Κοινωνική φοβία, πάσχετε από αυτήν; 3/4 νέους περίπου πάσχουν...

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΦΟΒΙΑ (ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΑΓΧΟΥΣ)

Το βασικό χαρακτηριστικό της Κοινωνικής Φοβίας είναι ένας έντονος και επίμονος φόβος ταπείνωσης και αμηχανίας σε κοινωνικές καταστάσεις ή σε καταστάσεις που το άτομο πρέπει να επιτελέσει κάτι μπροστά σε κόσμο.

Ο φόβος στις καταστάσεις αυτές υφαίνεται γύρω από την αίσθηση του ατόμου ότι είναι εκτεθειμένο στην παρατήρηση , την κριτική ή τον εξονυχιστικό έλεγχο των άλλων , ιδιαίτερα αν είναι άγνωστοι (γι'αυτό η διαταραχή ονομάζεται επίσης και Διαταραχή Κοινωνικού Άγχους) . Έτσι το άτομο φοβάται ότι οι άλλοι θα δουν ότι έχει άγχος ή θα το κρίνουν ως αδύνατο , "τρελό" ή ηλίθιο . Εάν το άτομο φοβάται να μιλήσει δημόσια , ο φόβος του είναι μήπως οι άλλοι δουν ότι τρέμουν τα χέρια του ή η φωνή του , μήπως λιποθυμήσει ή μήπως πανικοβληθεί αν φοβάται να συνομιλήσει με άλλους , ο φόβος του μπορεί να είναι ότι δεν θα μπορέσει να μιλήσει αν φοβάται να φάει , να πιεί ή να γράψει δημόσια , ο φόβος του μπορεί να είναι ότι θα βρεθεί σε δύσκολη θέση καθώς οι άλλοι θα δουν τα χέρια του να τρέμουν κ.ο.κ. Συμπτώματα άγχους και μάλιστα σωματικά (π.χ. αίσθημα παλμών , τρόμος , ιδρώτες , γαστρεντερική δυσφορία , διάρροια , μυική τάση , κοκκίνισμα κτλ.) είναι σχεδόν πάντα παρόντα και σε σοβαρές περιπτώσεις το άτομο φθάνει σε πανικό . Συχνό είναι το έντονο άγχος αναμονής όπως π.χ. πριν από ένα προγραμματισμένο κοινωνικό ή δημόσιο γεγονός.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΕΙΔΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΦΟΒΙΑΣ

Όπως και στη θεραπευτική προσέγγιση της Διαταραχής Πανικού και Αγοραφοβίας, έτσι και στη θεραπεία της Ειδικής και της Κοινωνικής φοβίας, κατ' αρχήν πρέπει να δημιουργηθεί ένα υποστηρικτικό ψυχοθεραπευτικό πλαίσιο αισιοδοξίας, συμπαράστασης και αγωνιστικότητας. Μέσα στο πλαίσιο αυτό της υποστηρικτικής ψυχοθεραπείας, που ανεβάζει το ηθικό και την αυτοεκτίμηση του ασθενή, εφαρμόζεται κατόπιν η (ψυχο)θεραπεία συμπεριφοράς, που είναι η θεραπεία εκλογής για τις φοβίες με συνδυασμό ή όχι φαρμακευτικής αγωγής.

Η θεραπεία συμπεριφοράς μπορεί να είναι βαθμιαία προοδευτική (κλιμακωτή) έκθεση in vivo στο φοβικό αντικείμενο ή κατάσταση της Ειδικής ή Κοινωνικής Φοβίας ή συνδυασμός προοδευτικής συστηματικής απευαισθητοποίησης στη φαντασία και βαθμιαίας (κλιμακωτής) έκθεσης in vivo (π.χ. πρώτα βλέπει με τη φαντασία της ένα φίδι, μετά στη φωτογραφία, μετά βλέπει ένα ζωντανό φίδι). Η συσυμπεριφορική θεραπεία μπορεί να γίνει και σε ομάδα (π.χ. για φόβο αεροπορικών ταξιδιών).

