Παιδική ηλικία... Πρόλαβες να ζήσεις σαν παιδί?

Μου το έστειλαν και νομίζω ότι αξίζει να το διαβάσετε:

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια
γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε
να
περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες
μεσημεριανό
ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί
όλο
το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την
αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
Κάναμε
ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε
από το
«σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα,
ντουλάπια
και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα
χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες
χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές
γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
κόντρες
κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε
ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν
έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί,
παίζαμε
όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα
φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν
κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας
νόμος
για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο
με
πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά
και
όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να
κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα
ο
ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως
κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν
μπουκάλια
νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το
αντιμετώπιζαν
πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
βιντεοταινίες
με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.
Κανονίζαμε να
βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά
βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό,
κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα
μας
έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.
Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
βρύση,
όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι
ήμασταν
ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και
τους
φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από
τους
γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν
υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος
έπρεπε
να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές
όσο
άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για
να
περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες
ώρες
στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς
μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα
στην
άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια
κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε
κάποιο
chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα
αυτά
μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά
παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
μεγαλώσεις σαν παιδί...

Παράθεση: Το μέλος lookylouk στις 05-10-2007 στις 20:54 έγραψε... Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Δε μ'άρεσε.
Ευτυχώς που δε μεγάλωσα "σαν παιδί". Ούτε τάξη έμεινα, ούτε κοτρώνες έφαγα στο κεφάλι, ούτε κυνηγούσα σαύρες με αεροβόλο (!), ούτε έπαθα ηλίαση για να αποδείξω ότι είμαι άντρας, ούτε κοινωνούσα τις Κυριακές.
Κι όμως νοσταλγώ κάποιες φορές τα παιδικά χρόνια για τελείως διαφορετικούς λόγους.
Ειδικά το φινάλε του κειμένου "Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα. " είναι σκέτη μιζέρια.

Δηλαδή τελικά τί είναι παιδί; Το να μη φοράς ζώνη στ' αμάξι, το να κυνηγάς με αεροβόλο, να μη βάζεις αντηλιακό, να πλακώνεσαι κάθε απόγευμα στο ξύλο και να γυρνάς ματωμένος στο σπίτι;
Ο τύπος που το γραψε απλά νοσταλγεί τα παιδικά του χρόνια, πράγμα φυσικό, μιας και είναι τα χρόνια που είναι τα πιο ανέμελα. Αλλά εγώ το βρήκα πολύ μίζερο και στα πλαίσια της άποψης ότι "τα σημερινά παιδιά είναι χάλια ενώ εμείς ήμασταν cool" δε με εκφράζει καθόλου.
Πετάει και το κλισέ "δεν υπήρχε τεχνολογία και άρα ήμασταν πιο αληθινοί" και δένει το γλυκό.

Για τον συγγραφέα έχω να συστήσω μια εξαιρετική περίοδο και μια εξαιρετική πόλη. Αρχαία κλασική Ελλάδα και Σπάρτη. Εκεί τα παιδιά δεν ήταν "κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα". Ούτε παιχνίδια και βλακείες είχανε. Ούτε nintendo, υπολογιστές, ζώνες ασφαλείας και τέτοια χαϊδέματα. Πραγματικά παιδικά χρόνια! Περίφημα!

Νομιζω οτι παρεξηγησες αυτο που ηθελε να πει...

Εγω καταλαβα οτι ο ανθρωπος προσπαθει να δειξει τον ανεμελο τροπο που μεγαλωσαμε κ οχι οτι εαν δεν επαιξες πετροπολεμο δεν ειχες πραγματικη παιδικη ηλικια.

Χαμογελασα σε πολλα σημεια γιατι περιγραφει κατα καποιο τροπο κ την δικη μου παιδικη ηλικια... Και με βρισκει συμφωνη στο οτι δεν μπορει ενα παιδι σε αποστειρωμενο απο κινδυνους περιβαλλον να αναπτυχθει ελευθερα, οτι πλεον οι γειτονιες εχουν χαθει κ σπανια βλεπεις παιδια να παιζουν εξω. Ενα παιδι που μεγαλωνει στο σπιτι με Pc και tv, που οι δραστηριοτητες του εκτος ειναι ενα κολυμβητηριο στο οποιο θα το παει η μαμα του με αυτοκινητο, που τρεχει απο μικρο σε 4-5 φροντιστηρια (εκμαθηση γλωσσας, μουσικο οργανο, αθλητικη δραστηριοτητα κλπ), που θα παει σε ενα συχαμμενο παιδοτοπο να παιξει, οπως κ να το κανουμε δεν μεγαλωνει ανεμελα....

