Οι γυναίκες καριέρας και η συμβολή τους στην κοινωνία

Παράθεση: Το μέλος mnk στις 19-07-2007 στις 03:19 έγραψε... Επειδη το θετεις λιγο χοντρα και φτηνα το θεμα, κατα την αποψη μου...

Καρδιά μου σε ξεπούλησαν - KΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΑΝΙΣΗ

Στάλα-στάλα η βροχή μάρμαρο τρυπάει
Πίκρα-πίκρα η ψυχή μαύρη καταντάει

Καρδιά μου, σε ξεπούλησαν πολύ ΦΤΗΝΑ με σκόντο
Μα είχες τόσα όνειρα που πήγανε στο βρόντο

Τράβα-τράβα το σκοινί, κάποια ώρα σπάει
Είναι κι η υπομονή δέντρο που λυγάει

H ιστορια

Καποτε θα γινουμε ηρωιδες.Στοιβαζοντας τα θελω μας ολα μαζι σ'ενα μεγαλο τσουβαλι θα καταγραφουμε, ως υπερδυναμες απο καποιον που θα μας υμνει ξεκουραστος.Ετσι δεν γινεται ?Ο περιπατος μιας γυναικας μεσα στην ιστορια της ειναι ενα ωραιοτατο θεμα να εκφερει κανεις την κριση του και γιατι οχι να την φερει και στα μετρα του αν εχει ταλεντο.Ας παρουμε λοιπον την γυναικα-μανα να της αλλαξουμε τα φωτα αν εχετε ορεξη.Το καφεδακι παραδιπλα και ας αυτοσχεδιασουμε ολοι μαζι...τωρα που ειναι στη δουλεια της και δεν μας βλεπει..
Εγω πρωτη.Λοιπον η γυναικα-μανα δεν ειναι γυναικα τελικα.Ειναι ανθρωποειδες με συγκεκριμενο σκοπο και ρολο.Δημιουργειται απο ερωτικη συνευρεση με αντρα-κοκορα.Σ'αυτη συμμετεχει ως απλη γυναικα.Μετα ομως απο εννια μηνες ως εκ θαυματος μεταλασεται σε εξελιγμενο ειδος γυναικας-κλωσσας.Παραμενει στην φωλια και κλωσαει τ'αυγα οσο ο αντρας-κοκορας συνεχιζει να παραμενει κοκορας...Τα αυγα πρεπει να παραμενουν ασφαλη και ακουνητα ενω παραλληλα το κοτετσι πρεπει να ειναι πεντακαθαρο.Ετσι περναει στη δευτερη φαση μεταλλαξης.Εκει το πραγμα γινεται λιγο επιπονο καθως αυτη η διαδικασια απαιτει αυτο-εγχειρηση της κλωσας με χαμογελο.Ξερεις τωρα,βγαζει με ενα κουταλι λιγη αυτοεκτιμηση απο τον εγκεφαλο ,την πεταει στο νεροχυτη και μετα βαζει στη θεση της αναλογη ποσοτητα υπομονης.Ο συντελεστης μητρικο ενστικτο βοηθαει πολυ την δυσκολη αυτη κατασταση καθως λειτουργει ως φυσικο παραισθησιογονο.Τα αυγα αναπτυσονται καλως και το κοτετσι ειναι στην τριχα.Ο κοκορας ,που εκ των πραγματων γινεται και κουβαλητης,νυσταζει,κουραζεται,βαριεται,πλητει και πειναει.Ο αυνανισμος τον εχει κουρασει αρκετα και δεν περιμενε οτι θα κρατουσε τοσο πολυ αυτο το προσωπικο του μαρτυριο.Γιατι σ'αυτον τετοια δυστυχια ?χαχαχα..Ευθυς η γυναικα κλωσσα παταει το κουμπι (το γνωστο κοκκινο που αναβοσβηνει στο μερος της καρδιας)και βγαζει αλλο ενα ζευγαρι φτερα προκειμενου να αποδωσει.Οι τετραφτερες κλωσσες ειναι οι πιο ανθεκτικες λενε... Εντωμεταξυ ολες αυτες οι αλλαγες και οι μεταλλαξεις εχουν κανει την κλωσσα πολυ διαφορετικη απο την γυναικα(που ηταν στην αρχη..θυμασαι?)
Οι κλωσσες δε δεν ερωτευονται.Αρα θα ηταν νομιζω παραλογο να ζητησουμε απο μια κλωσσα συναισθηματισμους κι αγαπες.Αφου λοιπον ξεπουπουλιαστει απο την πολλη χρηση η μανα-κλωσσα και τα αυγουλακια σπασουν απο τις ταλαιπωριες που υφιστανται σ'αυτο το αρνητικο περιβαλλον και παρουν το δρομο τους ,σερβιρεται κοκκινιστη(εννια στις δεκα φορες)με πιλαφι της αρεσκειας του κοκκορα και ολοκληρου του κοτετσιου.Και επειδη οπως λεει και η πασιγνωστη ατακα"Οταν τρως μια κοτα και ευχαριστιεσαι δεν ειναι απαραιτητο να ευχαριστιεται και η κοτα"ποτε κανεις δεν θα μαθει (γιατι πολυ απλα κανεις δεν ρωταει ποτε)τι ενιωθε η κοτα οταν την ρευοντουσαν..Αλλωστε η αποψη μιας μανας-κλωσσας δεν ενδιαφερει και κανεναν ουσιαστικα.Εμενα ολο αυτο βεβαια με βαζει σε εναν προβληματισμο τελικα.
Μανα-γυναικα?
η
Μανα κλωσσα?


Κι η ευτυχια?





Ας παραθεσω λοιπον κι εγω εναν υμνο που με εκφραζει
Αφιερωμενο στις γυναικες που γραφουν μονες τους την δικη τους ιστορια και επιλεγουν τον ρολο τους στην δικη τους ζωη οι ιδιες!!!!!!!




Η Ιστορία κι η Ευτυχία / Μαρία Βουμβάκη

Όταν κάτι περιμένεις να γίνει
τότε περνάει έτσι ο καιρός
το χρόνο τον προφταίνουν εκείνοι
που δεν ψάχνουν γιατί και πώς
η Ευτυχία δεν περιμένει
άλλη μια ευκαιρία χαμένη

Όταν κάτι περιμένεις ν' αλλάξει
καθισμένος αναπαυτικά
οι εφιάλτες σου γίνονται πράξη
και το γνωρίζουν κάποιοι καλά
η Ιστορία δεν περιμένει
άλλη μια ευκαιρία χαμένη

Μα η αλήθεια ταξιδεύει στο νότο
εκεί που ο ήλιος είναι ψηλά
ο ουρανός είναι γαλάζιος εκεί κάτω
κι η φύση όμορφη όπως παλιά
κι όσοι κατάφεραν εκεί να φτάσουν
μπορούν να θυμηθούν και να ξεχάσουν
ότι περίμεναν να έχει γίνει
ότι δεν άλλαξαν πάντως ποτέ
το χρόνο προφτάσαν εκείνοι
που έλεγαν "τώρα"
που είπανε "ναι"
η Ιστορία είναι γραμμένη
κι η Ευτυχία δεν περιμένει

Η Ιστορία κι η Ευτυχία
η ίδια η Ιστορία
κι η Ευτυχία
έρχονται τώρα
τώρα ξανά
τώρα
τώρα ξανά


Η ιδια ιστορια......... καραμελα για φτυσιμο...

