Κι εξηγώ:
Καμιά φορά είναι δύσκολο να προχωρήσουμε μπροστά. Έχουμε ήδη σταματήσει να ασχολούμαστε (σε μεγάλο βαθμό) με τα παλιά, αλλά δε μπορούμε και να προχωρήσουμε.
Να σταματούμε στο δρόμο; Να σκεφτόμαστε, να παίρνουμε δυνάμεις και αποφάσεις και να ξεκινούμε πάλι ή να είμαστε σε διαρκή κίνηση;
Τι σημαίνει όμως τελικά μια παύση; Μας πάει μπροστά ή πίσω;
Προσωπικά τη θεωρώ απαραίτητη αλλά και επικίνδυνη... Η αδράνεια πολλές φορές προκαλεί την κατρακύλα... Άλλες πάλι μας επιτρέπει να ξεκουραστούμε και να ανασυγκροτήσουμε δυνάμεις...
Παύση. Λαμβάνει χώρα, γιατί την έχει ο άνθρωπος, πραγματική ανάγκη.
Αλλιώς δεν θα τη βίωνε.
Είναι ύπουλη η αδράνεια. Μετατρέπει τον άνθρωπο σε πετραδάκι στην κορφή ενός βουνού. ή θα κατρακυλήσει ή θα στεριώσει εκεί, για λίγο. Πριν ξαναγίνει άνθρωπος και να πάρει μόνος την απόφαση αν θα συνεχίσει ή αν θα μείνει εκεί. Διότι του αρκεί.
Μια παύση είναι απαραίτηση αρκεί να μην τραβήξει πολύ.Αρκεί η παύση να μην γίνι μόνιμη στάση.
Συμφωνούμε, movflower και renabill...
Θέτω άλλον ένα προβληματισμό: Πολλές φορές νιώθω ότι αυτή η παύση είναι λόγω φοβίας να αναλάβουμε κάτι νέο... Το παλιό γνώριμο και η αδυναμία/φοβία να μπούμε σε μια νέα κατάσταση... Κι έτσι απλά περιμένουμε, ένα σπρώξιμο, μια ευκαιρία που να φωνάζει, ή απλά οτιδήποτε να μας ωθήσει προς τα μπρος (διότι μόνοι μας νιώθουμε δε μπορούμε;)
Νικόλ, είναι φάσεις στη ζωή μας, όπου οι παύσεις κρίνονται απαραίτητες. Είτε για να επουλωθούν οι πληγές μας, είτε για να μας δοθεί ο απαραίτητος χρόνος, ώστε να επανεκτιμήσουμε τις καταστάσεις και να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις, είτε από αδυναμία, για να κάνουμε ένα διάλειμμα και να συνεχίσουμε όταν αισθανόμαστε έτοιμοι. Πάντα όμως οι παύσεις αυτές πρέπει να οριοθετούνται, έτσι ώστε να μην υπερβαίνουν κάποια προκαθορισμένα χρονικά περιθώρια. Πιστεύω πως η παύση γίνεται επικίνδυνη και μετατρέπεται σε αδράνεια, όταν δεν οριοθετείται χρονικά, οπότε ξεχειλώνει και τραβάει επί μακρόν.
Σωστά Γιάννη, πως οριοθετείς όμως μια παύση; Πως μπορείς να πεις θα κάνω διάλειμμα από τα πάντα (ή από κάτι συγκεκριμένο) για ένα μήνα π.χ. και την 1η του επόμενου μήνα αναλαμβάνω και πάλι δράση; Εγώ πάντως όποτε το πω, ποτέ δεν το τηρώ. Κάτι σαν τις Δευτέρες και τις δίαιτες... Που η συγκεκριμένη Δευτέρα δεν έρχεται ποτέ...
Θέλω να πω, χρονικά είναι πολύ δύσκολο να το οριοθετήσεις. Ψάχνεις να βρεις τον εαυτό σου, λες, αλλά στο μεταξύ, δεν κάνεις κάτι δραστικό για να βγεις από το λούκι, μένεις, ουδέτερος λες, αλλά πόσο ουδέτερος είσαι όταν απλά "κάθεσαι", και "βουλιάζεις" ίσως λίγο λίγο χωρίς να το καταλαβαίνεις... Κι όμως (νιώθεις) δεν έχεις δύναμη να προχωρήσεις! Ή δεν έχεις βρει το σωστό τρόπο... δεν ξέρω.
Σκέφτομαι... Ίσως η μόνη άμυνα είναι η επίθεση τελικά...
Ευχαριστώ για τις σκέψεις σας., ωραία τα λέτε...
Νικόλ τόσο η οριοθέτηση της παύσεως όσο και η εφαρμογή της τακτικής "η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση", απαιτούν κάποιο δυναμισμό και αυτοπειθαρχία. Είναι θέμα χαρακτήρα τι από τα δυο ταιριάζει περισσότερο στον καθένα. Σαφώς και πρέπει να αντλήσουμε από κάπου δύναμη, αλλά και πάλι πάνω σ' αυτό ο καθένας μας έχει τις απόψεις του. Εσύ πάντως είμαι σίγουρος πως ξέρεις πως να αντλήσεις κι από που
Αχ βρε Γιάννη... Σωστός και πάλι, ξέρεις, ξέρω... Είπα να το δω λίγο πιο φιλοσοφικά το θέμα... Στη θεωρία είμαι καλή, στην πράξη όμως δυσκολεύομαι...
Πλάκα πλάκα καλό είναι να σταματήσω να φιλοσοφώ και να αναλάβω δράση... χεχε... Θα σε έχω υπόψην για το "σπρώξιμο" που έλεγα...
Θενξ :)
