Καθηγητές που δεν θα ξεχάσω ποτέ!
Σε όλο το γυμνάσιο είχα έναν μαθηματικό ο οποίος ήταν κάτι σαν θείος μου.Να μην πω πατέρας.Του έλεγα τα μυστικά μου,τα γκομενικά μου,τα προβλήματά μου και επειδή δεν είχε κόρη ήμουν και είμαι η αδυναμία του.Πρόσφατα,(όποτε πάω Αθήνα δεν γίνεται να μην τον δω)που πήγα Αθήνα τον επισκέφθηκα!Μιλάμε μας πήραν τα ζουμιά!Είναι πολύ σημαντικό να νιώθεις πως κάποιος,αν και δεν υπάρχει συγγένεια σε αγαπά και τον αγαπάς κι εσύ.Με έκανε να μάθω να σκέφτομαι αντικειμενικά και να είμαι βράχος συναισθηματικά.Ο κύριος Παναγιώτης ήταν,είναι και θα είναι δικός μου άνθρωπος.Δεν το συζητάμε!
Στη Β' Λυκείου,ένας εξαιρετικός καθηγητής Θρησκευτικών(είχε σπουδάσει και ψυχολογία) ήταν πραγματικά ο αγαπημένος πάρα πολλών παιδιών.Ήξερε να μιλάει όπως εμείς και τον καταλαβαίναμε.Και κάτι πιο σημαντικό:μας καταλάβαινε κι εκείνος.Δεν μπορώ να πω πως ήταν πολύ ανοιχτός μαζί μας,αλλά με μια ματιά μπορούσαμε να συνεννοηθούμε πλήρως.Μας είχε δώσει το ελεύθερο να πηγαίνουμε να του μιλάμε ό,τι ώρα γουστάρουμε ενώ βρισκόταν στο σχολείο.Σε κάποια φάση,είχα βρεθεί σε ένα προσωπικό αδιέξοδο κι ήθελα μια αντικειμενική γνώμη.Και πήγα και μιλήσαμε.Ο τρόπος που μιλήσαμε ήταν κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ.Επειδή έχω ένα κόλλημα με την αντικειμενικότητα των γεγονότων και των απόψεων,η συζήτησή μας είναι ορόσημο για μένα.Μέσα σε μια ώρα και κάτι,ο κύριος Γιώργος,μου έδωσε απαντήσεις για μια ζωή.Όταν πήγα και τον είδα,χάρηκε που τον θυμόμουν λέει ακόμη.
Πώς γίνεται να ξεχάσεις ανθρώπους που έκαναν κάτι μικρό για εκείνους αλλά μεγάλο για εσένα?
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : PashalinaMakia στις 21-02-2008 22:03 ]