Φίλη μου Τρεν, όμορφη η μεταφορά της ορνιθοπαραγωγής στην καθημερινότητά μας. Λοιπόν, ρωτώ κάθε μάνα: υπάρχει κάτι που σου προσδίδει μεγαλύτερη ευτυχία από τη γέννηση και ανατροφή των παιδιών σου; Αισθάνεσαι κότα όταν τα πλένεις, τα ταίζεις, τα διαβάζεις, τα αγκαλιάζεις, τους αλλάζεις πάνες και τα βάζεις για ύπνο;
Ο ανθρώπινος οργανισμός έχει μία μοναδικότητα, την ταυτόχρονη λειτουργία λογικής και συναισθήματος που μπλέκουν ώστε να μας δώσουν την ψυχονοητική προσωπικότητα. Καλό είναι να μην αφορίζουμε ολόκληρους κλάδους της επιστήμης διότι εμάς μας φαίνονται σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Έχει κανείς ασχοληθεί με παιδοψυχολογία; Ή μήπως πέφτουμε στα λάθη των γονιών μας, που προσπαθώντας να δημιουργήσουν άνθρωπο χρησιμοποιούσαν βία, απαγορεύσεις, ειρωνία και καταναγκασμό; Ονομάζανε "παιδαγωγική μέθοδο αυτοπροσαρμογής" την αδιαφορία, λόγω προσωπικής τους βαρεμάρας και κοινωνικών τους υποχρεώσεων. Το "όχι" ήταν πιο συχνό από το "ναι" ώστε το παιδί να μάθει να βάζει τα όρια που "πρέπει" στην προσωπικότητά του.
Η σύγχρονη παιδοψυχολογία υποστηρίζει ότι η κύρια συναισθηματική ωρίμανση προκύπτει κυρίως στα πρώτα 5 χρόνια του ατόμου, όταν η αμυγδαλή (κύριο κέντρο παραγωγής και οργάνωσης συναισθημάτων) βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία. Είναι η ηλικίες στις οποίες το παιδί μαθαίνει να βιώνει και να ονομάζει τα συναισθήματά του. Οποιοδήποτε συναίσθημα παράγει και δεν μπορεί να το ταξινομήσει, κατατάσσεται στην κατηγορία των αθυμικών, και εκφράζεται με μπερδεμένες αντιδράσεις (έχετε δει άνθρωπο να δέρνει επειδή αισθάνεται αγάπη;). Για να μη μακρυγορήσω σε παιδοψυχολογικές αναλύσεις, θα πω μόνο ετούτο. Είναι καλύτερο να "θυσιάσουμε" 5 χρόνια από τη ζωή μας ώστε στο παιδί να μη δημιουργηθεί ποτέ σύγχιση των συναισθημάτων του (αφού η μαμά με αγαπάει γιατί ειναι μακριά μου; πράγμα το οποίο δεν γίνεται κατανοητό στα πρώιμα στάδια της ηλικίας του παιδιού όσο και να το προσπαθήσουμε), παρά να δημιουργήσουμε και άλλα αθυμικά, κυκλοθυμικά ή και οποιουδήποτε τύπου άτομα με συναισθηματική σύγχιση, την οποία θα πληρώνουμε μαζί του για μία ζωή.
Όλα τα όντα στη φύση αυτή δέχονται κάποιου είδους προετοιμασία για τη ζωή από τους γονείς τους, ώστε να μάθουν να αντιμετωπίζουν τη ζωή χρησιμοποιώντας τα όπλα με τα οποία τα προίκησε η φύση. Στον άνθρωπο, το ρόλο αυτό αναλαμβάνουν οι γονείς στην προσχολική κοινωνία, και συμμετέχουν οι δάσκαλοι μαζί με το κοινωνικό τους περιβάλλον στη σχολική και μετασχολική ηλικία αντίστοιχα. Η αναρχία (αν-αρχία=χωρίς οργανωτικούς κανόνες, δίχως ελεγκτικά πλαίσια) της σκέψης σε ένα παιδί οδηγεί προς τα πίσω. Ο λόγος είναι η δύναμη του ανθρώπου, ο οποίος μέσω της αέναης ανταγωνιστικής του συμπεριφοράς με το συναίσθημα προπονεί το δεύτερο και προπονείται από αυτό. Αλοίμονο, όταν το ένα καταφέρει να ρίξει νοκ άουτ το άλλο. Τότε παίζουμε μεταξύ συμβατικών κανόνων και ενστικτωδών αντιδράσεων, μεταξύ ρομπότ και ζώου. Η παρένθεση αυτή αφορά μία αναφορά στην "ελευθερία λειτουργίας" των παιδιών και στο αν πρέπει να τους μαθουμε κανόνες και πλαίσια συμπεριφοράς. Σαφώς και πρέπει, χωρίς όμως να φτάσουμε σε σημείο να χαλάσουμε την παραπάνω ισορροπία. Που ακριβώς είναι η χρυσή τομή; Καλό είναι που και που να συμβουλευόμαστε κι έναν παιδοψυχολόγο... άνθρωποι είναι και αυτοί, ας βγάλουν κι ένα μεροκάματο...
Είμαι ολίγον τί εκτός τόπικ, αλλά δυστυχώς στις φιλοσοφικές συζητήσεις το ένα θέμα δένει με το άλλο και είναι δύσκολο να εξηγήσεις τις θέσεις και τις απόψεις σου χωρίς "εκτός θέματος" αναφορές.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 19-07-2007 12:24 ]

Αααα, ξέχασα να κεράσω το πρωϊνό καφεδάκι.
Τρεν...

Αααααααα θα τσακωθουμε !!!!!Παλι εσυ κερνας???Αντε καλα ,αλλα τα επομενα δικα μου !Οκ?

Ε ψιτ παιδιιιιιιιιιι???Που σαι πιασε και λιγα τριγωνα πανοραματος να μασουλαμε κιολας διαφωνοντας !!!!!

