Τραγούδια που μέσα έχουν Θάλασσα

Ποία τραγούδια ξέρετε που μέσα έχουν θάλασσα?
εγώ κάνω αρχή με αυτό:

Σάντα Μαρία

Μη ζηλεύεις την αγάπη μου, κυρία,
τα φιλιά σου να μου δώσει δεν μπορεί.
Eίναι πλοίο που το λεν "Σάντα Μαρία"
και να φύγουμε ξανά με καρτερεί.

Μεγάλη αγάπη η θάλασσα
και η "Σάντα Μαρία",
κι αν τη ζωή μου χάλασα
τις αγαπώ, κυρία.

Θα σου στέλνω σουβενίρ από τα ξένα,
από μέρη ξωτικά και μακρινά.
Πάψε όμως να πληγώνεσαι για μένα,
την καρδιά μου άλλη αγάπη κυβερνά.

Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Να σουν θάλασσα (Σαρμπέλ-Θεοδωρίδου)

Δεν σ' άφηναν τα πέλαγα
να 'ρθείς στα δυο μου χέρια
πιανόσουν απ'τα σύννεφα
σκαρφάλωνες στ'αστέρια
και μου λεγες..και μου λεγες

Να 'σουν θάλασσα,να μην σ'άλλαζα
Να ΄σουν πάντοτε δική μου
Και ΄γω τα 'βαλα
με την θάλασσα
Και 'συ θύμωσες μαζί μου(Χ2)

Δεν ήθελες απάνεμο
λιμάνι για ν'αράξεις
περίμενες τον άνεμο
μαζί του να πετάξεις
και μου λεγες..και μου λεγες
Να 'σουν θάλασσα,να μην σ'άλλαζα
Να ΄σουν πάντοτε δική μου
Και ΄γω τα 'βαλα
με την θάλασσα
Και 'συ θύμωσες μαζί μου(Χ2)

Θάλασσα


Παράμ παράμ παράμ γυρνάω χορεύω
στην άμμο του χειμώνα με τα φύκια
τη θάλασσα που αρρώστησε γιατρεύω
και κάνω με τα αστέρια σκουλαρίκια

Παράμ παράμ παράμ παραμονεύει
στο πέλαγο του χρόνου το καράβι
μια άγκυρα η ζωή μου ζητιανεύει
το βάθος του έρωτα της να συλλάβει

Θάλασσα μάνα μοίρα μου εσύ
γαλάζια μοίρα
για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα
θάλασσα μνήμη μαύρο μου ασήμι
πάρ'την καρδιά μου και κάν'τη μισή
του ανέμου αγρίμι

Θάλασσα μάνα μοίρα μου εσύ
γαλάζια μοίρα
για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα
θάλασσα μνήμη μαύρο μου ασήμι
πάρ'την καρδιά μου και κάν'τη μισή
του ανέμου αγρίμι

Παράμ παράμ παράμ παραμυθένιο
ναυάγιο μες στα σύννεφα η σελήνη
κορμί του Ποσειδώνα σιδερένιο
ποιο πέτρινο μουσείο να σε κλείνει

Θάλασσα μάνα μοίρα μου εσύ
γαλάζια μοίρα
για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα
θάλασσα μνήμη μαύρο μου ασήμι
πάρ'την καρδιά μου και κάν'τη μισή
του ανέμου αγρίμι..


Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος





Αν σκέφτεσαι ένα χρόνο μπροστά-σπείρε ένα σπόρο.

Αν σκέφτεσαι δέκα χρόνια μπροστά-φύτεψε ένα δέντρο.

Αν σκέφτεσαι εκατό χρόνια μπροστά-μόρφωσε το λαό.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : margo στις 30-06-2007 14:00 ]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : margo στις 30-06-2007 14:06 ]

εγω δεν μιλαω...απλα θα βλεπω...

Θάλασσα πλατιά

σ' αγαπώ γιατί μου μοιάζεις

θάλασσα βαθιά

μια στιγμή δεν ησυχάζεις

λες κι έχεις καρδιά

τη δικιά μου τη μικρούλα την καρδιά.

