Μαρία θεωρώ ότι η ψήφος έχει την ισχύ υπεύθυνης δηλώσεως κατά κάποιον τρόπο. Δηλαδή, σε εξουσιοδοτώ να..να...να...κλπ. Την υπογραφή μας (έχει και κάτι άλλο η παροιμία) προσέχουμε που τη βάζουμε...
Με το να βγεις στην "παρανομία" που είναι άλλωστε επιλογή σου, όπως και του καθενός, απλά μεταφέρεις τη δύναμη της ψήφου στον δίπλα σου. Στην ουσία εξουσιοδοτείς τον διπλανό σου, αφού η αποχή δεν έχει πολιτικό νόημα, στο παρόν πολιτικό σύστημα. Στην ουσία εξουσιοδοτείς αόριστα, εν λευκώ διαχειριστή του δικαιώματός σου. Θα ήθελα βέβαια να μου εξηγήσει κάποιος το νόημα της αποχής. Αντίθεση στο πολιτικό σύστημα; Αποστροφή προς όλους τους πολιτικούς; Αποστροφή προς όλα τα κόμματα; "Χτύπημα" στο εκλογικό σύστημα; Κάτι άλλο; Λίγο από όλα; Τίποτα από όλα;
Στάθηκα ιδιαίτερα στο "προαποφασισμένα" αποτελέσματα. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Είναι σχήμα λόγου ή οι ψήφοι στις κάλπες δεν καταμετρούνται; Αν μιλάμε απλά για "κατεύθυνση" της μάζας, τότε είναι ένας παραπάνω λόγος να πάμε να ψηφίσουμε έχοντας στο μυαλό μας να μην κατευθυνθούμε, να ψάξουμε, να διαβάσουμε...
Όσον αφορά το matrix της δημοκρατίας, θα χρησιμοποιήσω την ταινία για να υποστηρίξω την άποψή μου, πάντοτε σε μεταφορά:
- Το matrix πολεμήθηκε από μέσα και αναγκάστηκε σε συμβιβασμό. Η έξοδος από αυτό αποσκοπούσε μόνο για την κατανόηση της αλήθειας και την προετοιμασία για τη μάχη.
- Στο θέμα της προφητείας, αν δηλαδή ξέρουμε το αποτέλεσμα από πριν:
Προφήτης: Μην ανησυχείς για το βάζο...
Νίο: Ποιο βάζο; (κινείται και ρίχνει ένα βάζο)
Προφήτης: Αυτό το βάζο...
Νίο: Πώς τό'ξερες;
Προφήτης: Αυτό που θα σε απασχολήσει αργότερα είναι: "θα το έριχνες εξίσου, αν δε σου το είχα πει εγώ;"
- Στο θέμα της κατανοήσεως της αλήθειας και το πόσο επίπονο είναι να απαγκιστρώνεσαι από τέτοιου είδους πλασματικές συνθήκες:
Νίο: Γιατί πονούν τα μάτια μου;
Μορφέας: Γιατί δεν τα έχεις χρησιμοποιήσει ξανά...
- Στο πλασματικό δίλημμα ποια επιλογή είναι η σωστή και ποια η λάθος:
Μορφέας: Προσπάθησε να μη σκέφτεσαι με όρους "σωστό", "λάθος". Αυτή (προφήτης) απλά σου δείχνει το μονοπάτι. Εσύ είσαι αυτός που πρέπει να το βαδίσει...
- Όσο για το παράδειγμα με το κουτάλι:
Υποψήφιο παιδί:
Μην προσπαθείς να λυγίσεις το κουτάλι κοιτάζοντάς το. Είναι αδύνατο. Απλά προσπάθησε να συνειδητοποιήσεις την αλήθεια: Δεν υπάρχει κουτάλι. Τότε θα καταλάβεις ότι
δεν είναι το κουτάλι αυτό που λυγίζει, αλλά ο ίδιος σου ο εαυτός.
Πάμπολλα παραδείγματα φιλοσοφικών προσεγγίσεων που δανείστηκε η ταινία και αφορούν την ατομική, κοινωνική και πολιτική μας υπόσταση. Συμφωνώ ότι υπάρχει "Matrix", η αποχή από την κάλπη είναι πρόταση αποδέσμευσης από αυτό;
Μαρία, χαίρομαι να συζητώ μαζί σου σε κάθε περίπτωση...