Η θεραπεία συμπεριφοράς μπορεί να βοηθηθεί επίσης από τεχνικές της γνωστικής θεραπείας, που προσπαθούν να τροποποιήσουν δυσλειτουργικές σκέψεις του φοβικού ασθενή για τον φόβο αποτυχίας, ταπείνωσης ή αμηχανίας (π.χ. κοινωνικά φοβικοί ασθενείς τείνουν λαθεμένα να υπερεκτιμούν την έκταση της κριτικής και του εξονυχιστικού ελέγχου από τους άλλους).

Σε ορισμένες περιπτώσεις η δυναμική ψυχοθεραπεία μπορεί να είναι χρήσιμη για τη διερεύνηση και τη λύση παιδικών συγκρούσεων που σχετίζονται με το συμβολικό νόημα των φοβιών.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 15-07-2007 13:52 ]

Υπάρχουν διάφορες στατιστικές αναλύσεις που αναφέρουν ότι ανταποκρίνεται στο 15-30% του πληθυσμού, αλλά εγώ χρησιμοποίησα ένα σύγχρονο άρθρο του "Αγγελιοφόρου Θεσσαλονίκης", στο οποίο αναφέρεται έρευνα που καταδυκνύει ασθενείς 3/4 έφηβους σήμερα.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 15-07-2007 13:55 ]

Σε συζήτηση με ένα φίλο το είχαμε σημειώσει αυτό. Ότι δηλαδή οι έφηβοι/νέοι σήμερα είναι φοβισμένοι, γενικά. Το παράδειγμα που μου είχε φέρει ήταν μια παρέα παιδιών σε μια ταβέρνα και να "ντρέπονται" να παραγγείλουν. Κι απ' ότι καταλαβαίνω αυτό προεκτείνεται σε κάθε κοινωνική αλληλεπίδραση.
Προτιμούν να το παίξουν "ηγεμόνες εκ δυτικής Λιβύης" ή ακόμα και να χλευάσουν/απαξιώσουν κάτι αντί να "ρισκάρουν" να φανούν ανεπαρκείς. Δεν το βρίσκω παράλογο. Ζούμε σε μία κοινωνία η οποία, πλέον, χρησιμοποιεί το φόβο (ο οποίος είναι πανίσχυρο όπλο) για πολλές λειτουργίες της. Πρέπει να φτάνεις πρότυπα (βαθμούς, εμφάνιση, αυτοκίνητο, γκόμενα -ναι, κι αυτή μες στα αξεσουάρ είναι από τη στιγμή που το επιτρέπει στον εαυτό της- και φυσικά να μην φανείς αδύναμος. Όλοι έχουμε δει τι συμβαίνει στους αδύναμους αυτού του κόσμου, ε; Ιιιι, παρατρίχα να ξεχάσω: αν δεν είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας). Μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε άμεσα ίσως γιατί είναι πολύ κοντά μας αλλά εκφάνσεις του μπορούμε να δούμε.