Παράθεση: Το μέλος Kerato στις 18-07-2007 στις 18:31 έγραψε... Αντιστάθηκα, αντιστάθηκα, αντιστάθηκα και τελικά υπέκυψα στο να απαντήσω σ'ένα θέμα που άνοιξε η Ελίζα(νούμερο) που καθόλου δεν το ήθελα (όχι ότι άφησε να φαίνεται και κανένα θέμα που άνοιξαν άλλα μέλη του ΜΗ, αλλά άστο καλύτερα αυτό) Θέλω να πω πολλά και διάφορα και κυρίως να βρίσω το φεμινισμό, γιατί μου τη δίνει απίστευτα και μόνο η ονομασία αυτού του κινήματος, πόσο μάλλον οι σύγχρονες φεμινίστριες. Δε θα το κάνω για την ώρα γιατί θέλω κάποιες διευκρινήσεις από την Αγριόγατα. ΟΚ, δεν είμαι σε θέση να καταλάβω την εργαζόμενη μητέρα του σήμερα, αλλά πες μου καλή μου γυναίκα, πού δουλεύεις και πόσο καλή είναι η οικονομική σου κατάσταση, ώστε να γυρνάς σπίτι σου το ΑΠΟΓΕΥΜΑ και να τα βρίσκεις όλα καθαρά και περιποιημένα και να παίζεις με τα παιδιά σου και να πηγαίνεις βόλτες μαζί τους χωρίς να χρειάζεται να βάλεις χέρι στο σπίτι ή στο διάβασμά τους ή δεν ξέρω γω σε τί άλλο; Πες μου σε παρακαλώ, τί ηλικία έχουν τα παιδάκια σου; Τί άνθρωπος βρίσκεται δίπλα στα παιδιά σου μέχρι το ΑΠΟΓΕΥΜΑ που γυρνάς στο σπίτι σου; Πόσα ευρώ έχεις αποτιμήσει την εργασία του μεγαλώματος των παιδιών σου και το ρόλο της καθαρίστριας στο πρόσωπο του ατόμου στο οποίο "έχεις δώσει δουλειά"; Ένσημα, δώρα κι επιδόματα της πληρώνεις της γυναίκας αυτής; Πόσο σημαντικότερη είναι η δουλειά που προσφέρεις στο γραφείο σου από τη δουλειά που κάνει εκείνη με τα παιδιά σου; Κι αν είναι τουλάχιστον όσο σημαντική είναι η δική σου δουλειά, της δίνεις όλο το μισθό σου μόνο και μόνο για να κάνεις αυτό που σε ευχαριστεί; Το αν έχεις τον πλήρη έλεγχο του πώς μεγαλώνουν τα παιδιά σου θα το δείξει το μέλλον, διότι, ως γνωστόν, ο χρόνος είναι μεγάλος προδότης (για να μην πω ρουφιάνος και "μου την πούνε" από το ΜΗ) Δεν κρίνω αν είσαι καλή μητέρα, αυτό το αφήνω στα παιδιά σου για όταν θα είναι η ώρα τους να το κάνουν. Αυτά θα σου ζητήσουν το λόγο που στις προτεραιότητες της ζωής σου ήταν η δουλειά σου πιο ψηλά από την ανάγκη τους να σ'έχουν δίπλα τους το περισσότερο δυνατό ... Κλείνω παραθέτοντας τους στίχους του άσματος για να μην πιάνετε το όνομα της Μαίρης Παναγιωταρά στο στόμα σας για ψύλλου πήδημα

Αγαπητέ kerato,
το θέμα έχει τίτλο "γυναίκες καρριέρας", όχι εργαζόμενη μητέρα. Η γυναίκα καρριέρας έχει καλή επαγγελματική θέση, πολλές επαγγελματικές ευθύνες, καλές αποδοχές και πολύ λίγο ελεύθερο χρόνο. Με αυτό τον ορισμό συνεχίζω και ουδέποτε αναφέρθηκε ο φεμινισμός. Για να σου απαντήσω, λοιπόν, δουλεύω στον ιδιωτικό τομέα, πληρώνομαι πολύ καλά και έχω σπουδάσει και δουλέψει πολύ γι'αυτό. Στη γυναίκα, που απασχολώ, πληρώνω και ένσημα και δώρα και επιδόματα και άδεια και στι ΙΚΑ την έχω δηλώσει. Γυρίζω απόγευμα σπίτι γιατί μέχρι το απόγευμα δουλεύω -στον ιδ.τομέα το 9-5 δεν πολυ-ισχύει. Τα παιδιά μου είναι μικρά και δεν έχουν διάβασμα ακόμα.
Αν ήμουν άντρας, θα μου λέγατε μπράβο. Επειδή είμαι γυναίκα, μου την πέφτετε, γιατί δεν άφησα τη δουλειά μου για την οικογένεια? Τι σας ξενίζει σε αυτά που γράφω (σε τοπικ με θέμα τις γυναίκες καρριέρας)? Πως φαντάζεστε, ότι τα βγάζουν πέρα τόσες γιατροί, δικηγόροι, γυναίκες στελέχη του ιδ.τομέα κ.ά.???
Μήπως η Liza32 να διευκρινίση τι εννοούσε, όταν άνοιξε το θέμα?

ΥΓ Ολοι εσείς μεγαλώσατε με τη μητέρα σας στο σπίτι? Στη δική μου οικογένεια (όταν ήμουνα μικρή) δούλευαν και οι 2 γονείς και αυτό το μοντέλο οικογένειας είχα ανέκαθεν στο μυαλό μου.

Κακως πολυ κακως Wild cat ..να τα παρατησεις ολα οσα εχεις πετυχει με μοχθο και να κατσεις σπιτι σαν καλη μητερα.Κι οταν μια μερα το παιδι σου σε ρωτησει"Μαμα εχω πολλα ονειρα που θελω να κανω πραγματικοτητα"εσυ με τον κιμα στα χερια απ'το παστιτσιο,απεριποιητη και κατακοπη απο το σιδερωμα που μολις εχεις τελειωσει,κατακοκκινη απο τους υδρατμους του τσιγαρισματος και με την τηλεοραση ανοιχτη στο Alter σταθερα να παιζει και το εγκεφαλικο σφηνωμενο στο ματι , θα ξεκρεμασεις τα πτυχια σου θα του τα δειξεις και θα του απαντησεις"Βεβαιως μωρο μου,το οφειλεις στον εαυτο σου αυτο.Ετσι πρεπει να κανεις" !



Ας μην υποτιμουμε λοιπον την αντιληψη των παιδιων!Δεν φτανει ενα παραμυθι να τα κανει χαρουμενα αλλα μια συνεχης και σταθερη προβολη αξιων με παραδειγματα εμας τους ιδιους.Οχι αλλα να λεμε κι αλλα να κανουμε...