Όνειρα τρελά

που πετούν στο κύμα πάνω

φτάνουν στην καρδιά

και τα νιάτα μας ξυπνάνε

όνειρα τρελά

και οι πόθοι φτερουγίζουν σαν πουλιά



Έχω έναν καημό

που με τρώει γλυκά και με λιώνει

έχω έναν καημό

θα ΄ρθω να στον πω

αδερφή μου εσύ θάλασσα που σ' αγαπώ



Θάλασσα πλατιά

σ' αγαπώ γιατί μου μοιάζεις

θάλασσα βαθιά

μια στιγμή δεν ησυχάζεις

λες κι έχεις καρδιά

τη δικιά μου τη μικρούλα την καρδιά.

Μεσοπέλαγα αρμενίζω κι έχω πλώρη τον καημό
κι έχω την αγάπη πρίμα κι άλμπουρο τον χωρισμό

Θάλασσα, μη με διώχνεις μακριά
Χωρισμέ, μου ματώνεις την καρδιά

Την κορφή του Ψηλορείτη με παράπονο θωρώ
και με δάκρυα απ' την Κρήτη φεύγω κι αποχαιρετώ

Θάλασσα, μ' εξορίζεις μακριά
Χωρισμέ, μου 'χεις κάψει την καρδιά

Μαύρη μοίρα το ’χει γράψει, να μακραίνω, να χαθώ
και να ζω μακριά απ' την Κρήτη κι από κείνη π’ αγαπώ

Θάλασσα, μη με διώχνεις μακριά
Χωρισμέ, μου 'χεις κάψει την καρδιά

Πού πάει ο δρόμος, πού μας πάει
μες την καταχνιά
κανείς δε μου είπε πως τραβάει
τόσο μακριά

Εσύ ποτάμι κι η θάλασσα εγώ
μες το χρυσό πρωινό
όλα τελειώνουν σαν έργο παλιό
κι όλα αρχίζουν εδώ

Πού πάει η αγάπη,
πού μας πάει
δίχως να ρωτά
κανείς δε μου είπε πως ζητάει
τόσα πολλά

Εσύ ποτάμι κι η θάλασσα εγώ
μες το χρυσό πρωινό
Γεννιέται ένας, πεθαίνουν οι δυο
κι όλα αρχίζουν εδώ
κι όλα αρχιζουν εδω.

Από τη θεά Ελευθερία Αρβανιτάκη

Πορτοκάλογλου Νίκος - Θάλασσα μου σκοτεινή

Αχ, θάλασσά μου σκοτεινή, θάλασσα αγριεμένη
Που θα με βγάλεις το πρωί, σε ποια στεριά μου ξένη
Που θα με βγάλεις το πρωί, σε ποια στεριά μου ξένη
Αχ, θάλασσά μου σκοτεινή, θάλασσα αγριεμένη

Τα είχα όλα μια φορά, μα ήθελα παραπάνω
Τι να τα κάνω τώρα πια, απόψε που σε απόψε που σε χάνω

Μέσα στα μαύρα σου νερά, κομμάτια η ζωή μου
Αχ θάλασσά μου εσύ βαθιά, που κρύβεις το νησί μου
Αχ θάλασσά μου εσύ βαθιά, που κρύβεις το νησί μου
Μέσα στα μαύρα σου νερά, κομμάτια η ζωή μου

Τα είχα όλα μια φορά, μα ήθελα παραπάνω
Τι να τα κάνω τώρα πια, απόψε που σε απόψε που σε χάνω

Τα είχα όλα μια φορά, μα ήθελα παραπάνω
Τι να τα κάνω τώρα πια, απόψε που σε απόψε που σε χάνω

Πού πάει ο δρόμος, πού μας πάει
μες την καταχνιά
κανείς δε μου είπε πως τραβάει
τόσο μακριά

Εσύ ποτάμι κι η θάλασσα εγώ
μες το χρυσό πρωινό
όλα τελειώνουν σαν έργο παλιό
κι όλα αρχίζουν εδώ

Πού πάει η αγάπη,
πού μας πάει
δίχως να ρωτά
κανείς δε μου είπε πως ζητάει
τόσα πολλά

Εσύ ποτάμι κι η θάλασσα εγώ
μες το χρυσό πρωινό
Γεννιέται ένας, πεθαίνουν οι δυο
κι όλα αρχίζουν εδώ
κι όλα αρχιζουν εδω.

