790 online · 210.849 μέλη
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 21-06-2007 13:13 ]
Στη Θεσσαλονικη δεν τρωτε ,κοιμαστε,αφοδευετε και συνουσιαζεστε?
|
|
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 21-06-2007 13:41 ]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 21-06-2007 13:50 ]
|
Let's talk!
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Emilia_ στις 21-06-2007 14:59 ]
|
είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε κοινωνίες αλλά αν δεν υπήρχαν θα νιώθαμε άσχημα και κακά τα ψέματα έτσι μάθαμε!!!!!!και όπως άκουσa σε μία υπέροχη-αν και ελληνική-ταινία(5 λεπτά ακόμα)
-κόλαση δέν είναι οι άλλοι είναι η απουσία τους-
-----------------
Όταν μιλάς στον Θεό είναι προσευχή όταν ο Θεός σου μιλάει είναι σχιζοφρένεια!...i'm alex
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : alex4you στις 01-04-2009 21:45 ]
Οι μικρές κοινωνίες είναι σαν μία τεράστεια οικογένεια που εκεί μέσα ναι μεν βρίσκεις την θαλπωρή και την αγάπη που αναζητάς ορισμένες φορές, ίσως σου καταχωρηθεί και ένας βαθμός συμπαράστασης, αλλά από εκεί και πέρα, επειδή ακριβώς σου έδωσαν όμορφα εφόδια, όπως είναι η αγάπη, στο παραμικρό λάθος αρχίζουν να σε κατακρίνουν και να σου υποδεικνύουν πάλι το σωστό με νευρικότητα λέγοντας σου πως αυτά που κάνεις δεν είναι σωστά και σχολιάζοντας σε δεξιά και αριστερά στον οποιονδήποτε φιλόδοξο κοτσομπόλη της περιοχής!!!!!!!
Σε αντίθεση με μία μεγάλη κοινωνία, που εκεί πλέον τα πράγματα είναι εντελώς διάσπαρτα, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζονται μεταξύ τους και έτσι δεν τους απασχολεί και πολύ το τι κάνει ένας άγνωστος τύπος στη ζωή του, αλλά ακόμη και να ήθελαν να τους απασχολήσει...Είναι εφικτό; Έχουν τόσα άλλα προβλήματα στο νου τους...Το μποτιλιάρισμα, το φαγητό που είναι στο ψυγείο και θα θέλει ζέσταμα, το μωρό που το φυλάει μία η γιαγιά μία η αλλοδαπή νταντά...Οι δόσεις που πρέπει να πληρώσει για τη νέα τηλεόραση....Τα κοινόχρηστα, ο γείτονας που μένει ακριβώς στο από πάνω διαμέρισμα και ακούει στο τέρμα καλαματιανά Κτλ...
λοιπν.εγω τυχαινει να μενω σε χωριο..δηλαδη μιλαμε για πολυυυ κλειστη κοινωνια!!αυτο που ξερω ειναι πως 8ελω να φυγω!!δεν ειναι μονο το κουτσομπολιο αυτο που κανει τη ζωη στις κλειστες κοινωνιες σχεδον δυσβασταχτη για τους νεους αν8ρωπους..αλλα και η ελλειψη ευκαιριων.για παραδειγμα ο κυκλος γνωριμιων ειναι πλ κλειστος,οι αντιληψεις των αν8ρωπων κολλημενες στη 10ετια του 50,η πιεση που σου ασκει ο περιγυρος ειναι εξοντωτικος.Ολα αυτα φυσικα αν ενδιαφερεσαι για τους αλλους και προσπα8εις να ενταχτεις φυσιολογικα..αν απο την αλλη επιλεξεισ να εχεις το δικο σου στυλ,να φαιρεσαι οπως εσυ 8ες..τοτε φυσικα και γινεσαι το κεντρο της προσοχης και των συζητησεων που ποτε δεν γινονται με καλο σκοπο..κριτικαρουν ολη σου τη ζωη,παρερμινευουν καταστασεις και πλα8εται μια εικονα σου πλ πιο εκκεντρικη απο τον ιδιο σου τον εαυτο.. απο την αλλη δεν 8α μπορουσα να φανταστω τα παιδικα μου χρονια σε πολη,η οικογενιακη ζωη ειτε εισαι παιδι ειτε γονιος ειναι πλ καλυτερη εδω.δεν υπαρχει αυτοσ ο φοβοσ που επικρατει στις πολεις,η ζωη απλα κυλαει...
Μαγκιά δεν είναι να είσαι ο εαυτός σου και να κάνεις αυτό που θέλεις επειδή οι άλλοι δεν σε ξέρουν, κοινώς σε μεγάλη πόλη. Μαγκιά είναι να είσαι αυτός που είσαι και να κάνεις αυτό που γουστάρεις ακόμα και μπροστά σε σχόλια, κουτσομπολία και κακίες. Εκεί κρίνεσαι, όχι στα εύκολα της μεγαλούπολης. Γιατί η πραγματική ελευθερία πηγάζει από μέσα σου και όχι από έξω σου, από μια κοινωνία.