Η χρήση του "εσείς" είναι πληθυντικός ευγενείας απευθυνόμενη στον kerato ή γενίκευση σε όλους τους άντρες που συμμετέχουν στη συζήτηση; Προσωπικά δεν αισθάνομαι να επιτέθηκα σε κανένα και θα ήθελα να με βοηθήσεις να διαχωρίσω τη θέση μου σε αυτό. Όσον αφορά τους υπόλοιπους, ο καθείς υπόλογος για τον εαυτό του μακριά από γενικέυσεις.
Δεν υπάρχει λόγος να κατηγορεί κανείς κανέναν για το πως αποφασίζει να μεγαλώσει τα παιδιά του. Προσωπική μου πεποίθηση είναι πως όλοι κρινόμαστε αργά ή γρήγορα. Δεν μπορώ να κατηγορήσω τον παπού μου επειδή έδερνε το πατέρα μου για να γίνει άνθρωπός (όπως αυτός θεωρούσε). Μέχρι εκεί έφτανε και το δικό του μυαλό αλλά και η γενικότερη συμπεριφορά και "ανάγκες" της κοινωνίας. Το θέμα είναι το τί είναι καλύτερο σήμερα για ισορροπημένα παιδιά. Η απουσία της μάνας είναι αναντικατάστατη στον ψυχισμό του παιδιού. Δυστυχώς, αυτό δεν μπορεί να γίνει εμφανές με εξανθήματα ή με οιδήματα όπως συμβαίνει στις συμβατικές καταστάσεις σωματικής καταπόνησης, οπότε και είναι δύσκολο για τους γονείς να βγάλουν τα εγωιστικά φίλτρα και να κάνουν τέτοιες διαπιστώσεις.
Είμαι σίγουρος ότι οι γυναίκες είναι εξίσου ικανές με τους άντρες, στο μεγαλύτερο μέρος των σύχρονων τομέων εργασίας, αλλά κατά τη γνώμη μου κάθε σύγκριση μεταξύ των δύο φύλων είναι ατυχής, διότι δεν μπορεί να υπάρχει. Γι' αυτό και εστιάζω στη φυσική ικανότητα της μάνας να παρέχει εξαιρετική υπηρεσία, αναντικατάστατη στην κοινωνία, για την οποία πρέπει να αισθάνεται υπερήφανη και μοναδική. Κατά τα άλλα το θέμα είναι εξειδικευμένο και από μόνο του βάζει τη γυναίκα σε διαφορετική θέση από τον άντρα. Γι' αυτό και όλα τα σχόλια επικεντρώνονται στη γυναίκα-μάνα, όπως και ήταν φυσικό άλλωστε...
Wildcat, προσωπικά τιμώ την έννοια της μάνας η οποία κερδίζει το σεβασμό μου, χωρίς να χρειάζεται να αποδείξει τίποτα...
Πάρε κι εσύ ένα καφεδάκι, γλυκό με γάλα νομίζω

Ααααα και τώρα που το θυμήθηκα...Καλό είναι να αποφεύγουμε τις αναφορές στην προσωπική μας ζωή, γιατί αμέσως εκτίθενται ως παρατήρηση στη συζήτηση κι επομένως είναι φυσικό να γίνουν αναφορές και ως προς τα στοιχεία αυτά. Πριν από λίγο ανέφερα πχ. τον παπού μου, για τον οποίο κάλιστα μπορεί κάποιος να ρωτήσει ή και να παρατηρήσει κάτι επάνω στα λεγόμενά μου. Δεν χρειάζεται να παραθέτουμε τέτοιου είδους άτοπα επιχειρήματα, παρά μόνο ως εικόνες και πλαίσια συλλογισμού. Η φιλοσοφία άλλωστε απαιτεί να φύγουμε από τον εαυτό μας και να ταξιδέψουμε μακριά, να παρατηρήσουμε με μία μακροσκοπική ματιά, ώστε να καταλήξει στο εγώ με μία πληρέστερη άποψη της ατομικής συμμετοχής στο γενικότερο χωρόχρονο.
Το φόρουμ των φιλοσοφικών συζητήσεων έχει πάρει τη μορφή εξομολογήσεων, όπου ο καθένας αραδιάζει τα -κατά βούληση- προτερήματα και μειονεκτήματά του, γεγονός που της περισσότερες φορές είναι αδιάφορο στους συμμετέχοντες.
Τρεν τί γίνανε εκείνα τα τρίγωνα; Πάλι μου την έσκασες μου φαίνεται...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 19-07-2007 15:01 ]

Πρώτα απ'όλα,διαπιστώνω οτι ο StavmanR κερνάει μπυρίτσες δεξιά κι'αριστερά ισχυριζόμενος οτι είναι καφεδάκια μέ ή χωρίς γάλα

Επί τού προκειμένου τώρα:άποψή μου είναι οτι ο κακώς εννοούμενος "φεμινισμός" κατώρθωσε να πείση πολλές γυναίκες οτι εμείς οι άντρες βλέπουμε τίς γυναίκες ώς "παιδομηχανές" και ότι ώς εκ τούτου το να είσαι μητέρα είναι απαξίωση-εξ ού και τά ορνιθολογικά επιχειρήματα τής αγαπητής Tren.Επίσης δέ οτι οι δουλειές τού σπιτιού (η οικοκυρική δηλαδή) είναι επίσης απαξίωση,εξ ού και η γλαφυρώτατη περιγραφή τής αγαπητής Tren μέ τούς κιμάδες τού παστίτσιου τής μαμάς (γιά να θυμηθούμε λίγο και τον γνωστό Ευτύχη μέ το CD του).Ετσι λοιπόν,σκέφτηκαν οι γυναίκες οτι,προκειμένου να αποδείξουν οτι είναι ίσες με τους άντρες καί να κερδίσουν τον σεβασμό τους,θα έπρεπε να βγούν στο "κουρμπέτι" τής επαγγελματικής σταδιοδρομίας καί να κάνουν ό,τι και οι άντρες.

Δυστυχώς όμως,έχει δειχθεί επιστημονικά οτι οι γυναίκες-επαγγελματίες -και ιδιαίτερα αυτές που ασχολούνται μέ επαγγέλματα χαρακτηριζόμενα ώς ανδρικά (male-dominated) -αποκτούν συμπεριφορές που πλησιάζουν περισσότερο πρός το μέσο αρρεν παρά πρός το μέσο θήλυ.Συνεπώς,αλλοτριώνεται η ψυχολογία τους.

Κάποια εκ τών κυριών ανέφερε το Κηλαηδόνειον άσμα «μιά μέρα μιάς Μαίρης» ώς ύμνο στόν φεμινισμό.Πού το είδε αυτό δέν ξέρω.Εγώ έχω την εντύπωση οτι περιγράφει μιά γυναίκα η οποία μάλλον δυσαρεστημένη είναι από την επιλογή της να το παίξη «φεμινίστρια»,ήτοι «και καριέρα και μητέρα».Κατά την γνώμη μου,αυτά τά δύο δέν πάνε μαζί.Η μέ τά παιδιά σου θα ασχοληθής ή μέ την καριέρα σου.Οπως λέει και ο StavmanR,είναι η φύση τής γυναίκας να είναι μητέρα και θα πρέπη να είναι περήφανη γι’αυτό και όχι να το απαξιώνη και να το θεωρή αγγαρεία να αναθρέψη τά παιδιά της.

Θά επανέλθω με περισσότερα τό βράδυ.

Τωρααααααα τα τριγωνα τα εφαγα.Εφαγα και τρεις μπαλες παγωτο,θα φαω και κατι σε τετραγωνο και ειμαι κομπλε (η καρυδοπιττα ειναι ρομβος ε? )τελος παντων....

Τι ελεγα?Α ναι.......