Σε προσωπικό επίπεδο και εγώ έχω πάσχω από κάποιας έντασης κοινωνική φοβία (όπως με πληροφορούν απ' το κοντρόλ ). Μέχρι πριν νόμιζα ότι ήταν άγχος - και, στην ουσία του πάλι άγχος πιστεύω ότι είναι. Ταχυπαλμίες και τρεμάμενα χέρια είναι τα δικά μου συμπτώματα που είχαν ξεκινήσει από το δημοτικό και όταν κάποιος το παρατηρούσε απαντούσα ότι είναι το "φυσικό μου", γιατί έτσι ήταν. Απλά τρέμουν τα χέρια μου. Όχι πάντα, βέβαια. Από τότε άλλαξα γνώμη: δεν πιστεύω ότι είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου να είναι διαρκώς αγχωμένος.
Το ζήτημα είναι πως δε με εμπόδισε στο να μπω στη θεατρική ομάδα του πανεπιστημιου μου και να ανέβω στη σκηνή για να ενσαρκώσω ένα ρόλο ή να μιλήσω σε συνελεύσεις όταν έκρινα πως είναι απαραίτητο ή να παίξω ουκουλέλε(γιουκαλίλι) δημοσίως και -η τελευταία μου κατάκτηση- να τραγουδήσω μπροστά σε κόσμο. Φυσικά και έτρεμαν τα χέρια μου και τότε. Αλλά δεν είχα σκοπό να το αφήσω να με σταματήσει. Ο φόβος/το άγχος είναι φυσικές μας καταστάσεις οι οποίες ενεργοποιούνται όταν πρέπει να αντιμετωπίσουμε κάποιο ερέθισμα που απαιτεί τεταμένη προσοχή (από ένα άγριο ζώο στη σπηλιά μέχρι μια παρουσίαση για να πάρουμε πτυχίο). Υπάρχουν όταν έχουμε συναισθηση αυτού που αντιμετωπίζουμε. Όταν αυτή η κατάσταση έντασης ενεργοποιείται από ερεθίσματα που δεν αξίζουν τόση προσοχή (πρέπει να καλοσωρίσω μια ομάδα παιδιών σε ένα χώρο και φοβάμαι μη φανώ ηλίθιος) τότε πρέπει να βάλουμε τα πράγματα σε μια προοπτική.

Σημαντικό είναι και αυτό -και ας επαναλαμβανόμαστε: Είναι καλό κάποιος να συνειδητοποιήσει ότι πάσχει από κάτι: από το διαβήτη μέχρι την κοινωνική φοβία ή και ένα σκασμένο λάστιχο, γιατί τότε μπορεί να κάνει κάτι για να το θεραπεύσει/περιορίσει/διορθώσει. Γιατί τότε μπορεί δώσει στο πρόβλημα αυτό την προσοχή που του αρμόζει. Αλλά, προσοχή! Αυτήν που του αρμόζει.
Κάθε άνθρωπος πρέπει να αγωνιστεί σ' αυτή τη ζωή για να κατακτήσει πράγματα. Όλοι έχουμε προβλήματα - μεγαλύτερα και μικρότερα. Σίγουρα, του καθενός του φαίνονται σοβαρότερα τα δικά του, από τη στιγμή που τον επηρεάζουν. Αλλά εκεί μπαίνει αυτό που είπαν εύστοχα και ο StavmanR και η mnk και άλλοι σε άλλο θέμα. Ας μην πάρουμε τον εαυτό μας πολύ στα σοβαρά! Όχι τίποτε άλλο: στη διαδικασία θα δούμε ότι χάσαμε πολλά!

νομιζω πως και γω πασχω!

Φίλε μου λες:

Υπάρχουν διάφορες στατιστικές αναλύσεις που αναφέρουν ότι ανταποκρίνεται στο
15-30% του πληθυσμού, αλλά εγώ χρησιμοποίησα ένα σύγχρονο άρθρο
του "Αγγελιοφόρου Θεσσαλονίκης", στο οποίο αναφέρεται έρευνα που καταδυκνύει
ασθενείς 3/4 έφηβους σήμερα.

Αυτά πιστεεύουν φίλοι μου οι ψυχολόγοι και περνούν ένα τέτοιο μύνημα στον
κόσμο για να έχουν δουλειά.

Με την δύναμη τη σκέψης και της θέλησης ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ το 95 % των
σημερινών ψυχασθενών. Οι υπόλοιποι είναι επικύνδυνοι και οι μόνοι που
χρειάζονται πραγματικά ψυχοφάρμακα για την προστασία των υπολοίπων.
Ορισμένοι ψυχολόγοι βοηθούν προς αυτή την κατεύθυνση, και θεραπεύουν
μέσω της ψυχοθεραπείας χωρίς φάρμακα.

Τα ψυχοφάρμακα οδηγούν πολλούς προς τη μάστιγα των ναρκωτικών.

