Μία περίεργη εξήγηση είναι αυτή αν και θα μιλήσω για το άγχος μου,
πρίν το live αλλά σε ρεσιτάλ ή συναυλία κλασσικής,
Έφτασα καλώς ή κακώς μέχρι και το πτυχίο και αυτό που κατάλαβα είναι οτι οι απο κάτω κατά κάποιον τρόπο δεν υπάρχουν,
είτε αρέσει αυτό είτε όχι,
Στην κλασσική μουσική αυτό είνα πιο απόλυτο απο τα άλλα είδη μουσικής εφόσον
η κριτική είναι το πρώτο θέμα στο οποίο μιλάμε για αυτό το είδος της μουσικής,
Όταν παίζει δηλαδή κάποιος το -Μια βραδιά στο λούκι-είναι δύσκολο οχι απίθανο να βρεθέι κάποιος άλλος να του πεί πώς το έπαιξες,
Σε αντίθεση με την κλασσική μουσική που και το παραμικρό μετρά,
Το άγχος λοιπόν όσο σκέφτομαι τον εαυτό μου νομίζω οτι ήταν και είναι φίλος μου
παρά κάτι που το είχα απέναντί μου,
Θέλω να πώ ειδικά που στις τελευταίες τάξεις πρίν το πτυχίο δεν με έννοιαζε και η άποψη των άλλων,των καθηγητών, της λεγόμενης επιτροπής ΄του κοινού΄ στην άλλη μουσική,
είχα αποκτήσει μία ευχέρια να μπορώ να το αντιμετωπίζω επάνω στο πιάνο
και οχι πρίν να κάνω ασκήσεις που θα διώξουν αυτή την αντίδραση που είχα,
Με το πέρασμα του χρόνου-και στην κλασσική μουσική αυτό είναι πιο εμφανές γιατί έχει να κάνει με το πόσο κουμαντάρεις τον εαυτό σου απέναντι στο άγχος- μπόρεσα να το χρησιμοποιώ σε πιο δημιουργικό παράγοντα απο το να ανεβαίνω στην σκηνή με ιδρωμένα χέρια και κομμένα πόδια και τέτοιου είδους συμπτώματα,
Νομίζω πως το άγχος πρίν το live βοηθάει,
Αυτά