Καποτε θα γινουμε ηρωιδες.Στοιβαζοντας τα θελω μας ολα μαζι σ'ενα μεγαλο τσουβαλι θα καταγραφουμε, ως υπερδυναμες απο καποιον που θα μας υμνει ξεκουραστος.(εχει σημασια η επαναληψιςςςςςςςς)


Οι ξεκουραστοι θεατες ανεκαθεν δημιουργουσαν στις εξουθενωμενες γυναικες που προσπαθουσαν να καταξιωθουν ως ολοτητες εναν εκνευρισμο.
Κατι επειδη τραβας το λουκι σου να αποδειξεις πως εκτος απο μητρα εχεις κι αλλα οργανα μεσα στο σωμα σου ..κατι επειδη θεωρουν πως η γυναικα ειναι φτιαγμενη να κανει ενα μονο πραγμα καλα και οχι πολλα μαζι..δεν ξερω..
Αυτο παντως το να σε βαζει ο καθενας σε μια συγκεκριμενη θεση σαν να εισαι ενα αψυχο πουφ δεν ειναι και πολυ ευχαριστο.
Πολλες γυναικες λοιπον που επιλεγουν απλως αυτο που κανουν να το κανουν απο καλα ,καλυτερα δεχονται επιθεσεις με χιλιοακουσμενες θεωριες..

Η καριερα η οικογενεια

Η καριερα η σχεση

Η καριερα η γαμος

Καριερα και απαραιτητη αγαμια(παιζει κι αυτο πολυ στις μερες μας για οποιον δεν το γνωριζει)

Ενοχλητικο πολυ αν σκεφτει κανεις οτι το αντιστοιχο διλλημα ενος αντρα καριεριστα ειναι το Η θα γ........ η θα σφυραμε...

Anyway.........

Η ανατροφη ενος παιδιου ειναι το γλυκιτερο και το πιο απολαυστικο πραγμα για μια γυναικα .Ειναι ενα διαρκες παιχνιδι με την αθωοτητα.Δεν ειναι αγγαρεια και αρνουμαι να πιστεψω οτι υπαρχει μητερα που νιωθει ετσι.Ειναι ενα φλερτ με αγγελουδια.Δεν χρειαζεται θυσιες αυτου του ειδους η σχεση απο κανεναν.Ειναι δεδομενη αγαπη.Ειναι ενα φιλι δυο ανθρωπων που ο ενας (ο μικρουλης ανθρωπακος )τεντωνεται να σε φτασει μεγαλωνοντας κι εσυ σκυβεις για να τον πλησιασεις .Οπως η μανα θελει το παιδι ευτυχισμενο ετσι και το παιδι την μανα του.
Απλα πραγματα!Αμα η μητερα χαιρεται με την καριερα στην εργασια της και ολοκληρωνεται νιωθει τελεια τοτε και οι μπαταριες της ειναι παντα γεματες για να αφιερωνεται στο παιδι της.Αμα νιωθει καλα με το παστιτσιο το ιδιο κτλ..Αμα νιωθει χαλια ειναι αχρηστη γενικως παντου..

Δεν καταλαβαινω ποιος ενοχλειται τελικως ...το παιδι?Η μηπως καποιος αλλος?

StavmanR??? Σοδεςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς .........δεν μπορω να χωνεψω σημερα..

Hastaroth και StavmanR χαίρομαι που διαβάζω τις ήρεμες και εμπεριστατωμένες απόψεις σας. Νομίζω ότι συμπληρώνουν όσα ήθελα να πω ακόμα και δεν τα είπα.

Tren, σ' έχω εκτιμήσει ιδιαίτερα το λίγο διάστημα που σε διαβάζω εδώ στο ΜusicHeaven (για να κάνω και τη χάρη στο Jorge που θέλει να το γράφουμε ολόκληρο το όνομα ), αλλά γιατί πιάνεις τα άκρα; Δηλαδή αν δεν είσαι γυναίκα καριέρας, πρέπει απαραιτήτως να είσαι αντικείμενο και μηχανή οικιακού καθαρισμού και μαγειρέματος; Υπάρχουν και οι μέσες λύσεις...νομίζω...


WildCat, λες ότι "το θέμα έχει τίτλο "γυναίκες καρριέρας", όχι εργαζόμενη μητέρα"
Δεν αντιλέγω, αλλά μια που κανείς δε μπήκε στον κόπο να ορίσει τη φράση "γυναίκες καριέρας" θεώρησα ότι υπάρχει μια κοινή εικόνα για την έννοια. Λανθασμένα προφανώς.
Επίσης, λες "Η γυναίκα καρριέρας έχει καλή επαγγελματική θέση, πολλές επαγγελματικές ευθύνες, καλές αποδοχές και πολύ λίγο ελεύθερο χρόνο."
Σύμφωνα με τα όσα μας εξέθεσες προηγούμενα, σε κατέταξα σ'αυτήν την κατηγορία των γυναικών. Και με τα όσα λες παρακάτω δε φαίνεται να το έκανα λανθασμένα αυτή τη φορά.
Μετά λες "Με αυτό τον ορισμό συνεχίζω και ουδέποτε αναφέρθηκε ο φεμινισμός."
Δε χρειάζεται να αναφερθεί ο φεμινισμός αφού ενυπάρχει στη φράση "γυναίκα καρριέρας", το υπόβαθρο αυτής και στην ιστορία της.
Η απάντηση που μου δίνεις σχετικά με τη δουλειά σου είναι στην ουσία περιττή. Το κατάλαβα ότι δουλεύεις στον ιδιωτικό τομέα, αφού γυρνάς στο σπίτι σου το απόγευμα. Το κατάλαβα ότι πληρώνεσαι πολύ καλά, γιατί αν δεν ήταν έτσι δε θα είχες τη δυνατότητα να "δίνεις δουλειά" σε κάποιον άλλον, που αξίζει να πληρωθεί πολύ καλά για το έργο που σου προσφέρει. Δεν αμφέβαλλα για το ότι έχεις σπουδάσει και δουλέψει πολύ για να φτάσεις την καρριέρα σου στο σημερινό σημείο. Όπως δεν αμφέβαλλα για το ότι θα ήσουν και πολύ τυπική απέναντι στη γυναίκα που σου μεγαλώνει τα παιδιά, διαφορετικά δε θα ανέφερες τίποτα σχετικά, σε μια δημόσια συζήτηση σαν αυτήν εδώ. Η ερώτησή μου όμως ήταν στην ουσία άλλη. Δεν πληρώνεις αυτήν τη γυναίκα όσο πληρώνεσαι εσύ από τη δουλειά σου. Μήπως εκτιμάς την εργασία της λιγότερο από τη δική σου; Μήπως τη θεωρείς κατώτερη από σένα γιατί δεν έχει τις σπουδές σου, άρα το μεγάλωμα των παιδιών σου χωρίς πτυχίο δεν αξίζει, όσο η δουλειά σ' ένα γραφείο με πτυχίο; Τέλος, αφού είναι πασίγνωστο ότι το 9-5 δεν ισχύει και αφού σίγουρα γυρνάς στο σπίτι σου 6, 7, 8 ή και 9 (;) το βράδυ, τελικά πόσο έλεγχο της ανατροφής των παιδιών σου έχεις; Πόσο σίγουρη είσαι για το ότι νιώθουν αγάπη και ασφάλεια όλη τη μέρα; Κι αν έχουν αυτά τα πράγματα, μήπως τα έχουν από όλους τους άλλους εκτός από σένα;
Λες ότι τα παιδιά σου είναι μικρά και δεν έχουν διάβασμα. Κι αυτό το υπέθεσα. Τί θα κάνεις, όμως, όταν δε θα είναι πια και θα έχουν διάβασμα; Θα τους πληρώσεις δασκάλους για ιδιαίτερα μαθήματα ή θα τα στείλεις σε φροντιστήριο μέχρι να σχολάσεις από τη δουλειά σου;


