Παράθεση:
Το μέλος yiannisyiannis στις 03-07-2007 στις 10:07 έγραψε...
Όλοι οι άνθρωποι αξίζουν συγχώρεση. Ο σεβασμός προς στους γονείς (κι όχι η αποδοχή των επιλογών ή των συμπεριφορών τους) είναι κάτι που τους οφείλουμε.
|
|
Σχετικά με το πρώτο, δεν είμαι τόσο σίγουρη. Ακόμα το ψάχνω και δεν έχω καταλήξει.
Αλλά όσον αφορά τον σεβασμό προς τους γονείς, εγώ πιστεύω ακράδαντα ότι ο σεβασμός είναι κάτι που κερδίζεται από τον άλλο, και δεν θα πρέπει να χαρίζεται ακόμα κι αν αυτός ο άλλος είναι ο γονέας μας.
Τώρα επί της ουσίας σε αυτά που αναφέρει η Lisa32, όσο χάλια και να είναι τα πράγματα το να ρίξει ένα παιδί μαύρη πέτρα πίσω του και να συνεχίσει τη ζωή του χωρίς κάποιον από τους γονείς τους σε καταστάσεις παρόμοιες με αυτές που περιγράφει, είναι μεγάλη κουβέντα. Εκ των πραγμάτων θα αναγκαστεί να το κάνει -αφού ο άλλος αδιαφορεί και εν πάσει περιπτώσει δεν του αφήνει και κάποιο παραθυράκι ανοιχτό για προσέγγιση- αλλά είναι κάτι που θα βαραίνει το παιδί για αρκετό καιρό, μέχρι να μπορέσει να ξεπεράσει κάποια πράγματα, να αποστασιοποιηθεί κτλ κτλ.
Το έχω ξαναπεί κάπου, ότι η σχέση του παιδιού με τους γονείς είναι από τις ακρογωνιαίες για την ανάπτυξή του. Όχι ότι δεν μπορεί το παιδί να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί ορθά και χωρίς μια υγιή σχέση με τον ένα ή και τους δυο γονείς, αλλά είναι πιο δύσκολο κι απαιτεί αυξημένα επίπεδα ωριμότητας κι ενδοσκόπησης ίσως. Και βέβαια υπάρχουν και διαβαθμήσεις. Όπως υπάρχει ο σωστός (πάνω κάτω, κανείς δεν είναι τέλειος και όλοι μαθαίνουμε στην πορεία πώς να είμαστε σωστοί γονείς) υπάρχει ο αδιάφορος γονεάς αλλά και ο καταστροφικός. Και όλες οι ενδιάμεσες αποχρώσεις.
Ειδικά για το θέμα της συγχώρεσης ενός γονέα από το παιδί, νομίζω ότι κάθε περίπτωση είναι ιδιαίτερη και πρέπει να εξεταστεί ξεχωριστά. Όμως επειδή ο άλλος είναι γονιός και μεγαλύτερος σε ηλικία δε σημαίνει ότι έχει το ελεύθερο να κάνει ό,τι του καπνίσει και μετά να αξιώνει υποχωρήσεις και συγχώρηση απλά και μόνο επειδή έχει τυπικά μια ιδιότητα. Εξάλλου στις περιπτώσεις που αναφέρεις, ο ίδιος ο γονιός είναι αυτός που πρώτος αποποιείται την ιδιότητα του αυτή. Αν δεν μετανιώσει και δεν δείξει (λεκτικά και εμπράκτως) ότι αναγνωρίζει το λάθος του, δε μπορεί το παιδί να δίνει διαρκώς ευκαιρίες και να συγχωρεί. Είναι ψυχοφθόρο για τη δική του ισορροπία. Αυτό το "είναι πατέρας σου και άρα πρέπει εσύ να κάνεις πάντα το πρώτο βήμα προσέγγισης" κτλ κτλ κτλ είναι ψυχολογικός εκβιασμός. Κι όταν ο άλλος είναι "στον κόσμο του" αισθάνεσαι κάθε φορά σα να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο. Πόσο υγιές μπορεί να είναι κάτι τέτοιο; Δυστυχώς τέτοιου είδους προσεγγίσεις λειτουργούν πολύ καλά στο να δημιουργούν ενοχές στο εκάστωτε παιδί, το οποίο πολλές φορές μπορεί να στήνει τον εαυτό του στο τοίχο ψάχνωντας να καταλάβει τί έχει κάνει λάθος και δεν αξίζει την αγάπη και το ενδιαφέρον του γονέα του. Γιατί τελικά έτσι το βλέπουν τα παιδιά. Όσο κι αν λογικά καταλαβαίνουν ότι δεν φταίνε αυτά, βαθιά μέσα τους αισθάνονται ακριβώς το αντιθετο, ότι είναι "κακά" παιδιά, ότι κάπου έκαναν λάθος και ότι δεν αξίζουν. Και ακριβώς επειδή τέτοιες συμπεριφορές από γονείς δημιουργούν ενδεχομένως τέτοια συμπλέγματα, γι αυτό πιστεύω ότι ούτε η συγχώρεση, ούτε ο σεβασμός είναι κάτι που πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Ακόμα κι όταν πρόκειται για τον ίδιο σου τον γονεά.
Πάντως αξίζει νομίζω να κάνουμε και μια υποσημείωση. Δεν είναι το διαζύγιο και ο χωρισμός αυτός που προκαλεί την αδιαφορία και καταστρέφει τη σχέση παιδιού-γονεά. Συμπεριφορές αδιαφορίας κτλ δεν είναι απαραίτητο να συμβαίνουν μόνο όταν οι γονείς είναι χωρισμένοι. Εγώ γνωρίζω ζευγάρια που αν και χωρισμένα και ξαναπαντρεμένα με νέες οικογένειες, διατηρούν και διαφυλάτουν τη σχέση τους με το παιδί από τον προηγούμενο γάμο ως κόρη οφθαλμού. Αντιθέτως γνωρίζω και πολλές περιπτώσεις που μπορεί η "οικογένεια" τυπικά να ζει κάτω από την ίδια στέγη, αλλά οι σχέσεις παιδιών-γονέων είναι πολύ χειρότερες από αυτές των παιδιών με τους χωρισμένους γονιών.
Αυτά τα ολίγα. Ευχαριστώ.
My silence is my self defense...
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Steppenwolf στις 03-07-2007 12:19 ]