Από τη θεά Ελευθερία Αρβανιτάκη

ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ**

Χρώματα, άνοιξη, βόλτες στον ήλιο

στη θάλασσα παρέα μ ένα φίλο
σε γνώρισα

Χάδια ανέμελα πάνω στην άμμο
ζωγράφισες ένα αεροπλάνο
και γέλασες

Δε θυμάμαι αν στο είχα πει
μα σ αγαπούσα
Πίσω απ το φεγγάρι είχα κρυφτεί
και σε κοιτούσα

Δε θυμάμαι αν στο είχα πει
μα κάθε βράδυ
τ άστρα πέφταν πάνω μου βροχή
μ ένα σου χάδι

Βούτηξα με μια κιθάρα στο διάστημα
τα πρώτα τσιγάρα
με φίλησες

Καράβια ακυβέρνητα τα κορμιά μας
αντίδοτα στην ερημιά μας
αστρόπλοια

Δε θυμάμαι αν στο είχα πει..

Πώς βαριέμαι σε τούτη την ακτή
που ο ήλιος με ξεραίνει
δεν είμ' έρημος, δεν είμαι νησί
μα ούτε κι η Ελένη
και το 'ξερες.

Πώς θα μοιάζω μετά από καιρό
πως μ' έχεις σημαδέψει
με κρατάς και να φύγω δε μπορώ
κανείς μας δε θ' αντέξει
και το 'ξερες.

Πέφτω στη θάλασσα και πάλι βρέχομαι
και πάλι έρχομαι κοντά.
Μέσα απ' τα κύματα πιάνω τα σήματα
που με φωνάζουν στ' ανοιχτά.

Πώς βαριέμαι σε τούτη την ακτή
που μ' έχεις φυλακίσει
δεν είμ' άνεμος, δεν είμαι πανί
δε λέει να φυσήξει
και το 'ξερες.

Πώς θα μοιάζουν μετά από καιρό
οράματα που ζούμε
στην ακτή με τ' αθάνατο νερό
κι οι δυό μας θα χαθούμε
και το 'ξερες.

Στίχοι-μουσική Σταμάτης Σπανουδάκης


..#renabill Αρβανιτάκη

Θαλασσογραφία

Το καράβι βόλτες κάνει
το πηγαίνει ο άνεμος
Δε θα πιάσουμε λιμάνι
δε θ’ αρχίσει ο πόλεμος

Κόντρα το πανί στ’ αγέρι
κι αν το σκίσει, σκίστηκε
Άλλο η μάνα μου θα φέρει
τ’ ουρανού δανείστηκε

Το καράβι μάχη κάνει
Έπιασε, ξεφόρτωσε
Μια πορτοκαλιά με φτάνει
στο τιμόνι φύτρωσε

Έχω ναύτες Ευρωπαίους
Γιαπωνέζους κι Άραβες
Γίνονται οι μισοί δελφίνια
και γοργόνες όμορφες

Το καράβι τα λιμάνια
τα ’ριξε στ’ αμπάρι του
να ταΐζει τ’ άγιο κύμα
και μεγάλη η χάρη του

Κούπα μου, ζεστό λιμάνι
με το μπρούσκο το κρασί
Ναύτες στο μουράγιο αφήνω
Παίρνω ναύτες στο νησί

Το καράβι βόλτες κάνει
το πηγαίνει ο άνεμος
Δε θα πιάσουμε λιμάνι
να τελειώσει ο πόλεμος



Και αν σας βοηθήσει εδώ η αντίστοιχη αναζήτηση στο kithara....

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : swkraths στις 30-06-2007 14:45 ]

«Ποιά φωτιά»

Σε ψάχνω
Στα θλιμμένα απομεσήμερα
Στοχθες μου και στο σήμερα

Σε φέρνει
Με το κύμα της η θάλασσα
Δεν ξέρει πόσο άλλαξα

Σε ψάχνω
Στου καλοκαιριού το τέλειωμα
Στη νύχτα-στο ξημέρωμα

Σε φέρνει
Στην ανάσα του ο άνεμος
Δεν ξέρει τι περνάω και πως

Ποιά φωτιά να σε καίει
Ποιά βροχή-δάκρυ μου
Μυστικά τι σου λέει
Ποιά φωνή-αγάπη μου

Λές κι ότι λες υπερβολές

μέρες καλές που πια δεν έρχονται

Μέρες και νύχτες σκοτεινές

μπροστά μας στέκονται

Χθες είμασταν εγώ κι εσύ

κρυφό νησί στου κόσμου τη θάλασσα

Δε φταίω εγώ και δε φταις εσύ

άλλαξες ,άλλαξα.