Ενα πραγμα ομως που παρελλειψε να θιξει ο συγγραφεας ειναι οτι κ οι καταστασεις εχουν αλλαξει... Τοτε ολη η γειτονια γνωριζονταν κ εριχνε ο καθενας τους μια κλεφτη ματια στους φωνακλαδες να δει αν ειναι ολα καλα, τοτε δεν τους ενοχλουσαν τα πιτσιρικια κ οι μπαλες τους, τοτε υπηρχαν δρομοι που καποιες φορες τους χρησιμοποιουσε ενα αυτοκινητο ετσι για να μας την σπασει πανω στο καλυτερο, τοτε οι απαγωγες παιδιων ηταν πολυ σπανιες, τοτε ο τροπος ζωης μας -σε ολα τα επιπεδα- σιγουρα δεν ηταν ιδιος με τωρα....

Το προβλημα ειναι οτι ενα παιδι που μεγαλωνει τωρα εκτιθεται σε πολυ χειροτερους κινδυνους απο το απλα να ματωσει τα γονατα του... Απο την αλλη ομως το παιδι που θα μεγαλωσει σε ενα αυστηρα ελεγχομενο-αποστειρωμενο περιβαλλον μπροστα απο μια οθονη σιγουρα δεν θα γινει ενας δυναμικος ανθρωπος ....

http://www.myspace.com/fbqkaterina
www.myspace.com/funkybluequintet

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : YrIazz στις 06-10-2007 09:19 ]

Συμφωνω με την YrIazz...
Δυστυχως οι καταστασεις εχουν αλλαξει...

Το κειμενο μου αρεσε, γιατι ειχε πολλες εικονες στις οποιες εβλεπα τον εαυτο μου μεσα.
Μπορω να πω οτι ειχα την τυχη να περασω τα παιδικα μου χρονια σαν τους "παλιους".
Μπορει να μην επαιζα ξυλο, ουτε να βολοδερνα ολη μερα στους δρομους, ομως ζουσα ανεμελα. Με τους φιλους μου παιζαμε εξω, εφευρισκαμε παιχνιδια μονοι μας και δεν χρειαζομασταν τιποτα αλλο απ την φαντασια μας για να περασουμε καλα! Η τηλεοραση ηταν βαρετη, οι υπολογιστες υπερβολικα "σοβαροι". Μερικες απ τις πιο ομορφες αναμνησεις εχουν να κανουν με τα πιο απλα πραγματα.
Και εμεις ειμασταν τυχεροι και για εναν ακομα λογο: εμεις μεναμε παιδια για πολυ καιρο. Τωρα πλεον ολα εχουν γινει μπ****ελο! Περπατουσα μια μερα στον δρομο και ηταν εκει μια παρεα παιδιων, αγοριων και κοριτσιων, το πολυ πεμπτης δημοτικου, και καθως περνουσα και σπρωχνομουν μεσα απ το μπουγιο σοκαριστικα απ το τι ακουσα να λενε αυτα τα παιδια μεταξυ τους! Οι βρισιες πεταγονταν απ το στομα τους σαν βατραχια, τα προστυχολογα πεφτανε βροχη, μιλουσαν σαν νταλικερηδες.....
Και η απορια μου ηταν...ξερουν αυτα τα παιδια τι λενε, ή απλως επαναλαμβανουν οσα ακουνε??

Παράθεση: Το μέλος lookylouk στις 05-10-2007 στις 20:54 έγραψε... H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε

Τσ τσ
Άκου πράγματα....
Απάνθρωπο!
Τι περίμενες κι εσύ και δεν κολύμπαγες αμέσως...??
Έτσι για να πεις οτι έζησες τα παιδίκα σου χρόνια...

YrIazz, δεν παρεξήγησα τίποτα, απλά θεωρώ ότι ο τρόπος με τον οποίο νοσταλγεί τα παιδικά του χρόνια καταλήγει σε μίζερες κορώνες τύπου ότι "τα σημερινά παιδιά είναι χαζοχαρούμενα" που δεν με εκφράζουν καθόλου.
Μην ξεχνούμε ότι τα παιδιά κάθε φορά ζούνε σε μια άλλη εποχή, με άλλες συνήθειες, με άλλους τρόπους διασκέδασης κλπ κλπ. Δεν θα κάνω μια σύγκριση για να δω ποια εποχή ήταν καλύτερη. Σίγουρα παλιότερα υπήρχαν πιο πολύ οι παρέες, οι αλάνες κλπ Σίγουρα η μοναξιά σήμερα μπορεί να είναι περισσότερη. Όμως υπάρχουν και άπειρα θετικά, και νέοι τρόποι διασκέδασης και ανεμελιάς που να στε σίγουροι ότι τα σημερινά παιδιά τους εκμεταλλεύονται με τον καλύτερο τρόπο. Και φυσικά στις παλιότερες εποχές υπήρχαν κι άπειρα αρνητικά. Το ξύλο στα παιδιά ήταν καθημερινό, ενδοοικογενειακή βία γενικά, περισσότερη φτώχεια, έλλειψη παιδείας λόγω αντικειμενικών συνθηκών κλπ

