Για μένα, ένα είναι το βασικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε (ελπίζω στα 24 μου να ανήκω ακόμη στη νεολαία έτσι;
): ότι είμαστε άσχετοι με το τι συμβαίνει γύρω μας. Οι περισσότεροι δεν έχουμε επαφή με την πραγματικότητα, δεν διεκδικούμε, δεν αγωνιζόμαστε για κάτι, γιατί είμαστε πεπεισμένοι ότι τα έχουμε όλα. Μια ψευδαίσθηση που προκαλείται από το γεγονός ότι ο τρόπος ζωής των περισσότερων από εμάς είναι κάτι περισσότερο από βολικός: έτοιμα τα πάντα, και οι γονείς πάντα δίπλα.
Δε μου αρέσει να κάνω συγκρίσεις με παλαιότερες γενιές και ούτε θα επιχειρήσω να το κάνω, παρά το γεγονός ότι ίσως η αντιπροσωπευτικότερη και πλέον υποδειγματική γενιά ήταν αυτή των νέων του πολυτεχνείου, που ήξεραν τι διεκδικούσαν και πώς να το αποκτήσουν (ένα μεγάλο μέρος αυτών τουλάχιστον). Ξέρω βέβαια πως σήμερα οι συνθήκες είναι διαφορετικές και το προφίλ της επαναστατημένης νεολαίας θα φάνταζε, υπό τα σημερινά δεδομένα, τουλάχιστον γραφικό. Η διάθεση όμως και ο δυναμισμός, με σκοπό την εξέλιξη και τη δημιουργία και την αλλαγή, στοιχεία που διέπνεαν τη γενιά του πολυτεχνείου, ίσως θα έπρεπε να τα είχαμε ανακαλύψει κι εμείς μέσα μας λίγο περισσότερο κι αυτό σίγουρα θα μας βοηθούσε και σε πολλούς τομείς της ζωής μας και ειδικότερα στο να γίνουμε περισσότερο αποφασιστικοί, να καταλάβουμε ότι η αποχή από τον κόσμο και τα κοινά δεν είναι στάση ζωής αλλά άρνηση της ζωής και να συνειδητοποιήσουμε πως ό,τι είναι να δημιουργήσουμε πρέπει να το δημιουργήσουμε τώρα και όχι να περιμένουμε να αποκτήσουμε εμπειρία, όπως συχνά δικαιολογούμαστε. Η εμπειρία δε βοηθά στη δημιουργία, βοηθά στην αξιολόγηση. Η δημιουργία και η εξέλιξη απαιτεί το ρισκο που μπορεί να πάρει μια νέα γένια, χωρίς φόβο.
"χωρίς μουσική η ζωή θα ήταν ένα σφάλμα" Νίτσε
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από:: gate στις 05-03-2003 20:05 ]