Πολύ όμορφη κουβέντα γίνεται εδώ, με τόσο ωραίες σκέψεις που δεν έβρισκα πολλά να προσθέσω... Με ερέθισε όμως ο στίχος που αναφέρηκε κάποια στιγμή του αξιολογότατου γενικότερα Πυθαγόρα, στο "Τι να πω" του μεγάλου Μάνου Λοΐζου, γιατί είναι από τα παραδείγματα μερικών σπουδαίων κατά τα άλλα τραγουδιών, που περιέχουν όμως κάποιες εκφορές μεγαλόσχημες, "κλισέ", (τεχνο)φοβικές, που προσπαθούν να εντυπωσιάσουν, αλλά τελικά αδικούν το στιχουργό...
"Τι να πω σε μια πόλη με καπνούς και τσιμέντα,
τα κομπιούτερ δε λένε για αγάπη κουβέντα.
Αχ αυτά τα μηχανήματα του διαβόλου!!! Κι ας είναι (και) η αγάπη κυρίαρχη σε ότι κάνουμε, γράφουμε, επικοινωνούμε, μέσω των υπολογιστών και του διαδικτύου... Βέβαια το τραγούδι παρακάτω αναφέρει:
"Τι να πω στις γυναίκες μες στο άδειο χωριό 
που ’χουν άντρα στην πόλη και στα ξένα το γιο;"
Έχω βγει εκτός θέματος, αλλά δε μπορώ ν' αντισταθώ και σε μια άλλη αντίστοιχη αναφορά, στον πάλι σπουδαίο Άλκη Αλκαίο, μελοποιημένο από τον μέγιστο Θ. Μικρούτσικο και τη "Ρόζα" τους...
"τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί"
Ή πως μου καταστρέφουν (πάντα μιλώ για τον εαυτό μου) ένα κατά τα άλλα μαγικό ζεϊμπέκικο, υμνώντας ποιητικά μεν, άμεσα δε, το σύγχρονο ...αναλφαβητισμό (άσε δε αυτό το "κομπιούτερς", να χρησιμοποιούνται δηλαδή κανόνες γραμματικής των αγγλικών, να κλίνονται οι ξενικές λέξεις, στη γλώσσα μας!!!).
Επειδή όμως θα φάω 
γιατί έχω ξεφύγει, να μπω και στο θέμα. Ο Tren ομολογώ πως "έγραψε", έδωσε "ρέστα" και είμαι κοντά στη λογική του. Απλά νομίζω πως το θέμα δεν έχει να κάνει μόνο με το δίπολο "μεγάλη πόλη - χωριό", αλλά και με τα γενικότερα χαρακτηριστικά του Νεοέλληνα... Θέλω να πω, πως αμφισβητώ έντονα τα περί έγνοιας στο διπλανό, φιλοξενίας, "εδώ θα σου δώσουν ένα ποτήρι νερό βρε αδελφέ", τρίχες!!! Και στην Αθήνα και στο πιο μικρό χωριό, ο ξένος είναι ξένος, τουρίστας είναι ή οικονομικός μετανάστης, αντιμετωπίζεται σαν ευκαιρία προς εκμετάλλευση. Σε όποια μεγάλη πόλη του εξωτερικού όμως κι αν έχω βρεθεί, αυτούς που ψυχρούς και κρυόκωλους εμείς οι Ελληναράδες αποκαλούμε, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, κι όμως η ευγένεια, το χαμόγελο και η εξυπηρετικότητα απείχε παρασάγγας σε σύγκριση με τους συμπολίτες μου εδώ... Γιατί; Μα απλά επειδή είναι από άποψη παιδείας - άρα και πολιτισμού - κάποια σκαλιά πιο πάνω από εμάς. Κατ' αρχήν, ακόμη κι εδώ στην Αθήνα, μπαίνεις σε μετρό, λεωφορείο κλπ, και ΟΛΑ τα βλέμματα γυρνούν επάνω σου και σε "ακτινογραφούν" από την κορυφή ως τα νύχια"! Πόσες φορές (για πλάκα; από νεύρα;) έχω καρφώσει επίμονα στα μάτια με τη σειρά μου αυτά τα βλέμματα, από αντίδραση, να δω αν θα σταματήσουν, αλλά και πάλι χαμπάρι!!! Έξω, το ότι δε σε κοιτούν, το λέμε "αδιαφορία", "ψυχρότητα" και δεν σκεφτόμαστε ότι μπορεί τελικά να είναι ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Δεν έχω ζήσει σε χωριό, η γειτονιά που μεγάλωσα όμως είχε τα χαρακτηριστικά της "μικρής κοινωνίας", το ίδιο συμβαίνει - όπως ειπώθηκε - και στη μικροκοινωνία μιας πολυκατοικίας. Και κλείνω με μια σκέψη: έχετε αναρωτηθεί πως στο ερώτημα του topic "παράδεισος ή κόλαση", η απάντηση μπορεί να είναι "εξαρτάται" από α) τη φάση της ζωής σου, τα θέλω σου τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο και β) το κοινωνικό σου status"; Καθώς αν α) είσαι σε φάση που έχεις μπουχτίσει και αρρωστήσει ψυχικά από το άγχος και την τρέλα της πόλης, είτε β) αν είσαι "προύχοντας" και "πιασμένος", και στις δύο αυτές περιπτώσεις, δε θα λογάριαζες ούτε κατά διάνοια τα "βλέμματα" και τους "ψιθύρους"; Λέμε, τώρα...