Και διαβάζοντας το κείμενο προσεκτικά, προσπάθησα να καταλάβω τελικά, τί το περισσότερο είχανε αυτά τα παλιά παιδιά σε σχέση με τα σημερινά. Ε λοιπόν ενώ πράγματι υπήρχαν πράγματα να ειπωθούν (ειδικά σε σχέση με τις ανθρώπινες σχέσεις), νομίζω ο συγγραφέας αναλώθηκε τελικά σε πράγματα -κατά τη γνώμη μου- ανούσια. Άσε που πάνω απ' τα μισά που γράφει, τα κάνουν και σήμερα τα παιδιά. Αυτή η παρουσίαση του σημερινού παιδιού λες και είναι το σπασικλάκι μέσα στη γυάλα του είναι ολότελα εξωπραγματική.


Στο μεταξύ punkster, νομίζω ότι οι βρισιές και τα μπινελίκια που πετάγονται μεταξύ των παιδιών είναι απ' τα σημεία που θα εκτιμούσε ο συγγραφέας του κειμένου. Σου λέει, καλύτερα να παίζουν επικίνδυνα, να αλωνίζουν και να παίζουν πετροπόλεμο, να ματώνουν, να κυνηγούν κορίτσια να χουφτώσουν κλπ, παρά να είναι ..."κακομαθημένα" σαν τα σημερινά. Προσοχή, ο συγγραφέας δε μιλάει για την απώλεια της αθωότητας. Το αντίθετο! Λέει ότι τα σημερινά παιδιά είναι υπερβολικά προστατευμένα, υπερβολικά αθώα και μετρημένα ενώ τα παλιότερα ήταν πιο μάγκες και πιο αλάνια. Εσύ τί νόμιζες ότι εκείνη την εποχή δεν λέγανε μπινελίκια; Μήπως παίζανε πετροπόλεμο με ευγένεια; Ρώτα παλιότερους να σου πούνε ιστορίες και θα εκπλαγείς...

Φυσικά και θα νοσταλγήσουμε τα παιδικά μας χρόνια, ο καθένας για δικούς του λόγους. Αυτή είναι μια ανάγκη που έχουμε όλοι μας. Απλά ο τρόπος και ο λόγος που την εκφράζει το συγκεκριμένο κείμενο δεν με αγγίζει καθόλου.

Και νομίζω εδώ υπάρχει κάτι πιο σημαντικό.
Όλοι μας έχουμε την τάση να εξιδανικεύουμε το παρελθόν μας, και να εκφράζουμε μια συντήρηση και μια απέχθεια προς το καινούριο. Το καινούριο είναι ξένο. Το παλιό είναι δικό μας, το κουβαλάμε μαζί μας. Νοσταλγούμε τα παιδικά μας χρόνια, αλλά έχει κανείς αμφιβολία ότι και τα σημερινά παιδιά όταν θα μεγαλώσουν θα νοσταλγούνε κι εκείνα τα δικά τους; Και αν ρωτήσετε τους γονείς ή τους παππούδες σας, θα νοσταλγούν κι εκείνοι τα δικά τους και θα θεωρούν ότι εσείς ζήσατε "πολύ εύκολα" χωρίς δυσκολίες και ότι κακομάθατε με τόσες ανέσεις.

Στην πραγματικότητα το μόνο που συμβαίνει είναι η αιώνια μάχη του καινούριου με το παλιό. Της συντήρησης και της προόδου. Θεωρώ ότι τα σημερινά παιδιά είναι πολύ τυχερά που μεγαλώνουν σε αυτήν την μοναδική εποχή, των ακραίων αλμάτων στην επιστήμη και στην τεχνολογία, με την ελεύθερη πρόσβαση στις πληροφορίες, στην τέχνη και στην επικοινωνία. Και εάν θεωρούμε ότι κάτι τους λείπει, ότι οι παλιότερες εποχές έχουν κάτι που πρέπει να ζηλέψουμε, ας προσπαθήσουμε τελοσπάντων να τους το δώσουμε αντί να τα κοιτάμε αφ' υψηλού.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Astron στις 06-10-2007 13:41 ]