Η κοινωνική φοβία και η ατολμία προέρχονται από έλλειψη αυτοεκτίμησης.Η χαμηλή αυτοεκτίμηση οφείλεται κυρίως σε διάφορες γονεϊκές συμπεριφορές κατά την παιδική ηλικία και γενικά είναι θέμα παιδείας.Πολύ εύκολα ένα παιδί μπορεί να σχηματίσει αρνητική εικόνα του εαυτού του και της αξίας του όταν "εκπαιδεύεται"γι αυτό από γονείς,συγγενείς,δασκάλους,από πολύ νωρίς..Και την εικόνα αυτή την "κουβαλάει"μια ζωή,πολλές φορές και μετά το θάνατο των γονέων..
Επίσης όταν τα πρότυπά του έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και άτολμη συμπεριφορά,και δίνουν πολύ μεγάλη αξία στο "τι θα πουν οι άλλοι".

Φράσεις που ακούμε συχνά από γονείς και δασκάλους γι αυτό θεωρούνται αθώες, κατά βάθος υπονομεύουν την αυτοεκτίμηση του παιδιού και του έφηβου και οδηγούν σε τέτοιου τύπου διαταραχές στην ενήλικη ζωή.
Να μερικές..

"ρεζίλι μας έκανες..πάλι!"
"πάψε πια να κάνεις τον καραγκιόζη..τι βλακείες είναι αυτές..?"
"τι βαθμοί είναι αυτοί?..δεν μπορούσες να μοιάσεις στον αδερφό σου ,που είναι καλός μαθητής?"
"Πες καλησπέρα στη κυρία-πες ευχαριστώ"
"Δεν ξέρεις να διαλέγεις,είσαι πολύ μικρός..θα σου πω εγώ τι θα φορέσεις στο πάρτυ"
"Μην κάνεις παρέα με ΤΕΤΟΙΑ παιδιά..!!θα σε παρασύρουν"
"Πες μου ποιός σε πείραξε -θα του δείξω εγώ!!"
'Να μη μιλάς ποτέ σε ξένους!Είναι κακοί."
"Πρόσεχε τους φίλους ,μπορεί να σου τη φέρουν"
"Τι τρέλες είναι αυτές?..δεν μπορείς να φέρεσαι όπως όλοι..?"
"Να κοίτα το κοριτσάκι τι ήσυχα κάθεται.."

+++++........

ή ωραιότατα παρατσούκλια"χαϊδευτικά"..

"γυαλάκια"
"χοντρέ"
"πατάτα"
"σκράπα"
"κουμπούρα"

+++...........

+άτιμη κοινωνία ,που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους ρίχνεις στο βούρκο..
+το life style και οι χλιδάτοι
+η έλλειψη αξιοκρατίας και οι ανισότητες,κατηγοριοποιήσεις κλπ(της άτιμης κενωνίας πάλι)
=ισοπέδωση της αυτοεκτίμησης κάποιου που ήδη έχει δεχτεί πολλή κριτική,Εύκολα θα νιώσει κακομοίρης και ανάξιος μπροστά στους άλλους.Παύεις να ακούς την εσωτερική σου φωνή και παραδίδεσαι στην οχλαγωγία της φαντασίας σου για τη γνώμη των άλλων..

Κι εγώ "πάσχω"από αυτήν,μόνο περιστασιακά ευτυχώς..


Συνήθως αν τύχει να βρεθώ ,παρά τη θέλησή μου,σε ένα χώρο με πολύ κόσμο κι έχω την εντύπωση ότι όλοι με σχολιάζουν λες και το ξέρουν ότι δεν ήθελα να είμαι εκεί ..