Σβήνουν ένα ένα τα περασμένα

κι ότι μας ενώνει κάποτε τελειώνει



Λές κι ότι λες υπερβολές

μέρες καλές που πια δεν έρχονται

Μέρες και νύχτες σκοτεινές

μπροστά μας στέκονται

Χθες είμασταν εγώ κι εσύ

ένα,μαζί και ύστερα σ'έχασα

Δε φταίω εγώ και δε φταις εσύ

Ξέχασες,ξέχασα.

ΝΑΜΑ

Έχω μια βάρκα με πανία - Γιάννης Πουλόπουλος

Έχω μια βάρκα, μια βάρκα με πανιά
και μια μικρή στην Κοκκινιά
Έχω μια βάρκα, μια βάρκα με πανιά
και μια μικρή στην Κοκκινιά

Ασημοστολισμένη - ω-ω-ω
και πολυαγαπημένη - ω-ω-ω

Κι η ματιά της η γαλάζια
στην καρδιά μου κάνει νάζια
Κι η ματιά της η γαλάζια
στην καρδιά μου κάνει νάζια

Έχω μια βάρκα, μια βάρκα που χωρά
πέντε φιλιά και μια χαρά
Έχω μια βάρκα, μια βάρκα που χωρά
πέντε φιλιά και μια χαρά
Μια πίκρα σαν θα πάρει - ω-ω-ω
θα γείρει, θα μπατάρει - ω-ω-ω

Κι η θάλασσα η γαλάζια
στην καρδιά μου κάνει νάζια
Κι η θάλασσα η γαλάζια
στην καρδιά μου κάνει νάζια

Έχω μια βάρκα, μια βάρκα με πανιά
και μια μικρή στην Κοκκινιά
Έχω μια βάρκα, μια βάρκα που χωρά
πέντε φιλιά και μια χαρά
Μια πίκρα σαν θα πάρει - ω-ω-ω
θα γείρει, θα μπατάρει - ω-ω-ω

Μουσική: Κώστας Κωνσταντακόπουλος
Στίχοι: Λογοθέτης Γιάννης

Παράθεση: Το μέλος renabill στις 30-06-2007 στις 13:50 έγραψε... Να σουν θάλασσα (Σαρμπέλ-Θεοδωρίδου) Δεν σ' άφηναν τα πέλαγα να 'ρθείς στα δυο μου χέρια πιανόσουν απ'τα σύννεφα σκαρφάλωνες στ'αστέρια και μου λεγες..και μου λεγες Να 'σουν θάλασσα,να μην σ'άλλαζα Να ΄σουν πάντοτε δική μου Και ΄γω τα 'βαλα με την θάλασσα Και 'συ θύμωσες μαζί μου(Χ2) Δεν ήθελες απάνεμο λιμάνι για ν'αράξεις περίμενες τον άνεμο μαζί του να πετάξεις και μου λεγες..και μου λεγες Να 'σουν θάλασσα,να μην σ'άλλαζα Να ΄σουν πάντοτε δική μου Και ΄γω τα 'βαλα με την θάλασσα Και 'συ θύμωσες μαζί μου(Χ2)

Δεν παιζω κ εγω αυτο τον τραγουδι ηθελα να βαλω..τεςπα,αν θυμηθω καποιο αλλο θα το στειλω..

Μαρινέλλα - Είσαι Ποτάμι

Είσαι ποτάμι, μια θάλασσα είμαι
και πάντα κυλάμε μαζί
κι αν με ρωτήσουν, θα πω πως κοντά σου
αξίζει κανένας να ζει.

Αγάπη της καρδιάς μου δακρυσμένη
παράπονο τ' αγέρα στα νησιά
τη νύχτα σαν ανοίγει η αγκαλιά σου
στην έρημο ανοίγει εκκλησιά.
Αγάπη της καρδιάς μου δακρυσμένη
παράπονο τ' αγέρα στα νησιά...

Είσαι ποτάμι, μια θάλασσα είμαι
και πάντα κυλάμε μαζί
κι αν με ρωτήσουν, θα πω πως κοντά σου
αξίζει κανένας να ζει.