Λες "Αν ήμουν άντρας, θα μου λέγατε μπράβο."
Εγώ προσωπικά δε λέω μπράβο σε κανέναν που πάνω από τον άνθρωπο, και δη το παιδί του, βάζει το χρήμα, τη δόξα, τη βολή του, την καριέρα και τη φιλοδοξία του. Δε σου την πέφτω επειδή είσαι γυναίκα, ούτε επειδή δεν παράτησες τη δουλειά σου για την οικογένεια.
Σου την πέφτω, γιατί επέλεξες να κάνεις παιδιά, ενώ δεν έχεις διάθεση να τα αναθρέψεις. Σου την πέφτω, γιατί θεωρείς την καριέρα σου πιο πολύτιμη από την οικογένειά σου. Σου την πέφτω, γιατί μέσα σου είναι σημαντικότερο να είσαι εσύ καλά συναισθηματικά εις βάρος, ενδεχομένως, των παιδιών σου, απ΄το να είναι εκείνα. Σου την πέφτω, γιατί θεωρείς το ότι να καθαρίσεις και να πλύνεις και να μαγειρέψεις για τα παιδιά σου και για το σύντροφό σου σε κάνει σκλάβα, τη στιγμή που στη δουλειά σου σε εκμεταλλεύονται τρις χειρότερα και μάλιστα χωρίς να σου δίνουν την αγάπη που σου δίνει η οικογένειά σου. Σου την πέφτω, γιατί θεωρώ ότι δεν καταλαβαίνεις ότι είναι καλύτερα να φορέσει το παιδί σου το ίδιο μπουφάν για 2 χρόνια, απ' το να μη μάθει ποτέ να συζητά μαζί σου γιατί δεν είχατε το χρόνο.

Κλείνω λέγοντάς σου ότι δε μ' ενδιαφέρει πώς τα "βγάζουνε πέρα τόσες γιατροί, δικηγόροι, γυναίκες στελέχη του ιδ.τομέα κ.ά."
Μ' ενδιαφέρει τί βγάζουν τελικά στην κοινωνία ως αποτέλεσμα των επιλογών τους. Με λίγα λόγια μ' ενδιαφέρει τί ανθρώπους φέρνουνε απέναντί μου. Κι απ' αυτούς, τους όσους έχω συναντήσει, έχω απογοητευτεί και πικραθεί διαπιστώνοντας τη φτώχια του εσωτερικού τους κόσμου.
Και κατηγορώ τις μάνες τους.
Ίσως λανθασμένα.

Kerato ειναι αμοιβαια η εκτιμηση και ελπιζω να το εχεις ισως αντιληφθει

Πιανω ακραια τα πραγματα γιατι τα τοπικς ειναι πολυ συγκεκριμενα και εξισου ακραια μερικες φορες.Προσπαθω ισως λιγο προκλητικα να συμβαλλω στην διεξαγωγη μιας κουβεντας βαζοντας το προσωπικο μου στιγμα το οποιο ειναι στραβο κι αψυχολογητο καμμια φορα.Οτι γραφω δεν ειναι αυτοβιογραφικο .Περισσοτερο σουρεαλιστικο θα το ελεγα..
Οπτικες δειχνω.Διαφορετικες.Μου αρεσει!!
Ετσι κι αλλιως τρενο ειμαι .Οπως μου βαζουνε τις ραγες τσουλαω κι εγω.Παντα ομως ταξιδευοντας .
Περνω!Σφυραω!Και φευγω!

Λοιπόν Tren επειδή με πρόλαβες και είδα μετά το κείμενό σου, θέλω να σου πω ότι συμφωνώ με το ότι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος κάνει και τους γύρω του ευτυχισμένους.
Εδώ όμως δε μιλάμε για την εργαζόμενη μητέρα, όπως είπε και η Αγριόγατα, αλλά για τη γυναίκα καρριέρας. Υπάρχει τεράστια διαφορά. Τί καλό κάνει η ευτυχία της καρριερίστριας μάνας στα παιδιά της όταν τη βλέπουν μόνο για "καληνύχτα";
Διότι πολύ σωστά η Αγριόγατα όρισε την καριερίστρια ως άτομο με πολλές ευθύνες, πολλά λεφτά, πολλή δουλειά και λίγο ελεύθερο χρόνο. Δεν είναι ότι υπάρχει ισορροπία μεταξύ προσωπικού-επαγγελματικού χρόνου και οικογενειακού. Το πρώτο λειτουργεί εις βάρος του δεύτερου αναγκαστικά στην περίπτωση της καρριέρας. Ούτε λέω ότι μια γυναίκα που θέλει να έχει μια απασχόληση για να νιώθει καλά με τον εαυτό της δεν πρέπει να το κάνει για χάρη των παιδιών της, γιατί έτσι θα είναι λειψή και θα έχει αντίκτυπο και στην οικογένειά της. Και πάλι όμως σου υπενθυμίζω ότι μιλάμε για γυναίκες καρριέρας. Εντελώς άλλο πράγμα.

Για να κάνω κι ένα πράγμα ξεκάθαρο. Είτε άντρες είτε γυναίκες οι καρριερίστες εμένα μου τη δίνεουν στα νεύρα. Τους θεωρώ θύματα. Δουλεύουμε για να ζούμε κι όχι το αντίθετο. Από τη στιγμή που ένας άνθρωπος νιώθει πληρότητα μόνο λόγω της καρριέρας του για μένα έχει χάσει τη μπάλα.

Και σε παρακαλώ πολύ, μη μου βγάζεις κομπλεξικές τάσεις γιατί στενοχωριέμαι. Είναι δυνατόν να λες ότι "τραβας το λουκι σου να αποδειξεις πως εκτος απο μητρα εχεις κι αλλα οργανα μεσα στο σωμα σου ..κατι επειδη θεωρουν πως η γυναικα ειναι φτιαγμενη να κανει ενα μονο πραγμα καλα και οχι πολλα μαζι..."

Με ποιούς κάνεις παρέα γλυκιά μου; Ποιοί χρειάζονται τέτοιου είδους αποδείξεις και ποιοί πιστεύουν τέτοια πράμματα;

Εν τέλει να σου πω και το άλλο; Αν πίστευαν ότι η γυναίκα δε μπορεί να κάνει πολλά πράγματα μαζί δε θα της είχαν φορτώσει και δουλειά και παιδιά και σπίτι και σχέση και πρότυπα γατούλας - εξουσιάστριας σεξοβόμβας...