Καταρχήν, θέλω να διεκρινήσω ότι το κείμενο που παρέθεσα είναι επιστημονικό κι όχι δικό μου. Πρασπάθησα με αυτόν τον τρόπο να δώσω όσο το δυνατόν πληρέστερη και αντικειμενικότερη εικόνα του θέματος. Επιπροσθέτως, το κείμενο το άφησα ως έχει ακόμα και στη θεραπεία, ώστε να δούμε τί προτείνουν οι επιστήμονες ως απάντηση και όχι για λόγους προωθήσεως των ιατροφαρμακευτικών σκευασμάτων. Πιστεύω ότι το θέμα αφορά πολλούς και η προσθήκη της παραγράφου της θεραπείας μπορεί να βοηθήσει αυτούς να κατανοήσουν τη ρίζα του κακού. Όσο για τα φάρμακα, το κείμενο αναφέρει: "με συνδυασμό ή όχι θεραπευτικής αγωγής". Η αγωγή αυτή δεν αποτελεί μονόδρομο, αλλά βοήθημα σε όσους προκαλείται υπερδιέγερση συγκεκριμένων θυμικών κέντρων του εγκεφάλου.
Margo και mnk, έχετε ομορφύνει το ποστ σχεδόν και μόνο με την παρουσία σας.
Όμορφα διατυπωμένες απόψεις κατά την ταπεινή μου γνώμη, ασχέτως αν με βρίσκουν δίπλα τους ή απέναντι.
margo έχεις απόλυτο δίκιο στα αίτια της εμφανίσεως της ασθένειας. Οι πιεστική και ειρωνική συμπεριφορά από τους γονείς εντείνουν τα συμπτώματα αυτής. Όσο για το αν αποτελεί ασθένεια, η γνώμη των ειδικών μου αρκεί. Όπως έχει οριστεί η γρίπη από μια συγκεκριμένη συμπτωματολογία, έτσι ορίζονται και οι φοβίες. Σε γενικές γραμμές μιλούμε για μία κατάσταση συνεχών κύκλων δημιουργίας και αναίρεσης στο μυαλό του ατόμου.
- "Ο Γιώργος έρχεται με μία παρέα να μου τους γνωρίσει"
- "θα είμαι καλός για αυτούς;"
- "έλα μωρέ, σιγά μη με προσέξει κανείς από αυτούς"
- "ουφφφ, πάλι θα με κοιτούν για τα περίεργά μου αυτιά"
- "΄τελος πάντων, ότι και να πουν αυτοί εγώ θα πάω να τους μιλήσω"
- "κι αν αρχίσουν να γελάνε;;;"
κλπ.
Η κοινωική φοβία αποτελεί τον κύριο λόγο για τον οποίο οι νέοι είναι τόσο προσκολλημένοι πίσω από τις οθόνες των υπολογιστών. Θεωρούν, όπως και ισχύει, ότι η απρόσωπη επικοινωνία κρύβει μέρος των στοιχείων της προσωπικότητας τους, άρα και πολλά τους αρνητικά στοιχεία για τα οποία συνεχώς επικρίνουν τον εαυτό τους. Έτσι, μειώνεται η ανησυχία της επικρίσεως από τους άλλους και ελαττώνεται το κόστος της κοινωνικού τύπου γκάφας, από μία ατυχή επικοινωνιακή στιγμή. Ακόμα, αποφεύγονται βασικοί συντελεστές των αιτίων που ανέφερε και η margo, καθώς μέσω του δικτύου δεν υπάρχει η οπτική επαφή με μέρη του σώματος του συνομιλητή που μπορούν να εκφράσουν ειρωνία και απόρριψη, όπως το πρόσωπο και τα χέρια.
Εν κατακλείδι, η συγκεκριμένη πάθηση δεν πρέπει να υποτιμηθεί διότι αποτελεί κύριο φορέα παθητικότητας στις γενιές των εφήβων, από τους οποίους η κοινωνία περιμένει κάτι περισσότερο από απλή ενεργοποίηση.

