Η διαπροσωπική επικοινωνία προϋποθέτει την ύπαρξη δύο τουλάχιστον πομποδεκτών και μέσου επικοινωνίας. Κάθε πομπός εκπέμπει σε συγκεκριμένο κώδικα, κάθε δέκτης συλλαμβάνει σήματα συγκεκριμένου κώδικα και κάθε μέσον μεταφέρει τον κώδικα με μία δική του ιδιοκωδικοποίηση. Η γλώσσα δημιουργήθηκε από τον άνθρωπο ώς μία ανάγκη επικοινωνίας σε θεμελιώδες επίπεδο. Η ανάπτυξη της γλώσσικής επικοινωνίας απετέλεσε την αρχή της κοινωνικοποίησης και δημιουργίας βασικών ελευθεριών και δικαίων. Γλωσσικός πλούτος και πολιτισμός σε μία κοινωνία είναι άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους κι αυτό γιατί το καθένα δίνει νέους χώρους ανάπτυξης στο άλλο για την παραπέρα διάνθισή του. Το πρώτο στάδιο πολιτισμικής καταπτώσεως μιας κοινωνίας περιλαμβάνει γλωσσικό μαρασμό.
Το πρόβλημα σήμερα με τη γλώσσα είναι κυρίως η συρρίκνωσή της. Κάθε λέξη διαθέτει ξεχωριστή δυναμική, αισθητική και συναισθηματική προσέγγιση και χροιά. Η γλώσσα προπονεί τα συναισθήματά μας ώστε να ταξινομούν τα αισθητικά ερεθίσματα σε πολλά οργανωτικά επίπεδα και μοτίβα. Ένα βασικό είδος ευφυίας του ανθρώπου άλλωστε αποτελεί η λεκτική, η οποία περιλαμβάνει την αντιληπτική ικανότητα του εγκεφάλου σε γλωσσικά ερεθίσματα. Πρόσφατα διάβασα μία επιστημονική ανάλυση στον τύπο, σύμφωνα με την οποία, φιλόλογοι κατέληξαν στο ότι οι άνθρωποι στο διαδίκτυο χρησιμοποιούν το λόγο με τη μορφή καθημερινής συνομιλίας, δηλαδή ασύντακτη και ατελή. Σύμφωνα με την πρώτη παράγραφο που έγραψα, κι εφόσον συμφωνείτε με αυτήν την ανάλυση, πώς περιμένετε η επικοινωνία μας να είναι πλήρης; Πώς είναι δυνατόν να μην γίνονται παρανοήσεις και παρερμηνεύσεις; Κάπου είχα γράψει ότι αν διαβάσει κανείς κείμενα του φόρουμ θα διαπιστώσει ότι την καρέκλα ο καθένας τη φέρνει με εντελώς διαφορετικό τρόπο στο νού του, όπως και κάθε τί. Κι αυτό γιατί έχουμε μάθει ένα αντικείμενο να το οργανώνουμε στο μυαλό μας σύμφωνα με μία χρηστική του δυνατότητα στην οποία έχουμε προσκολληθεί. (πχ. στη φράση πάω να στο κρεββάτι, άλλος φαντάζεται νυσταγμένο άνθρωπο, άλλος σεξουαλική σκηνή και άλλος έναν νοικοκύρη που φροντίζει το σπίτι του.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι σήμερα οι άνθρωποι επικοινωνούν με ατάκες. Άλλωστε είναι υπερχρησιμοποιημένη η έκφραση "με πιάνεις;;;;;" μετά κλεισίματος του ενός οφθαλμού. Η ασάφεια έχει γίνει μόδα καθώς βοηθά τους φυγόπονους της γλώσσας (και όχι μόνο) να φέρουν το καράβι στα ίσα του...Και φυσικά το άμεσο επακόλουθο είναι η παρανόηση: "καλά ρε σύ, πρέπει να σου τα λέω όλα με το νι και με το σίγμα;".
Οι λέξεις συνήθως ερεθίζουν επειδή δεν γίνονται κατανοητές είτε από εκείνους που τις λεν, είτε από εκείνους που τις ακούν. Το κακό σήμερα είναι ότι προσπαθούμε να υπερβούμε τις δυνατότητες τις γλώσσας (γραπτή τέχνη), πριν καν γνωρίσουμε το εργαλείο και τις χρήσεις του. Κι έτσι δίνουμε νόημα στη λέξη διά μέσω της προτάσεως ή φράσεως, αντί να συμβαίνει το αντίθετο.
Άσχετος, το να είσαι μάχιμος δε σημαίνει ότι θα κυκλοφορείς με το όπλο στο χέρι. Υπάρχουν διάφορα πόστα...
Μνκ, με την Τρεν αποτελείτε απίστευτο ψυχοτονωτικό δίδυμο.
Τρεν το ίδιο...
Και μια μικρή ερώτηση: Τι έχεις να πεις για τους γορίλες που μιλάνε μέσω της νοηματικής και εκφράζουν ως και αφηρημένες έννοιες όπως λύπη και θυμό;
ποτε..... 
Ετσι δεν εχει αλλη επιλογη απο το να αυτοσχεδιασει.