Για μένα η επαρχία ήταν η προσωπική μου κόλαση!
Όταν τελείωσα το γυμνάσιο οι γονείς μου αποφάσισαν να αλλάξουμε τόπο κατοικίας! όλη μου τη ζωή μέχρι τότε την έζησα στη Θεσσαλονίκη. Αυτή η πόλη είναι το σπίτι μου!
Ξαφνικά βρέθηκα στο πουθενά (συναισθηματικά). Οι 'ανθρωποι εκεί αν και με ήξεραν (επειδή οι γονείς μου κατάγονται από εκεί, και πηγαίναμε τα καλοκαίρια) μου φέρθηκαν απάισια. Εγώ ακόμη και τώρα είμαι η σνομπ σαλλονικιά που πήγα εκεί για να τους πάρω τους γκόμενους. Τους πείραζε το λεξιλογιό μου, η συμπεριφορά μου, η μουσική που άκουγα, το ότι διάβαζα βιβλία!! Ήμουν το "φυτώριο" της περιοχής! όλα αύτα σε συνδιασμό με μία άσχημη ερωτική εμπειρία με΄οδήγησαν στην κατάθλιψη. Πόσο να παλέψεις; Πόσο να αντισταθείς;
Εκεί πήγα με ένα στόχο και με μία προυπόθεση. Θα πήγαινα λύκειο, θα έδινα πανελλήνιες, θα περνούσα στο πανεπιστήμιο και θα έφευγα από κει. Έτσι έγινε.
Πλέον ζω στη πόλη μου και αρχίζω να βρίσκω τις ισορροπίες μου. Αρχίζω να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου. Χαμογελάω συχνά. Ακόμη και εδώ δε με αφήνουν ήσυχη γιατί ακόμη και τώρα δύο χρόνια μετά κυκλοφορούν εκεί κουτσομπολιά σχετικά με το κατα πόσο πέρασα στο ΑΠΘ.
Δε δίνω σημασία. Ας έρθουν να του δείξω το βιβλιάριο σπουδών μου!
Όσοι δεν έζησαν αυτή την εμπειρία δεν μπορούν να κατανοήσουν τι σημαίνει να ζεις σε επαρχία. Ελπίζω να μη ζήσει κανείς ό,τι έζησα εγώ.
Sapfw-απλό...βιώματα...αν μένεις απόμακρος απο μεγάλα αστικά κέντρα, δεν έχεις ούτως ή άλλως με τί να ασχοληθείς, μοίρας γραπτό, να γίνεις κοινωνικός ανταποκριτής...κουτσομπόλης...άρα γίνεται συνήθεια αλλά και στάση ζωής...
Συνοπτικά, εάν μένεις ήδη σε μεγαλούπολη και σκέφτεσαι να μετακομίσεις σε απομονωμένο μέρος, δύσκολα να συνηθίσεις...ειδικά αν είσαι κάτοικος Ν.Αττικής...αν το είπες, για να δείς απλά τί προτιμάμε, είναι σαν να ρωτάς ποιός θα πάρει το πρωτάθλημα...ο καθένας θα υποστηρίξει την ομάδα του...
Δεν αντέχω ο,τιδήποτε μακριά της Αθήνας...ο καθαρός αέρας με σκοτώνει, ο τοπικιστικός τρόπος ομιλίας είναι βάσανο, οι αργοί ρυθμοί με σιγοβράζουν μέχρι την έκρηξη και ο κουτοπόνηρος βλάχος με σύνθημα παράδοση και λαϊκισμός και παρασύνθημα αξίες-που το προηγούμενο βράδυ κοιμότανε με τη κατσίκα του-σιχαίνομαι...δεν το συζητώ για το κλειστόμυαλο και οπισθοδρομικό τρόπο σκέψης, λειτουργίας και άμυνας...
Τη Καλησπέρα μου στο όμορφο Πήλιο, κουράγιο παππουυυυυυυύ φτάνω...Χριστούγεννα...Χριστού..Τί??? αυτό τελοσπάντων...μην εκτροχιαστώ άγιες μέρες, δεν κάνει, ντροπή...
