Συνεχίζοντας τη συζήτηση και με αφορμή ένα σχόλιο του NIKOSPI στο blog μου, διάβασα τα ακόλουθα που γράφει στο δικό του blog επί του θέματος:
Παράθεση:
Εγώ είμαι ένθεος, σωστά??? Δηλαδή αν δεν υπαρχει θεός (που δεν πιστέυω να μην υπάρχει) ΔΕΝ ΘΑ ΠΆΘΩ ΤΊΠΟΤΑ από ΚΑΝΕΝΑΝ.
Αν όμως ένας άθεος δεν πιστέυει ότι υπάρχει θεός και υπάρχει όντως (που υπάρχει αυτό είναι σίγουρο) ξερετε τι θα πάθει??? Αφήστε Μην σας βρικολακιάσω και μου πάθετε τίποτα.
τελικά τι σας συμφέρει????
|
|
Η αντίληψη αυτή μου έκανε φοβερή εντύπωση. Κυρίως επειδή την διαβάζω στο έτος 2008. Τί είδους Θεός είναι αυτός που τελικά κρίνει τους ανθρώπους ανάλογα με το αν πιστεύουν σε αυτόν ή όχι; Δηλαδή εάν είχε να κρίνει έναν καλόκαρδο, ενάρετο άθεο που νοιαζόταν για τους συνανθρώπους του και έναν εγκληματία θρήσκο, θα καταδίκαζε τον πρώτο σε αιώνια βασανιστήρια ενώ θα αντάμοιβε τον δεύτερο;
Δεν καταλαβαίνεις αγαπητέ Νίκο ότι ευτελίζεις την ίδια την έννοια του Θεού αντιμετωπίζοντάς τον σαν ποδοσφαιρική ομάδα και πολιτικό κόμμα; "Ή με εμάς, ή έναντίον μας;" Αυτός είναι που αποκαλείς "Θεός της αγάπης;"
Εάν υπήρχε πράγματι ένα παντοδύναμο καλοκάγαθο ον, μου είναι αδύνατο να φανταστώ ότι θα μπορούσε να είναι τόσο ανασφαλές ώστε να τιμωρεί όσους δεν πιστεύουν σε αυτό. Ο Θεός αυτός που περιγράφεις Νίκο, είναι απλά κακός.
Και σε ρωτώ λοιπόν. Εάν ο Θεός πράγματι υπήρχε, και εάν ήταν κακός, θα ορκιζόσουν πίστη σε αυτόν μόνο και μόνο επειδή θα ήταν Θεός;
Σε τί δα διαφέρεις τότε από έναν δούλο που σκύβει το κεφάλι μπροστά σε έναν αδίστακτο τύραννο;
Υ.Γ. Βεβαίως αυτή η κουβέντα είναι εντελώς υποθετική για μένα, μιας και είναι καταφανές ότι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που αποδίδονται στον Θεό είναι εντελώς ανθρώπινα. "Ο Θεός θέλει", "Ο Θεός λέει", "Ο Θεός κρίνει", ο "Θεός αγαπάει" κλπ Είναι προϊόντα φαντασίας και μάλιστα αρκετά φτωχής φαντασίας...