Αγάπη της καρδιάς μου δακρυσμένη
ο κόσμος κι αν μου βάζει τα καρφιά
στο κρύο με ζεσταίνεις σαν τη μέρα
μου διώχνεις κάθε μαύρη συννεφιά.
Αγάπη της καρδιάς μου δακρυσμένη
μου διώχνεις κάθε μαύρη συννεφιά...

Είσαι ποτάμι, μια θάλασσα είμαι
και πάντα κυλάμε μαζί.....






Να γλεντήσει ένα βράδυ η καρδιά και να ξυπνήσει καινούργια...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : LathosPathos στις 30-06-2007 18:37 ]

Χρήστος Θηβαίος - Άβατο

Δεν είν' αλήθεια
πως άνοιξε η πόρτα
και μπήκε στο σκοτάδι
του κήπου η ευωδιά
απ'τα υγρά τα χόρτα

Δεν ειν' αλήθεια
στο άβατο αυτό
που έσβηνε η ζωή μου
πως άναψε στα χείλια
κρυφό φιλί καυτό

Μαλλιά βρεγμένα
δάχτυλα μπλεγμένα
το φως που ξημερώνει
η αγάπη που λυτρώνει
στη θάλασσα, να κρυφτούμε στη θάλλασσα
να χαθούμε στη θάλασσσα μαζί

Δεν είν' αλήθεια
πως είδαμε τ' αστέρια
μαζί με το φεγγάρι
να κρέμονται γλυκά
απ'των κλαδιών τα χέρια

Κι αν είν' αλήθεια
πως ήρθε καλοκαίρι
ο ήλιος ο ζεστός
μας πήρε μια για πάντα
απ' της βροχής τα μέρη

Μαλλιά βρεγμένα
δάχτυλα μπλεγμένα
το φως που ξημερώνει
η αγάπη που λυτρώνει
στη θάλασσα, να κρυφτούμε στη θάλασσα
να χαθούμε στη θάλασσα μαζί

Στη θάλασσα μαζί...

Διονύσης Σαββόπουλος: Μια Θάλασσα Μικρή

Μια θάλασσα μικρή
είναι το καλοκαίρι μου
ο έρωτάς μου, ο πόνος μου.

Μια θάλασσα μικρή
στα δυο σου μάτια φεύγει
κάθε πρωί.

Μια θάλασσα μικρή
στο δάκρυ, στο τραγούδι
στο κάθε σου φιλί.

Μια θάλασσα μικρή
και στη γωνιά η στάμνα σου
για ένα καλοκαίρι, ήσουν εσύ.

Σε τραγουδούσα εγώ
σαν τις χορδές του ανέμου
στα μαύρα σου μαλλιά.

Σ' ακολουθούσα εγώ
σαν το μικρό χορτάρι
τον άνεμο.

Μια θάλασσα μικρή
πικρά σ' αποχαιρέτησε
σε περιμένει.

Μια θάλασσα μικρή...

Το πειρατικό του Κάπτεν Τζιμ - Καββαδίας


Το πειρατικό του Κάπτεν Τζιμ
που μ' αυτό θα φύγετε κι εσείς,
είναι φορτωμένο με χασίς
κι έχει τα φανάρια του στην πρύμνη.

Μήνες τώρα που 'χουμε κινήσει
και με τη βοήθεια του καιρού,
όσο που να πάμε στο Περού
το φορτίο θα το 'χουμε καπνίσει.

Πλέμε σε μια θάλασσα γιομάτη
με λογής παράξενα φυτά,
ένας γέρος ήλιος μας κοιτά,
και μας κλείνει πού και πού το μάτι.

Μπουκαπόρτες άδειες σκοτεινές,
-που να ξοδεύτηκαν τόνοι χίλιοι;
Μας προσμένουν πίπες αδειανές
και τελωνοφύλακες στο Τσίλι.

Ξεχασμένο τ' άστρο του Βορρά
οι άγκυρες στο πέλαγο χαμένες,
Πάνω στις σκαλιέρες σε σειρά
δώδεκα σειρήνες κρεμασμένες.

Η πλωριά Γοργόνα μια βραδιά
πήδησε στον πόντο μεθυσμένη,
δίπλα της γλιστρούσαν συνοδειά
του Κολόμπου οι πέντε κολασμένοι.

Κι έπειτα στις ξέρες του Ακορά
τσούρμο τ' άγριο κύμα να μας βγάλει,
τέρατα βαμμένα πορφυρά
με φτερούγες γλάρων στο κεφάλι.