Απλά, εκ των πραγμάτων, αποδεικνύεται ότι στο καλό πρόβατο κρεμάνε το κουδούνι και ότι αν κάνεις μια δουλειά καλά θα σε βάλουν να κάνεις κι άλλες ...

Επίσης να σου πω ότι πολλές μάνες δε βλέπουν τόσο ιδανικά τη σχέση με το παιδί τους. Δεν ξέρω αν είσαι μάνα η ίδια (μπααα, δε νομίζω) αλλά ακούω ότι σε πολλές φάσεις το παιδί δεν αντέχεται...ειδικά αν είναι κάποια full-time mother...Και μπορεί να είναι το γλυκύτερο και το πιο απολαυστικό πράγμα, αλλά είναι ακόμη το δυσκολότερο, το πιο κουραστικό και το πιο ψυχθοφθόρο για έναν άνθρωπο που θέλει να δώσει το καλύτερο στο παιδί του...

Πάρε και κάτι να γλυκαθείς πριν πιεις τη σόδα σου...είναι τετράγωνη!!!

Αφού μιλάμε για εργαζόμενες μητέρες, θα αρχίσω εκφράζοντας την αγανάκτησή μου για τα παρακάτω:
Στην Ελλάδα, οι μητέρες που εργάζονται στον δημόσιο τομέα,δικαιούνται ένα χρόνο άδεια μετά τη γέννα,ενώ εκείνες που απασχολούνται στον ιδιωτικό, μόλις ένα τρίμηνο. (Ο μεν χρόνος ,μπορεί εύκολα να διογκωθεί σε διετία ή και τριετία με προ-αναρρωτικές,αναρρωτικές και μετα-αναρρωτικές αδειούλες που ακολουθούν,το δε τρίμηνο είναι σταθερό και αμετάβλητο..)Ας μου εξηγούσε κάποιος ποιά είναι η λογική σ'αυτό..
..φαίνεται ότι αν η μητέρα έχει μέσον να μπει στο δημόσιο,το έμβρυο,ως πλάσμα αγνό και αθώο αρνείται να συμβιβαστεί με αυτή τη μικροαστική νοοτροπία,παθαίνει ένα σοκ,με αποτέλεσμα ως βρέφος να χρήζει τετραπλάσιου τουλάχιστον χρόνου προσοχής και αγάπης από τη μητέρα του,σε αντίθεση με τα άλλα βρέφη των οποίων οι μητέρες εργάζονται στο super market της γειτονιάς εκείνα,όταν γίνουν τριών μηνών "πιάνουν δουλειά"στον παιδικό σταθμό του κράτους πρόνοιας( )απέναντι απ΄το super market της γειτονιάς.. (κι αυτό...ΑΝ είναι τυχερά και βρούν θέση..)

Για να μπω τώρα στο θέμα,πιστεύω ότι είναι καλύτερα η μητέρα να μένει με το παιδί τα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής του.
Όση περισσότερη είναι ψυχική και σωματική επαφή με τη μητέρα τόσο πιο στέρεα εδραιώνεται η αυτοπεποίθηση του παιδιού,η αίσθηση της ασφάλειας και η ιδέα του ότι είναι σημαντικό και αγαπητό πρόσωπο για τη μητέρα.Ισχύει και για τους μεγάλους,αλλά πολύ περισσότερο για τα παιδιά:Δεν φτάνει να σου λένε ότι σε αγαπούν!!πρέπει και να στο δείχνουν,να το βιώνεις.Και είναι πολύ δύσκολο να το πετύχεις αυτό αν δεν έχεις ΧΡΟΝΟ.Βλέπουμε ότι όση ώρα κι αν αφιερώσει κανείς στα παιδιά ,πάντα θέλουν "λίγο ακόμα.."
Ένα βρέφος δεν μπορεί να καταλάβει για πιό λόγο η μαμά λείπει όλη μέρα,όσο ζεστή κι αν είναι αγκαλιά της τις 1-2 ώρες που είναι κοντά του το βράδυ.
Ένα νήπιο,μπορεί να καταλάβει ότι "η μαμά και ο μπαμπάς πάνε στη δουλειά και εμένα με κρατάει η κυρία Τάδε",δεν παύει όμως να υπάρχει η αίσθηση της εγκατάλειψης και η αμφιβολία για το αν το αγαπούν.Δεν χρειάζεται να μην αγαπάς το παιδί σου για να τραυματιστεί η ψυχή του..μπορεί να συμβεί το ίδιο ακόμα κι αν ΝΟΜΙΖΕΙ ότι δεν το αγαπάς..
Επίσης αυτά τα πρώτα χρόνια ,είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα για την ίδια τη μάνα,μια εμπειρία ζωής που δεν συγκρίνεται με καμμία εργασία ,κανένα μισθό,ΚΑΜΜΙΑ ανάγκη.
Όσο επιτυχημένη κι αν είναι μια καριέρα,όσα οφέλη κι αν αποφέρει,το γεγονός ότι χάνεις χρόνο από την μοναδική σχέση μάνας-παιδιού σε αυτή την ευαίσθητη φάση της είναι απώλεια για τη μάνα,για το παιδί και το μέλλον της σχέσης τους.

Θα αναφερθώ και λίγο στον πατέρα,ο οποίος εργάζεται κανονικά και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα πριν και μετά τη γέννα..
Αυτός απλώς δέχεται ένα τηλεφώνημα,φεύγει πανικόβλητος απ΄τη δουλειά και με ιλιγγιώδη ταχύτητα αρπάζει έγκυο,βαλιτσάκι και πεθερά,τους πάει στο μαιευτήριο και μετά από 1 ημέρα(άντε 2..) επιστρέφει στην εργασία του και κερνάει σοκολατάκια..
Ο πατέρας λοιπόν εργάζεται πάντα..συνήθως εργάζεται πολύ..ως αργά.
Συνήθως ασχολειται με τα μωρά ελάχιστα..όταν μεγαλώσουν τα βλέπει πάλι λίγο γιατί εργάζεται κι όταν επιστρέφει είναι κουρασμένος και τα παιδιά μισοκοιμισμένα.Κάποια στιγμή τα παιδιά φτάνουν στη εφηβεία,βγαίνουν με φίλους ,έχουν φροντηστήριο..και πάλι οι ώρες με τον μπαμπά περιορίζονται στις Κυριακές,εορτές και αργίες.Ε,όταν ο μπαμπάς βγει στην σύνταξη,ή έχει γίνει πλέον διευθυντής ή αφεντικό και έχει χρόνο να δει τα παιδιά του...που να τα βρεί??Εκείνα έχουν τώρα τις σπουδές τους ,τις παρέες τους,τον σύντροφό τους,τη ζωή τους!!
Θα ήταν καλό να μην συμβαίνει το ίδιο ΚΑΙ με τη μητέρα.