Δεν θα το΄λεγα οτι πάσχω απο κοινωνική φοβία αν και σε ορισμένες περιπτώσεις μου έχει συμβεί. Αποφεύγω τη δημοσιότητα μόνο στις περιπτώσεις που υπάρχει σοβαρός λόγος, οικογενειακού περιεχομένου. Γενικά είμαι πολύ κοινωνικός άνθρωπος και προσπαθώ να κάνω και τους άλλους να συνειδητοποιήσουν πόσο σημαντικό είναι να ήμαστε κοινωνικοί, χωρίς όμως αποτέλεσμα σε ορισμένους.(όποιος κατάλαβε έχει καλώς). Πάντως, συμφωνώ οτι τα 3/4 των νέων αποφεύγουν γενικά τις κοινωνικές εκδηλώσεις, είτε απο ανασφάλεια λόγο μορφωτικού επιπέδου, δηλαδή ίσως θεωρούν οτι δεν είναι αρκετά καλοί για να συμμετέχουν σε μια κοινωνική συζήτηση λόγο της ανεπάρκειας μόρφωσης, είτε λόγο χαμηλής αυτοεκτίμησης. Δεν είναι τυχαίο, το γεγονός οτι δίνουν λάθος εντύπωση, επειδή επιμένουν στην αντικοινωνική τους συμπεριφορά. Πάντως, καλό θα ήταν να ξεπεράσουν αυτό το άγχος προκειμένου να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή, διότι αν διαρκώς αποφεύγουν τα πολυσύχναστα μέρη με άτομα κάθε ηλικίας και διαφορετικού μορφωτικού επειπέδου, χάνουν την ευκαιρία να διευρύνουν τις γνώσεις τους αλλά και να μάθουν οι άλλοι απο αυτούς. Όλοι έχουμε κάτι να δώσουμε απο τον εαυτό μας στους άλλους. Δεν έχει σημασία το πόσο διαφορετικοί ήμαστε, αλλά οτι μέσα απο την προσφορά θα μάθουμε πολλά ο ένας για τον άλλο.

Φίλοι μου
Συμφωνώ σχεδόν με όλους. Το κάθε κείμενο που παρατίθεται έχει και ένα
συμπλήρωμα σε αυτό το πολύ πλούσιο θέμα. Δεν θα αναλύσω καμιά άλλη πτυχή
είτε γιατί έχω σχεδόν καλυφθεί είτε γιατί δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο.
Σχετικά με τα φάρμακα τη διαπίστωση την έχω κάνει πριν από πολλά χρόνια όταν
χρειάστηκα κάποα βοήθεια. Εδώ έχουν άμεση σχέση τα όσα αναφέρω κάπου αλλού
σχετικά με τον έλεγχο της σκέψης μια που αρνήθηκα ευθύς εξαρχής την
φαρμακευτική αγωγή. Το αποτέλεσμα ήταν να αναζητήσω ηρεμία μέσα από έναν
άλλο δρόμο ο οποίος τελικά ήταν ο έλεγχος της σκέψης και η υποβολή του εαυτού
μου σε κατάσταση ηρεμίας. Σε αυτό το δρόμο καμία συμβολή ειδικού δεν υπήρχε.
Τον διάλεξα μέσα από βιβλία ψυχολογίας που διάβαζα αναζητώντας την επιθυμητή
λύση.
Εισέρχομαι σε προσωπικά θέματα μια που απευθύνομαι σε άγνωστους φίλους.

Ζυρίχη




Η εισπνοή της ορμόνης ωκυτοκίνης, η οποία πιστεύεται ότι συμμετέχει στη σύναψη κοινωνικών σχέσεων, φαίνεται να περιορίζει το ακραίο άγχος σε άτομα που πάσχουν από κοινωνική φοβία. Στο μέλλον, η ψυχοθεραπεία θα μπορούσε να συνδυάζεται με βαθιές εισπνοές.

Στο πλαίσιο της μελέτης του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης, 70 ασθενείς με γενικευμένη κοινωνική φοβία έλαβαν οκυτοκίνη σε μορφή ρινικού σπρέι μισή ώρα πριν από προγραμματισμένες συνεδρίες ψυχοθεραπείας (γνωσιακή θεραπεία).

Τα προταταρκτικά αποτελέσματα, αναφέρει το περιοδικό New Scientist, υποδεικνύει ότι η ωκυτοκίνη βελτίωσε τις επιδόσεις των εθελοντών σε παιχνίδια ρόλων και αύξησε την αυτοπεποίθησή τους σε κοινωνικές επαφές έξω από το εργαστήριο.

