Κατ'αρχήν τα συλληπητήρια μου. Δεν υπάρχει κάποιος τρόπος να τον φέρεις πίσω αλλά νομίζω ότι αν τον αγαπάς πολύ θα τουν κουβαλάς στην καρδιά σου.
Δεν έχω να πω πολλά, δεν είμαι καλή με τις λέξεις και τις παρηγοριές... Απλά θα πω αυτό που έζησα ελπίζοντας κάποιος να πάρει κουράγιο απ'όλο αυτό που πέρσασα!
Τα Χριστούγεννα έμαθα ότι ο θείος μου, που μεγάλωσα μαζί του έχει καρκίνο, τότε έλεγαν ότι θα αντέξει ένα μήνα, άντεξε παραπάνω και πέθανε το καλοκαίρι... Απο τότε που είχα μάθει ότι ήταν άρρωστος έκλαιγα κάθε μέρα, όταν ήμουν μόνη και ενιωθα κανείς να μην με καταλαβαίνει, προσπάθησα να στηρίξω τα ξαδέρφια μου και τη θεία μου, το έκανα, άντεξα για χάρη τους... Πριν μια βδομάδα έπιασα τον εαυτό μου στη θύμησή του να χαμογελάω, είχα φέρει στο μυαλό μου όλες τις ευχάριστες στιγμές που έζησα μαζί του και ένιωσα τόσο όμορφα! Σταμάτησα να κλαίω, προχώρησα αλλά δεν τον ξέχασα! Προσπάθεια θέλει και καλούς φίλους στο πλάι μας και όλα θα πάρουν τον δρόμο τους... Το μόνο που ευχομαι στον καθένα που έχει μια παρόμοια εμπειρία απλά να φτάσει στο σημείο που έφτασα κ εγώ, να θυμάται τον άνθρωπο που έχασε και να χαμογελά...
Δεν ξέρω τι λένε οι υπόλοιποι όμως εγώ είναι αδύνατον να συμβιβαστώ με το ότι δεν μπορώ να δω, να αγγίξω, να μιλήσω σε κάποιον που έφυγε. Μου λείπει η παρουσία του.
Όλοι έχουμε χάσει φίλο.Λυπάμαι