@Astron
Νομίζω ότι το πήρες πολύ στραβά το θέμα.
Καλή η τεχνολογία και η πρόοδος, αλλά νομίζω ότι ο συγγραφέας του κειμένου δεν κατηγορεί αυτά τα στοιχεία της εποχής που διανύουμε, ούτε καν τα σημερινά παιδιά, αλλά τις αρνητικές αλλαγές που έχουν επέλθει από την τότε εποχή ως την τωρινή.
Προσωπικά είδα μια έμμεση επίθεση στη συμπεριφορά των σημερινών γονιών κι όχι τόσο των παιδιών. Επίθεση στην υπερπροστατευτικότητα, που αγγίζει τα όρια της υστερίας, επίθεση στην αποξένωση, επίθεση στον εγκλεισμό στους τέσσερις τοίχους.
Δε νοσταλγεί απλώς τα παιδικά του χρόνια. Παιδικά χρόνια και να μην τα νοσταλγεί κανείς είναι από μόνο του οξύμωρο. Νομίζω ότι νοσταλγεί μια ζωντάνια και μια έλλειψη φόβου απέναντι στο "κακό" που υπήρχε τότε και τώρα τείνει να εκλείψει.
Με άλλα λόγια, νοσταλγεί τις αιτίες της συμπεριφοράς που περιγράφει κι όχι την ίδια τη συμπεριφορά.

Παράθεση: Το μέλος Astron στις 06-10-2007 στις 13:35 έγραψε... Στο μεταξύ punkster, νομίζω ότι οι βρισιές και τα μπινελίκια που πετάγονται μεταξύ των παιδιών είναι απ' τα σημεία που θα εκτιμούσε ο συγγραφέας του κειμένου. Σου λέει, καλύτερα να παίζουν επικίνδυνα, να αλωνίζουν και να παίζουν πετροπόλεμο, να ματώνουν, να κυνηγούν κορίτσια να χουφτώσουν κλπ, παρά να είναι ..."κακομαθημένα" σαν τα σημερινά. Προσοχή, ο συγγραφέας δε μιλάει για την απώλεια της αθωότητας. Το αντίθετο! Λέει ότι τα σημερινά παιδιά είναι υπερβολικά προστατευμένα, υπερβολικά αθώα και μετρημένα ενώ τα παλιότερα ήταν πιο μάγκες και πιο αλάνια. Εσύ τί νόμιζες ότι εκείνη την εποχή δεν λέγανε μπινελίκια; Μήπως παίζανε πετροπόλεμο με ευγένεια; Ρώτα παλιότερους να σου πούνε ιστορίες και θα εκπλαγείς...

Καλα, δεν ξερω, μπορει να εχεις δικιο! Απλως οταν εγω ημουν δημοτικο τα πραγματα ηταν πολυ διαφορετικα. Η αισχροτερη βρισια που ξεραμε ηταν "εισαι βλακας!". Δεν μπορεις να φανταστεις το τι ακουσα απ τα στοματα αυτων των παιδιων!!!

Τα παιδιά μιμούνται τους μεγαλύτερους και ειδικότερα εκείνους που εμπνέουν σεβασμό λόγω ηλικίας, επαγγέλματος κλπ. Ακούγοντας ένα παιδί να βρίζει καταλαβαίνει κανείς ότι η έλλειψη κανόνων συμπεριφοράς δεν επικεντρώνεται στο παιδί, αλλά στο κοινωνικό σύνολο. Σήμερα, κατά την καθημερινή ζωή σε μία πόλη, βλέπει κανείς στοιχειώδεις κανόνες συμπεριφοράς; Μόνο βρισίδια, κλέψιμο θέσεων στις ουρές, γκάζωμα με τις μηχανές που έχουν αλλαγμένες (και ποιο θορυβώδεις φυσικά εξατμίσεις), σκουπίδια 10 μέτρα από τους κάδους, σπάσιμο ποτηριών και τσαμπουκάδες στα σκυλάδικα κλπ. Στην εποχή μας, το παιδί είναι υποχρεωμένο να εναποθέσει τις ελπίδες σχεδόν αποκλειστικά σε επιφοίτηση κάποιας θεικής δύναμης, ώστε να καταφέρει να αποκτήσει σωστή ανατροφή και παιδεία. Αν δεν αναθεωρήσουμε τη στάση μας σε αυτή τη ζωή, η ίδια ελπίδα μένει και στα δικά μας χέρια, γιατί δεν πρέπει να λησμονούμε ότι τα παιδιά μας είναι το μέλλον μας.

Κατά τα άλλα συμφωνώ εν μέρει με τον Παύλο, ο οποίος υποστηρίζει ότι το να ζεις "σαν παιδί" είναι θέμα εποχής και ευρύτερης αντίληψης του χώρου και του χρόνου. Επίσης, διαφωνώ ως προς την αποκοπή των παραπάνω από την παράδοση, την φέρουσα ηθική της εποχής και την "παιδεία" της ατομικότητας και εσωστρέφειας. Καλοί και χρήσιμοι και οι υπολογιστές αλλά η επικοινωνία μέσω αυτών παρουσιάζει την λειτουργικότητα του καθρέφτη: βλέπεις ότι θες να δεις ενώ πάντοτε αυτό που κοιτάς είναι ψέμα ή έστω αλλοιωμένη αντιληπτικά πραγματικότητα.