Η ωκυτοκίνη δρα ως ορμόνη αλλά και ως νευροδιαβιβαστής στον εγκέφαλο. Εκκρίνεται και στα δύο φύλα έπειτα από τον οργασμό, προσφέροντας χαλάρωση, ενώ στις γυναίκες απελευθερώνεται και στη διάρκεια του τοκετού και του θηλασμού. Η ωκυτοκίνη πιστεύεται επίσης ότι συμμετέχει στη δημιουργία σχέσεων εμπιστοσύνης.

Ο Μάρκους Χάινρικς, επικεφαλής των ερευνητών, θα παρουσιάσει τη μελέτη αυτή την εβδομάδα στο Παγκόσμιο Συνέδριο Νευροεπιστήμης που πραγματοποιείται στη Μελβούρνη.

Σε μια δεύτερη μελέτη, που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Biological Psychiatry, ο Χάινρικς διαπιστώνει ότι η ωκυτοκίνη περιορίζει την αντίδραση του εγκεφάλου σε εικόνες οργισμένων, φοβισμένων ή χαρούμενων προσώπων. Η ορμόνη φαίνεται ότι καταπραΰνει την αμυγδαλή, μια εγκεφαλική περιοχή που συμμετέχει στον έλεγχο των συναισθημάτων.

Πηγή: Newsroom ΔΟΛ

Μάλλον για να είμαι τόσο κοινωνικό λουλουδάκι... Υποθέτω πως ανείκω στο 1/4 :)!!!!

Παράθεση: Το μέλος Liza32 στις 16-07-2007 στις 09:09 έγραψε... Δεν θα το΄λεγα οτι πάσχω απο κοινωνική φοβία αν και σε ορισμένες περιπτώσεις μου έχει συμβεί. Αποφεύγω τη δημοσιότητα μόνο στις περιπτώσεις που υπάρχει σοβαρός λόγος, οικογενειακού περιεχομένου. Γενικά είμαι πολύ κοινωνικός άνθρωπος και προσπαθώ να κάνω και τους άλλους να συνειδητοποιήσουν πόσο σημαντικό είναι να ήμαστε κοινωνικοί, χωρίς όμως αποτέλεσμα σε ορισμένους.(όποιος κατάλαβε έχει καλώς). Πάντως, συμφωνώ οτι τα 3/4 των νέων αποφεύγουν γενικά τις κοινωνικές εκδηλώσεις, είτε απο ανασφάλεια λόγο μορφωτικού επιπέδου, δηλαδή ίσως θεωρούν οτι δεν είναι αρκετά καλοί για να συμμετέχουν σε μια κοινωνική συζήτηση λόγο της ανεπάρκειας μόρφωσης, είτε λόγο χαμηλής αυτοεκτίμησης. Δεν είναι τυχαίο, το γεγονός οτι δίνουν λάθος εντύπωση, επειδή επιμένουν στην αντικοινωνική τους συμπεριφορά. Πάντως, καλό θα ήταν να ξεπεράσουν αυτό το άγχος προκειμένου να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή, διότι αν διαρκώς αποφεύγουν τα πολυσύχναστα μέρη με άτομα κάθε ηλικίας και διαφορετικού μορφωτικού επειπέδου, χάνουν την ευκαιρία να διευρύνουν τις γνώσεις τους αλλά και να μάθουν οι άλλοι απο αυτούς. Όλοι έχουμε κάτι να δώσουμε απο τον εαυτό μας στους άλλους. Δεν έχει σημασία το πόσο διαφορετικοί ήμαστε, αλλά οτι μέσα απο την προσφορά θα μάθουμε πολλά ο ένας για τον άλλο.

Ως φοβία ορίζουμε μία μόνιμη κατάσταση και όχι απλώς με παροδικές εμφανίσεις. Αν δω πχ. ένα σκύλο 1,5 μέτρο αγριεμένο και σοκαριστώ δε σημαίνει ότι έχω φοβία με το θηλαστικό σκύλο, αν δεν πανικοβάλλομαι με οποιοδήποτε σκύλο.