Δεν μπορώ να φανταστώ πως από το Big Bang, μία τεράστια έκρηξη στο κάτω κάτω, κατέληξα στο να υπάρχω. Δεν μπορώ ν’ αντιληφθώ πως από συνδυασμό απλών υλικών κατέληξα να έχω μέσα μου ψυχή και λογική ικανά ν’ αντιληφθούν την ύπαρξη και την μη ύπαρξή μου ως ένα βαθμό. Κι όταν συγκρίνω το σώμα μου, την υλική μου υπόσταση, μ’ ένα βουνό, βλέπω πως είμαι μικρός. Κι όταν το βλέπω σε σύγκριση με τη γη, ακόμη πιο μικρός. Κι όταν συγκρίνω τη γη με τον ήλιο, είμαι μια τελίτσα. Τον ήλιο με τον γαλαξία μας και ούτω καθεξής. Επίσης, είτε σ’ ένα εκατομμύριο χρόνια, είτε σε ένα δισεκατομμύριο χρόνια, ο ήλιος θα «σκάσει» κι αυτός με τη σειρά του και θα χαθεί κι η γη. Όσο πιο μακριά κοιτάζω, τόσο πιο ανούσια κι ασήμαντη μου μοιάζει η ζωή.
Από την άλλη όμως, όταν έρθει η στιγμή να ταΐσω το σκύλο μου, αυτός μου κουνάει χαρούμενος την ουρά. Όταν χαιρετάω τη γιαγιά της πολυκατοικίας καθώς γυρίζω τα χαράματα σπίτι κουβαλώντας το μπουζούκι, στην αρχή με αυστηρό ύφος μου λέει «Πάλι ξημερώματα σας έπιασαν με τα όργανα;» και μετά χαμογελώντας συμπληρώνει για πολλοστή φορά «Καλά κάνετε. Κι εγώ στα νιάτα μου ασχολιόμουν με το τραγούδι.» κι έπειτα με καλημερίζει χαμογελαστή. Επίσης, πολλές φορές ξέρω τι θα κάνει τον άλλον χαρούμενο, ή τι θα τον στεναχωρήσει. Τι θα τον νευριάσει και τι θα τον τσατίσει. Ακόμη, νιώθω πως είναι επιλογή μου το τι θα τον κάνω να αισθανθεί, όπως είναι κι επιλογή του το τι θα με κάνει να αισθανθώ.
Έχω στα υπ’ όψιν μου όμως, πως κάποτε θα πεθάνω κι έχω πλήρη άγνοια για το τι ακολουθεί μετά, όπως έχω και άγνοια πριν την πρώτη μου ανάμνηση. Δεν ξέρω αν προϋπήρχα από κάποτε σε κάποια μορφή ή αν θα συνεχίσω να υπάρχω σε κάποια άλλη μετά από ένα διάστημα. Σαν όρια της ζωής μου λοιπόν θέτω την γέννησή μου και τον θάνατό μου. Κι αν αναλογιστώ το χρονικό διάστημα που μου αναλογεί στον ατελείωτο χρόνο του σύμπαντος, σκέφτομαι πολύ απλά, πως η ζωή μου στο κάτω κάτω, δεν έχει νόημα.
Αλλά όσο είμαι μέρος της και συμμετέχω σ’ αυτήν, μπορώ να πω πως αποκτά σκοπό. Μπορεί η ζωή μου ως προς την διαστάσεων πορτοκαλιού ύλης, όπου πιστεύεται πως άρχισαν τα πάντα υπό την μορφή που τα γνωρίζουμε σήμερα, να είναι εντελώς ανούσια και χωρίς νόημα, αλλά ως προς κάποιες άλλες ζωές και υπάρξεις που με περιτριγυρίζουν και μοιράζονται μαζί μου αισθήματα χαράς, αγάπης και πόνου είναι ανεκτίμητη.
Κι αν αυθαίρετα αφαιρέσω κάθε μορφή συναισθήματος από τις υπάρξεις που φέρουν ζωή, θα έλεγα εντελώς ψυχρά και γενικευμένα, πως ως άθροισμα πράξεων, σκοπός της ζωής είναι να αλληλεπιδρά με άλλες μορφές ζωής.
Οι εμπειρίες και οι γνώσεις μου μέχρι σήμερα με οδηγούν στο παραπάνω συμπέρασμα. Αλλά δεν θα πίστευα ούτε για μια στιγμή πως θα κρατήσω αυτή την εντύπωση για πάντα.
