολή και παρουσία αυτοκράτορα/ευγενούς απαγορευτόταν ρητά και κατηγορηματικά κάτι τέτοιο. Εξαίρεση δεν αποτελούσε ούτε ο συνθέτης-μαέστρος, ο οποίος αναγκαζόταν να διευθύνει με την πλάτη γυρισμένη στους μουσικούς, κοιτάζοντας πάντα προς τη μεριά των προστατών του, ως δείγμα σεβασμού, παρόλο που το θέαμα ενός ανθρώπου να κουνά τα χέρια και να κάνει γκριμάτσες όταν η ορχήστρα το μόνο που έβλεπε ήταν μια πλάτη, ήταν εντελώς γελοίο.
Αυτό ήταν ένα από τα πολλά γελοία που συνέβαιναν λόγω των τίτλων ευγενείας, κυρίως επειδή οι ευγενείς ήταν οι μόνοι χρηματοδότες των συνθετών και αυτό που επεδίωκαν όλοι οι συνθέτες ήταν να τους πατρονάρει κάποιος γαλαζοαίματος, αλλιώς θα πέθαιναν της πείνας, με το αντίστοιχο κόστος φυσικά (βλέπε το παραπάνω, αλλά και τις αφιερώσεις των έργων: παρατηρείστε πόσα έργα έχουν αφιερωθεί σε ευγενείς. Νομίζετε ότι γινόταν επειδή τους συμπαθούσαν τόσο πολύ οι συνθέτες;
)