...το μεγαλύτερο δικό μας ποίημα!!!!!!

Παράθεση: Το μέλος vero στις 04-10-2007 στις 20:42 έγραψε... ωραιο αυτο που φτιαξατε μ αρεσε!!!!

τι???? αυτό είναι το μεγαλύτερο δικό μας ποίημα????? συνεχιζουμε... δεν τελειώσαμε εδώ..........
αντε σκεφτητε.... γραψτε....

Σέρνονται οι αλυσίδες μου
Το είναι μου στη χάση
Δεν είναι έξω... μέσα μου.
Τα δάση μου έχω κάψει

φέρτε μ΄αλυσοπρίονο
να κόψω τα δεσμά μου
να βγουν τα μέσα έξω μου
να λάμψει η αφεντιά μου

κι ας είναι ετσι
αργά που θα φανερωθώ
μιας και ποτέ δεν μπόρεσα
να αγγίξω το σωστό...

καταπληκτική ι ιδέα σου΄΄αυτό είναι ένα κουπλέ απο ένα τραγούδι που έχω γράψει για την κόρη μου τη μικρή


Τα μάτια σου γι άστρα ήθελε τη νύχτα να στολίσει
Για αχτίδες τα ξανθά μαλλιά τη μέρα να φωτίσει
Φεγγάρι και ήλιος μάλωναν γιατί ξελογιαστήκαν
Τα δυο αστέρια τ’ ουρανού τρελά σ’ ερωτευθήκαν

καλημέρα σε όλους παιδιά !!!!
καλό σαββατοκύριακο να έχουμε εγω απόψε και αύριο ξενυχτώ και
λογώ μαγαζιού

Έχω μείνει κάγκελο! Μου βγήκαν τα μάτια να διαβάζω! Αν και λιγάκι χαοτική, είναι καλή προσπάθεια πάντως. Εγώ δεν γράφω στιχάκια οπότε αδυνατώ να συνεισφέρω.

είδες; το βλέμμα το χαμό του περιμένει
τέλος; είχες το όριο η το όριο σε έχει;
ανάσα μου εσύ γλυκιά να μη σε σταματήσουν
και πες στου πόνου τα παιδιά με ξίφη να σε ντύσουν
καλημέρα

τις δύσκολες ώρες που περνώ
πόσο ανάγκη το εχω,
αυτό να με σκεπάσει σιωπηλά,
μα σιωπηλά...να νιώσω

αυτό που εσύ δεν ένιωσες ποτέ
αυτό που δεν ήχησε στα αυτιά σου
αυτό που ξεπερνά τη λογική
ματώνει την καρδιά σου

αφήνεις πάλι μέσα μου
ένα κενό βαθύ
κενό χωρίς τέλος χωρίς αρχή
μονάχα να τρώει τα σωθικά μου..
να ματώνει το είναι μου..
να καίει τη ματιά μου..