Για να απαντήσω και στο ερώτημα, προφανώς και πρόλαβα να ζήσω μιας και είμαι εδώ και χρόνια ενήλικος. Το αν έζησα όπως τώρα αντιλαμβάνομαι τη ζωή ενός παιδιού, εννοείται πως όχι. Παρόλα αυτά είμαι ευγνώμων για όλα αυτά που έμαθα και έζησα. Ελπίζω, από την πλευρά μου, να μπορέσω να καταφέρω να συνεισφέρω μία μικρή σπίθα στην ζωτική φωτιά της κοινωνικής αντίληψης στις νέες γενιές, που δυστυχώς έχει αρχίσει να σβήνει επικίνδυνα και επώδυνα, από τους αυτόκλητους πυροσβέστες της δικής μου γενιάς αλλά και παλαιότερων.


"Ονειρεύομαι τη ζωή σαν ένα γαλάζιο ουρανό, αεράκι αγνό και καθάριο η ζωή μου να πνέει, πουλί λευκό η ελπίδα μου θε πάντα να πετά ψηλά..."

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 06-10-2007 18:47 ]

δεν βλεπώ να έχουν κανένα πρόβλημα τα σημερινά παιδία....
είναι άτοπο να συγκρίνουμαι τον τρόπο που μεγάλωσαν οι παπούδες και οι γονείς μας με τον τρόπο που μεγαλώνουμε εμείς....
η γενιά μου γεννήθικε μέσα στην τεχνολογία και μέσα στην δίνη της....την ακολούθεί αδιαμαρτηριτα...
Για ένα παιδί της γενιάς του playstation ο πετροπόλεμος είναι κάτι απαγορευμένο και κατακριτέω αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι δεν διαμορφώνει εξ' ίσου χαρακτήρα με τα παιδιά εκείνα στισ αλάνες.....και που ακριβώς να κάνουν ποδήλατο και να τρέξουν τα σημερινά παιδία??? Είναι παράλογο που πλέον τα αυτοκίνητα έχουν προδιαγραφές ασφαλίας?? είναι κακό που τα βουτηρόπαιδα του σήμερα φοράνε αντηλιακό στην παραλία?? που ζητάνε αδεια για να βγούν γιατι ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος?? Που δεν είναι παρατημένα στην μοίρα τους να μεγαλώσουν αλλά περιβάλονατι απο οικογενειακή στοργή??
Δεν νομίζω να οτι δεν ζούν την παιδική τους ηλικία ή οτι χάνουν την παιδική τους αθωότητα ή οτιδήποτε άλλο....



και αυτο το: "Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά
παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα."

Τι να πώ...με καλύπτει....
χερετισμούς απο ένα σκεπτόμενο κακομαθημένο χαζοχαρούμενο....
Περιτό να πώ κατι περισσότερο όταν υπάρχουν στενόμυαλοι που σκέφτονται έτσι....



Και εγώ σαν ενήλικη πια δεν ζήλευω την ανεμελιά του τότε γιατι κατανοω τισ συνθήκες του σήμερα....προχωράμε μπροστά νοσταλγούμε τα πίσω αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι το τότε ήταν καλύτερο απο το τώρα....

Ισως είναι λίγο υπερβολικό το κείμενο σε κάποια σημεία.
Μπορεί να μη ματώσαμε κ να μη σπάσαμε τα πόδια μας όλοι, ή να μη σκοτώσαμε σαύρες(ούτε γι' αστείο!!), αλλά το νόημα δεν είναι αυτό. Δίνεται μία εικόνα. Η εικόνα είναι παιχνίδι σε γειτονιές, κρυφτό με τις ώρες, κυνηγητό, βόλευ για τα κορίτσια , ποδόσφαιρο για τα αγόρια, (στα μεγάλα κέφια κ αντιστροφή ρόλων!) τρέξιμο, φωνές κ ανεμελιά.
Εν αντιθέση με την αποστειρωμένη εικόνα του διαμερίσματος με Playstation, nintento και παιχνίδι σε παιδότοπους 5 επί 5 υπό επιτήρηση.

Δε φταίει η σημερινή γενιά. 'Ετσι εξελιχθηκε η κατάσταση. Και προφανώς δεν είναι το ίδιο εύκολο να αφήσουν πλέον ένα παιδί να παίξει στο δρόμο, για πολλούς λόγους.
Απλώς είναι κρίμα... Γιατί δε συγκρίνονται τα βιώματα των μεν με των δε.


