nullΝα με θυμάσαι,
Τα δύο τρίτα της Πάρνηθας είναι, σύμφωνα με τα κανάλια ήδη καμένα. Όλοιήμαστε έξαλλοι με το θέαμα. Ραδιόφωνα και τηλεοράσεις βιάζονται να καταλογίσουν ευθύνες. Στα πρόσωπα και στις φωνές διακρίνεις θυμό και κάποιες φορές -πιο σπάνιες- ασήκωτη θλίψη. Μιλάω με φίλους στο τηλέφωνο. Άλλοι οργισμένοι με τους κρατούντες και τα άλλα λαμόγια και άλλοι στέκουν τόσο συντετριμμένοι που ίσα που μπορούν να αρθρώσουν λέξη. Ανάμεικτα συναισθήματα και πάνω από όλα απόγνωση.
Οι μέρες θα περάσουν, οι μήνες θα ακολουθήσουν το πλήγμα θα παραμείνει, η οργή όμως θα καταλαγιάσει. Όσοι δεν περπατούνε συχνά στην Πάρνηθα θα θυμούνται το γεγονός μονάχα όταν τους το ξανασερβίρουν τα κανάλια .Όταν δηλαδή τα καλοκαίρια η Αθήνα θα βράζει ακόμα περισσότερο και τους χειμώνες οι τριγύρω περιοχές θα πλημμυρίζουν αφού δεν θα υπάρχει ούτε μια ρίζα να συγκροτήσει την κάθοδο των υδάτων. Για την υποβάθμιση του αέρα που αναπνέουμε καθημερινά, τα τσακάλια από τα κανάλια δεν θα πολυμιλάνε γιατί αυτό είναι μόνιμο επακόλουθο και ως εκ τούτου δεν μπορεί θα αποτελεί συνέχε είδηση.
Τα χρόνια θα περάσουν και αυτά. Σχέδια αναδάσωσης θα γίνουν. Μέρος αυτών μπορεί και να πραγματοποιηθεί. Όμως εκεί που φύτρωναν τα δέντρα του όμορφου βουνού (αυτό δεν σημάνει η λέξη Πάρνηθα;) ξαφνικά θα φυτρώσουν πολύ όμορφοι οικισμοί αλλά και διάσπαρτες «ταπεινές» αγροικίες . Δασικοί δρόμοι θα ασφαλτοστρωθούν και εκτάσεις θα αποχαρακτηριστούν. Κάποιοι από εμάς ίσως ζήσουν κάποτε εκεί. Αρκετά περισσότεροι θα τύχει να έχουμε φίλους, συγγενείς, συναδέλφους, που θα πάνε εκεί να ζήσουν. Το Πάσχα και την πρωτομαγιά θα μας καλούνε να περάσουμε την γιορτή στην εξοχή που ξεκινά μετά την αυλή τους (περίεργος η «εξοχή» θα έχει προπολλού αποχωρήσει και την θέση της θα έχει καταλάβει το τσιμέντο).
Κανείς δεν θα κάνει κουβέντα για αυτό που συνέβη. Δεν θα ανοίξει ρουθούνι. Κανείς από εμάς δεν θα φταίει. Όλοι θα είμαστε βολικά αθώοι όπως συνήθως. Άλλος έκαψε. Εμείς απλά απολαμβάνουμε τα κλεμμένα και μάλιστα με την ανοχή του επίσημου κράτους (βλέπε αναθεώρηση του άρθρου 24).
Το έργο αυτό έχει ξαναπαίξει μυριάδες φορές και εδώ και αλλού. Αφού την πρώτη φορά δεν πήραμε τις πέτρες δύσκολο το βλέπω να αλλάξουμε στάση αυτή ή την επόμενη φωτιά (φόρα ήθελα να πω). Ένταξη, τους αυτουργούς του εγκλήματος δεν είναι εύκολο να τους βρει κανείς. Αν έχει όμως λίγη υπομονή αυτό που είναι εύκολο να βρει όσους καρπώθηκαν τα οφέλη της πράξης αυτής, κι ας μην γελιόμαστε είναι τα ίδια πρόσωπα. Μόνο που αυτό θέλει καιρό για να δείξει και ως τότε όλοι θα έχουμε ξεχάσει και θα κοιτάμε κάπου άλλου κάποια άλλη φωτιά να καίει ένα άλλο δάσος (μαζί με εμάς η πολιτεία).
Καλή η οργή, ο θυμός, άγια και η θλίψη. Ποιο σημαντική είναι όμως η μνήμη. Η Πάρνηθα όπως την ξέραμε είναι και θα είναι για πολλά χρόνια παρελθόν και για αυτό δε μπορεί να γίνει τίποτα. Όταν όμως θα πέσουν στο βουνό τα πρώτα μπετά και οι διάφοροι επιτήδειοι εργολάβοι - κηδειών - θα πιέζουν για την δημιουργία νέων οικισμών ας μην το παίξουμε άσχετοι, ας πιαστούμε στα χέρια, ας μην το αφήσουμε να περάσει αμαχητί. Αλλιώς καλό είναι να μην λέμε πολλές πολλές κουβέντες τώρα εν θερμό. Δεν χρήσιμο παρά μόνο για λογούς ψυχολογικούς και αυτό δεν είναι αρκετό.
ΥΓ1. δεν ξέρω αν η Πάρνηθα έπεσε θύμα εμπρησμού, αμέλειας ή ξέρω και εγώ τι. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Στο παραπάνω κείμενο μπορείτε όπου Πάρνηθα να βάλτε Πήλιο, Όσσα, Αγιά, Λαγαδά, Άβδηρα. Βάλτε ότι θέλετε, μέσα θα πέσετε.
με θύμο, θλίψη και (ελπίζω) με μνήμη μεγάλη από αυτή του χρυσόψαρου,
Γιάννης
www.yannis-stathopoulos.musicheaven.gr
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : buk στις 29-06-2007 22:02 ]