Όλα αυτά βέβαια είναι σχετικά..υπάρχουν μητέρες που καταφέρνουν να τα συνδυάζουν όλα..Κατέχουν υψηλές θέσεις καριέρας,είναι τέλειες μητέρες,νοικοκυρές,μαγείρισες,σύντροφοι,είναι πάντα περιποιημένες και ευδιάθετες και πάνω απ'όλα είναι και υπέροχοι άνθρωποι..!!
Προσωπικά δεν έχω γνωρίσει καμμία,αλλά όλοι τις έχουμε δει στην τηλεόραση γιατί τυχαίνει παράλληλα να είναι πλούσιες και διάσημες

Λοιπόν,όπως και να το κάνουμε οι περισσότερες μητέρες σήμερα εργάζονται..είτε από επιλογή ,γιατί πιστεύουν ότι η εργασία τους προσφέρει ανεξαρτησία,δημιουργικότητα και χαρά και φοβούνται να την αφήσουν και να αρχίσουν το ντάντεμα,πλύσιμο,μαγείρεμα,σιδέρωμα για μια πενταετία,είτε από ανάγκη για χρήματα στο σπίτι.

Την πρώτη περίπτωση που είναι επιλογή δεν θα τη σχολιάσω.Την περίπτωση της ανάγκης την καταλαβαίνω στις πολύ φτωχές οικογένειες,λίγο όμως θα τη σχολιάσω για την μέση ελληνική οικογένεια:Εκεί θα έλεγα,ότι υπάρχει λύση :μπορεί η μητέρα να μείνει στο σπίτι αν περιορίσει λίγο κάποιες από τις πλαστές μας ανάγκες και δώσει περισσότερο βάρος στις πραγματικές και πιό ουσιαστικές.
Δεν χρειάζεται να στερηθεί πολλά πράγματα,μόνο όσα μετά από λίγη σκέψη κρίνει ως μη απολύτως απαραίτητα.Και είναι αρκετά πιστεύω..

Τέλος να ξεκαθαρίσω πως δεν εννοώ ότι μια γυναίκα που γίνεται μητέρα πρέπει να εγκαταλείπει τα πάντα για να αφοσιωθεί στο παιδί της..Αν πει "αφήνω τα πάντα και τώρα είμαι ΜΟΝΟ μητέρα"μόνο κακό μπορεί να φέρει στην ψυχολογία της και στο παιδί.Άγχος και καταπίεση..Η υπερβολή μόνο βλάπτει!Η υπερβολή στην εργασία βλάπτει.Η υπερβολική έμφαση στην μητρότητα επίσης βλάπτει.

Η μέση λύση είναι μάλλον η καλύτερη.


------------------------------

"Σε όλη μου τη ζωή προσπαθούσα να γίνω κάποιος..τελικά έγινα κάποιος,αλλά αυτός ο κάποιος δεν είμαι εγώ

Μαργκό, κάθε φορά μου αφήνεις και λιγότερες λέξεις για να χαρακτηρίσω τα κείμενά σου...Αυτήν την φορά περιορίζομαι σε σημεία στίξης και ένα χαμόγελο.

...

@mnk
Κανείς δέν είναι δυνατόν να συμφωνή μέ όλους.Θυμάσαι τί έλεγε ο σχετικός μύθος τού Αισώπου γιά τον πατέρα κάι τον γιό που πήγαιναν το γαϊδούρι τους στο παζάρι;

@Kerato
Συμπλήρωσες αυτά που ήθελα να πώ και δέν πρόλαβα
Και θυμήθηκα αυτό που έλεγε η μητέρα μου "τό παιδί ορφανεύει από μάνα κι'όχι από πατέρα".Μπορεί να είναι λίγο υπερβολικό αλλά έχει πολλή αλήθεια μέσα του.
(StavmanR ζητώ συγγνώμη γιά την παρέκκλιση από τού μή παραθέτειν προσωπικά βιώματα αλλά έκρινα οτι έπρεπε να το γράψω).

@margo
Προσθέτω και εγώ τά χαμόγελά μου σέ αυτά τού StavmanR.Μαζί μέ το Kerato,οι απόψεις σας συγκλίνουν μέ τίς δικές μου

Κερνάω και μπυρίτσες (άνευ γάλακτος)

Παράθεση: Το μέλος mnk στις 19-07-2007 στις 21:27 έγραψε... Αρα ειμαι σχιζοφρενεις (πολλοι σχιζοφρενεις μαζι)

Μπααα , μάλλον παροδική είναι η κατάστασή σου...Η διαγνωσή μου είναι ότι μάλλον είσαι διασχιζοφρενής (διασχιζω-φρενής) Η αγωγή προβλέπει παγωμένη μπυρίτσα και για σένα...

Νομίζω mnk οτι φτιάξαμε την ψυχοαποικία μας εδώ μέσα. Tren StavmanR margo Kerato πέταξε και απο εδώ κανένα γλυκάκι...Hastaroth συμφωνώ με όλους σας.

Παραθέτοντας σε όλα αυτά, βάζω και κάποιες άλλες παραμέτρους, κατι ακόμα σε σχέση με τις γυναίκες γενικώς και έχουν να κάνουν με αυστηρά την προσωπική τους ζωή. Είτε είναι μητέρες είτε όχι για γυναίκες που θέλουν παιδιά είτε όχι.
Το "βιολογικό ρολόι". Μιλάω για το άγχος πολλών γυναικών που θέλουν παιδιά, αλλά δεν έχουν βρεί κάποιον σύντροφο ή δεν θεωρούν τις συνθήκες (τις όποιες, επαγγελματικές, οικονομικές κ.α.) ιδανικές για να τα έχουν και επιπλέον σκέφτονται ακριβώς ότι περνάν τα (γόνιμά τους) χρόνια και ίσως δεν θα μπορέσουν να τα έχουν ποτέ (τα παιδιά).
Πολλές γυναίκες περνάνε βαθιά κρίση γύρω στα 35, όχι γιατί δεν μπορούν βιολογικά να κάνουν παιδιά, αλλά γιατί δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Πέρα των προσωπικών λόγων, η κρίση του περίγυρου κοινωνικά κατασκευασμένη.
Γυναίκες άνω των 40 χωρίς παιδιά και οικογένεια έχουν να αντιμετωπίσουν από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μεγάλη απαξίωση, είναι κοινώς άχρηστες (ελληνικό φαινόμενο). Δεν ισχύει το ίδιο και για τους άνδρες 40άρηδες.
Γυναίκες διαζευγμένες άνω των 30 με παιδιά, έχουν επίσης να αντιμετωπίσουν τον πουριτανισμό των γύρω τους, και πέρα απο αυτών ακόμα και της ίδια τους οικογένειας (ερωτική και σεξουαλική περιθωριοποίηση δηλ.)
Κάτι που δεν αντιμετωπίζουν οι διαζευγμένοι άντρες με παιδιά. Αλλη μια ελληνική πραγματικότητα.
και όλα αυτά αντιστρέφοντας τον τίτλο της Liza32 : "Η κοινωνία και η συμβολή της στις γυναίκε καριέρας και μή" προσθέτω εγώ.

"Έρωτας είναι ο ασπασμός των αγγέλων προς τα άστρα"

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : asxetos στις 20-07-2007 00:21 ]