Αυτά!

Η ουσία δεν βρίσκεται στο πως μεγάλωσαν τα παιδιά το '50 ή το '60 γιατί και εκείνα τα παιδιά μπορούν να τα κατηγορήσουν τα παιδιά που έζησαν το ΄20 και του '10 και ου το καθεξής. Η ουσία βρίσκεται στο έλλειμα ελευθερίας, αυθορμητισμού και σκληράδας που υπάρχει σήμερα.

Ζεις για να αγαπάς

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Spirous στις 09-10-2007 11:18 ]

παιδια... ακριβώς το ίδιο θέμα εδώ : http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?mop=modload&name=Splatt_Forums&file=viewtopic&topic=6658&forum=11

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : theotita στις 09-10-2007 12:18 ]

ολη η παιδικη μου ηλικια περασε σαν αστραπη απο μπροστα μου.σ ευχαριστω γι αυτο.πιστευω οτι ειμαι αν οχι η τελευταια απο τισ τελευταιεσ γενιεσ που ζησαν ετσι.κι οντωσ ηταν πανεμορφα.ηταν τελεια.ζησαμε σαν πραγματικα παιδια γιατι ζησαμε στη πραγματικοτητα.σημερα τα παιδια ειναι πιο μαλθακα.δεν δημιουργουν ψυχικα αντισωματα.εμεισ εχουμε τοσεσ μα τοσεσ αναμνησεισ.τωρα η μονη αναμνηση που εχουν τα παιδια ειναι οτι νικησαν τη βραζηλια στο pro evolution.το κακο ειναι οτι συνηθισαν και οι μεγαλοι να μεγαλωνουν τα παιδια ετσι.τωρα αν ακουσεισ παιδικεσ φωνεσ στον ακαλυπτο να παιζουν εισαι ολο νευρα.λεσ τα κολοπαιδα παλι σε ησυχια δε θα μασ αφησουν,να σαι καλα που ανοιξεσ ενα τετοιο θεμα.θυμιθηκα ποσο ανθρωπινη παιδικη ηλικια ειχα.

ama prolaba?den exo kanena parapono apo tous dikous mou san paidi ezisa kai eixa oti xreiazomoun den mou elpse tpt kai douleia pou epiasa sta 15 den me upoxreose kaneis ego ithela etsi gia na xo ta dika mou leuta gia na leo oti kati kano!!!!!

@ASTRON:

Δεν το πηρες απλώς στραβά, το τράκαρες κιόλας!

Κι εγώ έτρεχα στις αλάνες, κι εγώ έπαιζα πόλεμο με τους φίλους μου, κι εγώ επαιζα μπάσκετ στα σχολεία μέχρι πρόσφατα. Και ξέρεις τί έβλεπα?

Όλο και λιγότερα πρόσωπα. Κάθε νέα γενιά έστελνε όλο και λιγότερους εκπροσώπους της να παίζει και γέμιζε με περισσότερους τα Νετ Καφέ! Ώσπου μια χρονια μείναμε μόνοι οι 82άρηδες!

Και σε πληροφορώ ότι και όλα αυτά τα έκανα και μια χαρά καριέρα έχω κάνει! οπότε δεν έχω κάτι να μετανιώνω! Κι έχω κρατήσει πραγματικούς φιλους από τότε, όχι κάποια απρόσωπα ψευδώνυμα στα οποία μιλάω με smilies!

Επομένως να θεωρούμε ανούσιο το ότι καποιοι από εμάς νοσταλγούμε την εποχή που τα παιδιά ήταν παιδια και όχι Cyborg, είναι ανούσιο από μόνο του!


ΥΓ: Αν έγραψες την απάντηση σου μόνο και μόνο για να προκαλεσεις συζήτηση και δεν τήν εννοούσες, έκανες πολύ κακή επιλογή!

Παράθεση: Το μέλος Viktor στις 13-10-2007 στις 02:02 έγραψε... ΥΓ: Αν έγραψες την απάντηση σου μόνο και μόνο για να προκαλεσεις συζήτηση και δεν τήν εννοούσες, έκανες πολύ κακή επιλογή!

Μάλλον είσαι καινούριος στο MusicHeaven.

Μάθε λοιπόν ότι εδώ στις Φιλοσοφικές Συζητήσεις ο καθένας εκφράζει την δική του άποψη, και δεν γράφουμε για να ..."προκαλέσουμε συζητήσεις" (!)
Ρίξε μια ματιά και στα υπόλοιπα topics να καταλάβεις πώς συζητούμε.


Υ.Γ. Και κάτι τελευταίο επί προσωπικού. Ρε φίλε έγραψα 7 παραγράφους για να τεκμηριώσω την άποψή μου, λες να μην εννοώ αυτά που γράφω; Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά;
Τα υπόλοιπα που λες δεν έχω ιδέα που τα βάσισες. Είπα εγώ πουθενά ότι οποιος έπαιζε στην αλάνα δεν μπορεί να κάνει καριέρα ή δεν είναι άξιος;;; Μάλλον παρανόησες εντελώς αυτά που έγραψα.

- Οντως υπάρχει ακριβώς το ίδιο θέμα στο λινκ που έβαλε η theotita. Ειχα γράψει κι εγώ τότε, αλλά ήταν η αρχική περίοδος που νόμιζα πως τα κείμενα πρέπει να ειναι στρογγυλεμένα, υψηλού επιπέδου και τέτοια. Σε γενικές γραμμές, ναι μπορεί ο Astron να κόλλησε σε κάποια σημεία, αλλά συμφωνώ στην οπτική του. Πραγματικά, οι τότε εποχές ήταν πιο χαλαρές, με λιγότερα σταθερότυπα ζωής ως υποχρεωση. Δεν το συζητάμε. Και αυτή είναι η θετική πλευρά του κειμένου. Πως αναφέρεται στο "υποχρεωτικό πλαίσιο" το οποιο καλλιεργείται σήμερα. Σε αυτό συμφωνώ.

- Ομως, πχ μπορεί τότε οι ζώνες ασφαλείας και οι αερόσακοι να μην υπήρχαν, μια χαρά πηγαίναμε με το autombianchi ή τα ταξίδια με το magic bus - φοβερή εμπειρία - αλλά, σήμερα, δεν είναι καθόλου κακό να φοράμε ζώνες ασφαλείας, να μην οδηγούμε τύφλα στο μεθύσι και τέτοια. Εγώ και τρέχω του σκοτωμού εκτός πόλης και έχω κάνει απίστευτες "παραβιάσεις", αλλά δεν σημαίνει πως επειδή καποιοι τη γλύτωσαν τότε, θα τη γλυτώσουν και τώρα.

Αρα, ναι, είναι μια χαρά τα επιμέρους θετικά που έχουμε σήμερα. Οπως μια χαρά είναι το να μπαίνει ένα βασικό πλαίσιο στο παιδί, να σέβεται τους γύρω του, τον εαυτό του κλπ Αυτό νομίζω εννούσε ο Αστρον. Επιπροσθέτως.

- Μια χαρά ήταν τα παιδιά που έζησαν ανέμελα και χωρίς πολλους περιορισμούς, μια χαρά είναι και τα παιδία τα σημερινά που έχουν κάποιους κανόνες, δεν τσιρίζουν με τις προτροπες και ανοχή των γονιών τους και των γιαγιάδων τους στις παραλίες και τις ταβέρνες, δεν κάνουν πλάκες εις βάρος των άλλων κλπ.

- Μια χαρά ειναι και τα Σουηδάκια, που τα βλέπεις στη παραλία και φέρονται οχι σαν μεγάλοι, απλά σαν παιδιά που δεν σκούζουν. Γιατί δηλαδή το παιδάκι που διαβάζει ένα παιδικό βιβλίο στην παραλία με τους γονείς του είναι πιο προβληματικό από εκείνο που τα κανει λίμπα, κάτω απο την ομπρέλα της αγίας ελληνικής οικογένειας με τη γιαγιά να το κυνηγάει και τον μαλάκα πατέρα να ρεύεται πίνοντας μπύρες και να λέει δεν τρέχει τίποτα ρε ? ασε ρε τα παιδιά να παιζουν

- Μια χαρά είναι κατα παιδιά που δεν ξεσκίζουν γάτες και ότι πετάει με τη σφεντόνα και μένουν σπίτι.

- Μια χαρά ειναι και τα παιδιά που δεν τρώνε το ξύλο της ζωής τους με το παραμικρό, που μεγαλώνουν σε κοινωνίες που, ναι, θεωρουν ποινικό αδίκημα την κακοποίηση του παιδιού και της γυναίκας. (δεν τρέχει τίποτα με λίγο ξύλο μήπως ???)

- Μια χαρά είναι και τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς τις ενοχές και τον τρόμο της σεξουαλικότητας, που υπηρχε στην αγνη Ελληνική κοινωνία του 50, του 60, του 70.

- Μια χαρά ειναι και τα παιδιά που μεγαλώνουν με τις όποιες κοινωνικές παροχές που έχουμε σήμερα. Μια χαρά ειναι και τα κλαμπάκια, οι βόλτες στα βίλατζ κλπ.

Εγραψα λίγο υπερβολικα, γιατί απλα δεν υπάρχει μόνο η μία πλευρά. Κάθε κοινωνια και εποχή έχει το πλαίσιο, τον πολιτισμό της, τις υπερβάσεις της και τους περιορισμούς της. Ανάλογα το που θα διαλέξει κανείς να εστιάσει. Και πως θα διαμορφώσει το δικό του πλαίσο και όχι αυτό που επιβάλεται.

Και η ιστορία με τα σημερινά κακομαθημενα παιδια και τα παλιότερα που ηταν τα μαγκάκια δεν μου λέει τίποτα. Ανέμελα ζούσαμε ναι. Αλλά με σειρά περιορισμούς, κόμπλεξ, στερήσεις.

Και μη γράψει κανείς που έχει άλλη άποψη ότι τον κατηγορώ ότι ξεσκίζει γάτες γιατί θα πέσει γέλιο.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : thank στις 13-10-2007 20:17 ]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : thank στις 13-10-2007 20:19 ]

Παράθεση: Το μέλος YrIazz στις 06-10-2007 στις 09:16 έγραψε... Νομιζω οτι παρεξηγησες αυτο που ηθελε να πει... Εγω καταλαβα οτι ο ανθρωπος προσπαθει να δειξει τον ανεμελο τροπο που μεγαλωσαμε κ οχι οτι εαν δεν επαιξες πετροπολεμο δεν ειχες πραγματικη παιδικη ηλικια. Χαμογελασα σε πολλα σημεια γιατι περιγραφει κατα καποιο τροπο κ την δικη μου παιδικη ηλικια... Και με βρισκει συμφωνη στο οτι δεν μπορει ενα παιδι σε αποστειρωμενο απο κινδυνους περιβαλλον να αναπτυχθει ελευθερα, οτι πλεον οι γειτονιες εχουν χαθει κ σπανια βλεπεις παιδια να παιζουν εξω. Ενα παιδι που μεγαλωνει στο σπιτι με Pc και tv, που οι δραστηριοτητες του εκτος ειναι ενα κολυμβητηριο στο οποιο θα το παει η μαμα του με αυτοκινητο, που τρεχει απο μικρο σε 4-5 φροντιστηρια (εκμαθηση γλωσσας, μουσικο οργανο, αθλητικη δραστηριοτητα κλπ), που θα παει σε ενα συχαμμενο παιδοτοπο να παιξει, οπως κ να το κανουμε δεν μεγαλωνει ανεμελα.... Ενα πραγμα ομως που παρελλειψε να θιξει ο συγγραφεας ειναι οτι κ οι καταστασεις εχουν αλλαξει... Τοτε ολη η γειτονια γνωριζονταν κ εριχνε ο καθενας τους μια κλεφτη ματια στους φωνακλαδες να δει αν ειναι ολα καλα, τοτε δεν τους ενοχλουσαν τα πιτσιρικια κ οι μπαλες τους, τοτε υπηρχαν δρομοι που καποιες φορες τους χρησιμοποιουσε ενα αυτοκινητο ετσι για να μας την σπασει πανω στο καλυτερο, τοτε οι απαγωγες παιδιων ηταν πολυ σπανιες, τοτε ο τροπος ζωης μας -σε ολα τα επιπεδα- σιγουρα δεν ηταν ιδιος με τωρα.... Το προβλημα ειναι οτι ενα παιδι που μεγαλωνει τωρα εκτιθεται σε πολυ χειροτερους κινδυνους απο το απλα να ματωσει τα γονατα του... Απο την αλλη ομως το παιδι που θα μεγαλωσει σε ενα αυστηρα ελεγχομενο-αποστειρωμενο περιβαλλον μπροστα απο μια οθονη σιγουρα δεν θα γινει ενας δυναμικος ανθρωπος .... http://www.myspace.com/fbqkaterina www.myspace.com/funkybluequintet [ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : YrIazz στις 06-10-2007 09:19 ]

Εγώ έζησα πολύ σαν παιδί και πολύ όμορφα παιδικά χρόνια.Με τα φιλαρακια φτιάχναμε σπιτάκια στη γειτονιά και κάναμε χιλιάδες τρέλες στο δρόμο που παίζαμε.

Κανεις λαθος!!!!δεν παιζει κανενα ρολο η τεχνολογια με τον τροπο που μεγαλωνουμε!!!!επειδη εχουμε internet, υπολογιστες και πιο συγχρονη τεχνολογια δεν σημαινει πως δεν βγαινουμε με τους φιλους μας ή οτι δεν παιζαμε κηνυγητο ή κρυφτο!!!! Για σκεψου να μην υπηρχε η τεχνολογια που υπαρχει σημερα !!!! Δεν διαφωνω αλλη ειναι η ομορφια της ζωης χωρις τις ανεσεις που εχουμε σημερα, που τα θελουμε ολα ετοιμα στο <<πιατο>> αλλα για φαντασου πως θα ηταν η ζωη σου χωρις την τεχνολογια και απαντησε μου!!!!!!